Levensverhalen (pagina 734)

om een lang verhaal kort te maken zal ik punten hier neer schrijven.

- 4 jaar kinderporno met mj gepleegd door oppas.

- basisschooljaren, altijd gepest en werd met het jaar erger. thuis staan ze niet voor me klaar. ik moest maar voor mezelf opkomen. in die jaren ben ik sexueel misbruikt door mijn vader. verloor een goede vriend van mij die nog maar 18 was. mijn tweede moeder die ik als enige op dat moment in mijn leven vertrouwde stierf door kanker. ik hoorde nergens bij. iedereen liet mij links liggen en werd beetje bij beetje als een monster gezien. op school zeiden ze alleen maar hoe lelijk ik wel niet was enzo. ook werd ik dagelijks bespuugd en probeerde men mij in elkaar te trappen.

middelbare school: eerste twee jaar gaat beter. daarna weer drama. zelfmoord willen plegen maar toch maar niet gedaan. mensen die je beliegen en bedriegen. vriendjes die vreemdgaan.

de rest van de tijd: altijd met de gedachten leven dat ik lelijk ben en niets goed kan doen. thuis van kleins of aan niet veilig voelen en het gevoel hebben dat je nooit iets goed kan doen. zelfmoord poging gedaan maar niet de echte stap drurven zetten. wel mezelf verminken. ook de vriendjes die je lichaam alleen gebruiken voor het genot en meer niet. gewoon keihard gebruikt worden dus. mezelf nog minder voelen.

de laatste jaren: veel meegemaakt in 25 jaar tijd. ben naar een psycholoog geweest. heeft klein beetje geholpen maar zit nog vaak in een dip. heb nu wel een man ontmoed waar ik gelukkig mee kan zijn op het gebied van de liefde. heb een paar vrienden en daar ben ik ook tevreden mee. maar het gevoel dat ik niets waard ben zal altijd er in blijven zitten. misschien komt er nog wel een dag dat ik toch het zelf doden echt door ga zetten. ik heb in ieder geval mijn wensen al wel op papier staan wat betreft mijn afscheid en begrafenis enzo.

ik ben annissa en ik ben 13 jaar,

ik vindt mezelf te dik en ik moet elke dag gewoon eten maar ik heb nooit trek en niemand houd van me (denk ik) en ik rook omdat ik te boos ben op ieereen me ouders weten het niet maar iedereen haat me . ik wil egt het liefste dood zijn ik wil altyd door een auto geschrept worden maar ik durf er niet voor te springen want ik zie alles dan voor me ogen zweven .

ik kan er niet meer tegen alles wordt zwart voor me ogen en ik zie aleen boze mensen om me heen alsof ik de koningin heb vermoort of iedereen die hun doerbaar is help me plz!!!

Waarom is het leven zo kut.
Je word gewoon van pijn uit elkaar gerukt,
heeft het nog zin om zo'n klote leven te onder gaan? elke dag geslagen te worden, beledidd, naar benden gepraat, alleen familie helpt je. als het hun uit komt.
kon god geen beter leven geven?
waarom moet iedereen zo'n pijn lijden, wat heeft het voor een zin om te blijven leven tussen die kut turken en marokanen die denken dat ze beter zijn, waarom
het leven lijkt net de hell, nog eventjes en het is de hell, als de wereld niet in 2010 vergaat, Maak ik er zelf maar een eind aan, ik voel me nu al..6 jaar zo slecht, nog NOOIT met iemand over gesproken, waarom zou ik toch? als niemand luistert..
ben je minder waardig omdat je van jongens houd? omdat jij dingen kan die anderen niet kunnen? iedereen achter je rug om lullen, niet de hulp krijgen die je nodig hebt, nee ik verdien een beter leven, Fuck Ya'll!

mijn innerkind is er niet meer....
mijn hoofd vol negatieve gedachtes....
leerde het donkere kant van het leven zien......
hoe oneerlijk het kan zijn....
hoe gemeen de mensen zijn....
alles was zo makkelijk....
nu gaat alles hard.....
de hoop is verloren....
mijn geduld is op.....
ik verlies mezelf....

hoe ik was?....
lief....
positief...
het houden van jezelf....
de blijdschap....
alles alles aan mij is verloren
er zit nu alleen een dooie ziel in
in een levende lichaam.......
ik kijk, ik loop met pijn aan mn hoofd vol negatieve gedachtes....
mijn leven is al een bloem in een vaas dat eerst mooi was maar nu verrot...

iedereeen noemt mij een hoer en een slet terwijl ik nog nooit iets heb gedaan voel me eenzaam en alleen niemand die om me geeft allleen me moeder me nichten haten me
ik krop me gevoelens altijd in ik ben dat wel gewend en daarna is het te veel dan ga ik mezelf snijden ik word bedrogen en gebroken ik heb geen hoop meer in me hart ben vernederd ik heb geen vrienden
sterven is het enigste waar ik aan kan denken ik vertrouw niemand meer ik kan niet meer rustig slapen want ze hebben me kapot gemaakt

Ik heb er genoeg van ik word te veel gepest en ik kan er niet meer tegen, ik word gek hier ze gaan eraan allemaal maar nee, ik ga geen zelfmoord plegen ik ga hun leven verpesten en vernietigen.llaatste keer dat jullie van mij horen. want ik heb hiernaar geen problemen meer

dat gevoel heb ik toch wel weer iedere dat, dat ik geleefd wordt. Klinkt vaag, klopt, daarvoor is het een Zelfdodings-site.

Zoveel dingen die niet geaccepteerd worden door mensen, zoals me wietgebruik en me vi(e)sie op de wereld (nederland)

Mensen willen toch zo graag in hun kanker verwekkende auto? Zij storen mij iedere freakin dag en stinken dat het doet. Maar als IK dan me joint wil roken, krijg ik altijd weer die scheve gezichten.

Kunnen MENSEN dan niet zien dat de wereld naar de kanker gaat door "particulier vervoer" en al die mijlen grote industrie gebieden.

Ik heb gewoon wat verdoving nodig bij wat die gekken allemaal doen. Mooie voorbeeldfunctie trouwens, de wereld verkankeren!

ik woonde vanaf mijn vierde in een pleeggezin.
mijn vader is mijn hele leven al alcoholist.
mijn moeder heb ik mijn hele leven nooit gekend en is in 2001 overleden.
ik heb geen vrienden, ook nooit gehad.
ben veel gepest.
als ik ergens mee zit kan ik het met niemand delen.
heb geen school en geen werk.
heb een uitkering. ben door een fout met een jongen in zee gegaan waardoor ik nu vast zit aan 4 telefoon abbonnementen.
heb dus nu nog minder geld dan dat ik al had. probeer altijd mijn best te doen en het goed te doen maar mensen zeggen altijd dat ik alles fout doe.
als ik vrienden maak raak ik ze ook snel weer kwijt.
heb geen relatie. geen jongens die me leuk vinden.
geen familie. alleen mijn zus die me de hele tijd de les leest.
en als ik dan mezelf uit, en moet huilen, geloven mensen niet eens mijn tranen.
mijn hart heeft zoveel pijn. heb al een paar keer geprobeert mezelf iets aan te doen. maar het lukt me niet. maar leven lukt ook niet meer. ik heb genoeg pijn gehad en wil geen stress en problemen meer. ik wil naar mijn moeder en daar gelukkig zijn.
xx yv.

Mijn echte moeder had schitzofrenie en was 49 jaar toen ze mij kreeg. Mijn echte vader was 21. Niet uit liefde geboren. Vlak na mijn geboorte een virale hersenvliesontsteking gehad die mijn EEG ontregelde. Op de gewone basisschool ging het al snel mis met mijn ontwikkeling en met de aansluiting me andere kinderen. Op de Lom school was er een hele lieve jongen wiens naam ik nooit meer zal vergeten. Hij was echt een angel out of the sky. Ik denk nog elke dag aan hem. Alleen doet het mij nu zeer in plaats van goed. Ik vraag me af waar hij nu is. In de eerste twee kleuterjaren van de basisschool heeft hij mij veel liefde gegeven, en ik hem. Hij was lief, had humor en beschermde mij overal tegen.. Als hij er niet was geweest was ik knettergek geworden. In de jaren daarna zat ik ook bij meisjes in de klas waardoor ik vriendinnen kreeg. Daarvan zie ik er nu nog een paar. Op de basisschool werd ik door de leraren niet vriendelijk behandeld omdat ik langzaam was. Dat veranderde in de vijfde klas. Ik kreeg via mijn vader een vriendin met wie ik paard ging rijden. Bij haar voelde ik mij meer mens dan bij wie ook. Zij was ook zo als die jongen. zij nam mijn handicaps voor wat ze waren. Zij was een en al liefde. En mijn zelfvertrouwen groeide elke dag. Mijn grootste liefde was muziek. Dat uitte zich in alles, maar van huis uit werd daar niets mee gedaan. Op de middelbare school heb ik altijd mijn best gedaan anderen te helpen. In de 1e klas gingen er verhalen dat mijn ouders veel geld hadden en ik droeg ook altijd mooie kleren en zag er gewoon goed verzorgd uit. Er waren kinderen die veel minder hadden en uit jaloezie hebben ze mij mishandeld. Dat was gewoon geen pesten meer. Maar puur geweld. Zoals die jongen mij hielp op de basisschool zo hielp ik ook een blind meisje op school. Maar om de een of andere reden vonden ze dat uitsloverij en toen ik dus met dat meisje aan de hand naar de taxi liep sloegen mensen mij met een stok en deden ze daarna de buitendeur dicht. Allemaal erg hatelijk. De jaren daarna gingen de jongens ook nog over tot seksuele vernedering. Toch slaagde ik voor mijn mavodiploma met hele hoge cijfers en ging ik door naar de HAVO. Dat ging in het eerste jaar heel goed. Maar in het tweede jaar werd ik verkracht, kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en verongelukte mijn beste vriendin en ging mijn schoolvriendin van de HAVO ook dood aan een vreselijke ziekte. En toen was ik hartstikke deperessief, wat ik mij zelf altijd kwalijk heb genomen, want mijn vriendinnen konden er ook niks aan doen dat zij dood gingen. Ik dacht ook echt niet aan zelfmoord, maar ging wel van school af. Ik wilde een nieuwe start maken, maar de schoolpsychologe hield mij tegen. Zij lichtte de MBO\\'s in dat ik niet geplaatst zou worden. Toen ben ik een opleiding in de hulpverlening begonnen. Erg dom want daar was ik helemaal niet aan toe. het ging ook fout op de stage omdat op de eerste stagedag mijn vader mijn moeder in elkaar sloeg en ik in diezelfde week een brommerongeluk kreeg. Daarna volgede nog een jaar en kreeg mijn moeder een vreselijke vorm van kanker en werd mijn vader vreselijk agressief tegen mij. Ik stond toen ook vreselijk alleen omdat de school kennelijk vond dat het mijn probleem was dat mijn vader mij sloeg. Ook die stage ging mis omdat ik niet begeleid werd. Men deed heel hatelijk tegen mij omdat ik niet meteen zelfstandig kon functioneren. Toen ben ik naar de fabriek gegaan en daar kon ik het tempo niet aan. Dat pikten men natuurlijk niet en er werd veel gepest binnen het bedrijf. Toen ben ik een opleiding gaan volgen binnen het laboratoriumonderwijs en dat heb ik helemaal afgemaakt. Alleen kwam ik er daar pas achter, terwijl hulpverlening mij jarenlang geweigerd heeft, dat ik ook nog aangeboren autisme heb. . Die werld was veel te hectisch voor mij en te onoverzichtelijk. en er ontstonden massa's miscommunicatie. Nu zeg ik heel eerlijk. Ondanks alle ellende ben ik gegroeid en besef ik des te meer dat ik zelf ook de verkeerde keuzes heb gemaakt. Ik had journalistiek of Frans kunnen studeren, naar het concervatorium of naar de dansschool gaan of zelfs fillisofie kunnen studeren. Maar zo'n 21+ toets was voor mij qua tempo te zwaar en haalde ik dus niet. Na die diagnose kreeg ik een etiquet wat mij zeer gekwetst heeft. Door hulpverleners werd ik alleen maar naar beneden getrokken terwijl ik vele talenten bezit. Maar zij waren bezeten van mijn autisme in de negatieve zin. Op elke opleiding waar ik mij voor aanmeldde werd ik afgewezen en vlak na mijn diagnose ben ik heel hard gaan werken aan de Neurofeedback om mijn EEG goed te trainen. Vlak daarna kreeg ik allerlei rare klachten, ook in mijn hoofd. Alleen de alternatieve weg heeft LYME eruitgehaald. Maar omdat ik geen antistoffen bezat ben ik steeds verder weggezakt en ben ik niet meer diegene die ik was. Echt waar. je kunt een heleboel dingen niet meer. Je raakt enorm in een issolement waar je niet meer uit komt en je durft ook niets meer. je word overal afgewezen en je bent hartstikke bang om overal afgewezen te worden. Want mensen reageren heel raar op je en hebben totaal geen begrip. Verder zijn het UWV en zelfs de huiarts heel gemeenheel gemeen. Voor mij geen koor waar ik in mag zingenof een sportclub of vrienden. Allemaal weg. Je lijf verslapt zoals de turgor weggaat uit een plant. Je voelt dat je lichaam niet meer in staat is zoals het een paar jaar terug was. je voelt je als het ware vervreemd van je eigen lichaam.

Me vader pleegde 3 maanden terug zelfmoord en ik weet niet meer wat ik moet doen.