Levensverhalen (pagina 607)

Pfff... ik ben moe. Echt verschrikkelijk moe. Ik heb ADD, ben hooggevoelig, en heb een depressiestoornis.

Mijn leven bestaat uit buien, wolken en mist. Het is zo\\'n chaos in mijn hoofd van gedachten en gevoelens, dat het wel lijkt of ik de hele dag bezig ben met orde creeëren. Één grote mist daar in die bovenkamer. Ik voel me altijd vaag, alsof ik op een wolkje boven de wereld zweef. Ver weg van al die drukte en hectiek beneden. Lekker dromen in m'n eigen wereldje.

Dat dromen doe ik veel te veel en daardoor is het leven beneden steeds enger en ongrijpbaarder geworden voor me. Als ik me goed voel, probeer ik me met alle macht door die drukke wereld te manifesteren. Maar erg lang hou ik dat niet vol. Binnen de kortste keren explodeert mijn hoofd van al die input, en vlucht ik leeg en uitgeput weer naar mijn wolk.

Zo nu ook.

Ik word zo moe van die vicieuze cirkel. Ik ben doodop van al die hoge hindernissen die voor anderen zo normaal lijken te zijn. Rekeningen betalen, het huishouden runnen, een sociaal leven onderhouden...

Ik ben bang geworden om nog maar een stap te verzetten, en toch wil ik nog zoveel! Een HBO-studie, reizen, de wereld zien!
En ook al weet ik de hulp te vinden, toch blijf ik maar cirkeltjes draaien. Zo stom!

Ik voel me een slechte dochter en slechte vriendin, omdat mijn hoofd en gevoelens mijn grootste aandacht opslokken. En zo blijft er maar weinig ruimte over voor anderen. Wat een egoïst, nietwaar?

Ik ben alles zo moe! Soms denk ik wel eens: "Wat lijkt het me heerlijk om niet meer na te hoeven denken en niet meer te hoeven voelen."

Toch word ik heel verdrietig als ik aan zelfmoord denk. M'n vriend en m'n vader, die ik dan helemaal alleen achterlaat. Het doet ze vast veel pijn.
Maar af en toe ben ik helemaal op. Dat lukt het gewoon allemaal effe niet meer.

Om eerlijk te zijn, ben ik best bang dat het eens zover gaat komen dat ik mezelf niet meer in de hand heb, en dat ik in zo uitgeputte, depressieve periode wel die stap neem.

Ik ben een meisje wat heel veel wil, maar steeds teneergeslagen wordt door haar eigen hoofd.

Jammer, hoor.

Soms weet ik het echt effe niet meer.

Ik durf hier niets te schrijven, mijn problemen zijn waardeloos voor andere mensen. Ik leef waarbij ik mezelf steeds doelen stel. Emotionele doelen. Ik wil ervoor zorgen dat ik een band krijg met mensen. Dit lukt me dan vervolgens ook, maar dan ben ik bang om de volgende dag weer zo te veranderen dat alles weer verpest wordt. Misschien speelt dit ook in de hand dat ik me de volgende dag weer een compleet ander mens voel dan de dag ervoor. Alles veranderd steeds, jungs ik, is in mij zeer zwak aanwezig. Op een dag voel ik me dan wel heel normaal, zoals ik denk dat anderen zich ook voelen. Maar daar ben ik vervolgens ook niet blij mee, dan maak ik mezelf verdrietig om iets te voelen. Ik wil niet zoals anderen zijn, dan heb ik namelijk geen smoes meer om me niet zo te hoeven gedragen als anderen. Ik lees veel, dat helpt, psychologie,filosofie, spirituele boeken, noem het maar op. Zelfmoord is bij mij een gedachte die ik dagelijks heb, maar alleen om me gerust te stellen dat ik er steeds uit kan stappen, als het te erg wordt. Ik huil als ik jullie verhalen lees, ik vraag me af, wat als dit soort dingen mij zullen gebeuren, zelfs zonder de ervaring van concrete tastbare gebeurtenissen die verschikkelijk zijn, voel ik me al kut. Soms verlang ik zelfs naar erge dingen in men leven, dan kan ik tenminste voelen. Ik voel niks, ik heb drie jaar in men leven mijn hersens voorop gesteld, na een boek gelezen te hebben, probeerde ik weer te voelen. Men onderbewuste kwam naar boven, dit was een tijd van groot geluk, en weer net zo grote emotionele tegenslagen. Ik weet niet precies wat ik wil zeggen, ik weet niet of ik thuis hoor op deze site, ik weet alleen dat ik gewoon iets moest schrijven wat anderen kunnen lezen, en niet alleen alles voor mezelf houden, want over dit soort dingen heb ik het normaal alleen in men hoofd. Ik voel ook dat dit verhaal geen recht doet aan mijn situatie, omdat ik me nu weer totaal anders voel dan dat ik me vanochtend voelde. Alles is veranderlijk, maar voor mij is dit verschikkelijk moeilijk, of dit de kern is weet ik niet, maar het is wel een factor van mijn soms zo bedroevende blik op het leven.

Ik was altijd de dochter die nooit zo geworden is als mijn moeder had gehoopt, mijn zus wel. En mijn vader, die wuifde alle ellende weg, want iedereen voelt zich wel eens kut en maakt sombere dingen mee. Maar als je in groep 8 al levensmoe ben, hoort dat niet weggewuifd te worden. En sindsdien heb ik ook nooit mijn familie echt iets toevertrouwd, mijn gevoelens gedeeld, mijn problemen uitgelegd. Ik stond er toch alleen voor. En toen woonde ik eindelijk op mezelf. Ik heb nachten lang wakker gelegen, gedacht over het leven, en de zin ervan, en ik heb een soort van vrede kunnen vinden in hoe de wereld is, met het goede voornemen mijn eigen leven in de hand te houden, en ervan te maken wat ik wil, geen afhankelijkheid meer van ouders e.d. Dat ging allemaal redelijk, maar altijd al mis ik liefde in mijn leven, misschien omdat mijn ouders me dat nooit echt hebben kunnen geven, of in ieder geval niet op een manier waar ik iets van mee kreeg. En toen ontmoette ik de liefde van mijn leven. Nog steeds. Maar ik haat hem. Het beeld wat hij van de wereld heeft is zo wreed, zo achterbaks, zo vies. Een spelletje dat ik niet wíl spelen, maar ik moet het nu spelen want ik kan er niet meer omheen, ik zie het nu ook. En het maakt me gek. Hij houd me vast, manipuleert me, kwetst me. Mijn gevoelens en ideeën doen er niet toe want hij heeft gelijk en ik niet. En ik kan niet bij hem weg. Hij is de liefde van me leven. Als hij me slaat ben ik degene die het een uur later wil goed wil maken. En het klinkt raar, maar ik kan gewoon echt niet bij hem weg. Maar op deze manier kan ik ook niet blijven leven. Door hem wil ik iedereen vermoorden die leeft, want dankzij hem, zie ik nu dat iedereen het verdient om te sterven, door het kwaad wat ze anderen zoals mij aandoen. Maar ik weet gelukkig nog wel dat dat niet ok is. Maar ik kan er niet mee leven en ik wil er niet mee leven. Als iedereen blijft leven op deze manier, ga ik liever dood.

Alsof er iets is gestorven in mij.
Weg is de wolk van illusie, de wereld vol met doelen.

Uiteindelijk ga je dood, waarom wachten?
Materiële dingen verzamelen, waarom?
Je hechten aan mensen of dieren waarom? Dingen nog mensen of dieren kan je meebrengen in je dood.

Waarom wachten? Omdat ik de te laf ben en nog niet de kracht heb gevonden om uit het leven te stappen.

Wachten op de dood dat is het enige wat vast staat in het leven.

ik geef de hoop op ik kan het gewoon niet meer ik ben sinds kort homo en iedereen pest mij ik kan er echt niet tegen ik probeer het van me af te zetten maar het lukt maar niet:(:(. ik denk elke dag aan zelfmoord maar ik wil er niemand mee lastig vallen alleen het is zo moeilijk ik heb een overdosis van pillen geprobeerd en toen moest ik kotsen en had nog meer pijn. niemand wil me helpen ik wil gewoon dood..

Het is eigenlijk erg tegenstrijdig. Ik heb heel erg veel, 3 kinderen die gek op me zijn. Een lieve vriendin. Twee banen. Goed huis. Maar ik ben iedere dag zo ontzettend druk met het hoofd boven water te houden. Het voelt echt als watertrappelen met kleren aan, doorgaan tot het echt niet meer gaat. Nu gaat het even weer iets beter, zodat ik ook in staat ben hulp te zoeken.
Vorige week ging het niet meer. Ik kon niet stoppen met huilen. Oh, ik weet wel wat me belast. Ik mis mijn kinderen heel erg al ze een week bij mijn ex zijn. Mijn vriendin wil niet in mijn leven stappen, met mijn kinderen. Mijn zussen hebben het druk met hun eigen leven. Mijn ex heeft me financieel bedrogen, en gaat nu rijk door het leven. Ik ben kwaad op mezelf dat ik me zo heb laten beetnemen. Ik heb niet genoeg geld om rond te komen, heb erg veel schulden. Mijn gezondheid laat me in de steek, heb twee benen die me niet goed kunnen dragen. En heb mijn arm recent gebroken, plus mijn andere arm een schouderontsteking. Ik heb ADD, kan niet goed ordenen en kan heel verward zijn in mijn hoofd. Ik stel erg hoge eisen aan het leven en aan mezelf en omgeving. Ben niet erg vergevingsgezind naar mezelf. Mis mijn moeder nog steeds, ook al is ze al bijna 20 jaar geleden overleden.
Naast mijn werk kom ik tot niets, zak voor de TV als ik klaar ben. De leuke dingen, zoals muziek maken, fietsen, koken, ik kan het niet meer opbrengen. Ik moet toegeven dat ik weer depressief ben. Ik wil uit dit leven en denk dan dat de dood een oplossing is. Ik zal het niet doen, omdat ik dat mijn ouders en mijn kinderen verschuldigd ben. Zij hebben er recht op dat ik mijn best blijf doen iets van mijn leven te maken en vooral nooit op te geven. Ik zoek hulp, ik denk dat dat voor iedereen die met de gedachte rondloopt het beste is. Zelfmoord is geen oplossing, alleen een gebrek aan creativiteit en vaak gebrek aan vertrouwen in je vrienden. Echt, je kunt altijd vertrouwen op de liefde van anderen. Ikzelf zie het vragen om hulp als falen, het hebben over mijn verdriet en onvermogen het leven te nemen zoals het komt. Maar ik faal ook als ik mijn kinderen verlaat. Ik vind dat zij recht hebben op mij. Maar dan wel in gezondere staat.
Ik ga hulp vragen om mijn leven beter georganiseerd te krijgen. Plannen en organiseren, dat is heel erg moeilijk voor mij. Zo heb ik steeds geen geld of vrije dagen om iets leuks te doen. Of plan iets op een weekend dat al bezet is, maak dubbele afspraken. De grootste fout is, dat ik probeer voor anderen iets te doen, waardoor ik zelf in de problemen raak. Ik doe beloften die ik niet waar kan maken.

Hallo ik ben een meisje van 13 en ik kan het leven niet meer zo goed aan!

Ik heb vaak ruzie met mijn ouders en mijn zussen soms heb ik gewoon het gevoel dat ik niks voor hun beteken!
en dat vind ik eigelijk best wel erg
op school heb ik vaak ruzie en woord wel is gepest omdat ik zogenaamd anders ben dan hun
ik ben anders!
ik heb 1 beste vriendin daar heb ik veel steun aan.
ik heb haar vertelt over mijn zelfmoordgedachten ze vind dat ik sterk in mijn schoenen moet staan en ze heeft gelijk dacht ik maar ik kan er gewoon allemaal niet meer tegen ik spijbel vaak door dat ik gepest woord!
mijn ouders slaan me wel is als ik ze niet help met iets ofso.
ik heb me ouders al is een brief geschreven en ben toen weg gelopen maar ik moest hellaas weer trug als niemand mij hier helpt ga ik echt zelfmoord plegen ik heb al zoveel geprobeert dat dit mijn laatste hoop is

bedankt voor het lesen en ik hoop dat julie me kunnen helpen

gr anoniempje!

Ik heb tot een half jaar geleden met een depressie gekampt voor bijna 2 jaar, iedereen zei dat ze zagen dat het weer goed ging. Ik zei altijd maar van ja, al wist ik dat ik nog lang niet de oude was. Ik durfde niemand teleur te stellen, want zo voelde het. Zelfs tegen hulpverleners, die er juist voor zijn om je te helpen zei ik dat alles weer beter was en heb ik nooit het achterste van mijn tong laten zien. En iedere keer nam ik voor dat ik deze keer wel echt zou vertellen hoe ik me voelde en wat ik deed, maar ik kon het niet.
En nu is het te laat, ik kan niet zo maar terug, die stap is te groot en ik kan zo niet door blijven gaan, ik voel me steeds weer verder afglijden in dezelfde put en ik kan niks doen om mezelf te stoppen, ik heb de kracht niet om mezelf terug omhoog te werken en de moed niet om om hulp te roepen. Soms sou ik dat ik dan ten minste de moed had er een einde aan te maken.

voor de geboorte : moeder probeert 2 keer zelf om abortus te plegen (ik was een ongewenste zwangerschap)
0-2 jaar moeder verwaarloost kind, houdt een café, zit meestal te drinken of zware medicijnen te slikken, verlaat mijn vader voor de zoveelste man
3-7 jaar verschillende keren gestuurd voor een paar maanden tot een jaar naar kostscholen, bij de nonnekes, homes
8-12 jaar weer een nieuwe stiefvader, kinderen zijn niet echt gewenst, veel slaag ondanks prachtige resultaten op school
13 jaar na het binnenbrengen van mijn rapport 96/100 te horen krijgen dat ik nu zoals mijn 2de stiefvader mag beginnen werken met de schop en gedaan met studeren en de bolleboos uithangen
14-18 jaar na weglopen thuis na de zoveelste pak slaag voorgoed tot mijn 18de in een home (geen liefde, enkel groot worden en dan zo rap mogelijk buiten vanaf er geen kindergeld meer komt)
18 jaar via middenjury geslaagd in mijn humaniora, eindelijk een lichtpuntje
begin grotere studies in sociale studie, midden in schooljaar ongeluk (buis in voorhoofd in de slaap gelukkig maar 3 maand out en geen middelen meer om jaar af te maken laat staan genoeg geld om te te kunnen studeren)

Dus gaan werken 2 jobs tegelijkertijd 16h per dag gedurende 2 jaren en hard sparen.

Eerste voorzichtige kontakten met vrouwen, leer lise kennen (9 jaar ouder, blond, beheerd door vele mannen met grote mannelijke vriendenkring, ze vindt me leuk maar onervaren en ze flirt er maar op los)

Eerste liefde Monique, 4 jaar gaat alles redelijk goed, dan stort ze langzaam in elkaar, ze is 7 jaar ouder, heeft veel rugpijn na een val op haar staartbeentje en ze dooft volledig uit, geen vreugde meer, verliezen alle vrienden en kennissen en na 2 jaar kan ik het niet meer aan, ik ga alleen wonen

Paar weken later ontmoet ik terug Lise, nu is ze al 38 en blijkbaar tikt haar biologische wekker, ze versiert me en we gaan naar bed (ze neemt de pil zegt ze me nog), 4 weken later belt ze me op : "ik ben zwanger"

Slechte jeugd, geen ouderliefde dus ik zal het beter doen denk ik : ik ga met ze trouwen. Lise heeft wel materiële zuchten, mijn appartement en het hare zijn te klein, moet een villa in een chique buurt zijn. Mijn job als gerant met 2500 euro per maand in een topwinkel is niet genoeg meer, moet zelfstandige worden 7/7 dagen werken om haar te kunnen onderhouden. Vele ruzies en niet veel liefde.

Roxanne wordt geboren, ze gaat weer aan de pil, 3 maand later weer zwanger (pil is blijkbaar niet voor 99.7% feilloos), vanaf 2de zwangerschap ben ik lucht voor haar, een vloermat die juist goed is om geld binnen te brengen.
Alex wordt geboren, ondertussen villa gekocht, 100 uur werken per week, slaap nu meestal beneden in het washok of in het toilet op de 2de verdieping, mijn kleren zijn al in een oude kast in de garage want madame heeft niet genoeg plaats in de driedubbel grote kleerkast, alle dagen pesterijen, afgebroken worden bij familieleden, ik zonder me meer en meer af en de kinderen (oh de kinderen) die ik zo veel liefde wil geven (die ik altijd heb gemist) die moeten de ruzies aanhoren

een klant wil een grote videotheek starten, grootste klant ooit, koopt voor 55.000 euro materiaal met bankwaarborg
vraagt 2 weken voor betaling te leveren, bank zegt ok geen probleem cheque ligt voor je klaar op 1 april (was normaal geen aprilgrap)
op 1 april sorry, klant had als waarborg huis opgegeven maar deze is nog van zijn grootmoeder, dus we kunnen deze cheque niet geven

goederen weg, winkel en huis dicht, niemand meer te bespeuren, rechtbank ok maar als 3 maand later de deurwaarder na de vakantie (mag 2 maanden niets doen) in gang schiet is alles al weg door de deurwaarder van het vredegerecht (die gaan niet op vakantie), alles verkocht voor een appel en ei ... firma failliet

na 7 jaar huwelijk moet ik de hoop opgeven (ik bleef enkel voor de kinderen maar die lijden nu ook)

terug alleen en mij begraven in mijn nieuwe job als sales manager
4 jaar werken werken werken, en aan niks anders denken, terug van nul beginnen en vechten alle dagen vechten met mijn ex om mijn kinderen af en toe te kunnen zien, en liefst zonder scenes voor en achter het bezoek, rechtbanken, nogmaals rechtbanken, politie als ik weer al eens mijn kinderen niet thuis vindt als ik ze mag halen

Christine
Mijn eerste echte en grote liefde. De mooiste en liefste vrouw die ik ooit heb ontmoet. Ik zou voor haar de grootste bergen beklimmen, de diepste oceanen doorzwemmen, de sterren van de hemel plukken.
Ik ben doodverliefd, wordt katholiek en zelf echt gelovig omdat zij dat ook is. We trouwen, mooiste dag van mijn leven.

Dan komt de ex weer roet in ons leven strooien, ze is nog erger nu, een echte feeks die mij geen geluk wil laten kennen, elke bezoek van de kindjes gaat met veel stress, getier en woede gepaart. Christine lijdt hier erg onder en de eerste koele momenten zijn hier de oorzaak van. Ik ben terug zelfstandig en ze helpt me mee met de zaak, het is hard werken en het is niet gemakkelijk om altijd de eindjes aan elkaar te knopen. We wonen in een tof huis met alles erop en eraan en we rijden in een Mercedes. Maar de ex, altijd maar de ex. Christine zou graag een eigen zaak beginnen (restaurantje en karaoke bar) en het liefst in het zuiden, in Spanje, waar we terug tot rust kunnen komen, waar we onze grote liefde kunnen herontdekken.. En natuurlijk zeg ik ja, ik zou ze alles geven, zelfs mijn hart als dit het hare zou kunnen doen verder kloppen...
We verkopen alles, doen nog een grote lening en we investeren in een toffe zaak met nota bene een belgisch immobilienkantoor.
The Sting (de grote oplichting), geen licenties, vervalste dokumenten, de zeepbel spat uit elkaar. Onze laatste centen kwijt, ondanks het harde werk worden we 2 maal bedot en moeten we leven van dag tot dag, van stukje brood tot stukje brood, terwijl (ondanks alles toch een beetje vreugde) 2 kindjes het daglicht zien Gabriela en Michael.
Elke dag zoeken voor een beetje werk, veel stress en lijden onder deze situatie, mijn geloof in god is verbrijzeld en onze liefde is dikwijls zoek (oh wat haat ik deze situatie). Dan minuscus, knie gescheurt, terug in de middeleeuwen wat gezondheidszorg betreft (2 maanden wachten op specialist, 6 maanden voor operatie), complicaties, bijna been kwijt, terug naar België met hangende pootjes en met geen rooie duit op zak.
Operatie gelukt, zeer klein appartementje, veel stress met wat nu gaat gebeuren, schulden, zeer moeilijk werk vinden op niveau, zware depressie na verlies werk na 3 maanden herwaardering.
Terug werk, terug uit depressie maar al het gebeuren heeft zware klauwen geslagen in onze relatie, zware spanningen, vermoeidheid van beiden, wenende kindjes, nog meer slaaptekort en extra willen werken, nog meer stress tot de bom ... Zij wil dat we elk alleen gaan wonen, terug proberen te bekomen, proberen onze relatie te redden en proberen te zorgen dat onze kindjes gelukkig kunnen opgroeien

Met lood in de schoenen begin ik een appartement te zoeken, nog meer stress, nog meer verscheurende gevoelens binnen in mij (ik wil het uitschreeuwen, ik wil er een einde aan maken aan al die pech al die pijnen in mijn geest en hart), ik hou nog zo veel van haar ...

Uit elkaar, ik ben alleen tussen al die muren, ik ga langzaam kapot, ik zie mijn kindjes af en toe, een paar lichtpuntjes maar toch het is zo hard ...

een lichtpuntje, we zien elkaar terug regelmatig, we komen nooit meer samen maar we gaan toch nog af en toe heel dicht bij elkaar, dit is mijn redding, ik probeer mezelf te verbeteren, ik wordt terug kalmer, vrediger, laat een beetje mijn hart ontdooien, de slechte gedachten gaan uit mij weg, leven heeft toch nog een beetje zin, alles door dat beetje warmte af en toe

tot vanavond
ze wil geen warmte meer geven, enkel nog een vriendelijke kennis zijn, moeder van mijn kindjes en terug een ander leven beginnen, misschien een nieuwe man, een nieuwe papa voor de kindjes

ik stort in, wat heeft het nog voor zin, zij was de ware, ik ben te oud om nog eens opnieuw te beginnen, nog eens te moeten meemaken dat mijn kinderen van mij vervreemden dat ik al die liefde toch kwijt zal spelen

wat heeft het voor zin, zonder warmte, geen leven zonder leven is er enkel nog de ... dood

Eigenlijk loop ik al 5 jaar rond met zelfmoordgedachte's. Ik heb een vriendje gehad dat mij anderhalf jaar lichamelijk & geestelijk mishandeld heeft. Wurgen, slaan het maakte hem niets uit, ik verdiende dat volgens hem.. Ik ben mezelf leren haten door hem ..ik verdien het geslagen te worden ik ben een kutwijf. Ik ben lelijk van zowel binnen als buiten en dit allemaal door hem. Voor mij is het niet meer je leven leven, het is voor mij het leven OVERLEVEN. Wat moet ik met mezelf? Ik zie het nut van het leven niet in & ik weet niet eens wat ik moet bereiken met dit leven. Laatst hebben ze bij mij borderline ontdekt ..dit maakt het allemaal wat helderder, maar toch wil ik hier een eind aanmaken. Ik word moe.. van alle gedachtes in mijn hoofd. Over het verleden, of ik echt zo'n kut wijf ben, piekeren over de toekomst. IK WIL NIET MEER