Levensverhalen (pagina 235)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

naar mijn vriend

mijn vriend is verleden jaar overleden waar ik een latrelatie meehad ik had hem beloofd als u gaat ga ik mee hij had longkanker hij zegde dat het niet mocht dat ik dan mijn leven opnieuw in handen moest nemen maar is gemakkelijker gezegd dan gedaan mijn vriend is snachts overleden alleen ik was niet bij hem nu heb ik zo een enorm verdriet dat ik eind juni verjaar en ik voor mijn eigen verjaardagsgeschenk wil zorgen en dat is voor altijd naar mijn vriend gaan ik heb kinderen en kleinkinkinderen maar zonder mijn vriend erbij stelt het leven niets meer voor
Datum:
21-06-2014
Naam:
steffie
Leeftijd:
61
Provincie:
België

voel me nogal slecht

Goede middag,

Laatste tijd voel k mij nogal slecht. En eigenlijk maakt het slecht voelen mij nogal schuldig, zo groot zijn mijn problemen niet in vergelijking met andere.

Ik heb een baan, waar het weliswaar niet soepel gaat. Maar ik heb een baan. Ik heb een handvol vrienden, we zijn een echte jongens groep en eigenlijk is alles lachen, echt over serieuze dingen praten doen we niet. In 2012 is 1 van onze vrienden groep omgekomen door een auto ongeluk, dit is nogal een klap geweest en eigenlijk heb ik er nooit met iemand over gepraat. Mijn ouders doen zo iets niet, en met mm vrienden vermijden we t onderwerp t liefste.

Januari dit jaar is mm opa overleden, we waren best wel close. Met mn ouders praten we er nooit over. Mn ex vriendin is een hele tijd vreemd gegaan, toen we had hadden. Het is de enige op wie k echt verliefd was en waarvan k dacht dat t wel wat kon worden, dus nogal een domper toen k r achter kwam. Dat was ook gelijk de laaste X dat ik een vriendin of iets wat in de buurt komt heb gehad. Terwijl ik er best behoefte aan heb. M

Voor de rest voel k me nogal eenzaam omdat niemand mij ooit is vertelt dat ik iets goed doe, of er leuk uit zie. Een knuffel geeft of iets.


Dat ik me eenzaam voel komt waarschijnlijk ook omdat k er met niemand over wil praten. Iemand anders zou waarschijnlijk graag een baan hebben, of vrienden, 2 ouders, goed te eten e.d. Daarom schaam ik mij nogal dat ik me zo slecht voel, en het eigenlijk niemand wil vertellen.

Ik dacht al wel vaker van wat als ik zelfmoord pleeg. Maar eigenlijk kwam ik op geen 1 manier die zeker zou lukken en waar ik andere niet tot last mee ben. Ik ben bang dat een hand vol pillen het werk niet doet, en ergens vanaf springen of tegen aan rijden wil ik andere niet aan doen. Bovendien hebben mn vrienden al iemand verloren uit de groep, het zou egoïstisch zijn om ze weer zo iets te laten mee maken door mij.

En het is nogal zwak om voor deze problemen andere tot last te zijn.

Soms denk ik er over om al mijn geld van de bank te halen en gewoon naar een ver land te gaan en alleen een briefje neer te leggen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Een frisse start.....

James
Datum:
20-06-2014
Naam:
James
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Stil en verlaten.

Ik voel me op dit moment vreselijk eenzaam en alleen. Iedereen laat me in de steek. Als ik hulp vraag, of een knuffel word ik uitgelachen of vies aangekeken. De laatste tijd doet een vriendin raar tegen mij. Zij huilde tijdens een tussenuur, en ik wilde er voor haar zijn. Toen kwam haar beste vriendin en stuurde me weg. Ik bleef aardig tegen me vriendin doen maar ze deed alsof ik niks waard ben en vertelde me niet wat er was gebeurd. Ze heeft sinds 6 maanden een nieuw vriendenclubje en daartegen zegt ze alles maar zodra ik erbij kom en het gaat over confronterende dingen dan klapt ze dicht en kijkt de andere aan en grinnikt. Wanneer ik zeg tegen haar dat ik om haar geef, grinnikt ze. Dit doet ze echter alleen wanneer we dus bij dat vriendenclubje zitten. Zodra we alleen zijn vertelt ze me wel alles. Ze heeft een top leven en je ziet dat haar vrienden veel om haar geven. Bij mij ligt dat anders. Wanneer ik over mijn gevoelens spreek doet ze daar heel optimistisch over of ze heeft wel medelijden en toont even medeleven maar daarna lijkt ze alles te vergeten en doet ze alsof ik stront ben. Het lijkt of ze zich schaamt bij mijn bijzijn. Verder... Ik ga om met een meisje en we maken samen huiswerk etc. Zij is de vriendin van de beste vriendin van mijn vriendin. En zij had eerst hele ruzies met hun en praat slecht over ze. Maar wanneer ik dus bij het vriendenclubje sta dan geeft ze iedereen in de groep een knuffel en kus behalve mij. Terwijl ze met mij wel het meeste praat en het meeste omgaat. Thuis voel ik me ook erg alleen. M'n ouders begrijpen me totaal niet. Ze willen dat ik meer huishouden doen in het huis maar zijn nooit tevreden. Mama heeft een verzakking en doet steeds zielig 'jullie helpen me niet, later zul je zien etc.' Terwijl als mama en papa (papa is narcist) weer ruzie hebben omdat papa seks wil ofzo en mama dat niet wil. Dan ontplof ik en kom ik voor mama op. Daarom is papa ietsje banger geworden om mama te kwetsen. Ik kom altijd voor mama op, en ik hou heel veel van haar maar dat vergeet ze. Ze doet nu opeensbalsof ik niks voor haar heb gedaan terwijl ik dankzij haar nu wel gehaat word door papa. Zij doet nu ook alsof ik niks ben alsof ik een robot ben. Mijn ouders weten niks over mijn verborgen verdriet. Zodra ik uit het niets ga huilen omdat ik gewoon verlang naar liefde en medeleven, vragen ze steeds dwingend wat er met me is. Als ik het niet zeg word papa helemaal para en slaat hij mij. Mama word ook boos en samen zetten ze me onder druk om toch te vertellen wat er is. Als ik hun vertel dat ik me vreselijk onbegrepen en alleen voel worden ze boos en denken dat ik gewoon ruzie heb met iemand en dat ik van alles de schuld geef aan mijn ouders. Mijn oom en tante begrijpen het ook niet. Zij willen gewoon dat ik m'n ouders gehoorzaam. Nu hoor ik vanaf de woonkamer dat ze weer over me praten. Ze praten nu slecht over mij en mij vader bekritiseert nu een vriendin van mij en wilt dat ik niet meer met haar omga. En hij bekritiseert mij. Ik voel me vreselijk alleen en m'n hoofd knelt van de pijn en verdriet. Ik snak zo naar een knuffel, en naar liefde. Gewoon het gevoel dat je verbonden bent met iemand. Ik ben vreselijk verliefd op een jongen en hij staart altijd naar mij. Maar van sommigen heb ik gehoord dat hij een beetje een player is. Hij was de enige dje in mijn interesse interesseerde. Maar door de zenuwen klapte ik altijd dicht en was vreselijk verlegen. En hij snapte het niet. Nu praat hij niet meer echt tegen me en staart hij alleen maar. Op hem afstappen heeft geen zin, want hij heeft sinds kort een vriendin. En als ik op hem zou afstappen dan zou het raar zijn want ik negeer hem al paar maanden uit zenuwen eb advies van anderen en ik was toch altijd bijhoorlijk stil. En ja.. Jullie zien het al. Letterlijk iedereen laat me in de steek. M'n zusje zegt dat ze er niet tegen kan als ik ga huilen en daarom mag ik ook niet meer huilen bij haar bijzijn. Ik heb altijd het gevoel 'ik sta erbij en ik kijk ernaar' ik heb het gevoel dat ik geen deel uitmaak van de dingen. Afgesneden zo voel ik mij. Ik droom nu jaren dat ik een relatie had met veel liefde. Dat hij er voor me is.. En ik voor hem. Dat hartstochtelijke ware liefde. Het gevoel verbonden te zijn met iemand. Daar verlang ik naar. Ik hoor mijn ouders nog steeds vanaf de woonkamer praten en het is verschrikkelijk wat ze allemaal zeggen over mij. Ze vooroordelen me van alles en zeggen dat ik onhandelbaar en alles ben. Het schrijven op deze site zou me hoop moeten geven maar ik voel me met de minuut slechter en slechter voelen. Ik wil zo gauw mogelijk zm plegen. Weg met de pijn en verdriet. Tegen letterlijk niemand heb ik dit allemaal gezegd. Want ik schaam me voor mijn verborgen verlangen naar liefde. Maar die Zal ik nooit krijgen. In mijn leven bestaat dat niet.
Datum:
20-06-2014
Naam:
Alleen
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

ik wil dood

ik sla mezelf ik snijdt mezelf
en ik sluit mezelf op in me kamer
help me
Datum:
20-06-2014
Naam:
stumpertje
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

Zelfmoordgedachte door gepest en verlies moeder

Mijn sterkte zelfmoordgedachtes komen door 2 dingen: Ten 1e door het overlijden van mijn moeder. Ik mis haar gwn zò verschrikkelijk erg. Ik hou heel veel van haar. We deden altijd alles samen en ze was er 24/7 voor me. De band met me vader is lang niet zo sterk als met me moeder. Daarnaast wordt ik gepest op school. Omdat ik homoseksueel ben. En niet alleen dat , ik uit me op een nogal extravagante manier. Denk aan een waaier, lipgloss, en roze. Maar dat is gwn hoe ik ben. En mensen kunnen daar geen respect voor opbrengen. Dan wordt ik relnicht genoemd. En dan gooien ze dingen naar me. Na schooltijd slaan ze me ook, zodat de leerkrachten daar dan niets aan kunnen doen. Ook ben ik een hele tijd bevriend geweest met een jongen van school. Toen me moeder overleed, heb ik om steun gevraagd. Een knuffel hielp. Het maakte me voelen dat ik er niet alleen voor sta. Dat heeft die jongen voor mij gedaan. Totdat ze ouders zeiden dat ze dat niet in een vriendschap vonden passen. Toen zouden we het niet meer doen. Toen hij zag dat ik het miste omdat ik eraan gehecht was deed hij het gewoon weer ; de jongen zelf had er tenslotte geen problemen mee. Daarna hebben ze ouders hem onder druk gezet en gedreigt dat als ik nog contact met hem op zou nemen ze aangifte tegen me zouden doen tegen stalking en claimen. Nu wordt ik dus door die jongen genegeert. Ik voel me nu heel alleen op school. Overal, trouwens . Daar komen mijn zelfmoordgedachtes vandaan. Me moeder, gepest worden , en die jongen, en alleen voelen.
Datum:
19-06-2014
Naam:
gepestwordendenicht
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

morgen kan het ook nog....

Al jaren (20 misschien) gaat het niet goed met mij. Maar de afgelopen maanden gaat het ronduit slecht..... Al die jaren was mijn gedachte: Morgen kan het ook nog wel"; die gedachte heb ik niet meer. Wat mij nu weerhoudt is mijn dochter van 10.... Ze kan nergens anders terecht... na mij. Het enige wat ik kan doen is haar 'meenemen' en dat is voor mij een brug te ver.... Veel mensen (familie/vrienden) zijjn op de hoogte van mijn problemen... Niemand DOET wat. Straks als ik dood ben zegt idereen vast en zeker: Gut, had ik het maar geweten... of... dir heb ik niet aan zien komen. FUCK YOU ALL!!!!! Ik ben mega duidelijk (geweest) hoeveel meer moet je doen (behalve zelfmoord' om serieus genomen te worden=======
Datum:
19-06-2014
Naam:
Willeke
Leeftijd:
48
Provincie:
Friesland

Vluchten

Ik hoop dat iemand dit leest en aan me denkt, me misschien steun geeft.
Ik heb er een zooitje van gemaakt. Het begon met simpel uitstellen van schoolwerk. Het werd steeds meer, totdat de toetsweek begon. Ik had geen tijd meer om te leren en vond geen andere uitweg dan te vluchten, dus spijbelde ik.
Ik zat dagen lang onder schooltijd buiten, ik fietste naar plekken ver van huis, terwijl tranen over mijn wangen stroomden. Toen, na een telefoontje en een mailtje kwamen ze erachter.
Ik schaam me diep. Leraren zijn boos geworden, een lerares stond zelfs hardop te schreeuwen wat ik fout had gedaan ivm leerplicht. Toch hebben ze me nog een kans gegeven.
Door angst en uitstelgedrag is het me weer niet gelukt om op bepaalde afspraken te komen, ik vlucht iedere keer. Ik wil nu ook vluchten van het leven. Het zou zoveel rustiger zijn, zoveel makkelijker. Het enige wat me tegenhoudt is de angst en het verdriet wat ik mensen aan zal doen.
ik weet niet meer hoe ik verder moet, maar ik durf ook niet om hulp te vragen. Ik HAAT mezelf.
Datum:
19-06-2014
Naam:
Fleur
Leeftijd:
16
Provincie:
Flevoland

zelfmoord

Ik ben een meisje van 14 ik heb 1 zus van 17, we maken vaak ruzie en ik wil dit niet hoe hard ik het ook bedwing om geen ruzie te maken het lukt niet. Ik hou van haar maar zij niet van mij. Mijn papa kan me ook niet uitstaan en soms voel ik me echt onnuttig. Ik ben op school ook heel erg hard gepest geweest het maakte me heel erg verdrietig en bang. Ik heb toen ik 12 jaar was een zelfmoordpoging gedaan, jammer genoeg is deze mislukt want anders had ik al deze miserie niet. De drang naar zelfmoord is erg maar ik kan er niet over praten. Ik word er echt boos van. En ik wil niet meer op de wereld zijn.
Datum:
19-06-2014
Naam:
Tinne
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Genoeg van het leven

Hallo, ik ben een Nederlander, ik ben slechthorend de laatste tijd zit ik te denken van dat het leven geen zin heeft ik ga naar school daarna als ik ouder ben werken krijg misschien kinderen en je gaat dood, dan zou ik net zo goed nu al dood gaan. Ik had een vriendin ze is erg lief en leuk alleen helaas heeft ze het uit gemaakt. ik heb al een paar keer geprobeerd om een mes in mijn buik of door mijn hand te steken alleen doe ik het niet ik heb wel mijn arm helemaal open gemaakt met een mes. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen met het leven. Alleen ik wil geen zelfmoord plegen misschien niet want ik moet ook denken aan me broers en me ouders enzo mijn ouders hebben ook geld problemen en heb ik eigenlijk niets om iets leuk tedoen
Datum:
19-06-2014
Naam:
Sjonenpiet1996
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Leef je leven gewoon, of schrijf er een boek over

Ik heb me vorig jaar april bedacht dat ik wel eens een depressie zou kunnen hebben. Dit zei ik m'n beste vriendin, slechte reactie, toen m'n moeder, die zei o dat is vast puberteit. Wat was dat erg hé, niet serieus genomen worden. Dus ik begin een dagboekje, wat op zich wel hielp, want hierdoor had ik meer gevoel, werd gedwongen m'n dag te reflecteren, want daarvoor trok ik mezelf door de tijd heen. En het erge was, niemand heeft ooit gevraagd toen of het wel oke met me ging. Was dit pure lafheid of of zagen ze het echt niet ( wat me onmogelijk lijkt) ? En dan hoor je dat een aantal vriendinnen je veel 'chagrijnig' vinden. Say whát?! Vraag dan aan me wat er is jezus!!! Daar kan ik zo boos om worden!
Nou het gevoel werd dus wat minder, maar rond november voelde ik me weer vreselijk, ben bijna naar een psycholoog gestapt. En medeleven van m'n moeder, die nota bene zelf psycholoog is! En die kan er niet eens goed mee omgaan. Toen in mei heb ik eindeloos gejankt in bed met hoe zou iedereen om me heen leven of reageren als ik dood zou zijn? Zouden ze heel erg huilen, vriendschappen vdrbreken, me terug wensen? Of eindelijk eindeloos over me gaan roddelen? DAt was de reden om het niet te doen; ik zou hun reactie mee willen maken; anders word ik toch vergeten. Dat zijn mijn wat-als momenten; wat zouden ze doen. Maar nu gaat het beter, heb het beter in gezien, heb waarschijnlijk ook geen depressie(tenzij het bipolair is) maar puberteit die op een hele andere manier ge-uit word.
Mensen doe het niet: leef je leven. Ik heb gemerkt door juist meer op mezelf dingen te kunnen doen, ik dat juist fijn vind en me anders dan anderen voel. En tuurlijk zak ik af en is ook heel diep weg en kom ik bijna niet meer boven en verdrink ik zowat in mn eigen tranen, maar ik merk me zelf ook wel vrolijk f en toe. En anders stap je gewoon naar een psycholoog
Suc6
Datum:
18-06-2014
Naam:
An
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.