Zes jaar geleden heb ik mijn ware liefde ontmoet..ik was toen 21jaar oud. We deden alles samen, samen op stap, samen op vakantie, uit eten en noem maar op. Het was een leuke tijd waar ik vaak aan terugdenk. Omdat we in het begin niet wisten of we daadwerkelijk een toekomst hadden samen, hielden we onze relatie geheim voor onze familie. ( tevens wist ik niet of mijn familie hem wel zou accepteren, hij is nl moslim en ik katholiek). Er gingen jaren voorbij en had inmiddels het gevoel dat hij echt de ware was.. Met deze man wil ik de rest van mijn leven doorbrengen. Het maakte mij niet uit of ik jarenlang de kerst, Nieuwjaar of verjaardagen zonder hem naast me heb moeten vieren. Het zal wel goedkomen, en binnenkort zou iedereen weten dat ik mijn ware liefde heb gevonden en dat ik een toekomst met hem zal opbouwen. Onze relatie ging net als vele relaties niet over rozen. We maakten vaak ruzie, maar maakten het dan ook vaak weer goed. Vriendinnen zeiden altijd dat we ons gedroegen als twee oudjes die al jaren getrouwd waren. Ik kon er altijd wel om lachen. Voor deze man heb ik mijn ziel en hart gegeven..en heb het gevoel gehad dat ik altijd voor de 100% voor onze relatie ging. Totdat we op een weekend ruzie kregen, over helemaal niets... Heb toen vier dagen niet eens met hem gesproken, maar dacht dat het wel weer goed zou komen...maar het kwam helemaal niet goed! Hij had ineens een excuus om te zeggen dat zijn gevoelens waren veranderd ten opzichte van mij. Ik wist niet wat ik hoorde en op dat moment had hij mij echt op mijn ziel getrapt. " hoor ik dat nu goed"? Zijn zijn gevoelens veranderd? Oftwel hij houdt gewoon niet meer van mij...heb ik iets gemist? al die jaren ( lees:6 jaren) heb ik geïnvesteerd om gedumpt te worden!! Ik heb gejankt en kon niet meer stoppen. Het sprookje was afgelopen en ik kon er met niemand over praten.. Hoe kan het mogelijk zijn dat mijn ware liefde, mijn man voor wie ik alles zou doen, mij zo pijn heeft kunnen doen. Waarom heb ik dat niet gemerkt? Heeft ie misschien een ander? Hij zegt van niet, en moet hem daar maar op vertrouwen. We zijn nu nog vrienden, maar elke keer als ik hem zie krijg ik tranen in mijn ogen: hij staat naast me, maar lijkt toch ook weer ver weg. Het zijn niet mijn gevoelens die zijn veranderd. Ik vind het erg moeilijk om met deze pijn te leven, hij heeft me namelijk erg diep geraakt..de zekerheid dat er nu geen toekomst meer is tussen ons, maakt mij des te onzekerder.. Onzekerder over het leven en wil ik nog wel leven? Misschien zou het beter zijn om zelfmoord te plegen. Beter voor hem: want dan kan hij zijn leven leiden zonder rekening met mij te hoeven houden.. En beter voor mij: want dan ben ik verlost van de pijn.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.