Levensverhalen (pagina 1373)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geen leven,maar een bestaan

Ik ben Mike ,28 jaar en woon in Flevoland..
Ik weet niet hoe ik moet beginnen en waarom ik dit eigenlijk doe.Ik was eigenlijk op zoek naar iets om toch menselijk,zonder andere mensen er bij te betrekken ,een einde aan te kunnen maken.Ik bedoel met andere mensen erbij betrekken,niet voor de trein te springen of mezelf met 180km pu op een boom te gooien.. Ik ben al vanaf dat ik kan denken op school getrijterd en uitgescholden.Ik had nooit vriendjes en vriendinnetjes,tot ik ongeveerd in de virde klas vds lagere school kwam,toen had ik er wel een paar.. Maar toen ik in de zesde klas kwam,begon het echt..Altijd getrijterd en geslagen. Zelfs m'n leraar liet me nablijven en trok me dan aan me haren door de klas en schold me uit.Ik was altijd een lul en kon nooit wat.. Ik wilde niet meer naar school,mar ook niet naar huis. Daar was me vader.Die dacht er net zo over.Ik was een lul,ik kon niks.Hij nam me ook kwalijk dat ik er was.Ik had me moeder van hem afgepakt..Wij waren zogenaamd twee handen op één buik.. Toen ik thuis kwam van school,vertelde ik dat ik erg me best moest doen,omdat ik anders zou zakken. De leraar had verteld dat we er echt aan moesten werken.. Me vader wist al dat ik zou zakken,want ik was toch een lul en kon niks en zou dat ook niet kunnen.. zelfs als ik alleen maar op de bank tv zat te kijken,zei hij al tegen me moeder,kijk 'm toch zitten die lul..Me ouders zijn nu 9 jaar gescheiden,maar toen was ik al 19,en het heeft mij alleen maar verder in de problemen geholpen..Me moeder verhuisde naar een andere stad en me vader werd helemaal gek dat ze weg was.Ik woonde daar toen nog en heb hem 7 keer op de grond moeten vinden toen ik thuis uit me werk kwam.had ie een poging gedaan..Ik heb jaren aan moeten horen dat het niet normaal was wat ze hem aan had gedaan.. Gelukkig kreeg ik een baan,inmiddels 22 jaar oud en leerde een meisje kennen.Na een half jaar kregen we een woning en was verlost..Ik was eindelijk gelukkig..NIet meer uitgescholden worden,eindelijk iemand die van me hield en dat ook voelde.Ik wist niet eens wat dat was.. Dol gelukkig was ik..Ik kreeg zelfs een baan als manager,dus ik kon wel wat,zo stom was ik dus net niet.. in 2004 kreeg ik de genade klap.Ik werd in juli erg ziek.Ik viel af en viel maar af.Eten en drinken ging niet meer.Ik kwam met 52kg in het ziekenhuis ,uit gedroogd en bloedarmoede.Ik had een darmziekte..Flink prednison en anderte troep..toen ik thuis kwam,kreeg ik een brief thuis van mijn werkgever,dat er wegens reorganisatie ontslag voor me aangevraagd was,het bedrijf werd zelfs verkocht en ik had geen enkel recht van spreken meer.De vergunning tot ontslag was al veleend door het CWI en er is een uitspraak vd rechtbank gekomen..De zelfde week kreeg ik te horen van me vriendin dat ze bij me weg ging..Op dat moment zit je kompleet verdoofd om je heen te kijken..De klap komt later..Je weet eerst eigenlijk niet wat je overkomt,en dan wel..Je zit alleen in een half leeg huis om je heen te kijken en je bent moederziel alleen..Helemaal niets heb je meer,geen baan geen vriendin,enkeld melicijnen..De melicijnen hielpen niet goed en ben ziekenhuis in en uit gegaan..Vrienden zag je daar heel weinig,tot niet..Tot februari 2006,torn hadden ze een nieuw melicijn,dat was heel goed zeiden ze in het AMC.Alleen niet voor mij.M'n lichaam reageerde daar heel vernijnig op en me bloeddruk zakte en me hartslag steeg..Zoveel artsen heb ik nooit gezien..Ik hoorde ze alleen roepen,dit gaat niet goed,hij zakt weg..Ik voelde me zo beroerd en heb hun gevraagd me te laten gaan en zakte weg,dat was het mooiste gevoel ooit..Helaas kwam ik een paar uur later weer bij en voelde me dood ongelukkig,ik was er nog.. drie dagen later mocht ik nar huis,weer alleen en alleen..Maar weer zoeken naar wat ik moet doen.. eindelijk kwam ik weer een meisje tegen,ik heb er heel even warmte van mogen hebben,maar ze zat nog te veel met haar ex in d'r hoofd,dus ben weer alleen..Ik heb een UWV uitkering omdat er geen bedrijf meer is die maar één keer naar me wil kijken..Ik heb elke dag weer vreselijke pijn in me buik en slik prednison..Elke dag weer heb ik geestelijk ook vreselijke pijn,ik zie niemand.Heel af en toe een keer een verjaardag,meer niet.Geld om uit te gaan heb ik niet..Ik zit nu gewoon te wachten tot het ophoud,maar het duurt zo lang..Ik heb nog niet een alles verteld,maar ik ga ermee stoppen.. Hulp hoef ik niet,ik wil niemand vragen om iets.Alleen als je echt weet hoe het op kan houden,wil ik graag iets horen.
Datum:
20-06-2007
Naam:
Mike
Leeftijd:
28
Provincie:
Flevoland

Ik denk dat dit de druppel is

IK kan het leven niet meer aan.
Ik ben moslim en daarbij hoort dat je eerlijk moet zijn,maar dat ben ik soms wel niet.

Het leven is niet zo gunstig,het leven ja ik bedoel ik hou wel van iemand ook al heeft die iets gedaan.

En ik kan er niet mee omgaan me ene helft van me hart is weg en als die andere helft weg gaat wat moet ik doen dan in het leven.

Me ouders die snappen me niet om hoe ik ben en me broers ook niet en ja ze willen dat ik zoals hun leef maar ik ben niet zo en door de tijd ben ik een feminst geworden en verbitterd in het leven.

En ik weet niet het niet meer ik kan verder geen uitweg vinden me gevoelens vergeet ik snel en dit zijn de gevoelens die ik weergeef,maar ik wil dat alles in orde komt en anders dan kan ik verder niet meer leven.

Die man is ong 30 jaar oud en toen ik hem ontmoet had was die getrouwd maar nu ze zeggen dat die drugs enzo gebruikt voel ik me schuldig in me dromen komt het voor dat alles in orde komt maar dat ik toch met iemand anders verloofd word en dat ik nog van die man hou.

Ik snap het leven niet meer,
ben meer wijzer maar niet wijs genoeg om nog door te willen leven.

Datum:
20-06-2007
Naam:
h
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

Het leven doodt.

Soms denk ik dat ik geboren ben om ongelukkig te zijn, om te ervaren dat het leven hier op deze aarde een ware hel is. Soms denk ik dus dat de dood beter is, ware het zo is dat ik er doodsbang voor ben te sterven. Wakker worden gaat samen met de tweestrijd in mij; leef ik ongelukkig en zonder angst of duik ik de dood in en overkom ik mijn grootste angst. Proberen heb ik al vaker gedaan, om over mijn angst heen te komen, markeringen over mijn hele lichaam staan gebrand in mij. Toch kies ik het merendeel van de ochtenden om te leven. En dus ook om te leren leven met de altijd voortdurende depressie in mij. Deze wereld is een verkrachting van wat er ooit was, we hebben onze wereld zelf ten onder gebracht. Deze wereld anno 2007 is er toch niet een om blij van te worden. Ik verafschuw mensen die gelukkig zijn in deze wereld vol dood en verderf, vol pijn en verdriet. Hoe kan men op tv zien hoe mensen sterven van de honger, met een bord eten op schoot, zeggen dat het zo erg is en vervolgens de helft van je eten weggooien omdat het niet lekker is!! Het leven is er voor gemaakt te leven voor een hoger doel, om boven de materie uit te stijgen, en te voelen met al je wezen. Het enige zogenaamde leven dat ik nu nog zie is het leven dat zorgt voor de dood. Ik zeg het, dit leven is de dood niet waard. Ik haat alles om mij heen. Dood ga ik met een boodschap aan de wereld.
Datum:
20-06-2007
Naam:
Roman
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

Waarom?

Ik ben moe zo erg moe!
Ik wil dood rusten in vrede!
Ik heb schulden van hier tot tokio.
Ik kan zo toch niet leven!
Ik heb twee kinderen was zwanger toen ik 16 was en nu 5 jaar later sta ik er nog steeds alleen voor.
Ik wi me niet meer druk maken over hoe ik me schulden en de huur ect en eten moet betalen.
het is zo kut niemand begrijpt me.
En als er een lichtje puntje is wordt het weer van me af genomen.
ben zo fucking alleen.
en als ik naar die lieve gezichtjes kijk van me kindjes dan denk ik sorry lieverds dat ik jullie zo'n leven heb gegeven!
Maar zal door gaan tot dat jullie je mamma niet meer nodig hebben en dan ga ik slapen om nooit meer wakker te worden !
Datum:
20-06-2007
Naam:
Jane
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Gekwelde Leven...

ik ben 15 jaar oud.
Mijn leven wordt echt zuur gemaakt door mijn ouders (vooral mijn moeder). Als ik dit jaar niet slaag voor het 5e middelbaar, gaat mijn vader me in een andere richting sturen, bv humane wetenschappen, economie, ... (ik zit momenteel in moderne wetenschappen) en dat is het laatste wat ik zou willen!
Ik doe mijn best voor school, ik gedraag me zoals een goede leerling/zoon,... en toch heb ik de indruk dat mijn ouders me niet mogen. Ze beseffen gewoon niet wat ik allemaal doe, of meemaak. Bv: ik zit zaterdag thuis te studeren voor mijn nederlands mondeling die ik op woensdag 20/6/07 krijg (en mijn ouders zijn niet thuis). De dag wanneer ik mijn mondeling heb afgelegd (woensdag dus) viel het tegen. Mijn moeder beschuldigde me dat ik alleen de dag op ervoor had gestudeerd, terwijl ik al van zaterdag bezig was! Maar dat is niet alles, ik heb mijn mondeling minstens 1 keer voor de examenperiode en 1 keer in de examenperiode bekeken (zonder de zaterdag, zondag, maandag en dinsdag meegerekend). Ik studeer grondig voor al mijn vakken, en ik ken ze ook goed, maar ze vallen vrijwel allemaal tegen, omdat ik een enorme last heb van stress (= black outs). En dat is niet het enige, zo gaat het al heel mijn leven, zolang als ik het me kan herinneren. En ik doe al hartstikke mijn best om de ruzies met mijn moeder te voorkomen --> ik zeg wanneer ik dat ga studeren, waarom ik moet computeren (bv voor school), noem maar op...
En TOCH blijft ze me beschuldigen. daar leef ik dus al heel mijn leven mee samen... Het is gewoon te erg voor mij, ik kan het niet meer aan. Een paar jaar geleden ben ik beginnen te dromen van zelfmoord, ik wil gewoon weg van deze wereld, het maakt me als het ware kapot. Alleen is het moeilijk voor me om afscheid te nemen van al die spullen, en de goede tijden die ik beleefd heb. Het houdt me tegen, maar soms verlang ik er zo sterk naar om zelfmoord te plegen, maar ik kan mijn vrienden de pijn en rauw niet aandoen, ze zijn er niet op voorbereid.
Ik ben al heel mijn leven gepest, door iedereen zo wat, omdat ik van Taiwan afkomsting ben. Iedereen (buiten de paar vrienden die ik heb en familie) scheldt me uit voor Chinees, Koreaan,... en ik begin er stilletjes genoeg van te krijgen. Ik heb al zitten nadenken hoe ik het beste zou omkomen. Ophanging, van een gebouw afspringen met het hoofd gericht naar de grond, voor een trein springen,...??
Ik hoop dat de dood me zeer snel gaat vinden. Ik wil wel nog eerst meemaken hoe mijn moeder sterft (ik hoop een zeer pijnlijke dood voor haar). Mijn leven is gewoon helemaal op zijn kop gedraaid, en ik kan me er niet uit redden.
Datum:
20-06-2007
Naam:
BP
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

Waarom

Ik verlies me vriend, hij heeft zelfmoord gepleegt vorig jaar.
Ik heb enorm veel moeite ermee omdat mijn familie en zijn familie mij de schuld ervan geven.
Het verwerken gaat moeizaam, eerlijk gezegd het lukt gewoon niet.
De laatste dagen denk ik aan zelfmoord.
Waarom? Ik denk eraan omdat ik bij hem wil zijn om weer gelukkig te zijn samen weer een stel.
Ik ontmoette een paar maanden geleden een leuke jongen via internet.
Leuke gesprekken en al snel werd het een fijne persoon die ik goed vertrouwde.
Maar de laatste tijd mis ik mijn overleden vriend Montxo heet hij.
Ik krijg steeds vaker ruzie met de jongen uit Groningen.
Ik vind dit zo rottig ik heb niks, geen familie geen vrienden om me heen.
ik zit dagelijks alleen thuis en dan denk ik elke ochtend als ik opsta, "Waarom doe ik dit nog, doe ik dit alleen maar voor mezelf om te leven? Als dat zo is dan hoeft het van mij niet"
Vandaag ook weer een hele tegenvaller.
Ik voel me enorm gebruikt deze avond en dat alles bij elkaar zet me alleen maar aan het einde te denken.
Elke dag denk ik: wat zal me vandaag overkomen?
En elke dag denk ik, laat ik uit het leven stappen.
Datum:
20-06-2007
Naam:
Elientje
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

weet niet

ik zit vast, weet niet wat ik moet. ik wil graag praten over hoe ik me voel. maar ik heb geen woorden. ik wil dit leven niet, ik wil zo graag dat iemand me ziet, dat het weer niet goed gaat....
Datum:
20-06-2007
Naam:
Lotte
Leeftijd:
25
Provincie:
Gelderland

Dakloos, na 6 maanden geen goed leven wat nu?

Sommige mensen, hebben het echt moeilijk.! Toen ik klein was hoopte ik niet in zo'n leven als een dakloos persoon.
Best raar als je dakloos bent en niet wilt zijn. Wat moet je doen na 6 maanden? werken, dat doe ik al. Maar niemand die je wilt respecteren. Geld? Heb ik nog een beetje. Dan maar hopen op een wonder.! Want zelfmoord staat bij mij hoog in de toren van mijn lichaam. Toch denk ik er aan... Omdat je nooit wenste om dakloos te worden en alles te verliezen wat je in je leven hebt opgebouwd. Zoals je eigen zaak en je eigen inkomen, die wordt binnen 1 dag op je 22e verjaardag afgepakt. Dan ben je zuur. Dagen na uren naar... alle kanten. Wat moet ik nu nu 6 maanden ongelukkig zijn van binnen en van buiten gelukkig?
Datum:
20-06-2007
Naam:
DeeMoe
Leeftijd:
22
Provincie:
Gelderland

somaar eventjes me zelf zijn?

is dat dan echt te veel gevraagt?
het begon op jonge leeftijd al.
mijn vader sloeg mijn moeder en mijn oudere broer.
mijn moeder hielt van mijn vader en e had toch 2 kinderen met hem.
ik bedoel dan ga je niet zo maar bij iemand weg.
maar hij begon steeds meer te drinken, bleef tot laat ik de kroeg kwam helemaal bezopen thuis.
en ik was zijn prinsesje.
maar hoe vaak ik ook zei papa niet doen.
hij stopte niet.
en liet mij toekijken.
vaak heb ik tot diep in de nacht ligen huilen.
na dat mijn moeder een tijdje is opgenomen in het ziekenhuis zijn we bij hem weg gegaan.
jaren lang heb ik het mijn moeder kwalijk genomen.
en eerlijk gezegt doe ik dat nu nog.
hoe dom het ook van me is.
het was niet haar schuld ze koos voor haar zelf, en daarbij voor ons. ze wou niet dat mijn vader mijn broer wat aan deed.
maar mijn vader had het niet meer, hij ging nog meer drinken raakte aan de drugs en overleed aan een overdosis.

dat stuk heb ik nooit kunne afsluiten.
en hoewel ik weet dat het fout is van mij, geef ik nog altijd mijn moeder de schuld van mijn vaders dood.
mijn moeder is er inmidels ook niet meer.
dus hoe het nou allemaal zit. kan ik niet vragen.
zo veel vragen die onbeandwoord blijfen.
tot hier en niet verder wil ik jullie een kijk in mijn verlede geven.

dit is wat er op jonge leeftijd heeft gespeeld.
iets wat ik niet kan vergeten.
maar ook iets waardoor ik niet weet wat ik moet.
mijn moeder had zo veel pijn en verdriet dat ze eigelijk niet als moeder er voor me was.
k heb me vaak allen gevoeld.
vooral toen we gingen verhuizen,
mijn broer noemt het vluchten want dat was het. we waren voor mijn vader op de vlucht

we kwamen in een klein dorp wonen.
waar ik en mijn broer de enige kleurlingen waren.
dat vroeg gewoon in discriminatie.
dat heeft mij veel verdriet gedaan.
daardoor ben ik een tijdje depresief geweest.
alles ging beter tot k hem ontmoete.
en hele leuke jongen in het begin was ik echt mega verliefd.
na een tijdje verandere dat en werden we gewoon vriende.
uiteindelijk kregen we iets.
dat heeft bijna een jaar geduurt.
en toen heeft hij zelf moord gepleegd.
hij heeft mij een boek gegeven als het waren een dagboek.
van af de piriode dat we vrienden werden.
ik heb er nog niet in durfe kijken.
bang voor wat er geschrefen staat.

maar al het verdriet en de pijn die mijn jonge jeugd jaren met zich hebben mee gebracht.
hebben mij tot snijden aan gezet.
ZWAK vind ik het. niks meer en niks minder.
het is vluchten in iets wat helemaal geen beter gevoel geeft want sodra de pijn is weg getrokken voel ik me nog net zo kut.

ik wil inderdaat dood.
maar ik doe het niet, ik heb nu vrienden ik heb een half zusje ik kan die niet zo maar in de steek laten.
ik weet wat dat bij mij heeft veroorsaakt het is niet aan mij of over het leven van andere te beslisen.

denk na voor je iets doet.
de gevolgen zijn groter dan je kan overzien.
Datum:
19-06-2007
Naam:
kayleigh
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

zelfmoord

vaak eb ik deral aan gedacht en zelf ebk et al 2 keer gebprobeert.
Ze zegge leven is mooi ? maar wij wete wel betr !
bedoel mijn pa heeft me bijna eel mijn leve mishandeld tot hij vn mn moedr scheide !
mijn ma zegt da ik aar leve eb verwoest en sgool is gwn een hel.
Elke ochtend sta ik op en elke ochtend huil ik da'k ni bn gestrove in mn slaap.
ik loop moe, vies gezind en kapot.
wa moet nen mens doen om te kunne sterve ?!
Ik ben lelijk heb niet zoveel vrienden en snij mezelf.
ik heb een zware jeugt gehad en hij is nog ni eens gedaan.
kweet ni oe ik verder moe ? elke nacht heb ik nachtmeries van mijn vader eigenlijk zijn het meer flashbacks.
Ik kan gewoon zo niet mer verder en wil dood maar is dat wel normaal op zo een jonge leeftijd ??
Datum:
19-06-2007
Naam:
wendy
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.