Levensverhalen (pagina 545)

nog steeds tikt de klok, slapen lukt niet. waarom is alles zo moeilijk? mensen laten me vallen. beloftens niet nagekomen. 'k zit er weer mee, het probleem gaat niet weg. Elk moment schrik dat er weer wat zal gebeuren. paniek. het hoeft niet meer. ben zo moe, dat zelfs die stap zetten niet meer lukt.

durf niet meer naar de brievenbus gaan, de telefoon rinkeld, paniek, wat is het nu weer.

ik krijg het warm en dan plots kou, bgin weer te transpirereN.

kan niet meer genieten, vreugde en genot is weg. alles wordt koud functioneel. probeer er niet bij na te denken, maar het lukt niet.

heb hulp ingeroepen, maar het lukt niet.
het moet stoppen, lmijn hoofd explodeert.
heb alle kansen en het doet me niets.
stop stop

ik val in slaap en schrik weer wekker na enkele minuten. hoe komt dit toch. ben moe. oh zo moe. het gaat zo door. mijn hart bonkt in alle richtingen. de druk doet pijn in mijn oren. de situatie leeft mij, put me uit, maak me doelloos.

ach, nu komen de gieren naar voren. de zwakke prooi ligt klaar genomen te worden.

vrienden zijn weg, elke slag alleen verwerken.

was weer even met gedachten in andere wereod. met schok plots terug. same shit.

en opnieuw weer weg.


morgen ga ik springen. een sprong naar het einde/ einde-lijk. het woord is goed gekozen

vaarwel stomme wereld, dag enge maatschappij, nu controleer je me niet mee

daarnet nog een opdoffer. de grond zakt weg onder je voeten. je valt en blijft vallen. ik probeer recht te staan maar het lukt niet. plots verlaat mijn bewustzijn mijn lichaam. ik bekijki het vanop afstand.

wat is het doel nog. versmacht worden in verwahtingen en verplichtingen. dee wereld stopt niet. ik word helemaal gek.

morgen neem ik d trein. ik weet niet naar waar. de zorgen zijn over. eindelijk

ruim een jaar hoeft het voor mij niet meer. een aafwisseling van hoop en ontgoocheling. een periode van je er door slepen. een periode van je op je werk storten. een periode van teleurstellingen in mensen. ik heb er geen zin meer in. het hoeft niet meer. elke tegenslag, ook klein, is niet meer te verwerken.lichaam reageert, buikloop, overgeving, warmteopstoten, transpiratie, hartkloppingen. waaraan hen ik dat verdiend ? alle hoop en zin is weg ....... bye

S´ochtends gaat mijn wekker. Ik denk ik ben moe ik wil blijven liggen. Ik ben niet moe maar wil gewoon blijven slapen. Niet nadenken. Het is voor mij een opgave om op te staan. Mijn hoofd begint weer te denken. Dit moet nog dat moet nog. En tussendoor komen de raarste dingen voorbij. Waarom noemen ze een appel een appel. Hoe kunnen ze internet ontwerpen en vooral hoe kom je erop dat zoiets kan. Dat zijn voorbeelden van 100.000 gedachten. Dat gaat tot ik op bed ga. Heel raar ondanks dat ik zo moe ben kan ik niet vroeg slapen. Hoe moe ik ook ben. Mijn hoofd houd mij wakker. Ik kan geen rust vinden. Als ik plezier heb ben ik gefocust op dat moment. Maar als dat voorbij is val ik gelijk terug in mijn gedachten. Het is alsof mijn hoofd dan overuren draait om de verloren tijd in te halen. Ik denk vooral veel in de toekomst. Hoe mijn leven eruit kan zien. Hoe ik wil worden. Maar omdat ik daar te veel over nadenk ben ik weer een dag verder zonder dat ik ook actie heb ondernomen. Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt. Ik neem graag een kijkje in een andermans leven. Daardoor stap ik uit mijn eigen wereld. Dat kan in films zijn dat kan in realiteit zijn. Soms heb ik het veel beter en denk ik wat zeur ik nou. Wat doe ik dom. Ik heb (nog) geen dierbare verloren. Ik ben nooit verkracht of noem al die erge dingen maar op. En andere moment is het beter dan het van mij. Succes, geluk, blijdschap. En dan denk ik waarom kan ik dat niet? Waarom heb ik het doorzettingsvermogen niet om zoiets te bereiken. Waarom waarom waarom waarom waarom waarom. Dat woordje gaat wel 100.000.000.000 keer door mijn hoofd. Ik wordt er gek van. Letterlijk. Ik herken heel veel in het nummer de bestemming. S’avonds kan ik op een zak chips leven, frisdrank en roken op de bank voor de tv zitten. Doelloos zitten zappen en tv kijken. Als er dan alleen nog maar onzin op tv is zoek ik mijn bed op. Ik lig op bed en ben zo moe. Maar ik kan niet slapen het is stil om mij heen ik lig weer te piekeren. Een half uur later kijk ik weer op de klok en denk ik een half uur korter slapen. Ik zie er alweer tegen op om de volgende dag op te staan. En begin te piekeren wat ik morgen allemaal weer moet doen. Ik heb continu hoofdpijn. Maar geen hoofdpijn wat ik met een paracetamol kan wegnemen. Ik denk ook van alles door elkaar heen. Als ik praat denk ik vaak al ver vooruit wat ik nog meer wil zeggen. Soms struikel ik over woorden omdat ik net zo snel wil praten als dat ik denk. Soms vergeet ik gewoon midden in een gesprek wat ik wou zeggen. Soms komt er een heel onsamenhangend verhaal. Soms denk ik eraan om mezelf in huis op te sluiten en helemaal niks meer te doen. Maar er zijn verplichtingen. Die verplichtingen maken het me zo moeilijk. Ik moet moet moet moet. Anders kan ik niet in deze wereld blijven leven. Soms denk ik echt dat ik wel een zwerver zou willen zijn. Maar dan denk ik aan de winter en zie ik dat niet echt zitten. Ben ik blij met mijn bed maar als ik die wil houden moet ik naar school/werken. Mensen verwachten ook veel van mij. Een kaartje sturen bijv. Het lijkt zo normaal voor jullie maar voor mij is het weer een zoveelste verplichting. Het zoveelste waar ik om moet denken en niet moet vergeten. Voor mensen lijken heel veel dingen de normaalste zaak van de wereld. Het hoort erbij het is niet anders. Maar ik kan daar gewoon niet bij. Ik begrijp het niet. WAAROM???? En niemand heeft een antwoord. Niemand weet het maar doet het wel gewoon. Niemand weet beter. Ik wou dat ik dat kon. Gewoon doen zonder erbij na te denken. Ik vraag me heel vaak af wat andere mensen denken. Ik ben gestopt met gedachtes invullen maar het afvragen is nooit gestopt. Wat denk jij nu als je dit leest? Wat denk jij als je alleen bent. Wat denk jij als je mij ziet? Begrijp je mij? Herken je dit in mij? Vragen vragen en nog eens vragen! Ik wou dat ik niet meer bestond. Dat ik eeuwig kon slapen. Soms denk ik, ik hoop dat er geen hiernamaals is. Dat ik straks wakker wordt in een andere wereld. Of dat er reïncarnatie is en dat ik misschien hiervoor wel net zo persoon was. En dat ik nu gewoon in een ander lichaam een nieuwe kans heb gekregen. Of dat ik in een geestenwereld wakker wordt en neer kijk op de wereld. Dat ik zie hoe jullie leven zonder er zelf deel aan te maken. Ik wil dat mijn geest dood gaat. Dat mijn geest ermee kapt. Ik denk soms als ik op het journaal zie dat er iemand dood is gegaan. Waarom gebeurd mij zoiets niet. Misschien omdat ik te graag dood wil. Ik wil dodelijk ziek worden. Ik wil aangereden worden. Ik wil dat er mensen zijn die mij met een pistool bedreigen. Dat ik dan een grote bek opsteek zodat ze ook echt schieten. Dan denk ik dan gaan er mensen dood die graag wilden blijven en ik? Ik die dood wil, blijft dan leven. Waarom ik dan gewoon geen zelfmoord pleeg? Ik heb het meerdere keren geprobeerd. Ik ben ervoor opgenomen geweest. En ik voelde me schuldig tegenover mijn familie. Ik zag hun verdriet. En ze konden het niet begrijpen. Voor hun ben ik gaan vechten. Voor hun ben ik gaan doen alsof mijn leven op de rails is. Dat ik geen zorgen meer heb. Alleen maar omdat ik niet wil dat ze verdriet hebben. Ik heb een poos jointjes gerookt. Dat hielp echt mijn gedachtes verdwenen. Maar ik vergat ook de ''normale'' dingen. Ik leefde van dag tot dag dacht niet meer vooruit. En ik ben nu 2 jaar gestopt. Ook weer voor mijn familie. Hun laten zien dat ik iets kan bereiken. Maar voor mij hoeft het niet. Ik wil dood gaan vanwege een ziekte of een ongeluk. Zodat mijn familie niet met onbegrip achterblijven. Mensen uit mijn omgeving zouden het niet snappen. Ik heb een doorsnee leven en onderneem leuke dingen en lach altijd. Maar schijn bedriegt. De werkelijkheid is anders. En het meest rare is dat ik niet kan huilen. Natuurlijk kan ik wel huilen. Maar niet om de normaalste dingen. Ik huil om dingen die verkeerd gaan of als het niet gaat zoals ik het wil. En dan lijkt het wel of het nooit ophoud. Als mijn ouders waren overleden of als ik was verkracht begrepen mensen nog enigszins waarom, maar als je zo'n vage reden hebt begrijpen ze het niet. Ik begrijp zelf ook niet waarom ik zo denk. Maar het beheerst mijn leven...

ik ben jong, maar heb al veel mee gemaakt. Ik heb 2 kindjes opgevoed van men ex die alcoholikier is. Maar dit is niet alles, ik heb bij hem gewoond, hij sloeg me, hij dronk en hij had schuldbemiddeling. Ik wou hem helpen, ik heb dit geprobeerd, maar dit is mislukt. Ik begon zelf te drinken. ook al wist ik dat dit niet goed was, het interseerde me niet. Mijn ex vriend wist van mijn verleden, en dan zei hij dat het mijn schuld was. Ik ben men beste vriendin verloren aan zelfmoord! en mijn ex vriend zei dat dit mijn schuld was, mss kon ik haar wel geholpen hebben, mss maar, het enige dat ik weet is dat het leven voor mij niet meer hoeft. klap na klap als het een beetje beter gaat met me krijg ik opnieuw een klap. Men beste vriend heeft nu mijn een mes in men rug gestoken en me bedrogen. ik dacht dat hij te vertrouwen ws maar zo zie je maar, niemand is te vertrouwen. voor mij hoeft het niet meer, het is me allemaal te veel!

Alles wat ik had ben ik kwijt, mijn vader pleegde zelmoord, mijn moeder vond ik dood naast haar bed, hartaanval. Mijn broer verkoos zijn gezin en mij voor pillen leugens en waanzin. Ik wilde hem helpen, maar hij wou zelf niet. Inmiddels was in mijn toenmalige relatie mijn zoon geboren, luuk. 1,5 jaar mocht ik genieten van het gezinsleven waarna zij er met een ander vandoor ging. Na wat tind leerde ik mijn huidige vriendin kennen. Aan haar heb ik tot op de dag van vanndaag heel veel steun. Maar toch heb ik mijn depri tijd gekend, vorig jaar rond deze tijd zag ik het helemaal niet meer zitten. niks wilde ik nog, alles was teveel, heb veel aan zelfmoord gedacht, maar ik weet wat je achterlaat, en dat wide ik niet. Er over praten was uiteindelijk de sleutel, en schaam je niet om te praten, iedereen die je de mogelijkheid en het vertrouwen geeft, praat ermee. Ik heb nog wel mijn mindere dagen, maar weet waarvoor je leeft, ga niet thuiszitten, onderneem wat, kom onder de mensen, leer andere mensen kennen. Echt, ik zag het eerst ook niet zo zitten, maar je zult zien, een mens kan veel hebben, ook ik. En waarom jij niet! DAAROM, PRATEN.

Er is nooit een vast moment geweest waaraan ik terugdacht dat ik zelfmoord wou plegen. Ik had altijd al levensvragen maar het wordt nu steeds erger. Vandaag heb ik mezelf wel tien keer gevraagd wat is mijn doel in dit leven, ik heb gebeden tot God, geschreeuwd en gehuild tot ik niet meer kon. Ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, ze vinden me maar raar. Ik lig opzich wel goed in de groep maar ik heb een masker op. Ik heb een neppe lach op m'n gezicht wat ook zelfbescherming is, omdat ze m'n ware ik niet mogen zien. M'n gebroken, minder grappige en minder leuke ik. Wie ben ik eigenlijk? ik heb geen eens een identiteit, dus doe ik maar mensen na en loop ik de wereld achterna. Ik weet het niet meer, wat is m'n doel hier op aarde?! Ik zeg zo vaak dat ik de wereld wil zien, nieuwe plekken ontdekken. maar wat bereik je daarmee.. Je rent weg van je problemen en dat lost het niet op. Ik krijg nooit het gevoel dat ik gewaardeerd word. Al m'n moeite die ik eens een keer ergens instop worden nooit beloond. Ik doe 't allemaal voor niks. Vroeger heeft m'n broer aan me gezeten en een meisje uit de klas waar ik logeerde heeft me ook gedwongen dingen te doen die ik niet wilde. Ik ben altijd gepest. vroeger op m'n sportclub en later op school. De laatste 3 jaar gaan stukken beter op dat gebied, maar ik heb nog steeds het overheersende gevoel dat ik niets waard ben. En het idiote is; IK BEN OOK NIETS WAARD. Wat heb IK als toevoeging op deze wereld? Helemaal NIETS. Ik denk veel aan zelfmoord, maar ik denk dat ik m'n omgeving niet kan kwetsen op zo'n manier. Ik geef het niet op, maar ik loop wel over een zijden draadje en het zal niet lang genoeg meer duren totdat het zijden, fragiele draadje zoveel last moet dragen dat het knapt. En ik meedogenloos in de afgrond val.

Het is zover, ik ben weer in een downperiode aan het raken. Elke keer in een upperiode denk ik dat het nooit meer heel slecht wordt, of dat ik het allemaal wel aan kan als het wat minder wordt. Gisteren geblowd. Als ik iets niet moet doen is dat het wel. Ineens was daar weer de gedachte om te stoppen met leven, om mezelf op te hangen, of ergens te springen. Ik voelde toen ineens een enorme vlinder in mijn buik. Ik weet niet of die van angst en schrik was, of dat het een gevoel was zoals bij verliefdheid. Toen ik stoned was gisteren schrok ik me rot van alle documenten die ik had geschreven zo vlak voor Oud en Nieuw. Plannen om me beter te gaan voelen, dagboekjes. Ineens besefte ik hoe ziekelijk het was om te lezen. Zo'n behoefte aan controle. Ik bedacht me dat ik eigenlijk altijd gek ben, in ieder geval altijd met mezelf en mijn leven. Als ik vrij ben van verslaving en depressies ben ik blijkbaar alleen maar bezig met controle van mezelf, het allemaal opschrijven. Ik fantaseer vooral een leuk leven bji elkaar in mijn hoofd. Dan ga ik blowen, het lukt toch niet, er hoeft maar een kleine aanleiding voor te zijn. Zo gaat het nu al mijn hele leven. Die ups en downs, zo vermoeiend. Als ik het doe maak ik mijn ouders niet alleen psychisch kapot, maar ook financieel, mijn woningen zijn gekoppeld aan de hypotheek van hun. Maar moet ik daar dan voor verder? Zelfmoord is eigenlijk al asociaal, en al helemaal als het degene van wie ik het meeste houd ook nog eens een financiele strop oplevert. Aan de andere kant: als ik het doe zijn ook die gedachten en emoties verdwenen, foetsie. Maar ach, misschien gaat het over een tijdje weer beter. Op naar de volgende down. Kreeg ik maar een hartaanval.

Ik lees ergens iemand die het heel goed bedoelt, ' laat iedereen weten dat je het zo moeilijk hebt' . want dan is er iemand die iets voor je doet. Dan hoeft het niet zo ver te komen.

Dat is niet zo!!!!! Ik heb me te pletter gewerkt om er bovenop te komen.........

Ik dacht dat ik een aantal goede vrienden had en familie die mij wel zou zien vallen. Maar nee. En niet omdat ik het niet vertel of uitdraag. maar die mensen kunnen niet geloven dat het ZOOOO slecht met je gaat. Ze sluiten hun ogen en kunnen het niet aan om je zo te zien lijden.

Mijn familie heeft mij in de steek gelaten omdat ik verteld heb dat ik met een autist getrouwd ben. Hij heeft geen idee van gevoelens. Hij probeert heel erg zijn best te doen, maar heeft geen idee van compassie of empathie. Ik heb een dochter met problemen, Annorexia. En denk maar niet dat we van laag allooi zijn. HBo opleiding en goed inkomen.
Ben onlangs geopereerd aan aangboren hartafwijking die 47 jaar niet onderkend is . jaren verkeerde medicijnen geslikt. en nu eindelijkeen operatie ondergaan. Maar denk je dat iemand zich nog bezorgd maakt? nee iedereen heeft zijn eigen leven en bekommerd zich niet om het jouwe. Wat een kille wereld.
Mijn moeder is onlangs overleden, ik heb haar niet meer kunnen zien, want ze was al 3 dagen dood voordat we mijn zus haar vond. ik heb haar al helemaal niet meer kunnen zien. We hebben een kist begraven. Pas op het moment dat de kist de grond inging realiseerde ik me dat ik haar nooit meer zou kunnen zien, horen voelen aanraken. Heb geshocht gereageerd. Nu is het 1.1/2 jaar later en kan nog steeds niet geloven dat ze dood is. ben intussen in therapie , maar mijn familie heeft mij in de steek gelaten en mijn autistische man is helemaal doorgedraaid omdat hij niet om kan gaan met mijn verdriet en mij voortdurend ontwijkt.

Ik ben in een ander huis gaan wonen omdat hij me 3 keer heeft buitengezet. ik ben in mijn hele leven nog nooit zo EENZAAM geweest. Hij is een leuke vent en niemand gelooft mijn verhaal als ik vertel dat hij alleen maar boos en geirriteerd kan zijn over mijn verdriet.

En weet je wat nog het ergste is, dat de huisarts geen flauw idee heeft wat ie moet doen. Ben er misschien al 5 keer geweest. Maar niemand ziet de nood waarin ik ben
En op het net vind je dan alleen dit soort flauwekul sites.
Ook geen echte hulp.

Als ik help of zelfmoord of zo google, krijg ik commerciele sites.

Ik heb geroepen en geschreeuwd voor mijn gevoel om hulp.
Maar ik ben zo op, uitgebrand, eenzaam, de weg kwijt, wat moet ik doen??? Nu ben ik inmiddels 56 jaar, zou je denken dat je eindelijk weet waar het leven over gaat. En het wordt alleen maar moeilijker., sorry dat ik je geen hoop kan geven. Ik ben enrom de weg kwijt en nog nooit zo verdrietig geweest.