Levensverhalen (pagina 1368)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wie red mij?

ik was erg gepest en ik dacht heel slecht over mij zelf. mijn ouders waren heel weinig thuis waardoor ik mij heel eenzaam voelde. voor mij was er maar 1 uitweg, zelfmoord. maar mijn moeder had mij door en stuurde mij naar een gekkenhuis ofzo. daar werd ik alleen maar ongelukkiger. ik kwam in aanraking met wicca en ging geesten oproepen enzo. daardoor voelde ik me eerst wat beter maar later weer veel slechter. toen ontmoette ik een vriendin en die heeft mij over Jezus verteld. ze zei dat Jezus van me houd en mij waarde vol vind. ik heb mijn leven aan Jezus gegeven en ben voor hem gaan leven. Hij heeft mij gered.

Hij wil jou ook redden. Hij houd van jou en vind jou de moeite waard. wil je dat Hij je red? vraag het Hem Hij wacht op JOU.
Datum:
27-06-2007
Naam:
laura
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord is een fluisterende val.....

Roep jezus aan en hij zal je gelukkig maken en alle tranen van je gezicht wassen
Datum:
27-06-2007
Naam:
Eefke
Leeftijd:
24
Provincie:
Friesland

Het strijden moe

Ik heb een behoorlijk zwaar leven achter de rug en dacht er bovenopgekomen te zijn,in het verleden heb ik zeker 10 opnames gehad vaak met IBS en ook een pittig drankprobleem gehad waarvoor ik ook menig keer opnames gehad heb Sedert een jaar of 5 leek het heel goed te gaan,deed en doe heel veel vrijwilligsterwerk,voelde me zelfs gelukkig een gevoel wat ik nooit gekend heb,schreef dat toe aan het feit dat ik mijn boosheid over mijn verleden ( jeugd ) los had gelaten !3 jaar geleden verloor ik mijn partner en tegelijkertijd mijn katten en werkte op dat moment bij een ouderencentra,al mijn boosheid projecteerde ik op hen wat een toegangsverbod opleverde,heb daar later mijn exuus voor aangeboden !Inmiddels mag ik er nog steeds niet komen,het is een ontmoetingscentra voor de Jordaan,ik voel me de laatse tijd heel erg eenzaam heb nauwelijks contact met familie ,ik voel weer die woede van afgewezen zijn en voel me een waardeloos iemand lelijk en iedereen in de weg zittend,merk dat ik alleen maar aan het prakizeren ben hoe ik me leven kan beeindigen,durf niet te springen of voor de trein te gooien,ook niet met pillen omdat ik weet dat je daar je leven niet mee beeindigd,dat heb ik in het verleden zo vaak geprobeerd,ik zit in boeken te lezen en lees dat amonia met bleekmiddel dodelijk kan zijn zo word ik erweer door beheerst !Gelukkig is toch niet voor mij weggelegd Ik weet dat je zelf de regie in handen moet nemen dat heb ik dus echt gedaan maar ik ben moe heel moe van het leven
Datum:
27-06-2007
Naam:
Elly van der Kleyn
Leeftijd:
59
Provincie:
Noord-holland

why

ik ben een jongen van, 20j ben homo maar thuis aanvaarden ze het niet goed en ik word altijd gekwetst door familie vrienden of mij (ex)vriendje ben dat beu elke keer voel ik mijn levenslust verminderen . soms denk ik als ik er niet meer ben zaliedereen gelukkig zijn en heb ik geen pijn meer in mijn hart.waarom is homo zijn zo hard waarom. ik ben blij als de dagen voorbij vliegen zodat ik rapper aan mijn einde ben. opmijn 16 j had ik normaaal een kindje maar tja door bepaalde reden heeft mijn exvriendin abortus gepleegd ik weet dat ik nu geen kans heb om een kindje te hebben door mijn homo zijn ook al hoop ik dat. ik zie heel mijn leven zwart in nooit positief wat gaat er met mij gebeuren in de toekomst hopelijk komt het allemaal goed of ik het is gedaan met mij en dat zeg ik niet om te zwanzen want ik wil geen pijn meer voelen
Datum:
27-06-2007
Naam:
broken boy
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

'het' doen

Ik moet dit even kwijt. Ik heb net een bloedtest laten doen, blijkt dat ik recent ben besmet met hepatitis C. geen idee hoe, ik heb een paar keer orale sex gehad, zonder dat er klaarkomen in mond of dergelijke aan te pas kwam en toch... Nu moet ik binnen 3 maanden opnieuw laten testen op HIV, ik ben zo bang en verward, snap het allemaal niet meer. Als je weet dat hepatitis C enkel via bloedcontact kan worden overgegeven besef je dat de kans dat je Hiv hebt ook groot is. Maar hoe het is kunnen gebeuren kan ik niet begrijpen. Ik weet wel dat als ik dit zou hebben ik er een einde aan maak. Zo kan en wil ik niet voortleven. Aftakelen, de onzekerheid, de sociale uitsluiting, en gewoon ook het feit dat je zélf de oorzaak van je eigen miserie bent (alhoewel niet zo bedoelt) maakt leven erg moeilijk. Ik ben zo doodmoe van al dat denken en die enorme angst. Het enige dat me overeind houdt is mijn partner die ik dolgraag zie. Maar zelfs hij zal het niet kunnen beletten dta ik het doe mocht de uitslag verkeerd uitdraaien. Die beslissing heb ik de voorbije weken voor mezelf genomen, hoe moeilijk en hoe 'dubbel' het gevoel ook is. Ik leef graag, maar alles is nu zo onzeker. Ik wil echt niet eindigen als ene plant en sterven in een ziekenhuis aan een verkoudheid... Aan anderen die dit gevoel kennen wil ik tenslotte nog meegeven dat ik hen nu begrijp. Vroeger stond ik negatief tegenover zelfmoord maar de laatste weken ben ik er volledig over veranderd
Datum:
26-06-2007
Naam:
Nico
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

Mijn vader plegde zelfmoord

hallo allemaal .
17 augustus 2005 plegde mijn vaders zelfmoord.
toen ik het hoorde had een hel groot schuldgevoel .
ik begon me zelf tesnijden om mij zelf te straffen .
ik weet dat het niet de oplossing was .
maar je zoekt een uitweg om je zelf dingen te gaan verwijten .
ik wilde graag weten WAAROM die het heeft gedaan .
en weet nog steeds niet WAAROM.
heb is nu bijna 2 jaar geleden .
dagelijk wordt ik er mee geconfronteerd .
ds liefe mensen zelfmoord is geen oplossing om uit het leven te stappen .
heb is belangrijk om er over te praten met mensen die naar je luisteren .

veel liefs denise
Datum:
26-06-2007
Naam:
denise
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

Ik wil niet meer!

Ik ben nu al bijn 2 jaar depressief.
Mijn moeder weet het sinds kort ook en ik ga in therapie, maar het hoeft van mij niet meer. ik wil gewoon een eind aan mijn leven maken. Mijn moeder heeft niet eens door dat het echt heeeeeel erg slecht gaat met mij. en mijn vader weet nergens van, die woont in Afrika :s. Ik haat mezelf en mijn hele leven, ik ben zo moe en verdrietig. ik kan gewoon niet meer. ik wil er niet meer zijn. ik wil gewoon rust, gewoon dood. dan kan ik ook eens mijn tranen uitvegen. Het enige probleem is dat ik het niet durf. ik vind het eng om mijn polsen door te snijden of voor de trein te springen. het liefst verlaat ik deze wereld gewoon pijnloos, maar ik weet nog niet hoe. Ik kan alleen nog maar non-stop huilen en als ik geen tranen laat dan schreeuw ik van binnen. en ik denk dat veel van jullie die dit lezen zich erin kunnen vinden. Zelfs therapeuten snappen niet helemaal hoe wij ons voelen en dat ze ons niet kunnen helpen. ;-)
enniewee mijn ziel is 2 jaar geleden gestorven, alleen mijn lichaam leeft voort. maar dat zal niet lang meer duren.

dus bij deze neem ik afscheid van degene die zich nu net als mij voelen, en ik wens jullie van harte toch nog sterkte toe ;-)

en voor degene die het fijn vinden heb ik hier nog een mooi gedicht:

Engelenkind

Elk zuchtje wind
Dat mijn gezicht streelt
Is een knuffel van mijn engelenkind
Dat nu tussen de wolken speelt

Datum:
26-06-2007
Naam:
Sher
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

3 maal is geen scheepsrecht

Door de jaren heen heb ik veel ruzie's gehad met mijn moeder en stiefvader. Mijn moeder is buitenlands hierdoor is onze gesprekken erg moeilijk te verstaan. Mijn echte vader heb ik helaas nooit gekent. Ik kan me haast geen een dag herrineren dat wij is een keer geen ruzie hadden. Door al die ruzie probeerde ik zo veel mogelijk weg te blijven van huis, hierdoor ging ik steeds meer hangen op straat. Ik belandde in een leven met drugs en geweld. Ik blow elke dag, ik heb al tientallen malen geprobeert te stoppen maar tervergeefs. De ruzie's bleven door lopen. Ik heb met allerlei jeugdorganisatie te maken gehad om mijn leven te verbeteren. Maar mijn ouders geloofde dat ik hen de schuld gaf. Ik probeerde het uit te leggen maar het is nooit gelukt. Het leek net over een ontzichtbare muur tussen ons zat, waar ik maar niet door heen kwam. Ik heb zelf een tijdje naar een oplossing gezocht. Het verrandere iets. Met school ging het nog steeds kut. Ik ben 2 keer in de zelfde klas blijven zitten. En dit jaar moest ik slagen anders werd ik het huis uigestuurd. Door een cijfer ben ik niet geslaagd. Mijn ouders weten het nog niet, ze krijgen het waarschijnlijk vandaag te horen. Ik ben bang dat het vlammetje vandaag zal gaan doven.
Datum:
26-06-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

schuldgevoel

31 Oktober 2006 heb ik een zelfmoordpoging gedaan, ik zag het totaal niet meer zitten en wist eigenlijk niet meer wat ik deed, ik ben daarna een tijdje opgenomen geweest in de psychiatrie omdat ik na die poging nog veel zelfmoordgedachten had. Nu een aantal maanden verder probeer ik weer mijn leven op te bouwen ik moet verder voor mijn zoon, ik heb nog twee zonen maar door mijn poging is het kontakt verstoord, er is heel veel onbegrip en dat kan ik ook wel begrijpen, maar het is ontzettend moeilijk om weer verder te leven, weer te genieten van dingen om weer te lachen. Er is teveel gebeurd en ik vraag me af gaat de pijn ooit weg zal het slijten, kan je verder leven zonder schuldgevoel. Het schuldgevoel is gewoon ontzettend groot en de pijn heel erg, soms denk ik nog wel eens, waarom waarom ben ik toen blijven leven.

Zal er ooit een tijd komen dat je denkt bij jezelf, ik ben blij met het leven.
Datum:
26-06-2007
Naam:
Els Jakobs
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

feitelijk niets

Ik heb 12 jaar mega veel anti depressiva pillen geslikt. Nu ben ik (obv een psychiater) sinds januari aan het afbouwen, tot en met nihil sinds vorige week vrijdag. Het was 60 mg paroxetine per dag, en steeds een paar mg er af, tot vorige week vrijdag: ik zit nu kaal op de bodem. Het ergste (het effect hier weer van) moet nog komen. Ik zit nu in het effect van een paar weken (en 12 jaar) geleden.
Ik denk tegenwoordig steeds vaker: ik ga in een bad liggen, drink een fles sterke drank leeg, ik slik al die pillen (die ik sinds januari niet meer nam in één keer, heel veel) en snij zoveel mogelijk aderen open.
Dat moet toch te doen zijn zonder al te veel pijn en akeligheid? Je vloeit als het ware weg in diepe vergetelheid.

Mijn gedachten zijn onbestuurbaar: ik voel een diepe wanhoop, dan weer val ik in een diepe leegte. Ik raak met mijn gedachten en belevingswereld steeds in een verkeerde koers, (waar ik overigens juist die pillen tegen nam.) Dat afkicken is heel zwaar. Door het werken en het samenwonen met mijn man blijf ik nog met mijn voeten op de grond. Maar ik moet niet te veel gaan denken aan wat ik eigenlijk wel wil: escapen. Frappant is dat nu een aantal hulpverleners mij aanraadt om te bedenken wat ik wil.

Mijn man kijkt ondertussen liever voetbal, en daar geef ik hem nog gelijk in ook, maar wat wel ´ontluisterend´ is. Hij kan zich geen voorstelling maken met wat met me aan de hand is. En al zou het, hij kan me toch niet helpen.

Sinds januari 2007 zit ik in een emotionele achtbaan. Met het verminderen van die doses val ik, lijkt het wel, steeds dieper, ik word zo wanhopig en akelig, het is een nachtmerrie. Ik heb ook letterlijk zo´n suis en steeds zo´n diepteval in mijn kop. Mijn lichaam gaat ook steeds trillen en zweten, en ik krijg van die hartkloppingen (alsof het huis is afgebrand met de katten er nog in, het kind wordt doodgereden, alsof ik van de flat afval, alsof de boom naar me toe komt, terwijl ik in de auto zit, alsof er teveel gevaar is. Omdat mijn lichaam in paniek raakt, raak ik met mijn gedachten in paniek. (en raken bijvoorbeeld daadwerkelijk ook die bestanden weg, waar ik verantwoordelijk voor ben).
Steeds moet ik ´krachtig´ bijsturen en tegen mezelf zeggen: wat kan er nu gebeuren, wat is er nu zo erg (alles kwijtraken, bedrogen uitkomen). Doe normaal, gedraag je normaal. Steeds moet ik dat zeggen, maar mijn lichaam blijft maar bonken en zweten en kloppen, mijn kop blijft maar suizen, steeds vallen mijn gedachten en verbindingen weg.

Deze innerlijke gedachtenwereld is niet meer van mij. Ik zal niet meer herrijzen als een phoenix uit mijn as. Nu zal ik het eindelijk onder ogen moeten zien en moeten ervaren: ik ben definitief kapot, gekneusd en waardeloos. De rest is slechts tijd en schijn.
Datum:
25-06-2007
Naam:
hanje
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.