Levensverhalen (pagina 604)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verlaten door me moeder

Vanaf dat ik 2was heeft me moeder me verlaten ze heeft nooit voor me gezorgt en nooit der best voor me gedaan. Nu ze een vriend heeft besta ik niet meer voor haar. Ik heb nu een hele lieve vriend maar ik verpest het tussen hem en mij. Nu heb ik het er zo moeilijk mee over me vriend en me ma dat ik er niet meer tegen kan ik weet niet meer wat ik moet doen het lijkt wel of het allemaal door mij komt. Me moeder wou me volgens mij niet maar waarom ben ik hier dan
Datum:
18-10-2010
Naam:
Pendeu
Leeftijd:
17
Provincie:
Anders

Verdriet.....

Iedere dag vraag ik me af wat doe ik toch verkeerd? En iedere dag krijg ik weer het zelfde antoord: je houd teveel van die ander en laat je krenken tot op het bot. Je wilt alles goed doen te goed en uiteindelijk heeft het geen zin. Je zorgt voor een man die een hele drukke baan heeft je zorgt voor 2 kinderen die niet van jou zijn je heb zelf een fulltime baan en je runt een huishouden en wie zorgt er voor jou? Niemand zelfs jijzelf niet meer. Je bent zo moe zo intens moe dat je liever je ogen voorgoed sluit. Je hebt het gevoel alleen overal voor te staan en als je hulp vraagt krijg je het niet. Andere buiten de 4 muren om je heen kun je niet vragen want dan is het huis te klein en kun je vertrekken. Welke kant moet je nog op? Ziet dan echt niemand hoever ik op weg ben naar mijn eigen weg tot de dood? Dat ik geen zin meer heb om alles van mijzelf te geven dat ik op ben?? Een arts hoef ik ook niet te raadplegen want die begint over medicijnen: `Mevrouw misschien bent u wel depressief´. Nou dokter daar ben ik allang overheen, ik ben gek gemaakt door de man waar ik zo stapelgek op was, waar het zo fijn mee was en die ik nu liever niet eens meer zie. Erg hè? Waarom houd ik nog steeds zoveel van jou?
Datum:
18-10-2010
Naam:
,,,,,,
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

waarom

nooit is me leven zo gegaan als ik het wilde
leef met teveel pijn in me
dagelijks opstaan met de klotegevoelens
wordt ondertussen heel breekbaar
en weet niet wat ik moet doen
Datum:
18-10-2010
Naam:
verloren ziel
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-brabant

Mijn gedachten ..

ik voel me niet goed
ik kan het niet helpen
het wordt mij allemaal te veel
dag in dag uit doen als of ik mij zo gelukkig voel
de mensen rondt mij hebben mij niet graag hun buurt
ik heb gewoon niemand niet meer, helemaal niemand
de dood komt steeds dichterbij en ik verlies alles
ik ben altijd alleen geweest en dat zal ook altijd blijven
niemand berijpt mij ,helemaal niemand
waarom hebben ze mij dit leven geven, wat ik de mensen verkeerd gedaan
waarom wordt ik gepest,waarom ben ik zo lelijk,waarom heb ik niemand waar ik kan van houden en waarom houdt niemand van mij ? vertel het dan laat het zien laat het mij horen wat ik ben raddeloos en ik ben het zat om nog deze leven uit te leven.
ik wil hier weg, weg uit dit lichaam, weg van deze huis, weg van mijn familie niemand weet hoe ik mij voel en niemand zal het ook nooit kunnen berijpen ik voel te veel pijn in mijn hoofd en die pijn wordt met de dag erger.
Datum:
18-10-2010
Naam:
sihem
Leeftijd:
18
Provincie:
Flevoland

Brok in de keel

Dag in dag uit dit gevoel.
Gewoon frustrerend,de tijd gaat maar langzaam voorbij.
Hierdoor vraag ik mij af wat ik hier nog te zoeken heb.
Vind het lastig om mij op mijn gemak te voelen onder de mensen.
Opgegroeid met complexen die schijnbaar moeilijk zijn te accepteren.
Schamen wie ik bent dat is waar ik mee zit. Ik voel me gewoon machteloos om me vrijer te gaan voelen.
Heb niet het gevoel dat het ooit nog anders zal zijn.
Maar aan de andere kant kan ik dat natuurlijk nier weten......

Datum:
18-10-2010
Naam:
Meneer Globus
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

ik weet niet meer wat ik moet doen

ik ben een meisje van 12jaar
en mijn moeder houd van me dat weet ik
me vader niet heb hele erge ruzie met hem en altijd als ik alleen thuis ben met me broer en me zus en we krijgen ruzie heb ik altijd gedaan, ik krijg de grootste straf want mijn moeder zeg dan dat heb je verdient.
en me broer en zus lachen me dan uit
ik kan er niet meer tegen!!


van een meisje die geen idee heeft wat ze moet doen!!!
Datum:
17-10-2010
Naam:
.....
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Voor mijn verborgen liefde

Yarar, kan niet blijven proberen om je voor me te winnen..jouw gevoelens staan vast en ik zal nooit meer van jou zijn..dat kleine beetje hoop dat ik nog heb is er niet meer..voor mij is er dus niets meer..niets meer om voor te leven..dus waarom nog verder leven?
Datum:
17-10-2010
Naam:
J.S
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

ik wil dood!

Hallo ik ben Marlissa en ik heb perongelijk een autoruit kapot gemaakt, en nu proberen mijn ouders mij een schuldgevoel in te praten en dat nu de hele buurt over mij praat en mij haat! ik kan niet meer naar buiten ik wil gewoon dood! ik kan niet meer normaal leven ik haat mezelf niemand houdt van me en ik wil gewoon dood!! hoe moet ik dat doen?

groetjes van marlissa
Datum:
17-10-2010
Naam:
Marlissa
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

ik wildeze pijn niet meer

hallo,
Bij mij is het bijna zoals bij de meeste hier . Ik zie het niet meer zitten , ik vraag me af wat er nou zo leuk is op deze wereld. denk nou niet dat mij leven een puinhoop is hoor. Ik heb 2 gezonde kinderen heb een leuk huis 2 ontzettend knappe katten :roll: Maar degene waar ik oud mee wilde worden heeft me vreselijk gekwetst .... echt op m'n hartje getrapt . Net 3 weken geleden hebben we besloten om er maar een punt 8er te zetten. Maar men weet hoe dat gaat , veel contact over en weer over de kids en allerlei zaken die je met elkaar gedeeld hebt. Dat valt me zwaar , het doet me vreselijk verdriet om contact te hebben. Het beste zou zijn geen contact meer zodat ik er emotioneel afscheid van kan nemen. Iedere keer als we weer contact hebben gehad , ga ik dagen in bed liggen met de telefoon uit en de gordijnen dicht ...pffff.... Ik weet dat ik afleiding moet zoeken maar het is me allemaal teveel ....ben er zoooo moe van,heb totaal geen energie meer en ben dagen aan het huilen ...Ik wil dit niet meer .... het zou zo fijn zijn om er gewoon niet meer te zijn zodat niets of niemand je meer kan kwetsen .....
Datum:
17-10-2010
Naam:
Hurt so bad
Leeftijd:
51
Provincie:
Noord-holland

STEUN OP MIJN ERVARING

Hej iedereen. Ik ben een meisje van 17 en heb ook al wat meegemaakt in mijn prille leventje. In het eerste middelbaar was ik heel verlegen en onzeker. Ik kwam in een gruwelijke strenge school terecht waar alle leerkrachten tegen mij roepten. Ik kreeg vaak onterecht straf omdat ik de stilste van de klas was. Mijn hele zelfvertrouwen, dat er eigenlijk nooit echt was, heeft toen een fatale deuk gekregen. Daarbij werd ik nog eens als "lelijk" bestempeld door enkele zesdejaars. In het tweede middelbaar veranderde ik van school maar het ging niet beter. Mijn "vriendinnen" manipuleerden me en ik deed alles voor hen, terwijl ik telkens als het zwarte schaap werd bestempeld van hun ruzie's. Ik begon mezelf te snijden in mijn polsen. Tijdens de examens van het derde middelbaar crashte ik volledig. Op 7 december 2006 nam ik een overdosis slaapmedicatie, ik was alles zo moe, levensmoe. Die nacht werd ik op de spoed van het ziekenhuis opgenomen en werd mijn maag leeggepompt. Mijn ouders hun hart was gebroken. Tegen hun had ik immers nooit over mijn problemen gebabbeld, eigenlijk tegen niemand want ik schaamde mij en nam me voor dat andere mensen waarschijnlijk veel ergere problemen hadden. Na die nacht in het ziekenhuis werd ik doorverwezen naar een kinder en jeugdpsychiatrie waarvan ik liever de naam niet vertel. Het feit dat ik daar werd opgenomen was voor mij een nachtmerrie. Gelukkig klopten mijn vooroordelen over dwangbuizen en medicatie niet en werd ik daar achteraf gezien goed geholpen. Ik kon het redelijk goed vinden met de andere kinderen van de leefgroep en ook met mijn individueel begeleider Thomas klikte het goed. Ik kon hem alles vertellen en hij hielp me heel goed doorheen mijn opname. Ook kon ik 2 maal in de week met de psychologe praten. Ook dit zag ik in het begin niet zitten, maar zij gaf mij terug het nodige zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld werd beter. Ik miste mijn ouders wel en ben daar uiteindelijk 3 maanden opgenomen geweest. In het vierde middelbaar reageerde iederen begrijpend, want ook de school wist van mijn opname. Ik werd opnieuw in de groep geintegreerd en kreeg betere vriendinnen. Het ging voor mij eindelijk bergop. Vorig jaar daarentegen ging het weer mis. ik had een enorme schoolangst en werd altijd enorm angstig in klas. Als ik opstond om te vertrekken , begon ik te hyperventileren en verschrikkelijk te zweten. Ik kreeg angstremmers van de dokter en nam er wel 4 per dag. Ik ging half verdoofd naar school. Dit kon ik natuurlijk niet volhouden en sinds dit jaar ben ik weer thuis. Ik ben naar de psychiater geweest en hij heeft me antidepressiva voorgeschreven. Hij stelde de diagnose van sociale angststoornis en ik herkende me volledig in dit ziektebeeld. Tot januarie kreeg ik een ziektebriefje en studeer ik met de school thuis. Toch is dit nog geen definitieve oplossing voor mijn probleem, dat besef ik maar al te goed. Ik ga nog steeds ambulant naar diezelfde psychologe van toen ik werd opgenomen en zij stelde ook vast dat ik aan post traumatische stressstoornis kan lijden, door de gebeurtenissen in het middelbaar, waarvoor ik zo hooggevoelig was. Daarnaast kreeg ik te horen dat mijn individueel begeleider Thomas omgekomen is in een auto-ongeval. Hiermee heb ik heel lang enorm droevig mee rondgelopen. Hij was de enige persoon die me er toen weer boven op geholpen heeft. Ik heb nog steeds dagen waarop alles me teveel is en ik ook aan een uitweg denk. Toch wil ik iedereen aanmoedigen om hulp te zoeken ! Ik stond enorm sceptisch tegenover de hele psychiatrie en psychologen maar sindsdien gaat het beter en werk ik aan mijn problemen met de nodige ondersteuning. Geef alsjeblieft de moed niet op en praat erover met iemand. Denk niet dat alles zomaar in 1 2 3 beter gaat worden, ik ben nu immers al drie jaar bezig met mezelf opnieuw te ontplooien. Ik kan nu opnieuw in de spiegel kijken en zeggen dat ik een mooie jonge vrouw/ meisje ben met veel talenten en de nodige intelligentie. Geef alsjeblieft, ook vanuit mijn ervaring de moed niet op. xx kusje xx
Datum:
17-10-2010
Naam:
Luna
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.