Levensverhalen (pagina 214)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen hoop

Werkloos en binnen 24h dakloos..geen relatie waar je in nood kunt op beroep doen. Volledig op zichzelf aangewezen. Mijn schooltijd was alleen de hel ..verbaal en fysiek volledig gekraakt door pesterijen..
Datum:
14-11-2014
Naam:
kristiaan
Leeftijd:
41
Provincie:
België

eindeloze strijd

ik ben opgegroeid in een asociaal gezin met geen respect voor elkaar, geestelijk mishandeld en lichamelijk en voor de buiten wereld mooi weer spelen. op mijn 11de heb ik mijn ouders naar jeugdzorg laten komen en huilend gesmeekt of ze alsjeblieft willen ophouden met mijn leven zuur te maken, ze zijn boos weggelopen en ik heb er nooit meer wat van gehoord. ik ben voor hun niks waard en in hun ogen een loser door mijn verslaving waar ik 3 jaar 100% vanaf ben, zelfstandig zonder hulp moet ik alles doen en als je bij instanties aanklop gebruiken ze je als een melkkoe en wordt je niet verder geholpen, twijfels over mijn geaardheid en schaamte hiervoor, ouders hebben mij een doodtrap na gegeven door foto en video te laten zien aan hele familie waarop ik mijn geaardheid aan het ontdekken was, zus en zwager lopen hier al jaren mee te zieken. ik heb geen werk, geen vrienden en iedereen stelt zich hard tegen me op dat ik weer loop te zeiken. krijg maar geen grip op mijn leven en kan niet verder. ik heb absoluut geen positief vooruitzicht.
mijn moeder beweerd dat zij mij maar niet kan loslaten alleen de keren dat ze op visite is geweest sinds ik op mezelf woon en de doodtrap heb gekregen vallen op 2 handen te tellen, nooit interesse voor mij en liegen over dat ze niet kan komen, zus en moeder na een heel asociaal gezin te zijn geweest zitten vooraan in de kerk ineens om te voldoen aan verwachtingen opa van mijn zwager die een hoop poen heeft.
constatering progressieve oogziekte bij mij en moeder opgebeld die het niet de moeite waard vond om over te praten, niemand vraagt aan mij hoe het is en vergoeding voor behandeling wordt niet vergoed en dan heb ik ook nog een hele hoop schulden en een klotewijf naast me wonen die denkt 5 keer in de week wat gratis bij je te komen halen en je op zondag om 7 uur uit je bed te bellen...
mensen zeggen vaak tegen mij dat het aan mezelf ligt, maar ik snap niet wat ik fout gedaan heb, behalve de verslaving, maar dat heeft natuurlijk een reden dat je aan die zooi begint.
denk dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn, ben ik van alles af en heb ik gelijk iedereen terug gepakt.
Datum:
14-11-2014
Naam:
anoniem
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-brabant

alles was mooi

Ik heb alles wat mijn hartje begeert alleen mijn hoofd doet zo raar. Ik heb geen seconde meer rust, kan niet meer slapen, tv kijken, of een boek lezen. Sporten kan ik ook niet meer. Na een jaar stijd met de hulpverlening ben ik er klaar mee. De herrie stopt niet. Ben een minuut geleden 45 geworden. Vieren doe ik het niet. Ik ga me bezatten totdat ik zo dronken ben dat ik genoeg pillen kan innemen om eruit te stappen. xxxx
Datum:
14-11-2014
Naam:
fraukje
Leeftijd:
45
Provincie:
Zuid-holland

Mijn verhaal.

Sinds ik 6 ben word ik geslagen door mijn moeder, de aandacht gaat altijd naar mijn broertje (hij heeft een ernstige vorm van Autisme (MCDD) ), hij kan het niks aan doen, in tegen deel, hij weet nergens van. Al een tijd weet ik niet meer wat ik met mijn gevoel moet doen. Altijd maar die klappen en weet ik het wat. Mijn ouders boeit het niet en mijn vriendinnen op school weten van niks. Sinds 4 jaar geleden word ik gepest. Ik zit nu in de 2e klas van de havo en ik merk dat de leraren steeds meer aan mij vragen of het wel goed met mij gaat. Ik zit elke les down naar buiten te kijken en ik weet gewoon niet meer wat ik met mijn leven aan moet. Ik vind dat ik genoeg gedaan heb in dit leven en ik het gaat gewoon slecht met me. Sinds 3 jaar snijd ik mezelf (ik ben begonnen toen ik 10 was) en het is echt, i dont know... Ik ben sinds 2013 depressief en heb anorexia/boulimia. Mijn ouders weten van niks, het interesseert ze ook niet. Er is één meisje tegen wie ik alles vertel, omdat zij het zelfde meemaakt als ik en ik kan haar gewoon vertrouwen, dat lucht op. We praten met elkaar, maar we weten alles van elkaar. En ja. Dat is het tot nu wel, I think...
Datum:
13-11-2014
Naam:
F.
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Eenzaam ,

Ik loop
Ik fiets
Ik praat
Ik lach
Ik denk
Ik doe
Ik ben
ik leef,

Maar ik voel me eigenlijk zo verdrietig, moe, machteloos, radeloos,

Ik wil niet meer lopen, fietsen, praten,lachen , denken, doen, wezen en niet meer leven......

Steeds weer afscheid nemen van dierbaren, van liefdes, van mijn soulemate....ik heb lief gehad en verloren, het is mooi geweest..
Datum:
13-11-2014
Naam:
Ziellepijn
Leeftijd:
56
Provincie:
Drenthe

moet het even kwijt

beste lezer,

door middel mijn verhaal te typen hoop ik er wat beter mee om te kunnen gaan en dat mijn gedachten en pogingen eindelijk een keer ophouden.

op mijn 15e werd ik voor het eerst
misbruikt mijn zwager( vriend van zus) dwong me met hem naar bed te gaan dit duurde tot mijn 20e jaar in deze periode heb ik ook een relatie gehad waar bij ik dingen moest doen die ik niet wilden.
bij mijn ouders hoef ik niet aan te kloppen die geloven mij nooit dit heb ik gemerkt met de pesterijen op school.

nu gebeurt dit gelukkig niet meer mijn familie weet nog altijd van niks en mijn zus gaat binnenkort trouwen met die zelfde vriend en ik moet getuigen zijn wat ik dus totaal niet zie zitten.

ik beleef steeds alles weer opnieuw wat het voor me steeds moeilijker maakt om er mee om te gaan. verdriet en woede heb ik maar dit mag ik niet uiten.
want dan ben ik zwak

ik knok nu al 1 jaar tegen de zelfmoord pogingen.

dit was mijn verhaal in het kort
Datum:
12-11-2014
Naam:
chrisje
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Waarom ook niet?!

Ik ben altijd een apart figuur geweest. Wat ik wil met m'n leven weet ik na 28 jaar nog steeds niet, behalve dat ik het met gemak op kan geven. Tuurlijk m'n leven is niet rooskleurig en heb m'n tegenslagen. Het leven betekend vallen en weer opstaan. Vaak gaat het goed en soms fout.

Maar ik hoef het niet, het leven, mijn leven.
2 mensen hebben besloten mij te creëren en ja ik ben een wonder zoals ieder ander. Maar ik vind dat ik het recht heb om het zelf te beëindigen.

Maar dat mag weer niet zomaar. Daar zijn weer wetten voor. Onzin. Mijn moeder wou een kind, dat is haar keuze. Ik wil niet leven, dat is de mijne. Eruit stappen zal ik maar wel op een nette manier. Niet voor de trein of van een flat. Daar heb ik ook andere mee en dat ik ervoor kies wil niet zeggen dat ik iemand voor zijn of haar leven moet tekenen.
Datum:
12-11-2014
Naam:
Bart
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

vermoeid leven

nu ben ik 33 jaar oud en ik kan echt zeggen dat ik er helemaal doorheen zit.
Al vanaf mijn kinderjaren dat ik op de basisschool zal wilde ik al niet meer leven en er een einde aan maken en die gedachtes zijn eigenlijk nooit gestopt.
Ik heb het gevoel dat alles teveel is wat er gebeurd. Dat het leven niet goed is terwijl ik niet mag klagen zegen ze.
Veel vrienden heb ik niet omdat ik erg veel moeite heb om sociale contacten te leggen.
En ik heb ook geen behoefte om die contacten op te zoeken.

Vandaag of morgen zal ik waarschijnlijk uit mijn vel klappen en er een einde aan maken vrees ik of misschien gebeurd dit nooit en blijf ik een zeer depressief leven lijden en hopen dat het snel op een natuurlijke manier eindigt.
Datum:
12-11-2014
Naam:
Daniël
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-brabant

Levenslang eenzaam

Ik heb een vrouw, twee kinderen en toch ben ik eenzaam. Mijn hele leven al. Echte vrienden heb ik nooit gekend, op een enkeling na, maar ook zij zijn verdwenen.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik hoogbegaafd ben, maar dan van het type onderpresterend. Dit zie je terug in mijn prestaties. Ik heb een goede baan, maar dat is de zoveelste op rij. Nooit hou ik het ergens heel lang vol, en heb ik plezier in mijn werk. Mijn verwachtingen zijn altijd anders dan dat ze in de werkelijkheid zijn.
Ik weet heel goed hoe mijn leven in elkaar zit, wat ik wel kan en hoe het komt dat ik eenzaam ben.
Ik denk anders dan de gemiddelde mens, waardoor ik voor arrogant, betweterig, etc. uitgemaakt wordt. Maar dat ben ik niet. Ik denk anders en vooral sneller. Ik heb een belachelijk geheugen voor feitjes, waardoor ik snel antwoorden heb.
En toch voel ik mij eenzaam. Thuis geniet ik van de kleine dingen van bijvoorbeeld de kinderen, maar ze brengen mij niet de blijdschap die ik nodig heb.
Dagelijks denk ik aan de dood en manieren om er een eind aan te maken. Tot nu toe ben ik er nog niet aan toe, maar ben er van overtuigd dat dit gaat komen. Doordat ik een denker ben, vraag ik mijzelf continu af wat het zin van het leven is. Ik vind deze volledig zinloos en zonder toegevoegde waarde. Ik geloof niet in het hiernaarmaals, energieën of welke beelden mensen zichzelf toepraten om maar niet bang voor het onbekende te zijn.
Eenzaam en nutteloos.
Datum:
11-11-2014
Naam:
iemand
Leeftijd:
45
Provincie:
Overijssel

Altijd hoofdpijn en erg moe

Altijd hoofdpijn. Ik heb al heel veel artsen en neurologen gezien. Van alles geprobeerd. Niks helpt. Ik heb zo vaak helse hoofdpijnen wat mij in alles belemmerd. Ik ben zo moe en wil niet meer leven. Het Is zo moeilijk, want ik wil mijn kinderen niet missen.
Datum:
11-11-2014
Naam:
Mireille
Leeftijd:
38
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.