Levensverhalen (pagina 610)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

...

Ja, ik weet het, ik ben 11 en dus veel te jong om zelfmoord te plegen. Al zou daar eigenlijk geen leeftijd voor moeten zijn, het is een soort ongeschreven regel. Ik voel me hartstikke ongelukkig. Ik huil regelmatig om dingen waar ik niet om zou moeten huilen, mijn vrienden, dat zijn niet echt echte vrienden, en ik wil zo graag geloven dat ze het wel zijn, maar ik weet, dat zijn ze niet.
Als ik moet huilen om iets, en ik heb het ze zo vaak duidelijk gemaakt, gaan ze lachen. Ze trekken aan mijn haren, schoppen me, en vinden dat grappig. Ook moet ik altijd voor de flauwe grappen als prooi gebruikt zijn. Als ik de verhalen die hier staan lees, denk ik, nou dan heb ik het nog goed. Maar geloof me, ik wil zo niet verder...
Datum:
10-10-2010
Naam:
Mellissa
Leeftijd:
11
Provincie:
Zuid-holland

In de war

Ik snap mijn manier van denken niet. Hoe kan het zijn dat ik anderen zo kan laten lachen, een gezelligheidsmens ben en hoge teddybeer-gehaalte heb, ,maar toch het gevoel heb dat ik niet werkelijk deel uitmaak van die leuke momenten. Alsof ik een klein toneelstukje opvoer in de hoop dat anderen mijn echte aard zien.

Het lijkt alsof ik het allemaal zo duister wil inzien, terwijl anderen het veel erger hebben en zo positief in het leven staan. Hoe kan dat ik een hoge opleiding heb genoten en aan het begin van mijn carriere sta, maar jaloezie gevoelens krijg als ik denk aan het simpele leven die een bijvoorbeeld een stratenmaker heeft. Hoe kan het? Dan denk ik bij mezelf:" Dan ga je toch ook een normaal baantje zoeken, waarbij je, je werk thuis kunt laten", maar nee...IK WIL MEER! Dan komt die ambitieuze kan van mij naar boven die zich van anderen wil onderscheiden; die het verschil wil maken en bij de top wil horen. Maar dan..vraag ik mezelf af kan ik het wel? Mijn moeder zegt altijd tegen me: "jij kunt alles, maar die onzekerheid is je grootste vijand". Stel nou dat ze ongelijk heeft en dat ik niet alles kan bereiken wat ik wil? Stel ik haar dan niet teleur? En ben ik dan niet een mislukkeling? Wil ik wel leven als een mislukkeling?

Soms zie ik het allemaal niet meer zitten, want wat als ik niets meer uit m'n leven kan halen? En verdient een mislukkeling wel een plaatsje op deze wereld?

Toch probeer ik niet te veel bij dit soort dingen stil te staan, maar ik merk dat het mijn tol eist (fysiek en mentaal) en betrap mezelf dat ik er steeds weer overnadenk. Moet ik wel verder? Ik leef van dag tot dag en probeer dat die innerlijke bom niet ontploft.
Datum:
10-10-2010
Naam:
Dave
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Passende locatie

Ja zo zat ik te denken en rondlopend in een verlaten huis, mijn huis, ons huis wat zou een goede locatie zijn om mij eigen op te hangen, maar dan schiet het je in een keer te binnen ondanks dat je nog kinderen en kleinkinderen hebt hou je het nog even vol, maar hoe lang nog kun je de pijn verdragen van verdriet, het plotselingen huilen dat zo maar gebeurd, zonder reden, de drang naar het woord wil ik niet gebruiken maar zelfmoord, van de wererld af zonder verdere problemen meer te veroorzaken voor fam en gezin, maar zouden zei mij ooit kunnen vergeven, !!
Datum:
09-10-2010
Naam:
Bert
Leeftijd:
50
Provincie:
Noord-brabant

ik wil dood

ooit had ik een fantasie vriendje. hij was er altijd voor me als ik hem nodig had. ik had dingen verzonnen om aandacht te krijgen. ook tegen een jongen gelogen over dingen. die jongen maakte het uit met mij. hij schold me uit en maakte me zwart bij mensen. iedereen haat me nu.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Eva
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

kortsluiting

sinds ik aan de methyl zit. Zijn mijn zelfmoord gedachtes steeds vaker aanwezig. Telkens na een teleurstelling. Het gaat zelfs zover dat als ik tot rust kom, er allerei emoties boven komen. Die leiden tot een soort kortsluiting in mijn hoofd, waardoor ik deze week al 2 keer een poging gedaan heb. Maar telkens toch optijd bij bewustzijn kwam. Dit is een hele nare ervaring. En ik wil dit ook absoluut niet.
Datum:
09-10-2010
Naam:
T
Leeftijd:
27
Provincie:
Overijssel

moe moe moe

na een 23 jarige huwelijk is in een half jaar alles misgegaan,na een lange strijd met jeugdzorg van mijn 22 jarige dochter is mijn 17 jarige dochter er ook weer bij gekomen.met mijn ex vrouw hebben we ons laatste huis gekocht,maar vlak voor de verhuizing is ze verliefd op een andere geworden ,deels schuld van me zelf.omdat ik een eigen bedrijf runt ,was ik veel aan het werk .ik dacht dat ik er goed aan deed om veel werk aan te nemen .ik wou me gezin een onbezorgd en een goed leven bezorgen .maar dat is uit elkaar gespat als een luchtbel .daarom zie ik het ook niet meer zitten om verder te gaan met dit leven .het zal wel slijten zeggen ze allemaal maar daar geloof ik niets meer van. ben vreselijk moe ik stop maar met ademen dat is voor iedereen die ik ken beter ben ik hun niet tot last
Datum:
09-10-2010
Naam:
marcel
Leeftijd:
46
Provincie:
Flevoland

Ben gewoon te moe

Ik ben al mijn hele leven autistisch. Alleen weet ik het sinds mijn 12e. Nu ben ik 17. Sinds ik het weet heb ik alsmaar problemen. Ik word er gewoon gek van alsmaar bang te zijn. De hele tijd nieuwe dingen aan leren wat ongelofelijk veel energie kost. Ik kan nooit mezelf zijn omdat ik anders niet 'normaal' zou zijn. Mensen begrijpen me niet. Niemand begrijpt me. Mijn ouders niet, niemand. Ik begrijp mezelf niet eens. Als iemand vraagt "maar hoe voelt dat dan? Wat voel je op dit moment?" ik weet het gewoon niet. Ik wil niet aan de toekomst denken. Het zal alleen maar erger worden. Werken, samenwonen, dagelijks leven. Alsmaar weer nieuwe angstige dingen. Alsmaar weer vechten. Dan heb ik privé ook nog problemen. Ik kan het gewoon niet meer. Ik ben gewoon te moe nog verder te gaan. Waarvoor doe ik het eigenlijk?? Om de mensen om me heen niet verdrietig te maken.... Maar ik moet ermee leven. Ik wil het niet meer. Ik wil eruit stappen. Of in ieder geval voor heel lang egrnes in een gat verdwijnen. Gewoon rust. Niemand om me heen. Maar zoiets bestaat niet op deze wereld. Ik leef nog voor mijn vriend. Maar dat is ook het enige op dit moment. Ik weet niet of ik over een half jaar nog steeds denk dat ik voor mijn vriend leef. Misschien ben ik dan al in de betere wereld.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

pesterijen

ik word nu al 10 jaar gepest. ik moest blijven zitten dit jaar. ik ben een nieuwe klas gekomen. en ik voelde mij goed in deze klas. kdacht dat ik alles zou kunnen verwerken zoals o.a. mijn zelfmoordgedachten. we gingen op 2daagse en ik was zeer emotieel omdat ik min zelfmoord gedachte aan het verwerken is. en terug eenmaal op school stampt mij terug in de grond en de de zelfmoordgedachten terug. kben terug beginnen krassen maar wegens uit kolere heb ik dat perongeluk gezegdt tege 2 mensen uit de klas en die zo vn als jij het niet zegt tegen de klastitularis zeg ik het. heb het dan gezegdt en ze zei we zullen een oplossing zoeken. maar kweet niet op het gaat helpe om het meer te doen en die gedachte weg te krijgen. het is nu 2 dagen geleden dat ik het gdn heb, maar ben egt aan het flippen, maa kheb het beloofd aan haar.
Datum:
09-10-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
België

zelfmoord gedachten

soms als ik mijn leven tot nu toe overzie heb ik de sterke drang om er maar een eind aan te maken. als ik er dan langer over nadenk durf ik dat niet te doen uit angst voor het onbekende. ondanks alle problemen, de zenuwpijn problemen van mijn zusters schaamte over zelfbgemaakte
fouten, wil imverder leven
ik wil mijn familie ook niet het verdriet aandoen door mijn zelfmoord. ik moet proberren meer vor mij zelf op te komen.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Theo
Leeftijd:
53
Provincie:
Utrecht

zelfmoordnijgingen

Van de week ben ik geschokt door de zelfmoord van Antonie Kamerling. Iemand waar ik echt tegenop keek. Al jaren kamp ik met dezelfde gedachtes als hij. Ik voel zoveel raakvlakken met hem, het is ongeloofelijk. Ik ben perfectionistisch, neem geen genoegen met een 8. Ik wil altijd iets goed doen, maar dan ook echt goed! Als iets niet lukt dan ben ik meteen van het veld geslagen. Soms dan push ik mezelf om door te gaan, maar als het dan ook echt niet lukt, dan kan ik het niet loslaten en kom ik in een negatieve cirkel terecht. Ik ben zo depressief dat ik als enige uitweg zie...mezelf van het leven te beroven.
Ik voel me eenzaam en vooral niet begrepen. Terwijl ik alles heb wat een vrouw zou willen en nodig heb kan ik er niet van genieten. Ik bekijk alleen de negatieve kanten. Terwijl ik ergens diep in mijn hart weet dat er ook positieve kanten aan zitten. Mijn vriend zegt dan waarom ben je altijd zo negatief? Waarom bekijk je niet alleen de positieven kanten. En terwijl ik weet dat hij gelijk heeft, terecht gelijk, blijft mijn gedachtes alleen maar afdwalen in een zwarte, negatieve wolk. Ik zie geen zon meer, ook als tie schijnt. Ik zie geen mooie dingen. Ik kan geen mooie herrineringen naar boven halen. Ik probeer het echt! Maar hoe dan ook, het lukt me niet uit die diepe dal te klimmen. Hoe harder ik mijn best doe....hoe verder de afstand wordt...... Ik weet echt niet wat hier aan te doen. Telkens als ik een poging probeer te doen om mezelf van kant te maken....denk ik aan alles wat ik achterlaat..... en dan doe ik het ook niet. Maar soms is de depressie, die diepe dal, zo bezwarend dat ik niet meer denk aan wat ik achterlaat en is de drang om het juist te doen veel groter..... Het is moeilijk te beschrijven wat ik dan voel. Ik zie ook veel onbegrip voor wat wij voelen (de mensen in een zware depressie toestand). Men ziet ons als egoistisch, maar dat is het niet. Het is misschien inderdaad een schreeuw om aandacht. We roepen dan ook help, ik kom er niet meer uit. En alles wat we horen is " Je moet er zelf uit proberen te komen, anders kunnen we je niet helpen? of ALs je het doet dan ben je egoistisch, Of je bent alleen op aandacht uit. Niets wat je zegt of wat je voelt wordt serieus genomen of naar geluisterd. Dit zorgt ervoor dat de eenzaamheid groeit. Ik voel ook alsof ik de enige ben in deze wereld die voelt hoe ik me nu voel. Gelukkig ben ik dat niet. Met wie kan ik mijn gevoelens delen, wie voelt hetzelfde als ik, wie kan begrip tonen voor wat er in me omgaat. Ik wil geen zelfmoord plegen. Ik wil mooie dingen zien. Hoever moet ik klimmen om dit alles mee te kunnen maken. Hoe kan ik genieten van de mooie, kleine en grote dingen in mijn leven?? Wie kan naar mijn luisteren zonder te oordelen?
Kan er geen AA sessie georganiseerd worden voor dit soort mensen....
Ik heb nog zoveel om voor te leven...........HELP!
Datum:
09-10-2010
Naam:
Emily
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.