Levensverhalen (pagina 593)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

elke keuze is fout

Toen ik 5 was, was mijn moeder weggelopen van mijn vader omdat het een klootzak was. toen ze weg was, heeft mijn vader mij en mijn zusje verstopt/ondergedoken bij mensen thuis. maar ja, toen we bij hem waren, moesten we elke dag freddy kruyger kijken, elke dag eieren eten, sigaretten deed hij uit op mij en mijn zusje. ik heb nog iets extra meegemaakt met die klootzak: ik ben verkracht. ik zei uit volle borst NEE!! en ik probeerde hem uit alle macht weg te schoppen. ik begon te gillen. ook al wist ik niet wat seks was, ik wist intuitief dat het goed mis was wat hij van plan was. nog steeds lijdt mijn lichaam aan energetische blokkades, m.n. mijn volledige rug.

op de basisschool en vmbo ben ik gepest, maximaal 11 jaar!!

op het mbo aangekomen ging het ook mis. stages liepen bijna allemaa fout. ook al deed ik wat die kut begeleiders wilden. bij alle intakegesprekken zei ik dat ik het heel prettig vindt dat ik gelijk te horen krijg wat ik fout doe. ze zeiden allemaal en elk stageplek zei is goed. krijg je alles te horen op je laatste stagedag. of krijg je via school te horen dat je geen stage meer mag lopen!!! ik ben keihard belazerd. niet denken dat je hoger bent dan mij omdat ik stagiaire was van jou ja. niet denken dat je dingen en vieze praatjes achter mijn rug om kan doen omdat ik stagiaire was. ik was elke dag op stage van 08.00-17.00 uur. je hebt meer zat kansen gehad om het tegen mij te zeggen. en allemaal poeslief doen en complimenttjes geven dat ik het goed doe. maar ACHTER MIJN RUG OM zeg je tegen school: ze mag geen stage meer lopen. tering zeg. als je niet kan zeggen als begeleider en werkgever waar het op staat, heb je een totaal verkeerd beroep gekozen. je bent een vuile chronische leugenaar!!! met je neppe gedrag. en maar nep lachen. pffff, ga toch weg.
met de mbo-opleiding ben ik gekapt. ik kan gewoon niet meer vechten. doodmoe ben ik.

en iedereen zit me af te kraken wat mijn gevoeligheid betreft. ja, je bent zo gevoelig. jij met je gevoelens. je moet minder gevoelig zijn enz enz enz. in plaats van mij te helpen hoe ik met die goddomde gevoeligheid moet omgaan, zit iedereen mij af te kraken. dat geeft echt geen goed gevoel. je denkt dat je niet aan d verwachtingen voldoet, dat mensen teleurgesteld zijn in wie je bent, je wenst dat je \"normaal\" bent zodat mensen tevrede zijn wie je bent!! heb eindelijk mijn gevoeligheid geaccepteerd en zit nu die goddomde wonden schoon te likken.

de systemen op school zijn ook hartstikke krom. het is alleen gebaseerd op 2 tot 3 intelligenties. Ik heb andere intelligenties. al vanaf de basisschool dacht ik at ik hartstikke dom was!! en je aanpassen hoe er wordt lesgegeven, de manier waarop je de lesstof en leerstof aangereikt krijgt. de stapjes voor stapjes gedoe werkt niet voor mij!! ik leer via ervaring en dat wordt niet gegeven. ik leer door te voelen, dus geestelijk en met mijn handen. nu denken jullie: stage. moet ook op school gebeuren. je hoeft niet te begrijpen hoe ik leer, als ik maar op mijn manier kan leren. en god, wat is de tempo langzaam. natuurlijk ga je zitten dagdromen. voor je uit zitten staren. Ik ben een beelddenker, lang leve de rechterhersenhelft!! ben ook afgewezen door iq-test. had maar 114 punten!! terwijl er op zeer jonge leeftijd de diagnose naar voren kwam: extra intelligentie. de iq-test test tot 2 tot 3 intelligenties. hoe zit het met de rest? dat zijn de intelligenties die door de schoolsystemen wordt gegeven en die door de maatschappij wordt geaccepteerd!! want ow, als je een andere intelligentie hebt, dan val je buiten de fucking boot!! weet je wel wat je doet met die kids? die heel slim zijn en dan keihard zakken voor de cito, iq enz enz? hoe vaak je ze ook test? die cito en iq zijn voor mensen die in kaders denken. open je ogen voor mensen die nergens hun intelligentie kwijt kunnen. dat is egt een kut gevoel. en als ze veel te laat de kans krijgen om hun inteligentie naar buiten te brengen weten ze het niet!! lekker is dat. haat aan de maatschappij, stelletje roofdieren. niet goed voor de planteneters tussen ons. er zijn teveel roofdieren!!

nu zit ik zonder baan. ik kan nu niet verder studeren. en ik heb het niet over mbo op school zitten, maar zelfstudie op mbo niveau!! hoe lang moet ik godverdomme wachten totdat ik eindelijk dierenarts opleiding kan doen!! en als ik dierenarts ben, ga ik wereldreizen en werken tegelijk. zonder deze 2 dromen heeft mijn leven godverdomme geen zin. ook al probeer ik hard om een baan te zoeken. ik stuur cv's op, schrijf me elke dag bijna in bij andere uitzendbureau's, maar het werkt niet. ze hebben niks. en wanneer ik cv opstuur, krijg je geen reactie. ik wil dierenarts worden. als ik een blik kon werpen in de toekomst of ik dierenats wordt, kan ik beslissen of ik zelfmoord ga plegen of niet!!
Datum:
31-10-2010
Naam:
Di
Leeftijd:
22
Provincie:
Groningen

Leven

Het leven heeft geen nut meer voor mij. Ik heb geen vrienden. Ik heb geen vrijheid. Ik ben geisoleerd thuis. Niemand geeft toch om mij, en niemand zal mij missen en niemand zal het merken. Overal wordt je afgerekend op. Ik kan toch niks en ben alleen nuttig op me werk. School gaat redelijk maar ja, als je een coach heb die je niet stimuleerd en maar verteld of iets wel zo goed is dat is ook waardeloos. Het feit om steeds maar geconfronteerd te worden met me beperking van ADHD wordt ik ook ziek van. Kortom de dood is niet iets waar ik bang voor ben.
Datum:
31-10-2010
Naam:
P.D
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

reden

ik ben een meisje van 15 jaar. Ik ben 49 kilo en ben ongeveer 1.60 m lang. Ik ben te dun. En iedereen moet dat weer is tegen mij zeggen ik vind het heel erg. Wat ik ook probeer ik kom gewoon niet aan. Zoals sommige mensen niet af kunne vallen kan ik niet aankomen. Ik leef al 5 jaar met dit probleem. En ik heb een nichtje die 1 jaar jonger dan mij is maar veeeeeeeeel dikker dan mij is. Ze weegt ongeveer 70 kilo... En iedereen vind haar de beste, vind haar goed , de slimste etc. Iedereen vindt dat ik zoals haar m0et zijn wtf? ik ben wie ik ben maar dat begrijpen hun niet. men ouders enso zegge dat e liever een dochter zoals haar wouden dan als mij...... dit is mij reden om niet meer te willen leven. Ik heb zelfs mijn pols gesneden maar jammer genoeg niet te diep......
Datum:
31-10-2010
Naam:
ikke
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

Geen zin meer.

Ik heb er eigenlijk geen zin meer in.
In het hele leven niet, zie er de lol niet van in en weet dus ook niet waarom ik nog zou doorgaan. Iedereen loopt te zeiken op mij over mijn opleiding.. Maar ik wil zelf die opleiding niet eens doen. ik word er moe van en kan er niks tegen doen want als ik hem niet afmaak moet ik het zelf gaan betalen en daar heb ik het geld niet voor.. Het enigste waarvoor ik nog leef zijn eigenlijk mijn vrienden denk ik..
Datum:
31-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Niets

Het leven wil mij niet meer...
Datum:
30-10-2010
Naam:
Nee
Leeftijd:
48
Provincie:
Utrecht

het leven is saai

tja waar te beginnen ?
Eigenlijk is er niks mis in mijn leven, woon samen met mijn jeugd liefde zijn al 20 jaar samen , hou van haar enz.
We hebben geen kinderen dit is op het moment van schrijven bewust en nog altijd geen kinder wens .

Heb werk redelijk naar mijn zin ,hebben een huis ,eigen huis, hier baal ik wel eens van ook mijn vriendin, we kunnen het allemaal betalen, maar ik vind me nu een slaaf van mijn hypotheek.en dit terwijl we kunnen doen wat we willen.

Eigenlijk heb ik niks te klagen geen problemen (echte problemen) maar zie het leven de laaste tijd niet meer zo zitten.

Terwijl ik dit schrijf denk ik wat klaag ik nu.

Waarschijnlijk word ik oud en leef gewoon door en ben ik te laf om uit het leven te stappen, maar wil ik dit ook echt?

Als ik dan andermans verhalen lees die echt problemen hebben denk ik altijd weer kop omhoog en doorgaan en dit laatste is waarschijnlijk de reden dat ik nog leef . Is wel treurig om dit van je zelf te weten .

Dit alles terug lezend krijg ik wel weer d e doods wens .

Ga zomaar naast mijn vriendin liggen en er in mijn armen sluiten .

A iemand die niet weet wat hij wil.
Datum:
30-10-2010
Naam:
a
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

ik ga dood

ik ben veet trist ik wil niet meer leven ik heb genoeg pijn ik ga weg van deze slechte wereld
Datum:
30-10-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
België

een kogeltje door mijn hoofdje... de enige uitweg?

Hoi...
Eens kijken, waar zal ik beginnen? Ik heb een hele leuke fijne jeugd gehad met een lieve papa en mama. Ik zat op een leuke basisschool en ik was zelf gewoon een leuk meisje. Toen ik dertien was kwam daar een verandering in. In de brugklas werd ik opeens zwaar gepest. Ik kon het niet verdragen, want iedereen was tegen mij. Ook mijn vriendinnen. Ook overleed mijn vader plotseling op werk. Ik kon voor mijn gevoel de narigheid wel uitkotsen. Ik werd steeds erger getreiterd op school op allerlei manieren. Negeren, uitschelden, belachelijk maken, slaan, aanranden, buitensluiten enzovoort. Ook hebben ik en mijn moeder een heel erge burenruzie gehad en pesterijen thuis. Mijn moeder is fysiek mishandeld door de buren en ik kon dat niet verdragen. Later zijn we verhuisd. En na zes jaar toch mijn diploma halen. Hoe kan dit toch? Heel fijn dat het toch gelukt is. Alleen... ik durf nooit naar een HBO. Wel geprobeerd maar omdat ik me snel afzonder wouden leerlingen geen vrienden met me zijn. Ik ben dus met de opleiding gestopt. Nog andere MBO opleidingen geprobeerd maar ook daar werd ik genegeerd en buitengesloten. Ook op stage ben ik door mijn collega's gepest. Ik merkte dat er heel erg over mij werd geroddeld. Ook kreeg ik geen taken op mijn stage. Ik ben maar weggegaan en overgegaan op een e-learning opleiding. Ik ontmoet daardoor niemand meer. Maar het is beter dan die treiterijen. Ook heb ik een gigantische angststoornis ontwikkeld en ik wil graag verlost worden uit mijn leven. En dat is nog niet eens het ergste. Ik heb al een tijd geleden ontdekt dat ik ook lesbisch ben. Ik kan dat niet verdragen en ik heb een wens hetero te zijn of een man. Ik ben geen transgender maar die wens heb ik omdat ik als lesbische de maatschappij niet aankan. Ook heb ik nog nooit een vriendinnetje gehad en dat zal ook zo blijven. Ik heb wel een vriendschappelijk een lesbische vrouw ontmoet waar ik verliefd op was. Zij maakte me heel gelukkig en accepteerde me hoe ik was. Totdat ik haar liet merken wat ik voor haar voelde. Het was niet wederzijds en ze ging heel vreemde officiële toon tegen mij aanslaan en ik heb haar daarna niet meer gezien. Ze probeerde me ook jaloers te maken met een andere vrouw en wou inspelen op mijn onzekere karakter. Ze wist dat ik geen vrienden had door mijn coming-out en heeft me expres laten stikken. Ik voel me dus weer eenzaam. Ik kan mijn lesbische gevoelens niet aan. Ik ben bang in elkaar getrapt te worden door homofoben. Ik durf ook nooit uit te gaan. Ik ben zo ontzettend verdrietig. Nu weet ik niet meer wat ik moet doen. Soms wil ik graag schutter worden. Als hobby gewoon in een roos schieten op een schietbaan (niet op dieren!!). Maar opeens denk ik dan... niet doen... straks schiet je nog eens een kogeltje door je hoofd. Er zijn namelijk tijden dat ik echt serieus dood wil, maar dat kan voor mij alleen met een mooie kaliber...
Datum:
30-10-2010
Naam:
Hele.lieve.vrouw
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Het maakt me allemaal niks meer uit

Ik voel me al veel langer dan vandaag, al jaren lang, onnodig, en nutteloos, wie ben ik? wat kan ik ooit doen, niks aan mij heeft waarde, ik ben gewoon zo dom, dat ik niet gewoon n mes durf te pakken, en mn polsen doorsnijd, maar ik ben al veel te lang bang, ik wil niet meer, dat mn hele leefomgeving al weet dat ik die plannen heb, en dat ze denken dat het allemaal aandachtvragerij is, het is voor n hoop mensen in mn omgeving al duidelijk dat ik het wil, maar ze snappen mij toch niet, waarom zouden ze dat doen? ik bedoel niemand snapt mij, ze weten niks van mijn leed, en diegene die ik dacht dat mij snapte, heeft mij in de steek gelaten, zo veel moeite voor niks, vertrouwen in iemand, voor niks, iedereen laat mij vallen, en nu zal ik diegenen die wel echt iets om mij geven, wat ik altijd tenminste van ze hoor, die zal ik "pijn" moeten doen, maar ik mag het toch verdomme zelf beslissen, wat ik ga doen, ik weet allang dat het misschien niet deze week, maar anders volgende week word, ik zit al veel te lang in de knup met al mn gevoelens, en ik haat mezelf, ik haat de gevoelens die ik heb, ik wil gewoon niet meer leven, en als het ooit iemand boeit, wat ik doe of laat, dan hoor ik het graag van ze, als iemand ook maar oprecht is, ipv in mn gezicht aardig doen en achter mn rug om over mij praten, en in negatieve zin, alles wat bij anderen opkomt als ze mijn naam denken, is negatief, het boeit me niet meer, ik ga waarschijnlijk zodra ik de middelen heb, ik weet nog niet hoe, maar ik ga straks n overdosis aan pillen nemen, of allerlei soorten medicatie door elkaar, ik hoop dat dat werkt, en als ik dan nog niet sterf, dan weet ik het niet, ik durf gewoon niet van n gebouw te springen, of in mezelf te snijden, maar ik wil gewoon niet meer leven, dus zodra ik iets van 50 of 100 pillen bij elkaar heb gezocht, vaarwel iedereen, niemand kent mij toch, niemand boeit het hier iets, jullie doen alleen maar pretenderen, jullie doen je voor als zijnde de oplossing, maar er is geen oplossing we worden geboren en zijn verplicht om te sterven, en dan liever nu dan later, in mijn ogen, ik ga geen 50 jaar wachten tot ik sterf, ik hoop dat iedereen zijn of haar leven goed oppakt, dit zal tenminste nog n indruk bij iemand achter laten, er is geen manier meer waarop ik diegene kan bereiken, maar als diegene hoort dat ik dood ben, dan krijgen ze wel n schuldgevoel, je kan mij in de steek laten, maar mij als persoon kun je niet negeren, ik dacht dat vrienden voor het leven waren, maar blijkbaar heb je ook nepvrienden, leugens, allemaal leugens, wij hebben een hechte band met elkaar: leugens! jij bent als een broer voor me, wij zijn net als broer en zus: bullshit, allemaal gelogen, ik dacht dat ik met je praten kon, maar nu zal je nooit meer met mij praten, tot ziens, ik ben overal klaar mee!
Datum:
30-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

Saai

Het leven is saai,

Ik ben politicus, zelfstandig ondernemer die goede zaken doet. Verdien veel voor iemand van 22 en heb zeer hoge einddoelen.

Dit maakt me eenzaam, mijn vrienden begrijpen niet waar ik naartoe wil en mijn vriendin idem dito. Vanuit mijn beroep als politicus ontmoet ik veel mensen, heel veel mensen. Met de een deel je meer als met de ander.

Maar van al deze mensen die ik ontmoet is er 1/1000 die enigszins in de buurt komt van mijn gedachtegoed. oftewel nagenoeg nooit.

Daarmee voel je je zo verdomde eenzaam. Daarnaast heb ik ook last van een Quarter life crisis, een midlife crisis maar dan voor je begint aan je carriere.

Ik wordt nooit meer enthousiast als mensen met ideeen komen, ik lach niet om grappen en moet nagenoeg nooit huilen. Ik ben emotioneel afgekapt kun je zeggen.

Het leven is fantastisch, en er zijn talloze kansen in het leven die de meeste mensen niet zien, toch is het jammer dit alleen te ervaren en nooit een maatje hierin te hebben.

We zullen doorvechten maar op een avond als deze zit ik er volledig doorheen, het is prachtig de aarde te laten schudden als je iets voor elkaar wil krijgen maar als niemand begrijpt waarom je het doet, of kan begrijpen hoe je zoiets doet, dan valt er weinig te vieren.

Een fles champagne in je eentje, altijd tot mijn dood. Hopelijk komt mijn maatje me ooit tegen. Waarmee ik kan sparen om tot nog grotere ideeen en idealen te komen.

Ik zal geen zelfmoord plegen maar het komt af en toe toch in me op, en denkt er dan over na hoe ik te werk zal gaan, zo min mogelijk pijn. Gewoon een kogel in je slaap is het makkelijkst en geeft de het minste gezeur. Een brief erbij met alles wat je nalaat. Maar begrijpen zullen ze het nooit!

Grt,

F

p.s. degene die dit lezen en denken zich te herkennen in mijn maatje, ooit zullen we elkaar treffen, ooit!
Datum:
30-10-2010
Naam:
F
Leeftijd:
25
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.