Levensverhalen (pagina 530)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Alleen en moeder

Vaak wil ik er niet meer aan. Ik doe het voor mijn dochter, want ik hou zoveel van haar dat het pijn doet. Feit blijft dat sinds ik moeder ben geworden, ik geen zin meer heb om te leven. Het moederschap heeft een gevangene van me gemaakt die niet meer over haar eigen leven kan beslissen. Eerst werd ik tegen mijn zin in gehouden in een destructieve relatie met haar vader, alcoholisme en geweld meegemaakt terwijl ik zwanger was en ook daarna, toen ik eindelijk zover was uit deze relatie te gaan, kon ik nergens naartoe met onze dochter, omdat ik me in australie bevond. Terug naar nederland mocht niet zonder zijn toestemming en ik heb daar geen familie - ook niet de zijne - en amper vrienden. Als ik gegaan was, zou het kindontvoering genoemd worden. Op dat moment was er een woningnood waar wij woonden en ik mocht de staat niet uit, dus ik moest bij hem blijven! Ik heb nog nooit zo een woede gevoeld als toen. Toen het geweld zo groot werd, ben ik met politie naar het eerste blijf van mijn lijf huis gegaan. Na tien weken moest ik ook daar weg, want ik had geen plan en aan hun doelstelling was voldaan; moeder en kind uit de huiselijk geweld situatie halen. Bij de camping kon ik niet terecht, die wilden ons niet, vanwege angst voor represailles van mijn ex. Dus ben ik weer terug moeten gaan naar zijn huis! heb een week lang met een mes naast me in bed geslapen, helemaal stijf van de spanning, heeft me helemaal leeggezogen die tijd. Toen volgde een tweede opname in een blijf van mijn lijf thuis, omdat mijn ex erachter was gekomen dat ik bewijsmateriaal aan het verzamelen was tegen hem, om hem zijn voogdij te ontnemen, zodat wij weer een menswaardig bestaan zouden kunnen hebben, waar dan ook. En dit heb ik allemaal mee gemaakt met mijn lieve bolle baby op mijn heup vanaf haar geboorte tot aan haar 1,5 jaar. Ik ben zo bang dat deze tijd haar voor het leven zal tekenen, zo bang en voel me zo schuldig dat ik deze vader heb uitgezocht en niet in nederland gebleven was toen ik zwanger bleek. Ik zelf heb er een erge ontsteking op mijn been aan overgehouden en over mentale verschijnselen maar niet te praten. Nu anderhalf jaar later leek het goed te gaan met me, heb zelfs weer een baan voor 16 uur. Nu word ik van alle kanten gepushed om zoveel te gaan werken dat ik uit de bijstand kom en ergens knapt er iets in me nu. Ik kan geen kostwinner, mamma en pappa tegelijkertijd zijn! waar blijf ik????met mijn dromen en verlangens???ik geef al zoveel op. Ik vind dit natuurlijk egoistisch van mezelf, want van een moeder wordt dat niet verwacht, dat ze ook nog aan zichzelf denkt, maar ik ben bang dat ik een chagrijnige trut ga worden, ik heb nu al heel vaak geen zin om een verhaaltje voor te lezen, eten te koken en haar terecht te wijzen, grenzen aan te geven, ik ben het zat, want er komt geen einde aan, geen vakantie, geen korte rustperiode; het gaat maar door. Geen vent die thuiskomt en de routine even doorbreekt, geen wilde vrijpartijen meer, geen bioscoopje pakken, geen vakantie plannen. Ik heb nergens meer zin in, ik zou willen dat ik er gewoon niet meer was, en dat ik als een engel zou kunnen waken voor mijn lieve mooie kind. Er is niemand waarmee ik kan praten hierover, er heerst een taboe over als het moederschap toch niet zo leuk blijkt als iedereen altijd beweerd.
Datum:
10-03-2011
Naam:
Mirabella
Leeftijd:
34
Provincie:
Limburg

Soms.

Ik ben een meisje, 14 jaar.
Ik zit in de 2e. vanaf me 1e ben ik al gepest. door mijn klas enz en school.
Van: je bent lelijk, Lesbi dit dat enzz..
Het is best dom als je zo word genoemt.
Lesbi NHEJ echt niet ben ik niet.;)
Elke dag gebeurt er wel iets. op school bv: stom gedrag tonen tegen mij. of zeggen doe andere kleren aan want dat staat niet dit dat.
Daar word je toch x helemaal gek van.?

Soms denk ik dan weleens. Wat moet ik met dit leven.?
Niemand mist me toch als ik zm doe.
Iedereeen laat me ook achter.
ik ben al in de steek gelaten door mijn vriendinnen, iedereeen is gwn weg uit mijn leven.
Datum:
10-03-2011
Naam:
-
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

ik wil soms dood

soms voel ik me rot omdat ik raar ben. ik zeg soms dingen waarvan ik te horen krijg die niet bestaan . of als iemand iets vertelt dan maak ik het af maar dan op mijn manier . wanneer iemand dan zegt dat het niet klopt en dat het niet zo is gegaan word ik woest en agresief . dus men moet met mij meepraten en meedoen anders zal het slecht aflopen . maar het kan niet altijd zoals ik het wil waarddo ik vaak word teleur gesteld . en dan haat ik mezelf
Datum:
08-03-2011
Naam:
o b
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

Ik heb zelfs geen zin meer in een titel verzinnen.

Het voelt alsof ik nooit gelukkig kan zijn of mag zijn. Steeds als ik denk dat ik het geluk zie, verpest ik het zelf. Ik ben bang dat mensen me bedriegen, gebruiken, ik vertrouw niemand. Als ik iemand vertrouw of verliefd wordt, kap ik het zelf af, voor de ander mij pijn kan doen. Zo vaak heb ik gedacht om er een eind aan te maken. Ik ben veertig, en het lukt gewoon niet om er wat van te maken. het enige wat mij weerhoudt is het verdriet dat het mijn zus en ouders doet. En dat mijn katten niemand meer hebben die voor mij zorgt. Ik ben zo moe.
Datum:
08-03-2011
Naam:
eva
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

mijn zoon

stefhan mijn zoon is licht verstandelijk gehanicapt en heeft gister avond geprobeerd zich zelf op te hangen. hij is niet alleen lvg maar ook homofiel en ziet geen uitweg meer vannavond heeft hij tegen mij gezegt dat ie spijt heeft dat het niet gelukt is ik zie graag reacties van ouders terug dank hiervoor
Datum:
08-03-2011
Naam:
jacoba
Leeftijd:
48
Provincie:
Anders

niet belangrijk

ik heb een aantal verhalen gelezen, ze zijn erger dan de mijne,

ik wil gewoon niks meer, ik blijf eten en wordt dikker, maar ik wil gewoon niet meer. geen contact of eigenlijk juist wel. maar ik ben niet de persoon om het te krijgen. ik ben raar, ik ben al langer depresief en eerder kreeg ik ook hulp, maar toen waren er mensen met ergere problemen. toen besefte ik dat ik 1 van de zoveel was. ik ben niet belangrijker dan iemand anders, ik heb op geen enkele manier meer recht op hulp dan een ander. ik heb een aantal keer met een mes op mijn pols of nek gestaan , maar ik durfde het niet. ik heb een keer met een nieuw soort slaappillen het 10voudige gebruikt wat op de verpakking stond. ik hoopte niet wakker te worden. het bleek onschuldig. zo dom ben ik wel. ook nu probeer ik soms nogsteeds een hele grote dosering ik hoop dat het een keer genoeg is.

ik heb zo een hekel aan mezelf. ik leef telkens minder voor mezelf, ik ga liever dood. ik weet dat mijn ''vrienden'' na een 2 weken verder zullen gaan. dat weet ik.

afgelopen vakantie voelde ik me ongeveer als nu. ik had een hyve voor mezelf gemaakt. ik hoopte er gevoelens op kwijt te kunnen. ik wil leven voor mijn moeder. eerst dacht ik daar geheel niet aan, maar dat verandere door een gebeurtenis in die vakantie. ik had een datum gepland waarop ik het eindelijk zou doen. ik voelde me gewoon bevrijd met het idee dat het dan over zou zijn. de op 2na laatste nacht (voor die datum) kreeg ik een droom. mijn moeder ging dood, tenminste ze besloot zelf dood te gaan. ik meen het gevoel nu te kennen wat je echt hebt als iemand dood gaat. het was zo erg ik heb gehuild toen ik wakker was en denk er bijna elke dag aan. ik wil dat niet mijn moeder aandoen. niet dat gevoel , dat verdiend niemand.

ik heb het geprobeerd vol te houden. maar nu... ik kan het niet, ik wil het niet. de wereld gaat zowiezo dood. ik help alleen maar mee,

ik weet niet of ik het durf, of mischien dat ik alsnog een oplossing zoek een echte

voor mijn moeder.
Datum:
08-03-2011
Naam:
iemand
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

help me plz

hallo ik ben een jongen en zit altijd erg in de shit

ik werd geboren in 96 en samen met mijn zus
en ouders ging het allemaal heel goed todat mijn pa een vrouw ontmoete die ook al getrouwd was en 2 kinderen had. Deze familie waren kennissen van ons. Mijn vader ging vreemd met deze vrouw en kregen mijn halfzusje die werd in 97 geboren. Iedereen dacht dat mijn halfzusje gewoon het kind van mijn pa's nieuwe vlam en haar man was. Uiteindelijk kwamen we erachter wat er speelde. in 97 was er borstkanker bij mijn moeder geconstateert. in 2001/2 gingen mijn ouders uit elkaar. En mijn pa ging samen met zijn vrouw en mijn halfzusje ergens anders wonen. Iedereen wist nu onderand dat mijn halfzusje van mijn vader was. Wij (ik mijn moeder en zus) gingen in 2003 in een ander huisje wonen. Mijn moeder had een nieuwe vriend en trouwde in 2003. Toen wij weg gingen uit het oude huis ging mijn vader en zijn vriendin en halfzusje weer in mijn oude huis wonen.
December 2004 - mijn moeder overlijdt....
ik en mijn zus (we waren 8 en 15) gingen weer bij mijn vader wonen. Mijn stiefvader bleef wel in het nieuwe huis wonen. Je begrijpt mischien wel dat mijn moeder en stiefmoeder elkaar enorm haatte. Mijn Vader en Moeder hadden in deze vroegere periode erg veel ruzie met elkaar en ik was nog maar 4 jaar oud. En mijn moeder was al ziek toen ik 1 jaar was. Ik kwam al bij mijn stiefmoeder (toen nog geen stiefmoeder) al toen ik heel klein was. Ze was als een soort oppas. Ik vond haar toen nog heel aardig.....dit zou snel veranderen. Mijn zus had bijna altijd wel ruzie met mijn stiefmoeder en vader. Mijn stiefvader fokte mijn pa dan ook helemaal op. Als mijn vader en stiefmoeder wel eens ruzie hebben (ongeveer 2/3 per maand) scheldt mijn stiefmoeder met de aller ergste dingen die je maar kunt verzinnen. Ook over mijn overleden moeder. Ook tegen mij en mijn zus. Ik kwam nog wel eens stiekem bij mijn stiefvader (alhoewel ik dat ten strengste niet mocht) Ik kreeg nooit eens zakgeld of iets en mijn halfzusje werd erg voorgetrokken door mijn stiefmoeder (logisch maar toch) in 2007 ging mijn zus weg uit huis om te studeren in Rotterdam. Mijn zus is de persoon om wie ik het meeste geef op de hele wereld dus dat was wel een klap voor mij. Mijn familie van moeders kant zag ik zelden. En kwamen dan ook nooit thuis bij ons. Ik begon mijn stiefmoeder al echt te haatten. Najaar 2008 ging ik naar de middelbare school en deed ik in het eerste jaar vmbo/havo. Ik kreeg nooit geld voor iets. dus ik begon te stelen. niet van mensen die ik ken maar bv een paar euro uit de portomonee van pa. Ook begon ik te liegen. Ik was zo wanhopig als wat.... Van mijn stiefvader kreeg ik nog wel eens eens wat geld. Ik zag mijn zus bijna nooit meer ongeveer 1 soms 2 keer per jaar. Mijn stiefmoeder is echt helemaal gek. Ze scheldt me uit tijdens ruzies en scheldt me dan uit voor homo.......??????? Ik ben helemaal geen homo alleen kom ik nooit uit voor liefde en dat soort dingen. Mijn vader trok wel vaker partij voor mij. alleen soms woed hij helemaal opgefokt door mijn stiefmoeder en wordt hij weer boos op mij. Ik doe het erg goed op school doe momenteel vwo. Ik spreek mijn zus af en toe via de telefoon stiekem. want ik mag geen contact met mijn zus van mijn stiefmoeder.

Ik kan nergens meer voor uitkomen. Ik heb bijna niemand om mee te praten. Het liefst maak ik mezelf gewoon kapot. Want jullie willen niet weten hoe ik me voel.

Soms zegt mijn stiefmoeder tijden ruzies met mijn vader dat ik kanker ga krijgen enzo...

ik weet het ook niet meer:(
Datum:
08-03-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Weg

Ik ben 14 jaar, heb een groep goeie vrienden, geen problemen met m'n ouders, en ik zit op VWO. Geen problemen zou je zeggen. Niet dus. 2010 was het beste jaar van m'n leven. Ik kwam bij een meisje in de klas waar ik smoorveliefd op was, zij ook op mij. Na een aantal weken genoeg moed verzameld om te vragen of ze het met me wou, en ze zei ja. bijna een jaar een gelukkige relatie gehad. Maar op 8 januari dit jaar was het voorbij. Ze maakte het uit. Ik was er kapot van. Na een aantal weken was ik er weer ongeveer overheen. Ik miste haar wel nog, maar de pijn was weg. Maar sinds een week heeft ze het met iemand anders. Iedere dag zie ik haar samen met hem, en ik kan er niet meer tegen. Sinds de dag dat ze het uit heeft gemaakt, heb ik iedere dag metal geluisterd, Rammstein, 30 seconds to mars e.d. Sinds de dag dat ze het heeft met die andere jongen heb ik mezelf iedere dag gesneden. Op het moment dat ik dit typ, stroomt het bloed uit mijn armen. Ik geloof dat ik datgene aan het worden ben wat ik het meest haat, een emo. En het ergste is nog wel dat ik hier met niemand over durf te praten...

Zij is weg, en ik wil weg....

Ik hoop dat je me zult missen...... ='(
Datum:
07-03-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Voor iedereen die het even niet meer ziet zitten.

Hallo allemaal, ik ben sunshine18 jaar en ik heb voor iedereen een mededeling. ik denk steeds serieuzer na over zelfmoord. Maar ik ben te nieuwgierig hoe de toekomst eruit ziet. Ik denk dat depri zijn een keuze is. Zelf heb ik ook het een en ander meegemaakt. mijn vader was alcholist en me ouders zijn gescheiden. Ben voor een tijdje uit huis geplaatst en veranderde van vrienden. niet alles hebben we in de hand soms worden mensen kapot gemaakt door gebeurtenisse maar in plaatst van jezelf zielig te vinden moeten we eigelijk ons leven waarderen. en het is moeilijk om te blijven lachen want van binnen ga je kapot. Het vertrouwe in mensen begin je te verlieze en liefde lijkt niet te bestaan maar het is maar net waar je je ogen voor open doet. En ik hoop dat iedereen die dit leest weer wat vertrouwe leert op te bouwen in het leven. het komt wel goed is mij veel te vaak gezegd. Ik geloof niet in sprookjes. Maar ik geloof wel dat na regen zonneschijn kom. heel veel liefs sunshinexxx
Datum:
07-03-2011
Naam:
Sunshine
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

alles wat ik had is weg

ik ontmoette de liefste man van de wereld. we waren een half jaar getrouwd en hij kreeg kanker. We hielden zoveel van elkaar. Hij huilde vaak dat ik hem moest verzorgen, terwijl ik dat niet erg vond. Als hij pijn had liet hij het niet merken. Als hij naar de volgens naar buiten keek ging dat merg en been want ik zag hem denken dat hij dat ooit niet meer zou zien. Ik was pas 32 en weduwe. Niet alleen mijn allerliefste verdween maar ook het 24 uur verzorgen. Viel daarom in een gat. Een jaar later kreeg mijn moeder ook kanker. Ook haar moest ik langzaam weg zien teren. Ik ging verder met mijn leven. Ik verloor ook nog mijn baan door reorganisatie . Een paar jaar laten had ik een super baan. Ik kreeg een relatie met een man die me eigenlijk niet gelukkig maakte. Nu zit in in de shit. Hij maakt mij kapot en ook mijn baan ben ik 10 jaar kwijt. Ik voel me machteloos. Alles wat ik lief heb wordt mij ontnomen. hoe ik ook vecht. Als ik mijn vader niet meer heb en mijn hond niet meer dan ben ik weg hier
Datum:
06-03-2011
Naam:
jans
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.