Levensverhalen (pagina 241)

Mijn ouders zijn gescheiden mijn vader is alcoholist en mijn moeder deed alles voor ons tot ze een nieuwe man leerde kennen via een datingsite. ik en mijn 2 zussen woonden graag thuis tot hij bij ons kwam wonen. hij jaagde ons allemaal weg 1st ging mijn oudste zus naar een psychiatrische instelling mijn jongste zus naar een pleeggezin en ik in een tck kamer training. ik zat daar wel graag maar ik was niet zo verstandig ik leerde een jongen kennen waarmee ik na een tijdje een relatie kreeg. aan mijn 18 vroeg hij of ik bij hem wou gaan woonen dat heb ik direct gedaan. nu woon ik hier nog maar hebben we financieele problemen. ik ben er niet klaar voor. mijn vriend heeft veel schulden en ik ik heb nog altijd geen job. niemand die me helpt of me steunt. ik heb in het verleden een overdosis genomen en toen ik trug wakker kwam was ik tog blij maar nu ik er trug aan denk zou ik het tog opnieuw doen. elke dag zeggen ze me het komt wel inorde alles komt goed. wel voor mij is dat niet zo ik heb alleen maar ongeluk.

altijd zorgen. puzzelen om rond te komen, pijn die nooit meer over gaat.
Ik wilde zoveel maar het lukt allemaal niet.
Zoveel dierbaren zijn me al voorgegaan in de dood. het wordt tijd om ze weer te zien

Ik ben 30 en al 16jaar ongelukkig. Na het overlijden van me paps. Wilde ik al niet meer. Wie haalt het in ze hoofd om mijn paps wegtehalen. En nog steeds boos.Het liefst wil ik dood. Gewoon weer in de armen van mijn paps. Hoe ouder ik word. Hoemeer het een gemis word. Het is dat me moeder nog leeft. Die kan ik geen pijn doen. Ik sta voor iedereen klaar. Maar wanneer staat er iemand klaar om mij op te vangen. Een arm om heen slaan en stevig vast pakken. Gevoel dat je er ook bent en niet alleen als zijtafel. Ik ga alleen met me verdriet naar bed. En sta elke morgen weer met verdriet op. Dat moet ophouden ik wil gelukkig zijn. Zodra ik de deur uit ben staat me gezicht wel op vrolijk. Maar in werkelijkheid. Schuilt er verdriet en wanhoop. Wanhoop omdat ik het niet meer weet. Niet meer WIL

.....Zelf wist ik al jaren dat ik het rot ga voelen op mijn achttiende.

Ik vind dat ik niks ben, niks waard. Soms zit ik te denken om het leven voor een paar dagen te verlaten maar je kan dan niet meer terug. Zou ik het doen of zal ik het niet doen. Het zit me van binnen rot te maken.
Mijn zwaar autistisch broertjes hebben al wat zelfmoord pogingen gewaagd.

Ook al heb ik aan wat vrienden verteld wat me dwars zit en dat ik misschien ook een poging moet wagen. Ook al word ik wel weer gerust gesteld. Het komt maar steeds weer terug.

Steeds maar het idee over hoe ik zelfmoord moet gaan plegen.

De opleiding waar ik zit vind ik geweldig maar die school is vaak heel negatief en ik heb ook klasgenoten die ook niet helemaal 100% oke zijn. Die denken dat ze leuk zijn om rot opmerkingen te maken over mij.

Ik weet niet wat ik moet doen.. Maar misschien ooit later of sneller ga ik misschien toch een poging wagen...
Daar zit ik erg over in..

Ik maak me zorgen over allerlei dingen en mezelf de schuld te geven.

Verder ben ik blij dat ik toch mijn verhaal heb kunnen schrijven en ik hoop voor iedereen dat zijn verhaal goed komt.

Hoi iedereen,
Ik ben een meisje van 15 en heb alleen 2 vriendinnen. We gingen vroeger altijd met elkaar om, maar tegenwoordig sluiten ze mij altijd buiten, ze vragen mij nooit om mee te gaan naar bijv feestjes(wat ze wel aan elkaar doen) en zeggen dat ze elkaars beste vriendinnetjes zijn en als ik dat lees doet dat zo pijn. Ik bedoel het is hun leven, zij mogen natuurlijk bepalen wat zij willen, maar ik snap niet waarom het zo verschrikkelijk pijn doet. En ik had het al een keer tegen hun gezegd dat ik me buitengesloten voel en alsof ik steeds 't derde wiel ben, maar ze doen er helemaal niks aan. In de pauzes ga ik nog wel met hun staan enz, maar ze praten altijd over hun belevenissen waar ik nooit bij was geweest en ze spreken bijna elke dag samen af. 1 van hun was sinds de brugklas mijn beste vriendin (vriendin 1) maar nu trekt dat weg door m'n andere "vriendin"(vriendin 2). En vriendin 2 zit nu bij me in de klas en 1 in een andere klas en het is alsof ik alleen belangrijk ben als ze niet met elkaar zijn. En ik snap dat ik moet zeggen hoe ik me voel maar ik wil niet weer gaan zeiken en ze zijn m'n enige "vrienden", dus als ik niet meer met hun omga dan ben ik al helemaal alleen. Ik weet niet wat ik moet doen, ik voel me zo gekwetst en ik had al een keer op school publiekelijk gehuild door wat ze bij me doen maar het boeit hun niks.

Hoi allemaal,

Mijn broer en zus zijn het helemaal heb ik het gevoel.
Mijn ouders praten altijd over hun tegen mij.
Mijn broer en zus hebben allebei een goede opleiding afgerond, ze hebben altijd gewerkt, met alles waren ze goed.

Maar ik was altijd het 5e wiel aan de wagen, voor mijn gevoel nooit goed genoeg...

Toen ik slaagde van middelbare school zei mijn oma:
"Ik had verwacht dat jij zou zakken en je nichtje zou slagen ..." Maar nee ik slaagde in 1x en mijn nichtje zakte voor dr examens...

Fijn! Sinds mijn 12e zijn mij broer en zus de besten en word je daar elke dag mee geconfronteerd en dan krijg je, als je iets goeds doet zoals in 1 x slagen voor je examens nog ff een mes in je rug gestoken door je oma...

Op mijn 13e heb ik geprobeerd mijn polsen door te snijden want ik werd gepest vanwege het litteken in mijn gezicht, mijn broer en zus worden altijd voorgetrokken en mijn beste vriendin zag het leven ook niet meer zitten en ik wilde niet zonder haar verder, alleen met mijn familie...

Maar helaas ik ben er nog steeds!

Over de jaren heen zijn de zelfmoordgedachten beetje naar de achtergrond gegleden...

Tot mijn 21e...

Op mijn 21e raakte ik in verwachting van mijn toenmalige vriend met wie ik samen woonde.
Niet gepland, maar oh wat was ik blij!
Ik belde als eerste mijn ouders, alles behalve blij dat ze waren want ze mochten mijn toenmalige vriend niet...

Relatie liep stuk ivm de druk die ik van alle kanten voelde op dat moment.
Mijn vader liet in alles weten dat ik het kind moest laten weghalen.
Nee pap ik hou mijn kind!
Prima maar dan vlieg je de straat maar op want ik wil niet dat jij met dat kind in mijn huis woont en dat al mijn collega's je dan zien.
Ik wist niet waar ik terecht kon!!
Op eerste afspraak geweest in kliniek en daar zag ik mijn kindje, dat zo goed aan het groeien was en waarvan het hartje goed klopte, fantastisch! Nee abortus absoluut niet! Ik wilde mijn kindje!

Maar uiteindelijk een 2e afspraak gemaakt voor abortus... mijn vader bleef dreigen...
Ik wilde niet... Mijn moeder hield mij op van mijn werk en gingen naar huis zodat ik me kon douchen en klaar maken voor de abortus. Nog geschreeuwd naar mijn moeder dat ik het niet kon en dat ik het niet wilde dat ik mijn kindje ter wereld zou brengen!
Maar ze belde mijn vader... Mijn vader sleurde mij naar de auto, hij ging weer naar zijn werk, maar stuurde wel collega's naar de kliniek om te kijken of ik daadwerkelijk met mijn moeder naar binnen zou gaan... Kon geen kant op...


Ik heb geschreeuwd, gegild en gehuild tijdens de behandeling...

Op de rustkamer hebben ze mijn moeder geroepen.

Daar flikte mijn moeder het ergste wat ze kon doen...
Ze viel knielend al huilend naast me neer en zei:
Ik had het kind liever zien komen dan gaan en ik was al samen met je zus en schoonzus bezig om een kinderkamer bij elkaar te krijgen voor jou kindje.

Ik werd woest!!

Ik heb daarna nog 3 weken bij mijn ouders gewoond:
Ik at niet, sprak niet met mijn vader en rende terug naar mijn ex omdat hij mij begreep hoe het was om ons kind te verliezen, hij had dezelfde pijn als ik.

Door de abortus depressief geworden en oh wat wil ik graag dood!!

Nu heb ik een hele lieve vriend waar ik 3 1/2 jaar mee samen ben.
Hij en zijn ouders weten een beetje van mijn verleden.

Toen mijn vriend en ik net samen woonden ben ik zo idioot geweest door met de buurman te zoenen.
Waarom? Ik voel mij totaal niet aangetrokken tot hem!! En ik heb een lieve vriend! Waarom doe ik dat! Hoe stom ben ik!
Maar mijn vriend was zo lief om mij te vergeven oh wat was en ben ik blij daarvoor!!

Maar de buurvrouw had mijn "schoonmoeder" ingelicht over wat er gebeurt was. En ik had ruzie met de hele buurt omdat zij bevriend zijn met de buren.

Dikke prima!
Depressie bleef maar aanhouden!!
Godverdomme wat wil ik graag de pijp uit!!

De man die ik het meeste lief heb waarvan ik het meeste hou heb ik pijn gedaan!!

Vlak na dit kwam er een roddel te wereld dat ik weer vreemd zou zijn gegaan maar nu met een ander!
Dikke prima ik weet beter!

Maar mijn vriend twijfelde aan mij, oke logisch gezien wat ik eerder gedaan had. Maar goed na veel praten zijn we er uit gekomen.

Maar nu hadden mijn vriend en ik ruzie. De dag erna dacht mijn vriend dat ik mezelf wat aangedaan had omdat ik gesmst had dat hij mij nooit weer zal zien.
Hij in paniek vrij genomen enz ijn moeder naar ons huis gestuurd.
Zijn moeder woest op mij omdat ik woest was op mijn vriend omdat hij op een chat programma tegen een meid precies hetzelfde had gezegd als wat hij al jaren tegen mij zegt en dat hij wel verliefd op haar zou kunnen worden etc etc.

Nu kwam zijn moeder vanavond aan de deur om ff verhaal te halen van mij waarom ik boos op hem was geworden vanwege de chat want zo bedoelde hij het helemaal niet en het was allemaal vanuit het oog dat hij haar als zusje zag.

Ja hoor dan ga je ook echt dingen zeggen als je hebt lippen om te zoen. Maar prima dat kreng woont ergens in de usa en zal het gat waar wij in wonen toch nooit vinden!!
Maar dus zijn moeder hysterisch tegen mij aan het janken en maar roepen dat ik mijn vriend verwijt van vreemd gaan! Uhm heb nooit gezegd dat hij vreemd gaat of is gegaan!! Vreemdgaan gaat een beetje moeilijk via een chatprogramma maar goed dat zal de werking van de bier op haar wel zijn...

Maar oh wat wil ik graag dood!!! Nu eerst wachten tot en met 5 juni.
Als ik daar slecht nieuws van krijg ga ik beginnen met plannen en regelen van mijn zelfmoord!
Kan eigenlijk niet wachten totdat het zover is!!

Ik ben een vrolijke meid van 17, nuja, was een vrolijke meid. Toen ik 6 was zijn mijn ouders gescheiden, sindsdien ben ik bang om vrienden te maken. Toen ik 11 was werd ik gepest, ik werd gepest tot mijn 15de. Niet in mijn gezicht, maar achter mijn rug. Ik had bijna geen vrienden, maar 1 hechte vriendin, iedereen vond me maar raar en wilde niet met me omgaan. Hierdoor laat ik nieuwe mensen sneller toe in mijn leven, ben ik opener, ik wilde niet weer door die gruwelijke periode gaan waar iedereen me uitlachte. En dat deed ik dus ook. Na mijn 16de kreeg ik plots veel vrienden, en ik vertrouwde ze ook, deed er hecht mee omdat ik niet wilde dat ze me verlaten. En ze deden ook alsof ik een van hun beste vrienden was. Maar blijkbaar deden ze allemaal maar alsof. Blijkbaar mag niemand me. Het is hard om te horen hoe mensen tegen je zeggen 'Ik weet niet of je het door hebt, maar X mag je eigenlijk niet echt', terwijl X eigenlijk heel gewoon doet tegen je, terwijl je dacht dat je echt goede vrienden was met X. En zo begin je weer te twijfelen in iedereen. Zo ben je bang dat iedereen van je vrienden zo denkt over je, en dat is ook het geval. Niemand mag me. Ik wilde meer vrienden maar ik moest weten wat er zou gebeuren, iedereen verlaat me toch weer op het einde. Ik mocht ze nooit zoveel vertrouwen, want nu blijf ik weer alleen achter. Ik ben gewoon dom geweest. Wie wil 1 maand voor zijn/haar 18de verjaardag te horen krijgen dat niemand je eigenlijk mag? Ik wil niet meer buiten komen, iedereen denk waarschijnlijk zo over mij, iedereen haat me waarschijnlijk. Ik wil hier niet meer zijn. Ik moest weten dat teveel vertrouwen me zou berouwen.

Vorig jaar rond deze tijd vertelde mijn vrouw ineens dat ze niet meer verder met me wilde. Terwijl ze een week eerder vroeg of ik eens na wilde denken over het feit dat ze graag een kind wilde. Ik denk erover na. Kom tot de conclusie dat ik met haar wel graag een kind wil. En op t moment dat ik haar dat wilde zeggen kwam zij met deze onzin. Het kwam echt uit de lucht vallen. Meer rede dan ik hou niet meer van je zoals dat moet kwam er niet uit. Ik ben heel goed opgevangen door familie, zelfs mijn schoonfamilie, want hun snapte er ook totaal niks van. Maar sinds die tijd zie ik het eigenlijk niet meer zitten. We zijn ondertussen gescheiden. Ik heb een nieuwe vriendin en zij een nieuwe vriend. Alleen het huis moet nog verkocht worden. Het idee van de enorme restschuld maakt me alleen maar nog gekker. Ik was hoofdverdiener dus ik word kaal geplukt. Ik heb haar toen ze overspannen was gesteund waar ik dat kon, dat doe je gewoon zonder vragen te stellen. Je hebt voor elkaar gekozen voor het leven.....maar met gemak maakt ze er zo een eind aan na 13 jaar samen zijn waarvan 6 getrouwd. Ik heb al diverse manieren over zelfdoding bestudeerd. Maar dan denk ik weer aan mn ouders. Mn zusje. Mn vriendin. Ik kan hun dit toch niet aandoen? Maar ik blijf me klote voelen.....niet altijd maar wel het grootste gedeelte van de tijd. Waarom nog trouwen als meer dan de helft van de mensheid toch gaat scheiden? Wat heeft het allemaal voor een zin.....ik leef echt van dag tot dag zonder toekomstige plannen te maken. Iedere dag word langer en donkerder in mn hoofd. Ik hoop dat ik me ooit beter ga voelen....maar het duurt al zolang allemaal. Praten erover voelt even goed maar dat gevoel is zo weer weg. Ik heb genoeg gepraat erover ik wil er niet meer aan denken en ik wil dat het gevoel me met rust laat. Tijd zal de genezer zijn, maar dan mag die wel gaan opschieten.

Ik zit emotioneel helemaal vast
Door allerlei nare onstandigheden
Slecht huwelijk zowel geestelijk als fysiek
Geweld.ben daar weggevlucht
Ben in behandeling bij lentis maar helpt niet
Ik weet geen oplossing meer

beste mensen,

sins kort heb ik weer met me ex het is op een klote manier uitgegaan doordat me vrienden leugens hebben verzonnen zodat zei onzeker werd toen heb ik echt een rot tijd gehad liefdesverdriet en wou niks anders dan haar terug toen was de tijd aan gebroken ik had er weer terug ik was blij zei was blij en toen begonnen die vrienden weer ze zijn nu zo ver gegaan dat ik gewoon een neiging heb om er mee te stoppen en alles maar lekker laten gaan
heb nergens zin meer in ik weer zeker een 3de kans zal ik nooit meer krijgen en toen dacht ik bij me mezelf nu pak ik ze allemaal terug en goed terug dit is niet me eerste keer dat ik zelfmoord neigingen heb en daarom schrijf ik het hier omdat me verhaal te delen en mensen duidelijk te maken dat dit gewoon heel veel pijn kan doen ik hou nog steeds heel veel van der en loslaten is geen optie als iemand weet hoe ik tot rust kan komen zal dat heel dankbaar zijn want ik weet toch nog wel dat er mensen van me houden.

mvg, manolito

//dit verhaal kan een beetje raar zijn geschreven maar dat komt omdat het op de avond is dat alles is gebeurt//