Levensverhalen (pagina 1121)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Een leven vol teleurstelling

In mijn korte leven, heb ik na mijn gevoel al veel te veel dingen meegemaakt. Ik heb regelmatig zo diep in de put gezeten dat ik alleen maar aan zelfmoord kon denken. Ik weet dat het de 'makkelijkste' uitweg lijkt, maar soms lijkt het net alsof er niets anders mogelijk is.

Ik ben ooit mijn studie op de middelbare school begonnen op VWO-HAVO. Toen ik dat blijkbaar niet aan kon heb ik 4 jaar VMBO gestudeerd. Daar slaagde ik makkelijk van en ben toen doorgestroomd naar de HAVO. Inmiddels in mijn examenjaar van de HAVO realiseer ik me pas dat ik hier echt niet thuis hoor. Met mijn huidige cijfers is er totaal geen kans dat ik hier ooit nog zal slagen, en de leraren maken het me ook niet echt makkelijk. Ik blijf maar denken hoe mijn leven geweest zou zijn als ik na VMBO gewoon MBO was gaan studeren. Misschien was ik gelukkiger?

Ik heb het gevoel alsof mijn ouders ook niet meer teleurstellingen aankunnen. Niet dat ik als kind één grote mislukkeling ben, absoluut niet. Maar zo voelt het wel voor mij. Voor mijn ouders is school altijd al zo belangrijk geweest, en ik weet gewoon dat dit me niet gaat lukken.

Als klap op de vuurpijl ben ik ook nog eens homoseksueel. Dat is een probleem waar ik al mee heb leren omgaan, alleen het is wéér iets waar ik mijn ouders mee teleur zou stellen. Mijn zogenaamde beste vriend, is mijn geliefde. Ik heb verder geen vrouwelijke trekken of iets in die richting dus mijn ouders hebben niet echt iets door. Ze weten wel dat ik vaak een last op m'n schouders draag maar ze weten niet half hoe erg ik me erover voel.

Dagen zoals vandaag, waarop ik me helemaal suf heb geleerd voor mijn hertentamens, om ze vervolgens alsnog dik te verprutsen..kan ik niet langer bevatten. Ik voel me een dom jong, een typische niksnut. Ik snap niet hoe dit zo gelopen is omdat ik van binnen weet dat ik niet zo ben. Maar er zijn dingen in mijn leven die mij hebben gevormd tot wie ik ben.

De laatste tijd is zelfmoord het enige waar ik aan kan denken. Ik denk net zo makkelijk over 'hoe' als ik over het weer zou denken, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En zodra ik er echt serieus over ga nadenken, gaat mijn hart tekeer en schrik ik van mezelf hoe echt het idee gaat worden.

Ik heb het er wel eens met mijn vriend over gehad, maar volgens mij denkt ie dat het alleen pre-examen praat is. Ik kan geen kant meer uit, ik voel me opgesloten. Geïsoleerd eerder. Iedereen om mij heen lijkt vrolijk verder te gaan met hun leven en ik zit vast in de grond. Ik ben het beu om voor iedereen een masker op te zetten elke dag. Ik kan er wel over praten, maar dat verandert mijn situatie niet.

Ik heb er over nagedacht om m'n ouders om hulp te vragen, of in ieder geval mijn ouders iemand anders om hulp te laten vragen. Maar ik ben bang dat ze me niet serieus gaan nemen, of gaan afschilderen als een of andere psychopaat. Hoe echter de gedachte wordt, hoe banger ik ervan wordt. Van binnen hoop ik dat ik mijn gedachte nooit zal verwerkelijken, en dat ik er wel uitkom. Maar van binnen weet ik dat ik de werkelijk niet langer aan kan. Ik ben verdomme 18 jaar. Ik zou op de piek van mijn leven moeten zitten. Dat gaat gewoon niet op voor mij...
Datum:
22-04-2008
Naam:
J. van N
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

een jaar geleden

Vandaag precies een jaar geleden dat mijn oom zelfmoord pleegde en ik hem vond.... En nog steeds is de hele familie in shock, iedereen totaal verslagen. Je gaat weer verder want het moet..., je kunt niet allemaal zelfmoord plegen. Mensen denk goed na voordat je zoiets doet, het lijkt voor jou de oplossing, maar denk aan al die nabestaanden, voor jou is het over, maar voor hun eindigt het nooit die pijn, dat waarom, dat schuldgevoel.......
Datum:
22-04-2008
Naam:
anna
Leeftijd:
39
Provincie:
Friesland

wrm leef ik nog

wrm leef ik nog ik wil dood ma wqrm ik wiol heen gaan ma wrm kan iermand mij dit ooit zegge ik was 12 toen ik begon met in me polsen snijden medicijnen onder drukke mijn evoelens maar diep van binne wil ik zo graag dood maar wil ook bljkven leven ik denk dat ik pas weet wat ik wil wou als ik dood ben!!
Datum:
22-04-2008
Naam:
swimpie
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Moed, wilskracht, hulde.

Ik ben een jongenman, 27 inmiddels en mijn naam is echt geen opgegeven nepnaam omdat ik me niet hoef te verbergen. Dat heb ik jarenlang gedaan en de vele verhalen die ik nu hier gelezen heb motiveren me dit stukje teschrijven. Allereerst wil ik diegene die hier hun verhaal geven aan de mensen. Bijzonder een hart onder de riem steken en een applaus geven omdat het ronduit bijzonder is wat jullie doen.

Het vereist moed, gevoel, en puur wilskracht dit tedoen. Je verhaal opschrijven is niet iets wat je zomaar doet. Mijn verhaal, is telang voor deze site zoals het voor vele zal zijn. Ik heb ook jaren rondgelopen met zelfmoordgedachtes. Ik heb ook geleefd in mijn eigen wereldje. Ik zag het ook geheel niet meer zitten om ook nog maar een seconden op deze aardkloot rondtebanjeren met geen doel voor ogen.

Ik denk dat 90% (puur subjectief niet feitelijk ) van de mensen op deze aardbol ooit weleens het gevoel hebben gehad. Wat doe ik hier? Waarom heb IK al die ellende door moeten staan :C Waarom zou IK nog doorgaan met leven. Ook al heeft leven geen specifiek doel. Immers we ademen, leven, werken, schijten, en gaan naar bed om vervolgens de volgende dag hetzelfde tekunnen doen.

Ik ga mijn verhaal niet uit de doeken doen, ik heb veel verloren, een beste vriend in het leven die ze doorijden. En mij neigen vriendin die ze onder een auto vandaan konden schrapen. En een drugsverslaafde broer. Geloof mij maar ik ken echt wel ellende en dan nog zo jong. Een ding heb ik nooit gedaan.

Zelfmedelijden, waarom ik...waarom moet mij dit overkomen. Zielig in een hoekje gekropen met een alchol lucht waar smirnoff zelf nog jaloers op zou zijn. Jezelf de vernieling indrinken. Zitten huilen, een volwassen kerel op de grond, op zijn knieen smekend voor een verlichting van de pijn in zijn hart.

Todat ik met een mes op mij polsen zette, en mezelf eens bekeek in de spiegel. Bezweet...angst...adreline giert door je lichaam heen. Vragend, is dit juist? Is dit wat ik wil? Is dit wat de wereld wilt? Wat wil ik eigelijk? Wat is mijn doel..einde aan maken. Of...toch niet.

Ik had het lef niet. Ik zeg jullie eerlijk, ik had de ballen niet mezelf van kant temaken. Ik verlaat deze aarde vroeg of laat. Daar is geen ontkomen aan, maar die dag besefte ik een ding.

De waarom ik!! werd Waarom IK NIET!!
Ik voelde me opgelaten en ik had de oplossing gevonden voor mezelf. Nu is mijn leven stuk anders. Ik heb een geweldige vrouw die me veel bijgestaan heeft. Een goed leven, tuurlijk ben nog jong, heb nog veel voor me tedoen.

Enige wat ik kwijt wilde hier is..mensen denk er goed over na. Leven eindigd vanzelf een keer. Leef erop los, zelfmoord kan het oplossen voor jezelf. Maar bedenk wel wat je achterlaat de pijn en verdreit van de mensen die om je geven. Als iemand overweegt het tedoen na het lezen van dit verhaal.

Ben niet egoist, en doe het op een plek en manier zonder andere mensen meetrekken. Ik had een vriend die gooide zich voor de trein. Dat vind ik vreselijk egoistisch heb ik hem nog niet vergeven. :C Iemand anders zijn leven is verpest omdat hij zo graag een einde eraan wilde maken.

Hulde voor de mensen hier, en voor hun verhalen. Hopelijk mag dit erop staan..ik reageer niet op iemand zijn bericht. Puur algemeen en een stuk van mijn eigen leven staat erin in de hoop sommige zich bedenken. En inzien dat er meer is in het leven dan alleen ons schuldgevoel.
Datum:
22-04-2008
Naam:
Michel
Leeftijd:
27
Provincie:
Anders

ik ben niks waard

sinds een tijdje
heb ik vaak ruzie met vriendinnen
en mijn meester zecht steeds tegen iedereen:goed zo je doet het goed hoor
en ik had het altijd gedaan
op een begeve momend dacht ik:waarom leef ik eigenlijk? iedereen haat me!
ik kan net zo goed dood niemand die dat erg vind!!
ook thuis had ik het altijd gedaan ik wilde gewoon niet meer leven ik bedoel waarom zou ik nog leven?wat heb ik erraan?niemand is aardig voor me!

ik had niemand die me kon trooste
behalve 1 paard bij dat paard kon ik al mijn problemen kwijt bikj dat paard alleen bij dat paard had ik even het gevoel dat ik het leven waard was maar ik kon er maar 1 keer in de week komen maar ik had het gevoel dat dat ene paard als enige van me hield verder had ik nog 1 iemand bij wie ik m'n verhaal kwijtkon een vriendin die dezelfde gedachten hebt als ik ze denkt ook dat ze beter dood kan

toe ik nog nie geboren was waren mijn ouders gescheiden ze doen heel naar tegen elkaar ik ben een keer zelfs 1 jaar weggehouden bij mijn vader ik kan er niet tegen ze kunnen geen 1 aardig woordt tegen elkaar zeggen.....
verder is mijn lievelings tante overleden ik weet dat ik voor haar wat waard ben maar zin is weg dus waar zou ik voor leven en mijn vader en zijn vriendin houden van me maar vrienden,mijn moeder,mijn broertje enz. niet iedereen zou het liefste willen dat ik weg was ik heb vaak mijn eigen begrafenis voorgesteld wilde een keer zelfmoord plegen maar durfde het niet dit gevoel dat ik niet besta voor de wereld dat iedereen me haat heb ik nog steeds maar ik wil er graag vanaf
Datum:
21-04-2008
Naam:
chaja
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Help.

Hallo, ondanks alle ellende die ik als kind heb meegemaakt en me daardoor slecht heb ontwikkeld, heb ik alle mogelijkheden aangegrepen om mezelf beter te maken. Helaas niets heeft geholpen en nu zit ik op een einpunt. Vrijwillige Eutenashie of mezelf van kant maken (waar ik, mede dankzij mijn geloof, ) tegen ben. Ik word....afijn, het word niets meer met mij, dat is een ding wat zeker is. Dit is dus geen afscheidsbrief, ik moet (!) verder. Iedereen, hoe zwaar ook!
Datum:
21-04-2008
Naam:
Popke Talman
Leeftijd:
53
Provincie:
Friesland

De hulpverlening

De hulpverlening: Politie, kinderbescherming en geestelijke gezondheidszorg.

1. Toen ik 8 was (in 1967)probeerde mijn vader mij en mijn zusje en broertjes te vermoorden met een mes. De politie haalde hem op en...bracht hem een paar uur later weer terug.

2.Toen mijn vader niet lang daarna stierf, kwam er (omdat mensen van onze mishandeling melding hadden gedaan) iemand van de kinderbescherming een kijkje nemen.
Iemand had echter van te voren mijn moeder op de hoogte gesteld; mijn moeder ruimde alle drankflessen en de rest op, en dook met hem in bed.
Deze man van de kinderbescherming werd later aan mij voorgesteld als mijn "nieuwe pappie".
Hij is enkele maanden gebleven en vertrok daarna met medename van een kostbaar postzegelabum van mijn gestorven vader.

3.Op mijn 11e kregen wij een gezinsvoogd, die ons vermaande dat wij het moeder niet zo lastig moesten maken.
Na talloze vruchteloze gesprekken met een maatschappelijk werkster(die mij zo'n lief kind vond, maar mij toch steeds terug liet gaan naar mijn mishandelende moeder) liep ik op 14 jarige leeftijd, in 1973, weg.
Via de kinderbescherming kwam op een internaat bij de nonnen, waar het fijn was.
Daarna, op mijn 15e, kwam ik bij een pleeggezin.
Mijn pleegvader wilde mij maar wat graag hebben.
Hij heeft mij van mijn 15e tot mijn 16e sexueel misbruikt.


4. Op mijn 19e kwam ik voor het eerst onder behandeling van een psychiater. Hij wilde steeds over mijn sexleven praten terwijl ik dat niet wou. Eens midden onder een een gesprek beval hij mij mijn onderbroek uit te trekken. Hij wilde weten of mijn schaamhaar los zat, want dat kon misschien de oorzaak van mijn depressie zijn.
Later hoorde ik dat hij hetzelfde had gedaan bij mijn zusje, waarbij hij zelfs nog verder ging.
Datum:
21-04-2008
Naam:
H
Leeftijd:
49
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord/ Rust

nooit heb ik echt zelfmoord willen plegen om de dood,
altijd om de rust, ik denk dat zelfmoord voor mij soms een oplossing lijk omdat het dan rustig word in mijn hooft
maar tot nu toe ben ik blijven vechten
ik vecht iedere dag tegen die nare gedachtes, ik wil nog niet!
ik wil nog heel even vechten
heel even kijken of het me echt niet lukt
nog heel even afwachten
mezelf nog een beetje tijd geven
wie weet komt het echt wel goed zoals ze zeggen, wie weet gaat de komende hulp wel goed werken..
ik wil nog niet
geef het nog heel even tijd!!!
Datum:
21-04-2008
Naam:
Anotje
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

ik geloof nergens meer in

ik werd als kind mishandelt door een stiefvader die ziek was ik durf er niet over te praten nog steeds niet mijn moeder heeft me proberen te vermoorden toen ik klein was in de douche met een mes op de middelbare school wou ik steeds voor de bus springen ik heb verschillende keren geprobeerd om zelfmoord te plegen en denk er nog steeds aan ik leef in het verleden en het heden ik voel me vies smerig soms was ik me met jif of was poeder omdat ik me vies vind ik ben ook verslaafd ik sluit mezelf ook op thuis ik wil niet naar buiten gaan ik eet niet meer of nauwelijks ik weet dat een dezer dagen ik stop
Datum:
21-04-2008
Naam:
ted
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

over mezelf vertellen over zelfmoord poging

Hallo, mijn is W
Ik wil wat over mezelf vertellen over zelfmoord poging, omdat ik in mijn verleden door mijn eigen 1 keer ben geslagen en meerdere keren door mijn vader seksueel ben misbruikt. Ik voelde me zo onzeker. En als een vriendin van mijn boos op me zou worden of ze is even boor op mijn denk ik altijd het kom nooit meer goed, en daardoor ik ook mijn gedachte waarom leef ik dan nog? En op geven moment wil ik niet meer leven en wil dood, en weer met mijn gedachte ik pleeg wel zelf moord met al die nare leven die ik gehad heb. heb helemaal geen fijne jeugd gehad.Maar ik ben nu wel inmiddels wel getrouwd en wel gelukkig getrouwd. Maar soms denk ik nog weleens terug aan het verleden van waarom moet het mijn overkomen, en ben gelukkig niet alleen die het zelfde hebben gedacht. Want ik denk dat je er misschien beter erover kan praten dan wanneer dat je er met je nare gedachten erbij ben. Dan denk ik dat je er misschien beter over kan praten met de mensen die je heel graag mag, het hoeft niet perse met je eigen ouders te zijn en zeker net met je eigen vader die je seksueel heeft misbruikt. Want om den duur vertrouw ik mijn ouders niet meer, en ik zou graag alleen met mijn moeder erover willen praten, alleen mijn moeder die wil mijn niet een geloven dus wat moet ik dan doen? dat weet ik zelf niet eens, soms weet ik me helemaa geen raad.
Groetjes W
Datum:
21-04-2008
Naam:
W
Leeftijd:
30
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.