Levensverhalen (pagina 622)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

steeds meer gedachten

Hallo, ik had een hele lieve vriendin. Een latina uit Venezuela. Alles klikte tot haar moeder kwam logeren. Ze had alleen tijd voor haar moeder. Daar zijn veel problemen door ontstaan. Ze had een slecht huwelijk achter de rug met veel slaags en beuken. We deden veel voor elkaar. Ik hielp haar ook financieel. Vroeg ze niet om. We hadden trouwplannen, maar via haar vrienden vernam ik andere verhalen. Ze zij dat ze logen. Ik kwam erachter dat zij zelf loog. Haar vrienden zeiden, een lieve vrouw met een moeilijk karakter. Volgens haar was ik het probleem en niet zij. Een vriendin die met een Latino getrouwd is, zei me, ze zullen hun fout nooit toegeven. Ze hebben temprament en erg koppig. Ik zei haar vaak, een leven zonder jou, is geen leven. Nu is ze terug, en denk ik, ik stop met alles. Zonder haar wil ik absoluut niet verder leven.
Datum:
26-09-2010
Naam:
Albert
Leeftijd:
44
Provincie:
Utrecht

Waarom

Hoi ik ben 15 jaar en zie mij leven niet meer zitten reden thuis situatie ik mag niks thuis ik moet alles doen maar krijg niks terug respect krijg ik niet van me ouders ze zien me niet eens staan ze hebben niks voor mij over ik moet zelf elke dag alles in huis doen en regelmatig word me gsm en vrijheid afgenomen zonder reden ik ben het beu
Datum:
26-09-2010
Naam:
Sebastien
Leeftijd:
15
Provincie:
België

weet niet waar in en waar uit

hallo ik ben 30jarige mama, heb al zoveel meegemaakt wil hulp want zie het niet meer zitten. ik weet alleen niet waar ik hulp kan zoeken en wie me die hulp kan bieden. ik moet denken aan mijn kindje maar het is me teveel.
Datum:
26-09-2010
Naam:
ik
Leeftijd:
30
Provincie:
België

ik weet het gewoon niet meer..

hoi allemaal,
ik heb een paar verhalen gelezen en iedereen heeft het zo te zien moeilijk.
ik helaas ook :(. ik ben een meisje van 12 jaar oud, en mijn leven lijkt redelijk normaal, maar ik voel me zo rot. Nu loop ik al een jaar met de gedachte rond om zelfmoord te plegen, helaas wordt dit steeds erger. ik kijk rond op sites hoe je snel en pijnloos zelfmoord kan plegen, zonder dat het echt kan mislukken. ik heb nog niks gevonden want anders was ik nu allang dood. ik snij mezelf vaak, nooit diep genoeg, maar wel zo ver dat het duidelijk opvalt en ik nu altijd met lange mouwen moet rondlopen. Ik heb ook een eetprobleem, ik heb anorexia, en dat maakt het nog veel erger.
Mijn pony, mijn enige steun, is een paar dagen geleden overleden en ik kan er niet tegen. ik weet niet meer hoe ik moet lachen, al lukt me dat wel als ik bij mijn vrienden of familie ben, maar het is NEP. Mijn beste vriendin raak ik kwijt door de middelbare, ze veranderd heel erg en ik kan mijn verhaal bij niemand kwijt. het liefst zou ik gewoon weg zijn. Mijn beste vriend weet van mijn zelfmoord gedachtes, en noemt me gek, of nouja, hij zegt dat ik het niet moet doen enzo. hij zegt dat er zoveel mensen om me geven en van me houden, maar om de een of andere manier geloof ik dat niet.
Ik denk aan ophangen, maar het lijkt me zo eng, ik denk dat jullie dat wel snappen?
Het lijkt me zo eng dat je daar hangt met die pijn, je krijgt geen lucht, krijgt paniek, en ineens ben je weg. het lijkt me zozozo eng! maar toch ook .. ja.. je bent daarna wel weer vrij en pijnloos..
sommige mensen zeggen dat ik zielig ben, omdat ik dood wil, maar ik ben niet zielig. ik ben gewoon te laf om door te leven. ik heb gevochten maar ik heb opgegeven, en ik heb geen spijt. ik ga misschien nog niet nu maar als ik iets heb om dood te gaan, ga ik. ik ga een overdosis nemen, ik ga doorsnijden, als ik maar van de pijn af ben, van de stem in mijn hoofd, van mijn verdriet.
sterkte iedereen.
Datum:
25-09-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Omfg!

Hey iedereen
Ik ben 14
Ik zeg mijn naam liever niet
Ik haat mijn vader Zoo erg
Hij is een alcoholic
Door die alcohol heeft hij al zijn hersencellen kwijtgeraakt
Daarom vind ik hem zo stom.
Stel je voor,hij gaat Bv op de PC
En het blokt nu bv 1 secondje
Dan begint hij te tieren en te roepen
Als mijn zus of broer iets heeft misdaan
Komt hij weer bij mij en begint hij weer te tieren en te roepen
Ik praat niet tegen hem,oh nee ik haat hem
Ik probeer me in te houden zodat ik niet op hem lijk
Ik heb zin om hem en mijzelf te vermoorden,ik ben hem zat.
Datum:
25-09-2010
Naam:
Anonym
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Het is nog niet zo ver maar...............

Mijn verhaal is heel simpel. Ik heb in mijn jeugd als kind geen liefde ontvangen en ben een gevoelsmens. Mijn vader heeft mij nooit onder de mensen gebracht en nooit naar mij omgekeken en maakte altijd ruzie met mijn moeder, waardoor ik een verlegen jongeman werd met allerlei complexen. Later is dat goed gekomen . Maar daardoor ben ik wel een einzelganger gebleven. Ik ben licht paranormaal begaafd geweest in mijn jeugd, wat niet goed is in mijn ogen en dat ben ik kwijtgeraakt. Heb heel veel ervaren dat er meer is tussen hemel en aarde en veel tekenen aan de wand gehad. Ben gelovig maar ga niet naar een kerk. Ik ben niet echt een niet intelectuele man, echter ook niet dom. Door mijn achterstervoren gelopen jeugd heb ik veel pijn in mij. Zou graag naar een goede therapeut willen gaan ware het niet dat ik weet dat het niets kan uithalen bij mij. Ik weet precies wat ik moet doen om er uit te komen en ook hoe ik in elkaar zit. De negatieve geestenwereld (duivel) probeert je altijd naar beneden te trekken. Ik vecht al lang om mezelf op de been te houden en na een relatie van 8 jaar ben ik nu weer 3 jaar alleen en ben het alleen zijn zo beu maar helaas prik ik overal gemakkelijk door heen waardoor ik mij niet snel aansluit bij andere mensen die meer van de bla bla kant zijn. Ben wel veel onder de mensen maar ook heel veel niet. Mijn hele leven is een strijd van pijn verdriet en eenzaamheid. Dit wil ik niet nog eens de jaren die nog komen gaan. Als gelovig mens weet ik dat als ik zelfmoord pleeg ik naar de hel ga. Maar ondanks dat twijfel ik daar ook heel sterk aan. Maar ik heb genoeg ervaren dat er idd een God en een duivel bestaat. Ik gun niemand deze strijd en als ik het ooit over zou mogen doen dan zo ik iemand willen zijn zonder een extra antenne op mijn hoofd. Gelukkig blijf en durf ik hopen en geloof ik in God. Dus ik geef er niet zo gauw aan toe. Maar wil hier wel benadrukken dan ik zelfmoord plegen niet egoistisch vind. Ook niet dapper, maar als je goed in je velletje zit en liefdevolle ouders hebt gehad dan kun je het leven beter aan en ben je ook succesvoller in relaties. Ik heb nog hoop en bid tot god om een persoon die mij volledig begrijpt en deze op mijn pad te sturen. Ik hou dit niet langer vol zo als het nu gaat. Het is zoals ik in een stukje op deze site lees idd zo dat je gevoelens die je hebt niet kunt wegdrukken. Wel tijdelijk. Natuurlijk heb je verstand niet voor niets gekregen. Maar geloof me de realiteit is keihard en niemand bekommerd zich om mensen die iets minder in hun velletje zitten. Uizonderingen daar gelaten. Ik begrijp dus volledig dat mensen het soms of langer niet zien zitten. Maar god is gelukkig nog in mij, en ik hoop dat hij mij beschermd zodat ik een uiteindelijk een gelukkig mens wordt.
Datum:
25-09-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
46
Provincie:
Gelderland

Ik wacht en dan ga ik

Ik ben al erg lang ongelukkig en eenzaam. Best raar, want eigenlijk ben ik echt wel leuk en ik zie er ook leuk uit.
Maar ik heb ten eerste een klote verleden, waar tot voor kort niemand iets vanaf wist. Ik heb 30 jaar toneel gespeeld, van kijk, het gaat goed met me! Maar ik had ook vaak nare periodes. Aan uit met vriend, al 20 jaar.
Tegenwoordig steeds problemen op werk. Alleen maar omdat ik ziek werd. Geen contract verlenging. Volgend werk, stom. Ander werk, echt leuk, maar was maar voor inval. Weer ander werk. Kreeg diabetes en een ware depressie. Weg werk dus, want natuurlijk kunnen ze dat niet gebruiken (kan ik me voorstellen)
Nu moet ik huis verkopen.
Daarna dakloos.
Op facebook ben ik erg populair, maar ja, ik ga daar niet verkondigen dat het zo slecht gaat en dat ik mij zo leeg voel dat het niet meer hoeft.
Lang heb ik dagelijks elke minuut aan de dood gedacht.
Toen ging het opeens iets beter. Wel nog aan uit aan uit met vriend. Nu weer uit.
Dat ik een tijd geleden niet daadwerkelijk suicide heb gedaan, is alleen omdat ik dat vriend, mijn moeder en mijn ene broer niet aan kan doen.
Vader heeft mij misbruikt, andere broer wil niks meer met mij te maken hebben sinds ik het heb verteld. (ik moest het wel vertellen, omdat ik van beide broers nichtjes heb, zij lopen grote kans ook te worden misbruikt)
Ene broer gelooft me wel, andere dus niet.
Nu is het uit met vriend. Goede broer is erg verliefd en blij, moeder zit met hoofd bij andere dingen, wil liever ook zo weinig mogelijk weten over vader.
Zodra het huis verkocht is, kan ik doodgaan.
Niemand zal me echt missen.
Of wel, maar ik ga niet meer vechten, alleen voor hun.
Ik wil niemand met de sores van het huis laten zitten, vandaar dat ik wacht/
Ik heb genoeg medicatie om het te doen.
Ik denk er nu de hele tijd aan.
Raar toch, want ik ben eigenlijk leuk. Iedreen vind me grappig en lief, maar echt contact maken we niet. Misschien houd ik de bood onbewust af. Ik weet niet meer hoe het moet, uitgaan, of bezoek ontvangen.
Ik woon nu alleen, dan tel je als vrouw ook niet makkelijk meer mee. NIEMAND van mijn buren heeft me sinds ik er woon 3 jaar, uitgenodigd. Ik heb me wel voorgesteld en na een jaar heb ik een buurtfeest gegeven. Ze kwamen, het was leuk, daarna...geen contact. Ja, als er geen oppas was voor de hond, dan vragen ze me.
Maar binnen ben ik nog NOOIT geweest.
Ik wacht
En dan ga ik.
Datum:
25-09-2010
Naam:
ikvechtnietmeer
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

Een leven lang

Dag allen,
Zijn er nog mensen bij het leven perfect lijkt, die er materieel redelijk voorstaan, maar die het leven moe zijn?
In mijn geval is dit zo, en ik weet niet goed waarom...
Datum:
25-09-2010
Naam:
Kris
Leeftijd:
31
Provincie:
België

Mijn gevoel

Hallo allemaal,
op dit moment zit ik er ook serieus waar aan te denken om er mee te kappen. Nee dat doe ik niet, maar ik denk er wel aan, en dat is volgens mij net zo erg.
Ik ben me bewust van het feit dat het geen zin heeft, na regen komt zonneschijn blabla, maar op dit moment, GRR. Ik ga gewoon alles eruit gooien, is voor mezelf, dan is het er maar uit.
Ik haat mezelf op dit moment behoorlijk, omdat ik iets doe waar ik zelf helemaal niet achter sta. En het domme is, ik weet nieteens waarom ik het doe, maar toch doe ik het. Ik laat me eens in de 2 weken behandelen als stront, omdat ikw aarschijnlijk diep van binnen denk dat ik niet meer waard ben, maar als ik mijn verstand gebruik weet ik dat ik veel meer waard ben. Ik zit in strijd met mijn gevoel en het is niet makkelijk. Gevoel praat niet, het voelt alleen maar! Wat moet ik daar dan mee. Ernaar luisteren wordt er dan gezegd, alsof dat zo makkelijk is. Als ik ernaar luister moet ik andere dingen opgeven en ben ik gedwongen te geloven dat ik echt meer waard ben dan dat, en ik vind het dood en doodeng. Ik wil het niet geloven, omdat ik niet weet wat er dan gebeurd, word ik egoistisch? Word ik gelukkig? Ik heb niks te verliezen en toch voelt het alsof ik alles te verliezen heb. Mijn gevoel staat op dit moment ver buiten de realiteit en dat besef ik maar al te goed. Ik probeer realistisch te zijn, maar hoe doe ik dat als mijn gevoel me alle kanten opstuurt? Blijf gewoon eens op 1 plek gevoel! Ik eis rust, nu. Ik weet ook wel dat ik hierna weer in rustig vaarwater zal zitten en dat ik me weer fijn zal voelen, dit zijn fases, momenten, kleine processen wat 1 groot proces vormt en daar moet ik me doorheen worstelen. Eigenlijk, voel ik me gewoon kut, en weet ik niet wat ik ermee moet. Ik zou willen janken, keihard willen janken. zo slecht heb ik het nog nieteens. Ik heb een huisje, ben aan het sparen voor een ander huisje wat echt in mijn smaak is, maarja hoe lang dat nog gaat duren. Ik heb geen vriendje, omdat ik me niet open durf te stellen omdat ik bang ben dat als ik van hem ga houden, dat ie me dan verlaat. Ik heb geen vrienden, omdat ik me niet open durf te stellen, ik durf het gewoon niet meer. Dat is de realiteit. Ik ben hard bezig, maar waarmee?! Waar sta ik nu en wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ben ik wel goed bezig? Wie zegt me dat ik op het juiste pad zit, dat ik het goed doe? Moet ik dan alles zo maar geloven wat mijn gevoel zegt? Help. Ik weet niet hoe ik dat moet doen. I'm starting to losing control now, niet over mezelf, maar over mijn gevoel. Ik heb mijn gevoel altijd in bepaalde hokjes gestopt, weggeduwt, afgeschermt. Nu kan dat niet meer, want ik moet verder. Een mens zonder gevoel is geen mens, dat weet ik nu. Ik heb me als een dooie gevoeld, een jaar lang, en nu ben ik dat gevoel spuug en spuugzat. Ik wil LEVEN. En dat ga ik ook doen. Maar ik kan dat alleen doen als ik mijn gevoel toelaat, de hokjes wegdenk en zeg 'kom maar'. Gevoel wat ben je lastig. Ik heb de neiging om te zeggen, ga weg, laat me met rust, maar dat heb ik aleens geprobeerd en dat werd hem ook niet. Er is maar 1 kant die ik op kan, en dat is de kant waar ik het meest bang voor ben, ja zeggen tegne mijn gevoel, ja zeggen tegen mezelf, ja Nies, je kan het! Ik voel vandaag dat ik een bepaalde controle verlies over mijn gevoel, ik voel ook dat het goed is, dat dat gebeurd, want het moest een keer gebeuren. Je kan je gevoel niet sturen en als je dat wel doet, tsja, of probeert eigenlijk, dan kom je nergens. Daar heb je je verstand voor, om te sturen, je gevoel moet je toelaten. Ik heb het door de war gegooid. Ik heb mijn verstand toegelaten en mijn gevoel proberen te sturen, of eerder gezegd, geprobeerd uit te bannen. Ik besef nu dat dat onmogelijk is en het voelt alsof ik verloren heb. Verloren van mezelf, verloren van mijn gevoel, gewoon verloren. Maar eigenlijk heb ik gewonnen, ben ik aan het winnen, want gevoel moet je toelaten. Ik ben alleen zo bang, bang dat mijn gevoel explosief is, of extreem, dat ik rare dingen ga doen of zeggen. Ik ben zo bang. Gadverdamme.
Datum:
24-09-2010
Naam:
Denise
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

Zelfmoordgedachte

Ik ben 11 jaar en loop al een lange tijd met deze gedachte rond. Ik heb het gevoel dat iedereen me er gewoon niet bij wil hebben. Dat ik er gewoon niet bij hoor en erbij hoef te horen. Mijn beste vriendin zegt steeds van doe normaal joh, maar het helpt gewoon niet. Mijn ex-beste vriendin probeert mijn vriendinnen af te pakken. Dat gevoel heb ik tenminste.
Datum:
24-09-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.