Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.
NOG 1 KANS
Hoi,ben Denny 36 jaar,en had maandag besloten om afscheid te nemen van mijn wereldje,ik had met mijn huidige vrouw alles doorgenomen,wat ze kon vertellen tegen mijn dochters van 5 en 8,mijn ouders,vrienden..onze en mijn favoriete nummers gedraaid voor mijn begrafenis,daarna vertrokken en liet mijn partner mee luisteren via de telefoon,dat de trein eraan kwam en moment van gaan was daar,maar mijn hoofd wilde maar mijn benen verstijfde,de trein passeerde,rillend en verbijsterd wat ik bijna had gedaan,reed ik naar ons huis maar mijn liefde van mijn leven was uiteraard vertrokken....spijt spijt voor al het verdriet wat ik haar heb aangedaan,ben ik naar flink aarzelen hulp gaan zoeken,rond 1 uur in de nacht de hulplijn gebeld,maar het rare was steeds in gesprek,maar die zei bel morgen de dokter en die verwees me naar de acute dienst maar daar heb je wachttijd van 4 a 6 weken,en in die tijd zit ik alleen thuis,klaar om terug te komen in deze wereld..ik weet dat het me gaat lukken,mijn vrouw kiest toch partij voor mij,maar ook zij moet dit verwerken,zoals ik me nu voel,mis ik haar ze is tijdelijk ergens anders alles op een rijtje aan het zetten.maar ze hoopt dat ik en wij ook eruit komen en ik moet haar de tijd geven,maar ik mis haar zij gaf me de vreugde weer terug in mijn leven,en raak ik dit nu weer kwijt hopelijk niet,maar dat ligt aan mij.iedereen mijn familie,werk,vrienden en ex vrouw zijn op de hoogte.ze wensen me sterkte ik heb een weg tegaan,met ook mijn woede uitbarstingen,niet luisteren naar andermans gevoelens en deze gedachte van zelfdoding.dus dat moet uit mijn koppie..als dat weer goed is kan ik er zijn voor mijn vrouw en kids en hun een alle liefde en geluk geven die ook in mij zit.
hoop doet echt leven,mijn vrouw en omgeving staan achter mij,ook al heeft ze het nu zelf moeilijk,ik zie dit als nog 1 kans...
Datum:
14-10-2010
Naam:
Denny
Leeftijd:
36
Provincie:
Gelderland
veel verdriet
Ik heb vier jaar geleden een schoondochter erbij die mijn hele gezinnetje uit elkaar heeft getrokken door manipuleren van mensen waar zij als er een prijs voor te winnen is de beker vast en zeker wint. Mijn twee zoons komen bijna niet meer thuis en erover praten gaat niet want mijn man en ik krijgen alleen maar verwijten. Mijn moeder van negentig en broers en zussen begrijpen er ook niets van want die hebben het van dichtbij meegemaakt dat we alles voor ze over hebben gehad. Ze zijn nu 30 en 32 jaar. Ik huil mezelf zeker twee keer in de week in slaap, na eerst een heel jaar te hebben gehuild. Dat is nu al weer twee jaar. Onze enigste kleinkind mag niet met ons een wandelingetje maken of een keer bij ons slapen wel bij de ouders van mijn schoondochter want zegt deze moeder ik laat me gewoon zo af en toe uitkafferen want anders zie ik mijn kleinkind ook niet meer, dit alles en nog andere dingen uit het verleden doet mijn al een hele tijd doen denken aan zelfmoord, wat heb ik nog denk ik dan. Ik zoek alles uit om als het zover moet komen ik dan weet wat ik kan doen. Hoe kan het dat ik zo word behandeld door mijn eigen jongens. En er zit natuurlijk veel meer verdriet in me. Van vroeger, het maakt mij niet uit of het gepubliceerd word ik moest het gewoon even op schrijven.
Datum:
14-10-2010
Naam:
kim
Leeftijd:
58
Provincie:
België
leven
het leven is zwaar heb een depresie achter de rug maar er blijft altijd dat gevoel naar rust ..doe nu een training vers , hoe ik met emoties moet omgaan hoop dat het me lukt en niet meer aan nare dingen denk
Datum:
14-10-2010
Naam:
loes
Leeftijd:
42
Provincie:
Friesland
Teveel negativiteit
Sinds klein ben ik al 10 jaar mishandeld door mijn eigen vader. Nooit heb ik erover kunnen praten. Nu is hij dan wel in de hemel maar kan het niet verwerken.
Goed of fout het blijft mijn vader. Dat begrijp ik ook wel. Na al deze jaren heb ik geen goede band meer met mijn moeder.
ze zit met zichzelf ook vaak in de knoop.
En ze heeft teveel stress. en dat mag ze niet van de dokter.! ze zegt dat de stress door mij komt!. 24 uur per dag krijg ik alleen maar negativiteit om me heen te horen. van haar. en op college gaat het ook niet al te best. want heb de verkeerde richting gekozen. kom vaak niet opdagen op school. omdat ik die motivatie niet hebt. en elke keer blijft het zich herhalen. en ik word er gek van.
ik heb het geprobeerd en er beste van te maken. maar er komt steeds negativiteit naar mijn hoofd door mijn ouders!. en daar wil je echt niet mee leven.
Dit laat mij denken om beter dood te gaan.
Mijn ma had hetzelf gezegd dat ze mij liever dood wilt zien dan levend, dan had ze minder stress in haar hoofd en kan ze een leuke relaxte leven leiden.
Datum:
14-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland
Pijn
Ik heb nu al 3 zelfmoordpogingen gedaan, maar steeds gefaald. Ik kan echt niet meer tegen de pijn van alles, ik wil mezelf van kant maken... Kan alsjeblieft iemand mij helpen door mij te zeggen hoe ik terug kan 'genezen' van alle depresies en pijn!?
Datum:
14-10-2010
Naam:
Sammy
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht
gino
gino,, wat een mooi..en heel hartbrekend ,ontroerend verhaal
je bent een bijzonder mens en wat je ook doet,,verlies je gloof niet,,dat sterkt je juist,,ook je geloof in je zelf ,,zonder bijbedoelingen kan ik je vertellen,, ik wou dat ik ooit zo'n standvastige man als jou hand ontmoed,,verslies dat niet dat is jou gegeven kracht bewonderingswaardig
Datum:
14-10-2010
Naam:
marika
Leeftijd:
43
Provincie:
Friesland
voor geen titel uit utrecht
meiss,,ik ken dat presies,, hij heeft alle macht,,over je hart ,,maakt je blij,,maar ook diep ongelukkig,,ik heb dat 10 jaar volgehouden,,je wilt m'n litekens niet zien,lichaamlijk en geestlijk..ik dachtook dat t tog niet erger kon,,,nou,,wel dus! en ik weet dat je vaak vcan 'm houd,,nog vaker denkt dat je 'm nodig hebt,,en zonder hem helemaal niets meer bent,, maar dat is niet waar lieverd,,echt! ik weet dat t niet hoort,, maar ik geef je m'n mail,,in de hoop dat verder niemand hier 'm misbruikt,,,,,vertrouwen is hier alles
Datum:
14-10-2010
Naam:
maike
Leeftijd:
36
Provincie:
Friesland
hey meestal jonge lotgenootjes
ik ben mar,, 43 jaar oud, en nu verwacht ik wel een klein applausje,want ik ben best trots dat ik t zo lang al vol hou.
okkee ook omdat ik toen ik jong was best knullige pogingen deed,,maar tog,,zeker later wel erg m'n best gedaan..met de bijbehorende schade..wil jullie niet op ideen brengen die je zelf niet kan verzinnen,,maar ,,nierschade wil je niet,,maakt leven alleen maar nog moeilijker! maargoed ik was dus vanaf een jaar of 8..9,,al ''zeker'dat ,,zoals ik t noem,,'deze ronde over wou slaan'',niet dat ik toen,of nu echt in zoiets geloof,,maar een diep donker gevoel van binnen heeft me nooit meer los gelaten,,ik heb hele klote tijden gehad,maar ook opmerkenlijke successen,ben zelfs met m'n eerste man,van een uitkering,,in 10 jaar tot millionair geworden(zelf weten of je t geloofd).ben ook in minder dan 10 jaar tot bijstand en schulden gekomen(ja dat geloof je wel he?) maar in al die tijd heb ik me niet anders gevoeld,,altijd minderwaardig,,met kleine zelf overschattings buitjes,,heb me de tyfus gewerkt voor m'n eerste man,,want ik kon wat,,meubels opknappen,,en hij liet me rustig 14 uur per dag werken,,voor een kus en een complimentje tot ie me niet meer nodig had,,,toen kreeg ik een ander,,die graag m'n centjes op wou maken
geen kus geen komplimentjes,,maar ook geen slaag meer dus ik dacht dat t goed was,,hum,tja toen was alles op,,en hij dus ook..lang verhaal kort ik ben nu dus 43,, ,,ga je niet vertellen hoevaak ik eruit heb geprobeert te stappen,,en zeker niet hoe vaak ik er aan denk..ik heb een klein verouderd huurhuisje,,geen kinderen en bijstand,,en waarom? omdat ik niet optijd aan m'n problemen heb gewerkt!! hoe ouder je wordt hoe moeilijker t is,,dus gvd asjullieblieft jonge ikkes probeer nu er aan te werken,,doe t voor mij,,om niet te worden als ik??
Datum:
14-10-2010
Naam:
maike
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland
Moe
Pfff... ik ben moe. Echt verschrikkelijk moe. Ik heb ADD, ben hooggevoelig, en heb een depressiestoornis.
Mijn leven bestaat uit buien, wolken en mist. Het is zo\\'n chaos in mijn hoofd van gedachten en gevoelens, dat het wel lijkt of ik de hele dag bezig ben met orde creeëren. Één grote mist daar in die bovenkamer. Ik voel me altijd vaag, alsof ik op een wolkje boven de wereld zweef. Ver weg van al die drukte en hectiek beneden. Lekker dromen in m'n eigen wereldje.
Dat dromen doe ik veel te veel en daardoor is het leven beneden steeds enger en ongrijpbaarder geworden voor me. Als ik me goed voel, probeer ik me met alle macht door die drukke wereld te manifesteren. Maar erg lang hou ik dat niet vol. Binnen de kortste keren explodeert mijn hoofd van al die input, en vlucht ik leeg en uitgeput weer naar mijn wolk.
Zo nu ook.
Ik word zo moe van die vicieuze cirkel. Ik ben doodop van al die hoge hindernissen die voor anderen zo normaal lijken te zijn. Rekeningen betalen, het huishouden runnen, een sociaal leven onderhouden...
Ik ben bang geworden om nog maar een stap te verzetten, en toch wil ik nog zoveel! Een HBO-studie, reizen, de wereld zien!
En ook al weet ik de hulp te vinden, toch blijf ik maar cirkeltjes draaien. Zo stom!
Ik voel me een slechte dochter en slechte vriendin, omdat mijn hoofd en gevoelens mijn grootste aandacht opslokken. En zo blijft er maar weinig ruimte over voor anderen. Wat een egoïst, nietwaar?
Ik ben alles zo moe! Soms denk ik wel eens: "Wat lijkt het me heerlijk om niet meer na te hoeven denken en niet meer te hoeven voelen."
Toch word ik heel verdrietig als ik aan zelfmoord denk. M'n vriend en m'n vader, die ik dan helemaal alleen achterlaat. Het doet ze vast veel pijn.
Maar af en toe ben ik helemaal op. Dat lukt het gewoon allemaal effe niet meer.
Om eerlijk te zijn, ben ik best bang dat het eens zover gaat komen dat ik mezelf niet meer in de hand heb, en dat ik in zo uitgeputte, depressieve periode wel die stap neem.
Ik ben een meisje wat heel veel wil, maar steeds teneergeslagen wordt door haar eigen hoofd.
Jammer, hoor.
Soms weet ik het echt effe niet meer.
Datum:
14-10-2010
Naam:
Ahnah
Leeftijd:
28
Provincie:
België
Het leven
Ik durf hier niets te schrijven, mijn problemen zijn waardeloos voor andere mensen. Ik leef waarbij ik mezelf steeds doelen stel. Emotionele doelen. Ik wil ervoor zorgen dat ik een band krijg met mensen. Dit lukt me dan vervolgens ook, maar dan ben ik bang om de volgende dag weer zo te veranderen dat alles weer verpest wordt. Misschien speelt dit ook in de hand dat ik me de volgende dag weer een compleet ander mens voel dan de dag ervoor. Alles veranderd steeds, jungs ik, is in mij zeer zwak aanwezig. Op een dag voel ik me dan wel heel normaal, zoals ik denk dat anderen zich ook voelen. Maar daar ben ik vervolgens ook niet blij mee, dan maak ik mezelf verdrietig om iets te voelen. Ik wil niet zoals anderen zijn, dan heb ik namelijk geen smoes meer om me niet zo te hoeven gedragen als anderen. Ik lees veel, dat helpt, psychologie,filosofie, spirituele boeken, noem het maar op. Zelfmoord is bij mij een gedachte die ik dagelijks heb, maar alleen om me gerust te stellen dat ik er steeds uit kan stappen, als het te erg wordt. Ik huil als ik jullie verhalen lees, ik vraag me af, wat als dit soort dingen mij zullen gebeuren, zelfs zonder de ervaring van concrete tastbare gebeurtenissen die verschikkelijk zijn, voel ik me al kut. Soms verlang ik zelfs naar erge dingen in men leven, dan kan ik tenminste voelen. Ik voel niks, ik heb drie jaar in men leven mijn hersens voorop gesteld, na een boek gelezen te hebben, probeerde ik weer te voelen. Men onderbewuste kwam naar boven, dit was een tijd van groot geluk, en weer net zo grote emotionele tegenslagen. Ik weet niet precies wat ik wil zeggen, ik weet niet of ik thuis hoor op deze site, ik weet alleen dat ik gewoon iets moest schrijven wat anderen kunnen lezen, en niet alleen alles voor mezelf houden, want over dit soort dingen heb ik het normaal alleen in men hoofd. Ik voel ook dat dit verhaal geen recht doet aan mijn situatie, omdat ik me nu weer totaal anders voel dan dat ik me vanochtend voelde. Alles is veranderlijk, maar voor mij is dit verschikkelijk moeilijk, of dit de kern is weet ik niet, maar het is wel een factor van mijn soms zo bedroevende blik op het leven.
Datum:
13-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders
