Wat hield ik van sporten, bezig zijn, mezelf lichamelijk uitputten, en trots zijn op het resultaat.
ik had dromen, zo groot, en onbereikbaar, maar toch wist ik zeker dat het allemaal mogelijk was, Omdat ik dat zelf in de hand had.
Ik wou wat van de wereld zien, er op uit in me eentje, zo ver weg, en van alles zien.
ik wou vechten voor alles, voor mezelf, mijn famillie, mijn vrienden, hard werken voor mijn centjes. En iets moois opbouwen.
Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een dood vermoeid gezicht. En sterker nog, een gezicht wat ik niet meer wil zien of herkennen. dit ben ik niet, dit kan ik niet zijn.. Elke ochtend als ik wakker word, denk ik shit. waarom? het heeft toch allemaal geen zin meer.
ik heb nog nooit zoveel verdriet gevoeld.
zoveel verdriet, dat ik er van moet overgeven, dat mijn hoofd er van ontploft.
Ik kijk naar mijn rode wijntje,
hij smaakt niet eens lekker, maar het is het enige warme gevoel wat ik nog ken als hij op is.
en me lichaam vraagt naar meer warmte,
maar ik weet donders goed dat de wijn het niet vult.
ook de sigaretten niet, net zoals de joints niet.
dus ook daar is geen uitweg meer in te vinden.
het gevoel van constante onrust, het gevoel dat ik met geen woord kan beschrijven, en wat ik ook doe, het gaat niet weg, ik haal nergens meer voldoening uit. Dat vuur wat ik had in me, die wilskracht in me, en dat doorzettingsvermogen, is zo ver te zoeken. Het word alleen maar zwarter en zwarter om me heen, en de muren in me eigen thuis komen op me af, ze schreeuwen dat ik weg moet, weg van hier, weg van alles.
Mijn vriend zucht, draait zich voor de zoveelste keer om, Ook hij is dit zat.
het gehuil, het geschreeuw, de vieze walm van rook om me heen..
Het maakt me niet eens meer uit hoe ik er uit zie. Me haar leuk doen, lekker fris ruiken, het boeit me niet meer.
Het enige wat door me hoofd speelt, is: hoe en wanneer kan ik er van af zijn.
Van me zelf, mijn verdriet en onrust,
ik wil me ogen dicht doen, in slaap vallen, en niet meer wakker worden.
de twinkeling in me ogen, die brede grijns op me gezicht, ik kan me niet eens meer herinneren wanneer dat er was.
me batterij raakt op, en het gevoel, dat het allemaal wel weer goed komt, is ver te zoeken.
Het voelt alsof de duivel me een zetje geeft, een zetje nog iets meer naar de afgrond, waar ik toch al half in hang,
Maar iets in mij schreeuwt, schreeuwt zo hard dat ik er doof van word,
Je moet, kan , wil niet op geven.
Want je bent het waard om te leven..
Het lijkt allemaal zo ver weg,
maar op een dag weet ik gewoon,
dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt.
Dus langzaam vecht ik, tegen de duivel die me wil duwen, Want ik weet dat ik naar me zelf moet luisteren, en naar al het goede in me.. Hoe dan ook , het komt wel, ooit eens.. dan kijk ik in de spiegel, zie ik die frisse kop weer, werk ik me weer te pletter 5 dagen in de week, sport ik weer op de avonden, en stap ik zaterdag ochtend uit bed, om die wedstrijd te spelen. Ooit, op een dag, kan ik me vriend recht in de ogen aan kijken,
en kan ik zeggen, dat ik gelukkig ben,
met hoe ik ben, wat ik ben, wie ik ben.
en me brede grijns komt terug,
en het straalt van me ogen af, hoe blij ik ben.. Echt.. ooit op een dag.. word alles weer rustig....
ik wil iedereen hier ook heel veel sterkte wensen, En ik hoop dat we ooit op een dag, samen kunnen zeggen dat we de brede grijns terug hebben, en dat we de zin in het leven weer terug hebben gevonden..
groetjes,
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.