Levensverhalen (pagina 612)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

To be or not to be that is the question

Mijn tevroeggeboorte door een traumatische ervaring van mijn moeder (mijn vader zou evt overlijden nav een ongeluk)gevolgd met 9 maanden steriele couveuse verblijf waarbij ik niet werd aangeraakt( dat was toen de werkwijze)heb ik het trauma opgelopen niet gewenst te zijn, gedumpt en in de steek gelaten worden, het niet waard zijn dat er van je gehouden kan of mag worden. Na een leven van mislukte, diverse liefdespogingen, drank etc was de bodem bereikt. Ik was op maar het vonkje willen leven weigerde uit tegaan. Op laatste krachten ben ik psychotherapie gaan studeren en natuurgeneeswijze later gevolgd met chinese geneeskunde en heb er 17 jaar over gedaan in mijn eigen praktijk waar ik de eerste client en de belangrijkste client ben met hulp van mijn echte clienten die als spiegel en bevestiging mij onbewust steunden om de veiligheid die ontbrak weer te creeren. Zo kan ik heel langzaam met heel weinig energie er tot voor mij zelf zijn en mij alles geven wat mij als baby onthouden werd, rust,liefde,zorg,bescherming en uiteindelijk met veel bijvoeding van chinese kruiden mijn lichaam weer sterk heb kunnen maken om de depressiviteit aan te kunnen. De kracht had om de pijnen aan te gaan en nu op het punt sta om mijn leven met mijn echte ik te gaan ontdekken en beginnen. Niet meer overleven maar leven. Iedere seconde opnieuw die keuze maken. Ben ik er voor mezelf, wat is mijn behoefte van dit moment. Hoe kan ik het liefst zijn voor mezelf. Hou van je.
Datum:
09-10-2010
Naam:
R
Leeftijd:
47
Provincie:
Zuid-holland

Zelf in te vullen

Lieve mensen, dit is het leven. Vaak niet leuk, maar het is de kunst de momenten er uit te pakken die er toe dien. Misschien lijken ze op het eerste gezicht niet de moeite waard, maar voor niemand gaat iets vanzelf (ook al lijkt het soms zo). Doe daarom je best om om die momenten te pakken. Je wilt niet dood, en al zeker niet als je geeft om de mensen in je omgeving. Het zit in onze natuur om door te gaan, de mens is een vechter.

Het valt mij trouwens op dat er veel tieners zijn die op dit forum reageren. Tiener zijn is ook een hele moeilijke en verwarrende periode. Hoe cru het ook klinkt, het zijn fases in je leven die je door moet maken. De één heeft het zwaarder dan de ander. En vaak is het in je eigen optiek dat jou situatie zwaarder is dan die van een ander. Daar kan je niet over oordelen, want je weet niet hoe een andere situatie is, ook al is het je beste vriend of vriendin. Het komt er namelijk op neer dat iedereen het zwaar heeft in zijn of haar leven. De populaire klasgenoten, de loners, de sexy collega's, de underdogs, de nerden, de grijze muizen. Iedereen twijfelt en is onzeker. Een verschrikkelijk bestaan, en ook eenzaam. Want zelfs als je mensen je beste vrienden of je geliefde durft te noemen deel je dit soort zaken niet snel met elkaar. Waar mijn verhaal op neerkomt is dat het vaak lijkt alsof er meer tegenslagen zijn dan mooie kansen. Dat komt doordat negatieve ervaringen vaak minder snel vergeten worden fan de positieve. Er zijn weldegelijk kansen, maar probeer en durf ze vooral te pakken. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat mensen je niet meer leuk of aardig vinden? Dat is dan hun probleem want blijkbaar zijn dat dus niet de mensen voor jou. Heb je last van je omgeving of van andere sociale druk/beperkingen? Verhuis dan, of ga liften. Ga je dromen achterna. Sociale zelfmoord is veel meer waard dan de makkelijke, lijfelijke weg. Op die manier geef je jezelf een nieuwe kans. Ook al lijken dingen niet mogelijk, waarom probeer je het niet? Je hebt echt niets te verliezen. Geluk is niet voor het leven, je haalt het uit dierbare momentenkeen als je jezelf hebt geaccepteerd je je omgeving dwingt jou moet te nemen zoals je bent heb je die gelukmomenten misschien wel drie kwart van de tijd. Ik geloof in vechters, dus in de mens, dus in jou.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Doet er Niet toe
Leeftijd:
99
Provincie:
Zuid-holland

Feel me dead

ik leef nog wel, maar ik voel me dood van binnen.
Ik lach nog wel, maar van binnen ben ik kapot,
Ik heb wel vrienden, maar ik voel me alleen.

Ik hoop dat mijn ademhaling stopt. Ik hoop dat mijn hart stopt met kloppen. Ik hoop dat ik na een nacht slapen niet meer wakker hoef te worden.

Ik hoop dat ik dood ben.
Datum:
08-10-2010
Naam:
Anoniem.
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Je bent slecht een veldmuis met reflexievermogen

Wat een religies gezeur. Waarom zijn jullie allemaal zo gefixeerd op een leven na de dood, op een verlossing door een god. Waarom is deze god rechtvaardig en waarom denken gelovige mensen altijd de wijsheid ( en hun koninkrijk) voor zzich gepacht te hebben. God is een constructie, die niet meer noodzakelijk is. Bitter ? Ja..want dan hebben we geen troost en dit leven is alles. Ik vind niet dat je zomaar uit het leven moet stappen, maar niemand doet het zomaar. Ik heb een kind, dat zal mij altijd weerhouden zelfmoord te plegen, hoewel het van mij-het leven- niet meer hoeft. Maar waarmee zadel ik mijn kind op als ik eruit stap. Dat wil ik niet verantwoorden. Wat is er met je partner en je kinderen, met de mensen, die zich tot in het einde van hun dagen zich zullen afvragen, waarom zij het niet konden verhinderen, dat jij uit het leven stapte. Het gaat niet over goed of kwaad, niet over god of over geloof, het gaat wel over, wat doe je met anderen. Toch denk ik ook vaak eraan er een punt achter te zetten.
Datum:
08-10-2010
Naam:
Kant56
Leeftijd:
56
Provincie:
Noord-holland

het zit me nooit mee

ik ben ronald een simpele man uit hilversum mijn leven gaat niet zoals ik wil me ouders zijn 2 jaar geleden overleden binnen een half jaar na elkaar ze deden alles voor mij
ik heb 2 zussen de oudste is was bazig en me andere zus is lief maar om een 1 of andere reden ga ik er niet heen misschien is het een stemmetje die zegd dat het niet moet ik heb plezier in me werk en ook veel schulden ik word steeds magerder geef me een makkelijke manier
Datum:
08-10-2010
Naam:
ronald
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

mischien

ik heb al eens geprobeert mezelf voor een auto te gooien omdat ik nix meer heb me ouders overleden en ik niks meer heb....
Datum:
08-10-2010
Naam:
jeffrey
Leeftijd:
14
Provincie:
Drenthe

nee

er is niemand die om me geeft
elke jongen die ik wel oke vind denkt maar een een ding....
Datum:
08-10-2010
Naam:
jopie
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Oke.

Mijn hoeveelste verhaal typ ik hier?
Geen idee.
De eerste keer dat ik hier mijn verhaal[tje] deed was ik 13. Bijna 5 jaar geleden!
En nu? Nu ben ik er nog.
Ik weet nog dat mijn moeder tegen mij zei dat vanaf mijn 14de alles beter zou worden.
Toen ze dat zei wist ik niet of ik er op mijn verjaardag nog zou zijn. Op mijn 14de was ik er van overtuigd dat ik de 15 niet zou halen. Op mijn 15de dat ik de 16 niet zou halen en op mijn 16de dat ik de 17 niet zou halen..
Ik ben 17.
Ik heb denk ik al over de 100 afscheidsbrieven geschreven en een stuk of 5/6 antidepressiva uitgeprobeerd.
Sinds een maand of 2 is het in mijn hoofd iets helderder door een goede medicatie.
Waarom wil ik dan toch nog dood?
Nou, kijk.. Ik heb anorexia, gehad. Extreem afgevallen, aangekomen, gebraakt, bewogen, opgenomen, ziekenhuis, sonde etc in de afgelopen paar jaar. Niemand nam mijn eetbuien serieus.
En nu ik alweer iets meer dan een jaar thuis woon zijn de eetbuien weer dubbel en dwars teruggekomen.
Begrijp me goed, ik heb er dit hele jaar tegen lopen vechten en vechten en vechten.. soms met succes die dan door 1 koekkruimeltje weer om kon slaan in het wél eten.
En nu kan ik het niet meer stoppen.
Ik weet, officieel, volgens iedereen, ben ik normaal, precies goed gewicht.
Maar ik voel me, denk, serieus dat ik minstens 15 kg overgewicht heb.
En voor iemand die anorexia heeft/had, is dat enorm erg.
Het gaat er niet meer vanaf, ik durf niet meer naar de stad, amper nog naar school, sociale contacten lopen stroef en maken me enorm zenuwachtig. Ik ben moe, constant. Strakke shirtjes durf ik niet meer aan. Meer dan de helft van mijn broeken pas ik niet meer. Ik eet en eet en eet, ik kan het niet stoppen, zelfs als ik er misselijk van word eet ik door tot ik begin te kokhalsen.. ik wil niet meer braken. Dat nooit meer.
En zoiezo, wat heeft braken voor zin als ik toch al 4000 kcal opheb? Ik val toch nooit meer af..
Lieve hemel, ik durf niets meer.
Zelfs mijn grote hobby, fotograferen.. mensen, ik ben zó ongelovelijk dik.
Ik wil dood. Ik jank.
Ik ga het nu écht opgeven.
Dik kan ik niet leven.
echt niet.. :(
Ik voel me zo ontzettend somber.. al jarenlang :(
Datum:
08-10-2010
Naam:
Iemand.
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Moeilijk.

Ik wordt letterlijk m'n hele leven al gepest, sinds groep 1 gewoon al.. tot groep 4, groep 5/6 ging nog wel maar daarna ging het gewoon door. Ik zit nu in de 3e van de middelbare school en ik kan het niet meer aan. Ik denk er serieus elke dag aan om een overdosis te nemen of te gaan snijden alleen het probleem is.. ik durf niet. Ik heb gewoon een super moeilijk leven en thuis, mn moeder is wel lief maar ze begrijpt me niet.. ik heb niemand anders dan m'n moeder. M'n vrienden hebben me allemaal verlaten en op school ookal.. overal. Grootste deel van mn fam is dood door oorlog en ik word elke dag uitgescholden voor dom en weetikveel, manwijf, ik word lelijk en dik genoemd en ik wil gewoon weg. Ik zoek wel een manier hoe ik weg kan komen.. echt ik word zo gek hier.
Niemand weet hoe ik me voel en ze denken dat het gepest en geplaag allemaal zo onschuldig is maar ik kan het echt niet aan.. ik wil het liefste dood maar ik kan m'n moeder niet verlaten. Mn leven is verwoest door mensen die dingen niet voor zichzelf kunnen houden, ik zit dagenlang in mn kamer en ik eet bijna niks meer. Ik wil gewoon op een dag normaal kunnen leven..
Datum:
08-10-2010
Naam:
Anoniempje..
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

ik haat mezelf

E is een jongen in mijn klas die ik leuk vind,maar hij vind mij niet leuk. En daar kan ik niet tegen en met ik van huilen. En iedereen in mijn familie vind mij onvolwassene, omdat ik de jongste ben en omdat het meeste wat ik doe soms niet goed gaat en daar moet ik soms van huilen en ik heb ook heel veel gevoelens en verdriet van vroeger opgekropt en dar moet ik ook altijd van huilen
Datum:
08-10-2010
Naam:
bnar
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.