Levensverhalen (pagina 544)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Innerlijke strijd...

Mijn leven was zwaar kut. Gescheiden ouders, zusje misbruikt (heb daar vreselijk spijt van), daarvoor 6 jaar in de bak gezeten en daardoor traumas opgelopen. Mijn familie is er altijd voor me (geweest), en toch ben ik bang voor mn vader, vooral als hij weer begint te preken als ik iets (kleins) fout heb gedaan. Vooral dan wil ik niets liever dan doodgaan. De enige voor wie ik eigelijk nog leef is mijn lieve vriendin. Ik kan me eigelijk gwoon niet goed voelen. Voel me continu depressief. En als mijn vriendin bij me is lijkt het alsof ik droom, t lijkt gwoon niet egt. Maar andere kant, als ik dood ben, voel ik niks meer, alleen laat ik dan wel veel mensen verdrietig achter. Ach, wat is het leven toch kut..... *zucht.....*
Datum:
23-01-2011
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Nooit iets goeds

Ik ben een 41 jarige man, getrouwd met 2 schatten van kinderen. Klinkt goed, is het echter niet. Het huwelijk wordt slechter en slechter. Veel geschreeuw, waar ook de kinderen de dupe van worden. Nooit doe ik iets goed, alles is altijd mijn schuld.
Als ik de moed had gehad, was ik al lang onder de trein gesprongen. Ik heb wel op het station gestaan, maar was er (nog) niet klaar voor.
Hoe heerlijk zou het zijn om niet meer iedere dag van alles en nog wat beschuldigd te worden. Een sprong en ik zou die rust hebben. Maar moet ik dit mijn kinderen aandoen, dit is de vraag waarmee ik worstel.
Het liefst zou ik vanavond willen gaan slapen en morgen niet meer wakker worden.
Datum:
23-01-2011
Naam:
Mart
Leeftijd:
41
Provincie:
Utrecht

...

sinds het zesde leerjaar ong heb ik beginnen merken dat mijn vader niet degene is waarvan ik altijd dacht wie hij was. ik heb gezien hoe hij mijn moeder heeft geslagen en heb van mijn moeder verhalen gehoord die ik al lang was vergeten. op mijn drie jaar heeft hij mij en mijn oma bijna door het raam geduwd, nu heb ik er nog een litteken van. nu zit ik in het 3e middelbaar en gaan ze eindelijk scheiden, want mijn vader zal nooit veranderen. hij heeft de ziekte van korkasov, dementie door overvloedig alcoholgebruik. daardoor krijgt hij wanen en liegt hij vaak en vergeet dingen. de pillen die hij zou moeten slikken zijn dezelfde die de ergste gevallen in een instelling horen te slikken. zodra ze gescheiden zijn wil ik hem nooit meer zien. ik haat hem al is hij mijn vader, want dat kan me niet schelen.
in het zesde leerjaar heb ik een paardje gekregen en zielsveel gaf ik om haar, wat velen niet begrepen. helaas is ze vorig jaar overleden door een voedselvergiftiging. ik voel me er nog steeds enorm schuldig om, omdat ik op de manege wou blijven staan al was ze gelukkiger op de boerderij. als ze niet op de manege had gestaan zou ze nu nog leven. nu heb ik bijna een jaar een ander paard van bijna vier die ik zelf opleer met hulp, maar het is niet hetzelfde. ik geef wel om haar, maar niet zoals bij de vorige. met de nieuwe voel ik niet zo'n band, die er zou moeten zijn ondertussen. er is er wel een kleine, maar toch ook niet. het interesseert me veel minder en ik verheug me veel minder om naar haar te gaan.
op school ben ik best vrolijk altijd en heb ik denk ik wel veel vrienden, maar wanneer ik dan thuis ben heb ik het gevoel dat het allemaal nep is. dat ze me eigenlijk allemaal niet moeten. dit komt grotendeels omdat ik te horen krijg dat sommige iemand niet moeten, al doen ze er altijd gewoon enz tegen.
zowat iedereen vindt dat ik goede punten haal, maar ik wil steeds maar meer en meer halen. zelfs met een 7 en een 8 ben ik niet echt tevreden. wanneer ik dan een 10 heb ben ik ook niet blij. met geen enkel rapport tot nu toe ben ik tevreden geweest al waren ze best goed volgens anderen en willen er veel ruilen van rapport.
soms voel ik zo snel woede en weet ik niet waar het van komt. maar dan wanneer ik eigenlijk serieus hoor te zijn, bv wanneer ik wat ruzie heb met mijn moeder, dan moet ik opeens beginnen lachen, terwijl er niets is om over te lachen.
soms zou ik willen blijven slapen voor altijd en nooit meer willen wakker worden in deze wereld.
later wil ik zo graag seriemoordenaar worden, al klinkt het zo krankzinnig als mogelijk. ik zou niet onschuldige mensen willen vermoorden maar mensen die het verdienen te sterven, zoals die priester die zoveel kinderen seksueel had misbruikt.
wanneer ik dan aan dit alles denk vind ik mezelf gestoord en abnormaal en misschien ben ik dat wel gewoon.
Datum:
23-01-2011
Naam:
iemand
Leeftijd:
13
Provincie:
België

zo moe en verslagen

ik denk over zelfmoord omdat ik diepe pijn heb. en het idee elke keer terugkomt. veel teleurstellingen en niet dr boven op komen. zelf help in mensen telefonisch, das mn werk, en dat doe ik goed, mensen zijn blij met wat ik hun vertel, en hoe ze met hun problemen om moeten gaan, maar op de een of andere manier lukt t in mn eigen leven niet het weer op de rit te krijgen. doordat ik zelf veel heb meegemaakt, kan ik andere mensen goed begrijpen en meevoelen. maar zelf blijf ik tegen de teleurstellingen aanlopen.
het ergste is dat niemand mij begrijpt, en de mensen waar ik van hou me steeds laten vallen. ik weet dat er na de dood een nieuw iets is. ik weet ook dat het niet de bedoeling is uit dit leven te stappen, en dat ik dankbaar moet zijn te leven, maar mn pijn en hoe de wereld in elkaar zit, maakt toch dat ik niet van het gevoel van zelf dood willen afkom. mn kids gaan beide over een paar maanden het huis uit. ik heb ze goed opgevoed, al hebben ze veel van mn verdiet mee moeten maken. ik heb mn 2 honden weg gedaan, een goed tehuis voor hun gevonden, en nu blijf ik over na 12 jaar alleen voor mn kids te hebben gezorgt. hun zijn goed terecht gekomen. en nu speelt de gedachte steeds meer door mn hoofd. ik heb mn taak tegenover hun gedaan, en nu kan ik weg, naar rust toe vliegen en liefde.........
Datum:
23-01-2011
Naam:
margretha
Leeftijd:
49
Provincie:
Groningen

Voorlopig even niet

"Voorlopig even niet"

Iedereen die dit nu gelezen heeft,
zal weten wat er nu in mij leeft.
De problemen zaten tussen mijn oren,
vaak omdat niemand mij wou horen.

Soms werd het in mij steeds heter,
zodat ik vond: "iedereen verdient gewoon beter".
Ik pieker teveel na, vaak over dingen die er niet zijn.
In mijn beleving op dat moment, is elk glas wijn, puur en alleen azijn.

'Sorry', zeg ik continue, omdat spijt mijn geweten opvreet.
Zo erg zelfs dat ik het vaak niet meer weet.
Mijn gezin daar leef ik voor,
al heb ik dat soms niet meer door.

Mijn gedachten zijn vaak troebel, slaan gewoon op hol.
Die onzekerheid en de lak aan zelfvertrouwen, maken mij vaak compleet dol.
Een van de problemen is mijn gewicht,
ik probeer het vaak allemaal weg te schrijven met een gedicht.

Een ander probleem is bijvoorbeeld geld,
als je het in overvloed hebt, speelt geld waarschijnlijk geen rol.
Maar zoals vele inmiddels, geld ook hier, elke cent telt.
Geld maakt misschien niet gelukkig, maar zonder geld, eist het wel zijn tol.

Vroeger als vrijgezel had ik onmenselijk veel lol,
mijn kinderen brengen mij veel plezier, maar de herinneringen aan vroeger, doen mijn hart overslaan op hol.
Als ik daarover weer teveel pieker en uiteindelijk tot bezinning kom,
weet ik eindelijk weer wat ik nu heb en sla ik compleet om.

Mijn gezin is echt mijn alles, word me dat ontnomen,
dan is er niets wat mij doet denken aan terugkomen.
Ik zeg dan vaarwel, adieu en gedag.
Want mijn leven zoals hij nu is, verkoop ik voor geen enkel bedrag.

Tot ziens voor nu dan maar,
mijn hart staat open voor elk vriendelijk gebaar.
Maar voor negatieve gedachten,
laat ik eenieder gewoon wachten.

Ik ben misschien dan wel niet perfect,
maar zo uit ik mijn gevoel met veel respect.
Ik snap dat niet iedereen het begrijpen zal,
van al dit gezever en geraaskal.

Nu stop ik met schrijven, ik heb mijn hart weer gelucht.
Voor nu zal ik van mijn leven afblijven, met wat gepieker en veel gezucht.
Tevreden over-lees ik dit gedicht, zodat ik weet wat er echt voor mij telt.
Zonder al teveel gezwicht, heb ik nu toch mijn verhaal verteld.

Tot horens, ziens of schrijven,

ik, die nou besef dat ik moet blijven.
Datum:
23-01-2011
Naam:
Tribber
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

My Story

Verhaal verleden:

ik ben vanaf me 2e tot me 14e elke dag inmekaar geslagen door me stiefmoeder.
ik werd behandelt als een mogool.. en mij werd verteld dat ik mogool was.
me vader eist altijd dat ik een 8 haal voor school en als ik het heb moet het een 9 worden, alles moet perfect zijn en als het hem niet aastaat wat ik doe of zeg krijg ik tehoren dat ik maar zelfmoord moet plegen.

Zelfmoord pogingen:

op mijn 13e was het dan zover. ik kon het nietmeer aan.
ik ging als een gek messen verzamelen en in me armsnijden.. het bezoek zat beneden voor me verjaardag en me arm zit onder het bloed en loop naar beneden om verdoof pillen te pakken.. op de trap stort ik in omdat ik teveel bloed had verloren en lande onderaan de trap. 4 dagen later werd k wakker in het ziekenhuis me familie zitten om me heen.
ik lach hardop zonder reden, en val weer in slaap.
na nog 2 dagen te hebben geslapen kon ik weer naar huis.
ik werd opgesloten in mijn kamer.. en wou nogsteeds weg, weg van hier van dit leven.
Ik moest elke dag veel verchillende pille nemen die gewoon op mijn kamer lagen dus ik maakte alle pakjes open en at alle pillen op.. weken later word ik weer wakker in het ziekenhuis, ik word helemaal gek.. waarom kan ik niet dood?

Hoe en wat?!

ik heb verschillende manieren geprobeert... maar niks werkt. :'(

ik kan nietmeer huilen, slapen of denken
1000 den Gedachtes zweven door mijn hoofd, de dood is alles waar ik wil zijn.. andelijk is af van dit gedoe, deze wereld, deze pijn.
Datum:
23-01-2011
Naam:
Angel
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

bang voor mij gevoel

hoi ben leonie en ik ben erg deprie en heb bordelijn maar ik wort nu erg bang al 10 weeken heb ik het gevoel dat ik er in blijf en dat is zo eng en sorry ik ken dat gevoel niet uit leggen het gaat 24 uur per dag door in me hooft en gevoel een zwart gaat ik denk dat ik dood wil en toch ben ik heel bang om dood te gaan er komt geen moment dat ik even bij zinnen kom en posietief denk datkon ik altijt nu al 10 weeken niet ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt en ik niet te helpen ben ik loop al 15 jaar bij spigater sorry fout geschreefen,,,,,,,maar niets help meer en me vertrouwen is weg ook in me zelf ,,,,,,,,,en toch doe ik allees om van dat gevoel af te komen en toch ben ik bang dat dood de oplossing is en dat maakt me heel bang ik hoop dat u mij een betje kunt helpen en ja mijn schrijfen is niet zo goed dus hoop dat u mij begrijpt gr leonie
Datum:
23-01-2011
Naam:
leonie
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Phhf men leve is niks meer !

Hallo ik wil liever anoniem blijven want als er mensen zijn die me kennen dan gaat dat weer rond !
En als de persoon het leest over wie het gaat dan is het weer ruzie en dan is het te laat met mij !
Oke ik zal nu maar beginnen !
ik wil zelfmoord plegen omdat ik heb beu ben in men leven !
Ik heb een vriend en die is kei mooi enzo maar toch ik ben hem niet beu ofzo maar mijn vertrouwen is in hem weg en ben zo stom en denk dat hij met iemand anders wil en heb dat tegen hem verteld en ja hij zegt dat hij geen ander wilt maar toch ben ik bang , hij gaat zwemmen en daar ben ik bang voor want ik heb geen zin om mee te gaan zwemmen dus hij gaat alleen met vrienden en zen broer en zus !
Maar er zullen daar ook nog andere meiden zijn en die zal hij mooi vinden en ben dan bang dat hij me gaat dumpen en ben zo lelijk phf het is gedaan met men leven ! vaarwel !!

Anoniiem !
Datum:
23-01-2011
Naam:
Anoniiem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

zelfmoord

ik werk 17 jaar vr vier mensen. ik werk en werk en nooit kan ik mijn eigen leven lijden!!!!
ik hou van mijn familie en wil voor hun werken maar ik kan dit niet eeuwig volhouden. Ik ben moe ...uitgeput en niemand gives a shit ..het is een normale zaak dat ik moeder thersa speel voor iedereen... maar ik kan niet meer... ik ben kapot uitgeput. Ben nu 24 kilo lichter en nobody cares. so i ask my self why i live !!!!! to work for others!!! and not live my life!!!! i want to die and please help me to tell me how to die.
Datum:
22-01-2011
Naam:
lebon muriel
Leeftijd:
45
Provincie:
België

Een gebeurtenis; je leven kapot.

Wat kan een gebeurtenis je leven kapot maken. Ik ben mijn vriendin verloren door een ongeluk, waar ik nota bene voorgevoelens/ droom over had. IK heb niks gedaan/erover gezegd. Ook al heb hulpverlening; het scherpe gemis, schuldgevoel is ondragelijk. Malen, malen, malen Ik heb het zelf veroorzaakt dat ik nu geen eigenwaarde heb. Wat zal het een rust geven als ik op de zelfde plek er een einde aan maak.
Datum:
22-01-2011
Naam:
patrick
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.