Op mijn 19e kreeg ik voor het eerst de diagnose:"Depressie", ook had ik Anorexia en ben ik in mijn jeugd (4 t/m 9 jaar) misbruikt waardoor ik een Dissociatieve Identiteitsstoornis heb ontwikkeld.
Sinds mijn 19e ben ik aan de medicijnen, heb behandelingen gehad door het hele land. Er zitten jaren tussen waarin ik 11 van de 12 maanden opgenomen was (open- en gesloten afdelingen).
Ik heb ieder medicijn wat er binnen de psychiatrie kan worden voorgeschreven, gehad. Waaronder 32x Electro Convulsie Therapie, oftewel Electroshocks.
Niets, scheen te helpen.
Uiteindelijk heb ik in 2008 een zelfmoordpoging gedaan. Bij toeval werd ik toen gevonden, ik lag toen al in coma. Ik lag nog maar net in de ambulance toen ik een hartstilstand kreeg, dus als ik 5 min later was gevonden was het te laat geweest. In totaal heb ik 2 weken in coma gelegen waarvan de eerste 3 dagen/nachten in levensgevaar.
Na deze zelfmoordpoging werd ik opgenomen op een gesloten afdeling. Ik heb toen als "laatste redmiddel" een medicijn gekregen die officieel niet in nederland wordt voorgeschreven vanwege de, soms gevaarlijke bijwerkingen en je moet je hele levensstijl aanpassen.
Toch bleek het medicijn te werken en kwam uit de depressie.
In 2009 ben ik weer en opleiding gaan volgen en ik was weerin staat een leven op te bouwen. Maar helaas bleek dat maar van korte duur want in september vorig jaar begon ik me weer depressief te voelen. Het werd al snel steeds erger en op 2 november ben ik, voor de zoveelste keer, opgenomen. Mijn zoveelste kerst en oud&nieuw op een psychiatrische afdeling...
De opname heeft niet geleid tot enige verbetering en omdat ik in eerste instantie vrijwillig ben opgenomen, heb ik besloten a.s. vrijdag met ontslag te gaan.
Voor mezelf is er op dit moment geen enige twijfel dat ik dood wil en als ik niet de inpact had gezien die mijn zelfmoordpoging in 2008 heeft gehad op mijn omgeving, had ik dat ook al gedaan. Ookal hebben mijn ouders verschillende keren gezegd dat ze niet willen dat ik alleen voor hun vecht en blijf leven en dat ze mijn keuze zouden respecteren als ik er uiteindelijk voor zou kiezen om een einde aan mijn leven te maken, dat is wel hetgene wat me tegenhoud.
Net als dat op dit moment de liefste kat van de wereld op mijn schoot ligt te slapen. Dit katje heb ik gevonden toen ze amper 4 weken was (8 jaar geleden) en heb haar 3 weken lang zelf, om de 2 uur gevoed. Ik ben alles voor deze kat, ze loopt me alles achterna en op momenten dat ik opgenomen was en ze bij mijn ouders was, werd ze letterlijk ziek van heimwee en zat de hele dag, alleen op zolder verscholen...
Maar na 11 jaar, nu ik weer alles kwijt ben wat ik in de afgelopen 1.5 jaar had weten op te bouwen en ik een donkere toekomst tegemoet ga, omdat nu echt alles is geprobeerd...ben ik zo moe van al het vechten, al die pijn en eenzaamheid dat ik nu echt klaar ben met dit leven en verlang naar de dood...
Ik begrijp dus als geen ander wanneer iemand besluit om zelfmoord te plegen, maar ik heb in de afgelopen 11 jaar ook zoveel mensen ontmoet die keihard voor zichzelf hebben moeten vechten en uiteindelijk al dan niet mbv medicatie nu toch heel blij zijn dat ze het gevecht in eerste instantie zijn aangegaan.
Dus alsjeblieft; geef de strijd nog niet op voordat je het gevecht bent aangegaan.
En de eerste stap in dat gevecht is toch: hulp zoeken...
En er zijn echt mensen die echt naar je willen luisteren en je echt willen helpen...
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.