Levensverhalen (pagina 539)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Telkens weer

Vanavond heb ik een fles rode wijn achter elkaar leeggedronken, in de hoop dat dit de pijn zal verdoven.
Iedere keer in mijn leven kom ik weer uit bij suïcidale gedachten, verschillende pogingen gedaan, een paar serieuze gevaarlijke en een paar halfslachtige die meer leken op een verwrongen schreeuw om hulp. Geloof me, dergelijk destructief gedrag is geen aanstellerij of aandachttrekkerij. Dan weet ik wel betere manieren om aandacht te krijgen! Het is een structurele onvrede met mezelf, maar ook met de principes van dit leven: namelijk dat de sterksten, de meest gehaaiden, altijd aan de langste eindjes trekken, survival of the fittest.
Ik ben nu heel verdrietig, omdat iemand die ik jarenlang intens heb geadoreerd op sterven ligt. Het was een vorm van erotomanie wellicht, ik kon niet stoppen aan die man te denken, alhoewel ik vrijwel vanaf het begin vermoedde dat hij mogelijk op mannen viel. Dat maakte voor mijn hevige adoratie/verliefdheid niets uit. Ook niet dat ik hem al jaren nooit meer had gesproken en dat ik hem sowieso nauwelijks kende. Ik volgde alleen zijn publicaties in tijdschriften, boeken en op het web.
Vaarwel mijn grote idool, mijn lichtend voorbeeld!
Datum:
08-02-2011
Naam:
Sara
Leeftijd:
40
Provincie:
Gelderland

mijn schat!

Mijn (ex)vriend heeft vorige week zelfmoord gepleegd, hij is voor de trein gesprongen.. Afgelopen september en oktober heeft hij het al op een andere manier geprobeerd maar dat mocht niet lukken, omdat hij zo goed in de gaten werd gehouden.. Ik heb het zelf ook geprobeerd 2 jaar geleden, maar GELUKKIG waren ze dr op tijd bij.. Maar hij voelde zich al een tijd niet goed en heeft na die 2 pogingen ervoor gekozen (vrijwillig) opgenomen te worden in een 'opvang'.. Toen heeft hij in november onze relatie verbroken, ik dacht omdat dat zijn eigen keuze was, maar achteraf blijkt het anders.. Hij heeft die keuze gemaakt voor mij, zodat ik verder kon! En dat heeft hij mij met kerst ook gezegd.. Toen hebben we een tijdje geen contact meer gehad, tot 2 weken geleden.. Ik kreeg een smsje, "hoe gaat het met je?" Vroeg hij.. Vond het fijn om iets van hem te horen omdat mijn gevoelens nooit zijn verdwenen.. Na wat over en weer smsen zei hij dat het nu ook een stuk beter ging met hem en dat ie met vanalles en nogwat bezig was.. Hij zei weer dat ie me miste en spijt had van zijn keuze, heb dr op geantwoord dat ie eerst aan zichzelf moest denken en dat het tussen ons echt nog wel iets komt.. Totdat ik afgelopen woensdag het bericht kreeg dat hij voor de trein was gesprongen.. Hoe kan dat nou?! Lig al de hele week wakker, zoekend op internet, allerlei vragen spoken dr rond, waar is ie nu? Heeft ie nu rust? Zal ie spijt hebben? Ik speur al dagen internet af, dag en nacht, in de hoop dat ik iets vind over zijn zelfmoord op het treinspoor, ik typ allerlei woorden in bij google, in de hoop dat.. Maar tot nu toe niks gevonden.. Afgelopen zondag een super mooi (en treurig) afscheid gehad (uiteraard met gesloten kist door de klap vd trein lag hij in stukken).. Zoveel verdrietige mensen, zoveel pijn, zoveel tranen, had hij dit echt zo gewild? Dinsdag is de begrafenis..iedereen is er helemaal kapot van, en ik ben daar 1 van.. Ik zit de hele tijd met de vraag in mn hoofd hoe het zou zijn geweest als de relatie weer goed was! Had hij dan ook zoiets gedaan? Dus lieve schatten denk asjeblieft goed na voordat je iets doet.. Dikke x een super treurig meisje die verder MOET zonder (ex)vriendje
Datum:
08-02-2011
Naam:
A.
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Het is nooit goed

Ik word gek van de manipulatie van mijn stiefpa & dat gekleineer! Mijn hoofd kan het niet meer aan en mijn ziel gaat kapot!
alles wat ik doe is fout in zijn ogen.

Ik studeer aan het HBO MER! zware studie, maar het lukt me wel op eigen kracht. laatst had ik een kans gekregen om naar de universiteit te gaan.
maar ik pakte me kans niet! omdat ik al tevree ben met mijn hbo diploma.

Ik had het mijn stiefpa verteld en hij was laaiend op me & zegt dat ik een nietsnut ben alles eromheen. Elke dag is er weer ruzie. En elke dag haat ik mezelf meer! En elke dag denk ik aan Zelfmoord!
Ik heb al hulp gezocht maar NIETS helpt!

Datum:
07-02-2011
Naam:
Stephanie
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

moeilijk

Hoi,ik ben marcel.

Ik heb schulden en ga ermee naar bed en sta ermee op.Al is het ( maar ) 4000 euro,het komt iedere maand terug en slaap slecht hierdoor en huil vaak.Familieleden kunnen me niet helpen ,want die hebben het gewoon niet.Wel werk bijna elk weekend om de schade zoveel mogelijk te beperken,maar zak toch steeds door de grond als ik aan mijn kinderen denk en ze niet veel kan bieden,zijn ze dan niet beter af zonder mij? denk ik dan.Dus die gedachten komt bij mij regelmatig boven.Het enige wat me weerhoud is dat ik zoveel van mijn vrouw en kinderen hou dat ik bang ben dat dit mijn hele leven blijft duren,.Ik trek het niet meer.
Datum:
06-02-2011
Naam:
marcel
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

mijn verhaal!

Iedereen heeft een verhaal
waarom ze het doen
wie die in de steek heeft gelaten
waarom alles toch slecht is
ma ik ga je nu vertelle ik niet
wat heeft het leven
voor zin als je
niks goeds ziet
alleen maar zit liever
op je kamer
dan bij je familie zitte
wat heeft het dan nog voor zin
ik zie alles zwart wit
ik haat eten
het kilt mij als ik eet
de pijn die ik van binnen heb
voel ik liever van buiten
dus dan doe ik dat ook
het is een heel erg gevoel
maar zo uit ik mijn gevoelens
van binnen uit
ik geniet van het donker die
we af en toe in het leven hebbe
de donker heid van nergens zijn.!
Datum:
06-02-2011
Naam:
:)
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Moeilijk moment

Hoi,

Mijn relatie is half september 2010 uitgegaan. Met mijn vriendin heb ik anderhalf jaar een relatie gehad. Daarvan hebben we ook bijna anderhalf jaar samengewoond. Het was mijn eerste echt serieuze relatie en wilde dan ook oud worden met haar. We hadden een mooi huis, allebei werk en een fijn huisdier. Ik was erg gek op mijn vriendin en zij op mij. Ondanks dat hadden we veel ruzie en dat liep vaak hoog op. Al met al heb ik veel gehuild gedurende mijn relatie. Mijn vriendin was voor mij in veel opzichten mijn droomvrouw, maar als ze teleurgesteld was werd ik aldoor erg door haar gekwetst. Andersom had ik misschien meer voor haar klaar moeten staan. In mei 2010 was de relatie bijna stuk gegaan, maar hebben we besloten om het nog een kans te geven. In september 2010 ging het alsnog mis. Ik heb haar toen het huis uit gezet. Daarna hebben we nog contact gehad en leken we weer wat naar elkaar toe te groeien, maar opeens ging het weer mis. Enkele weken later liet ze weten dat ze een nieuwe vriend had. Toen werd ik heel verdrietig en wilde ik hoog op een gebouw staan en ben toen meerdere flats bijlangs geweest. Net toen ik 1 had gevonden waar ik naar binnen kon kwam ik een bekende tegen. Die heb ik het verhaal uitgelegd en ben naar huis gegaan. Ik had me toen voorgenomen om hulp te zoeken als ik nog een keer zo labiel zou zijn. Niet veel later werd ik weer labiel en ben toen naar een flatgebouw gegaan. Ik vond het erg hoog en kwam tot de conclusie dat ik niet durfde te springen. Daarop ben ik naar het spoor gegaan en ben toen naast het spoor gaan staan. Toen er een trein voorbij kwam dacht ik, als ik nu er voor was gaan springen dan had ik inderdaad wel eens dood kunnen zijn. Daarop ben ik weggegaan en kwam toen tot de conclusie dat als ik zelfmoord zou plegen ik dat zou doen door voor de trein te springen. Omdat ik weer labiel was geweest ben ik hulp gaan zoeken. Eerst 113 bellen om m'n verhaal te doen. Daarna naar de dokter geweest. Deze persoon verwees me dezelfde dag nog door naar een specialist. 2 uur gesproken en de specialist kwam tot de conclusie dat er met mij niets geks aan de hand is. Zonet had ik na een ruime maand weer een moeilijk moment. Ik dacht aan m'n vriendin en weet dat ik nog veel van haar hou en wou dat onze droom niet uitgespat was. Ze is nog steeds bij haar nieuwe vriend en ik heb geen reden om hoop te hebben dat het nog goedkomt. Ik mis haar en de gedachte om zelfmoord te plegen kwam weer boven. Die gedachtes komen meestal boven als ik een periode van rust heb, waarin ik een tijdje alleen ben, bijvoorbeeld het weekend. Veel vrienden heb ik niet, een sterke band met familie evenmin. Het toekomstperspectief dat ik met haar had is nu weg. Het leven kent nou eenmaal momenten van teleurstelling. Als ik naar mijn ex-vriendin kijk heeft ze het veel zwaarder gehad dan ik. Toch is zij krachtiger want ze zet stappen in de goede richting en is actief met haar toekomst bezig, ik maar half en blijf treuren. Wil ik dood? Of wil ik leven? Wil ik leven als het zonder haar is? Wil ik alleen leven? Wil ik gaan leven en zien wat het leven voor mij in petto heeft? Er zullen momenten komen dat ik treur om het uitgaan van mijn relatie, ga ik door met leven of zal ik er een keer over struikelen en weer labiel worden? Als ik labiel word, kan ik dan echt de stap zetten om uit het leven te stappen? Kan ik niet alleen op basis van gevoel maar ook op basis van verstand zelfmoord plegen? Kan ik vrede hebben met mijn vroege dood? Kan ik mezelf plaatsen boven de machinist en de reizigers? Wat voor invloed zal mijn dood hebben op mijn ouders en oma? Waarom kan ik niet terug in de tijd om de rijkdom te ervaren die ik had op gelukkige momenten met mijn vriendin? Moet ik de gelukkige momenten met mijn vriendin niet koesteren en blij zijn dat ik dat meegemaakt heb?

Ik heb dus nog zoveel vragen. Nu overheerst het gevoel dat ik haar bij me wil hebben, dat we elkaar lief hebben, dat we samen zijn. Maar dat de realiteit niet zo is. En ik van binnen heel erg stil en heel erg druk tegelijk ben.
Datum:
06-02-2011
Naam:
Robin (m)
Leeftijd:
29
Provincie:
Groningen

donker verleden

mn moeder was al voor mijn geboorte erg ziek maar kreeg wel een gezond kind> ik
maar in groep 6 ging het helemaal mis
mn moeder kreeg een aanval van haar ziekte en werd helemaal velamd
ik was thuis en belde snel mn vader dat mama niet goed werd
in de tijd dat mn vaders zo snel naar ons toe kwam probeerde ik mama te helpen
maar ik kon niks doen
ik moest hard huilen omdat ik machteloos stond en moest toekijken hoe erg mn moeder er aan toe was
mn vader kwam bij ons thuis en belde de ambulance de ambulance kwam en voerde mn moeder weg
ik mocht niet mee
het was verschrikkelijk om te wachten terwijl je moeder naar het ziekenhuis word gebracht
mn moeder heeft daar weken op intencif care in coma gelegen
zelfs nu ik in de eerste zit kan ik die dag niet vergeten op school gaat het slecht en mn gedachte is er niet bij
ze willen me nu ook van school af halen omdat mn score veel te laag is voor mn niveau
ik krijg wel hulp met omstandigheden maar het helpt niet echt
soms denk ik dat ik me alleen uit deze situatie kan halen om zelf moord te plegen ...
Datum:
06-02-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Elke seconde eraan denken

eigenlijk is dit niks voor mij om medelijden met mezelf te hebben om een verhaal over me o zo gelukkige

Me leven begon wel goed, goeie cijfers, vrienden en kon genieten van het leven. Ik dacht dat alles wel zo mooi zou blijven, enige probleem was dat het leek alsof ik niet gewenst was bij me ouders, nou eigenlijk bij me vader. Met hem heb ik nog nooit wat leuks kunnen doen, we hebben niks gemeen en als ik wat tegen hem zei kraakte hij het metteen af. Dus ik zou nooit een band met hem op kunnen bouwen. En ik ben er ook achter gekomen dat het ook niet de bedoeling was dat ik geboren zou worden. Dusja dat maakt het nog leuker. Voor me pa is zijn paard belangrijker dan zijn zoon. Ik heb mezelf altijd al afschuwelijk gevonden en ik zou nooit kunnen begrijpen waarom iemand mij leuk zou vinden.

Achja alsnog kreeg ik ongeveer iets langer dan een jaar geleden een relatie met iemand. Dat was misschien wel de gelukkigste tijd van me leven. Al duurde dat totdat ze het weer uitmaakte, dus maar 3weken..........
Vanaf dat moment ging alles fout wat fout kon gaan, ben 2 niveau's gezakt op school, ben veel vrienden kwijtgeraakt, en nu willen me ouders misschien ook nog gaan scheiden!, het zou eig niet zo erg zijn, ben ik tenminste weg van me vader, maar ik heb geen zin in al dat gedoe. En ik zit met dat en al die andere problemen in me hoofd. Die vriendin waarmee ik dus had dat is nu gewoon een vriendin voor me en dat hebt ik allemaal dus achter me gelaten. Maarja ik heb een periode gehad dat ik me elke avond mezelf sneed, ben er nu mee gestopt omdat het dadelijk opvalt en ik word al soms op school emo genoemd omdat ik niet altijd meega met iedereen van de klas. Ik heb iets van autisme ofzo dus ik ben ook niet een jongen die veel praat op school. Alleen is het zo gek dat ik als ik ga hockeyen dan ben ik weer de jonge die het meest kan praten. Ik word hier allemaal zo gek van dat ik dus al bijna een jaar alleen maar over zelfmoord kan denken, zelfs wanneer ik met een paar vrienden naar de bios ga, dan denk ik erover. Ik kan het gewoon niet voor 1 dag uit me kop zetten en 1x gelukkig voelen....

Voor de mensen die hetzelfde voelen, you're not alone, en schrijf gewoon je verhaal als je over zelfmoord blijft denken, dit schrijven lucht me hart voor deze dag, and now? Just wait and see what tomorrow brings....
Datum:
06-02-2011
Naam:
Carlo
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

ik snap het..maar jullie begrijpen het zelf niet

ik weet even niet precies hoe ik op deze site kwam..maar dat maakt ook niet uit. ik liep zelf met gedachtes rond 2jaar geleden..datk er maar moest stoppen..wat had het voor zin? nu voel ik me vaak nog steeds klote maar daar heb ik dan schijt aan..ik leer van slechte dagen en goede dagen, opgeven is het domste wat je kan doen..al heb je geen vrienden, en wordt je geslagen en gepest..jezelf van kant maken is niet eerlijk tegenover je ouders. zij hebben jouw op de wereld gezet, al was je van mijn part een foutje. je bent redelijk opgevoed als je al op deze site kan komen en je verhaal kunt doen.. je bent waarschijnlijk alleen nog niet in staat om met ernstige problemen om te gaan.. al ben je 80 en kan je het niet.. ooit zul je het snappen waarom zelfmoord gewoon bullshit is.. dus ik hoop dat mensen snapt.. ik heb het gevoel 2jaar lang gehad maar ik kijk naar de goede dingen hoe weinig het er ook zijn. doe dit ook aub....
Datum:
05-02-2011
Naam:
ANTIzelfmoord
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

het einde

weet niet hoe ik moet beginnen ben in de steek gelaten door mijn grote liefde.
Ze wil niet meer ook niet praten heb niemand meer en heb geen zin meer in het leven. waarom altijd ongeluk niemand die helpt. Er wordt alleen maar gelachen met mij.
ze wil alleen maar terug naar huis in Brasil.
Ik heb er alles aan gedaan en alles verloren voor mij heeft het geen zin meer.
Datum:
05-02-2011
Naam:
paul
Leeftijd:
48
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.