Levensverhalen (pagina 1017)

Mensen zouden nooit van mij verwachten dat ik deze gedachtes heb. Ze zien mij als een gelukkig meisje die "on top of the world is" laat ik het zo maar zeggen. Leraren verwachtte altijd het beste van mij, cum laude geslaagd maar nooit gelukkig geweest.

Ben nu druk bezig met allerlei projecten en voel me vreselijk als iets fout gaat, en dan is er nog die jongen. Ik weet dat het voor iedereen klinkt alsof ik een naief meisje ben die de gevaren van de wereld nog niet heeft gezien, en misschien ben ik dat ook enigzins ook, maar er is 1 jongen en die maakt me voelen dat ik minder nutteloos op deze wereld ben gezet als ik me voel. Laat het nou die jongen zijn die nooit op me zal vallen en me daardoor nog minderwaardiger, lelijker, dikker en eenzamer laat voelen dan ik me al voelde...

Dan denk ik allemaal, zou het niet zo makkelijk zijn om er gewoon een einde aan te maken, wie zou mij hier nou helemaal missen? zou er ook maar iemand zijn die het erg zou vinden als ik er niet was? ja, misschien mijn moeder, maar die komt er ook wel over heen, ze heeft meer dingen waar ze zich zorgen over moet maken.... mijn zusje zou het niet erg vinden, soms heb ik het gevoel dat ze me haat,.. zo nep doet ze tegen de hele wereld en zo gemeen doet ze tegen mij, dat niemand snapt waarom ik haar gewoon niet aardig vind...

ik weet eigenlijk niet waarom ik dit allemaal hier schrijf... misschien omdat het laat is, ik moe ben en ik vandaag weer meerdere keren ben teleurgesteld en op de feiten ben gedrukt dat ik gewoon een miezerige persoonlijkheid ben die toch nooit iets gaat bereiken in haar beleven en er daarom beter nu een einde aan kan maken voor ze zichzelf en de mensen om haar heen nog meer teleurstelt, misschien omdat ik het gewoon 1 x kwijt wil, en de mensen in mijn omgeving het niet durf te zeggen..

Wat ik hoop?
- dat ik die jongen vergeet, hij weet niet dat ik hem nu al een jaar leuk vind en dat kan ik hem niet vertellen, we zijn vrienden en hij zal nooit op mij vallen
- dat ik iets bereik in mijn leven
- dat ik niet elke dag meer denk aan zelfmoord en hoe makkelijk dat zou zijn
- dat ik eindelijk gelukkig wordt, of beter gezegd tevreden ben met mezelf en mn leven

bedankt dat ik het hier kwijt kon
x kim

Niets in deze wereld blijft voor altijd, mensen zijn toch allemaal maar hetzelfde en er bestaat niet zoiets als liefde

Ik ben het zat om een masker te dragen alsof alles goed is... Ik ben de mensen om me heen zat.... Ik ben het leven zat..

Grappig dat ik vanaf mijn jeugd al wist dat ik nooit echt gelukkig zou worden

Op mijn 17de heb ik met medicijnen geprobeerd om me zelf van het leven te beroven.
Ik was altijd blij dat het niet is gelukt, ik ben gaan studeren en een zelfstandig leven op gebouwd.

Op mijn 36e zou ik in het huwelijksbootje stappen, mijn man heeft nooit meer iets laten horen en ligt nu in mijn eigen portiek op de bovenbuurvrouw. Ik wilde gaan verhuizen en emigreren en nu ben ik ook nog van mijn 3200 euro voor de verhuizing
bestolen . Ben op dit moment in Duitsland en wil me hier vestigen.
Er zijn nog 3 opties dat is binnen blijven in mijn huis, een opname en medicijnen, euthanasie of emigreren.

Nu ik ook van mijn geld ben bestolen wordt dat laatste ook moeilijk.

Ik denk nu achteraf, toen hij 29 februari niet meer belde had ik 1 maart een open ticket moeten kopen en direct een reis moeten gaan maken dan had ik niks geweten en was ik ook niet zo diep gevallen als nu. Hij werkt 3 straten bij mij van daan en de hele buurt vraagt aan mij ging het eerst niet goed met je. Hij heeft me met 15 man achtervolgd en heeft nu 7 vriendinnen, ik voel me ziek, in de maling genomen en ben bestolen. Wil het liefst n Duitsland blijven, maar dat kan financieel nu niet.

Hebben jullie tips.

A,s, donderdag heb ik een afspraak met de huisarts over euthanasie, mijn studie aan de universiteit is naar de filistijnen, verhuizing gaat niet door en mijn geld is weg en mijn moeder blijft maar schelden.

Met vriendelijke groet,

E

Op School had ik weinig vrienden.
Nu is het wel anders maar toen nog niet
Ik had een Beste Vriendin maar Daar deed ik weinig aan.
Ik dacht dat ik alleen op de wereld stond
Ik weet zelf niet wat ik Wou enzo Maar het komt door mijn Gedachten dat ik teveel denk niet over Rekenen enzo maar over Gevoelens.
Ik Dacht ben ik wel eens iets waard ?
Wil ik nog leven ?
Hoe Zal ik doodgaan ?
wanneer Zal ik doodgaan ?
Ik Kon Er op een Moment Niet meer tegen
Toen ging ik met m'n Ouders praten dat hielp erg
Nu gaat 't beter maar ik denk er nog wel eens aan

Vanaf jongs van aan heb ik al enorm wisselende stemmingen alleen in mijn familie was ik gewoon een moeilijk kind en ben ik daarom nooit begrepen, ik ging naar speciaal onderwijs en daar kreeg ik het ook al moeilijk mee, in eerste instantie kreeg ik na mijn middelbare school een baan bij het GAK later UWV maar een flinke depressie zorgden er uiteindelijk voor dat ik na vier jaar in de ziektewet terecht kwam, door reintegratie van het voormalige BesthWerk kreeg ik nog wat korte baantjes maar kon ik het niet vinden, uiteindelijk ben ik in de Sociale Werkvoorziening terecht gekomen en ik kreeg ook eindelijk een relatie en ging samenwonen, ik was toen heel gelukkig en het leven lachte me eindelijk toe tot ik in 2005 weer in een flinke depressie kwam en tot overmaat van ramp ook nog de Ziekte van Crohn geconstateerd werd, eenmaal dat overwonnen pleegde de broer van mijn vriend zelfmoord en dat veranderde alles, mijn vriend ging veel drinken en blowen en dat zorgde er uiteindelijk voor dat er een einde kwam aan een relatie die vier jaar duurde, ik was weer terug bij af en zie het als een gemiste kans die ik nooit meer terug zal krijgen, ik ben in de schulden terecht gekomen met mijn ex vriend en vraag me af waarom ik uberhaubt geboren ben, hoe kan een mens zoveel pech hebben in zijn leven en vind ik ooit nog iemand die om mij geeft en van mij houdt zoals mijn exvriend dat deed, ik zie dit leven nu niet meer zitten, ik ben niet gelukkig en niet gezond en die financieen zorgen ervoor dat ik het niet erg zou vinden om niet meer wakker te worden.

ik bn mss jong ma et leve suckt en daar kan ik over meespreke
moeder al 3 jaar dood, nonkel al 3 jaar dood, andre nonkel al 2 jaar dood, veel te veel meegemaakt, word gepest, bijna geen vriende meer, mn lief wil dood, mn vriendin wil dood,...
mn leve is gwn 1 grote puinhoop, kzou ni wete wrm ik nog zou moete leve..

Lieve mensen, als ik al jullie verhalen lees dan denk ik, wie ben ik om me verdrietig te voelen en inderdaad soms denk dat het niet meer leven de oplossing is. Ik denk alleen dat verdriet en het alleen voelen van binnen zit. Ieder mens heeft een ziel, en als die beschadigt wordt of eenzaam is of gebroken door alle ellende dan is het logisch dat je verlangt naar rust. En dan lijkt de enige oplossing de dood. Maar ik twijfel of je ziel dan wel rust vindt. Ik denk het niet. Laten we proberen om de liefde die in ons zit voorop te stellen. Liefde overwint alles, alles! In ieder mens zit liefde, probeer vanuit de liefde te leven. Love is more powerfull than hate, sadness and lonelyness. Probeer het, ik doe het ook. Hoe moeilijk het ook is, maar dat is de enige weg!!

Ik ben vader van 2 kinderen, en getrouwd niet echt een super huwelijk maar ja.
Ik heb lichamelijk pijn, ga hiervoor ook in therapie. Maar ik heb het gevoel dat ik eigenlijk gewoon niet meer veder wil, ik ben het gewoon zat. Ik zit thuis ben eigenlijk de huisman, moet zorgen voor de kids en het huis. Maar ook daar krijg ik eigenlijk geen waardering voor.
Ik heb altijd lekker kunnen werken tot zo’n 12 jaar geleden toen kreeg ik een hartinfarct, ik was bijna dood. Maar nu naar 12 jaar ben ik eigenlijk ook dood er zijn allemaal ding bij gekomen, diabetes, hernia, kapotte pezen in mijn handen, en nu sinds kort ook in mijn pols. Die diabetes gaat me nog verder mollen.

Ik voel mij waardeloos. Financieel kan ik mijn gezin niet geven wat ik graag zou willen. Vakantie zit er niet in, een sport club voor de kids niet te doen. Een kapotte auto en ga zo maar door. Zelfs dingen die eigenlijk niets kosten dan alleen maar moeite , kan ik niet meer opbrengen. Vrinden heb ik niet een buurman die af en toe eens langs komt. Maar met hem kan ik niets bespreken. Nee ik mis mijn goede vriend Tom, en Kees. Met Tom op de bank een goede film kijken, of gewoon lekker hangen.
Tom vroeg nooit iets, begreep me gewoon, en anders om ook. Kees was ook prima dat waren echte vrienden. Tom heeft zelfmoord gepleegd. En Kees is dood gegaan aan een hersentumor. Ouders heb ik niet, twee ouderen zussen. Maar die zie ik eigenlijke nooit. Mijn schoonouders zijn niet van deze wereld. Begrijpen niets, geven niets om mijn kids. Doen er ook nooit iets mee. Nee ik ben het zat.
Ik moet hier blijven voor mijn kids, maar het liefste ging ik naar Tom en Kees.
Ik vraag me af hoe lang nog, op welke leeftijd kunnen mijn kids het aan. Om alleen verder te gaan.
Mijn jongste is net 9 ik weet dat ik voor hem zeker verder moet, anders maakt deze idiote wereld hem ook kapot. Net zo als ze het mij heeft gedaan. Ik moet verder maar liever niet.

ik hoor al mijn hele leven gezeik van anderen,

ik heb ik 35 meer gezien dan anderen in 2 a 3 levens.

Ben moe intens moe van al het geziek !!
ik kan geen relatie houden omdar ik te gespannen ben.

ergste van alles is dat nu ook mij lichaam er onder gaat lijden, me tanden zijn zwak heb overal gaatjes breuk en anden lichaams klackten.

Klinkt misschien beetje raar maar me uiterlijk is nog het enige wat ik heb / had en dat wordt me nu ook afgenomen.

tsja een lang verhaal maar moet het even kwijt..
Ik weet niet goed hoe ik dit moet beginnen. I M'n ouders weten het sinds 8 januari, 2 dagen voor mijn verjaardag dat ik homo ben. Ze hadden het 'wel verwacht, maar niet gehoopt', dat zal je hier nog wel vaak lezen, want die zin krijg ik dagelijks te horen!

Maar goed, ik wist het natuulijk van mezelf al wel langer, altijd vriendinnen en geen vrienden. En in januari kon ik niet meer met mijn grote geheim leven! Er zijn 2 personen geweest die me ontzettend geholpen hebben op dat moment. De een is nu mijn vriend, en die ander een super vriendin!

Ik vertelde dat ik op jongens viel, het eerste wat ik erover te horen kreeg: 'wel verwacht maar niet gehoopt', maar het was wel oké voor mijn gevoel. Nou niet dus! M'n ma liep de kamer uit en maakte mn pa wakker! Moet je nou eens horen wat die zoon van je te vertellen heeft! Alsof ik vies ben! Maar m'n pa reargeerde rustig. Je bent en blijft ons kind. Daar bleef het bij eigenlijk. Ik had dus verwacht dat m'n ma er veel meer problemen mee zou hebben!

Die jongen die mij zo ontzettend geholpen heeft is ondertussen 2 maanden mijn vriend. Hij kwam voor dit alles al bij ons thuis en m'n ouders wisten het van hem ook gewoon. Nu is hij m'n vriend en mag hij niet eens in huis komen meer! Ik mag niet bij hem slapen! Helemaal niets mag ik met hem ondernemen! Daar heb ik het wel heel erg moeilijk mee. Ik ben een jaar zwaar depressief geweest en wou een einde eraan maken. Daarna ging het echt heel erg goed met me! Tot m'n ouders steeds vervelender begonnen te doen over hem, maar ook over mij.

Blijkt nu dus dat m'n pa het helemaal niet wil accepteren en m'n ma wel! Snappen jullie het? Ik dus helemaal niet meer! Gisteravond ruzie gehad omdat ik heb gezegd dat ik rust in mn hoofd wil! Weg wil ik hier! Weg uit huis! Wat zeggen hun daar doodleuk op? Nou jongen, dan moet je maar gewoon gaan. Maar besef wel dat we je opleiding (9000 euro per jaar) niet meer betalen, het paard waar ik op rij is van mn ma. Die kan ik kopen (2500euro), anders wordt ze verkocht. Dat soort dingen allemaal! Dus nu verplichten ze mij thuis te blijven wonen tot ik mn opleiding afgemaakt heb!

Op dit moment weet ik echt helemaal niet meer wat ik moet doen! Ik vind het allemaal echt heel erg moeilijk, ik doe mijn vriend pijn, zijn familie net zo! Daar ben ik trouwens wel heel erg welkom! En ik doe mezelf pijn, maar ook mijn ouders! Ik ben bang dat ik straks toch weer terug ga vallen in mn depressie! En dat is het allerlaatste wat ik wil!


maar nu is het moment daar.. ik ben terug bij af! ik het een zeer zware winter depressie, in de zomer ben ik helemaal vol van energie en kan ik de hele wereld aan, maar op dit moment!? laat een gat openen in de aarde en laat mij er doorheen zakken! dat ik wat ik denk. ik wil niet weg van de mensen die mij lief hebben, maar juist in deze tijd, de winter tijd is het moeilijkste voor mij! ik ga door hele diepe dalen, en elke lente moet ik weer op de berg komen. dat is zwaar maar afgelopen jaar is het mij redelijk gelukt! hoewel ik heb een heel groot masker op, niemand weet dat! echt nieman daarom wou ik het toch even kwijt hierzo.. zelfs mijn vriend denkt dat t erg goed gaat met me tot mu 5 minuten geleden toch zag hij het ineens! nu anderhalf jaar samen en het is geweldig! maar ik kan er niet van genieten op dit moment.

dan nu maar het hele verhaal......

ik was 5 mn grootouders hadden een pension voor sociaal zwakkere personen, dat was geweldig! echt heel gaaf! een groot huis waar mijn zusje en ik altijd konden dollen, maar op een gegeven moment sloeg de lol om in werk. mijn opa kwam te overlijden en mijn oma deed vervolgens niets meer voor het pension. mijn ouders deden dat, waardoor er vele ruzies volgde. dan denk je als kind van 7 kut wat moet ik doen!!! nouja dan maar een keer helpen leek me.. nouja van die ene keer werdt misbruik gemaakt.. vanaf die ene keer kon ik dus in elke middag pauze van de bassischool helpen! botherhammer maken voor die mensen... toen kwam ik uit school.. diner maken voor de mensen.. kun je het je voorstellen als 7 jarige? dat heeft 5 jaar geduurt toen was dat 'over' maar begon het volgende.. relatie crisis tussen mijn ouders.. niets laten merken ik, want ik had mijn paard op dat moment! heerlijk een toevluchtsoord! echt geweldig! maar totdat mijn pa op de hartbewaking lag in het ziekenhuis van almelo, hij had een flinke hartaanval gehad! daarna is het nooit meer hetzelfde geworden thuis! pa en ma die ruzie maakten, een jonger zusje die verkracht werd, zij kwam met haar verhaal naar mij, mijn ouders die niet meer met elkaar op konden schieten kwamen naar mij! en ik was pas 10! maar ik dacht niet zeuren maar doorgaan! nouja een paar jaar vrij rustig geweest tot mn ouders gingen scheiden (zeiden ze) dat hebbenm ze wel 1000x gezegt maar zijn op dit moment nog steeds 'samen' tot het moment daar was dat ik zwaar depressief was en mezelf als zwaar goth ging kleden, ik wist dat er iets mis was maar echt niet wat het was! oke, ik kwam erachter dat ik homo was! nouja 3 jaar geduurd voordat ik het zelf kon accepteren, toen mijn ouders.. poeh wat een taak alwwer! toch maar gedaan. en tsja dat is mis gegaan.. ik ben weggelopen een jaar nadat ik het ze heb verteld! mijn ma maakte me door mijn depressies uit voor zielig figuur,, hypocriet achterbaks scheosel! nou dat komt hard aan hoor! en toen ze me dat zei ben ik gegaan! zonder iets.. alleen mijn id kaart, ik ben gegaan! tsja op mijn krukken! ik heb even tussendoor ook nog een ongeluk gehad om de opleiding waar ik mijn leven van heb gedroomd! de paardensportopleiding in deurne! heerlijk heb ik het daar gehad tot het ongeluk! ik ben nu 18 net 18 en ben nu voor 75% afgekeurd! verdomme! maar goed ik ben weggelopen. naar mijn vriend die weer bij zijn schoonouders woonde, daar werd ik hartelijk opgevangen! 4 maanden, 4 geweldige maanden heb ik daar gehad! niets moet en alles mag! heerlijk! geweldig! intussen woon ik nu driekwart jaar samen met mijn vriend. en gaan verhuizen!! alweer! 2x in 5 maanden, erg veel maar waar we nu heen gaan gaan we echt niet meer weg! heerlijk op de boerderij, rust en kalmte om ons heen! ik kan het goed gebruiken. en verlang dan ook zeker naar een rustige plek! lijkt me geweldig! even tot mezelf komen! maar in de tussentijd dat ik uit de kast gekomen ben en ben weggegaan heb ik 3 serieuze zelfmoord pogingen gedaan! maar elke keer was er iemand net optijd bij, soms denk ik helaas.. soms denk ik gelukkig! maar op dit moment fenk ik verdomme had me laten gaan ! een tijd bij de psych gelopen en die vond dat ik echt geen 18 was.. oke biologisch wel, maar geestelijk vond hij me echt zeker wel een jaar of 29 a 30.. en dat voor iemand van 18? daar ben je niet blij mee.. maar goed.. ik hoop dat ik misschien een paar reacties krijg en zo niet dan niet.. maar toch zal het erg fijn zijn! graag zou ik ook met wat mensen in contact komen die al wat pogingen tot de dood op hun naam hebben. graag wil ik praten metmensen die het ook moeilijk hebben!

Alle Liefs Mij