Levensverhalen (pagina 596)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Depressief

k ben eigenlijk al zins groep 8 al met zelfmoord gedachtens bezig . het is ooit begonnen omdat me vader MIJ niet wil accepteren en daarom kijkt hij niet naar me om , terwijl hij wel naar me broer omkijkt zo voelde ik me als snel alsof ik niks waard ben . Ook word ik op elke school dat k zit wel gepest ze zeggen dingen als je bent lelijk en ook wel eens van waarom leef je nog als k jouw was had ik al zelfmoord gepleegt.
En dan komt er bij dat k Bi Seksueel ben en me broer haat homo "s hij heeft meerdere keren gezegt dat ze allemaal dood moeten , En hoe ouder ik word standaard ook hoe ongelukkiger , en k voel nu al een paar maanden dat t binnenkort echt gaat gebeuren k heb al een paar keer in mezelf gesneden of gekrast en k voel gwn dat mijn leven niet lang meer duurt
Datum:
27-10-2010
Naam:
Ruben
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

doei voor alles

hey allemaal.
ik ben een meisje van 17.
nog nooit in mijn leven heb ik een goeie dag gehad. nog nooit heb ik liefde gehad. nog nooit heb ik van dit leven gehouden.
ik weet niet waarom ik ben geboren.
ik heb zo pijn diep in me hart niemand begrijpt me.

ik ben verliefd op een jongen van 23.
hij komt uit irak en hij was hier een vluchteling, hij had geen paspoort dus moest hij terug naar eigen land. en komt nooit meer terug.
hij is nu weg.. hij houd niet van me, hij heeft gwn met me gespeeld om de papieren om de paspoort!. ik hou nog zo veel van hem. ik heb zo diepe pijn.
zonder hem kan ik niet lachen elke dag moet ik denken aan hem en huiilen..
ik wil hem zo graaaag ook al als hij van me niet houd. dit pijn gaat nooit weg zonder hem kan ik niet.
ik kan nooit slapen hij gaat nooit uit me kop.

ik wil gwn dood dood dood! ik haat dit leven, dit leven stelt niks voor. wat is dit?
alles is zo oneerlijk, wrm moest het zo gebeuren????? ik hou zoveeeeeeeeel van hem maar hij is nu weg..
ik wil niet meer verder ik kan niet.

thuis heb ik altijd ruzie met me ouders niemand geeft om me, ben zo alleen zelfs me ouders die zo doennnnnn, het is gwn niet normaal. ik kan het niet meer ik wil gwn niet meer.

ik vertelde gisteren aan hem: ''ik ga zelfmoordplegen zonder jou kan ik niet leven''. hij zegt doe maar wat je wilt, het is jou probleem niet de mijne. nu wil ik echt doooooodd/
ik ga me ophangen op de zolder. eerst schrijf ik afscheidsbrief. daaarna doe ik het . ik weet niet wanneer ik het ga doen maar denk deze maand is het voor mij afgelopen.
doei voor alles.
xxx-

ik hou zo erg van hem ik verdien hem ik moest hem.



Datum:
27-10-2010
Naam:
maka
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

eeuwig verdriet

ik ben een meisje van 16 en ik was verlieft geworden op de beste vriend van mijn pa en ik heb verkeerde dingen gedaan en dus nu mag ik nie meer met hem om gaan en dus was ik weggelopen van huis en nu ben ik weer terug en iedereen denkt dat het goed met me gaat maar het liefs huil ik de hele dagg lang want ik voel me zo niet goed wand ik miss hem zo. en ik voel me gelijk zo alleen en had een nieuwe vriend en die slaat me en daar ga ik ook kapot aan en het moeilijkste is dat niemand mij sirieus neemt. iedereen denkt leuke grap. maar ik ben de enige dat het echt om mijn leven gaat en dus weet ik dat helemaal niemand om mij geeft en helemaal niemand me zal missen. dus ik weet zeker dat het nooit overgaat maar dat komt alleen omdat ik mijn beste vriend gewoon heel erg mis. en ik niet kan zonder zijn goede raad. groetjes suzz
Datum:
26-10-2010
Naam:
suzz
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

liefde?????

Ik haat mijn leven. ik ben nog zo jong, dat weet ik. Maar ik vraag me af of er ook iemand van me zou houden. Ik vind een jongen heel leuk maar die ziet me volgens mij alleen als een vriendin, ondertussen zit hij met een ander meisje te rotzooien. Dat meisje ken ik en ze verteld er ook over. Ik voel me hier zo rot onder, omdat ik dat wil zijn. Ik wil dat hij van MIJ houd. Ik weet dat er nog zo veel andere jongens zijn, maar ik heb nog nooit zo veel van iemand gehouden als van hem.
Ook zijn mijn ouders gescheiden, en heb ik veel ruzie met mijn moeder. Ze zeurt over de kleinste dingen. Mijn vader zie ik heel weinig, hij heeft net een kind gekregen met zijn huidige vrouw, dus ben ik als het ware afgedankt.
Het leven heeft toch geen zin meer, zonder dat iemand WERKELIJK van je houd? Ik kan het niet meer aan. Er zijn periodes waarin ik heel goed in mijn vel zit, in die periodes word ik dan weer stapelverliefd op iemand terwijl diegene me niet ziet zoals ik wil dat hij me ziet. Ik denk er zo vaak over om zelfmoord te plegen, het enige wat me tegenhoud is mijn moeder. Die zegt dat als ik zelfmoord pleegt ze niet weet of ze daar wel overheen zou komen. Maar ik wil zo graag zelfmoord plegen. Heeft iedereen zulke gedachtes. Of ben ik raar?

HELP!!!!!!!!!
Datum:
26-10-2010
Naam:
Anneke
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Zie het niet meer zitten

word altijd afgekraakt met voetballen, ben het gewoon zat men dikte word er gewoon verdrietig van dat somige mensen zo erg iemand kan afkraken zo zielig.
En ik heb gewoon echt geen zin meer om verder te leven.
het leven bestaat alleen uit.
Ontbijten, naar school gaan, huiswerk maken, avond eten en slapen.

Anoniem.
Datum:
26-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Mijn kinderen zijn beter af zonder mij

Wat heb ik nog voor nut in deze wereld, kan niet eens werk vinden, niemand wil mij aannemen, zelfs een schoonmaakbedrijf, waar je geen diploma's voor nodig hebt, wil me niet. Wat is er in godsnaam mis met mij?
School kon ik niet aan, heb zes jaar over SPW gedaan en Pabo niet eens gehaald. En nu al zevn jaar op zoek naar vast werk, maar niemand neemt mij meer aan.

Mijn man en kinderen zijn heel lief, maar ik ben alleen een brok aan hun been, heb geen geld, en ben doodop, hoe kan ik in godsnaam verdwijnen van deze aardbodem, want ik wil echt niet meer.
Datum:
26-10-2010
Naam:
Ellen
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

Zucht

Welk is het nut van het leven? Zowaar kwam ik uit op de volgende sleutelwoorden zijnde liefde, affectie, genegenheid, tederheid, waardering. Is dit niet de 'basis' om een leven te leiden en nuttig te maken? Wat als je deze punten niet ontvangen hebt doorheen je leven en dit startende vanaf je geboorte? Is het nut van het leven zo ook niet ‘delen’?
Ik lees her-en-der dat je dient te genieten van de kleine dingen des levens…hoe kan je nu genieten van iets als je de basis niet hebt?
Stel je een leven voor zonder ‘vrienden’ en zonder ‘familie’. Wat heb je dan nog over als mens?
Ik lees hier ‘t hoort nou eenmaal zo in het leven’ en ‘dat jij nooit het enigste ben. Dat er ergere dingen bestaan dan dat jij meemaakt’. Daar ben ik volledig met eens… Behalve de eerste opmerking.
Maw dien ik het maar als ‘normaal’ te beschouwen dat ik een ‘verwerpelijk iets’ ben/ was vanaf mijn eerste zelfstandige hap naar zuurstof?
20 jaren geleden maakte ik er eens een eind aan, helaas niet goed genoeg. Heb de ‘wijze’ raad opgevolgd om te ‘hopen’ op beterschap. Na regen komt zonneschijn zeggen ze, ik zie enkel dat het nog harder regent. Hoop is slechts een illusie in mijn ogen. Zeker als ik mijn levensweg onder de loep neem ben ik kennelijk gecreëerd om ongeluk te kennen. En als ik al een klein beetje geluk heb wordt het in de grond geboord. Is dit een toespeling van het lot?
2/3de van mijn leven zit erop, het werkt al op mijn gemoedstoestand om te weten dat ik nog 1/3de dien te leven in deze omstandigheden. Ik zie dit echter niet zitten laat staan ondergaan. Dan hoor je de mens vertellen: het leven begint maar vanaf je 40ste. Peptalk, ik haat het.
Ik leef alleen, dag in dag uit tussen dezelfde vier muren met enkel een huisdier die fungeert als een surrogaat van m’n gemis. Tussen die bekende en vertrouwde muren voel ik me nog enigszins veilig waarbij ik niet word gepest of aan het lijntje word gehouden. Dit op zich geeft me nog de rust, enkel voor hoelang?
I wish I could fly… verander het einde maar op ‘die’.
Datum:
26-10-2010
Naam:
lucht
Leeftijd:
40
Provincie:
België

Waarom dood ook mooi kan zijn

Waarom is het toch niet toegestaan om zelfmoord te plegen? Waarom wordt dit toch bij voorbaat moreel veroordeeld? Welke natuurwet stelt dat dit niet zo zou mogen zijn. Onze maatschappij en haar wetten en regels zijn niet meer dan kunstmatig gemaakt. En waarom dan?

Ik heb het een beetje gehad. Levenlang gebuffeld, gestudeerd, internationaal gewerkt, getrouwd en nu dan bijna gescheiden. Alle kosten van genoten onderwijs en andere inversteringen die de maatschappij in mij heeft gedaan meervoudig terugbetaald en opgeleverd in werk, omzet en belastingen. Niet lullen, ik heb die investeringen dubbel dwars terugbetaald.

Voel me moe. Lig in scheiding na 20 jaar relatie. Heb twee kinderen van 8 en 5 waar ik zielsveel van hou. Maar.... me is al verteld dat kids na de leeftijd van 4 jaar niet perse ouders meer nodig hebben. Dat kids in eerste instantie aan de moeder zullen worden toegewezen vanwege de algemeen aanvaarde stelregel dat er altijd meer binding met de moeder is. Wat een onzin, maar het wordt vechten tegen de bierkaaien.

Ik heb genoeg gehad van het vechten in mijn leven. Zoals de accountants van de gezamelijke advokaat en van mijn eigen zaak al bespraken, elk dispuut of financien is irrelevant op het moment dat ik overlijd. Dan is toch alles van haar. Ziek, maar waar. Nog zieker dat ze dat kennelijk bespreken.

En voeg eraan toe dat mijn gezondheid naadje is de afgelopen twee jaar, dan vind ik dat ik er net zo goed voor mag kiezen om eruit te stappen.

En nee, ik zal het geen klaarblijkelijke zelfmoord laten worden. Want ja, dan keert de verzekering niks uit. En het is mijn bijna ex-ega vooral te doen om geld. En ik heb nu zo een houding van, hier alsjeblieft wordt er maar gelukkig mee. Dan heb je alles. De kids. Het huis. Het geld uit de zaak. Cynisch?
En de oplossing lijkt me zo makkelijk. Gewoon met maximale snelheid, zo'n 175km/u tegen een dikke boom aanrijden of pijler van een viaduct of zo. Zie het zo vaak in de krant, die bomen geven echt niet mee. En ja, dan is het maar een zogenaamd eenzijdig ongeval. Misschien vooraf een beetje veel alcohol innemen, dan lijkt het op rijden onder invloed welke me dan fataal is geworden.

En elke keer als diverse mensen ook maar in de gaten hebben dat ik depressief ben, gewoon een masker opzetten, niks aan de hand, het gaat goed signaal uitsturen. Dat heb ik wel geleerd uit het verleden. Ja, ik heb een historie met depressieviteit. Ook geleerd dat als je maar de juiste antwoorden geeft aan de psychiater dat je er dan weer onderuit komt. Die hulpverleners denken ook alleen maar aan declarabele uren, dat heeft helemaal geen zak te maken met intrinsiek interesse in je hebben of liefde voor de mens. Evenzo ook geleerd dat je je jaren na zo'n behandeling lang koest moet houden anders blijf je nog in de archieven/files staan. Merk ook telkens dat mensen die vertellen waarom je het niet moet doen wijzen op de belangen van anderen, je kinderen, je vriendin, je familie enz enz enz. Nooit gaat het erover wat jijzelf, ik dus, er mee op zou schieten. Veel plichten en lasten, zeer beperkt lusten.

Ik ben moe. Heb mijn maatschappelijke verplichtingen gedaan. Heb de wensen van mijn bijna ex-ega voldaan: ze heeft kids gekregen, is de wereld rond geweest, heeft 20 jaar ruim kunnen leven. En ik? Ik heb hard gewerkt. Weet niet wat het woord geluk of gelukkig zijn nu echt betekent. Voor mij is dat eigenlijk iets heel simpels, zorgen voor de jongens, ze voorlezen voor het naar bed gaan.
Eigenlijk wil ik alleen maar papa zijn, en dat is een les anders dan dat ik dat bij voorbaat wist. Maar merk dat de jongens de nieuwe vriend van mijn bijna ex-ega leuk vinden. Dus wat doe ik hier nog.

Tegelijk ben ik niet zo depressief dat ik dit meteen doe. Heb gewoon geen zin meer om na te denken. Na te denken over de scheiding. Nadenken over een behandelplan ivm min ziek zijn. Nadenken over alle financien. Over de zorg voor de jongens. Over belasting betalen. Over de zorg in diverse proffesionele (beroeps) organisaties.

Moe, moe, moe. Ik wil rust. Rust in mijn hoofd. Niet meer moeten. En iets zegt me steeds dat de enige manier waarop dat kennelijk bereikt wordt, als je gestorven zult zijn.

Me dunkt, ik heb er redelijk over nagedacht en gecontempleerd. Het moet er maar eens van komen.

Verlangen naar absolute rust..........
Datum:
26-10-2010
Naam:
eduard
Leeftijd:
47
Provincie:
Utrecht

help

ik kan niet meer ben op wil alleen maar dood heb niks meer aan me leven voel me iedere dag klote geen plezier niks meer help me
Datum:
26-10-2010
Naam:
cleo
Leeftijd:
54
Provincie:
Gelderland

egoist of nie

Ik tob al n tijdje met wat lichamelijke klachten,nu is t dan zover,langzaam sterven me zenuwen af,ik heb altijd geroepen,als ik niets meer kan dan wil ik nie meer,ben televendig en druk persoon,veel werken,feestjes,sporten,als ik dit nie meer kan wil ik echt nie meer,helaas doe ik me kinderen daar veel verdriet mee denk ik,nou ja weet t wel zeker,en met die gedachten wil ik nie sterven,maar wil zo ook nie verder,ze zijn tejong om t tebegrijpen,ben ik n egoist als ik op dit moment aan mezelf denk of toch nie,ik wil niemand uit me familie of vrienden kring hiermee opzadelen met mij probleem,ze zullen t t och nie snappen denk ik.
Datum:
26-10-2010
Naam:
ajax
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.