Levensverhalen (pagina 237)

ik weet het niet, ik maak er altijd grapjes over, dat ik mezelf ga ophangen of mn hersenpan ga inslaan. mijn familie kan er ook om lachen, maar ze weten eigenlijk niet hoe ik me voel of hoe het is om jezelf elke nacht in slaap te huilen.
deze 'fase' begon eigenlijk toen het uit ging met mijn vriend, hij was mijn eerste echte vriendje, ik ben nu 16 en toen ik hem leerde kennen was ik 14 en ik hoor jullie al denken: je bent een kind je weet niet wat liefde of pijn is etc, maar dat weet ik wel ik was zo verliefd dat ik niet zag wat hij met me deed en nee hij is geen loverboy of iets in die richting. maar na een tijdje begonnen de ruzies over seks etc, ik was jong en ik was daar nog lang niet aan toen (nu ook niet) maar hij wel, wat ik snap. hij is een jongen de hormonen gieren door zijn lijf maar dat kon mij echt niks schelen. als ik het niet wilde gebeurde het niet en andersom net zo.
toen ging hij vreemd na 7 maanden. ik was letterlijk gebroken, ik heb die pijn altijd onderschat, maar omdat mijn moeder altijd is bedrogen door mijn vader heb ik altijd tegen mezelf gezegd: gaat ie vreemd dan ben je weg. maar ik luisterde niet naar mezelf, ik hield/ hou zo veel van hem dat ik bij hem terug ging. ik had nooit terug moeten gaan, al die pijn die ik mezelf had kunnen besparen. tot aan de dag van vandaag hou ik van hem, hij heeft nooit van mij gehouden... er zijn in totaal 4 anderen geweest en ik heb het allemaal geaccepteerd... ik bedoel waar is je zelfrespect en waarde dan? als je je keer op keer zo laat behandelen. en dan kreeg ik er ook nog de schuld van... de helft weet ik waarschijnlijk niet eens...
maar hij gaat nu met me beste vriendin.... ons contact was een beetje verwatert omdat we naar andere klassen gingen, maar elke keer moest ik er achter komen dat zij met elkaar praatte achter me rug om en elke keer was het: het is alleen maar vriendschappelijk. en na elke belofte dat hij het niet meer zou doen en die toch weer brak was ik er klaar mee. ik ben nog nooit zo boos geweest op hem. ik heb hem blijkbaar zo boos gemaakt dat hij het uitmaakte met een berichtje.
hij gaat met mn beste vriendin en het doet zo veel pijn dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet en ik ben bang voor wat ik mezelf aan zou kunnen doen.
niemand begrijpt wat ik voel, ik eet niet meer, ik praat niet meer en het lijkt alsof er geen licht is aan het einde van de tunnel. maar ik weet dat het licht vanzelf komt en dat het vanzelf beter word, maar ik snap gewoon niet hoe 2 van de belangrijkste mensen in je leven je zoiets aan kunnen doen en dat zal ik ook nooit snappen.
ik heb zoveel voor de 2 gedaan en het enige wat ik terug krijg zijn messen in mijn rug.
ik ben degene die zit met deze shit, hij heeft alweer vervanging geregeld en dat zegt heel veel, zij waren tijdens onze relatie al bezig.
ik had na de 1e keer vreemd gaan weg moeten gaan en ik heb zoveel spijt dat ik dat niet heb gedaan.
mijn beeld in jongens is zo erg veranderd door het vreemd gaan etc en ik weet niet of ik mijn (so called) vriendinnen nog wel kan vertrouwen.
i'm better off alone

ik ben een meisje van 13 en nu al problemen van een 17e jarige ik word met alles gepakt en me ouders hebben een echte hekel aan mij ik mag niks meer ik mag de deur niet eens ui en als ik een ding fout doe gelijk word ik geslagn en alles ik heb al paar keer zelfmood pgingen gedaan maar het lukt mr steeds niet ik hb zovaak opengesneden verlengsnoer over m nek gedraaid niet proberen te ademen van alles mr ik wil zo gbraag dood alsjeblieft wat moet ik doen ik wil niet meer in een kamer leven ik mr 1 xper week weg en dat is 2 uurtjes op een zaterdag. het ergste is dat me pas geboren zusje alle aandacht van de hele wereld krigt en mij zien z eit eens meer alle leraren komen naar m toe met ja andere kinderen komn naar mij met rare verhalen over jou kanker leven ik moet met iemand praten maar dan ben ik bang dat me ouders me vermpoorden en vooral me vader

Ik heb me de laatste tijd alleen gevoeld. Ik denk dat het komt omdat ik steeds meer wil weten over de stoornissen die ik heb. Ik heb dyslexie, dyspraxie, dyscalculie, dcd en ik ben hoogsensietief. De laatste tijd denk ik dat iedereen mij anders daardoor ziet. Ik wil mijn veienden daardoor niet kwijtgeraken dus ik dacht dat niemand mij graag heeft om wie ik echt ben. Wat moet ik doen?

Mijn leven is altijd al behoorlijk turbulent geweest.
Als jonge kleine meid is het mij nooit gemakkelijk gemaakt.
Veel verdriet, angst en wanvertrouwen.

Op de lagere school ben ik vaak en veel gepest en dat vormt je, ook al zeg iemand dat het niet zo is.
Leraren die je vaak niet serieus namen en eigenlijk je weg wouden kijken voor je gevoel dan.
Schoolreisjes die verplicht waren en leuk zijn voor je ouders, maar je als kind niet deel wou nemen.
Kinderen in je klas waar je bij wou horen en ook je best voor wou doen, terwijl je eigenlijk een masker opzet.
En kinderen prikken daar meteen door heen.
Natuurlijk waren niet alle kinderen zo.
Concentreren in de klas was niet makkelijk, vooral omdat je je verplicht voelde om je best te doen.

Na schooltijd kon je makkelijk je fantasie de vrije loop laten en spelen met de buurtkinderen.
In onze straat waren er genoeg kinderen, maar één in het bijzonder.
Hij was mijn maatje, mijn beste vriend.
Bij hem kon ik altijd mezelf zijn.
We speelden als normale kinderen met gewone dingen en als gewone fantasieën.
In de grote zandbak met een soort van huisje met een glijbaan, daar waren we vaak te vinden.
Of in bomen klimmen, dat soort dingen.
Maar ook vaak hand in hand lopen, zeiden mensen later.
Helaas kan ik het mij niet meer zo goed herinneren, maar ik geloof het meteen.

Op een leeftijd van zes jaar gingen zijn ouders en ook hij verhuizen.
Ik begreep het natuurlijk niet, ik dacht dat ze even weggingen en straks als het donker werd weer terug kwamen.
Lang heb ik gewacht voor het raam en langs lopen bij hun voordeur.
Totdat het ik het moment besefte dat hij niet meer terug kwam.
Er woonden opeens nieuwe mensen in hun huis.
Hij was weg en kwam niet meer terug.

Toen is het blije vrolijke en volvertrouwen meisje anders geworden.

De lagere school werd een hel.

Ik kon altijd terug vallen op mijn maatje, maar die was er niet meer.

En ook thuis was het een hel, vaak ruzie tussen mijn ouders.

Zeg maar slaande ruzie en de kinderen die niets mochten zeggen.

Nu moest ik alles zelf doen.

En zin had ik er niet meer in, maar het moest.



De laatste klas van het basisonderwijs heb ik overgeslagen en ben naar de middelbare school gegaan.

Ik was daar de middelmoot.

Niet populair, maar ook niet iemand die gepest werd.

Natuurlijk had je daar ook groepjes en ik was de gelukkige die in een leuk groepje paste.

Drie vriendinnen die veel dingen met elkaar deelden en goed met elkaar omgingen.

In de pauze of tussenuur naar het huis van één van mijn vriendin om horror films te kijken of gezellig de stad in.

Hun accepteerde mij hoe ik was en ik had soms maar een masker op.

maar mijn maatje altijd in mijn achterhoofd.



Nadat ik klaar was met de middelbare school ben ik een jaar naar Australië geweest met mijn grootouders.

Niet echt een ervaring die leuk was, maar het land was geniaal.

Aardige mensen die ik daar heb ontmoet.

Mijn grootouders die mij wouden vormen naar hun eigen ideeën.

Soms een strijd, maar ook een belevenis.

Hun die hun leven anders zien dan een jonge meid die volop in het leven stond.

Veel dingen mocht ik niet, maar ik was wel mezelf iedere keer.

Luisteren naar de verhalen van vroeger die ze hadden meegemaakt.



Ook ontmoete ik een oudere vrouw die me binnen een minuut meteen door had.

Ze heeft me een aantal keren apart genomen in het mom van even gezellig naar de stad of thee drinken.

Maar in het echt luisterde ze naar mijn verdriet en pijn.

Ze gaf mij een eigen gevoel een gevoel van vertrouwen en goede raad.

Meid wees je zelf en kom voor jezelf op, maak je eigen ideeën en blijf heerlijk fantaseren over het leven.



Na Australië moest ik weer naar school.

Kijken wat ik in de toekomst zou doen.

Zelf wist ik het niet.

Mijn vader is een zakenmens en ik totaal niet en mijn moeder was afgestudeerd in de psychiatrie.

Ze beoefende het niet meer, ze was nu huismoeder die alcohol ook een plaats had gegeven naast haar kinderen.



Mijn ouders gingen uiteindelijk scheiden.

Geen ruzie meer in huis om geld en andere nutteloze dingen.

Maar helaas moest ik weer een masker opzetten.

Een vrolijke meid die er moest zijn voor haar zusjes, die dat helemaal niet zagen zitten.

Één van mijn zusjes ging bij mijn moeder wonen, wat toen ook geen makkelijke beslissing geweest moest zijn.

Mijn andere zusje ging samen met mij bij mijn vader wonen.



School werd zwaarder en moeilijker, maar het is mij uiteindelijk gelukt om de zorg in te gaan.

Nu ben ik een verzorgende die het heerlijk vindt om mensen gelukkig te maken.

Ook in moeilijke en zware situaties kan ik mij nu staande houden.

En als ik onze cliënten moet geloven heb ik al aardig wat bijnamen gekregen in die 13 of 14 jaar.

De lachende zuster, de positieve zuster, de ervarende zuster, de lieve zuster en de grappen makende zuster, maar wel serieus als het nodig moet zijn.

Mijn motto is ook, probeer iedereen te laten lachen ook al is het zwaar

Iedereen knap op van wat humor.



Maar al met al, geen relatie gehad.

Geen kinderen, geen liefde.

En vooral geen vertrouwen in een mens.



Zo vaak is mijn vertrouwen beschadigd.

Mensen of beter gezegd kennissen die met je omgaan omdat ze denken dat ze beter er van worden.

Ze dachten allemaal dat het perfect was bij ons.

Rijke vader die een groot huis en allemaal bedrijven bezit.

Een dochter die geen zelfvertrouwen heeft is dan altijd een makkelijk prooi voor nepfiguren.

En ja ook ik ben er zo ongelofelijk vaak ingetrapt.


Zelfs familie die je dacht te vertrouwen hebben dat vertrouwen beschadigd.

Je probeert je neven om van hun drugs probleem af te helpen en gelooft al hun fabels.

Ze zijn zo goed gelovig, dat je er gewoon intrapt.

Al mijn spaargeld die ik had opgebouwd voor mijn toekomstige huwelijk er door heen gejaagd.

En hun met hun puppy ogen je achter je rug uitlachen.

Tja, een ervaring rijker.


Helaas is het niet alleen bij familie gebleven, maar ook .... vrienden die je dacht te vertrouwen.

Drugs doet wat met je.

Nu moet ik wel zeggen dat ik ook wel eens hebt geëxperimenteerd met drugs en alcohol, maar gelukkig maakte mij het nooit gelukkig en kon ik ook nee zeggen.

Ik heb met het duister geëxperimenteerd, wat niet veel mensen kunnen zeggen.

Kaartjes draaien of geesten oproepen.


Hoe het mogelijk is weet ik niet, maar ik heb waarschijnlijk altijd een engel bij me gehad.

Van dat vreemde ... vriendenclubje met 6 personen zijn er nog maar 2 personen over.

De rest hebben allemaal zelfmoord gepleegd toen ik er uit ben gestapt.

Bang voor die dingen ben ik niet, maar als ik de verhalen moet geloven hebben hun heel wat meegemaakt.

Ramen die knapten, dingen in het rond vlogen, vreemde geuren, spullen die opeens vermiste en in één persoon blauwe plekken op haar lichaam als ze s' morgens wakker werd.

Ik noem het een tikkeltje overdreven, maar ik ben ook altijd de nuchterder persoon geweest van hun allen.


De meeste mensen zien mij als een nuchtere gezonde positieve meid, die met beide benen op de grond staat.

Maar niemand weet mijn verleden of mijn gedachtes.

Mijn naaste familie weet dit niet eens en als ze bepaalde dingen wel weten of denken te weten willen ze het niet zien.

Hoe kan ze dat allemaal doen en wanneer dan.

Nou sorry, soms sloop ik in de avond weg en in de ochtend was ik op school.

Wel berekenend natuurlijk.

Niet als je vroeg moest beginnen, nou ja soms wel, maar dan kom je wat later op school met een smoes.


Ik denk waarschijnlijk anders dan anderen en dat vormt je.

Nu weet ik wel, dat ik eigenlijk altijd een masker op moet hebben.

Mensen begrijpen je niet of zien het niet.

Ik heb het een plaats gegeven en leef nu hoe ik wil leven.

De ene persoon behandel je anders dan een ander persoon, dat maakt je masker bij iedereen anders.


Maar al met al bleef er achter in mijn gedachte één persoon mij altijd bij.

Dat was mijn maatje.

Ik wou bij hem zijn en wou altijd zijn kinderen hebben.

Een gezin hebben samen.

Maar helaas heeft hij weer een hele andere weg ingeslagen.


In mijn tienerjaren ben ik hem een aantal keren tegen gekomen.

Hij had met een buurtmeisje een relatie en keek me niet eens aan.

Mijn tienerjaren waren moeilijk, vooral omdat ik in mijn eigen belevenis weinig aan mijn ouders heb gehad.

En helaas wist ik dus niet veel van mijn lichaam en van wat er allemaal met een jonge meid gebeurd.

Dus toen we elkaar weer zagen was ik helemaal van slag en wist me geen houding te geven.

Met het gevolg dat ik een meisjes ongeluk had gekregen en hun met hun vriendenclub me totaal uit zaten te lachen.

De pijn en verdriet is gewoon niet te beschrijven.

Je droom valt in duigen en je wilt het zo snel mogelijk vergeten, maar dat doe je natuurlijk niet.


Later nadat hij de relatie verbroken had met haar is hij een keer bij ons thuis geweest.

Maar de alcohol was zijn grootste vriend.

Hij maakte een aantal opmerkingen en zette mij volledig voor schut voor mijn vader en mijn zusje met haar vriend, dat ik totaal niet meer wist wat ik moest doen.

Maar hij gaf wel aan dat hij wat met me wilde, maar ik was toen der tijd was ik zo verschrikkelijk naïef en onzeker geworden dat ik meer tijd nodig had.

Helaas heeft hij nog één keer gebeld en heb hem helaas niet meer gezien.


Na ongeveer één jaar kreeg ik te horen dat hij een vriendin had en dat ze zwanger was, ik kon en wou het niet geloven.

Maar ja het was dus waar.

Hij is met zijn dochtertje jaren later een keer op bezoek geweest.

En later ook weer met zijn vriendin en hun dochtertje en zoontje.

Probeer je dan maar eens staande te houden.

Geloof mij maar dat is niet makkelijk.


Je hele leven op één persoon gewacht en gedroomd en dat valt helemaal weg.

Weer een verlies en pijn.

En geen mens die dit weet.

Alles altijd verborgen houden en jezelf voor gek houden.

Ik heb het daarna nog eens geprobeerd met iemand om liefde te willen en kunnen geven en ontvangen.

Maar dat was niets.


In 2013 is hun relatie stuk gelopen.

En we raakte aan de praat via Facebook en een andere medianetwerk.

Hij had het zwaar en zat er geestelijk door heen.

Maar uiteindelijk na zo veel jaren de stoute schoenen aangetrokken en ben ik er heen gegaan om bij te praten.

Toen ik hem zag staan bij de deur en in zijn ogen keek was ik verkocht.

Mijn hart sloeg over en kreeg het warm en koud tegelijkertijd.


Dezelfde avond was de eerste kus en ik voelde me in de zevende hemel.

We hebben zo ongeveer een maand een relatie gehad, totdat hij liet merken dat hij mij niet meer wou zien.

Hij zij niets, maar langs komen kon niet.

Vaak heb ik aangegeven dat ik op bezoek wou komen, maar de smoesjes die hij verzon waren op.

Dus ik heb hem een mail gestuurd dat het beter was dat we uit elkaar gingen.

Helaas stemde hij toe tot mijn grote verdriet.


Tot nu toe heb ik nog verdriet, wat tot diep in de nacht door gaat.

Praten kan ik met niemand en niemand snapt het ook wat ik door maak.

Dus wat heeft het voor zin.

Wat heeft mijn leven nog voor zin.

Mijn leven vergooit en nee dat is niet zijn schuld, maar mijn eigen schuld.


Maar als ik kijk wat voor soort relatie we hadden, dan denk ik ook niet dat we bij elkaar pasten.

Hij zit geestelijk in de knoop en alcohol is nog steeds zijn vriend.

Zijn kinderen zijn alles voor hem en niemand die daar tussen komt.

Begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben.


Maar in de eerste weken dat we wat hadden was ik ook zwanger van hem, maar helaas alle spanningen en stress hebben hun gevolgen gehad.

En ik kreeg een bloeding een miskraam dus.

Ik had al een lange tijd geleden een afspraak gemaakt voor de implanon en dat kon dus doorgaan.

Hij wou geen kinderen meer en ik ermee akkoord, hij wist niet dat ik zwanger was.

Maar na de implanon ga je als vrouw wel denken.

Wat als......


Helaas hebben wij wel dezelfde bedenkingen en meningen over het leven.

Gelijk denken zie je niet snel en we snappen elkaar ook nog goed.

Maar als je geestelijk niet goed in je vel zit, dan zie je de positieve dingen in het leven ook niet.


Spijt heb ik nog steeds.

Ik wou zo graag dat het anders was gelopen in het leven.

Wat als hij niet was verhuist.

Dan hadden wij een gezin zonder problemen en konden we samen oud worden.

Maar helaas.


Mijn gezondheid is sterk achteruit gegaan en ik zie het nut er niet van in om gezond te gaan leven.

Ik probeer mijn cliënten zo goed mogelijk te helpen met humor en zorg die ze nodig hebben, maar voor mij is het te laat.

Aldus mijn internist heb ik nog maar een half jaar en dan moet ik aan de nierdialyse, wat ik niet ga doen.

En dat recht heb ik.

Ik ben 36 dus oud genoeg om mijn eigen beslissingen te nemen en in eigen handen te nemen.

Ik ben alles gwn zatik wil nie meer verder in het leven niemand bergrijpt wa ik voel ik wordt zwaar gepest en iemand volgt me overal waar ik ga kheb veel vrienden waar ik terecht kan maar het wordt allemaal te veel ik wil het nie meer ik wil ier gwn weg weg vnde wereld weg vn de miserie mijn ouders weten van nieks maar ik wil ook nie dat ze het weten mij bestluit staat vast maar toch snij ik iedere keer te ver !!! IK WILET GWN !!!!

ik ben zo alleen. kan me nergens meer op verheugen. was er maar een knop waar ik op kon drukken en dan weg zijn. helemaal weg, nooit geboren. ik voeg niets toe aan deze wereld. ik wil niet meer. iedere dag is een strijd.

Zelf ben ik met 24 jaar ontmaagd door een vrouwelijke jongedame die 14 was en zelf ook maagd. In 2005 liep mijn leven kut en wou niet meer leven.
In 2006 nadat ik zelf maar zomaar riagg GGZ binnen ging was de uitslag duidelijk ik heb pdd-nos.
Of terwijl communicatiestoornis.
Nu in 2014 gaat op zich goed met me en woon al bijna 5 jaar op mezelf.

Het enige wat ik af vraag is dat ik in jaren ongeveer 1984 een jaar of 7 was en ik vanuit de cabine van de wadloper hoe een man bij raam stond op perron en toen ik uit stapt met mn moeder en zus. Toen was die man niet méér. De raam was stuk. Ik na toe gelopen.
Ik kon zien dat die man plat op zn buik lag 5 meter lager op straat en 2 auto's stil stonden er vlak voor..
Nu na zoveel jaar wil ik wel weten of dat zijn zelfmoord was en of hij nu nog lééft..
Ik kwam daardoor hier terecht en wil graag andere helpen. Ze mogen me mailen. En misschien kunnen zij die mam weer vinden? Bijvoorbeeld via oude kranten of internet van vroeger. dankje

Hoiiiii,

Als je mij ziet lopen denk je ow wat een vrolijk meisje maar van binnen ga ik kapot ik heb het gevoel dat ik niks goed doe en dat ik me families leven kapot maak met mij er bij.
Het liefst was ik er nooit geweest. Ik heb me zelf gesneden om geen pijn meer te voelen maar dat werkt niet. Ik probeer nog een vrolijk meisje te zijn maar dat wil ik niet. Ik ben een meisje met een beperking in me hoofd, en drm wil ik heel graag normaal zijn elke keer als ik ruzie ofso heb met me moeder wil ik heel graag dood. Maar ik blijf toch nog leven voor haar.

Xx van een meisje die wanhopig is en dood wil

hoii mensjesss laat ik maar meteen beginnen, het begon toen ik werd geplaatst in een pleeggezin en toen ik weer naar school ging. het viel me op dat die meisjes er leuk uitzagen, make up, ruiken lekker, haartjes gedaan, slank en zagen er verzorgt uit. ik ben niet super dik maar ook niet slank ofzo. toen begon ik aan me zelf te twijfelen enzo. ik kreeg ook last van angstoornissen en dwang gedachten. ik begon mezelf te snijden maar stopte naar een tijdje omdat het gestoord was. toen gebeurde iets wat ik nooit wilden... ik werd verliefd op me neef+ik moest naar een instelling. ten eerste was ik er kapot aan dat ik weg moest weer naar een stomme internaat en wie weet voor hoelang pff..
en dat ik me eigen familie leuk vond was nog het ergste want ik dacht steeds aan hem en kon nergens anders aan denken.
op een zaterdag ging ik met me neef mee naar een feestje waar hij ging dansen. het was gezellig en hij bracht me naar huis. toen begon hij me te negeren. uitendelijk zei ik dat ik ging slapen en smeet met een deur. hij zei niks en appte me ook niet ofzo. ik ben er kapot aan. uitendelijk heb ik me gevoelens kunnen omzetten naar gewoone familie band, maar wil nog steeds aandacht van hem. gewoon als in familie aandacht en niet meer. me ouders en zus boeit het niet veel dat ik weer uithuis ga en dat maakt me ook kapot. niemand vangt me op. ik heb bijna geen vrienden meeste vrienden ken ik via internet de rest is er maar 2. ook bn ik bang dat ik weer uithuis word gehaald, ik ben er kapot aan. en die stomme gedachtes...

Al sinds het laatste jaar van de basis school beschadig ik me zelf in de zin van snijden en zelfs verbranding. Toen in groep 8 wist ik niet precies waarom ik wat deed, maar op de middelbare werd het erger en duidelijker. Ik ben heel vaak alleen, eenzaam en dat is een rot gevoel! overdag doe ik werk wat ik niet wil doen en s 'avonds ben ik vaak alleen. en dan ga ik me echt rot voelen! Dan pak ik het mes ineens, als of ik het automatisch doe, dan snijd ik mezelf. miss niet omdat ik perse dan dood wil maar miss omdat ik dan geen waarde meer aan het leven hecht en dan ga ik mezelf pijn doen. Nu naar jaren zit ik onder de littekens en ben ik al lang niet meer in het zwembad geweest. nu denk ik steeds vaker aan de DOOD.