Levensverhalen (pagina 617)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Over en voorbij.

Geen zin meer. Vechtlust op. Alleen. Te veel problemen die niemand snapt. Geen liefde voor iets. Geen liefde voor mij. Eenzaam.

Mij mist niemand.
Wat zoek ik nu nog???
Martin.
Datum:
04-10-2010
Naam:
Moegestreden en opgebrand.
Leeftijd:
48
Provincie:
Utrecht

angst en verdriet

dag iedereen
ik ben een meisje van 22,
ik kamp met depressies en zelfmoordgedachten sinds mijn 13de. Deze gevoelens zijn ontstaan bij de scheiding van mijn ouders en middelbare school. Ik heb een zware jeugd gehad met drugs, spijbelen enzo... ik heb mij op deze gebieden herpakt maar toch ben ik nooit echt gelukkig geweest
ik denk dat het biologisch bepaald is bij mij ik heb problemen maar ik denk dat ik niet meer problemen heb dan vele anderen...
Toch denk ik al 9 jaar aan een stuk wekelijks aan zelfmoord of huil ik, dit is mijn diepste geheim.. soms hint ik mijn ouders dat ik hulp nodig heb maar dit willen ze niet inzien... ik vind dit moeilijk omdat ik me minderwaardig voel en niet wil overkomen als iemand die aandacht zoekt of zich aanstelt... ik haat het als mijn moeder zegt ga je nou weer huilen... problemen in de liefde ofzo... stel je toch niet zo aan... nee mama ik ben ongelukkig leef in angst en verdriet...
ik fantaseer vaak over dood zijn ik hoop ooit een pijnloze zelfmoord te kunnen (durven) plegen
ik vraag me af of er nog mensen zijn die zichzelf kunnen herkennen in mijn verhaal.. voel me zo eenzaam
Datum:
04-10-2010
Naam:
A.L.
Leeftijd:
22
Provincie:
België

mishandeld

Mijn vader heeft me gister geslagen. Hij noemde me een hoer en nog veel meer waarop ik vroeg waarom hij zulke dingen zei hij werd boos en sloeg me overal zo hard. Ik zat helemaal onder het bloed en hier en daar heb ik nog wat kneuzingen en mijn vinger is gebroken. Mijn moeder probeerde hem tegen te houden. Ik schreeuwde dat hij me dood zou slaan maar hij bleef doorgaan. Ik zakte op de grond maar hij bleef trappen en slaan. Het rare is, hoe hard hij sloeg, het deed geen pijn alleen kreeg ik geen lucht meer. Het enigste wat me helemaal kapot maakt zijn de dingen die hij zei. Ik voel me nu totaal niet meer veilig bij hem, nooit ben ik zo erg geslagen en uitgescholden. Ik weet niet meer wat ik moet doen, heb overal pijn en ben mn leven spuugzat. Ik wil zm plegen maar weet niet hoe, ik ben bang en wil mijn lieve moeder en andere mensen niet achterlaten.
Datum:
03-10-2010
Naam:
onbekend
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Alleen

Hey beste lezer.
De titel klinkt misschien zeer cliché, maar ik voel me gewoon alleen op de wereld.
Ik weet niet waar ik er mee terrecht moet, deels omdat ik me er ook voor schaam tegenover mijn familie en vrienden.
Ik voel me de laatste zes maand terug nutteloos, dom en onnodig.
Reden hiervan is het einde van mijn relatie met mijn toenmalige vriendin.
Ik had vroeger, sinds ik 14 jaar was, al zelfmoordgedachten. Ik ben nooit ergens goed in geweest ( wiskunde was nooit mijn ding, en talenknobbel ben ik nu ook niet bepaald en een handige harry ben ik ook al niet, ben nooit een bijster goede sporter geweest en ik heb de sociale vaardigheden van een mug).
Ik ben vroeger als kind ook vaak gepest geweest, en ik veronderstel dat dit een grote impact heeft gehad op mij als persoon. ik ben een zwijgzaam en redelijk gesloten iemand.
Dit alles was anders toen ik samen was met mijn ex. Ik voelde me weer als vroeger. aanvaard, geliefd en ik had iets om naar toe te leven. Ik voelde me terug gelukkig.
Maar nu het gedaan voel ik nu meer als vroeger slecht. En het verergert elke dag; ik heb soms gewoon de zin en energie niet om iets te doen ( simpel voorbeeld: kamer opruimen, lukt me echt niet om er gewoon aan te beginnen). dat maakt me bang. het is alsof elk deel van mijn persoon oplost in het niets. Ik zie mijn ex nog af en toe ( omdat ze vrienden wil blijven) en doet nog zoveel meer pijn. ik zou het niet over mijn hart krijgen om te zeggen dat ik haar niet meer wil zien, omdat ik een bepaalde band met haar heb.
Zo dat is kortweg mijn verhaal in een notendop.
Ik wou dat ik op één of ander manier terug de hoop zou kunnen vinden om verder te gaan met mijn leven.
Datum:
03-10-2010
Naam:
Tim
Leeftijd:
23
Provincie:
België

Ik faal altijd

Ik probeer altijd mijn best te doen voor mijn ouders maar het is nooit genoeg. het kwetst me echt in het hart.En dat ze vonden dat ik niet als een 18 jarige gedraag.Mensen vinden altijd dat ik boos kijk en zeggen van Hé jij leeft niet' omdat ik niet veel praat
Ik ben echt onzeker over mijn toekomst,mijn moeder vond het niet kunnen dat ik niet wist wat ik wil worden.Ik ben de eerste zoon van me familie.Dus ze verwachten dat ik het altijd goed doet.Maar dat lukt niet altijd.Ik ben blijven zitten,en dat deed ontzettend pijn.Mensen hebben me uitgelachen, en ik kan ook niet rijden.Dat vinden ze heel dom. Ik ben een gevoelige jongen.Als er veel kritiek is over mij,zeg ik niks. En dan ga ik huilen in me kamer.Zodat niemand me ziet.Ik haat mezelf.Ik weet gewoon niet welke geaardheid ik heb.ik droom meestal over mannen waar ik het meedoe
en op school praat ik veel met meisjes ik bn er absuluut tegen van dat homo's gedoe.Maar de laatste tijd hb ik vaak gehoord dat ze me knap vinden,wordt vaak door homo's gezegd Ik weet het gewoon niet meer
Datum:
03-10-2010
Naam:
kevin
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Het blijft maar terugkomen....

Wekelijks heb ik het gevoel dat ik nut heb op deze wereld, dat ik niet gemist zal worden in deze maatschappij. Elke keer als ik dat gevoel heb, gebeurt er iets wat me voor die dag opvrolijkt. De dagen erna komt dat gevoel van nutteloosheid keihard terug, harder dan dat het er eerst was.

Sommige mensen zeggen: Geen zelfmoord plegen, want er komt vanzelf iets waardoor je het leven gaat waarderen!

Nou, weet je, de momenten dat ik het leven kan waarderen is dat voor zo'n korte duur, dat ik betwijfel of dat wel kan opwegen tegen alle slechte momenten...

Want die slechte momenten, die blijven maar komen, zijn er altijd, alleen kunnen gemaskeerd worden door de goede.... is dat wat ik wil?

Dus daar zit ik weer, te denken om er een eind aan te maken. Niemand die behoefte heeft me te steunen, uit zichzelf mij te vragen hoe het met me gaat, enzovoorts. Nog meer stimulans om er een eind aan te maken....

Fijn, dit leven.
Datum:
02-10-2010
Naam:
Roel
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

Mijn leven,pfff

Ik heb eenn kut leven
Op school word ik gepest buitengesloten
en ik ging met mijn mentor daarover praten over dat ik naar een andere klas wou gaan buiten het lokaal een van ze hebben het gehoord en nu zeggen ze \'t allemaal ik word er neit goed van en niemand die mij begrijpt thuis komt er nog een laag bij met alleen maar zeuren en zeuren en soms poging tot slaan ik zit elke dag thuis denkende waarom doen ze dit ik heb hun toch niets gedaan .Er gaat geen dag voorbij dat ik me blij voel als ik op school ben of thuis . Als ik in mijn kamer ben begin ik goed na te denken over mij leven of het wel zin heeft nu al die mensen die al zo doen laat staan later als ik ouder ben zo rond de 16 ofzo
Ik heb eigenlijk gewoon GEEN reden om nog te leven ik heb vaak gedacht aan voor eeuwig te slapen niemand die iets opmerkt ik was toch altijd al LUCHT .Het boeide niemand als ik viel ,
Ik heb geleerd in dit leven dat er eigenlijk gewoon NIEMAND achter je staat .Men denkt alleen maar aanzichzelf eht zou goed zijn als de populaire kinderen even werden gewisseld met de gepeste kinderen dan leren ze hoe het is om te worden gepest !
Maar jaa...pffff
Datum:
02-10-2010
Naam:
rosie
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

waarom

waarom wil ik ermee kappen? Eigenlijk is het bij mij gewoon omdat ik alles wat ik wil meemaken al eens heb meegemaakt. Ja okay er zijn nog wel andere dingen, maar die zijn onbereikbaar of ze kosten zoveel geld dat het me te lang zou duren om er achter te komen of ik het nog eens zou kunnen meemaken. Voor de rest heb ik geen dingen om naar uit te kunnen kijken, en dat maakt het leven zo ondraaglijk en gewoon nutteloos voor mij. Ik ben echt van plan om mezelf van kant te maken, maar ben alleen aan t sparen voor een goed vuurwapen om het mee te doen. Het leven is gwoonweg kut met peren... er is geen ene fuk aan.. zeker niet in dit kut land. Nederland heeft wat mij betreft echt zwaar afgedaan. Het land heeft zich door zijn regeltjes en gezeik en instanties en zo voorts totaal naar de klote geholpen. Het is gewoon de hele sleur van dit kutleven, werken, weekend, werken, weekend wat the fuk heb ik eraan... ik heb rust verdiend vind ik.. en die vind ik alleen in de dood!!!
Datum:
01-10-2010
Naam:
Martin
Leeftijd:
29
Provincie:
Limburg

Op een dag

wat een eenzaam k*tleven.. op een dag word ik wakker, pak ik mn motor en rij ik met 260 frontaal op een vrachtwagen in. Van mij hoeft dit leven niet meer, was er maar een simpele knop die je om kon zetten om er een einde aan te maken.
Datum:
01-10-2010
Naam:
Mark
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-holland

fuck life.

Ja, wat zal ik zeggen? Vroeger op de basisschool was ik een buitenbeetje. Ik rende altijd alleen rond op het speelpleintje, als we groepjes moesten maken werd ik altijd als laatste gekozen of ik moest alleen werken. Ik was blij dat ik naar de middelbare toe kon gaan. Maar het werd nog kutter. Ik werd gepest, er werden dingen naar me geroepen en dingen naar me gegooid. In die tussentijd heeft mn broer stemmen in zn hoofd gekregen waardoor ik hem altijd moest helpen en hij hielp me nooit. Mijn ouders hadden in die periode vaak ruzies en wou ik dus mijn verdriet verbergen omdat ik anders bang was dat mn ouders ook verdrietig zouden worden. Na zo'n dag lang gepest en alles kwam je thuis waar ruzie was, en moest op 1 kamertje zitten om mijn broer bezig te houden. Het heeft lang geduurd. Ik was vaak alleen en heb maar vrienden via internet gezocht. Nu een paar jaar later (ben 18 nu) voel ik me nog erger dan eerst. Ik heb nu wel een paar vrienden erbij gekregen en een hele lieve vriend. Alleen lijkt het nu of mn ouders me alles verbieden. Mijn vriend begreep mn gevoelens wel maar het begint hem langzaam te irriteren. Ik wil er niet eens over na gaan denken om hem kwijt te raken want als dat zo is, dan val ik weer in mijn kapotte borstkas, de pijn komt dan terug. Aan mn familie heb ik gewoon niks, ik heb niemand om me heen dan alleen mijn vriend, en om die kwijt te raken, nee dan ben ik alweer alleen en dat wil ik niet! Ik denk vaak aan zelfmoord en ik wil het gewoon af en toe echt doen omdat deze wereld gewoon een en al kut kut kut is. fuck life seriously,
Datum:
01-10-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.