Levensverhalen (pagina 1371)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn leven is kapot

Ik zit hier op deze site een hele hoop sjit te lezen en denk dan: ik heb het toch nog niet zo slecht. Maar toch...
Ik ben 33 jaar, heb 2 kinderen en ben sinds 2 maanden gescheiden. Ik heb me nog nooit zo eenzaam en alleen gevoeld. De enige reden dat ik er nog ben, dat zijn mijn kinderen. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat zij met een schuldgevoel blijven zitten omdat hun moeder zelfmoord heeft gepleegd. Maar als zij er niet waren geweest, dan had ik er al lang een eind aan gemaakt.
Ik heb mijn exman leren kennen 11 jaar geleden. Toen woonde ik nog thuis. Toen heb ik een half jaar alleen gewoond en daarna hebben we samen een huis gekocht. We hebben altijd veel gekibbeld, kleine ruzietjes, die om niks gingen. Maar het laatste jaar was het niet meer leuk. We scholden elkaar verrot en gingen daarna door of er niets gebeurd was. Dat is niet gezond. Ik weet wel dat we zo niet door konden gaan, maar toch was dat nog beter dan nu, alleen en gescheiden. Mijn hele wereld is in elkaar gestort. Ik heb dagelijks contact met mijn exman, omdat we nog kleine kinderen hebben en co-ouderschap. De kinderen zien hun vader (bijna) elke dag en ik daardoor ook. Maar we ruzieën nog even hard als in ons huwelijk en ik wil het niet meer. Hij ook niet, maar ik wil hem ook niet helemaal kwijt. Het lijkt wel of we niet meer normaal met elkaar kunnen praten, of we alletwee een andere taal spreken. Ik heb het altijd heel goed gehad bij hem, te laat heb ik me gerealiseerd hoe goed. Maar ik lig wel al mijn hele leven in de knoop met mezelf. Er zijn geen enge dingen met mij gebeurd, ik ben niet mishandeld of sexueel misbruikt, maar ik voel me wel al mijn hele leven een buitenbeentje. Net of ik er nergens bij hoor. Zeker nu. Als je gescheiden bent, hoor je nergens meer bij. Je raakt vrienden kwijt, mensen draaien zich om als ze je zien. Ik had nooit gedacht dat dit zo erg zou zijn. En het 's avonds alleen thuis zitten. De kinderen liggen dan wel boven in bed, dat wel, maar toch voel ik me dan moederziel alleen. Ik heb wel een paar goede vrienden overgehouden, maar die hebben allemaal hun eigen leven, gezin en problemen en die wil ik niet te veel lastig vallen. IK weet op dit moment niet meer hoe ik verder moet. Afgelopen weekend heb ik echt zelfmoord overwogen, maar net op het laatste moment realiseerde ik me dat ik dat niet kan doen voor mijn kinderen. Soms denk ik echter ook: zij zijn beter af zonder mij. Maar dan denk ik aan het trauma dat de zelfmoord van hun moeder bij hun zou aanrichten. Dat weerhoudt me er nog van. Met mijn ouders heb ik een zeer moeilijke relatie. Ik heb het gevoel dat ze mij helemaal niet kennen. Mijn zusje ook niet. Ik krijg totaal geen steun van ze op emotioneel gebied. Niet af en toe eens een knuffel of eens een vraag hoe het nu gaat. Het interesseert ze helemaal niks. Ze zijn ook een groot deel van het probleem waarom mijn huwelijk misgegaan is. Niet de grootste oorzaak, maar het speelt wel degelijk mee. Nu ga ik eraan onderdoor, want ik heb nu veel meer contact met hen omdat ik mijn eigen woning ontvlucht, om maar weg te kunnen. Ik kan niet tegen hen ingaan, ze overbluffen me volledig en dan voel ik me weer net een klein kind. IK heb therapie aangevraagd en ben aan het wachten tot ik de 1e keer kan gaan. Ik wil mijn relatie met hen verbreken, maar ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken. Ook wil ik mijn kinderen het contact met hun opa en oma niet ontzeggen. Ze zijn heel lief voor hun kleinkinderen. Ik weet niet of dit verhaal hier thuishoort, maar ik ben blij dat ik het een keer kwijt kan.
Ik wil me wel aansluiten bij de mensen die op deze site zeggen dat je moet nadenken over de mensen die je achter laat. Zij zitten er wel maar mooi mee. Zij moeten er mee verder leven, ook al ben jij er dan van af. Ook schrik ik ervan hoeveel mensen met een hele jonge leeftijd (tieners) er op deze site staan.
Datum:
23-06-2007
Naam:
alleen
Leeftijd:
33
Provincie:
Limburg

ik bleef achter....

Ik lees de verhalen en ik lees de wanhoop van velen. Ook ik heb vroeger gedacht dat het beter zou zijn om er een eind aan te maken. Ik was laf en durfde het niet, maar nu....jaren later....ben ik zo blij dat ik laf was en het toen niet durfde. Maar ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat er iemand was die het wel durfde en wel de kracht vond om de trekker over te halen. Twee jaar geleden pleegde mijn broertje zelfmoord. Ik, de hele familie en ook zijn vrienden hebben het nooit aan zien komen en het kwam als donderslag bij een heldere hemel. Nu, twee jaar later, weet ik nog niet precies wat de reden geweest is. Hij heeft wel een brief achter gelaten, maar daarin was hij niet heel helder over het waarom. Hij was ongelukkig en eenzaam, maar dat heeft hij nooit aan een ander verteld en als ik zag hoeveel vrienden hij had, kreeg ik ook niet de indruk dat hij eenzaam was. Je kunt natuurlijk heel eenzaam zijn terwijl je ook een grot vriendenclub hebt, maar toch...een eenzaam leven had hij niet. Ik mis hem zo, nog elke dag, maar ik ben ook kwaad op hem. Dat hij niet bij mij is gekomen of bij iemand anders, want ik geloof echt dat er voor elk probleem een oplossing is, en dat er na elk diep dal weer een top verschijnt aan de horizon. Je ziet het misschien niet, niet vandaag en misschien ook niet volgende week, maar geloof me, hij komt wel. Zelfdoding is alleen geen op te lossen probleem, als je de trekker overhaalt, ben jij verlost van het probleem, maar blijven de mensen die je lief hebben, voor altijd achter met de vraag waarom en zullen ze zich altijd verwijten waarom ze niets gedaan hebben en waarom ze niet open genoeg waren zodat de persoon in kwestie durfde zijn problemen te bespreken.

Na het overlijden van mijn broertje kwam ik erachter dat er jaarlijks meer mensen overlijden na een zelfdoding als na een verkeersongeval. Dat is toch verschrikkelijk?! Het is nog steeds een taboe en mensen durven ook mij niet meer aan te spreken erover. Ik geef ook toe dat de hele wereld naar de kloten is en ook ik vraag me (zeker na de zelfdoding van mijn broertje) wat het voor zin heeft om te blijven leven op deze kankerwereld, maar lieve mensen geloof me...JIJ BENT HET WAARD! Ieder slachtoffer van zelfdoding is er één teveel. Je moet niet kiezen voor de dood, maar kies voor het leven. Er zijn altijd mensen die van je houden, die het beste met je voor hebben, die je gelukkig willen maken. Ik wil iedereen die het echt niet meer ziet zitten, heel veel kracht en sterkte toewensen, maar voorals al het geluk van de wereld en ik hoop echt dat de top voor jou snel in zicht is.

Een hele lieve groet van een verdrietige zus
Datum:
22-06-2007
Naam:
Chanullie
Leeftijd:
30
Provincie:
Overijssel

dood ongelukkig

vanaf mijn 12de wilde ik al niet meer leven met het leven dat ik leid. ik ben mijn opa verloren en dat was me alles. mijn ouders waren bijna nooit thuis en altijd aan het werk dus zat veel bij mijn opa en toen hij het leven verliet was het enige wat ik dacht ik moet er achter aan. gelukkig had ik een lieve buurvrouw en die heeft me echt weer van het leven laten genieten tot vorig jaar januari. ik kreeg een vriend en in het begin was alles leuk en aardig maar voor dat ik het wist zat ik als een slaafje thuis. ik mocht niks. heb al me vrienden laten vallen voor hem en zelfs mijn droom in duigen laten vallen. ik ga nu anderhalf jaar met die jongen en hij heeft me al genoeg gekke dingen zien doen. ik ben zwaar tegen drugs, maar toen ik 1 keer zo overstuur was heb ik een paar grammetjes coke gepakt en ben gaan snuiven. als gevolg dat ik helemaal van de wereld was maar het resultaat om niet meer te leven was er niet. toen ik 9 maanden met deze jongen ging kwam hij vast te zitten en ik stond altijd voor hem klaar. maar sinds dat hij vrij is gekomen is er weer veel verandert. ik trok bij hem in maar ben binnen 2 weken weer terug gegaan bij mijn ouders.hun hebben me nu wel aardig zien lijden. ik ben in korte tijd 25 kilo afgevallen heel mijn armen liggen open en er gaat geen dag voorbij dat me armen niet bloeden. soms denk ik weleens zo en nu fiets ik zo voor die bus dat hij me raakt, maar dan denk k aan mijn opatje dat die boos zal worden als hij mijn gedachten kon lezen. toch is dit leven niet goed voor mij en op een 1 of andere manier hoor ik hier niet. ik word 1 juli opgenomen in een klooster (rusthuis) en hun willen me proberen om mijn leven wil op rails te krijgen. ze kunnen proberen wat ze willen maar ik wil niet meer verder met het leven. daarom heb ik besloten om een overdosis aan xtc te slikken. mijn ouders zijn er dit weekend niet en mijn vriend heb ik vertelt dat ik hem voorlopig niet wil zien, dus de mooiste kans om het te doen. niemand is er nu om mij tegen te houden. ik wil hiermee mijn verhaal vertellen dat mensen zeggen pleeg nooit zelfmoord, maar andere mensen kunnen niet in jou kijken en alleen jij weet hoe jij je voelt. probeer er wel goed over na te denken want wie weet dat je bezig ben en toch spijt krijgt en dan kan je niet meer terug. iedereen doeidoei
Datum:
22-06-2007
Naam:
Saïni
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

dank

Bedankt voor het mogen doen van mijn verhaal.Het idee, dat ik niet de enige ben, die met deze gedachtes zo nu en dan rondloop, geeft mij de moed om deze gedachtes ook onder ogen tezien.
Door ze weg te stoppen, verergert het alleen maar en door het te delen en het niet te veroordelen, voel ik mij gekend.
Dat is weer even voldoende om er weer op een goeie /liefdevolle manier voor mezelf een weg in te zoeken.
Datum:
22-06-2007
Naam:
marleen
Leeftijd:
55
Provincie:
Overijssel

BROKEN

Ik voel dat ik het moet doen en niet anders kan. Ben lelijk, en voel me ook heel slecht in men vel. Kan men ware nieh krijgen =' ( . Hij wil alleen vrienden blijven..
Men punten op school trekken ook op niet veel =' ( . Ga et proberen...(?!)
Datum:
22-06-2007
Naam:
Virgin Suicide.
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

ik wil niet meer

Ik wil niet meer leven, Er is geen God en als Hij er wel is, dan zal Hij mij vergeven.De liefdeloosheid, het ieder voor zich, het materiele, het moeten liefhebben en het niet kunnen.Sex i.p.v Liefde.
Mijn kinderen die geen contact met mij willen, mijn kleinkinderen nog nooit vast gehouden en ik maar proberen dat te accepteren.Vanuit de gedachte: ze kunnen niet anders.
Een vriend, die ik niet kan loslaten, ondanks dat hij niet echt om mij geeft.Oh ja, hij vindt mij een mooi mens, en wil vrienden zijn.Ik wil meer, en ik wil niet dat hij ook nog met anderen vrijt.Hij is daar wel eerlijk in.Ik ga er mee stoppen, ik heb mezelf blijkbaar slachtoffer gemaakt van het leven.Als er een God is, zal Hij mij vergeven.Ik ben niemand meer tot last en bedank een ieder die mij geholpen heeft.
Ik wens ieder Gods zegen toe en niemand, dan alleen ik zelf ben verantwoordelijk.
Datum:
22-06-2007
Naam:
marleen
Leeftijd:
55
Provincie:
Overijssel

de omslag!

jarenlang depressief geweest. anorexia gehad dat oversloeg in boulimia, zelfverwonding, zelfmoord poging gedaan. Ik ben dankbaar dat het niet is gelukt. want er was namelijk een uitweg. Voor mij was dit God. God is liefde en hij houd van mij. Ik ben erachter gekomen dat het verleden mij niet hoeft te leven. Ik leef en wat gebeurd is is gebeurd het is het niet waard om mij over te nemen. Hoe erg het ook is. er kan zoveel meer zijn in het leven. Het is een keuze, ookal is die keuze zeker niet bewust het er niet tegen in gaan dat is een keuze, het laten zijn zoals het is en niet verder willen kijken dat is een keuze. Durf verder te kijken want er ligt zoveel voor je klaar, en dan bedoel ik niet gelijk God. Er zijn mensen die van je houden! Altijd zijn die er. Ookal lijkt het niet zo. Er is zo veel te doen en zo veel te beleven op aarde. En als je geinteresseerd bent in het christendom verdiep je er dan in.
Slechter kan het nooit meer worden, alleen maar beter en mooier!!!
Datum:
22-06-2007
Naam:
mitchel
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

mijn vader

Mijn vader is pas overleden door een korte ziekte.
Hij is 12 dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis en daar overleden.
Hij was alles voor mijn, niet alleen mijn vader maar ook mijn aller beste vriend.
Ik heb veder geen vrienden of vriendinnen, ik ben alleen.
Zal is mijn gezondheid ook niet goed, ik heel erg veel pijn in mijn lichaam.
Maar op dit moment ook geestelijk.
Ik wil het liefst nu bij mijn vader zijn.
Datum:
22-06-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

"Meisje van 13"

Ik haat m'n leven zo erg.. als ik hier verhalen van anderen lees dan vink mijn verhaal wel erg mee vallen.. t begon allemaal 4 Jaar geleden ik werd ziek.. verwaarloosde ziekte van lime en een soort reuma in m'n knieën, vingers en enkel.. dus ik was erg moe en had altyd pijn.. Op school zijden ze dat ik me aanstelde dat werd me dan ook recht in m'n gezicht gesecht. later werd het so erg dat ik mezelf bijna niet meer geloode en vroeg ik meself af of ik me dan wel niet aan zat te stellen.. bijna al mijn vriendinnen hebben me toen laten zitten een paar heb ik gehouden. toen wist niemand nog wat ik had.. 'k heb bijna alle ziekenhuizen van binnen gezien en ik was er heelemaal flauw van.. maarja mams zij we zoeken door en omdat ik nog behoorlijk klein was had ik nix te vertellen..

ik heb een jaar geleden een meisje (nou ja behoorlijk veel ouder als mij) leren kennen. door al dat gedoe en doordat zij 16 (toen) was.. ging ik me een stuk volwassener gedragen en paste niet meer bij m'n vriendinnen. ik had toen 1 vriendin die ook wat volwassener was. maar met al dat geseur hielt het niet op.. m'n ouders kregen veel ruzie en waren vaak weg.. ik heb nog een jonger broertje daar moet ik voor zorgen als hun weg zijn.. hij heeft het best vaak benauwd en in het begin wist ik natuurlijk niet wat ik moest doen.. het ging dan meestal vanself weer over.. maar als m'n ouders thuiskwamen kreeg ik het op de schuld dat ik niet goed voor m'n broertje had gezorgd.. daarna heb ik 2 vriendinnen verloren.. (nog niet so lang geleden) nu heb ik laatst ruzie gekregen met die vriendin van (nu) 17 ik kon aan haar alles vertellen.. nu kan dat dus niet meer. die andere vriendin (wel van mijn leeftijd) die begrijpt het niet zo goed.. dus daar vertle ik ijgenlijkook niet heel veel aan. maarja 'k ben dus vaak weg gelopen.. enso
verder zijn er nog meer kleine dingen gebeurt waardoor ik me steets Kutter door ging voelen. van dii grote vriendin moest ik gaan schrijven.. dat helpt best wel goed.. maar er gebeuren steets meer dingen en ik kan het allemaal niet meer volhouden.. ik weet het egt niet meer allemaal.. k heb meslef een paar x gesneden.. maar iedereen verklaart me voor gek omdat 'k nog maar 13 ben.. egt heel vervelend. ik voel me egt Kut en wil dus het lieft zm plegen.. k weett egt niet meer. zm lijkt me de enige optie om van dit alles af te komen.. ik wens de mensen die dit lezen (zullen er wel niet veel zijn) suc6 met hun leven en ik hoop dat alles van hun nog goed komt !!...
Datum:
22-06-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Drenthe

S

Waar ik me eigenlijk alleen nog aan erger is dat de grootste parasieten niet aan zelfmoord denken. De zelfingenomen hufters die alleen maar slachtoffer na slachtoffer maken en alles veroordelen wat niet politiek correct is. Het lijkt hun tijd te zijn en ergens klopt het ook want geen weldenkend mens ziet vanuit deze slappe zooi ooit nog een samenleving van betekenis ontstaan.
Datum:
22-06-2007
Naam:
Klaas
Leeftijd:
33
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.