Levensverhalen (pagina 565)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Dood

Ik ben barrie,

Ik ben 53 jaar. mijn eerste zelfmoord neigingen startten 9 jaar trug toen mijn zoon storf en mijn vrouw 6 maanden later kanker kreeg. Ik wil gewoon dood. Het leven heeft geen zin meer. Ik wil hulp maar tegelijk ook voor een trein springen.
Ik niemand meer om voor te leven. ik ben werkloos en heb geen leven om te leven. ik wil gewoon dood

Ik zal volde week wel voor de trein springen.
Datum:
08-12-2010
Naam:
Barrie
Leeftijd:
53
Provincie:
Friesland

niet weten wat ik moet

alles wat ik doe is verkeerd. mensen om wie ik geef raak ik kwijt. ik heb niemand om daarbij alles uit te gaan huilen. ik ben alleen! er bestaat geen mens die om mij geeft. alles wordt me afgenomen. geluk en liefde, ben alles kwijt. toch heb ik een vriend, maar hij heeft spijt dat hij met me nam. hij had het me letterlijk vertelt. tranen springen me altijd weer in me ogen. dag en nacht. alles doet me zoveel pijn hier binnen. niemand die mij begrijpt. ook al was er maar 1 persoon die er voor me was. dat zou heel mijn wereld veranderen.
Datum:
08-12-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

Het leed wat me leven heet

Ik ben gewoon zo moe.
Elke dag weer op nieuw een gevecht en waarom?
Elke keer weer naar een val op staan om vervolgens weer neer te gaan.
Ik ben het gewoon zo zat.
Voel me zo alleen en onbegrepen.
Heb een schat van een vriend paard en ouders maar toch voel ik me alleen.
Elke dag weer een gevecht elke dag weer op nieuw in de verdedeging schieten.
Elke dag weer bewezijn dat ik wel het wel waard bent om te leven dat ik er ook best mag zijn.
Maar ik ben het zo beu.
Waarom kan het bij ook niet eens een keertje makelijk gaan.
Waarom moet ik er altijd om vechten en lijden.
Waarom moet ik me altijd laten onder sneeuw om iets te kunnen berijken tewijl ander de heks kunnen uit hangen en vervolgens alles voor elkaar kunnen krijgen.
Waarom moet ik elke dag weer op nieuw smeken om net dat een beetje te krijgen.
Ik ben het gewoon zo zat om maar altijd als laste te zijn.
Waarom mag ik niet een keer de eerst zijn.
Waarom moet ik altijd laaste zijn.
Maakt niet uit hoe hard ik er voor vecht ik ben altijd laaste.
Ik haat het om laaste te zijn.
En te moeten vechten.
Waarom kan er nu nooit eens iemand naar me komen die zegt hey meid jij mag er ook zijn.
Het maakt niet uit dat een waardeloos wezen bent.
Voor mij mag je er zijn.
Nee het is altijd maar weer kijk naar mij.
Ik ga trouwen of wij krijgen een kleinen of van kijk mij nu eens wat ik heb, ja ik hoef geen fliker toe doen en heb altijd punten en zelf heb ik een 5 krijg ik nog een schouder klopje want ik heb me best gedaan.
Nee al heb ik 10 kan ik een knal voor me kop krijgen want welke sukkel haad dit nu niet op dat nivo.
Elke sukkel kan dat toch.
O nee jij bent zo sukkel.
Zo waardeloos stuk vreten die het niet waard is om te leven.
Ik ben het gewoon beu.
Ik strijd al zo lang en waarom.
Om weer neer te gaan.
Ben het gewoon helemaal beu.
Alles en iedreen.
Ze begrijpen me toch niet niemand snapt mij.
Het is altijd maar weer van waarom wil je nu eerst zijn maakt toch niet uit.
Nou voor mij wel.
Ik wil ook wel eens naar iemand neer kijken en zeggen van kijk haha dat heb ik toch even mooi voor elkaar.
Nee het is voor mij altijd weer de laaste plaats.
Ben het gewoon beu.
Telaf om er een eind te maken en te moe om er nog te willen vechten.
Ach ja dat is mijn leven.
Datum:
07-12-2010
Naam:
Het leed wat me leven heet
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Ik kan helpen

Ik kan jullie misschien helpen door uit te leggen wat misschien kan doen als jullie dat willen
( o ja, en "i." ik wil jou wel eens spreken via email om je sowieso te helpen)
Datum:
07-12-2010
Naam:
Helper
Leeftijd:
16
Provincie:
Anders

alles gewoon

mijn vader heeft zelfmoord gepleegt al lang geleden hoor , & mijn mama is een alcoliste & mense helpe mij wel , maar niemand weet echt wa der in mijn hoofd om gaat !
mijn moeder geeft mij de schuld van dat haar leven zo verpest is !
& ik denk al zo lang aan zelfmoord !
& ik snap wel dat dat niet echt helpt maar , dan ben ik er toch vanaf om mij zo te voele?
Datum:
07-12-2010
Naam:
boeje
Leeftijd:
14
Provincie:
België

het leven komt zoals het komt

Ik ben janny vrouw van 46 jaar.
heb me leven hard gewerkt heb zelf me dochter nu 22 opgevoed .
Nu sind drie jaar ben ik inelkaar gezakt op me werk nu ga ik me baan verliezen na 17jaar doet pijn.
Nu heb al drie jaar heeeeeeeel veel pijn boven in mijn buik onder me rechter rib geef heel veel witte slijm over me gezicht en handen zetten op de pijn is echt al drie jaar ondragelijk veel onderzoeken gehad ze weten niet waar het van daan komt had ik maar een arts die me op die plek open wilde maken maar ja niemand geloofd me nu ben ik echt aan het einde nu wil ik niet meer echt ik was een hele vrolijke vrouw en nu pijn is niet leuk meer.
Zoveel pillen en spygs gezien niets werkt waarom geloven ze een mens gewoon niet.
Dus ik ben nu een plan aan het bedenken om naar hogere sferen te gaan wat is de beste methode en mist pijnlijke.'
groetjes janny dank u voor de mensen die me helpen
Datum:
07-12-2010
Naam:
janny
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-brabant

verhaal

ik weet dat het niet zo erg is maar ik werd in grope 6 gepeste. en ik slaap op zolder. en ik dacht er heel vaak aan om er van af te springen. gelukkig heb ik dat niet gedaan en bem ik nu wat beter in de groep. iedereen die dit leest. pleeg geen zelfmoord zo los je niks op!!!
Datum:
07-12-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

de ene dag voel ik me goed, de andere sluit ik me op

45 jaar geworden, de fleur van het leven. Vraag me af wat het allemaal waard is ... slechts enkele kleine dingen komen in m'n geest: m'n ouders, m'n zoon. Er zijn dagen dat ik eruit wil stappen. Heb te hard gevochten om idealen te bereiken en die nooit bereikt. Waar kan ik trots op zijn ... dat ik het geprobeerd heb? Hun raad in de wind geslaan, hun liefde verloren.
Datum:
07-12-2010
Naam:
erwin
Leeftijd:
45
Provincie:
België

Geen perspectief meer

Toen ik 40 jaar werd, overleed mijn stiefvader. Vanaf 7 jaar weet ik niet wie mijn biologische vader is. Mijn psychiatrische moeder heeft het me niet willen vertellen. Thuis altijd psychische oorlogsvoering en huiselijk geweld ervaren. Gedurende mijn lagere schoolleeftijd ook nog verkracht door een jongen uit de buurt. En op de lagere school me verloren gevoeld. Mijn hoofd van de lagere school heeft mijn klasgenoten verteld toen ik ziek was, een buitenechtelijk kind te zijn. Op de middelbare school tot 2x toe gedacht zelfmoord te plegen. En toen leerde ik mijn vrouw kennen, die na 22 jaar samen geweest te zijn te kennen heeft gegeven niet verder te willen gaan met mij. Praten over mijn gezin, jeugd, school, blaas/darm probleem wilde ze niet echt, waardoor ik compleet vast kwam te zitten. Inmiddels 2 jaar terug heb ik een 3de poging ondernomen met de auto, die totalloss was. Maar door een wonder kwam ik er toch nog uit. Nu - 2010 - is het jaar dat mijn partner inmiddels expartner is, een nieuwe vriend heeft, en mijn leven totaal ontwricht is. Heb geen werk meer o.i.v. de economische crisis. Voel me overbodig. Geen EIGENWAARDE meer. In toenemende mate wordt ik beheersd door het beeindigen van mijn leven. Denk erover einde van dit jaar, is dan ook einde van mijn leven.
Datum:
07-12-2010
Naam:
Leon
Leeftijd:
51
Provincie:
Zuid-holland

waarom?

Oke, mijn leven bestaat uit het klaarstaan voor anderen. rennen voor anderen, doen wat anderen willen en mezelf wegcijferen of verstoppen. Want ze mogen niet weten dat ik eigenlijk niet wil rennen, ze mogen niet weten dat ik ook een verhaal heb wat ik kwijt wil. Ze mogen toch niet beseffen dat het misschien wel zo is dat ik een mens ben. Nu ben ik een week of wat terug naar de huisarts gestapt en heb hem gevraagd om hulp. Die kon ik wel krijgen maar alleen als het voor mezelf was, want, zo zei hij. Jij leeft niet voor jezelf, jij leeft voor de andere mensen om je heen.
Daar een stukje van mijn verhaal gedaan en toen kreeg ik een doorverwijzing naar de psycholoog. Daar een goede intake gehad. Een intake waarbij ik dacht gehoord te worden, en ja, dat woordje gedacht, dat verandert veel.
Want, eerst zou er aan mij gewerkt worden, en daarna relatie-therapie om ook met mijn man op een lijn te komen en hem erbij te betrekken. En dan wordt je gebeld met de mededeling dat de dame die de intake deed op zwangerschapsverlof gaat en dat je papieren naar een ander gaan. En die begint achteraan met lezen. Zodoende moet ik morgen naar relatie-therapie met mijn man, terwijl ik nog met de problemen rondloop, terwijl het totaal geen zin heeft om aan een relatie te gaan werken als er niet eerst naar de problemen bij mij gekeken wordt. Hoe kunnen ze nu verwachten dat ik eerlijk en open ga zijn als ik aangegeven heb, nadrukkelijk aangegeven heb zelfs. Dat ik dat niet kan, niet durf, niet mag. Dat de geborgenheid die ik nodig heb om mijn verhaal te doen niet bestaat.
Sinds ik weet dat het dus toch andersom gaat zijn is de datum waarop ik van mezelf eruit mag stappen steeds dichterbij gekomen. Wilde ik eerst geen 70 worden, toen geen 60, nu staat de uiterste houdsbaarheidsdatum van mij ingesteld op 2013. En zelfs die staat niet vast, want mijn afscheidsbrieven zijn inmiddels al geschreven.
Waarom wordt ik zelfs in het professionele circuit niet gehoord. Dat ik niet veel beteken dat wist ik al eventjes, maar dat ik zo weinig beteken, dat voelt nog rotter.
Datum:
07-12-2010
Naam:
ik
Leeftijd:
43
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.