Levensverhalen (pagina 610)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

moe

Ik ben zo moe van het vechten. Ik kan niet meer en ik wil ook niet meer. Ik wil zo graag rust. Rust in m'n hoofd en in m'n lijf. Al jarenlang heb ik last van mijn agorafobie en heb al zoveel geprobeerd om er vanaf te komen. Desondanks wordt het langzaam aan alleen maar erger, hoe hard ik er ook voor knok om beter te worden. Ik word gek van die nare gedachten die ik heb gekregen en de isolatie die het met zich meebrengt. Terwijl ik eigenlijk een vrolijke, sociale inborst heb. Al zo lang komt er niks meer uit. Mijn huis is alles geworden, mijn leven. Maar zo een leven wil ik niet.. ik ben alleen zo moe. Dat dagelijkse, constante gevecht in m'n hoofd. Ik denk er al zo lang aan om ermee te stoppen. Maar mijn ouders.. het zijn zulke lieve, geweldige mensen. Hoe zou ik ze zoiets kunnen aandoen.. Hun kind. Ik zou ze kapot maken. Maar stukje bij beetje ga ik meer en meer kapot in m'n hoofd. Wat een duel :(
Datum:
11-10-2010
Naam:
Jackie
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Verlaten ineens

Me vriend heeft me na 2 jaar verlaten omdat hij de werkdruk niet aan kon en ze werkgever dreigde met ontslag hierna is ie ingestort en koosie om terug te gaan anar ze eigen huis. hij verdriet, ik ook en is ie bezweken voor de druk, arme jongen en zo is onze relatie kapot gemaakt door een werkgever die nergens rekening mee houd. Nu ben ik een paar nachten alleen, 1x de 112 gebeld, ambulance, wil niet meer verder leven, waarom vraag ik me af,...ik ken me eigen vriend neit meer, waarom gebeurd dit mij weer.....ben zo bang alleen..ik mis hem...... hij wilt wel vrienden blijven want het werd hem nu te zwaar allemaal, snap t niet, waar is de liefde ineens....weg, kan niet!!
Datum:
11-10-2010
Naam:
elroy
Leeftijd:
42
Provincie:
Zuid-holland

Naamloos.

Mijn moeder heeft psychose.. Ze ziet soms dingen die er niet zijn en hallucineerd. Ze neemt hiervoor pillen en reageert normaal, maar de laatste tijd gaat het weer slecht.. Ik ben bang dat ze naar een psychiatrische intstelling zal moeten. Ik ben bang. Bang en moe. Bang voor mn moeder, gaat het wel goed met haar. Bang voor mn vader, waarom is hij altijd zo boos? En vooral bang voor mezelf.. Waarom pijnig ik mezelf vraag ik me dan? Wel, het geeft een bevredigend gevoel. Pijn voelen vanuit een andere plaats :) Ik haat mn leven gewoon. Met al mn zogezegde vrienden die er voor me zijn. Yeah --' Die kennen mij niet. Ik ben niet die vrolijke meid die altijd lacht. Dat is mn masker die ik opzet. Elke dag.. Al 3 jaar lang..
Wel, ik ben het masker beu.
Datum:
11-10-2010
Naam:
Amy
Leeftijd:
15
Provincie:
België

kut leven

ik vind het zo moeilijk om te leven .
me vriendin is overreden ik heb altijd ruzie met iedereen ik vind het leven echtn iet meer leuk . thuis is alles niet meer leuk.
ik snij me vaak zodat al mijn pijn in me hart naar me arm of slag aders gaat en ik vind het serieus zwaar k*t
ik wou dat ik een leuk leven had en niet zo
ik zou het liefst niet meer willen leven dat alles wat er is gebuerd dat ik dat achter me laat maar dat vind ik ook weer zo spijtig wat moet ik doen ?
Datum:
10-10-2010
Naam:
Ranya
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

Waarom,

Ik ben Moraya en iik wil graag zelfmoord plegen op dit moment.
Want ik heb veel te vaak ruzie met mijn familie.
Ik zou willen dat het anders was maar ja,
Ze denken dat ik het niet doe maar ik wil het wel ik kamn het niet meer ik wil het niet meer,
Ik heb teveel verdriet maar als ik erover na denk om mijn kleine broerttje in de steek te laten doet het me zeer hij is bijna 1 en dat wil/had ik graag mee willen maken,
Maar een mes doro je heen steken durf ik niet een een touw ophangen kan niet en naar beneden springen durf ik ook niet welke opties zijn er nog meer,
Me vrienden zeggen altijd niet doen maar hun snappen het niet voor hunn is hun leven fantastische. Maar voor mij.?
Nee dat zou iets te mooi zijn,

Bedankt dat ik me verhaal kweit mocht.
Groetjes Moraya
Datum:
10-10-2010
Naam:
Moraya
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

Ik wil niet meer!

Ik heb sinds anderhalf jaar gescheiden ouders. Mijn vader is hopeloos op zoek naar een andere vrouw, mijn moeder heeft een lat-relatie met een getrouwde man van 65 en mijn zus leid haar eigen leven.
Ik heb dat niet, mijn leven bestaat uit het leven van anderen. Ik heb nog nooit een relatie gahad en ik zie mijn vriendinnen zelden. Er is iets mis met mij, blijkbaar, maar ik weet niet wat. Dit leven wil ik niet blijven leiden. Ieder keer als het goed lijkt te gaan, krijg ik weer een klap in mijn gezicht. Af en toe denk ik eens.. ik kan in 1 keer van al dit alles af zijn, maar kan ik nooit die dingen nog doen ik wil doen. Vandaag heb zo'n klap gehad. Ik wil niet meer!
Datum:
10-10-2010
Naam:
Casandra
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

einde

Wanneer? Komt het einde in zicht?? Vorig jaar ben ik van het tweede verdiep gesprongen en heb nadien gedaan of ik gevallen was. Pas na 13 (13!) maand revalidatie pas aan mijn man de waarheid durven vertellen, sindsdien is hij zo kwaad! Ik wil gewoon niet meer, ben als kind door pater nonkel verkracht en mijn man verwijt me dat ik dat gebruik....om gedeprimeerd te zijn en dat was leng voor onze bisschop van Brugge. Ik wil gewoon DOOD
Datum:
10-10-2010
Naam:
reintje
Leeftijd:
49
Provincie:
België

mijn verdriet

ben een vrouw van 57 jaar was 10 jaar getrouwd en ben 11 jaar feitelijk gescheiden maar heb in die 11 jaar een lat relatie gehad met dezelfde man nu een paar maand geleden was er iets veranderd bij hem dat voelde ik wel maar als ik vroeg of er iets was zij hij altijd van niet een week geleden kwam hij opeens zeggen dat hij wil scheiden dat was als of ik een klap in mijn gezicht kreeg ik vroeg waarom hij zij waarom niet we zijn al 11 jaar feitelijk gescheiden nu is het beter dat we uit het echt scheiden ik zij maar we hebben het toch goed samen wat is er dan veranderd voor u toen viel de bom hij heeft al maanden een andere vriendinik ben zo overstuur dat ik niets anders doe dan huilen mijn zoon van 14 jaar lijd daar ook onder en weet er geen raad mee hij houd van zijn vader maar wil mij ni kwetsen met toch nog naar hem te gaan als hij daar is zit hij heel de dag in zijn kamer dat is toch ook ni gezond ik hou nog van mijn man maar ben er wel heel boos op wat kan ik nog doen kan ik de scheiding tegen houden of laat ik hem beter doen hij heeft nooit onderhoudsgeld betaald voor zijn zoon maar nu sta ik er wel alleen voor kan ik daar nog iets aan veranderen ik moet verder met mijn leven maar weet niet hoe ik heb zo veel verdriet het doet zo pijn dat soms denk ik word beter niet meer wakker maar ik moet natuurlijk ook aan mij zoon denken 11 jaar heb ik aan hem geven en blijf ik toch nog alleen achter ik had ook michien nog een ander leren kennen en een goed gezin kunnen hebben nu heb ik niets meer en hij is gelukig met die ander iets wat ik nooit meer zal zijn daar ben ik nu te oud voor ik hoop dat die pijn die ik nu voel snel verdwijnd want ik geraak stilaan in een depresie neem al slaapmiddel maar toch graak ik niet gemakelijk in slaap als ik dan toch wat heb geslapen en wakker word komt alles weer terug wat kan ik er tegen doen kan iemand mij raad geven
Datum:
10-10-2010
Naam:
zanetta
Leeftijd:
57
Provincie:
België

...

Ja, ik weet het, ik ben 11 en dus veel te jong om zelfmoord te plegen. Al zou daar eigenlijk geen leeftijd voor moeten zijn, het is een soort ongeschreven regel. Ik voel me hartstikke ongelukkig. Ik huil regelmatig om dingen waar ik niet om zou moeten huilen, mijn vrienden, dat zijn niet echt echte vrienden, en ik wil zo graag geloven dat ze het wel zijn, maar ik weet, dat zijn ze niet.
Als ik moet huilen om iets, en ik heb het ze zo vaak duidelijk gemaakt, gaan ze lachen. Ze trekken aan mijn haren, schoppen me, en vinden dat grappig. Ook moet ik altijd voor de flauwe grappen als prooi gebruikt zijn. Als ik de verhalen die hier staan lees, denk ik, nou dan heb ik het nog goed. Maar geloof me, ik wil zo niet verder...
Datum:
10-10-2010
Naam:
Mellissa
Leeftijd:
11
Provincie:
Zuid-holland

In de war

Ik snap mijn manier van denken niet. Hoe kan het zijn dat ik anderen zo kan laten lachen, een gezelligheidsmens ben en hoge teddybeer-gehaalte heb, ,maar toch het gevoel heb dat ik niet werkelijk deel uitmaak van die leuke momenten. Alsof ik een klein toneelstukje opvoer in de hoop dat anderen mijn echte aard zien.

Het lijkt alsof ik het allemaal zo duister wil inzien, terwijl anderen het veel erger hebben en zo positief in het leven staan. Hoe kan dat ik een hoge opleiding heb genoten en aan het begin van mijn carriere sta, maar jaloezie gevoelens krijg als ik denk aan het simpele leven die een bijvoorbeeld een stratenmaker heeft. Hoe kan het? Dan denk ik bij mezelf:" Dan ga je toch ook een normaal baantje zoeken, waarbij je, je werk thuis kunt laten", maar nee...IK WIL MEER! Dan komt die ambitieuze kan van mij naar boven die zich van anderen wil onderscheiden; die het verschil wil maken en bij de top wil horen. Maar dan..vraag ik mezelf af kan ik het wel? Mijn moeder zegt altijd tegen me: "jij kunt alles, maar die onzekerheid is je grootste vijand". Stel nou dat ze ongelijk heeft en dat ik niet alles kan bereiken wat ik wil? Stel ik haar dan niet teleur? En ben ik dan niet een mislukkeling? Wil ik wel leven als een mislukkeling?

Soms zie ik het allemaal niet meer zitten, want wat als ik niets meer uit m'n leven kan halen? En verdient een mislukkeling wel een plaatsje op deze wereld?

Toch probeer ik niet te veel bij dit soort dingen stil te staan, maar ik merk dat het mijn tol eist (fysiek en mentaal) en betrap mezelf dat ik er steeds weer overnadenk. Moet ik wel verder? Ik leef van dag tot dag en probeer dat die innerlijke bom niet ontploft.
Datum:
10-10-2010
Naam:
Dave
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.