Levensverhalen (pagina 1149)

Soms zijn er dingen in je leven die je niet zo ziet zitten, maar er zijn zeker ook goede kanten!
Ik vind zelfmoord plegen niet de juiste oplossing om je problemen op te lossen of te verbergen. Je laat sowieso heel veel mensen achter, die diep in hun hart zeker van je houden. Het is gewoon zonde om zo een einde aan je leven te maken.
Zorg dat als je het leven eventjes niet meer zit zitten, alle kleine leuke punten op te schrijven op een briefje. Bijvoorbeeld als je wakker word, dat een vogeltje fluit. Dat de zon weer schijnt of van zo'n soort kleine dingetjes.
Maar ga vooral geen zelfmoord plegen, dat is niet de juiste oplossing.
Het leven kan ook leuk zijn, dat moet je onthouden

Hey, ik ben Saskia en ik ben ten eerste zo hopeloos verliefd, op wie, het moet mij nu toch treffen op Bill Kaulite, de enige echte. Ik was al meteen verkocht toen ik een foto zag en niet eens wist dat hij de zanger van Tokio Hotel was. Ik denk canstant aan hem maar ik weet dat da kans klein is dat ik hem ontmoet maar nu soms ben ik het leven echt beu. Alles zit tegen ik weet soms niet hoe het komt maar voel mij in eens zo depri en ik heb niemand om het aan te vertellen zelfs niet mijn beste vriendinnen ik heb er veel maar ik vertrouw ze niet meer zo veel omdat ze mijn vertrouwen hebben geschonden. De laatste tijd komen mijn zelfmoordneigingen gewoon te vaak naar boven ik denk dan dat ik dit niet kan doen want dan laat ik iedereen in de steek maar soms ben ik onzichtbaar lijkt het of ik niet besta dus aan de andere kant zal ik dan voor een deel niet gemist worden. Ik ben zo verward ik heb mezelf wel al gesneden maar tot zelfmoord uitvoeren ben ik nog niet aan denken wel maar ik denk dat ik voorlopig nog gewoon kan gek worden van mezelf.

Ik heb zoveel probelemen in mijn leven gehad en heb er nog steeds erg veel. ik weet niet waar ik moet beginnen.. Het begon eigenlijk allemaal bij de scheiding van mijn ouders.. ik was nogaardig jong en wist nog niet precies wat het was.. het gebeurde allemaal in de zomer vakantie.. Me bijde ouders brachten me naar de bood.. en ik ging opweg naar Schiermonnikoog.. Ik heb het daar echt zo naar me zin gehad.. Ik kwam helemaal blij weer trug.. Ik zocht me vader en me moeder.. Ik zag me vader en me broer staan ik rende naar me vader gaf hem een knuffel en vroeg ‘waar is mama?’. Hij antwoorde daarop: ‘je moeder is niet meegegaan en ze woont niet meer thuis.’ Ik helemaal verdrietig naar de auto lopen.. Ik miste me moeder namelijk al heel erg na die ene week.. Verder ging alles wel zo zijn gang.. Ik zag me moeder bijna elk weekend.. en ze zei dat het wel weer goed zou komen.. Een half jaar later stortte me leven helemaal in.. Ik was dat weekend bij me moeder.. We zaten in de auto op weg naar haar huis.. Ik vroeg: ‘Mama duurt het nog lang voor je weer bij ons woont?’ En daarop antwoorde mijn moeder: ‘Ik kom niet meer terug Simone. Ik kom niet meer bij jullie wonen.’ Ik had zoveel hoop en alles was weg.. Ik denk dat ik toen in groep 8 zat.. Toen ik naar het eerste ging, ging alles weer een verdieping naar beneden.. Ik zakte nog dieper in de put.. Want als je in het eerste zit krijg je verantwoordelijkheid op je.. En dat kon ik niet aan.. huiswerk, dingen doen in het huis.. Ik redde het niet meer.. Toen begon ik ook pas egt te begrijpen wat er nouw was gebeurd tussen mijn ouders.. Toen pas besefte ik egt dat me moeder niet meer zou terug komen.. En een paar maanden later ging me zus het huis uit.. Zij was diegene die me zo steunde.. Maar zij ging ook al weg.. en nu hoe moet ik dit nu allemaal gaan doen… Dat is toch veel te veel voor mij alleen.. Ik kan toch niet alleen al die problemen oplossen? me steunpilaar was weg.. ik stortte in.. en niemand kon me meer over eind krijgen.. Ik had maar 1 vriendin op school.. Daar kreeg ik ook nog is ruzie mee.. Ik kreeg ruzie met leraren.. en ik durfde niet meer op school te komen.. Ik begon met spijbelen.. en haalde slechte cijfers.. Ik moest een niveau omlaag.. Ik dacht nu kan ik het weer.. nu gaat het me lukken.. ik ben van die leraren af.. Nu gaat het me eindelijk wek lukken.. Maar nee.. ik kreeg een hele drukke klas.. En weer had ik ruzie met leraren.. Ik dacht dat ze me haatte.. Dus weer ging ik spijbelen.. soms wel is een maand lang.. Als ik kwam werd ik uitgescholden.. dikzak, spijbelaar ze zijden wat doe jij hier op school.. moet jij niet spijbelen.. Het was allemaal zo moeilijk.. Ik denk dat ik verslaafd was aan het spijbelen.. Maar de vrijheid is ook wel leuk.. als ik spijbelde was ik meestal buiten.. Als ik dan naar huis gin en me vader was daar.. Dan fietste ik snel weer weg.. Ik was bang voor me vader.. Dat hij me zou slaan net zoals hij dat deed bij me zus vroeger.. Ik wist niet meer hoe ik verder moest leven.. en als dat nog niet genoeg is.. Ik begon met mezelf te snijden.. Ik dacht dat me problemen met het bloed weg zouden uit me lichaam en uit me leven.. Ik sneed mezelf veel te vaak.. ik had altijd lange mouwen aan nar school.. Maar ik had het een keer warm en was me arm vergeten.. Ik had me net in de wc gesneden.. ik trok me vest uit en ze zagen het.. Ze werden bang voor me.. Ik werd uitgescholden als zielige polsen snijder.. Ik kon het allemaal niet meer aan.. Me vader kreeg het te horen.. Hij was helemaal verdrietig.. Ik had me moeder ook al iets van een half jaar niet meer gezien.. Ze kreeg alles te horen wat er was gebeurd en ze was verdrietig.. Maar ze had het kunnen weten dat ik me zou snijden en dat ik zelfmoord gedachtes zou hebben.. Die had ze zelf ook en alsof dat niet genoeg is me zus sneed zichzelf ook.. Ik wist niet wat ik hoorde.. Ik wist niet wat ik tegen me moeder moest zeggen.. Ik was bang, verdrietig en boos.. Ik wist dat ik een nieuwe start moest gaan maken.. Maar hoe ging ik dat doen.. Ze zagen me aan als zielige polsen snijder.. Ik wist dat door het uischelden alles nog erger zou worden.. en ja hoor.. tot de dag van vandaag zit ik op een speciale school.. Het gaat wel goed daar.. Daar mogen de mensen mij wel.. Ik heb daar wel vrienden.. En ik ga nu 2 dagen per week naar die normale school.. Het gaat aardig goed.. Ze doen alsof ze me mogen.. dat zie ik ook wel aan ze.. Sommige mogen me egt maar sommige ook niet.. ik heb die ene vriendin die ik had in het 1e nu ook weer trug.. Ze heeft me aardig geholpen met de rest van mijn problemen.. Ik heb aan de drugs gezeten.. Dat was niet erg slim.. Maar ik moest het toch een keer proberen.. Me moederzit er ook aan.. ik heb het wel is samen met haar gedaan.. Ik ben is een keer 4 maanden ermee gestopt.. Maar omdat het uitging met iemand die toch wel een mooie kant van me leven heeft laten zien was ik weer begonnen.. Ik ben daarna weer is 4 weken getopt maar weer begonnen ik ben nu bijna 3 weken gestopt en ik wil nu niet nog is een keer aan beginnen.. het is troep.. me leven gaat elke keer weer der verkeerde kant op als ik die troep heb gebruikt.. Ik heb een 2 weken terug met iemand gepraat op die speciale school.. Ze vind dat het nu is tijd wordt voor het verwerkingsproces.. Ik ga met me moeder praten over hoe het was voor de scheiding.. Ik ga momenteel dus weer een moeilijke periode tegemoet.. Maar ik ga er doorheen komen.. Ik ben nu al bijna 2 jaar gestopt met snijden.. En me zelfmoord gedachtes zijn bijna weg..

ik woonde in amsterdam met mijn ouders
en broertje in het huis waar ik woonde was veel ruzie met me ouders en probleme ik heb school maar ik wordt waker gehouden door mijn broertj enzo en mijn ouders laten mij en mijn broertje alleen thuis als ik ga slapen dus me broertje kan weg enzo en dat doet hij hij gaat savond''s weg met vrientjes en dan komt hij om 11 uur terug en me ouders denken dat me broertje slaapt en mijn ouders komen om 12 uur terug en ik kan niet slapen en hij maakt mij waker en hij heeft adhd en hij doet druk en hij spuugt schopt schreeuwd maar mijn vader heeft geen regels die zecht alleen hou op en het wordt erger en hij is een tehuis geweest 2 jaar en daar ging het beter maar me vader wou na 2 jaar weer weg halen dus weer thuis hij maakt alles stuk hij scheldt me vader maakt geen afspr hij gaat weg zecht niks en ik zit allen met mijn broertj kan niet slapen en elke dag is er wel iets ik moet op mijn broertje letten maar ik ben 14 en ik leev in een huis waar gaten in de grond zitte geen stroom dan wweer wel stroom ik heb gewoon geen rust en me broertj wordt steeds meer agresie en dit is nog maar een stuke van mijn leven en ik woon nu met me moder maar nu komt me vader om 11 uur maar dan lig ik te slapen en dan gaat in de keuken en dan ben ik weer wakker en dat elke week een keer ofz dus het gaat weer niet goed vader gokt rookt en kan niet zonder zijn moeder ergens naar toe kan alleen met de moeder en hij zegt je krijgt een fiets maar die krijg je dan nooit en me broertj adhd die je gek van wordt en er zijn nog meer dingen maar die mag ik niet vertellen en ik wil niet meer leven ik pieker elke dag en maak me druk ik wil niet meer leven ik wil stoppen

mensen ... een tijdje geleden terug is het uitgeraakt met men vriendin :( ik wil haar terug maa zie ze playen met andere jongens het doet zo pijn ... maar het is niet alleen dat ik ben op jonge leeftijd men vader verloren en aantal jaren erna heb ik zelf kanker gehad en ben er nu wel van genezen maar krijg alsmaar smsjes van onbekenden die me uitlachen met de dood van men vader en met het fijt ik ook kanker heb gehad het is zo hard :( en heb ook x aantal keer geprobeerd zelfmoord te plegen zelfs vandaag nog mensen wie kan mij helpen :o ik zie het niet meer zitten echt nie :'(

Heey,
Ik schrijf niet voor mezelf, maar een vriendin wil zelfmoord plegen en ik zou niet weten hoe ik haar ervan kan overtuigen om dit niet te doen. Ze heeft erge dingen meegemaakt en ze is een gevoelig meisje, dus het heeft allemaal hele diepe wonden achtergelaten. Het enige waar ik nu blij mee ben is dat ze het heeft gedurfd om mij het te vertellen. Ik wist al heel lang dat er wat was en vroeg het haar ook dan ook, maar ze draaide er altijd omheen. Ze had een vriend. Ik kende hem zelf niet goed, maar ik had al verhalen gehoord over hem. Hij was een soort van 'player'. Hij is een soort jongen die het geweldig vindt om relaties te hebben met meisjes, waarna hij ze dumpt en ze verdrietig achterlaat. Zodat hij het gevoel krijgt dat hij echt wat voor ze heeft betekend. Ik waarschuwde haar vaak met subtiele hints en ze snapte me ook, maar ze bleef bij hem. Ze zei altijd dat ze liefde miste en hij de enige was bij wie ze dat nog kreeg. Ze woont alleen met haar moeder, maar die laat haar haar gang gaan. Ik vind het moeilijk om haar zo te zien. En ik ga ook niet al haar problemen en alle dingen die ze heeft meegemaakt hier opschrijven. Maar ik ben zo bang. Elke dag maak ik me zorgen dat het niet al te laat is.

Liefs!

Ik ben moslim, zelf weet ik dat zelfmoord tegen de regels zijn maar zelfs dat interessert mij niet, ik probeer werk te krijgen sinds me 16e, ik ben nu 19 en heb nog niets, ik ben een enorme last voor iedereen in me familie en iedereen die ik ken, mensen zijn beter af zonder mij, ik kan niet eens voor mezelf zorgen.

i've given up..
kben het beu om behandeld te worden zoals dak nx beteken voor niemand..
ever been raped..
ever been hit..
well i have..
and i'm sick of that
i want to leave this world to a better place..
i'm callin' it heaven..
goodbye cruell world.

Goodbye.. :(

Vanaf dat ik klein ben ben ik mishandeld misbruikt en noem het maar op. In oktober ben ik door de man van mijn vriendin verkracht, heb abortus gepleegd in de rechtbank gezeten. Als klap op de vuurpijl heb ik in een half jaar tijd vier dierbaren verloren. Doordat ik hulp heb gezocht gaat mijn verleden spoken, vooral de mishandelingen en opsluitingen nekken mij. Sinds een week is mijn overleden opa bij mij en moet ik naar hem toe komen. Heb heel recent de derde poging gedaan mijn leven te beeindigen, helaas heb ik te vroeg gebraakt zodat de pillen er weer uitgekomen zijn. Als je dan toch wakker wordt met een flinke kater dan ben je zo ongelooflijk boos dat wil je niet weten. Kan alleen maar hopen dat mijn volgende poging wel zal slagen. Immers daadwerkelijke hulp laat op zich wachten, sta al vanaf juli 2007 op een wachtlijst voor de juiste behandeling. Daar geloof ik niet meer in en zie me dan ook genoodzaakt zelf mijn oplossing te kiezen. Die is doodgaan zodat je geen pijn meer hoeft te voelen. Mijn leven doet momenteel te veel pijn. Ik heb niets meer om nog voor door te gaan.

Mijn naam is nikita, ik ben 22 jaar. en lerares. Ik zit helemaal overhoop met mezelf. ik ben 2 jaar getrouwd, mijn eerste jaar was een geluukig tot verdrietig jaar geweest en mijn tweede jaar is het een jaar van heel veel pijn en verdriet. Het leven ziet er voor mij helemaal niet rooskleurig uit. ik ben het leven zat, ik zie geen licht meer in de tunnel. Ik kan niet denken aan uitlopen om mijn partner te kwetsen, want ik houw verschrikkelijk veel van hem. voor mij is het beste zelfmoord plegen komt er een ein aan al de problemen. ik ben helemaal gestrees en mijn gezondheid gaat eronder. ik haaaat liefde, iik geloof niet in de liefde en beloftes. waarom moet dit mij overkomen? ik ben dood dood ongelukkig, ik weet niet waar ik mijn geluk kan vinden misschien in de dood. ik denk elke dag eraan wat ik kan doen om mezelf van kant tehouden. me partner houd helemaal niet van mij dat kan ik zien door zijn doen en laten. voor mij is er geen gevoel, aandacht en liefde. ik kan zo dagen zitten schrijven. ik ben echt getrouwd voor mijn straf. wie weet is dit me laatste maanden odf dagen misschien zelfs uurtjes dat ik leef