Levensverhalen (pagina 590)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wat doe je eraan?

ik ben een toffe kerel,veel positiefs aan mij
maar wel veel negatiefs in mijn leven,,
kben net gedwongen om alleen te gaan wonen
dus het gaat niet anders,,mijn zus broer enz helemaal kapot van de stress,
mijn moeder is dakloos (het word binnenkort weer winter)ze is het al 5jaar,,ze wil niet bij me intrekken,,mijn vader is terug van weggeweest ,,mishandelingen,,uitbuiteningen,,ennog veel meer,,iedereen studeerd maakt iets van zijn leven,,ik heb het gevoel dat ik achtersta,,ik pak een wijntje ga in bad liggen en laat me langzaam kapotstressen
Datum:
03-11-2010
Naam:
eddy
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders

zelfmoord

hoi ik ben carolien .......

ik denk meestal ik wil dood omdat ik niets aan het leven vind.
en zo ik word ook soms gepest door dun mens als ik zo dun was zou ik zelfmoord gepleegt gedaan.
en dat vind ik nie tluek als iemand dat tegen me zegt.

daarom stuur ik dit.
x
Datum:
03-11-2010
Naam:
carolien
Leeftijd:
12
Provincie:
Limburg

geen hoop meer

Mijn leven is 1 grote grap. Toen ik klein was zei mijn pa al dat ik waardeloos was, daarin heeft hij gelijk moet ik nu bekennen. Alles zit tegen in het leven, en ik vraag me ook af waarvoor ik nog leef. Het heeft geen enkele zin om elke dag weer te moeten lijden, dat is niet te verdragen en maakt het leven nog zwaarder dan dat het al is. 6 maanden geleden was ik mijn baan verloren nadat ik na aanraden van baan ben overgestapt, mooie gouden bergen beloofde die werkgever me. maar na mijn proeftijd had hij me gewoon gewieberd. en dit terwijl ik ervoor een vaste baan had wat ik mijn levenlang had gedaan. Kapot en ziek was ik ervan. Eneen baan vinden is ook niet makkelijk meer heb ik gemerkt. Voor de rest doet het ook zo vreselijk pijn wanneer je veel om iemand geeft , maar dat ze niet in mij geinteresseerd is doet ook heel veel pijn. Ik denk veel aan haar, heb haar al een aantal keren uitgevraagd, maar ze wilt niet 1 op 1. Ik kan maar moeilijk beseffen dat ik door de hele samenleving niet wordt geaccepteerd als mens, en dat ik bij niemand een kans krijg. zowel bij een nieuwe werkgever niet en als bij dat meisje niet. Daarom zit ik te denken om er een eind te maken aan mijn leven, ik had al eerder aan deze oplossing gedacht, maar nu zijn de gedachten hieraan veel heviger, en het zegt me dat ik het gewoon moet doen, omdat ik in principe toch al niks en niemand heb. Ik ben zwaar ongelukkig daardoor.
Hoe ik het ga doen heb ik ook al in mijn hoofd. alles ga ik nauwkeurig plannen zodat het in 1 keer goedgaat, en niet zodat het mislukt waardoor de teleurstelling erg groot wordt.

Ja mensen, het is triest, mijn leven is triest. misschien tot ooit, in hemel of hel.


Anthony
Datum:
03-11-2010
Naam:
anthony
Leeftijd:
35
Provincie:
Flevoland

Verdriet en leegte,

Ik ben 22 jaar jong met heel veel levenservaring mijn moeder is al 6 jaar dood zei stierf terwijl we ruzie hadden en ik haar al jaren niet gezien had,
Bij ons thuis was geld altijd het probleem alles draaide om geld. lange relaties gehad nu alleen ook alleen wonen alles ging redelijk tot mijn werkgever niet meer betaalde nu 3 maanden geleden ik sta nu op het punt dat ik mijn huisje uit moet mijn vertrouwde omgeving eindelijk een warm huis met mijn lieve katten ik kan het niet meer betalen en ik heb zoveel oud zeer wat ik niet verwerkt krijg.
Het enigste wat me tegen houd zijn mijn vrienden die zo verschrikkelijk veel om mij geven en mij zoveel mogelijk proberen te steunen maar zei kunnen dit ook niet oplossen..
Ze zeggen geld maakt niet gelukkig maar dat is bij mij wel het geval....

Mensen die willen praten reageer aub vind het fijn om mijn gevoelens te delen met iemand die me wel begrijpt......
Liefs
Datum:
03-11-2010
Naam:
Fucktuplife
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

Ik heb een déjavu !!

Ik ben het beu ! het is weral vandat,ik word uitgescholden,gepest,.. er word voor de zoveelste keer gezegt dat ik over anderen roddel. ik probeer het ze uittelggen maar ze luisteren niet naar me,in hun nick op msn word ik in druksletters een "simme herre" genoemd, vernederend! ze zeggen dat ik achter hun rug zit te roddelen,leugens te vertellen.. ik ben het gewoon beu ! dit is al voor de 6de keer in 1jaar (altijd door dezelvde), ze waren eerst vriendinnen en toen niet meer, .. ze willen op me slaan in school (maandag) maar ik ben vanplan er een einde aan te maken.. ik vind dat jammer dat ik mijn ECHTE vrienden en familie moet achterlaten,maar ik kan zo niet meer leven! Het is gewoon iets een dejavu , die zich altijd maar herhaald!! Ik ben het beu...
Datum:
03-11-2010
Naam:
A..
Leeftijd:
13
Provincie:
België

geprobeert zelfmoord te plegen

met mij gaat het al 2 jaar niet goed, ik had 2 weken geleden besloten om zelfmoord te plegen voor de 2e keer. de eerste keer had mijn vriendin me het weten te stoppen, maar deze keer heb ik het aan niemand en heb ik in deze 2 weken heb ik afscheidsbrief gemaakt en een cadeau gekocht. ik heb gisteravond geprobeert om zelfmoord te plegen maar dat is niet gelukt. ik moet nu dus een andere manier bedenken om zelfmoord te plegen maar weet niet hoe.
Datum:
03-11-2010
Naam:
mislukkeling
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

waarom??

Ik schrijf dit omdat ik het niet begrijp.
Ik wil geen zelfmoord plegen, maar heb wel vaak zulke gedachtes.
De ene keer erger dan de andere keer , en soms ook heel lang niet.
En hoe ik aan deze gedachtes kom begrijp ik niet, want ik ben gezond heb vrienden (als ik somber ben wil ik daar geen contact mee) en heb geen finaciele zorgen.
Ik heb geen perfect leven, want elk huisje heeft zijn kruisje maar niet echt noemenswaardige dingen.

Hoe komt dit, ik wil deze gedachtes niet
Hoe kom ik er vanaf!??
Datum:
03-11-2010
Naam:
anoniem1984
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Ik weet het gewoon niet meer. Waarom ben ik toch zo labiel?

Al jaren voel ik mij ongelukkig. Ben al die tegenslagen beu. De verzieking van de maatschappij, de onrechtvaardigheid die mij steeds wordt aangedaan. Ik maak telkens de verkeerde keuzes ondertussen ik het telkens goed meen. Ik heb een alcoholprobleem omdat dit mijn vluchtoord is. Ik heb mij laten opnemen hiervoor en kwam weer zelfverzekerd naar buiten. Momenteel ben ik al 5 maanden nuchter, maar de moed zakt mij weer in de schoenen. Ik heb altijd gevochten en geprobeerd om weer possitief te denken. Ik had eindelijk een innerlijke rust gevonden, maar toch is dit alles weer om zeep. Ik leef telkens met de gedachte dat er een vloek over mij heerst. Mijn slechte jeugdjaren dacht ik achter mij te gelaten hebben, maar met het ouder worden betert dit maar niet. Waarom leven wij? Ik heb geprobeerd om te genieten van de kleine dingen. Ik ben in therapie gegaan. Noem het maar allemaal op. Ik heb al zolang gevochten en telkens lukt het mij weer om uit een diepe put te komen. Ik ben nog maar 24 jaar oud en ik ben het vechten echt waar zo kotsbeu. Heb het gevoel dat dit nooit zal beteren en daarom kan ik beter dit gevecht opgeven. Ik heb een yzersterk doorzettingsvermogen, maar genoeg is genoeg. Als dit zo verder blijft gaan zal er toch een dag komen dat ik stop met vechten. En ik denk dat ik dan pas echt gelukkig zal zijn. Maar aan de rest wil ik toch meegeven dat je eerst moet vechten en blijven vechten. Het niet zomaar opgeven. Bij mij zitten deze gedachten al jaren omdat ik het telkens nog een kans wil geven. Nadien kan ik er dan pas echt achterstaan om mezelf uit deze ellendige wereld te halen moest er niets veranderen.
Datum:
03-11-2010
Naam:
SDC
Leeftijd:
24
Provincie:
België

moe

zo ik heb een paar verhalen gelezen en veel lijkt op zelf medelijden,
Ik heb er ook last van ik haat vaak het leven en vraag me vaak af wat k heb gedaan om zoveel ellende te voelen.
sexueel misbruik van 8 tot 14jaar, mijn pa probeerde zelfmoord te plegen op mijn verjaardag, mijn ex zat in mijn hoofd en schold me voor alles uit, mijn volgende ex gaf me 30.000 euro schuld en ik kan nu de rente niet eens betalen. ik zit nu in de prostitutie om te poberen het geld bij elkaar te krijgen heb wel een pimp voor bescherming maar weet nog niet of het geld ook mijn kant op gaat, het leven is kut en zwaar en vermoeiend. maar naast het gevoel dat ik niet meer wil denk ik ook vaak stel je niet aan het leven gaat ooit beter worden. alle ellende wat je nu hebt gekent zal omslaan naar het goeie. ik heb wel voor mezelf een bepaalde tijd gezet als ik op de helft van mijn leven ben dat is dus rond mijn 37 en het is dan nog steeds ellendig zal ik er idd een eind aan maken.
Maar ik ga nu nog zeker 9 jaar ellende tegemoet al hoop ik dat mijn geluk eerder komt. voor iedereen die dit leest zoek een uitweg waardoor je je beter gaat voelen 1 dag een goed gevoel en 10 niet is al een begin. veel liefs de vermoeiste maar doorzettende oja als alles je te snel gaat pak dan een tak en blijf er aan hangen tot dat je weer de kracht hebt om verder op te gaan in de maatschappij. je mag best wel even rusten hoor en alles op een rij zetten.
Datum:
02-11-2010
Naam:
moe
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

Durf niet meer

Ik heb lange tijd over zelfmoord nagedacht, nu nog steeds en was op het punt om de stap te nemen. Heb namelijk een lange relatie achter de rug, waarvan ik gewoon niet kan accepteren dat het voorbij is.Hij houd nog wel van mij, maar ziet geen toekomst meer in me..we zijn vrienden, maar dat werkt echt niet! Een of twee keer per week zie ik hem, en steeds krijg ik een brok in mijn keel, hoop ik steeds dat het weer goed komt, dat zijn gevoelens terugkomen,maar weet dat ik mezelf voor de gek houd. Hij zal nooit meer van mij zijn. En de enige reden dat we elkaar nog zien, is dat ik nog steeds heel veel van hem houd en hij dat voor mij doet. Maar ik voel pijn en verdriet, steeds als ik hem zie..hoe kan je nu vrienden zijn met iemand met wie je alles hebt gedeeld, alles hebt meegemaakt? Dat is in mijn geval onmogelijk..ik kan niet stoppen om hem niet meer te zien en het doet me erg veel verdriet als ik hem wel zie..Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Heb echt het gevoel dat ik niet zonder hem kan. En ik weet dat hij nog van me houdt , maar niet meer op " die" manier. Ik wil hem geen pijn doen, want hij heeft alles voor mij over, maar hij heeft er gewoon geen idee van hoe diep hij mij geraakt heeft op de dag dat we uit elkaar zijn gegaan.. ik kon de pijn en onzekerheid op een gegeven moment niet aan en heb alles gepland. Rekeningen betaald, kleren klaargelegd, etc en een sms gestuurd naar mijn vriend. Met de mededeling dat er geen morgen meer voor mij was en dat hij gewoon gelukkig moet zijn. Diep in mijn hart weet ik ook wel dat hij ongelukkig is, aangezien hij zelf erg verdrietig is, omdat hij me niet kan geven wat ik van hem verlang.. Ik dacht dat als ik er niet meer zou zijn, hij dan ook geen rekening met mij hoeft te houden.. Ik heb het allemaal verkeerd ingeschat... Nadat ik het berichtje had verzonden, heeft hij me wel tien keer gebeld, voordat ik uiteindelijk opnam.. Hij was op dat moment op werk en ging door het lint! Hij was boos, maar het ergste ook heel verdrietig. Hoe kon ik in godsnaam zoiets doen? En hij zou me letterlijk achterna gaan, als ik het daadwerkelijk zou doen.. Hij Zou hier nl niet mee kunnen leven. Na het telefoongesprek ben ik echt bang geworden, niet voor mezelf maar voor hem! Ik Hiermee doe ik hem zo pijn en dat is het laatste wat ik wil! Ik weet dat we beiden ongelukkig zijn: hij kan niet verder met zijn leven, omdat hij steeds rekening met mij moet houden en ik ben ongelukkig omdat ik nog steeds hoop dat het goed komt tussen ons.. Zo komen we beiden niet verder..wil dat de pijn stopt, wil dat mijn hart stopt, maar dat zou t einde betekenen voor degene voor wie ik het meeste houd. Wil alleen dat mijn leven eindigt, zodat die van hem kan beginnen.. Ben gewoon bang en durf niet meer!Weet niet hoe het nu verder gaat tussen ons... Maar hoe we nu leven gaat het ook niet..
Datum:
02-11-2010
Naam:
J.S
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.