Levensverhalen (pagina 1420)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

?????

Ik ben Yvonne en ik ben 26 jaar oud. Ik lijd aan D.I.S. Depressie, eetstoornissen, T.S.S.straatvrees, geen sociale contacten meer.
Ik ben in/uit het ziekenhuis (psychiatrische afdelingen) vanaf dat ik 18 was. Ook heb ik in 3 gespecialiseerde eetstoornisklinieken gezeten, mijn gewicht schommelt tussen de 40 en 80 kilo. Ik krijg een W>A>-jong uitkering.
Vorig jaar Juli heb ik een zelfmoordpoging gedaan waarbij ik 1 week in coma heb gelegen en 2 weken op de I.C. afdeling. De artsen hadden me opgegeven maar toch ben ik uiteindelijk weer wakker geworden. Hierna werd ik weer opgenomen op een gesloten afdeling en ik ben in Augustus 2006 begonnen met ECT's (in totaal 35 behandelingen). Dat leek eerst wat te helpen maar helaas duurde het effect van de ECT's steeds korter. Een maand geleden zijn deze dan ook gestopt.
En nu...ik probeer bij de dag te leven, maar er is geen moment waarop ik niet wenste dat de zelfmoordpoging in Juli gelukt was, of dat ik mezelf dood wens. Ik leef ook al heel lang niet meer voor mezelf, maar voor mijn ouders. Ik heb gezien hoveel pijn mijn ouders hebben om mij, en hoeveel angst voor "het moment", ook heeft mijn beste vriendin, die ik ken uit de eetstoorniskliniek, vorig jaar Mei zelfmoord gepleegt. De pijn en verdriet die ik bij haar ouders heb gezien, bij mijn ouders...
En nu...ik weet het niet...maar eigelijk zit ik gewoon te wachten op het moment, en dat weten mijn ouders ook...
Jaren geleden heeft mijn moeder een gedicht geschreven, wat ik niet kan lezen zonder te gaan huilen...
Het einde?
Waar zou mijn meisje mee bezig zijn?
Vlucht ze straks echt voor alle pijn?
Geen toekomst meer in het verschiet?
Geen zorgen meer en geen verdriet?
God zal het zien als een verloren strijd.
Een ziek zijn waar ze zich van bevrijd.
Is dit een vrijbrief om eindelijk te gaan.
Een einde aan je aardse bestaan.
Ik weet het niet, het spookt door mijn hoofd.
Hopend dat je er niet in geloofd.
Ik wacht maar af en laat je gaan
Over mijn gezicht loopt een verloren traan
Je ziet de angst en je sust,
Mam, wees niet ongerust
Een laatste kus en veel plezier
En de angst die laat je hier.

Inmiddels heb ik alles geprobeerd, de afgelopen 8 jaar om eruit te komen, te vechten, maar het heeft me niets opgeleverd...en nu...
Ik leef met de dag, als ik te ver naar voren kijk, raak ik in paniek, want stilletjes hoop ik op het moment waar ik toch de keuze maak om er mee te stoppen.
sorry...
Datum:
04-05-2007
Naam:
yvonne
Leeftijd:
26
Provincie:
Friesland

Ik snap niets meer van dit leven

ik weet niet hoe ik moet beginnen, maar ik wil zeggen hoe ik me voel. ik weet eigelijk niet wat ik voel hoe ik me voel. maar ik ben niet gelukkig met mijn leven. ik heb dingen mee gemaakt en gezien die ik niet had willen zien en niet mee had willen maken. maar ik kon er niets aan doen, en het is gebeurt. ik heb het nog nooit tegen iemand gezegt wat er is gebeurt en wat ik heb gezien. en mensen kenne mij eigelijk niet. ze kennen alleen het meisje dat altijd lacht en altijd vrolijk is. eigelijk heb ik altijd een masker op. als ik die af doe, dan zullen de mensen denken dat ik gek ben. soms denk ik wel eens, dan denk ik of het wel normaal is wat ik denk.. maar het is toch ook niet normaal om te denken dat het beter is als ik weg ben , dat niemand dan meer last heeft van mij. ik zorg alleen maar voor problemen. en mijn ouders die doen toch niets.. die zijn elke dag boos op mij elke dag heb ik ruzie met hun. en ik ben laats van school af gestuurt omdat ik elke dag smokte onder school tijd en slecht cijfers haalde. maar als ik wil leren dan kan ik dat niet. dan ben ik alleen maar aan het denken . en ik heb van alles geprobeert maar het lukt gewoon niet. en nu ben ik mijn vrienden ook kwijt, niet al mijn vrienden natuurlijk , maar wel mijn ' beste' vriendin , nohja zo noemt ze zich. maar zij weer ook niet hoe het met mij gaat en ik weet het zelf eigleijk ook niet. en nu ben ik van school af en kijkt ze niet meer naar me om, maar ik mis haar. ze was namenlijk wel MIJN beste vriendin en ik wil haar niet kwijt. ik heb al zo veel mensen verloren en nu zij. ikwil dat niet. maar goed, zo gaat het leven. en daarom heb ik er geen zin meer in. omdat het leven ZO gaat. en ik wil niet dat het leven zo gaat zoals het nu gaat. ik wil dat het leven leuk is en niet dat het zo is zoals het nu al 2/3 jaar is. hoe lang gaat het leven zo nog door??. ik weet het niet. maar ik wil het wel graag weten. dus de enige oplosing lijkt mij ---> dood gaan. dan heb ik geen leven meer en dan hoef ik nergens meer aan te denken me nergens druk om te maken. niets ik hoef dan niets te doen. en dat lijkt me gewoon fijn. kunnen jullie mij helpen , mij helpen met een nieuw/ ander leven zoeken?. mij helpen , want ik snap er zelf niets meer van. groetjes mij
Datum:
04-05-2007
Naam:
Maakt niet uit
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

hoe je de dingen opneemt

tot ik 12 was ben ik gepest geweest op school, tot ik 11 was heb ik hier altijd om moeten wenen. altijd gevonden dat ik zwak was, dus ik stopte met wenen.

ik kreeg thuis klop, ik werd gepest op school door mijn eigen schuld dus ik kreeg klop. Mijn broer en zus maakte ruzie, ik ben de oudste en deed er niets aan, dus ik krijg klop. Ik vertel dit aan de famillie, ik word belachelijk gemaakt in hun gezicht, achteraf thuis krijg ik klop.

15 jaar, mijn 1ste vrienden, mijn 1ste steun, maar ik had het niet nodig, ik voelde me sterk. Na wat ik op dat moment vond meegemaakt te hebben dacht ik niet dat zaken nog slechter konden gaan.

17, school gaat slecht dat jaar, dus ik krijg geen zakgeld meer, de brommer die ikzelf betaald had mocht ik niet meer gebruiken, de pc mocht ik niet meer gebruiken en ik moest een richting gaan doen die ik niet wou omdat ik ging buizen.

18, eindelijk een meid, een steunpunt in men leven gelijk ik er nog nooit 1 had gehad, na 3 jaar maakt ze het uit terwijl ze aan zee was met school via een sms.

ouders scheiden, dit was natuurlijk mijn schuld, was er al in geramt sinds dat ik een klein kind was, maar het maakte me eigelijk niet uit, eindelijk geen klop meer van men pa.

zaken worden natuurlijk alleen maar erger, ik ga na de dokter omdat ik heel vaak last had van hoofdpijn en concentratie problemen

22 jaar, de dokter deelt me mee dat ik een depressie heb, nog steeds weet ik niet of een depressie echt een ziekte is of niet. het enigste wat ik wil, zeker geen steunpunt zoeken, want die valt toch weg. drank helpt me, maar de volgende dag wordt ik toch opnieuw wakker. Dood, iets wat ikzelf al opgezocht heb maar me toen niet wou, ik nodig heb opnieuw uit, maar heb schrik dat als het mislukt, ik de rest van men leven als een plant moet doorbrengen.


op zich mag ik niet klagen van men leven, nooit geld problemen gehad, altijd eten en dak boven men hoofd. tis ma hoe ge het beziet natuurlijk. voel me zwak omdat ik niet zoals de rest men leve kan leve...
Datum:
04-05-2007
Naam:
Bart Vermeulen
Leeftijd:
22
Provincie:
Limburg

Zelfmoord!

Ik zit vaak alleen aan dingen tedenken ..
Dingen waar ik vaak verdrietig om word
Ik ben half jaar geleden mijn vriendje kwijt geraakt waar ik 2 en half jaar mee ging het was niet alleen mijn vriendje het was ook een dierbare vriend , ik kon alles met hem delen en Over pijnlijke dingen praten sinds dat ik hem kwijt ben geraakt ben ik de verkeerde kant op gegaan ik zie het allemaal niet meer zo zitten ik zit vaak tehuilen in me kamer en vraag me zelf af waarom ik nog leef , vriendinnen die steunen mij ook niet echt ik moet het allemaal alleen doen en dat doet soms wel veel pijn .. Ik heb vaak brieven geschreven aan me ouders dat ik het niet meer ziet zitten Ik heb vaak me Polsen opgesneden vaak heb ik heb nergens meer zin in winkelen zwemmen het maak me allemaal niet meer uit het boeid me niet meer zo wat ik alleen doe is in me bed Liggen en af en toe op de pc chatten , Soms heb ik me zelf niet meer in controle ik huil soms teveel dat ik het niet eens meer weet waarom .. Ik ben nog jong ik wil die stomme gedachtes die ik steeds heb uit me hoofd zetten maar hoe ? .. Ik praat haast nooit over me gevoelens omdat ik het moeilijk vind en Omdat ik me eigen niet wil kennen maar soms is het wel goed om je verhaal toch aan iemand tevertellen .. ik hoop dat jullie beetje Infomatie voor me hebben.
En dat jullie mij beetje begrijpen wat me nou eingelijk dwars zit
Liefs: Nikita
Datum:
04-05-2007
Naam:
Nikita
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

HELP

hey,

ik ben een meisje van 16 jaar en dit is mijn verhaal...

ik ben het gewoon beu om een mislukkeling te zijn. In alles wat ik doe misluk ik.
Op school zien zeme amper staan en krijg ik soms harde woorden te verduren.
thuis kan ik naar de scheldwoorden van mijn 2 jaar oudere broer luisteren.
ik studeer hard en ik doe mijn best op school, maar in alles wat ik doe misluk ik
ik heb het gevoel dat ik niets kan
en volgens mij is de wereld veel beteraf zonder mij.
trouwens wie zou mij missen?
ik heb op school wel een paar goede vriendinnen die ik alles kan vertellen.
maar toch blijven die gedachten dag in dag uit door mijn hoofd spoken.
ik wil dat het stopt voor ik helemaal gek wordt.
ik weet wel dat zelfmoord niet altijd de juiste oplossing is maar wie heeft een beter idee???

!!!! HELP !!!!
Datum:
04-05-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

help

ik ben het beu !!
ik wil niet meer leven!!
ik ben het beu om een mislukkeling te zijn
ik weet niet meer wat te doen
HELP !!!
Datum:
03-05-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

Het verhaal van een mislukte transexueel

Ik was een jaar of 8,als jongen geboren,maar helemaal een meisje uiterlijk.Bloedmooi,altijd jongens achter me aan,maar ook verguisd en gepest ,nooit mn school af kunnen maken,en ik belande bij de Genderstichting,was toen der tijd de jongste transexueel in Nederland.
Ik wist het altijd al,ik ben geboren in het verkeerde lichaam,ik ben een meisje.
Ik wachte met groot ongeduld op mijn operatie,zeventien jaar was ik toen,maar dit werd de grootste nachtmerrie die nooit maar dan ook nooit meer teruggedraaid kan worden.
De chirurg heeft fatale fouten gemaakt,slagaderlijke bloeding,en hij kon mn vagina niet maken.Mislukt.Ook mn linkerborst hing helemaal scheef.Er was grote paniek uitgebroken op de O.K. en hebben mijn operaties helemaal verziekt.
De hel was begonnen.Net 18 en vollop verliefd,we wilden samen gaan wonen als de operaties achter de rug waren,maar zover is het nooit gekomen.Ik was ineens een transexueel die geen geslachtsgemeenschap kon hebben.Mn vriend zag het niet meer zitten en ik stond er alleen voor.
Talloze andere artsen dachten het te kunnen oplossen maar na 23 operaties aan mijn vagina en jaren verder,leef ik gevangen in mijn trans-lichaam.Zonder sex,zonder vriend,en nog erger,de wetenschap dat ik zo door moet leven met een mislukte vagina.
Ook vreselijk aan de drugs geweest,nu al jaren niet meer,maar wel elke dag slaappillen,antidepresiva,het is hier net de apotheek,ik leef verdwaasd door met mn suicidegedachten en de enigste reden dat ik dit nog kan schrijven is omdat ik zielsveel van mijn ouders houd.
Ik wil hun dat grote verdriet niet aan doen,al weet ik dat mijn eigen mamma vaak denk,verlos dat kind van dit verspilde leven.Er is niets voor haar weggelegd,geen gezin,geen lieve man(ik heb al meerdere keren samengewoont).
En nu,anno 2007 is er niet veel meer over van dat sprankelende meisje wat ooit vol vertrouwen een ziekenhuis in liep en er gebroken uit kwam.
Ik zal sterven,liever nu dan morgen,ik weet dat ik op dit moment een gevaar ben voor mezelf.Maar ik wacht...tot mn ouders gaan.
Dit is geen alledaags verhaal,ik ben proefkonijn geweest in diverse academische ziekenhuizen,hormoonbehandelingen toen ik 13 was,alles is fout afgelopen.
Opname??Laat me niet lachen,ik ben al verschillende malen opgenomen geweest,maar welke psych geeft mij een werkende gpede vagina?En het is niet eens om de sex,maar om mijn algehele gevoel vrouw te zijn,ik ben mezelf verloren toen de operaties zijn mislukt en het komt nooit meer goed.
Kan je je voorstellen dat ik nu op 38 jarige leeftijd niet meer kan,dat ik wil slapen,dat ik "op"ben van het strijden en het proberen te accepteren.Een vrouw die niets heeft om trots op te zijn,wat had mijn leven er anders uitgezien als de 1 e chirurg had gezegd,hier begin ik niet aan,ze is te jong,nee sukkels in het Academisch ZH Groningen,jullie hebben me verminkt,tussen mn benen,nooit zal ik kunnen leven als volwaardig mens.
Woorden schieten me nu te kort,ik heb verdriet die nooit weg gaat tenzij..
Ik wil geen geweldadige dood,alles staat vast op papier, hoe ik het wil,mijn moeder en vader gaan ook met het verstrijken van deze jaren er steeds meer in geloven dat dit een verspild leven is,hun kind,die euthanasie wil,een zachte dood,weg,maar iets in mij zegt nog altijd,je hoort als kind je ouders te overleven en dat moet,dat verdriet is te groot voor hun.
Er zal ergens op deze wereld zeker wel iets ergers bestaan dan mijn verhaal,mijn leven,ik weet dat,maar is je eigen pijn niet altijd het ergst?
Tot zover mijn verhaal,ik weet niet of ik er iets mee op schiet,maar ik moest dit gewoon kwijt,er zijn er meer zoals ik die mislukte operaties hebben,en ik kan zeggen,dit is een onmenselijk,niet te dragen verdriet.
Zoveel verdriet dat je er idd zelfmoord van pleegt,ruim 80 % van deze gevallen gaan ook werkelijk tot de daad over.

D


Datum:
03-05-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
38
Provincie:
Zuid-holland

ik zie het gewoon weg niet meer zitten...

Al mijn hele leven lang heb ik te kampen met problemen. Van het verliezen van mijn zus aan kindermishandeling en in een pleeggezin onder te zijn gebracht tot zelfmoordpogingen van mijn ouders en automutilatie van mijn ouders, zusje en mijzelf. Het gaat de laatste tijd steeds verder achteruit. Ik weet gewoon niet meer waarom ik er uberhaupt nog ben op deze wereld. Als ik zoiets zeg, denken ze gewoon dat ik alleen aandacht vraag. Natuurlijk wil ik ook aandacht, maar ik begin het nu echt te menen en dat vind ik eng. Een paar keer heb ik geprobeerd om me zelf van het leven te beroven. Zoveel alcohol drinken dat ik buiten bewustzijn raakte en heb ook verscheidene keren overdosis medicijnen genomen. Heb geleden/lijd aan een eetstoornis en automutileer... Met niemand kan ik er over praten, omdat ze mij gewoon niet begrijpen... Of ze willen het gewoon niet inzien. Ik heb zóveel meegemaakt in mijn leven dat ik het niet meer zie zitten. Mijn beide ouders leiden aan borderline, mijn zusje heeft een geestelijke stoornis die verwant is aan ADHD. Beide zusjes zijn uithuis geplaatst, wegens zelfmoordpoging(en) van mijn beide ouders. Mijn (overleden) zus en ik waren in een gezin geplaatst toen ik nog maar 2 jaar oud was omdat mijn ouders het niet meer aankonden. Na een periode van 8 weken is zij zo mishandeld dat ze niet meer daarvandaan is gekomen. Het is allemaal zo onrechtvaardig. De enigste vraag die mij nog rest is: Hoelang nog voordat ik het ECHT doe!! Voor het ECHT lukt om me van het leven te beroven. Ik wil niet meer leven...
Datum:
03-05-2007
Naam:
meisje19
Leeftijd:
19
Provincie:
Overijssel

Het is beter dat ik verdwijn

Al mijn hele leven heb ik shit meegemaakt, waar alle kinderen blij rond speelden,zat ik in een hoekje me af te vragen waarom zijn ze zo blij? Heb een slechte jeugd gehad geen vader of moeder liefde, en nu nog steeds geen liefde gekend....en ben nu al 43...en mensen maar zeggen ja je moet geduld hebben......makkelijk zeggen als je niet in mijn situatie zit. Ben 20 jaar gertrouwd geweest met alleen maar bedriegen en vreemdgaan...en het altijd maar blijven proberen. Heb er een einde aan gemaakt, heb 2 kinderen hoop dat ze geluk kunnen beleven, want ik kan het niet voelen. Daarom heb ik ook besloten om nu een einde aan deze fake leven te zetten, dat mensen ze zo druk maken over het leven en dat ze niet dood willen gaan, ik snap er echt niks van, alleen maar mensen die je pijn doen en het leuk vinden om je ongelukkig te zien. Vinden jullie het zo fantastisch hier....ik ga en laat het voor jullie achter, geniet ervan!!!!

Nu alleen maar verzinnen hoe/waar/en waneer...

Ik snap jullie pijn, mijn lotgenoten....hoop dat jullie snel vrede kunnen voelen.

Night Angel.....xxxxxxx
Datum:
03-05-2007
Naam:
Night angel
Leeftijd:
43
Provincie:
Zuid-holland

de dood

mijn opa en oma sterfden 11 dagen na elkaar ik had een erg moeilijke tijd maar ik weet dat zelfmoord niet de juiste oplossing is dus kom op! zonder zelfmood is het leven ook mogelijk
Datum:
03-05-2007
Naam:
.....
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.