Levensverhalen (pagina 541)

En dan zit je daar, alleen in je woonkamer. Na te denken over alles wat je zoal meemaakt in het leven. Ik ben natuurlijk net 40 geworden en ik had altijd als doel Carpe Diem en op je 40e zorgen dat je alles goed voor elkaar hebt. Nou….daar is heel weinig van terecht gekomen, eigenlijk niks. Carpe Diem zou ik momenteel een moord voor doen.. Hoe kan dat dan? Die vraag hoor je heel vaak als ik antwoorde “slecht” als iemand vroeg hoe het nu met me ging. Hoe kan iemand die zo (voor het oog) vrolijk in het leven staat nu slecht antwoorden. Hij, die altijd lacht, altijd zegt wat hij denkt….die heeft het toch wel goed voor elkaar. Nou was dat maar waar. Ze zeggen wel eens, zou je als je ooit terugkomt bepaalde dingen over willen doen. Ik draai het om, ik denk dat er maar weinig dingen zijn die ik hetzelfde zou doen. Volgens mij doe ik al vanaf mijn 18e alles op een manier die niet de juiste is.

Als je alles achter je laat en je begint opnieuw in een stad ver weg van waar “bekenden” zitten kom je in een isolement. In het begin is dat heerlijk, want als je geen prater bent wil je rust. Wil je geen medelijden, geen aandacht.

Ik heb mijn hele leven de revue laten passeren, en kom echt tot de conclusie dat er een duidelijke lijn in het hele verhaal zit. De welbekende rode lijn. Die begon toen ik 18 was, vlak na het overlijden van mijn broertje. Zoek ik excuses? Nee, want excuses maken het hele verhaal niet anders, het zijn ook feiten.

Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die mij kennen. Die mij van kinds af aan hebben meegemaakt en dus weten hoe ik in elkaar zit. Dat er achter die grote bek een hele rustige verlegen man schuil kan gaan die eigenlijk nooit tevreden is met zichzelf. Die een vader (ik zou hem zo niet eens willen noemen, maar je hebt het niet voor het uitkiezen helaas) heeft die volgens mij in het Oostblok geboren is. Ik heb zelden zo’n nare, vervelende man meegemaakt, eentje die vol was van zichzelf, maar niet van zijn kinderen. Ja, van eentje. Want mijn broertje was alles wat ik niet was. Hij luisterde, ging naar school, had aan het eind van de week al zijn zakgeld nog (wat hij dan deelde met mij) en was inderdaad een schat. Ik was de vervelende. School vond ik drama, een krantenwijk betekende dat er weer ergens in de bossen een stapel kranten werd neergepleurd (zodat mijn ouders dachten dat ik een wijk liep terwijl ik ondertussen gewoon aan het voetballen was) bollenpellen (terwijl ik liever de Tour keek en dus altijd om een uur of twee ineens ergens last van had) Dat was ik, een lastig ventje, ook voor mijn ouders. Ik zal dat ook nooit ontkennen.

Toen mijn broertje in in 1989 overleed woonde ik nog thuis. Maar de band die ik al niet had met mijn ouders werd nog minder. Ik ging snel het huis uit en ging iets doen vanaf dat moment dat tot mijn 39e mijn leven heeft beheerst. Iets wat ik iedereen kan afraden. De één gaat drinken, de ander gaat aan de drugs, weer een ander gaat het criminele circuit in en ga zo maar door. Ik niet…ik was geen prater, wilde veel alleen zijn en vond mijn maatje in een gokkast. Ik denk, en dat is best vreemd voor iemand die altijd veel neerzet op Hyves, dat er buiten de mensen die mij uit Hoofddorp kennen, weinig mensen zijn die dit weten. Waarom ik dit nu vertel? Kom ik later op terug.

Ik heb in die jaren ook het contact met mijn ouders verbroken. De rest van de familie had ik al geen contact mee, want dat had mijn vader al verpest. Mijn leven zoals dat tot mijn 39e is gegaan heeft toch altijd deels met hem te maken. Alsof ik me altijd maar moest bewijzen. Want hij had het goed voor elkaar. Hij werkte fulltime en mijn moeder ook en konden alles doen wat ze wilden. Of ze gelukkig waren? Ze waren getrouwd, laat ik het zo zeggen. In die tijd ging je niet zo snel uit elkaar, je maakte liever elke dag ruzie, want dat ziet de buitenwereld niet. Afijn, daar ga ik verder niet op in, als hij dood neervalt stap ik erover heen ! Hard? Erg? Klopt, maar het is wel zo!

Daarna heeft mijn leven vooral bestaan uit voetbal, gokken en doen wat ik wilde. Verantwoordelijkheden? Die nam ik, als het me uitkwam. Ik had veel mensen om me heen, maar voelde me altijd alleen. Is ook niet uit te leggen. Ik heb ooit met een psychiater en een maatschappelijk werker (na het overlijden van mijn broertje) maar dat vond ik niks. Ik sprak al met niemand, laat staan met één of andere malloot die ik niet kende. Misschien had ik het wel moeten doen, maar ik dacht dat ik alles kon verwerken op mijn manier. Ik weet heel goed dat ik als ik verdrietig was het casino opzocht. In het begin om mijn verdriet te verbergen op een gegeven moment omdat het een gewoonte was geworden. Een hele slechte gewoonte kan ik zeggen!

Mijn leven veranderde een beetje toen ik kinderen kreeg. Ondanks mijn keiharde mening over mijn ouders heb ik ze wel een geboortekaartje gestuurd. We hebben daarna ook nog een tijdje contact gehad, maar dat ging gewoon niet. Mijn vader en ik, water en vuur. Meer verschillende mensen bestaan er niet. En toch, zou ik bepaalde dingen die hij had ook wel gehad willen hebben. Omgaan met geld, verantwoordelijkheden nemen. Maar goed, dat is niet zo, ik ben ik…een man waarvan er (gelukkig) maar weinigen zijn kan ik zeggen. Moeilijk? Men, zo ontzettend moeilijk, vooral voor mezelf. Ik kan het zo goed begrijpen als mensen mij niet kunnen begrijpen….want ik begrijp mezelf vaak niet eens!

Zo kan ik nog uren doorgaan. Dat ik mijn voetbalcarrière om zeep heb geholpen, vriendschappen etc etc. En doordat je moeilijk bent voor jezelf, laat je het allemaal toe. Je bent toch niet dom werd er altijd gezegd. Misschien, ben ik wel de domste van allemaal. Geen idee, maar slim is anders kan ik zeggen.

Mijn kinderen zijn me alles. Sinds ik weggegaan ben bij de moeder van mijn kinderen hebben we onderling een goede regeling getroffen. Ik heb ze om het weekend en vanaf medio 2009 om de woensdag. De rest van het verhaal kennen we, en als je kinderen je alles zijn en je mag ze niet meer zien door drogredenen, dan heb je dus niks meer. En zo voelt het ook! En ik vecht al 16 maanden tegen onrecht, want ondanks dat ik veel fout doe, heb ik hier toch niks gedaan wat een reden is om ze niet meer te zien! Van dat hele verhaal van a tot en met z heb ik genoeg gezegd, elk woord wat ik daarover getikt heb is waar! Kan wel zeggen meer dan waar, maar er is maar één waar!

En dat is het punt waar ik nu ben. Diverse malen geholpen, maar het is gewoon zo dat je door je fouten in het verleden kei en keihard ingehaald wordt. Je betaalt het ene en het komt aan de andere kan dubbel terug. Medelijden? Ja, dat heb ik…maar met mezelf. Erg he, medelijden hebben met jezelf! Maar ik weet als geen ander dat het 75 procent mijn eigen schuld is. En dat je nooit iemand anders de schuld kan geven, en dat heeft ook geen zin.

Waarom ik dit nu allemaal zo tik? En neerzet? Ik heb (bewust, onbewust, het is in ieder geval gebeurd) veel mensen pijn gedaan. Dat komt doordat ik mensen die te dichtbij komen op afstand wilde houden. Mensen op afstand weten niet wat er speelt, die hoef je niks te vertellen. En zo heb ik dat jarenlang volgehouden. Mezelf terugtrekken als ik me klote voelde.

Mijn ogen waren al een tijdje open, en heb dit verhaal al 100 keer anders beschreven. Dit weekend gebeurde er weer iets waardoor ik dacht, misschien ben ik gewoon te verschillend en sta ik anders in het leven. Ik speel wel eens spelletjes op msn (kaarten) en met alle mensen met wie ik kaart kreeg ik mot Mot omdat ik niet voor de gezelligheid speelde, maar omdat ik wilde winnen. Dat ik af en toe een kaart niet opgooi omdat dit tactisch beter was. Ik ben gestopt met spelen, heb ze verwijderd en ben eens gaan nadenken. Dat ik inderdaad iemand ben die geen mensen om zich heen verdient. Ik kreeg ook mail waarbij er werd gezegd…schop eens niet zo tegen de mensen die om je geven. Maar ik ben nu eenmaal zo, ik zeg wat ik denk, ik doe wat ik wil en ik ben een klootzak. Dat laatste is trouwens bij vele bekend En boeit me ook niet. Ik heb liever met een paar procent goed contact dan met iedereen hypocriet een allemansvriendje te zijn. Is dat fout? Ja, want eerlijkheid, hardheid worden niet gewaardeerd, mensen hebben liever dat je het achter de ellebogen doet.

Is dit een verhaal om mezelf schoon te praten? Als dat zo zou zijn zou geweldig zijn. Maar dat is het niet. Ik heb angst, veel angst. Waarvoor? Voor mezelf. Ik denk (en kom niet met cliché teksten als dat is niet zo, genoeg mensen zouden je missen blablabla) dat de wereld er niet slechter van zou worden als ik er niet meer zou zijn. Ik heb dat vorig jaar al eens geprobeerd (schokkend? Nee hoor, was toen ook een manier van aandachttrekken denk ik) maar nu denk ik daar serieus over na. Als een Anthony Kamerlingh dat doet praat heel Nederland goed over hem…misschien is dat voor mij de manier om mensen ook over mij eens goed te laten praten. De laatste keer dat ik hier over na heb gedacht werden degenen boos. Op mij, omdat het egoistisch zou zijn etc etc. Dat mag, en het boeit me ook niet wat mensen er nu van vinden. Het is mijn mening! Als je niks hebt en alles is je afgenomen is het helemaal niet gek dat je in een situatie komt dat je het allemaal wel gezien hebt!

Ik heb dit verhaal al honderden keren op hyves willen zetten…maar ik deed dat niet….ik sloot liever mijn hyves af voor iedereen en ging mezelf zitten opvreten thuis. En thuis is al een groot woord, want ik voel me helemaal niet thuis hier. Voel me nergens thuis trouwens, maar dat is weer een ander verhaal. Volgens mijn dokter (die wel van alles op de hoogte is) is het goed om van je af te schrijven. Hij heeft daar voor geleerd, ik niet. Dus als hij dat zegt…denk ik dat ik het beter weet en is het niet zo… Want ik blijf een klootzak, ik blijf eigenwijs.

Het verhaal gaat van de hak op de tak hoor. Ik haal er geen spelfouten uit, lees het niet na...geloof het allemaal wel!
Boeit ook niet trouwens want je hoeft het niet te lezen. Als je dit allemaal zo leest kan je best denken, wat een klootzak is het inderdaad. Weet je wat het gekke is…dat ik zo keihard kan zijn, maar vanavond wel met tranen in mijn ogen zat te kijken naar het afscheid in Boer zoekt Vrouw. Mensen die je niet kent die verdrietig zijn…en dat doet wat met me… Ik blijf mezelf verbazen…met alles….

Wat ik nu wil? Ik zou mijn kinderen willen zien maar dat gaat nog wel ff duren. Want de advocaat heeft het uitgesteld omdat ik niet alles betaald heb. Vind je het gek als je zelf al een jaar lang moeite hebt om rond te komen! En dat duurt nog tot 1 juli 2011, daarna schijnt de zon…is me gezegd. Nieuw contract, nieuwe baan, nieuwe uitdaging. Klinkt goed zeggen ze dan. Ik vind het niks goed klinken, ik voel me alleen, voel me leeg en op en ik zou er het liefst niet meer zijn. Egoïstisch he..ik weet het, maar dan maar ego….ik zou er een moord voor doen….(is een nadenkertje) En ik weet het...als je mij hoort of ziet lijkt het net alsof ik altijd vrolijk ben...is buitenkant....ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst echt gelukkig was! ik denk het laatste weekend dat ik mijn kinderen heb gezien.....

Na een weekend me opgesloten te hebben heb ik besloten dit verhaal op mijn hyves te zetten. Waarom? Ach…mensen denken vaak, die Vos is zielig en het zit hem vaak tegen. Believe me, dat is iets wat ik grotendeels zelf in de hand gewerkt heb. Dus medelijden is niet nodig…dat heb ik wel met mezelf

Kijk er niet gek van op als ik er ooit voor kies om eruit te stappen. Het is niet iets wat ik zomaar doe, het is iets waar ik serieus over nadenk. En ergens over nadenken…dat had ik vaker in mijn leven moeten doen, dan had ik veel meer gehad dan wat ik nu heb….

Excuses? Ik kan dat wel tikken…schiet niet op, zijn maar letters en ik meen er momenteel ook niks van. Je kan beter iets rechtzetten dan excuses aanbieden en weer doorgaan waar je gebleven bent.
Ik woon alleen, ben alleen en heb bijna niemand om me heen. En dat is goed, hoe minder mensen ik om me heen heb, hoe minder ik er verdriet kan doen.

Gokken doe ik niet meer, al ruim een jaar niet meer. Maar goed, iets wat je 20 jaar hebt gedaan, is niet in een jaar uitgewist…was dat maar zo! Schaam ik me ervoor? Ach…zelfs dat weet ik niet. Ik schaam me er meer voor dat er mensen voor me klaarstonden in al die jaren maar dat ik daar weinig mee opgeschoten ben…dat ik die mensen onbewust (want expres is het zeker niet) gekwetst hebt.

Mij bellen of langskomen heeft geen zin. Ik heb er geen behoefte aan. Ik los dit alleen op, of niet...maar heb geen zin in al die goedbedoelde adviezen. Daarbij, als je zo'n verhaal verteld vallen er vanzelf mensen af....want dan zetten ze je snel in een hoek..."oh kijk eens wat hij heeft gedaan". Het leven selecteert zichzelf hoef ik niet veel voor te doen. Mocht ik er straks goed uitkomen dan weet je aan welke mensen je wat hebt, mocht ik er niet meer zijn...dan weet ik dat zelf niet ;P

Nu stop ik ermee, en ga ik me bezatten aan de koffie… )

Ik schrijf dit verhaal voor de zoveelste keer op....en ja, na een tyfusweekend dus ik dacht...laat ik het er maar eens neerzetten...dat ze weten waarom ik zo in elkaar zit momenteel....afstand neem van iedereen.......dus misschien zit er een hoop frustratie in.....lekker he....als je dat ook vindt...ben ik het met je eens...en geniet daarvan...ben het zelden met iemand eens...

En zo kwam alles er eindelijk weer eens uit. Wanhopig, in tranen op het CS Amsterdam. Iedereen staarde, maar het maakte niet uit.
Ik liet mijn hart praten en..

De conclusie.
Een psychiater voor mn neus. Ik ken haar al zo lang. "Oke, ik geef je de keuze. Je laat je vrijwillig opnemen op de gesloten crisisafdeling of ik vraag een IBS aan."
"En tijdens jou verblijf daar, hebben je ouders even rust en zal ik gaan uitzoeken of ECT een optie voor jou is. Je knokt nu al jaren keihard. Je bent in behandeling geweest, hebt nu ambulante hulp, hebt meerdere medicatie geprobeerd. Uitzoeken of ECT voor jou een optie is, is het laatste wat ik voor je kan betekenen. Sorry."

Mijn hoofd bonkt.
Ik open de 3de reep chocola en neem een hap. Daarna een slok bittere koffie.
O MIJN GOD. IK MOET DRANK. IK WIL DOOD. IK GA MEZELF DODEN.
..Een angstige stem staat op; "Niet doen! niet doen! je wilt helemaal niet dood. denk even na meisje!" zachtjes, fluisterstem.
Gevoelens walsen er zo overheen.
Een zwaar depressief gevoel. Ik ga er een einde aan maken verdomme! tranen stromen.
"neeneenee..!" de angstige fluisterstem.

Ik ben zo bang.
Ik wil zo graag dood!
Maar ik wil zo graag leven..
Ik ben bang dat ik het mezelf aandoe, er een einde aan maak.
Maar ik ben ook zo bang voor wat er nog komen gaat als ik het niet doe..

..net gepraat met mijn ouders.
Gepraat over vroeger, wanneer het begon.
Nu; Een bijna 18-jarig meisje met boulimia en een ernstige depressie.
13 jaar; Anorexia en een ernstige depressie.
Toen ik 8/9 jaar was; Ik zei regelmatig tegen mijn ouders dat ik dood wilde.
Vanaf mijn 5de; op school was ik de perfecte leerling, té perfect zelfs.. maar thuis had ik elke dag wel onwijze woedeaanvallen.
Ook praatte ik regelmatig met geesten, wat doorging tot rond mijn 15'de.
Als baby; ..Een huilbaby. Mijn ouders zeggen dat ik meer huilde dan dat ik sliep, dronk, speelde etc..

Er is iets serieus mis met mijn hersenen.
Help. !?

als kind werd ik verstoten door mijn moeder. Mijn broer kreeg overal voorrang. Ik kreeg zelf een dochter, inmiddels 18, en heb sinds kort na 13 jaar alleenstaande te zijn, een vriend. Die heeft nog kleine kinderen ondanks het feit dat hij veel ouder is dan ik. Een ervan is mentaal gehandicapt en is vreselijk moeilijk om mee om ete gaan. Ik geraak nergens meer voorruit in mijn leven. Ik haat zijn kinderen omdat ze ons tegen houden om samen te zijn. Als hij de kids niet heeft gaat alles goed, als hij ze wel heeft is 't een hel. Ik kreeg net weer een telefoontje vol verwijten. ik sta op het randje om mezelf iets aan te doen. De eenzaamheid is te groot. Ik heb niemand meer over

Sinds Mn 13e Sinds ik op de hoge school zit zal ik maar beter zeggen Als Ik Uit Ben heb ik geen zin om naar huis te gaan het liefst blijf ik er zo lang mogelijk weg. het is niet zo dat
ik niet goed verzorgd word enzo maar het lijkt alsof Me Zusje Mn Leven Zuur Wil Maken
Mn vader de regels Daar heb Ik Geen Problemen mee En Me Moeder Die Alles Probeert Om Geld En sigarreten Te Krijgen Zelfs als Het om Mijn Gellukigheid gaat
ik weet zeker dat ze me zou laten wegrotten voor een levenslang voorraad sigaretten De Enigste Die Lijkt Om mIj Te geven is me kleine broertje hij is de enige reden waarom ik Geen Rare Dingen Doe Hij Is de reden dat ik Nog Steeds Blij Ben Als Ik hem zie Kan Ik Weer Een Paar Uur tegen alles op Als Ik er niet meer voor hem ben dan moe hij mijn rol overnemen en dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven
En Mn Vader Zou Het Er Ook moeilijk mee hebben Ik Zie Hem Bijna Alleen in het weekends
Ik Blijf om Mn Broertje Te Zien Opgroeien

( Gehuild Tijdens Ik Dit aan Het Typen Was)

het lijkt wel een flipperkast in mijn hoofd en zie geen uit weg meer. Ik heb het goed voor elkaar een mooie vrouw ondernemend en ambitieus,leuke kinderen een geweldige woonlocatie en toch in twee jaar ben je alles kwijt.
Onze relatie zit in een sleur door een druk bestaan,kinderen die gaan puberen,overlijden van een ouder enz... krijgt je leven een enorme wending. Door niet meer aan elkaar toe te komen wordt er niet meer gepraat en de vakanties worden niet meer benut als uit rust periodes maar zijn eerder een last dan een lust. Dan ontmoet je een andere partner waar het enorm geod mee klikt en alle zorgen zijn verdwenen althans dat denk je en dat is ook even,maar naar 1,5 jaar moeten er keuzes gemaakt worden. Met je huidige partner gaat het niet meer en vertrekt en ik blijf achter in een leeg huis met op de achtergrond die nieuwe partner. Dan komen er financiele problemen om de hoek kijken heb een leuke baan en ben zelfstandig ondernemer in het groen. De problemen stapelen zich op zeker als je na 3 jaar een goed gesprek met je ex partner hebt gehad dat de problemen van kleine aard zijn/waren en bij tijdige herkenning deze problematiek (scheiding) eventueel had kunnen voorkomen. Maar het is te laat zij laat me na 1,5 jaar geheel los en dat voelt vreemd en er drijgt een vorm van jaloezie wat ik van nature niet ben. Maar toch is het er en kan het niet verstoppen heb altijd de touwtjes in handen gehad maar nu heb ik er geen grip meer op mijn nieuwe vriendin is mijn steun en toe verlaat maar zit ook in een rouw proces we ondersteunen elkaar wel maar we weten waar onze grensen liggen en we kunnen zo weinig. Door nog niet verkochte huizen en kinderen die geen begrip voor de situatie hebben wordt het een complexe situatie zeker als er ook nog eens mensen van buitenaf mee gaan bemoeien zoals kennissen en familie leden. Ik zie het niet meer zitten maar ben zo bang voor de dood en heb gedachten om me zelf dood te rijden tegen een boom,maar ben bang dat ik het over leef en besluit na een moeilijke periode om hulp te zoeken nogmaals ik kan goed praten maar pas op momenten als het te laat is of er al veel schade aan gericht is. Ik moet me overgeven aan andere iets waar ik moeite mee heb ik sta leiver klaar voor andere dan ik ze nodig heb. De eerste stap van mijn poging is het te vertellen tegen mijn ex en vriending die me direct opvangen en zorgen dat ik in contact kom met mensen die me verder kunnen helpen. Op dokters advies krijg ik snel hulp en heb nu een praat sessie achter de rug om mijn hoofd weer tot rust te krijgen. er is nog veel onrust mar er ios een begin gemaakt en ben er blij om dat ik gegaan ben,ik ben pas aan het begin van deze enorme "klus" en ze houden me goed in de gaten maar heb handvaten aangedragen gekregen om verder te kunnen. Hopelijk heeft iemand iets aan deze informatie ook al ben je geen prater en verstop jij graag je problemen ga de uitdaging aan en geloof me het geeft weer wat ruimte en perpectief Succes en groetjes van rw uit w

Leven is moeilijk en hard en toch gaan er zoveel mensen alleen door het leven. Ook al weet en besef ik dat het helpt niet.

Mijn verhaal:
Heb het gevoel al altijd op de 2de plaats te komen. Kan het mijn ouders niet kwalijk nemen want ze doen het niet met opzet, mijn broer is gehandicapt en is voor hen ook niet gemakkelijk.
Altijd probeer ik anderen te helpen en goed te doen. Maar ondanks alles heb ik weinig tot geen vrienden, diegene die ik heb zijn wel goeie vrienden.
Liefde is mij nooit te beurt gevallen, één keer voor een half jaar maar het mocht niet baten.
Nu het ergste begon paar jaar geleden, ik had een ongeluk en mijn passagier op de achterbank is ter plaatse gestorven. Iedereen zegt het kon iedereen overkomen (zelfs zijn ouders) - gevaarlijk verkeerssituatie. Ondanks dat blijf ik verantwoordelijk en heb ik mijn vriend van zijn leven beroofd, ik kan het mezelf niet vergeven. Professioneel vlak is het ook een ramp en emotioneel heb ik de breuk niet kunnen verwerken, ik begrijp gewoon de reden niet en waarom ze het zelf zo moeilijk heeft.
Dit is het zowat kort geschetst. Er gaat niets, alles valt tegen en sta helemaal alleen. Ik hou me sterk naar de buiten wereld maar weet niet hoe lang ik dit volhou. Ik wil dood, het heeft geen zin iedere avond te wenen en je slecht te voelen dit voor toch al langer dan 6 maanden.
Hulp wil ik niet gaan zoeken, heb ik ooit gedaan. Hij deed dat goed en trok de juiste conclusies maar bracht geen meerwaarde. Ik deed al wat hij aanraade en de rest wist ik ook al.
Ik vraag me af als ik ooit werkelijk de moed zal hebben DE stap te zetten.

stom toch?
hoe je kunt leven en zo graag dood wil gaan... ik dus, en vele met mij. ik heb geen idee waarom. ik kan het gevoel niet omschrijven. maar woorden als leegte, kill en pijn komen wel in de buurt. ik snap niet waar het vandaan komt, ik heb een gelukkig gezin, vrienden, word nooit gepest, ik heb alles wat ik wil. op school lach ik veel met mijn vriendinnen, maar ik kan het niet laten om ook op school te denken aan zelfmoord of mezelf te snijden. snijden is mijn tijdelijke oplossing... ik wil wel dood, maar vind het lastig om te kiezen, snijden helpt mij soms om me al een soort van dood te voelen, even rustig en vrij. ik doe het niet te vaak maar het is soms erg heftig. niemand weet het van mij dat ik snij, of dood wil. ik heb een goed werkend masker. ik wou dat het veranderde. maar ik heb ook een soort gevoel dat het bij mij hoort, ik wil het niet los laten... nou ja, ik zie wel hoe het loopt, kan er weinig anders aan doen...

-SY- Floortje

Ik weet het ook niet meer orr al die zorgen eerst word me nichtje vermoord door de buren daarna word er ingebroken al me spullen kwijt en nu ben ik ontslagen ik heb het gevoel dat niemand om mij geeft op een paar na dan maar ik word niet geaccepteerd omdat ik blank ben en me vrienden zijn getint dus zeggen ze homo blanke je kan niks en klappen geven maar ik heb er toch ook niet voor gekozen om blank te zijn ik heb het bijna nooit naar mijn zin op school maar ik moet me best doen voor later bla bla bla maar als ik er een eind aan maak dan is er geen later dus geen zorgen ik doe wel alsof ik geld heb maar eigenlijk heb ik niks sta vaak in de schulden lieg tegen me vrienden ik heb gewoon geen zin meer om te leven ik denk niet dat het veel mensen boeit als ik er een eind aan maak maar toch als ik op het punt sta om zelfmoord teplegen voelt het kut en denk ik dat het pijn gaat doen en dat wil ik niet me ouders zijn toen ik geboren was gescheiden en heb nu vaak ruzie met ze ben naar die ****** mensen van jeugdzorg geweest die doen ook niks me pa had nog veel andere dingen gedaan maar dat had ook geen zin ik vind het gewoon *** om naar school tegaan en al me andere verplichtingen maar er zijn soms ook leuke dingen maar dat is maar een kort blij gevoel ik weet niet what ik nu ga doen

Ik loop al meer als een maand rond met het gedacht om zelfmoord te plegen.
Mijn beste vriendin heeft me in de steek gelaten, en door die ruzie's tussen mij en haar,zijn heel veel mensen ineens tegen me. We waren al bijna 5 jaar beste vriendinnen, en ineens ging het niet meer. We hadden veel ruzies ,maar konden toch nét niet zonder elkaar. We hadden dezelfde humor, droegen dezelfde kleren en waren elk weekend samen! Nu praten we al meer als een maand niet meer. Maar zoals ik al zei hadden we veel ruzie's,maar dat werd altijd opgelost. Nu is het denk ik serieus.. En misschien klinkt dit cliché maar ik heb hier heel veel leed aan. Wij waren gewoon bestemd voor elkaar. En nu is alles over.. Ook sommige meiden op school doen rot tegen me.. Ik doe alles fout in iedereen zijn ogen. Als ik ruzie heb met iemand, ben ik altijd degene die 'fout' zit. Althans : volgens hun. Ik ben dit meer als beu,en wil heel graag weg uit het leven. Niet voor altijd maar voor even.. Een tijd heel lang 'slapen' en als alle problemen weg zijn gewoon terug wakker worden. Spijtig genoeg gaat dit niet..

Er zijn momenten waarbij ik dood zou willen zijn. Mensen die me scheef aan kijken of me uit lachen en waarom omdat ik zwart ben of in hun ogen heel lelijk. schoolkinderen die rot doen of onaardig.
Ik had een heel mooi leventje tot dat ik me anders ging kleden en op dat moment viel ik op en werdt ik gepest nu ben ik stukken ouder en is dat welliswaar nog steeds het gevallen en soms weet ik het niet eens meer zeker.
Die worden blijven in mn koppie herhalen. Overal waar ik ga. De artsen zeggen dat ik ziek ben of te wel ziek ben geworden. Niemand begrijpt me er zijn zelfs mensen die me er mooi of leuk vinden uit zien maar ik zie dat moeilijk. Relaties aangaan is moeilijk of een dischotheek bezoeken. Soms is het leven zo uitzichtloos. Maar me zelf van kant maken lijkt me ook ingewikkeld. Je zelf voelen naar de pijp gaan, nee dankje. Dus ik blijf door gaan. Pillen, niet mee beginnen die maken het probleem erger stukken erger en je wordt er chronisch lijp van. Ik hoop dat al de pestkoppen op deze site dit lezen en beseffen dat ze door te pesten mensen kapot maken.


Surie