Levensverhalen (pagina 1016)

ik weet niet eens waar ik moet beginnen.
Het komt erop neer dat ik het zat ben om overal voor te vechten voor mijn gezondheid,liefde,gelukkige leven...
eind stand doe ik iedereen pijn
Ik krijg de schuld van alles echt alles
Ik heb niemand die snapt hoe ik me voel
Ik wil gewoon niet meer leven

ben het beu dat mijn ouders altijd boos op me zijn!!!om het minste ding!!
mijn vader is werkloos men oma ligt op sterven en het gaat slecht op school ben mijn leven echt beu!!!!!
IK WIL ZELFMOORD DOEN!!!!!!!!

Sinds kort is aangetoont dat ik borderline heb..

Ik kan hier niet mee omgaan, heb al een keer overdosis geslikt en snij mezelf elke week wel..

Ik haat mezelf, mijn uiterlijk heb ik mee maar van binnen ben ik helemaal verscheurd.

Ik woon nu al op mezelf omdat ik niet meer thuis kan wonen door problemen & ik heb het gevoel dat ik alles in me eentje moet oplossen, sinds me 11e heb ik al een rotjeugd en ik zie het allemaal niet meer zitten..

Heb ik eindelijk een vriend kraak ik hem af, ik kan er niet voor hem zijn en hij niet voor mij.

Het liefst ga ik naar de hemel & ga ik alvast naar me volgende leven :(

Waarom is het leven toch 1 grote zwarte gat.. al jaren lang..

sinds de basisschool word ik gepest in groep 8 begon ik mezelf te snijden
de juf hield me steeds voor de klas als we het over nivo's hadden ik had havo/vwo maar de juf zij altijd dat ik nog geen K kon ze zij dat ik niks waard was ... ik begon mezelf pijn te doen om het te vergeten
later dat jaar deed ze het elke dag toen heb ik geprobeert m'n polsen door te snijden ik was toen 10
ik zit nu in de 2e klas en ik zie de zin van het leven nogsteeds niet
ik heb in de tussen tijd al zo'n 50 keer zelfmoord geprobeert te plegen (het klinkt als veel maar als je de tel bijhoud valt het wel mee)
ik heb mezelf eprobeert op te hangen m'n polsen doorsnijden overdosis alcohol ik heb me geprobeert neer te steken het is alleen nooit gelukt... ik ben meerdere keren buiten bewustzijn geweest
dit is de eerste keer dat ik het ergens vertel ofzo , m'n ouders weten het niet m'n vrienden maar een deel
ze denken dat ik een vrolijk meisje van 12 ben maar van binnen en ik 2 jaar geleden al dood gegaan

Ik loop al meer als een jaar met depressieve gedachtes rond.. Toen ik in de brugklas kwam, was ik heel onzeker, ik was bang voor oudere kinderen, wat mensen van me zouden gaan vinden. Ik kwam met een meisje in de klas, en zij werd al snel mijn grote voorbeeld. Na een jaar haar te volgen, besloot ik dat dit geen optie was.. Ik wou mezelf zijn.. alleen.. wist ik niet wie ik was, als ik mezelf was.. Toen ik in de 2e klas kwam, kreeg ik een nieuwe vriendin, ze zat al in de 4e klas, en ik dacht dat ze me heel goed kon helpen mijzelf te vinden. Ik was voor het eerst in mijn leven echt gelukkig, omdat ik een echte vriendin had gevonden, die me begreep, en me overal bij steunde. Ik werd verliefd op een jongen van 16, en niet zo'n beetje ook. Op het schoolfeest hadden we gedanst, en ik was helemaal in de 7e hemel. De jongen en ik kregen steeds meer contact met elkaar. Ik was smoor op die gozer. En toen ging het fout. Ik maakte de domste fout in mijn leven (tot dan toe..). Ik had een droom gehad, en ik was daar zo opgewonden over, dat ik het mezelf begon aan te praten, alsof het realiteit was. Ik vertelde dit aan mijn vriendin, en ze was superblij voor me. Ik had namelijk gedroomt dat die jongen mij m'n eerste zoen had gegeven, in het fietsenhok. Maar in de realiteit was er niks gebeurt. De jongen en ik hadden eigenlijk ook bijna geen contact meer. Ik vond dat raar, want ik geloofde in mijn droom, dat ik mezelf had wijsgemaakt. Ik snapte niet waarom hij me negeerde, na een eerste zoen. Toen mijn vriendin het zat was, dat ik erover bleef praten, heeft ze met hem gepraat, en hij werd natuurlijk vreselijk boos, omdat hij van niks wist.. Ik voelde me vreselijk schuldig, ten eerste tegenover die jongen, maar ten tweede ook tegenover mijn vriendin, waar ik tegen had gelogen... Ik voelde me waardeloos, en probeerde alles om het weeer goed te maken met die jongen. Dat werkte averechts, zodat die jongen een hekel aan me begon te krijgen.

Mijn vriendin werd er ook niet vrolijker op. Iedere keer als ik begon over hoe ik me voelde over wat er was gebeurt, begon ze chagerijnig te kijken. Op een gegeven moment, was ze er zo klaar mee, dat ze zei: als je nu je mond niet houdt over die gozer, dan praat ik niet meer met je! Dat was wel het laatste wat ik wou, want behalve haar had ik geen andere vrienden op school. Maar ik voelde me zo vreemd, want ik wou dat alles goed kwam, dat ik geen ruzie had met die jongen, terwijl ik wist dat ik daar niets aan kon veranderen. Ik kreeg nachtmerries over de jongen. Dat ie naar mijn huis toe kwam, en dat hij voor mijn neus met mijn beste vriendin liep te flirten.

Mijn vriendin veranderde, ze werd agressiever leek het wel. Dat kwam omdat bij haar thuis ook niet alles op rolletjes liep tussen haar ouders. Ze reageerde dat op mij af, en als ze boos was, ging ze me slaan, om af te reageren. Als ik problemen had, werd ze boos, en begon ze te zeggen dat het mijn eigen schuld was, en dat ik alleen aan mezelf dacht. Ik werd bang voor haar..

Mijn klasgenoten vonden ook dat ik wel erg overdreef over alles, en ik maakte overal zo'n drama van volgens hen. Ik voelde me waardeloos, en minderwaardig. Ik had het gevoel dat iedereen me in de steek liet.

toen kreeg ik ruzie met mijn vriendin. Ik had haar gezegt dat ik het niet meer pikte dat ze me sloeg enz. Ze begon me smsjes te sturen met daarin rotte boodschappen: ga huilen ofzo.. spring lkkr voor de trein!!!

Ik werd steeds meer depressiever, en durfde niet meer naar school. 's nachts sliep ik amper, en op school huilde ik iedere dag.

Mijn ouders wisten van niks, en iedere keer als ik gestrest thuis kwam, kreeg ik weer een preek, over wat ik allemaal anders had kunnen doen, zodat het een leuke dag had kunnen worden.

Zo kom ik op vandaag, deze dag. Ik zat op een bankje op het schoolplein, in mijn eentje. Mijn vriendin stond bij mijn grote liefde. Ze leek heel erg veel lol te hebben met hem. Maar het boeide me niet zoveel. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik over hem heen was, dat ik mijn eigen leven had. Maar toen ik hem daar zag staan, bij mijn enige vriendin, waar ik nota bene ruzie mee had, voelde ik me zo verschrikkelijk eenzaam. Alsof God iedereen tegen me op had gezet. Ik begon te huilen. Ik wilde niets meer, ik had het gevoel dat ik mijn leven had verpest. Bij iedereen die ik tegen kwam, was er iets niet goed aan mij, en ik kon het mezelf niet vergeven welke fout ik had gemaakt bij die jongen. Ik rende het schoolplein af, richting het treinspoor. Maar toen kwam ik een van de leerlingen van school tegen, Kim. Ze zag dat ik helemaal overstuur was, en dwong me uit alle macht om met haar mee terug naar school te lopen. Ik hoorde haar niet eens echt, want het enige wat er door mijn hoofd spookte was: dood, dood, dood. Weg van ale ellende! Ik stond te huilen als een klein kind, en Kim nam me mee naar school. Daar zette ze me neer op een stoel, en gaf ze me een fles water. Ze zei dat ze alles wou weten wat er aan de hand was. Ik heb haar het hele verhaal verteld, maar ze schrok ervan, en nu negeert ze me ook.

Ik voel me alleen, mislukt, en kwetsbaar, en ik denk er nog iedere dag over om voor de trein te springen, hoewel ik het aan de andere kant ook helemaal niet wil.
Het is doodeng, want er hoeft maar iets te gebeuren om me zover te krijgen...
Ik durf er niet met mijn ouders over te praten, bang om ze zoveel pijn en verdriet te doen...

K heb er totaal geen energie meer voor.

ik heb geen vriendinnen ik ben 14 jaar oud en heb nog nooit een vriendje gehad, ik word gepest op school en de gene van wie ik dacht dat ze me vriendinnen waren hebben dit veroorzaakt. ik durf niet meer naar school. ik ben bang om helemaal alleen te zitten. ik heb helemaal niemand. als ik door de gang loop roepen ze stomme dingen naar me. en iedereen kijkt me aan. ik zit nou al 4 jaar op die school en ik zou nog 2 jaar moeten maar ik kan het gewoon niet meer aan. ik ben wel 3 keer over geplaatst naar een andere klas. ik kan niet naar een andere school want die ligt 2 uur rijden veder, wat moet ik doen. het enige waar ik aan kan denken is ik moet dood ik wil niet meer leven ik haat het. waarom heeft god mijn leven zo gemaakt. ik ben alleen zo bang om god te geven wat hij wil mijn verdriet. ik huil elke dag als ik uit school kom ik ben zo bang, ik heb nouwlijks meer tranen. ik word nu mijn hele leven al gepest. waarom??

hoi, ik ben een meisje van 15. ik ben een tijdje geleden verkracht, en alle mensen om me heen waar ik zielsveel van hou gaan dood. ik snap niet wat ik hier nog doe. ik ben nog heel jong maar ik kan het me niet voorstellen om elke avond te moeten denken aan hoe die man mij verkrachtte, ik ben kapot ik heb nachtmerries ik heb thuis geen familie waar ik op kan bouwen. mijn beste vriend is vorige week overleden alleen met hem kon ik echt praten en nu is hij er ook niet meer. ik durf het gewoon niet omdat ik bang ben dat mijn moeder dalijk helemaal gek word en mijn ouders gaan scheiden. mijn oma is dit jaar ook overleden en vorig jaar allebei mijn opa's. ik haat mijn zus die haalt me allleen maar naar beneden en scheld me uit en slaat me. ik heb een jongen vertelt dat ik al jaren gek op hem ben en hij heeft me gezoent en wat zegt hij ja leuk voor je, veel succes met je leven verder en hij praat neit meer met me. wat is dit voor leven ik kan het niet meer aan..echt niet het spijt me

Ik ben een meisje/vrouw van 20 jaar. Heb redelijk wat in mijn opvoeding gemist doordat mijn vader er nooit voor mij was en mijn moeder dingen voor mij verborgen hield. Ik woon nu samen al een jaar met mijn vriend en weet zeker dat hij de ware is! Ik ben niet helemaal eerlijk tegen hem geweest over mijn verleden (ik ben erg veel gepest geworden op de lagere en middelbare school, en heb na de school mijn uitweg gezocht in het uitgaans leven en heb me daar eigenlijk laten gebruiken voor de sex, dat ik voor mijzelf het idee kreeg dat ik toch niet zo lelijk was als dat die mensen me op school voor uitmaakten).
Nu denkt mijn vriend allerlei bewijzen te hebben gevonden dat ik ben vreemdgegaan en hij denkt met meerdere personen!!
Zijn moeder heeft al kaarten gelegd daar stond niets in van vreemdgaan (als het er niet in staat dan is het ook niet normaal)
Nog wil hij het niet geloven!!
Ik weet niet meer wat ik aan moet en heb het idee dat de relatie steeds meer door mijn vingers glipt!!
HIj gelooft mij niet meer, maar ik heb nooit iets gedaan, nooit een vinger naar iemand anders uitgestoken laat staan zoenen of sex hebben.

Ik kan er niet tegen dat ik mijn super relatie (wat het altijd is geweest) door zoiets kwijtraak, iets wat ik nooit heb gedaan!!!

Dat maakt mij enorm verdrietig en dan vraag ik me af waarom? wat heeft het leven nog voor zin zonder hem?
Ik wil het wel, heb mezelf ook wel eens gesneden maar ik durf niet zo diep bang dat het niet lukt.
Ik wil niet meer maar durf mezelf niet van kant te maken!!

Lieve Kimberley,

Soms schieten woorden gewoon tekort... Maar geloof je me als ik je zeg dat ik heel veel in jouw verhaal herken? Ik wil je hoe dan ook heel veel sterkte wensen! Ik heb zelf een moeilijke tijd achter de rug (dat hoop ik in elk geval)... "Ze" denken van mij dat ik manisch depressief ben en nu ben ik dan zogenaamd manisch... Ben nu zelfs erg bang om plotseling dood te gaan, niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor mijn moeder die ook al veel teveel mee heeft gemaakt... M'n vader is ook door suïcide om het leven gekomen in 2000, een rampjaar voor mij en mijn familie... :'( Maar genoeg over mij, ik wil je eigenlijk even heel stevig knuffelen en je gewoon nog eens sterkte wensen... Als je zou willen praten, wil ik er graag voor je zijn, maar dat moet je helemaal zelf weten... Ik hoop dat je ondanks alles de kracht vindt om door te gaan! Ik weet niet of je gelovig bent, maar ik zal binnenkort een kaarsje aansteken, speciaal voor jou... Pas alsjeblieft goed op jezelf, lieve Kimberley...

Frank

Lucile kklevuh zegt:
ja maat
Lucile kklevuhzegt:
TERINGZOOI
Lucile kklevuh zegt:
ook nog ongesteld
Lucile kklevuh zegt:
SEIREUS KAN NIET BETER
Lucile kklevuh zegt:
ik steek dadelijk echt vleesmes door mijn hart jongen

k wil sterven, school is kut alles is kut :(. Ze denken dat ik aandacht wil maar dat is niet zo.. Fijn dat ik het hier kwijt kan