Levensverhalen (pagina 910)

Ik heb geen zin meer om te leven. Ik tel elke dag de dagen af. Ik ben er nog voor mijn kinderen. anders had ik al lang een eind aan gemaakt. Voel me zo leeg van binnen. Ik heb nooit echte liefde gekend en was altijd opzoek naar. maar ik nam altijd de verkeerde beslissingen. Ik woon samen met een man waar ik niet meer hou. ik voel me gedwongen om het huwlijk voorttezerreb wegens geld problemen en huisvesting. mensen om me heen denken je komt niets te kort dus zuur niet zo en wees te vreden met wat je hebt. Dan denk ik ik heb alleen depressies en angst problemen. Ik ontvlucht mijn huis en mezelf. ik hoop dat god mij neemt en dan wordt ik vrij. En dan kan ik van boven over mijn kinderen bewaken.

ik ben helemaal op mij vlammetje is helemaal uit ik krijg het ook niet meer aan ik wil niet meer leven maar ik moet door blijven gaan ieder geval voor pleegfamilie en eigen familie ik denk dat als ze horen dat ik er niet meer ben er kapot van zijn dus hoe moet ik nu door gaan want zelf wil ik niet meer maar ik moet tenminnsten zo zegt mij gevoel het hulp krijg ik wel maar voor mij gevoel heb ik er niks aan ik ben al ruim 8 jaar in therapie hier voor en 9 jaar om mij verleden te verwerken maar ik ben nog niet eens bij stapje 1 ik wil het niet meer maar moet het wel maar hoe????????????????????????????

Ik heb geen zin meer. Ik heb altijd gevochten voor mijn 'toekomst'. Ik werk vanaf mn 11e zwart: zodat ik mijn studie kan betalen. Maar wat als ik die studie heb. Beter nog als ik een baan heb, de droombaan. Wat dan? Wat moet ik dan voelen? Moet ik dan blij zijn ofzo?

Mijn beste vriendin heeft 1,5 jaar geleden zelfmoord gepleegd: ze zag het niet meer zitten. Als ik mn toenmailge vriend niet tegen kwam was ik meteen onder de eerste de beste trein gesprongen. Nu, bijna 2 jaar later, voel ik me nog als dat moment: ik wil weg. Ik wil naar mn vriendin toe.

Mijn vader heb ik nooit gekent als vader: hij verliet mn moeder toen ik 1 was. Mijn moeder is een harde vrouw: werken moet je voor je leven. Ze ziet mn problemen en verdriet niet. Ze geloofde me niet toen ik vertelde van mijn vriendin. Sindsdien ben ik ook mijn moeder kwijt.

OP school heb ik vriendinnen. Ze zien me lachen en denken dat er niks is. Maar schijn bedriegt: ik wil weg, denk ik elk minuut van de dag.

Wat moet ik doen? Er is niets wat me tegen houdt zelfmoord te doen. Ik wil dood, ik wil niet dood, ik wil dood. Ik weet het niet meer.
Help me

Ik ben een meisje van 17, en heb veel megemaakt in mijn leven, als klein kind kreeg ik al te maken met problemen, me ouders die waren gescheiden, geen contact met familie, gepest op school, thuis situaties waren slecht, ik werd geslagen, durfde niet meer naar school wegens wonden op mijn lichaam.
Op de dag van mijn verjaardag leek het allemaal goed te gaan totdat ik naar mijn bed moest, ik lag nog geen uur te slapen , en me oom komt naar boven, ( die ook uit huis was geplaatst ) BRAND!BRAND! ik wist niet hoe snel ik uit mijn kamer moest komen , maar me zusje wilden niet wakker worden. we hebben haar mee moeten sleuren omdat ze niet wakker wilden worden.
we zijn naar mijn stiefvader gegaan en konden daar zolang wonen.
maar weer een ellende ik kon niet met die vent overweg!
ik ben bij me vader gaan wonen, en dacht dat het dan alemaal goed zou gaan. totdat hij ging scheiden met zijn vrouw.
alles ging stuk!
ik voelde me zo leeg en kon er niet meer tegen.
toen ik een klein meisje was heb ik mijn vader zijn leven gered, hij had zoveel problemen dat hij overdosis ophad, maar iets in mij zei dat er iets niet klopte. ik sprong uit mijn bed en ben naar beneden gegaan, ik zag mijn vader daar liggen , me wereld stortte in. WAT MOET IK DOEN? ik heb de politie gebeld en die hebben een ambulance laten komen, toen we op het ziekenhuis aankwamen was me vader bijgekomen. pfff wat een opluchting, hij kijkt me aan en zegt : dankjewel schatje dat je me leven hebt gered, en ik begon te huilen.
inmiddels heeft me vader al 8 hartaanvallen gehad waarvan 3 infarcten.
mijn vader leerde een nieuwe vriendin kennen en trok daar in.
raar allemaal , weer een nieuwe vrouw.
mijn vader dronk alleen nog maar alcohol en wist niet meer wat hij moest doen.
en ja hoor hij kreeg weer een hartinfarct, weer naar het ziekenhuis.
gelukkig kwam hij er bovenop.

Toen me opa en me oma overleden was ik radeloos, ik wist niet meer wat ik moest doen , me opa en me oma waren weg!
ik zat zo diep in de put dat ik zelf niet meer wist wat ik met mijn leven aanmoest
ik leerde een jongen kennen waar ik bijna een jaar mee heb gehad, ik was zo dolgelukkig samen met hem. maar op een dag dat ik zwanger van hem raakte ging alles mis, hij wilde dat ik het weg liet halen , en ik wist niet wat ik moest doen. IK heb het maar weg laten halen en zit er nog heel erg mee , hij verliet me 2 weken naderhand , en doet net of ik een stuk strond ben. ik heb alles zelf moeten verwerken.
Op school heb ik vele gesprekken gehad met vertrouwingspersonen , maar het gaf me een gevoel dat ze me niet begrepen.
ik begon alles op te kroppen , en begon met gedichten schrijven,
toen me vriend ( me ex ) me verliet was ik helemaal de weg kwijt ik wist het niet meer en kreeg gekke ideeen, ik wilde weg , weg van het leven.
Maar ik ben gaan nadenken, en dacht wat gaat er gebeuren als ik er niet meer ben?
zullen ze me missen? of juist niet.
ik heb gesprekken gehad met vele vriendinnen , en met me vader.
maar ik heb besloten om te blijven vechten.
Ik heb nu een nieuwe relatie, en ben heel gelukkig met mijn vriend.
Ik hoop dat dit wel een goede jongen is die me steunt in moeilijke tijden.
Niet iedereen is even sterk , maar al 17 jaar lang sta ik sterk in me schoenen, en ben overal boven op gekomen.
ik blijf vechten!
Ik heb ook zelfmoordpogingen gedaan , maar elke keer als ik het wilde doen , dacht ik tog aan de mensen die wel van me houden

Ik wens de mensen die het moeilijk hebben veel sterkte.
En blijf vechten!
er zijn echt veel mensen die van je houden!
Ook al zie je het soms niet.

God zal altijd bij je zijn !

Wat voor titel geef je mee als je hier over gaat schrijven.....?waarom schrijf je er over....? Zoek je opluchting..., zoek je aandacht....., zoek je hulp....,hoop je dat mensen je op andere gedachten brengen? Eenieder zal wel zijn reden hebben; mijn voornaamste reden is dat ik iets nalaat en hoop dat anderen -en zeker dierbaren die ik nalaat- straks, wanneer ze zichzelf van alles afvragen, wellicht wat begrip en troost kunnen vinden. Ik wil anderen nl niet op zadelen met schuldgevoelens en gedachten dat ze er iets aan hadden kunnen doen. Zoals ik het nu zie zal ik de komende maanden nog een aantal keren iets vastleggen en meegeven, alvorens er geen weg terug meer is.....
Waarom bijna......waarom nog een aantal maanden? Omdat ik stiekum nog hoop heb dat ik het leven toch nog op de rit krijg? JA! Helaas ligt die beslissing bij iemand anders.....
ALs ik terugkijk op mijn leven dan voel ik pijn en teleurstelling. De eerste 25 tot 30 jaar van mijn leven lijken dan nog wel prachtig geweest en stond ik vrij en onbezorgd in het leven. Toch is me onlangs tijdens en na een aantal sessies met psychologen duidelijk geworden dat mijn jeugd diepe sporen in mij achter gelaten heeft. Diep gewortelde angsten en frustraties zaten in me. Angsten die ik in het verleden opgedaan heb en die ik onbewust de afgelopen 25 jaar zelf steeds verder versterkt heb. Mijn grootste angsten waren (en zijn?) wel die van alleen zijn en pijn. Angst om teleur te stellen, angst om pijn, angst om in de steek gelaten te worden, afgewezen te worden. Dit alles in schril contrast met het beeld dat mensen van me hebben; ik ben een grote flinke vent waarvan iedereen altijd de indruk heeft dat ik goed in het leven sta en alles aan kan....en hoge verwachtingen van heeft (gehad). Niet dus, en alhoewel ik het mooiste had wat ik me voor kan stellen in het leven, nl in alle opzichten de meest geweldige vrouw die ik me voor kan stellen en sinds ruim 11 jaar een geweldige en lieve zoon ben ik alles op het spel gaan zetten. 'Geleid' door de angst dat ik dit zou verliezen en het fout zou gaan (want dat was me nl al eens overkomen) ben ik zelf het destructieve pad op gegaan. De evenzo geweldige dochter die we daarna hebben mogen krijgen, heeft mijn angst waarschijnlijk nog verder versterkt. En alhoewel ik me er ergens van bewust was dat ik helemaal verkeerd bezig was en dat ik zelf in de hand werkte waar ik bang voor was, was ik niet bij machte om het te veranderen, en liep ik weg voor de grootste problemen in mijn leven. Waarschijnlijk overkwamen me daarom ook altijd andere problemen waar ik me druk over kon maken en kon ik daarom weglopen van mijn eigen grootste problemen en hoefde ik me niet bloot te geven. Altijd overkwam me wel iets of waren er andere problemen (of zocht ik ze onbewust op...??) Er zijn vast veel mensen in mijn priveomgeving die vinden dat ik egoistisch was; niet genoeg aandacht voor mijn partner en kinderen had......maar dat was het niet....want echt diep in mijn hart is dat alles wat ik wilde....maar zo bang, zo bang voor de pijn die me dat zou doen als ze me ooit in de steek zou laten wilde ik het blijkbaar 'op afstand houden' want anders zou de pijn helemaal ondraaglijk worden en zoals het nu lijkt was ik me al aan het indekken op een leven zonder hen. Ik heb indertijd een vrouw ontmoet die mij daarheen kon helpen; een sterke vrouw met dezelfde interesses waar ik lief en leed mee zou kunnen delen; maar wat heb ik haar gegeven; eigenlijk alleen maar leed en beslag gelegd op kostbare jaren van haar leven en dat spijt me zo! Maar erger nog heb ik mijn partner en kinderen gigantisch tekort gedaan, en dat dat bijna onvergeeflijk is begrijp ik. Ik heb gigantische fouten gemaakt en alhoewel ik me vroeger bewust was dat ik bepaalde dingen later anders wilde doen is me duidelijk geworden dat ik precies dezelfde fouten maakte die ik altijd veroordeeld heb en misschien nog wel erger; volgens de psychologen is dat echter logisch; je doet het vaak onbewust zo, zoals je het zelf vroeger geleerd hebt....("waarom zijn er mensen die vroeger zelf misbruikt zijn, die hun eigen kinderen misbruiken...")"als ik een gezin had, zou ik heel veel anders doen dan mijn ouders deden", maar deed precies hetzelfde.....ik stortte me en vluchtte in het werk, afleiding zoeken, de verkeerde aandacht voor mijn kinderen (compenseren met uitstapjes dat ik er weinig was) etc etc. Mijn leven is zo gecompliceerd geweest, ik was altijd maar aan het denken, denken, denken; nooit rust in mijn hoofd en lijf; altijd maar angsten, angst om het fout te doen, angst om teleur te stellen, angst voor later, angst om alleen te zijn en daardoor bezig geweest met de verkeerde dingen; het maatschappelijk en financieel op de rit te krijgen ' voor later' en daarbij niet in de gaten hebben en vergeten te genieten van het mooiste dat ik al lang had!
Hoe dan ook, ben ik nu bijna ALLES kwijt. Bijna omdat het moment nadert dat ik er alleen voor sta, nog een paar maanden en dan zijn mijn vrouw en kinderen weg. EN dat juist NU, nu ik voor het eerst in mijn leven alles helder heb; alles met hen goed wil maken, onbezorgd naar de toekomst keek zonder angsten en begreep waarom ik in het verleden de fouten heb gemaakt die ik gemaakt heb en daarvan geleerd heb, nu ik me als herboren voel, nu ik voel alsof ik bijna 50 jaar heb moeten vechten om ECHT de betekenis van het leven te begrijpen, vrij van angsten en frustraties, nu trekt mijn partner de stekker eruit zonder ONS de kans te geven die ze ONS zou geven. Ze vindt het allemaal flauwe kul en gelooft niet dat ik echt verander en echt van haar hou omdat ik die fouten gemaakt heb. En ik begrijp HOE ze zich voelt en WAAROM ze zicht zo voelt, maar heb ook de overtuiging dat we er samen uit kunnen komen, dat we hulp moeten zoeken, maar omdat zij dat nu niet wil, gebeurd dat helaas dus niet. Toch blijf ik nog even hopen, tot de dag dat ze echt weg zijn, en dat is me ook helder, DAN is het mooi geweest voor mij... Ik ga niet weer 12 dagen wachten om 2 dagen te zien hoe het met mijn kinderen gaat; ik ga niet nog een keer de komende 15 jaar ' vechten etc' met een ex over onze kinderen, en bovenal ga ik mijn kinderen dat niet aandoen want het laat gewoon diepe sporen na bij kinderen, en ik kan het weten. Uiteraard, ook mijn levenseinde zal sporen na leten, maar dat krijgt wel een plek, verder kunnen ze opgroeien in een stabiele omgeving zonder telkens op en neer gesleurd te worden en zonder strijd tussen hun echte ouders en verwikkelingen over en weer met nieuwe partners etc etc...daarbij , ik trek het ook niet meer om opnieuw te beginnen, zie er ook geen uitdaging in etc etc, nee het is me heel helder; ik heb er nu ALLES voor over om samen met mijn vrouw en kinderen een toekomst op te bouwen, DAT is ALLES WAT IK WIL, MIJN ENIGE WENS en DOEL,DAT is mijn LEVEN, en als dat wegvalt, dan is het me ook helder, dan val ik, ook in het belang van mijn kinderen, ook weg.....
Sommigen zullen dat als vlucht zien...laat het mijn laatste zijn......

De laatste tijd zegt iedereen dat ik zit te liegen, bijvoorbeeld dat ik had gezegd dat ik een vriendje had ofzo. Maar dat alles heb ik nevernooit gezegd.. maar het zijn ook vaak nog veel ergere dingen. Zoals ze zeggen dat ik mn beste vriendin haat.. Zij denkt nu ook dat ik van alles lul, maar dat is niet zo. Mn beste vriendin roddelt de laatste tijd ook over mij...

ik word gek geloof ik,ik wil niet meer leven,maar leef nog steeds,
ze blijven maar zeuren,op mn werk dat ik moet afvallen,ik trek t niet meer ik kan niet meer werken,ik moet wel,elke dag sleep ik me naar mn werk om tedoen wat ik moet doen maar niet meer wil,ik wil slapen en slapen meer niet,ik kan er niet meer tegen ik voel me zo opgejaagd en hyper,maar ook zo ontzettend moe en lusteloos ik weet niet meer wat ik meot doen ik weet het egt niet meer ik wil huilen schreeuwen,gillen weglopen niet meer terug komen,ik wil dood,maar wacht tot mn lichaam het opgeeft tot het genoeg is voor mn lichaam en dat t dan voorgoed voorbij is,

Hallo,

Weet je wat het is wat heeft het leven niks alles is verveeld ik verveel me altijd ik heb weleens 2 zelfmoord pogingen gedaan ( verdrinken ) enja... nog steeds wil ik weg iemand RAAD ?

Hey,

Ik ben het moe en mijn besluit staat vast.ik kom er (waarschijnlijk) niet meer op terug. Ik ga zelfmoord plegen. Ik maak me alleen wat zorgen om mijn ouders en enkele vrienden. ik ben bang dat zij mij zullen volgen. Ik ben bang dat ze niet sterk genoeg zijn. Niet da ik mezelf zoveel voel, maar de signalen waren overduidelijk: Als jij gaat, ga ik mee. Ik wil hen dat niet aandoen. Ik wil alleen dat ze me laten gaan en verder gaan met hun leven. Dat ze niet om mij treuren. Is dit nu echt zo onmogelijk???? Moet ik hen nu echt pijn doen. Moet ik nu echt gaan met een schuldgevoel of moet ik misschien eerst zorge dat iedereen mij haat. Ik ben ten einde raad. Help me aub.

xxx

1992(1/2) Geadopteerd samen met een adoptie zus.
2001 Vader (Voelt en was) overleden aan darmkanker.
Zus psychische problemen.
Moeder gronisch ziek, tennisarmen, neuropatie, spastische darm, nachtblind zuikerziekte en last van ontstekingen.
Ik heb alleen een spastische darm.
2002 Moeder aangetroffen in hypocoma.
Zus durft niet direct te handelen en is bang. Ik was toen 11 jaar. Ik heb gelijk de dokter gebeld.
2004 Zus in jeugdgevangenis voor onderzoek.
2006 Moeder aangetroffen in hypocoma.
Zus relatie problemen.
2008/09 Te laat met inschrijven Havo op het volwassenonderwijs. Vervolg -> MBO opleiding.
School werkt niet mee tijdens switchen van MBO opleiding. Spastische darm gekregen en stress.
2009 verstoppingen en darmkrampen.
Dit jaar op tijd met inschrijven Havo.
Toestemming vragen aan de leerplichtambtenaar. Vandaag gesprek gehad, totaal geen medewerking en begrip voor mijn droom. Weer stress er bij weer geen antwoord. Echt ik wordt doodziek van alles wat er dit jaar gebeurd is. En met een zus met een verstand van een kind van 8 wordt het helemaal stressen. En daarnaast een zieke moeder een geen vader. Ik wil doorstuderen en zoals het nu gaat schiet het niet op. Ik wordt echt moe ik ben leeg van binnen. Mijn geduld is opgezogen en ik wordt alleen maar kwaad van binnen. Ik kook. Mijn hoofd staat op springen en nu heb ik maar één goede oude vriend. Ik de laatste maanden depressief geworden. Ik ben een buitenstaander van de klas omdat ik er later bij ben gekomen. Mijn stage is lichamelijk te zwaar. En ik volg nu tot het einde van dit schooljaar een opleiding wat niet bij mij past. Maar ik moet toch wat als minderjarige. Binnenkort wordt ik 18 en ga ik lekker Havo doen. Gemeente betaald niet of wel, ik doe het toch!