Levensverhalen (pagina 565)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geen perspectief meer

Toen ik 40 jaar werd, overleed mijn stiefvader. Vanaf 7 jaar weet ik niet wie mijn biologische vader is. Mijn psychiatrische moeder heeft het me niet willen vertellen. Thuis altijd psychische oorlogsvoering en huiselijk geweld ervaren. Gedurende mijn lagere schoolleeftijd ook nog verkracht door een jongen uit de buurt. En op de lagere school me verloren gevoeld. Mijn hoofd van de lagere school heeft mijn klasgenoten verteld toen ik ziek was, een buitenechtelijk kind te zijn. Op de middelbare school tot 2x toe gedacht zelfmoord te plegen. En toen leerde ik mijn vrouw kennen, die na 22 jaar samen geweest te zijn te kennen heeft gegeven niet verder te willen gaan met mij. Praten over mijn gezin, jeugd, school, blaas/darm probleem wilde ze niet echt, waardoor ik compleet vast kwam te zitten. Inmiddels 2 jaar terug heb ik een 3de poging ondernomen met de auto, die totalloss was. Maar door een wonder kwam ik er toch nog uit. Nu - 2010 - is het jaar dat mijn partner inmiddels expartner is, een nieuwe vriend heeft, en mijn leven totaal ontwricht is. Heb geen werk meer o.i.v. de economische crisis. Voel me overbodig. Geen EIGENWAARDE meer. In toenemende mate wordt ik beheersd door het beeindigen van mijn leven. Denk erover einde van dit jaar, is dan ook einde van mijn leven.
Datum:
07-12-2010
Naam:
Leon
Leeftijd:
51
Provincie:
Zuid-holland

waarom?

Oke, mijn leven bestaat uit het klaarstaan voor anderen. rennen voor anderen, doen wat anderen willen en mezelf wegcijferen of verstoppen. Want ze mogen niet weten dat ik eigenlijk niet wil rennen, ze mogen niet weten dat ik ook een verhaal heb wat ik kwijt wil. Ze mogen toch niet beseffen dat het misschien wel zo is dat ik een mens ben. Nu ben ik een week of wat terug naar de huisarts gestapt en heb hem gevraagd om hulp. Die kon ik wel krijgen maar alleen als het voor mezelf was, want, zo zei hij. Jij leeft niet voor jezelf, jij leeft voor de andere mensen om je heen.
Daar een stukje van mijn verhaal gedaan en toen kreeg ik een doorverwijzing naar de psycholoog. Daar een goede intake gehad. Een intake waarbij ik dacht gehoord te worden, en ja, dat woordje gedacht, dat verandert veel.
Want, eerst zou er aan mij gewerkt worden, en daarna relatie-therapie om ook met mijn man op een lijn te komen en hem erbij te betrekken. En dan wordt je gebeld met de mededeling dat de dame die de intake deed op zwangerschapsverlof gaat en dat je papieren naar een ander gaan. En die begint achteraan met lezen. Zodoende moet ik morgen naar relatie-therapie met mijn man, terwijl ik nog met de problemen rondloop, terwijl het totaal geen zin heeft om aan een relatie te gaan werken als er niet eerst naar de problemen bij mij gekeken wordt. Hoe kunnen ze nu verwachten dat ik eerlijk en open ga zijn als ik aangegeven heb, nadrukkelijk aangegeven heb zelfs. Dat ik dat niet kan, niet durf, niet mag. Dat de geborgenheid die ik nodig heb om mijn verhaal te doen niet bestaat.
Sinds ik weet dat het dus toch andersom gaat zijn is de datum waarop ik van mezelf eruit mag stappen steeds dichterbij gekomen. Wilde ik eerst geen 70 worden, toen geen 60, nu staat de uiterste houdsbaarheidsdatum van mij ingesteld op 2013. En zelfs die staat niet vast, want mijn afscheidsbrieven zijn inmiddels al geschreven.
Waarom wordt ik zelfs in het professionele circuit niet gehoord. Dat ik niet veel beteken dat wist ik al eventjes, maar dat ik zo weinig beteken, dat voelt nog rotter.
Datum:
07-12-2010
Naam:
ik
Leeftijd:
43
Provincie:
Anders

dood

ik wil graag dood
wat heb ik eraan yoh
niemand geeft om mij
ik woord mishandelt en weet niet wat ik moet doen
ik moet naar de politie gaan maar durf niet
laat me liever doodgaan
xx
Datum:
07-12-2010
Naam:
sabrina
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

AIDS

sinds ik van de doctoren te horen kreeg dat ik aids had, werd mijn leven een stuk grauwer... Ik voelde me anders dan anderen, en ik wilde gewoon niks meer voelen. dood..
Datum:
07-12-2010
Naam:
broccman
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

ik kan het leven niet meer aan..

Soms weet ik niet meer wat ik moet doen.. Alles lijkt tegen te zitten.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was. Op mijn 18e heeft hij mij een brief geschreven waarin hij me zei dat hij me nooit als zijn kind kan zien, niet trots op me kan zijn en zich niet als een vader voor me kan voelen.
Mijn exman waar ik 3 jaar getrouwd mee ben geweest, heeft me regelmatig mishandeld, en achteraf gebruikt om zijn paspoort te krijgen en mij ook met hoge schulden achtergelaten.
Toen ik de scheiding had aangevraagd, en een ontzettend lieve jongen ben tegen gekomen, dacht ik dat ik eindelijk een beetje geluk had gevonden in mijn leven.
Maar nee.. vandaag hoorde ik dat hij een meisje heeft zwanger gemaakt, in de tijd dat we even uit elkaar waren..
Ik hou nog steeds zoveel van hem, ik dacht dat hij de ware voor me was. We hadden het er weleens over gehad, dat we misschien op een dag een kindje zouden krijgen.. ik hoor degene te zijn die zwanger is, niet zij!

Hij was degene die me van mijn exman heeft kunnen weghalen, hij was mijn held, mijn engel.. nu heb ik hem niet meer, en sta ik er weer alleen voor.

Soms wou ik dat ik gewoon dood neerviel. Geen pijn voelen, geen zorgen hebben.. Ik kan het alleen niet, ik kan mijn moeder niet in de steek laten.. Maar ik kan het leven vaak gewoon niet meer aan.
Datum:
07-12-2010
Naam:
m.
Leeftijd:
26
Provincie:
Anders

Ik voel nog liefde maar andere mensen breken het steeds af

Wanneeer het gevoel van zelfmoord begonnen is weet ik eigen lijk niet zo goed. Het zal wel een tiental jaar zijn, maar het komt in periodes. Over het algemeen voel ik me best gelukkig, maardat komt omdat ik heel goed ben in dingen wegstoppen en dat is nou ook mijn valkuil, want als het dan weerterug komt, komt het 10x zo hard terug. Ik zal maar gaan vertellen wat er dan met mij is. In mijn kinder jaren ben ik meerdere keren sexueel misbruikt ( eerste x was op me 6e. ) ik ben een behoorlijk opstandige puber geweest, begon jong met roken, blowen en alcohol drinken. Op me 14e werd het erger, ik kreeg veel oudere vrienden waardoor ik pilletjes en speed ontdekte. Gelukkig ben ik altijd een recreatie gebruiker gebleven en ben nooit verslaafd geweest. Al hoewel ik dus wel nog steeds blow. Vanaf mn 15e lieten me ouders me al veel te vrij ik stond en ging waar en wanneer ik wilde( al kwam ik t hele weekend niet thuis) ik denkdat me ouders me maar lieten want ik luisterde toch niet. Op mijn 15e gingen ze scheiden en ik moest maar kijken waar ik ging wonen. Op mijn 17e ontmoette ik Mind, na 3 mnd raakte ik zwanger van Giovanny. Ik hadeen moeilijke relatie met Mind, hij was erg jaloers en als we ruzie hadden werd hij snel geweldadig. Toen Giovanny 8 mnd was kwam ik er achter dat ik weer zwanger was, ik heb het kindje gehouden en hem Luciano genoemd. De relatie met mind ging steeds slechter en we raakte ook in fanacieele problemen. Ik leek wel in een roes te leven en bergreep zelf niet waarom ik niet bij hem weg ging, ik heb het wel een paar x geprobeerd maar kwam toch weer terug want hij ging immers me huis niet uit. Op een gegeven moment raakte ik mijn huis kwijt en kwam in een vrouwen opvang terecht, Valkenhorst in Breda, het was verschrikkelijk het ging slechter met me en de communicatie met giovanny liep ook niet, hij leek wel helemaal afgesloten door alles wat hij hefft meegemaakt met zijn vader. Na 4 mnd daar wonen kreeg ik een klaplong ik werdopgenomen en moest geopereerd worden. De kinderen gingen naar mijn vader, maar hij kon de zorg niet aan en kwam aan me ziekenhuis bed vertellen dat de kinderen niet bij hem konden blijven, waarop mijn reactie natuurlijknwas dan ik zelf voor ze zou zorgen hoe ziek ik ook was. Maar ik was afhankelijk van valkenhorst en hun zeiden dat ze de veiligheid niet konden waarborgen dus ze zouden onder jeugd zorg blijven. Giovanny ging naar een cricis opvang in Roosendaal en Luciano naar een gezin in Hellevoet. Ik heb moetten vechten en ben letterlijk alles verloren wat ik had. Ik heb zelfs 2 mnd in het leger des heils gewoont omdat ik geen opties meer had. Nu ben ik 25 en heb inmiddels me eigen huisje sinds een jaar. Omdat de kinderen al 3 jaar weg zijn is het heel moeilijk ze thuis te krijgen. Gio word bijna 7 en woont in een gast gezin in roosendaal en luciano bijna 6 en woont in Rotterdam ze zijn dus niet meer bij elkaar gekomen. Ik zie ze allebij maar een x per mnd en mind kijkt helemaal niet naar ze om. Ik zal voor ze blijven vechten want ik ben een moeder die verkeerde dingen heeft meegemaakt maar af en toe lijkt het wel steed verkeerd te gaan. Ik heb sind bijna 2 jr een nieuwe relatie en deze gaat nou ook niet geweldig. Hij begon naar een jaar te veranderen en kan dus ook geweldadig zijn, maar het ergste vind ik continu gekleineerd te worden, en hij word boos om de stomste kleine dingen. Ik voel me erg alleen en zie me familie ook bijna nooit. Ik woon in een stad ver van mijn familie en waar ik vandaan kom. Ik faal in veel dingen en er is ook een kans datde kinderen nooit meer thuis komen. Ik mis veel liefde dieik van me vriend zou verwachten. Ik heb veel goede momenten en ga ook weer naar school, maarik kom ook snel weerin een putterecht en dan denk ik vaak aan zelfmoord, het is dat ik het me kinderen niet wil aan doen enhet niet durf. Maardezewil en gedachten blijft me achter volgen en komt steeds terug. Toch blijf ik in geluk geloven en hoop ooit iemand tegen te komen dieegt van mij en me kinderen houd en die in mij als persoon geloofd. Ik hoop dat ik ga slagen op deze opleiding en strakseen leuke baan heb. Ik ga door maarom de hoek staad altijd die nare oplossing te wachten.
Datum:
06-12-2010
Naam:
Stephanie
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

mijn zus

ik wou graag kwijt dat mijn zus.
de neigingen heeft om zelfmoord te plegen.
en dat kan ik echt niet hebben.
ik probeer haar ook daar van af te halen, maar mensen zeggen dat ze beter naar een spygoloog.
kan maar ik weet dat dan het alleen maat erger word

anoniem
Datum:
06-12-2010
Naam:
zusje van mijn zus
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

ik weet het niet meer

hoi iedereen, eigenlijk beginnen mijn problemen al een tijdje terug, rond mijn 8e werd mn zus uit huis geplaatst vanwege de ziekte bordeline, ze kwam in jeugdgevangenissen terecht en is nooit meer de oude geworden. mijn opa en oma gingen rond diezelfde tijd scheiden. toen ik in de 1e klas kwam ben ik verkracht, in de loop der jaren is het vaker gebeurd, dezelfde jongen, en soms meerdere mensen.. de politie geloofde me niet omdat ik er geen bewijs voor had. ik ben er nooit overheen gekomen, heb er nooit over gepraat & ik kan jongens niet meer op die manier vertrouwen, ik klap dicht en ik begin te huilen. toen ik bijna 17 was gingen mijn ouders scheiden, pap had een ander en dat veranderde ook mijn leven, mn vader woont nu niet eens meer in hetzelfde land. op den duur kreeg mn moeder een andere vriend en nu is ze vaak 2weken weg waarvan 3dagen thuis, en zo gaat het maar door. ik voel me erg eenzaam, maar ik kan ook niet meer met haar leven. en toen werd ik verliefd, totaal onverwacht op 1 van mn beste vrienden. we kregen iets, maar hij heeft mij zoveel pijn gedaan, keer op keer laten zitten, met zijn ex afspreken, en hij zij me elke keer dat hij geen relatie wou, maar toch bleef hij steeds bij me dus ik had elke keer hoop dat het toch nog zou gebeuren. we gingen met een ander stelletje 4dagen naar parijs, de avond voordat we gingen wou di niks meer met me, ik was weer kapot maar in parijs kwam het weer goed, en daar heb ik mn 1e keer vrijwillig seks gehad, met de nodige moeite, de eerste keer moest ik zo hard huilen dat we er maar mee stopte. een week na parijs schreef ik hem een brief met wat hij voor me betekende en een week later dumpte hij me. ik was erachter gekomen dat ik niet het enigste meisje was met wie die bezig was, en ik kan het niet uitleggen, ik was er helemaal kapot van. na 6weken kwam die bij me terug, om me na 3 dagen weer te dumpen, het deed nog meer pijn dan die 1e keer, en een paar dagen daarna hadden we een feest, ik zag hem hand in hand met een meisje, en ik verloor mn zelfbeheersing en ik heb hem in zijn gezicht geslagen, voorderest heb ik geen herinnering meer van die avond, ik weet niet waar ik die nacht geweest ben. later hoorde ik dat ze gezoend hadden, en na een week hadden ze wat. de jongen die tegen mij 5 maanden lang zei dat hij niet toe aan relatie was. ik heb nog nooit zo'n pijn gevoelt, ik hield van hem, zo ontzettend veel. ik heb nu 2maanden geen contact met hem gehad, en ik mis hem zo ontzettend erg, ik zag hem elke dag, ook toen we nog niks hadden. maar de gedachte over hem en zijn nieuwe vriendin maken me gek. ook ben ik bang dat ik bordeline heb, ik heb alles op internet opgezocht, en ik heb bijna alle symptomen. ik weet het allemaal niet meer, ik huil elke dag, en ik wil dit niet meer, ik kan dit niet meer. dit is in het kort mijn verhaal..
Datum:
06-12-2010
Naam:
rox
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

doei

ik heb niemand die om me geeft ik kan er nie tegen ik ga binne n week zelfmoord plegen dan zijn me ouders weg ik heb mn touw al hangen me ouders wete er niks van maar ik wou vragen of er iemand ik de buurt van valkenswaardiets te doen heeft binne deze week iets wa ik nooit zal vergete
Datum:
06-12-2010
Naam:
iemand / jongen
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Contrast

Soms zou ik willen dat ik minuten kan veranderen in uren. Soms wil ik de klok sneller laten draaien. Oftewel ik weet niet wat ik wil. Ik wil dood en toch ook niet.
Datum:
05-12-2010
Naam:
Davidje
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.