Levensverhalen (pagina 555)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zonder 't vrouwtje

Ik heb mijn vrouwtje veel alleen thuis gelaten ... komende maandag is ze 6 weken geleden bij haar broer gaan intrekken ... nu voel ik zelf die verdiende hartscheurende pijn ...
Datum:
31-12-2010
Naam:
stephanie
Leeftijd:
36
Provincie:
België

ik weet niet meer wat te doen?

Mijn ouders zijn gestoreven op mijn 6 jaar.
Tot mijn 18 heb ik in een sorrt van weeshuis gezeten . Ben dan werk gaan zoeken en na een tijdje alleen gaan wonen. ik heb niet echt familie of vrienden ofzo dus voor mij was het gaan werken thuis komen eten slapen en terug gaan werken meer had ik niet. Tot ik de vrouw van mijn leven ontmmoete. Het was liefde op het eerste zicht ik houde zoveel van haar . we dede alles samen, we deelde alles met elkaar. na 2 jaar zijn we getrouwd het was zo geweldig alles was perfect ik was nog nooit zo gelukkig geweest. ik zelf had niet veel mensen uitgenodigd omwile dat ik geen familie of vrienden had, mijn vrouw had enkel haar ouders. ik kan mij amper herineren wanneer we voor het laatst ruzie hadden? we waren gewoon perfect gelukkig samen. Na 4 jaar getrouwd te zijn begone we aan kindjes te denken.
Mijn vrouw was zwanger en ik was nog gelukiger dan ervoor, we ginge nu met zn 3 zijn !! Maar na enkele maanden krijg ze een ongelukje op het werk waardoor ze een misval kreeg, mijn wereld storte toen in maar alles kwam goed met haar en we besloten om nog wat te wachten met kindjes en nog wat te genieten van elkaar 4 jaar verder was ons huwelijk nog altijd perfect, we reize veel en genote ontzetend van elkaar, we vonden dat het terug tijd werd voor een kindje we waren ook bijna 10 jaar getrouwd en we werden ook niet jonger, 7 oktober 2010 een gewoone dag, smorgens ontbijtje gemaakt voor mn vrouw maar ze had niet echt honger, ze voelde haar niet zo goed maar ze wou niet dat ik een donker belde het ging wel over zei ze, oke goed dan belde ik maar naar haar werk om te zeggen dat ze niet kon komen. ik had haar dan een dafalgan gegeven en ben dan naar mijn werk vertrokken. Tijdens mijn pauze van 12 nam ze niet op, ik dacht dat ze sliep na het werk nam ze nog altijd niet op. ik begon me een beetje ongerust te voelen, toen ik thuis kwam lag ze niet meer in bed, in de zetel was ze ook niet heel het huis afgezocht tot in in de badkamer kwam, ze lag in rood bloed bad, ik wist niet was ik zag ik begon te panikeren het eerste wad ik deed was een ambulance bellen, mijn vrouw stierf op 7 oktober 2010. waarom? ik weet het ook niet we hadden amper ruzie met elkaar ze zag er zo gelukig uit elke zag wei ze tege mij dat ze zoveel van me hield en me nooit meer kwijt wou en toch zelfmoord? na ongeveer 3 maand verder weet ik echt niet wat te doen ik zit met zoveel vragen? wat,hoe,waarom? ik hou zoveel van haar, elke dag is een strijd voor mij tege het verdriet dat ik heb, ik mis haar zo ik wil bij haar zijn we zijn bijna 10 jaar getrouwd, ik heb ook echt niemand buiten haar ouders, werken doe ik niet meer/kan ik niet meer lig elke dag in mijn bed een antwoord te vinden op de vraag waarom? de rekeningen stapelen zich hier op ik weet het gewoon niet meet zonder haar is mijn leven niets meer, zonder haar weet ik niet wat ik op deze wereld zit te doen 2 februari zijn we 10 jaar getrouwd en ik moet bij haar zijn dan, ik denk elke dag aan zelfmoord maar ik weet niet wat me tegen houd? miss bang dat ik kan toch niet bij haar ga kunnen zijn? ik weet niet wat er gebeurd na de dood maar hier kan en wil ik ook niet blijven ik weet niet meer wat te doen?
Datum:
30-12-2010
Naam:
vraagteken?
Leeftijd:
29
Provincie:
België

ik zie het niet meer zitten.

Mijn hele leven heb ik te kampen gehad met mislukkingen. Deels door mezelf en deels door anderen. Doordat ik al op jonge leeftijd mijn vader verloren heb, had ik geen voorbeeld of vaderfiguur waar ik tegenop kon kijken. Al snel liep mijn ontwrichte leven tijdens mijn puberteit uit de hand. Spijbelen, drugs en verkeerde vrienden hoorden hierbij. Mijn handigheid en de gave om dingen snel door te hebben , heeft me deels geholpen dat ik mij staande kon houden en niet aan mijn "zelfmoord" dacht. Al tijdens de puberteit had ik zulke gedachten. Geen vriendin, eenzaam en school niet afgemaakt, Dat waren de ergste dingen die je als twintiger kan meemaken. Rond de dertig kreeg ik een vriendin waar ik nu 7 jaar mee ben. Ik dacht even dat ik gelukkig was. Maar niets is minder waar. De depressies kwamen weer boven water wanneer mijn carriere een duikvlucht nam. Bij overmaat van ramp heb ik nu al weken niet met mijn vriendin gesproken wegens een stomme ruzie. Kortom... ik voel me niet lekker in mijn vel al vanaf jonge leeftijd en vind me niet passen in deze tijd. Ik zit als immigrant tussen twee culturen waarvan ik de taal niet spreek van mijn eigen land en tegelijkertijd me niet volledig Nederlander voelt. Afwijzing , mislukking, onsuccesvol, onzekerheid, drank. Dat zijn de woorden die mij tegenwoordig bezighouden. Ik denk aan allerlei manier mezelf van kant te maken, maar heb ook verantwoordelijkheidsgevoel. Hoewel de laatste langzaam terrein verliest door zelfmoord. Ik zie het niet meer zitten.
Datum:
30-12-2010
Naam:
tony
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Waarom is het leven een drama en niet eerlijk.

Ik wil zelfmoord plegen omdat ik geen werk kan vinden. Ik ben bijna 40 en dit betekent dat ik de rest van mijn leven thuis zit zonder werk. In Nederland vind je geen werk als je 40 jaar ben of ouder. Er zijn wel mensen in de 40 die werken, maar die hebben een vaste contract. Daarnaast heb ik van alles en beetje gedaan, en ben in niet gespecialiseerd.
Zin in het leven heb ik niet meer, maar ik wil mijn vrouw niet in de steek laten en ik wil mijn ouders geen pijn doen. Voor mij is het genoeg en wil graag dood.
Waarom is het leven een drama en niet eerlijk.
Datum:
30-12-2010
Naam:
Ma
Leeftijd:
38
Provincie:
Flevoland

Gesloopt van binnen

Ik ben helemaal gesloopt van binnen.
Als mijn moeder ruzie heeft met mijn 10 jarige broertje zegt hij de ergste dingen tegen haar.
Hij en mijn moeder hebben echt hulp nodig.
Mijn broertje denkt dat hij de baas in huis is, als hij boos is en alles naar beneden gooit moet mijn moeder het weer opruimen. Zij doet alles voor hem.

Maar het rare is dat als ik beneden loop te huilen dan, ik altijd op mijn donder krijg van mijn moeder.
Ik doe het echt helemaal nooit goed.
Altij zijn ze boos op mij.

Ik weet het niet meer.
Ik haat mezelf

Ik ben een ongelukje
Een mislukking
Een kutkind
Datum:
30-12-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

een gedachte om te delen en hopelijk mensen in te laten zien dat

als je alles kwijt bent wat je liefhebt, als je liefde altijd eenzijdig is, als iedereen met hen zogenoemde goede bedoelingen nooit wat van zich laten horen of zien,
wie ben ik dan om nog te leven
wegkwijnen in verdriet, geen weg meer te gaan, zoveel pieken en dalen, moeite vooruit te gaan in de maatschapij die je liever ziet gaan dan komen leven is een hel en mensen zijn blind. ze zien niets pas als dat gene er niet is en hoe lang hangen mensen wel niet aan een touwtje zonder gevonden te worden, zoveel interesse in elkaar.
ik denk wel eens wat zou ik zien als mij lichaam boven me kist doolt op het moment van me begrafenis wie wat en waar ben ik, mischien heb ik dan antwoorden op het gene ik eigenlijk wel weet

een gevoel is dodelijk
Datum:
29-12-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
33
Provincie:
Gelderland

De levende God.

De God van de bijbel is een levende God!
Alleen Hij kan je redden, niet alleen van je zelfmoord plannen maar nog veel belangrijker van de eeuwige straf die we allemaal verdienen.

We hebben Hem allemaal verlaten.
Je mag terug!

De mens gaat naar zijn eeuwig huis. (Prediker 12:5)

Iedereen is nog welkom, Hij roept je.
Datum:
29-12-2010
Naam:
.
Leeftijd:
18
Provincie:
Zeeland

eenzaamheid en alleen

alles en iedereen die ik zie is gellukkig behalfe ik denkend aan zelfmoord ga ik dag in dag uit door wat me tot nu toe heb tege gehoude weet ik niet mischien de pijn of angst om die stap te doen kom door mijn drugsverslaving ben alles kwijt vrouw kinderen fammillie moeder vader heb niks meer bajes in bajes uit nu weer in een kliniek beste is zelfmoord ben ik overal van af doe mijn famillie enz nog 1keer pijn daarna is klaar kan uure type schrijve over mijn gevoel heb pilletjes voor depressie ma help nie gesprekken met psygolooge lucht nie op vecht al jaare mnde tege de gedachte val steeeds terug zelfmoord is de enige oplossing
Datum:
29-12-2010
Naam:
henk
Leeftijd:
29
Provincie:
Zuid-holland

Hoe lang moet het nog doorgaan?

Al4jaar denken aan zelfmoord. Geen vrienden hebben is zeer moeilijk maar liegen tegen klasgenoten over wat je hebt gedaan van het weekend is ook kut. Bang wat ze van me vinden. Liegen dat ik ben wezen stappen of dat ik een vriendin heb want in al die tijd zit ik achter de computer want vrienden heb ik niet. De enige mensen die om me geven zijn me ouders maar is dat genoeg? (die hebben geen idee hoe ik me egt voel) Voor mij is het maar mooeilijk. Tijdens de busreis nerveus/zwetend/buikpijn naar school denkend wat er mis zou kunnen gaan tijdens de lessen, waarom zou ik nu weer uitgelachen worden. Als ik een antwoord weet op een vraag zeg ik het niet bang dat ik uitgelachen word want zo onzeker ben ik nou:\ Ik draag een bril en dan ben je natuurlijk automatisch een nerd. Meisjes die in groepjes langs lopen en zeggen dat je lelijk bent, geen fijn gevoel, wat bij mij lang in me hoofd blijft spelen. Leren kan ik niet dan denk ik weer wat er morgen kan mis gaan. Maar achter de computer een spelletje spelen doet je gedachten even leeg halen. Maarja dit doe ik dan na schooltijd of in het hele weekend(verslaafd), soms weln10 uur lang, ja k weet het is niet goed maar dit geeft me rust! Daar kunnen mensen niet op je uiterlijk beoordelen. Die paar klasgenoten denken dat ik een leuk leven heb, maar het is dus gwn gespeeld. Al maanden voordat het nieuwjaar of mijn verjaardag is denken hoe eenzaam word. Ik wou dat ik zelfmoord kon plegen maar ik denk dat ik me moeder te veel verdriet doe dit is het enige wat me tegenhoud. Maar hoe lang zal ik dit nog volhouden?
Datum:
29-12-2010
Naam:
AnoniemR
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

Elke keer weer die gemende gevoelens

Ik zoek niet hier voor hulp. Ik heb genoeg hulp gehad en waarschijnlijk nog veel nodig....
Dit is mijn verhaal: Gevoelig karakter. Ja helaas daar wordt je mee geboren. Je zelf totaal wel en niet kennen. Wat een gepluis in je eigen leven. Soms is het leuk soms is het frustrerend. Op de basisschool begon het allemaal. Ik hoorde der niet bij. Had echt wel vriendinnetjes en vriendjes. Zonderde me dan maar van de groep, want begreep nooit waarom ze me vreemd vonden. Net me pubertijd zou gaan beginnen zijn me ouders verhuisd. Dat was de grootste nachtmerrie in mijn leven. Van het vertrouwde kleine dorp naar een hele grote dorp. Direct was ik een pispaal in de klas. Was anders, ze vonden me een boerin. Hierdoor huilde ik veel. (iemand die ik nooit kan vergeven) De leraar, jaja, vond dat ik me aanstelde, dat ik me moest aanpassen. Hoe kan een jong meisje dat nou? Snapte niet wat ik fout deed. Mijn pubertijd was vreselijk. Ik dacht dat ik hartstikke lelijk was. Was super onzeker, welke puber niet. Maar helaas hoorde ik nog steeds nergens bij. Na de puber tijd kreeg ik eindelijk wat vriendinnen. Kwam wat meer voor me zelf op. 17jaar jong in de bloei van me leven. Wow wat een heerlijke tijd en rot tijd was dat. Hier kwamen me zelfmoord gedachtens en helaas ook een poging. Vaak ben ik in de war en weet niet waar ik aan toe ben. Voel ik me HEEL ERG ALLEEN op deze wereld. Gelukkig is dit niet het geval. Maar als ik me weer ga afzonderen en weer te veel tijd heb om na te denken gaat het gigantisch mis. Dan ga ik mezelf weer vreselijk vinden, zoal innerlijk als uiterlijk. Hier schaam ik me ook voor. Eigenlijk ben ik een hele lieve spontane knappe meid met veel kennissen paar goeie vriendinnen en vrienden en een super grote lieve familie. Na mijn poging ben ik hulp gaan zoeken. Omdat het voor mijn gevoel niet hielp ben ik er snel mee gestopt. Voelde me toch goed op dat moment. Inderdaad ik kan me zo weer een paar maand geven dat ik geen moment heb om daar aan te denken. Helaas val ik steeds terug. Waarom dit waarom dat. Op me 20ste heb ik zelfs uren in me auto rondjes gereden om te zoeken naar de perfecte plek. Een plek waar ik niemand pijn kan doen met mijn dood. S'nachts eindelijk thuis heb ik nog uren gehuild me dagen rot gevoeld en kon van niemand houden. Egoïstisch ben ik dan. Vreselijk dat iemand zo egoïstisch kan zijn. Helaas heb ik nog vele dagen gehad. Veel hulp gezocht hiervoor, zowel familie, vrienden en praatdokters. Helaas helpt dit altijd maar voor korte duur. Zelfs 1 gesprekje is voor mij een oppepper voor een tijdje. Nu 24 en een half. Met deze rot kerst dagen, vakantie, veel denk tijd. Ik voel me weer rot. Huil weer steeds alleen in me kussen. Niemand weet het niemand ziet het. Ik ben weer de kluts kwijt. Ik wil weer weg van deze rot wereld. Helaas dat ik mensen pijn ga doen met dit. Ze weten toch wel dat ik het eens heb geprobeerd dat ik hier hulp voor heb gehad. Dus de grootste shock is er vanaf. Ik wil eigenlijk helemaal niet Egoïstisch zijn. Zo ben ik eigenlijk helemaal niet. Maar in mijn hoofd zijn er op dit moment kortsluitingen. Hopelijk lukt het me WEER om mezelf hier door heen te slepen. Want hulp kan je zoeken voor even. Die hulp loopt niet dag en nacht je hand vast te houden. En dan kijk ik vandaag weer naar me zelf in de spiegel en zie dan een akelig persoon die lelijk dik is. Gister vond ik me zelf volgens mij nog een lieve knapperd. Of had er vandaag weer iemand me laten zitten waardoor ik weer onzeker werd en dan weer beroerd voel. Vreselijk zulke gedachtens die voortdurend door je hoofd spelen. En als ik dan toch dieper graaf, dacht ik jaren terug ook al zo. Waarom moet ik nou dat domme gevoelige meisje zijn. Waarom kan niemand met me omgaan alsof ik van breekbaar dun glas ben. Gelukkig kan ik wat helderder over me gevoelens denken en gewoon mezelf in slaapwiegen. Hierdoor kan ik de volgende dag gewoon weer opnieuw beginnen. Maar zoals vanavond. Voelde ik me heel erg verdrietig en leeg. Alsof ik vergeten ben. Ik ben gaan neuzen op internet en strand op deze website. HIER IS MIJN VERHAAL. Slaaplekker
Datum:
28-12-2010
Naam:
Jen
Leeftijd:
24
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.