Levensverhalen (pagina 558)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zo moe

Ik ben zo moe. moe van het ziek zijn. moe van elke dag weer een ander probleem. moe van dokters. Moe van het teleurgesteld worden, elke dag weer. Zo ontzettend moe van steeds dikker worden van de medicijnen.
Ik ben in jaren al niet meer getroost, al jaren geen arm om me heen. want de mensen in mijn omgeving vinden dat maar niets.
Ik zou graag eens bij iemand in de armen willen kruipen en huilen, huilen en alsmaar huilen tot ik geen vocht meer in mijn lichaam heb. Ik heb echt een hoop mensen om mij heen allemaal lief en aardig maar toch voel ik, ik hoor nergens bij.
Ik ga alleen naar de dokter, alleen winkelen ja wat doe ik niet alleen..iedereen heeft werk en wil ze daarom niet te veel vragen.
Wat heeft het voor zin om hier nog te zijn. En zou best voorgoed willen "slapen". Maar ik ben bang voor de gevolgen want wie weet lukt het niet en ben ik nog verder van huis. Dus blijf ik maar doorgaan big smile op het gezicht en diepe ellende erachter. Waarom moest ik geboren worden?????
Datum:
23-12-2010
Naam:
kaatje
Leeftijd:
51
Provincie:
Zuid-holland

dood depressief alles

ik hou heel erg van me moeder, ik denk dat ik niet geboren moest worden
ik wil niet meer leven ,ik heb heel veel meegemaakt en daardoor raak ik ook depressief er zit heel veel in me dwars en
ik kan het heel moeilijk delen
soms probeer ik ook zelfmoord te plegen
maar aan de ene kant durf ik et neit
maar ik kan zo niet meer verder
Datum:
23-12-2010
Naam:
delane
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

...

De laatste tijd ben ik erg depressief. Ik zit om alles te janken en ik voel me echt niet lekker. Ik heb ook een heel saai leven ; Opstaan , school , naar huis , eten , slapen en dan weer de volgende dag elke dag precies het zelfde. Ik hou van paardrijden alleen dat doe ik nou al 1 maand niet meer vanwege kerst enzo. en anders doe ik het ook alleen maar 1x in de week. Waarschijnlijk heb ik gewoon heel veel zelfmedelijden alleen ik heb toch geen doel in me leven en ik heb niks om voor te leven dus ik kan net zo goed dood. ik ben toch elke dag alleen maar aan het janken om alles dus het maakt toch niks meer uit.
Datum:
23-12-2010
Naam:
E.
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Geluk

Ik wil even wat kwijt, want ik herken het nog steeds allemaal.
Toch zoals ik 5 jaar geleden, het liefst gewoon wou slapen. Gewoon zelf 5 jaar lang slapen, terwijl je lichaam de volgende dag gewoon opstaat, en alles doet wat maar nodig is om erbovenop te komen.
Ik wou gewoon slapen, en 5 jaar later wakker worden en zien dat alles beter was en ik gelukkig kon zijn.
Dit is natuurlijk niet gelukt, dat slapen gedeelte. Maar ik ben wel gelukkig. Ondanks dat ik nu geen inkomen, werk, school of wat dan ook heb. Nog niet eens de juiste hulp.
Maar ik ben ermee bezig en dat is het belangrijkst.

Ik herken het echt hoor, hoe eenzaam ik me altijd al gevoelt heb. Niemand scheen me te begrijpen, tegenwoordig kan ik mezelf ook beter uitleggen want ik ken mezelf nu ook beter.
Ontlopen heeft geen zin, je ziet steeds weer dat een probleem niet te ontwijken of te negeren is, alleen op te lossen of het achtervolgt je.
Dan bedenk ik mij, dat de dood niet zomaar het einde kan zijn van de problemen.. want de dood is geen oplossing.
Toen ik me eenmaal bedacht, dat zelfmoord geen optie was, begon ik te kijken naar oplossingen. Omdat je je er dan ook echt op gaat focussen, en je het aandacht geeft, groeit het positieve automatisch.
Zoals je het negatieve voed met angst, door er aandacht aan te geven.

Het is een kwestie van anders denken, anders kijken, anders willen.
Zelfmoord is nooit een oplossing geweest, ik begrijp de uitweg van alle ellende, maar serieus, niemand is beter af dood.
Ik kan garanderen dat het voor de omgeving altijd een grote impact heeft om een dierbare op die manier te verliezen. Vaak zitten ze hun leven lang met de vraag of ze iets hadden kunnen doen.
Vergis je er niet in dat ze niet willen helpen.
Mijn moeder wou zo graag, maar ze wist gewoon niet hoe. Uiteindelijk heeft ze me alsnog enorm geholpen door me rust te geven en enorm veel vrijheid, als ik maar goed voor mezelf zou zorgen. En dat heb ik gedaan.
Therapie hielp niet, maar zoals je zegt Natasja, je moet het zelf doen.
Maar niet geheel, vraag om hulp, klinkt mischien vreemd maar bedenk je er niet bij wat voor hulp, vraag gewoon of ze je echt willen helpen.
Elke dag, het helpt!

Gedachten bepalen een hele hoop: het glas is half vol, of half leeg. er zit niet meer of minder in maar het is maar net hoe je het zelf wilt zien.
Mij heeft het geholpen te bedenken dat het lessen waren, en ondanks dat ik meerdere malen misbruikt ben en, nouja, wel meer ellende... Het heeft me gemaakt tot wie ik ben, en vandaag de dag ben ik blij dat ik leef, en trots op wie ik ben en wie ik ooit zal zijn.
Vooruitgang is het beste streven dat je voor jezelf kunt hebben, en van jezelf leren houden. niet zoals je doet wanneer je depressief bent, maar hoe je werkelijk van binnen bent.

Ik hoop dat het leefmee forum het snel weer doet, voor alle mensen die wat extra steun kunnen gebruiken.

Groetjes,
Dide
Datum:
23-12-2010
Naam:
Dide
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

zelfmoord

ik zit al een half jaar met zelfmoordgedachten mijn ouders zijn niet te doen alles wat ik doe is fout als ik op mijn rapport geen 70% haal mag ik niet meer gaan paardrijden dat is gewoon mijn leven dat ze kapot maken maar zij geloven dat niet ik zal een van mijn beste vriendinnen nooit meer zien zij weten niet wat dat is voor mij dat is net als ik hun vrienden zou afpakken maar zij vinden dat normaal ik niet maar ja ze zeggen je moet er maar je best voor doen alsof ik dat niet doe maar zij verstaan dat niet ik zou liever er een einde aanmaken ook al moet ik mijn familie verlaten liever dat dan alle dagen met m'n ouders opgescheept te zitten
Datum:
19-12-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Reactie op stephanie's verhaal van 18 dec 2010

hallo Stephanie, bij het lezen van dit zogezegde forum, kon ik niet geloven hoezeer ik mezelf weerspiegeld zie in jouw leefwereld. Ik ben even oud als jij, we zijn zelfs naamgenoten.. ik zou zelfs die tekst kunnen geschreven hebben.
Ik ben ook een niet lelijk meisje als ik dat al van mezelf mag zeggen, ben vriendelijk en zorgzaam, ik zou alles doen om anderen gelukkig te maken en toch ben ikzelf niet gelukkig. ik ben wel verlegen en schuchter maar leven zo lukt wel, ben altijd al eenzaat geweest mr wat mij zo slecht doet voelen is dat ik mn vriend ben kwijtgespeeld door mijn eetstoornis.. ik wist niet dat hij daardoor zijn moeder verloren is, hij is heel strikt, ga je over een lijn dan kan je niet meer terug. Daar kan ik niet mee om, we hadden zo'n leuke plannen, samen het bedrijfje uitbouwen enzo.. ik heb daar zo graag gewoond... kvind het wel heel raar dat zijn vader mij beter begrijpt dan hijzelf..
Daar worstel ik nu mee, denk vaak dat ik mn kans op echt geluk heb verkeken want voor mij was dat een droom met hem, ik weet een manier maar ben niet sterk genoeg voor de grote stap.. Stel dat het niet lukt.. Wat met mn ouders die nu ook niet snappen wat er in me omgaat, en die nochtans zo hun best voor me doen?
Ik ben radeloos, hopeloos en alleen.
Was hij niet mn grote liefde? ik hoop dat ik hem dan wel mag vinden voor.. Op hem zou ik wachten en die gedachten verbannen.
Datum:
19-12-2010
Naam:
Stephanie
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Life isn't easy for all of us

Mijn leven lijkt nooit gemakkelijk geweest te zijn terwijl het eigenlijk wel was. Ik had kansen, ik had keuzes en nu heb ik die niet meer..
Ik ben bang voor de wereld geworden en zonder me meer en meer af, wat lijdt tot dat ik nu me constant eenzaam voel en ook zo totaal anders als alle andere voel. Ik wil dit gevoel niet hebben, ik wil kunnen lachen en gelukkig zijn maar het laatste jaar heb ik dat helemaal niet meer gekunnen precies. Nu valt het me op, hoe vaak ik wel niet met een verdrietig gezicht rondloop. Met eenzame gedachtes terwijl ik wel mensen rondom me heb, ik hoop dat de wereld naar mij terugkomt, dat mensen met mij willen praten maar dat is niet zo, dat is niet de realiteit.
Ik moet dit allemaal zelf doen, maar ik kan het niet meer.. Ik vind soms de kracht niet meer om mezelf blij te maken, mezelf op te peppen. En nu zit ik hier dan, nog te hopen dat er nog een wonder zou gebeuren.

Hetgene dat me echt doodt is eenzaamheid.
En dit lijdt tot mijn gedachtes voor zelfmoord te plegen. Ik heb al zeker 5 pogingen gedaan, niets is gelukt.. Nu zit ik hier nog steeds spijtig genoeg.
Ik heb ook al een paar keer een psycholoog geraadpleegt, maar dit helpt me niet. Niets lijkt te helpen.

Maar wat is er nu beter, dan je problemen te ontlopen? Er niet meer bewust van zijn en ze gewoon niet meer hebben.
Maar achteraf wel niet kunnen van genieten..
Maar mensen zouden dan ook beter van me af zijn dan me rijk zijn om het zo te zeggen. Dus waarom leef ik nog? Dankzij mijn mislukte pogingen en dankzij mijn ouders en het doel dat ik nog wil bereiken. Namelijk afstuderen aan Hoge School. Maar of ik dit nog zal halen weet ik niet.

Maar ik heb deze gedachten al 4 jaar, zal het niet tijd worden dat mijn pogingen dan ook echt is een keer lukken?
Wie weet de volgende keer.. ;)
Datum:
18-12-2010
Naam:
Natasja
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders

verdriet over dat mn kinderen me jaren geleden gedumpt hebben

het is dat ik nog een man hebt maar als die zou over lyden zou ik een eind aan mn leven maken echt voel me zo shit waarom haten me kinderen me zo en zie ik mn kleinkinderen niet
Datum:
18-12-2010
Naam:
marcy
Leeftijd:
55
Provincie:
Zeeland

geen nut meer

hallo,

ik heb M.D.S en moeder van 4 kids.
pfff vind erg moeilijk hier mijn verhaal te typen en ja waar moet ik beginnen.
ik loop al weken met zelfmoord in mijn gedachten en dat is bijna dagelijkse gedachten de laatste tijd.Ik kom uit een kut gezin met een klote vader en een kutwijf van een stiefmoeder.bijna me hele leven ben ik lichaam zowel geestelijk zwaar mishandeld.op heel jong leeftijd getrouwd geweest, waardoor mijn ex 5 pogingen tot doodslag heeft gepleegd op mij. 1 voorbeeld daarvan is 9 keer neergestoken worden.ben gevlucht van mijn kut familie samen met mijn 3 kids toen in die tijd.en ben zo in groningen terecht gekomen...jaren lang ben ik gestalkt en gedreigd door mijn vader en mijn ex, maar die tijden zijn nu gelukkig voor mij sinds ander half jaar.ben in groningen hertrouwd en samen 1 dochter...maar zelfs dat ik de soep in...hij ging vreemd en sloeg mij aantal keren, maar ik bleef toch bij hem omdat ik een schuldgevoel had...want hij hielp mij en mijn kids en sterk te zijn en dankzij hem lieten mijn vader en ex ons met rust...paar jaar geleden is mijn 2de man overleden op een brute manier...voor onze ogen overleed hij...van de enne trauma naar de andere stappelen zich op en weet geen raad meer....hem een man ontmoet, de ware liefde heb ik ontdekt met hem....we maken elkaar compleet....maar ook dat gaat sinds weken erg slecht...hou zoveel van hem dat ik niet met woorden kan vertellen.en ik weet dat hij ook heel veel van mij houdt...alleen mijn manier van uiting als ik boos ben of pijn en verdriet heb, kan hij niet mee overweg, ik met die van hem wel maar tot zover.ik voel me erg eenzaam op de wereld, voel me niet gehoord en begrepen en helemaal niet geluisterd.
gisteren heb ik afscheid genomen van mijn kinderen, want ik trek het allemaal niet meer, ben moe al dat strijden en uit eindelijk niks bereiken....zelfs ben ik geschorst vsn mijn werk omdat ik voor mezelf opkwam en eerlijk mijn gevoel over dat enne persoon vertelde, wat ik zeker niet mocht doen achteraf...want zij is een vrouw die graag machtlustig is en speelt...
te veel dingen om op te noemen...maar ik merk dat ik mijn vriend helemaal gek in de kop maak, zo gek dat hij mij voor de 2de keer pijn heeft gedaan.gisteren klap op mijn oor en hele harde duw tegen de kozijn van de deur...lig al de hele dag op bed en de kamer niet uit, mijn vind deed erg zorgzaam en lief nadat hij merkte dat hij mij lichaamlijk erg veel pijn heeft gedaan, en toen ik eenmaal rustiger was en geen woord meer zei en mijn wat lichter werd, was hij weer een ander persoon...bedoel ik daar mee te zeggen, niet vast pakken en lief praten en als ie wat zei is bot zeggen, erg koud en booas dus...enne kant begrijp ik het wel en andere kant begrijp ik het niet waarom hij dan zo gedraagd....ik heb nooit gedacht dat ik ooit weer geslagen zou kunnen worden na zoveel jaren...heb het mis gehad...ik weet dat dat niet zijn bedoeling was, en dat ik waarschijnlijk hem tot zover heb gebracht heb...maar ik wil dit niet meer, ben moe, uitgeput en radeloos...en voel de onwijze onmacht...hier worden mijn kinderen niet gelukkig mee en hij en ik ook niet....ik zie me zelf de veroorzaker en moet er een einde aan komen...hulp zoeken bij een arts hierover, nee zie ik niet zitten....want heb eerder jaren terug gedaan en hielp voor geen meter...en ben van mening dat die mensen luisteren en aandacht aan je geven omdat ze voor geleerd hebben en betaald woorden....ze doen hun werk op hun manier mss goed maar ik geloof niet in ze....wat weten zij ervan om met zulke gedachten te lopen en dit soort dingen mee te maken??!!! ze weten helemaal niks want ze staan niet in mijn schoenen...zij gaan einde van de dag naar huis, ik ook maar voel me nog steeds kut gewoon, en ellende is nog lang niet voorbij....dit is nieuw voor mij,weet niet of niet mij zal helpen maar dacht probeer het toch maar.wie weet het zal mij mss goed doen om mijn verhaal hier te typen...wie weet mss ook niet...
Datum:
18-12-2010
Naam:
M.D.S
Leeftijd:
31
Provincie:
Groningen

mijn verhaal

Njah... Ik heb een vorm van autisme waardoor ik amper connecties kan krijgen met andere mensen. Of toch héél moeilijk. Ik heb wel met de jaren heen heel veel trucs geleerd over hoe ik met andere mensen moet communiceren, over hoe juist normaal te zijn. Wat mij héééél veel energie kost, om steeds weer zo na te denken bij alles wat ik doe. Ik heb altijd al een heel grote nood gehad aan liefde, en mij opgenomen voelen (wat mss raar is voor als je autisme hebt). Ik heb echt mensen rond mij nodig! maar door mijn gebrek aan "kennis" lukt het me niet, en ik kom nog altijd raar over. Over mijn uiterlijk, is wel alles dik in orde. Ik ben een redelijk mooi meisje... En als mensen me alleen op foto zien - willen ze me direct leren kennen. Maar vanaf de moment dat ik mensen 'in het echte leven ken' , voel ik me zo raar en anders... En mensen gaan gewoon lopen van mij. Ik weet echt niet waarom. In mijn ogen, heb ik mezelf nu zo afgesteld dat ik totaal normaal overkom, maar toch... Het is zo frustrerend! Ik heb ook al lang geen lief meer gehad. Zelfs als ik mijn eisen naar beneden haal, zelfs "lelijke" mannen vinden me naarmate ze me beter leren kennen, niemeer aantrekkelijk... En dan denk ik van: wtf is wrong with me??? ik snap het echt niet. Ik ben totaal geen bitch ofzo, integendeel. Ik ben altijd vriendelijk tegen iedereen... En ik ben totaal niet lelijk, alleen raar.... Is dat dan zo erg?? Ik ben echt ten einde raad.. Ik heb ook een eetstoornis om die reden ontwikkeld ... Ik dacht : mss als ik magerder ben dat iedereen me wel zag staan, maarjah lang volhouden kon ik dieeten niet dus was het snel overgeslagen naar boulimia... En nu heb ik het soort van leven van : teleurstellingen op sociaal gebied, boos worden op mezelf, proberen controle hebben over eten, proberen mijn best te doen op school (ik studeer rechten en vraagt eigenlijk mn prioriteit wat me totaal niet lukt door dit alles en mijn depressie die ik erdoor gekregen heb )

Nu vind ik echt NIKS meer in mijn leven dat me eigenlijk gelukkig maakt. Mijn mama is vorige week heel boos geworden op mij... Gewoon voor het feit dat ik altijd down ben en nooit gewoon kan blij zijn met wat ik heb, of dat ik nooit kan lachen ofzo...
Volgens mij is dit de situatie al heel mijn jeugd...

Ik fantaseer nu over zelfmoord... Over messen die in mijn polsen snijden en over een koort waar ik mezelf mee kan ophangen. Gewoon, dat alles gedaan is..... Het klinkt zo zalig. Alleen, denk ik niet dat ik het nu echt ook zou kunnen,...
Datum:
18-12-2010
Naam:
Stephanie
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.