Levensverhalen (pagina 733)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wat nu?

Om te beginnen even iets korts over mijzelf.
Mijn moeder wilde mij niet hebben bij mijn geboorte. Mijn oma ving mij op: zij is voor mij mijn echte moeder.
Ik groeide op bij mijn ouders. Mijn vader was een alcoholistische mishandelaar en mijn moeder een alcoholistische narcist. Gevolg: ik moest mijzelf en mijn twee zusjes opvoeden terwijl ik nog maar zes jaar oud was.
Toe ik elf was, ging mijn vader weg. Mijn moeder hertrouwde zes weken later met een man die mij van mijn dertiende tot mijn zestiende verkrachtte. Mijn moeder geloofde het niet. Dat zou haar liefje immers nooit doen. Ik verhuisde naar mijn oma. en mijn moeder verstootte mij. Op mijn achttiende moest ik uit huis. Dus ik ben naar de grote stad gegaan, aangezien ik daar een kamertje kon krijgen. Ik belandde in de prostitutie en was ondertussen verslaaft aan drugs, alcohol en foute mannen.
Tot ik mijn droomprins leerde kennen. Ik ben nu 22 jaar oud, afgekickt, studerend en bijles geven als bijbaan. Ik woon samen en ben gezond, gelukkig en redelijk normaal.
Maar nu ben ik weer gezakt voor mijn rijbewijs. Voor de derde keer. En nu zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik heb zo hard gewerkt voor alles, maar heb nu 7000 euro uitgegeven aan mijn rijbewijs -al mijn spaargeld-, kan mijn school niet meer betalen vanwege dat stomme kaartje en zie het niet meer zitten. Ben mij nu aan het bezatten -ik weet dat het niet goed is, maar ik wil gewoon niets meer voelen.- en kijk cartoons. Ik voel mij zo een loser. In klinieken zeiden ze dat ik niet kon studeren. En dat kan ik wel. Ze zeiden dat ik geen stabiele relatie kon hebben. Dat doe ik nu al 4 jaar. En ze zeiden dat ik mijn rijbewijs niet kon halen. En ze hebben gelijk. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg om van te houden. Mijn moeder wilde mij niet, mijn vader wilde mij niet, en zelfs mijn vriendje zegt dat hij onze relatie niet meer leuk vindt. Ik vraag mij af of ik niet beter dood kan zijn. Geen hoop meer op een rijbewijs, geen 1000 euro per keer zakken meer en gewoonweg geen stress meer. Ik wil mij niet meer ongewenst voelen. Ook niet op de weg. Ik kan niet meer. Ik ben op. Elke keer weer die spanning, weer dat geld en weer die teleurstelling.
Wat moet ik doen? Ik kan niet meer!

Groetjes Misty
Datum:
18-03-2010
Naam:
Misty
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

waarom

mijn vrouw heeft zonder communicatie vooraf het huis verlaten met de kinderen. Zij geeft zonder toelichting maar 1 boodschap via sms-jes. geen contact, ik wil een timeout. Tegelijkertijd lokt ze mij stiekem weg bij het huis om dan het huis in te gaan, stuurt ze een brief over scheiden misschien en een telefoonnummer van een advocaat. Alles wat ik doe via sms, voicemail, cadeautje, briefjes, etc. wordt uitgelegd als stalken. Het ergste is dat er geen reden is gezegd en dat ze geen oog of wat dan ook voor contact wil. Ik zit alleen maar te raden naar mijn fouten in een leeg huis en weet niet eens of ik het goed heb. Als ik aangeef dat het slecht met mij gaat, geeft de omgeving van haar aan, dat ik manipuleer. Al tientallen jaren had ik een fijn huwelijk, maar mijn vrouw denkt daar anders over. Desondanks hou ik zielsveel van haar, wat het extra pijnlijk maakt. Mensen praten over denk aan de kinderen, maar ik wil alleen mijn vrouw. Ik weet niets, mag niets, ik ben gebroken. We hadden zelfs geen ruzie. Het enige is dat ik de laatste maanden hard werkte en haar niet altijd begreep als zij sip was. Ik was het zelf daardoor ook, maar had kennelijk een boodschap moeten snappen. Ik heb haar nu een week niet gezien, maar het lijkt 1 jaar. Alles stort in, werk, kinderen stuk, familie stuk, en er is zelfs geen reden.
Datum:
18-03-2010
Naam:
morob
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

moord

hallo
ik en men papa komen noit overeen hy pakt alles van my af en men vrienden gebruiken my + ik wordt gebruikt door meisjes, ik ben leven egt kotsbeu
Datum:
18-03-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
België

het leven is wat je er van maakt.

mijn hele leven gepest, vele zelfmoord pogingen ondernomen, drank probleem gehad van uit mijn misbruik verleden en het verminken van mijn lichaam.
mijn verloofde heeft haar eigen misbruik verleden, geamputeerde been na een ongeval en een verwoeste kinderwens.. maken we er iedere dag weer wat van, slechter dan dat het geweest is zal het niet meer worden, wij bijde putten kracht uit ons geloof, het heidendom. sinds we samen op het pad lopen is onze kracht gegroeid en ik geloof dat we het zeker gaan redden,samen ons huis bouwen...zelfs met haar lichamelijke beperking zet ze zich voor 150% in. iedereen, vind die kracht en blijf jezelf niet als slacht offer zien.
voor die gene die toch er uit willen stappen, sterkte.. ik hou niemand tegen. als je zelf niet wil zal je nooit verder komen.
dat heb ik wel geleerd:de sterkste is ooit onderaan begonnen met een zware levens weg.
arjan
Datum:
18-03-2010
Naam:
arjan
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

Zelfmoord reden

Zwaar schulden + Niet meer gelukkig sinds mijn ouders scheiden.
Datum:
18-03-2010
Naam:
Sven
Leeftijd:
22
Provincie:
Anders

school

mijn titularis geeft me elke dag straf.
ik heb dan wel adhd maar ik kan me nog inhouden.
door het strafwerk worden mijn ouders kwaad.
ze roepen steeds naar me en soms slaan ze me.
mijn vrienden steunen me, waardoor ik geen zelfmoord wil plegen.
ik haal ook slechte punten op school.
en ik ben gekwetst door mijn ex.
Datum:
17-03-2010
Naam:
Nina
Leeftijd:
14
Provincie:
België

geen titel

Ik vraag me heel vaak af waarom wij hier allemaal leven? Ik heb alles. Een fijn thuis, nou ja het gaat niet altijd goed maar als ik naar sommige andere mensen kijk mag ik echt niet klagen. Ik heb een vader en een moeder, een broertje en aardige familie. Ik heb leuke vriendinnen. Ik heb het leuk op school ook al loop ik achter.

Ik voel me niet thuis hier. Als ik bij anderen ben heb ik het meestal leuk en ik doe ook gewoon leuke dingen. Maar als ik alleen ben en ik begin na te denken over wat ik nou eigenlijk later wil bereiken.. dan weet ik het niet. Ik heb helemaal geen doel voor ogen.

Ik heb het gevoel dat ik hier niet thuis hoor Ik wil zo graag weten hoe het voelt als ik hier weg ben. En waar ik dan ben.
Echt ik wil hier zo graag weg maar kan het niet omdat ik gewoon weet dat er mensen zijn die heel veel van mij houden.
Ik zie zo tegen alles op wat nog gaat komen.

Soms denk ik echt nu ga ik het doen.. en ik denk ook heel vaak na over hoe ik het zou doen. Ik zou blij moeten zijn met hoe ik het hier heb maar dat lukt me niet.
Datum:
17-03-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

ik wil alleen maar bij hen zijn...

ik was 14 en had nog nooit iemand moeten verliezen... tot mijn vriendje totaal onverwacht zelfmoord pleegde niet veel later deed mijn beste vriend hetzelfde... ik blijf nu achter met wat zij me nalieten: herinneringen, pijn, vragen, en geen reden om nog te blijven vechten... ik ben gebroken en val steeds dieper in deze kuil waar ik niet uit zie te komen... slapen lukt niet meer, telkens ik mijn ogen sluit zie ik verschrikkelijke beelden, herinneringen en krijg ik al tranen in mijn ogen... ik doe ook aan automutilatie maar dat werkt al een poos niet meer... ik heb al meerdere kere zelfmoord proberen te plegen maar keer op keer wordt ik tegen gehoude, teruggehaalt of was et niet ged genoeg... ik kan dit niet meer ik ben moe van het vechten, kan niet meer, ik ziet geen andere uitweg... ik wil rusten... ik wil alleen maar bij hen zijn...
Datum:
17-03-2010
Naam:
stephanie
Leeftijd:
15
Provincie:
België

wel of niet!!!

ik wil mijn naam niet prijsgeven maar dit is echt gebeurt.
ik ben 20 jr. en heb al aantal keer op de brug gestaan met een neiging tot springen alleen k durfde het nooit.
ik ben in 2003 mn opa oma moeder verloren in n jaar tyd allemaal erg heftig ben er nooit echt bovenop gekomen met een psychologe praten helpt niet. heb nu nsinds half jaar een vriendin die me erg gesteunt heeft met dit alles maar nu is het byna voorby door mijn gezeik altyd over dat k er maar niet over mn verdriet heen kom en dergelijke nu staat ze op t punt mij te verlaten ze heeft een relatiepauze in gelast alleen kan ik dat niet en ben ik bang weer op de brug te belanden of pillen te gaan slikken wat moet k doen k kan t egt niet zonder mijn vriendin doen hou echt zielsveel van haar en ze is echt mijn alles in half jaar tyd al.
alleen nu twijfel ik weer om het te proberen ik zelf heb t gevoel dat ik niks te verliezen heb en dat het beter is voor mijzelf omdat mijn leven toch 1 grote puinhoop blijft wat moet k doen wie kan me helpen of heeft de zelfde gedachten die we met elkaar kunnen delen en evt tot goede gesprekken kan lijden een psychologe helpt niet omdat ze er zelf nooit staat en er nooit aan denkt mvg ik
Datum:
17-03-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

Langzaam zieker

Ben geboren met een chronische ziekte. Deze wordt steeds een stukje moeilijker in te toomen. Ik voel me er minder door waard. Heb geen relatie omdat het niet lukt om iemand te vinden die zich wel voor me in wil zetten. Mijn vader is een slecht voorbeeld en behandelt mijn moeder als stront, die dat weer pikt.
Mijn ziekte houdt in geen kinderen (risico's te groot voor mij en t kind), terwijl ik wel altijd kinderen wilde hebben. T betekent dat ik straks doordat ik een andere behandeling niet meer kan reizen wat iets is dat me altijd weer opbeurt.

Ik wil niet als 74 jarige nog naar het ziekenhuis moeten voor controle of wat ook. Bovendien heerst er kanker, suiker en leukemie in mijn familie. Als ik een van die erbij krijg word ik nog zieker en kan ik straks niet meer werken. Aangezien ik op mezelf woon is dat een probleem.

Ik hoef de 60 en eigenlijk ook de 50 niet te halen. 40 is al een stretch.
Wil wel nog bepaalde dingen doen.
Hoop alleen dat áls er een hiernamaals bestaat, mijn ziekte niet meegaat. Dat is mijn grootste nachtmerrie!!
Datum:
17-03-2010
Naam:
End of the road
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.