Hier zit ik dan een verhaal te typen, omdat ik het nergens anders kwijt kan. Niemand wil luisteren, niemand neemt de moeite.
Ik ben het zo zat nu. Niks doe ik goed. Alles gaat telkens weer fout. Ik wil blij kunnen zijn, maar na alles wat ik geprobeerd heb lukt dat niet meer.
Het begon allemaal iets meer dan een half jaar terug. Ik had toen al ongeveer 8 maanden een relatie met mijn vriendin waar ik zielsveel van hield. Zij vertelde mij toen een verschrikkelijk verhaal, een verhaal waardoor mij hele leven omsloeg. "Ik snij mezelf"stuurde ze over een Whatsapp berichtje naar mij. Het was een keiharde klap voor mij. Opeens realiseerde ik dat de wereld niet zo mooi was als dat ik al die jaren had geloofd. Ik was vroeger echt gelukkig, maar toen sloeg ineens alles om.
Ik had veel moeite om ermee te leven en nog meer om mijn vriendin onder ogen te komen, maar na een tijdje ging het beter en dacht ik weer gelukkig verder te kunnen gaan.
Niet lang daarna maakte ik een van de grootste fouten uit mijn leven. Ik maakte het uit mijn mijn vriendin. Ik deed dit omdat ik vond dat ik niet genoeg voor haar was en omdat ze beter verdiende, maar later kwam ik erachter dat ik niet zonder haar kan. Ik was zo eenzaam in die weken dat het uit was. Ik kon de pijn echt niet meer verdragen.
Eenzaamheid is verschrikkelijk, dat wens ik niemand toe. Het doet iets met je hoofd. Het veranderd je. Toen ik me eenzaam begon te voelen durfde ik niet meer onder de mensen te komen. Ik kon mezelf dat niet gunnen, ook al had ik daar helemaal geen reden voor.
Eenzaamheid veranderd je en je kan daarna niet meer terug.
Na twee weken had ik de moet bij elkaar verzameld om naar mij ex-vriendin toe te gaan en te vragen of ze bij me terug wil komen. Het was alles behalve een fijn moment, want ik maakte toen een een verschrikkelijke ontdekking. Ze was met een andere jonge naar bed geweest. Een goede vriend van me. Ik was zo kwaad op dat moment. Niet op haar maar op mezelf. Ik gaf mezelf de schuld. Ik dacht telkens "Had ik het maar nooit uit gemaakt, dan zouden we nu gelukkig zijn geweest". Ik haat mezelf hier nog steeds voor. Desalniettemin wilde ik nog steeds samen zijn met haar. Ik kon de schuld niet zien in haar en ik durfde niet alleen te zijn. Ik ben zo bang om alleen en eenzaam te worden.
De dagen daarna gingen snel voorbij met vooral veel alcohol. Tussen toen en nu zijn er ook een hoop dingen gebeurd kleine ruzies, maar ook hoop leuke momenten.
We zijn aangekomen bij maandag 24 november 2014. Ze komt naar mij op bezoek. We hadden afgesproken een film te gaan kijken op de bank met een bak popcorn. Ik had er onwijs veel zin in. Ontspanning van school en alle verplichtingen die daar omheen hangen. Deze dag heeft alles veranderd.
Ze liep naar binnen uit de koude maar heldere avond. Ze zag er leuk uit mer een witte trui en een zwart rokje met een panty daaronder. Toen ze binnen wilde komen maakte ik een grapje door haar niet langs me te laten tot dat ze het wachtwoord zou zeggen (ja, dit is erg kinderachtig). We hadden wat plezier en ik kon op dat moment nog niet aan haar zien dat er iets aan de hand was. We gingen op de bank zitten en we keken wat tv. Ik begon een gesprek aan te knopen, maar zij kon nergens op antwoorden. ik vroeg of er iets was. "Ja, maar dat wil je niet horen". Ik ging kapot toen ik dat hoorde. Het ergste ging ik vanuit! Is ze vreemd gegaan!? En met wie dan!? Haat ze me!? Ben ik niet goed genoeg voor haar!? Al deze vragen sprongen door mijn hoofd. ze wilde het niet zeggen, maar na een half uur kwam het eruit. "Ik kan er niet meer tegen, wij horen niet bij elkaar".
Vijftien maanden heb ik met haar gedeeld en dan hoor ik dit. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was in een keer zo bang. Mijn wereld is ingestort. Het klinkt heel naïef, maar ik leefde om haar gelukkig en blij te maken. Dat was mijn enige doel.
Dit is de dag nadat het uit is en ik heb het gewoon al geprobeerd. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf. Het enige wat ik wil is haar terug krijgen. En ik zie steeds meer in dat dat niet meer gaat gebeuren. Ik zal nooit meer haar mooie ogen zien glinsteren in het licht, haar stemhoren als ik het nodig heb en haar warmte voelen als ik het koud heb.
Ik ben alleen en dat kan ik niet aan. Het is zo stom, maar ik kan het niet aan. Ik kan niet leven met wat ik voel. Ik kan niet verdergaan met de pijn die mij vanbinnen opvreet.
Dit is niet te omschrijven. Dit is niet te begrijpen. Iedereen is anders. Daarom kan ik er niet mee leven en iemand anders wel.
Het leven kan zo mooi zijn als je er moeite voor wilt doen, maar die moeite kan ik niet meer opbrengen.
Misschien ga ik het nog een keer doen.
Misschien wordt ik een kluizenaar en zal ik voor de rest van mijn leven eenzaam zijn.
Misschien is dit wel een nieuw begin.
Wat het ook wordt, het kan me nu niks meer schelen. Nu is het genoeg voor mij.
Ik wil dit niet doen, maar zo verder wil ik ook niet.
Dit is niet om te laten zien dat ik niet verder kan. Dit is om te laten zien dat je niet alleen bent. Ik probeer het vol te houden, jij kan het ook.
Bedankt
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.