Ik ben achtien jaar en heb al heel veel ellende in mijn leven meegemaakt.
In 2000 overleide mijn grootmoeder van wie ik veel hield, zij was als een tweede moeder voor mij.
Na haar dood wouden mijn ouders verhuizen en dat deden wij dus, ik verloor al mijn vrienden met wie ik opgegroeit was en ik had er niets over te zeggen omdat ik nog niet eens 12 was.
Op mijn 13de gingen mijn ouders uit elkaar en ik moest kiezen tussen mijn moeder en mijn vader, ik koos voor mijn moeder en ik ging wonen met haar en haar vriend samen met mijn zus.
Mijn vader en ik hielden eerst goed contact, om de weekend gingen wij samen ergens heen en ik vond het super.
Maar toen ging het mis, hij kreeg een nieuwe vriendin en ik mocht haar niet zo want de 1ste keer dat zij mij zag was ik zeer erg van slag.
Mijn ouders hadden ruzie en ik moest dus huilen en zij zei mij "Ik weet hoe jij je voelt lieverd".
Ik was woedend op haar want mijn ouders hadden beide met iemand anders en ik wou dat niet, en ik vond het ook niet leuk dat zij dacht dat zij kon weten hoe ik mij voelde.
Nog geen drie maanden later liet mijn vader alle contact achterwege, hij wou niets meer van mij weten, kwam niet meer langs of belde niet meer.
De laaste keer dat ik hem op mijn verjaardag zag was toen ik 13 was.
Laaste keer dat hij belde op mijn verjaardag was ik 14.
Daarna heb ik op mijn verjaardag zelfs nooit meer iets van hem gehoord.
Hij hertrouwde met die vrouw wie mijn stiefmoeder werd, hij wou mij niet eens bij zijn trouwdag hebben, mijn zus en broer mochten wel komen.
Hij kreeg een nieuwe gezin waar ik geen deel meer van uitmaakte, mijn broer en zus wouden vroeger niets van hem weten maar betekende toen alles weer voor hem.
Mijn nieuwe stiefmoeder haat mij en ik weet niet waarom maar zij doet het.
Mijn vader ziet mij niet meer als zijn dochter, zegt dat ik het nooit was want veel pijn doet omdat ik ondanks dat ik beweer van niet toch altijd om hem zal blijven geven.
Tenslotte was die vele jaren lang mijn papa.
Ik ben vorig jaar alle contacte met mijn broer verloren, zonder goede reden.
hij wil ook niets meer van mij weten.
Ik ben nu 18 jaar oud, de enige familie leden waar ik nog om geef en wie iets om mij geven zover ik weet.
Zou mijn moeder, zus en de dochtertje van mijn zus zijn.
Ik hou zielsveel van de dochtertje va mijn zus, zij is een schat van een meisje.
Door haar zijn mijn zus en ik closer weer geworden maar soms vraag ik mij af wat er zou gebeurd zijn als zij niet geboren was.
Heb vandaag opnieuw voor de zoveelste keer ruzie met mijn moeder om iets waar ik niets aan kon doen.
En ik dacht voor zo 10 minuten lang, wat is de beste manier om mijn polsen door te snijden of is het beter om gewoon voor een trein te springen
Of misschien een mix van medicijnen innemen.
Ik wil ergens niet dood maar aan de andere kant, ik weet niet hoeveel pijn ik nog aan kan voor ik een mes door mijn hart steek om deze afschuwelijk pijn te laten ophouden.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.