Levensverhalen (pagina 903)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

raar....

Ik lijdt aan depressie sinds mijn 4e!!! Ongelooflelijk dat ik op zo'n jonge leeftijd voor het eerst aan zelfmoord gedacht heb. Mijn vader was een alcoholist en tja uiterraad gingen mijn ouders sheieden. Dat is al 13 jaar geleden en sindsdien heb ik mijn vader ook niet meer gezien... Mijn moeder was verhuisd naar een anders land, door haar baan. Ik moest daarom bij mijn oma en opa wonen. Op school werd ik gepest, ik werd bijna verkracht, mijn moeder was er nooit en mijn oma sloeg me de hele tijd om niets. Ik vertoonde al mn hele leven symptomen van depressie, maar het werd genergeerd. Vraag me af waarom? Nu voel ik me nog rotter omdat ik het zo ver heb laten komen, dat ik me alleen maar leeg voel. Ik ben besluiteloos, beleef nergens meer plezier aan, ik kan geen emoties herkennen, behalve pijn... Ik wil dood, maar ik durf niet. Ik ben bang dat er iets is na de dood...dan zou ik met schuld gevoel moeten leven dat ik andere pijn heb gedaan....wat is het leven toch raar...
Datum:
24-05-2009
Naam:
Anastacia
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

helemaal gek

ik word hier helemaal gek, altijd krijg ik de klappen van mijn ouders omdat mijn broertje met mij zitten te ruzien en terwijl hun beginnen, hun hebben lekker lol en ik word helemaal verrot geslagen. ik word buite oowk gepest ik weet geen raad help me alsjeblieft
Datum:
24-05-2009
Naam:
gek
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

vrijheid

ik denk al vanaf mijn 10de ongeveer om er een einde aan te maken. Niet om werkelijk zelfmoord te plegen, maar ik denk er aan hoe het zal zijn om niet meer te hoeven leven.

Het lijkt me fijn om niet altijd naar een plekje te moeten zoeken, om onzichtbaar te zijn en zonder verplichtingen. De mensen nu uit mijn leven zal ik niet missen, vrienden heb ik niet en familie is me liever kwijt dan rijk. Als ik dood ben wil ik graag zwerven, gewoon met mensen meelopen en kijken wie ze zijn en wat ze doen. Ongeveer een dag per persoon, en dan weer meelopen met een ander. Onzichtbaar, de ander hoeft niet te weten dat ik er ben.

Ik vind het niet zo vervelend hier hoor, ik geniet best van het leven. Ik geniet er van om naar mensen te kijken en luisteren, ik houd van de natuur en van mooie spullen. Het is ook allemaal goed als ik maar met rust gelaten word.

Ik wil met rust gelaten worden omdat ik het dan kan dragen wat er allemaal in mij gebeurt. Al het verdriet en de angst, alle gedachten en inzichten, en zelfs vreugde. Als ik alleen ben heb ik niet de behoefte om het te delen. Maar als mensen een beetje dicht bij me komen wil ik zo graag laten zien wat in me is. Ik wil alles delen. Maar ik kan het niet. ik kan het niet verwoorden en krijg het er niet uit. Zelfs niet in therapie. Niemand weet wie ik ben, want niemand weet wat er in me omgaat. Als er niemand is, dan ben ik alleen en is het goed. maar zodra mensen naar me kijken wil ik zo graag alles aan ze vertellen.

Het is al zo vanaf dat ik klein was. Mensen snappen niets van me. Soms, heel soms, vraag ik om hulp, maar de goedbedoelde hulp die ik dan krijg heeft niets met mijn hulpvraag te maken.

Ik kan me niemand herinneren die me echt zag. Dat maakt me eenzaam, vanwege mijn eenzaamheid wil ik graag alleen zijn, zo alleen dat ik bereid ben om ervoor dood te gaan. Het vervelende is dat ik niet weet hoe, en ik verwacht dat het pijn zal doen. En dat het vervelende gevolgen zal hebben voor eventuele volgende levens.

Uit angst doe ik niets, en blijf daarom maar wachten op beters. Ik hoop dat er ooit iemand zal komen die me kan kennen, en dat ik nooit zo wanhopig wordt dat ik uitstap.

sterkte allemaal,

Marc
Datum:
24-05-2009
Naam:
Marc
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

hoe het zover komt...

Hoe is het zover gekomen... daar moet dit verhaal over gaan.
Ik denk dat ik altijd teveel heb geprobeerd de problemen in mijn leven op te lossen en vergeten ben te genieten. Ik heb daardoor anderen veel leed berokkend en altijd als ik iets van me laat horen, weten ze dat ik in de problemen zit. Daarom laat ik de laatste tijd maar niets meer horen, of doe ik alsof er niets aan de hand is... Er is maar één iemand die ik de waarheid vertel zoals die is, en dat is mijn vriendin, waar het nu ook nog mee uit is.
Als kind heb ik altijd mijn best gedaan een beter leven voor mijn moeder te creëren. Ze was depressief, angstig, psychotisch, noem maar op. Ik wilde haar helpen en kon daardoor mijn gedachten maar niet verzetten. Ik bleef thuis, ondernam geen activiteiten en verveelde me een groot deel van mijn puberteit. Maar ik wist gewoon niet wat ik eraan moest doen, hoe ik het op kon lossen.
Toen ik uit huis ging kreeg ik een relatie, ik was dolgelukkig, zij was mijn engel en ik dacht dat alles nu goed zou komen. Maar wederom ontstonden er problemen. Waarom? Misschien wel gewoon omdat we niet bij elkaar pasten. Dat kan gebeuren. Maar ik ging weer de fout in... dacht dat dit mijn (enige) kans op geluk was en deed daar alles voor. Ging weer weinig naar vrienden toe. Verwaarloosde mezelf. Tot er uiteindelijk geen weg meer terug was. Zij werd ongelukkig, ik kon dat niet aanzien, en toen heb ik het uitgemaakt. Ik wilde niet nogmaals ellende voor een ander betekenen. En nu ben ik eenzaam. Alleen nog maar eenzaam. Ik krabbel mezelf overeind, om iedere dag weer harder neer te vallen. Binnenkort is het zomervakantie en wat dan? Ik moet werken om geld te verdienen maar weet dat er weinig tot niets tegenover staat. Waarschijnlijk word ik weer depressief, net als vorig jaar. Ik zou wel eerlijk willen zijn tegen mensen maar ben bang weer te horen te krijgen dat ze er niets mee kunnen. Iedereen heeft al plannen, iedereen heeft zijn leven al in de agenda staan. En ik dacht dat ik het voor elkaar had, maar nu blijkt dat ik me blind heb gestaard. Mooie zonnige dagen gaan voorbij, zonder dat ik iets doe. Ik blijf zitten en hangen en dat was het dan...
Datum:
24-05-2009
Naam:
S
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

waarom

ik snap 't, iedere dag wordt ik wakker met dezelfde spanning, pijn, en verdriet. "t is als dit vretende element aan de rechterkant van mn voorste hersenkwab. En zodra ik goed wakker ben, begint mn hart al te stompen.En begint 't piekeren weer opnieuw. Het heeft een grote deel van mn leven ingenomen dat ik mn concentratie in alles verlies. Ik vergeet welke dag het is, ik vergeet wat ik een uur geleden moest doen. IK loop stage, ik vergeet vaste afspraken. IK ben gewoon niet bij met mn hoofd.Ik probeer veel te slapen zodat ik de pijn niet hoef te voelen. Niet hoef te piekeren over wat ik weer ben vergeten voor mn stage,en de commentaar die ik weer krijg.Schuldig dat ik moeder weer niet heb kunnen helpen in huis, omdat ik heel de tijd in bed lig te dwalen, al die duizende vragen bonkend aan mn hoofd. Ik zeg mezelf iedere dag dat ik gelukkig ben, alleen dat ik mezelf door de dag heen kan slepen. En dan als laatst verlies ik mn maagdelijkheid en 6 maanden erna moet ik horen dat mn vriend uitloopt, meerdere vriendinnen heeft en dat ik niet de enige zou zijn dat zwanger is. En een interessant gesprek met 1 van zn buiten vrouwen. Voor dat was ik al gestop met mn stage want ik kon 't allemaal niet meer aan en nu dit.

Ik zat te denken ik schiet mezelf een kogel in mn hersen. Ik heb een 1100 euro waarde volle ketting & armband, genoeg om een pistool te kopen, maar dat kreeg ik als gift van mn zus. Weet je wat, ik snij mn polsen, ik ben moe om te typen, dat lijkt me wel wat.
Datum:
24-05-2009
Naam:
~kid
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

KIDS

een dochter om van te houden en trots op te zijn een zoon die het spoor bijster is waar je alles voor deed, en door wie je nu afgedankt wordt als een oude koe die haar dienst heeft gedaan, het voelt zo kloten maar ze zitten gezellig bij elkaar

Broer en Zus ze zullen elkaar nog hard nodig hebben in de toelomst als ik er niet meer ben


zo moe van alles
Datum:
23-05-2009
Naam:
Jeannette
Leeftijd:
49
Provincie:
Drenthe

opgesloten

mijn gevoel is moeilijk te omschrijven. ik voel me opgesloten in mezelf. het is alsof ik in een glazen kastje leef. niemand hoort of ziet mij. ik voel me hier (op deze aarde ) teveel. al jaren, van toen ik nog een kind was, voelde ik al dat ik hier eigenlijk niet had moeten zijn. er is geen reden voor mij om hier verder te leven. ik doe hier niets zinvols en de mensen rondom mij kunnen gemakkelijk zonder mij. het zou zelfs beter zijn voor hen. ik kan nooit iets positiefs bekijken. waarom moet ik steeds het negative in dingen zien. ik kan het niet helpen, ik voel me zo klein in deze wereld, zo nutteloos. ik denk elke dag opnieuw, waarom werd ik weer wakker? laat me toch gewoon slapen, nooit meer wakker worden. ik heb aan manieren gedacht om er een einde aan te maken. straf is dat! zelfs dat krijg ik niet klaargespeeld. ik denk dat ik er te laf voor ben. ik ben bang om pijn te hebben. kon ik maar gewoon inslapen...gedaan met vragen te stellen waarom ik hier moest zijn. is het een straf?
Datum:
23-05-2009
Naam:
myriam
Leeftijd:
40
Provincie:
België

het spijt me zo.

ik weet het allemaal niet meer,
het leven is zo pijnlijk.
ik kan het neit meer.
het zijn de kleine dingen die het doen.
je kan me slap vinden, een rotwijf,
maar het lukt niet.
ik ben niet goed genoeg voor deze wereld.
de kleine dingen die worden gedaan, de ene na de andere keer mij laten zitten. en dat alles bij elkaar,
jongens, vriendinnen, school.
het zijn de standaard dingen.
maar ik kan het gewoon niet aan.
het doet me zo veel pijn.
alleswat mis kan gaan...
gaat mis.

met mijn ex heb ik al weer 2 keer wat gehad.
maar eigenlijk is het een kut joch.
het is een lang verhaal,
maar het maakt me kapot.
de meeste vrienden van hem,
zijn niet omuit te staan.
en doen mn vriendinnen veel pijn.

ik wil, ik wens,
dat ik zo
in een keer het leven uit kan stappen.
er zijn geen mensen die zoveel
om me geven als ze zeggen.
daar heb ik me al genoeg
zorgen om gemaakt.
ik ben er altijd voor iedereen,
maar wat krijg ik terug?
ik durf mijn eigen verhaal
niet eens te vertellen.
pff.
ik durf het gewoon niet,
zelfmoord.
kon je maar
in je vingersknippen,
en er niet meer zijn.

sorry allemaal.
maar ik moet dit kwijt.
ik kan het niet meer.
Datum:
23-05-2009
Naam:
m.
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

...

Hier zit ik dan, om 9 uur 's avonds achter mijn pc scherm op mijn 17de verjaardag..
een bericht te schrijven over mijn zinloos leven op een site over zelfmoord.

Ik heb totaal niks meer om voor te leven. Tot het secundair onderwijs altijd veel vrienden gehad, iedere dag weg. Vanaf toen viel alles weg, geen contact meer met vrienden, anderen zagen me niet meer staan. Weggaan zat er ook niet meer in.

Studeren gaat tegenwoordig ook niet meer, omdat ik constant zit te denken hoe het zover is kunnen komen. Ben vanaf het derde middelbaar ook niet erg spraakzaam meer op school, omdat ik het grootste gedeelte van de tijd zit te dagdromen en te fantaseren over hoe mijn leven er wel zou moeten uitzien.

Ik heb geen idee wat het leven mij nog kan bieden. Wat ik ga ik doen als ik afgestudeerd ben? Werken? En daarna? Op pensioen? En dat was het dan. "Leven".

Ik voel me elke dag moe en futloos, niks kan me nog schelen. Ik ben de routine van elke dag zo beu: wakker worden, school, studeren, slapen. En in het weekend: niks, absoluut niks.

Rock bottom...you know when you've hit it.

Datum:
23-05-2009
Naam:
L
Leeftijd:
16
Provincie:
België

verdomme

ik kom al een tijdje goed overeen met een meisje

sinds kort hebben we een relatie maar ze heeft nog gevoelens voor haar ex
ik wil ze echt niet kwijt maar ik denk dat ze voor die anderen zal kiezen pff
Datum:
23-05-2009
Naam:
ongelukkig ventje
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.