Levensverhalen (pagina 533)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Deel je leven!

Ik was 21 toen het ongenoegen zover opborrelde dat ik mijn eerste echte en enige poging waagde. Achteraf gezien vind ik het jammer dat het zo ver had moeten komen. Op het moment zelf zag ik de bomen door het bos niet meer, was wanhopig en totaal verward. Ik had het gevoel helemaal alleen te zijn en dat er geen mogelijkheid was om terug te draaien of een andere weg in te slaan. Het is een vervelend leermoment geweest in mijn leven; een extreme situatie die me dwong mijn leven anders aan te pakken.

Cliché hebben een waarheid in zich. Je bént regisseur van je eigen leven en ondanks alles blijf jij degene die de keuzes maakt. Ook al lijkt dat soms niet zo. En zelfdoding komt voort uit een emotionele uitbarsting. Zelf heb ik depressieve gedachten gehad sinds mijn 12e en hoewel ik er nog steeds redenen achter vind én de gedachten af en toe nog steeds in mijn hoofd spoken, heb ik nu de kracht gevonden om te blijven hopen en geloven dat alles slechts tijdelijk is en dat er een beter moment komt. Hoe jonger je bent hoe meer kans je hebt dat er betere tijden komen én hoe emotioneler je kunt zijn. It's a fun ride! Voor mij is de zelfdoodpoging nu bijna 7 jaar geleden en ik denk vaak zoiets van "als ik dat had moeten missen!". Er zijn veel dingen in de tussentijd gebeurd die me hebben laten zien hoe dierbaar mijn/het leven is. Je leven is en blijft een geschenk en iets waar jij uiteindelijk als enige écht iets mee kan doen. Weggooien is makkelijk, maar er van genieten en het met mensen delen maakt het pas echt de moeite waard.

Tot slot mijn ingeving die het leven voor mij beter maakte, als tip voor iedereen die 'er af en toe aan denkt': Deel je leven met anderen en durf hulp te vragen. Iedereen voelt zich eenzaam, maar écht alleen sta je nooit!
Datum:
02-03-2011
Naam:
Ruben
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord, wat anders?

En ja hoor.. Daar greepp ik de mes weer.. Een poging tot me zelf aan de kant te maken, ook al ismyn wil zo groot.. K ben te laf om het te doen.. K leg de mes wel op mijn pols maar durf hetniet eens 1mm te steke.. Ikweet het ookniet meer.. Moet k me zelf ophange? Bestaat er geen dood dat makkelyk en snel en pijnloos in 1 is? K wil dood omdat ik van de pijn af wil, en niet me zelf meer pijn doen wanneer ik dood ga
Elke nacht is myn kussen nat van het huilen.. Ik kan hetniet meer, laat god myn ziel afnemen.. Ik heb niets te zoeken op dit wereld, geen liefde van iemand, geen hou vast aan iets ik ben niets op dit wereld ik ben een 0 enblijf een 0 en nooit zal ik hoger komen.. Hoe erg ik ook mijn best doe.. Dus god gun dit kanker leven aan iemand anders AMEN
Datum:
02-03-2011
Naam:
no name
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

ramp

mijn hond is dood gegaan toen ik 3 was maar waarom weet ik niet en mijn mama zegt ietes anders dan papa en die waren toen al gescheiden en dat proces is nog steeds bezig en dan hoor en zie je mensen en gelukkige ouders en dat heb ik nooit gekend en gehad ze praten er nog altijd over en mijn pa praat over alles elk weekend opniew en dat brengt mijn gedacht naar daar op school en dat is nog een probleem waardoor mijn punten minder zijn en dat is nog allemaal bezig op dit momen 9 jaar geleden is dat gebeurt
Datum:
01-03-2011
Naam:
rampenkind
Leeftijd:
12
Provincie:
België

authanasie geweigerd

ik ben chronisch pijnpatient die het niet meer
kan volhouden .
elke dag is het weer ploeteren en mij volproppen met morfine.
dit duurt al meer dan 14 jaar en heb mijn grenzen bereikt. ik wil gewoon die pijn niet meer voelen.
euthanasie word telkens geweigerd.
ik heb veel om voor te leven maar kan de pijn niet meer dragen. waarom wordt ik
niet geholpen of wordt er naar mij geluisterd. mijn leven is een hel...elke dag weer.
Datum:
01-03-2011
Naam:
esther
Leeftijd:
50
Provincie:
Noord-holland

pesten

Ik ben een meisje van 15 jaar. En ik heb autisme, hiermee word ik al heel mijn middelbare school mee gepest. Eerst was het plagen, ik durfde niets te zeggen tegen hen dat ze moeste stoppen dus bleven ze mij maar plagen. Niemand nam het voor mij op. En het werd ook steeds erger. Sinds dit jaar is het echt pesten geworden. Aan de schoolpoort wachten ze mij dan op. Dus kom ik nu al te laat om hen te zien.
Maar niet alleen op school gaat het slecht. Ook thuis heb ik super veel problemen. En op korte tijd zijn er een aantal belangrijke personen voor mij overleden.
Ik zie het echt niet meer zitten, en denk al een hele tijd aan zelfmoord. Ik heb al eens een poging gedaan.
Als ik een poging doe, word ik toch tegengehouden. Maar laat me dan te minste, alsof doen. Zodat die pesters zien dat ze te ver gaan!!
Datum:
28-02-2011
Naam:
Nele
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

te laat

ik was pas 8 jaar een ik denk aan zelf moord poging veel zullen denken je bent nog zo jong een je wilt nu al dood meer ik haat mijn leven gewoon voor mij is nu zelf moord poging nog maar 1 oplossing tot nu toe snij ik mij al een maand maar het help voor mij is ik het een paar keer per dag doe dan verdweimt mij pijn
maar nu is het telaat in mijn hoofd zit allen het woord moord ik blijft het maar horen doe het doe het nu doe ni de moord nu nu doe nu de moord ik krijg die woorden maar niet uit mijn hoofd ik hoob op een dach om die gedachten verdweimen maar ik denk dat die dag nooit zal komen dat het gewoon al te laat is voor mij
Datum:
28-02-2011
Naam:
jelke
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Hoe? Waarom? Omdat?

Ik ben een jongen van 23 jaar..ik heb al een hele lange tijd het gevoel dat het allemaal niet zoveel zin meer heeft om hier te zijn. Waarom vechten als het soms erop lijkt dat het toch nooit ECHT beter wordt. Ik twijfel aan het houden van, van mijn ouders...mijn vrienden en familie. Ik heb al eens eerder een poging gedaan en daar schrok ik me helemaal suf van en dat dacht ik ook, hier moet ik iets aan gaan doen en hulp zoeken om hieruit te komen. Dat heb ik ook wel geprobeerd, maar uiteindelijk verandert het niks aan mijn gevoel. Ik snap wel dat als je er niet meer bent dat je heel veel mensen pijn en verdriet doet, maar die pijn en verdriet vergaat vanzelf. Mijn pijn en verdriet lijkt nooit echt een rustplekje te krijgen. Ik denk soms dat dagen een ophoping zijn van vervelende gevoelens waarin je je verdwaald in een doolhof en moet proberen om jezelf daaruit te worstelen, wat niet lukt. Ik heb liefde gekend, vrienden, familie en heb hierin veel mooie herinneringen. Maar misschien zijn dit dan wel alle mooie herinneringen die een mens meeneemt en opspaart...en ben ik aan het wachten op iets wat nooit gaat komen. Wie kan je hierin ook een antwoord geven? God? Die reageert toch nooit, daar geloof ik niet in, als hij er al is, dan is hij stil en werkt hij in manieren waarop je geen direct antwoord krijgt maar antwoorden krijgt wanneer je hier open voor staat. Zou ik hier nog wel open voor staan? Sinds ik uit de kast ben en verteld heb aan de buitenwereld dat ik homo ben, heb ik altijd wel positieve reacties gehad. Maar uiteindelijk willen alle relaties meer zien...meer ontdekken, zijn nog niet toe aan de dingen die ik wil..hebben nog teveel moeite met hun eigen problemen. Ik kan dus wel heel hard vechten, maar uiteindelijk blijf je in deze homowereld gewoon alleen achter. Ze willen alleen seks of iets waardoor ze zich zelf beter voelen. Waarom? Ik heb zo hard mijn best gedaan om mijn liefde te verspreiden. Om te laten zien wat ik voel, wat ik wil geven en dat het leven kan bieden. Maar het was nooit genoeg lijkt het wel. Wanneer wel?
Datum:
28-02-2011
Naam:
Merijn
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

verdriet

ik zit al van mijn ongeveer van mijn 9 jaar al met zlef moord gedachten
ik hate mijn leven ik was allen ik dacht da niemand van mij hield ik was mijn leven ge woon bij maar op mijn 12 jaar zijn nie gedachten verdwenen door het opvullen van dat gat 2 jaar later en nu tenk ik nog meer aan zelfmoord niemand weet het ik denk zlef da ik er achter reen plangen ge maken om zlfmoor te doen ik zat al te denken om me zlf te vergiftennen voor het slapen gaan het leek me wel de beste moord poging om te doen want nu ben ik mijn leven kost bij
ik haat mijn leven gewwon ik vind da ik geen reden meer heb om nog te leven alleen door moordpoging zal al mijn problemon gedaan zijn
maar dan ik aan mij ouders en mijn broers en zuusen en vrienden hoe die zich moeten voelen maar ik denk da niemand mij kan tegen hijden ik zal het ooit wel doen ik weet allen nog niet wanneer misschien morgen maar het kan ook over 5 jaar pas gebeuren
ik snij me nu beina een keer per week om mijn verdriet te ver werken haal mijn arm begint vol te staan met snij wonden maar ik wul dit gevoel niet meer hebben
ik heeb elke dag dat ik in een ongeval terecht kom en sterf dan is er meteen een oplossing voor mijn
Datum:
28-02-2011
Naam:
jelke
Leeftijd:
15
Provincie:
België

pesten

in de 2e en soms nog in de 3e klas werd ik gepest.
ze zeiden dat ik een grote kin had.
hierdoor ben ik echt onzeker geworden, het is nu ongeveer 2jaar geleden,
maar ben nogsteeds onzeker.
heb in die tijd, zelfs nog daarna meerdere keren met een mes of iets op mn pols gestaan. klaar om er een einde aan te maken.
maar ik kon dit niet.
als ik gezeik had met vrienden, stond ik weer met een mes klaar.
ik wil dit niet meer, ik wil niet meer klaar zijn om dood te gaan, ik ben 15 heb nog een heel leven voor me!

'whatever you think you are, you are what people think you are!'
Datum:
28-02-2011
Naam:
L.
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

hopeloos!!

ik ben een meisje van 18 ( net geworden)
ik heb veel meegemaakt, ik ben ik aanraking gekomen van een loverboy, zat veel in de drugs, en ben 2 jaar uithuis geplaatst waar ik mee erg eenzaam voelde, toen ik weer thuis kwam voelde ik me heel raar, het leek net dat me ouders me ouders niet waren maar gewoon vreemde voor mij waren, het kwam allemaal weer goed, maar nu is het weer van voor af aan, ik volgde een opleiding waar ik veel plezier in had ik deed een bbl opleiding, alles ging goed ik presteerde hoog op school, werk ging goed, maar op het laast deed mijn baas erg afstandelijk tegen mij, en opeens werd ik ontslagen waardoor ik mijn opleiding niet verder kon afronden, een andere werk plek was er niet, dus nu zit ik zonder werk, heb gelukkig mij rijbewijs gehaald maar moet nog een hoop betalen maar van welk geld? ik heb op dit moment ook een vriend, ben erg gelukkig met hem, alleen me ouders accepteren hem niet, en mag niet bij ons thuis komen, terwijl ik nog nooit zo verliefd op iemand ben!, nu ga ik altijd maar naar mij vriend toe,zodat ik hem wel vaak kan zien, werk zoeken is ook moeilijk, en zie het opdit moment allemaal niet zo zitten, heb veel meegemaakt en heb met altijd positief opgesteld maar dat lukt me niet meer, ik doe altijd of er niks met me aan de hand is maar diep van binnen ben ik kapot, mijn verleden zit nog steeds achter mij, ik wil een leuke toekomst opbouwen maar zonder diploma's en werk lukt het niet.
Datum:
28-02-2011
Naam:
lana
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.