Levensverhalen (pagina 1038)

om de een of andere reden heb ik de afgelopen paar maanden teveel zelfmoordgedachten. zelfverminking komt er nog net niet aan te pas, omdat ik slecht tegen bloed kan. mijn verhaal:

ik heb een tijdlang een moeizame relatie gehad, waarbij mijn toentijdige vriendin mij uiteindelijk vertelde dat ik haar meer pijn deed dan plezier met mijn depressieve gedachten. ze heeft me gedumpt toen ik haar het hardst nodig had. het heeft me maanden gekost om erbovenop te komen, en nog een aantal maanden om mezelf ervan te overtuigen dat het niet aan mij lag.

toen ik dat eenmaal voor elkaar had, begon het nieuwe schooljaar, en leerde ik S. kennen. S. en ik vinden elkaar leuk, maar ze wil om de een of andere reden geen relatie beginnen. wel vind ze me leuk, wil ze graag bij me zijn en misschien ook wel intiem worden. maar geen relatie. haar instinct zegt haar dit, na notabene een aantal weken samen doorgebracht te hebben.

dit heeft een enorme invloed op me gehad, het is iemand voor wie ik 20 jaar van mijn leven op wil geven, om de resterende tijd samen door te brengen. maar andersom dus niet.. nu heb ik verder gewonweg geen sociaal leven. ik ben een outcast, en dat is altijd zo geweest. thuis moest ik altijd al tegen verwachtingen opvechten, hetgeen me nog nooit gelukt is. ik heb totaal geen band met mijn ouders, kan niet met hun of wie dan ook praten. Ik voel me nutteloos. ik neem ruimte in, kost geld, maar lever niks op. er is niemand die mij zou missen, en dat is niet overdreven.

ik weet onderhand niet meer waarom ik nog iets probeer. misschien moet ik ipv zelfmoord mijzelf doneren aan de wetenschap, voor een serie dodelijke proeven ofzo, dan heb ik nog een nut in deze wereld...

Hallo iedereen.

wat doe ik fout?
waar gaat het mis?

iedereen die ook wel eens heeft gedacht aan zelfmoord stelt zichzelf deze vragen.
Althans, dat denk ik.

Ik stel me deze vragen erg vaak.

wat doe ik fout?
ik zou het niet zo kunnen zeggen, het lijkt erop alsof ik alles fout doe.

waar gaat het mis?
het gaat mis als het is gebeurd.
daar bedoel ik mee, als ik al iets heb gedaan, gezegd o.i.d.

Sinds mijn elfde gaat het met mijn moeder thuis mis.

constant ruzie.
om de stomste dingen.
Ruim je kamer op, wat ik dan ook deed, een beetje, maar niet langer dan 2 dagen. want dan was ik weer terug bij af met mijn kamer.

jarenlang heb ik gehuilt om de dingen die er thuis gebeurden.
want voor mijn vader, en mijn 2 broertje en zusje, is dit ontzettend belastend.

Op de middelbare school ging het niet goed.
ik haalde altijd lage cijfers,
kwam amper naar de lessen, en als ik al kwam was het of te laat, of ik ging slapen.

en dat op een havo.

alweer bijna een jaar geleden,
heb ik een ontzettende uitspatting gehad.

mijn moeder kwam mijn kamer op, begon weer alles uit de kast te trekken, overal tegenaan te trappen als mijn kamer een rommel was en ze er niet door kon.
Maar ook naar alles kijken.
wat is dit? hoe kom je hier aan?
hoe kom je aan dat geld?
van die heb je dat?
maar ook in briefjes.
en ja hoor,
daar lag natuurlijk een brief van school die ik haar niet heb laten zien.
1000 telaat- en afwezigheidsmeldingen.
ze werd woedend.
ik trok de brief uit haar handen,
ben naar beneden gerend, zij achter me aan, huppa weer naar mijn kamer, deur dichthouden. ze krijgt de deur open, weer naar beneden.
uiteindelijk zat ze op me.
ik zag zwart voor mijn ogen.
ik heb altijd gezegd, sla je moeder nooit.
ook als ik van iemand hoorde dat hij/zij zijn/haar moeder had geslagen, heb ik ze altijd voor gek verklaart.

maar dit keer was het anders.
zoals ik al zei, zwart voor mijn ogen.
pas de volgende dag zag ik, dat ze overal blauwe plekken had.
ik schrok me dood.

maargoed,

uiteindelijk maakte ik een opmerking dat ik het jammer vond dat mijn poging om mezelf van het leven te beroven was mislukt.
Ik had een overdosis pillen geslikt.
zelfs had ik mijn vader al eens gevraagd, paps? zou je doodgaan als je een strip van deze pillen slikt?
en mijn vader zei daar ja op.
Maar hij had het mis.
Ik ben zowiezo iemand die goed tegen medicatie kan, en ik moet dan ook meer medicatie nemen als een ander, anders werkt het dus niet.
daar had ik totaal niet bij nagedacht.
maar waarom maar 1 strip?
waarom niet voor de zekerheid 2?
was ik toch bang?
ik ben dan wel kwaad op mijn moeder, maar ik kan Ruben en Ivy toch niet zo achterlaten?
(mijn kleine broertje en zusje)
en mijn vader dan?
Met hem kan ik het altijd vinden,
of ik moet toch wel iets hebben gedaan wat echt niet door de beugel kan, en dan wordt hij ook waanzinnig kwaad.

maargoed,
zodra mijn moeder hier achter kwam,
heeft ze meteen de dokter gebeld.
Die verwees ons door naar het RIAGG.
daar gepraat,
met z'n 3e, maar ook ik alleen of mijn ouders alleen.

Ik denk altijd dat ik alles zelf kan en moet doen.
dus ook hier over.
na een paar sessies ben ik hiermee gestopt. ik vond dat ik er totaal niks aan had. En dat ben ik nog steeds van mening.

Ook ben ik door iemand getest op mijn IQ en ADHD.
mijn IQ is getest geworden omdat ik niks op school deed, maar iedereen in mijn omgeving wist dat ik dat écht wel aan zou moeten kunnen.
en ze hadden volgens die test gelijk.
HAVO was mijn niveau.

maar ook de test op ADHD was positief.
Hiervoor kreeg ik pillen.
Als ik thuis was drukker was, of weet ik veel.
zei mijn moeder gelijk, neem je pillen.
hier kan ik zo boos om worden, omdat het 15 jaar geen probleem is geweest dat ik ADHD had, omdat we het niet wisten.
maar nu het bekend is, wordt ik voor mijn gevoel gelijk in een hokje geplaatst.
En terwijl ze weet dat ik er niet tegen kan,
doet ze het nog steeds.
hoe boos ik wordt, hoe veel ik ga huilen, hoe vaak ik ook tegen mijn broertje zeg, zeg tegen haar dat ze er mee stopt! want ik kan dit toch niet zo.
waarom is het nu opeens zo'n probleem?
Ze kan het nog steeds niet begrijpen.

Door de stress ging ik ook praten met iemand op mijn toenmalige middelbare school.
dat schoot ook niks op.
ik gebruikte het dan ook vaak als excuus om niet naar de lessen te gaan.

maar ook ging ik mezelf verdoven, dmv jointjes en pillen.

in het weekend, na school.
puur om even uit de realiteit te stappen en niet meer aan de thuissituatie te denken.
Ook ben ik het liefste weg, ik ben 's avonds meestal niet thuis, om buiten te zijn, met vrienden.

mijn moeder heeft wel het vermoeden dat ik iets gebruik,
maar ik geef het niet toe.

ik weet niet wat ik moet doen.
Kies ik de harde weg, de realiteit?
of kies ik voor de snelle weg, zelfmoord?

Ik krijg het bijna niet over mijn hart,
maar, ik haat haar.
ik haat mijn moeder.

waarom ik het bijna niet over mijn hart krijg?

er zijn 3 andere gezinsleden, Ruben Ivy en mijn vader, die wél van haar houden.

En het gaat niet altijd mis met mijn moeder.
soms, gaat het ook goed.
maar zodra er niet is opgeruimd in huis, ontploft de bom.

weglopen heeft ook geen zin.
dat levert ook alleen maar stress op.

Als ik er niet meer ben,
gaat het goed.

Ben ik er wel nog,
gaat het keer op keer op keer MIS.

wat ik moet doen?
ik weet het nog niet.
het is 50-50.
en dat komt door die 2 schatjes van een broertje en zusje.

Hun grote zus,
Die alles voor hun doet.
opeens weg?
hoe moeten ze wel niet over me denken?
wat gebeurd er met hun?
wie moet er nog op ze letten, wie moet ze helpen als er iets aan de hand is?
Ivy en Ruben zijn mijn 2 steunpilaren.
En mijn vader ook.


Als iemand mij advies wil en kan geven,
post aub een reactie op het forum.

bedankt, en tot (n)ooit.
Cynthia v/d B.

Hallo , ik ben een jongen van 15 jaar en ik zit al vanaf me 12e niet lekker in me vel.
ik heb een soort autisme en demeeste mensen begrijpen me daardoor niet zoals ik alles bedoel,
de laatste tijd zit ook echt alles tegen .
slechte cijfers op school , sommige zijn boos en op , en ik heb de vriend van me moeder en me moeder samen zien neuken op de bank.. ze snappen allebei niet dat ik hiermee kan zitten , maar dit is een beeld dat maar niet uit me hoofd wilt gaan en ik kan zo gewoon niet leven meer.
aub vertel mij wat de beste oplossing voor me is.

Ik kan niet met mensen omgaan, al vanaf jongsafaan. Ik heb altijd ruzie. Daarnaast kom ik blijkbaar over als een lastig en ontevreden mens en schijnt men te vinden dat ze me het nooit naar de zin kunnen maken. Nadat ik gisteren een flinke aanvaring met mijn manager heb gehad, hoeft het van mij niet meer. Ik heb het gehad met werkgevers, ik heb het gehad met de mens. Nu alleen nog de moed vinden om er een einde aan te maken.

Ik vergat erbij te vertellen dat mijn vader nu zelfs een advocaat in handen heeft genomen om alle dieren & spullen die van ons zijn en die bij hem staan weg te krijgen.
Dus ik voel me hierdoor enorm verraden en als alles weg is wil ik ook zeker niets meer met m'n ouders te maken hebben, NOOIT meer...

Groet, mij.

wie weet de weg die ik moet gaan
wie kan mij vertellen welke kant ik op moet
hoe kan ik nog op mn benen blijven staan?
Ik vraag mezelf af.. doe ik het allemaal wel goed?

ik word gek van de gedachten
dat dit nog zo lang doorgaat
het geluk dat op zich laat wachten
tot mijn pijn het doorlaat.

Wanneer vind ik mijn leven?
want dit is er geen
hoe lang moet ik nog streven?
want ik wil er een.

ik ben op zoek naar mijn gevoel
ik raap de gevoelens bij elkaar
niemand snapt wat ik bedoel
ik wil alleen mn leven maar.

Ik voel me machteloos, weet niet wat ik moet doen.

Mijn ouders hebben nooit "echt"van elkaar gehouden en hoe moet je dat dan overbrengen op je kind als je zelf niet weet wat het is?

Op de basisschool schreeuwde ik leterlijk om aandacht.
Niet was gek genoeg op maar op te vallen voor de rest.
Ik misdroeg me zo dusdanig dat andere ouders hun kinderen verboden met mij om te gaan.
Iedereen lachte om mij, vond mij geweldig maar echt vrienden ben ik nooit met iemand geweest.
Toen ik naar de middelbare school zou gaan ben ik gewaarschuwd dat als ik me op dezelfde manier zou gedragen als op de basisschool ik zeker geen vrienden zou maken.
Met deze woorden goed in mijn achterhoofd begon ik aan de middelbare school maar juist precies het tegenovergestelde als op de basisschool, ik trok me terug, hield me rustig en werd daardoor vanaf dag 1 zo'n beetje gepest.
4 jaar lang nooit ergens bij gehoord en alleen een paar verzorgpaarden die mij op de been hielden.
Als ik me slecht voelde ging ik naar hun.
Daar kwam ik tot rust en dan ging het weer wat beter.
Dan was in elk geval "de gedachte" even uit mijn hoofd.

Daarna volgde het MBO, ook hier ging het al niet veel beter als op de middelbare school.
Ik werd niet geaccepteerd en ik denk ook dat dit komt omdat ik nooit GELEERD heb om met mensen om te gaan, hoe je contact moet maken.

Op mijn 19e ontmoette ik mijn huidige vriend.
Iemand die veel ouder is dan ik en ik denk dat ik een soort van vaderfiguur zocht die ik nooit had gehad. (daarvoor ook enkel geïnterresseerd in oudere mannen die een vaderrol konden invullen).
Ik had vanaf het begin twijfels want hoe kon het nou dat iemand mij ECHT leuk en aardig vond...?
En wat was dat eigenlijk? verliefd zijn? Wat voel je dan...?

Maargoed, al die tijd probeerde ik zo min mogelijk thuis te zijn en steeds vaker naar hem toe te trekken en dat was meer om maar niet thuis te hoeven zijn.
Al met al heel wat opgebouwd (voor zover dat kon want zat ik de schuldensanering dus van opbouwen is niet veel sprake) maar op een of andere manier wilde ik dat niet zien en geloofde steeds in zijn verhalen dat het allemaal wel goed kwam enzo.
Nu een x aantal jaren verder heb ik het al verschillende keren uit proberen te maken maar op een of andere manier laat hij mij niet los.
Ik KAN niet terug naar mijn ouders, ze willen me zelfs niet eens meer hebben want ben toen ik nog officieël bij hun woonde eruit gezet.
Mijn ouders hebben alleen kinderen voor hulp in de huishouding.

Ik weet dus niet waar ik heen moet, door die schulden komt de ene deurwaarder naar de andere en ik wordt er helemaal gek van.
En hij steeds maar zeggen dat het allemaal wel goed komt, hij is er ook wel mee bezig maar dat gaat niet in een keer en er zitten meerdere schuldeisers op geld te wachten en op grote bedragen.

Ik kan me inschrijven bij een woningstichting maar daar gaat zeker een x aantal jaar aan voorbij voordat ik aanspraak maak op een woning.
Vrienden had ik al niet, familie is dus ook geen optie en op straat leven IS geen leven...

Ik weet dus gewoon niet wat ik moet doen en zie het niet meer zitten.
Ik heb wel vaak gedacht ALS ik het zou doen, hoe zou ik het dan willen doen?
Ik zou in elk geval geen andere mensen erbij willen betrekken.
Mij lijkt het me het beste om een dosis pillen (wat dan ook ) te nemen nadat je gegeten hebt, dan op bed gaan liggen en wachten tot je in slaap valt om vervolgens nooit meer wakker te worden...
Als je dan ´s ochtends gevonden wordt is het in elk geval al te laat voor hun om er nog wat aan te doen.
Maar ik moet wel zeker weten of dit lukt want ik wil niet wakker worden de volgende morgen.
En wat voor pillen zou je kunnen gebruiken?
Je komt ook niet zo makkelijk aan slaappillen.
Je kan een van een half jaar anticonceptie pil in een keer naar binnen werken maar denk niet dat het het gewenste resultaat opleverd.
Zolang ik dus niet zeker weet of de pillen "helpen" zeg maar durf ik het nog niet aan...

Groet, mij.

Ik ben 15 jaar ..
ik ben marokkaaans.
ik heb een piep leven .
mensen pesten me al 10 jaar.
me ouders worden vaak boos op mij.
het begon allemaal toen ik in groep 4 zat mensen schelde me uit en noemen me lelijk kind en dikkie dik zo ging het elk jaar me leven werd een hel toen ging ik van school af ben naar eeen ander basisschool gegaan ik dacht dat het beter werdt maar niet dus het werd ergen ze verzonnen zelf dat ik poep at en dat ik vlooien had maar 1 ding begrijp ik niet ik had hun nooit wat aan gedaan . ik ging naar elke docent op school maar die zeiden alleen van niet meer doen . het werd als maar erger toen . ik ging elk jaar naar me oma en opa ik kon gewoon niet zonder hun maar ja ik had nooit gedacht dat ze dood gingen in iedere geval als ik getrouwd ben en dat hun mijn kinderen konden zien maar in die tijd dacht ik van wie wilt mij dan.me oma overleed op 06-03-07 me opa op 03-06-07 het was gewoon een piep jaar voor mij . ik ging naar de middelbare school en ik verbeterde me zelf ik deed stoer ik schold iedereen uit . me overgrootmoeder over leed 1 week na me opa en de zus van me oma 1 dag na me overgroot oma . het was een stress jaar voor me. me opa was hertrouwd dus ik heb nu een stiefoma maar ik mag haar helemaal niet. me moeder vindt haar gewoon geweldig en daar ben ik zo boos om me echte oma gaf ze geen aandacht en nu er een andere vrouw is in plaats me oma vindt ze haar zo lief en geweldig ik kan me moeder gewoon haten omdat . ik ging naar middelbare school ging roken enzo. ik had een tijd dat ik me pols open sneed . maar jaah het werd iets beter met me mensen respecteerde me maar niet iedereen mensen lachte mij nog steeds uit hoe ik er uit zag maar ik liep gewoon met de mode mee .vandaag was het een rot dag voor mij. ik vindt een jonge zo geweldig maar hij gaat met me neef om. maar ik vindt hem zo geweldig . hij kwam vandaag naar me toe en zei eet je echt poep was het lekker en heb je je tanden daarna gepoetst was het wel mensen poep of honden poep hij lachte regt in mijn gezicht en nu ben ik in me kamer aan het huilen ik heb gewoon hulp nodig en ik wil een geweldig leven lijden zonder pijn . ik heb al te veek meegemaakt ik vraag me altijd af waarom ik dit verdient heb . ik heb niks verkeerds gedaan duss ben ik nu op deze site beland KUNNEN JULLIE ME PLIES HELPEN !!!!!!!!!

ik heb heel vaak dat ik niet weet wat ik doe,ik voel me dan verdrietig en boos tegelijk.
Daarom snijd ik mezelf, en wil een einde aan mn leven maken.
Maar dan zie ik mn vriendje weer sgrijven van: doe het niet!
Nja ik weet het gewoon echt even niet meer,ik word hier gek! kan iemand me please helpen?

het begon toen ik een jaar of 5 was.
me echte vader sloeg mijn broer' mijn moeder en mij. toen hij eindelijk uit ons leven was verdwenen. ging alles wel weer wat beter tot me broer verkeerde kant op ging door verkeerde vrienden me moeder wilde niks van hem hebben en op den duur behandelde ze mij ook zo.
ik leerde een meisje kennen leuke tijd tot ze zelfmoord pleegde het mislukte en ze kwam in het ziekenhuis terrecht ze liet mij zitten voor een ander en ik kwam in de zelfde situatie ik kwam er met een wonder bovenop sinds toen mogt ik niet meer thuis wonen en woon ik bij me nicht en is me moeder zwaar verslaafd en haar vriend ook aan alcohol.