Ik zie dat veel mensen externe factoren voelen als een reden om niet meer hier te willen zijn. bijvoorbeeld een vriendje die het uitmaakt of iemand verloren zijn. Ik heb dat niet. Ik ben 34 en geniet niet van het leven. wat ik ook probeer, opstaan is zwaar, de dag doorkomen is zwaar en denken dat ik morgen weer een dag moet doorkomen maakt het nog ondraaglijker. Ik heb dat al van jongs af aan. op mijn 7de was ik al geïnteresseerd is de dood en zocht het ook op. (drie hoog van een reling hangen) Alleen begreep ik toen nog niet zo waar ik mee bezig was. Ik heb al van alles geprobeerd, heb in een tehuis gewoond, vanaf mijn 6de jaar therapie en 3 jaar geleden voor een half jaar opgenomen geweest anti depressie pillen etc.. Hoever moet ik nog gaan om te proberen gelukkig te zijn? Is het niet gewoon zo dat er mensen gelukkig zijn en mensen die dat gewoon niet zijn.. wat ze ook proberen. geloof me, mijn grootste wens is gelukkig zijn. Ik vind het verschrikkelijk om mij zo de dag door te moeten slepen. Ik ben nu 34 jaar en heb altijd gehoopt dat het een soort van depressie was die over zou gaan. maar het wordt alleen maar erger. Ik probeer ook dingen om afleiding te zoeken, waar ik me misschien beter van ga voelen. Ik heb een hond waar ik mee ga wandelen in het bos. Genoeg vrienden alleen geen puf en energie om leuke dingen te gaan doen. ga ik wel mee dan vind ik het moeilijk er van te genieten. Volg nu sinds drie jaar weer een opleiding aan de universiteit. het idee dat ik klaar ben over een jaar maakt me ook weer angstig.
Maar goed, ik heb dus leuke vrienden, leuke baan, volg een leuke studie en toch vind ik het leven niet leuk. Ik ben bang voor zelfmoord anders had ik er allang tussenuit geknepen. Egoïstisch? En hoe zit het dan met mijn gevoel, moet ik blijven leven omdat het anderen mensen pijn doet? Misschien kunnen zij het ook omdraaien en er rust in vinden dat dit is wat ik wil.... niet meer op deze aarde zijn..
Ik zeg niet dat ik het makkelijk heb gehad, tehuis gewoond, gevlucht, mishandeling. Maar dit was in mijn jeugd en als je na bijna 20 jaar therapie, medicatie enz.. Toch geen gelukkig mens bent.. Laat me dan alsjeblieft gaan. Ik ben alleen bang.. Bang voor de dood, bang dat ik eeuwig als geest moet ronddwalen omdat ik te laf was om mijn leven niet af te maken.
Had ik maar een keu gehad om hier niet te zijn, om nooit geboren te zijn en gewoon rust te hebben in mijn hoofd.
Ik ben moe, ik wil niet meer!!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.