Levensverhalen (pagina 529)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

rot leven

ik hoorde vandaag van een vriend op msn dat mijn meisje iets ergs had dus ik wou het graag weten en nu wil ze het niet vertellen en ik wordt er helemaal gek van ik wil dood .
Datum:
14-03-2011
Naam:
j.s
Leeftijd:
11
Provincie:
Friesland

10 maanden geleden..

Mensen,

10 maanden geleden stortte een wereld voor mij in, der meeste mensen zeggen dat het niets voorsteld
Als je een meisje waarmee je een 'bijna' relatie hebt verliest. Nou bij mij is het toch wel anders.
Ik leerde dit meisje kennen en alles ging perfect ik begon verliefd op haar te worden het was bijna zover
Maar toen hiel alles tussen ons op, in het begin brak ik in 2je niets ging meer zoals het moest gaan.
Ik begon mezelf moed in te praten en zei van och alles komt goed! 'Het is maar een meisje' nou NIET DUS!
Ik hou nog steeds zielsveel van dit meisje maar ze lacht me gewoon uit, en maakt me belachelijk bij haar vriendinnen.
Niets gaat meer zoals het moet gaan! In der tussetijd heb ik al een paar keer op het politiebureau gezeten, school wil maar niet lukken
Geen werk en vooral geen intressen in andere meisjes! Zij gaf mij die armen om mij vast te houden! Maar nu zie ik alles niet meer zitten.
Als ik tegen mensen zeg: ik heb toch een rotleven, ik denk dat ik er maar een einde aan maak. Lachen ze me uit of zegge ze; doe je toch niet.
En wat als ik het doe? Gaat niemand me missen? Of ben ik na 2 weken gewoon 'vergeten' het enige wat me in der weg staat zijn mijn ouders.
Mijn ouders zullen er nooit boven op komen en dat vind ik het ergste.
Het voeld alsof ik niet gemaakt ben om te leven en gewoon boven ons verder moet gaan..

Groet,

K :'(
Datum:
14-03-2011
Naam:
K
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

Hij houdt niet van mij

Weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen...
Ik heb al zoveel meegemaakt. Ik ben gewoon op. Lijkt net of geluk me niet is gegund.
Ik ben aangerand, heb mn echte vader nooit gekend die nu dood blijkt te zijn, werk gaat niet goed waardoor ik straks op straat sta en mn huis verlies, familie haten elkaar, ben alcohol verslaafd geweest, paracetamol verslaafd, al 10 jaar depressief en aan medicijnen, mn eerste ex verloren door zelfmoordpoging, vrienden hebben me in de steek gelaten, moeder die zwaar depri is waar ik zoveel van hou en het gaat maar door.....
Toch, na dit alles dacht ik eindelijk geluk te hebben gevonden: ik was verliefd en hij op mij. Hij was echt liefde van mn leven. Na 3,5 jaar zijn we uit elkaar, dat is nu bijna 4 jaar geleden. Heb van alles geprobeerd om hem te vergeten maar het lukt niet. Heb alle spullen van hem of die aan hem deden denken opgeborgen of weggedaan, erover gepraat met vrienden en met hem, positief ingesteld etc
Hij begreep me en steunde me altijd. Helaas konden we samen niet meer uitkomen. Ik ben hem kwijt...
Mijn leven is weer terug bij af en sta er nu helemaal alleen voor. Ik mis hem verschrikkelijk. Sinds kort heeft hij een nieuwe vriendin waar hij dolgelukkig mee is. Ben blij voor hem maar tegelijkertijd haat ik hem net als mijn leven..
Het heeft geen zin, zal nooit gelukkig zijn. Hij was mijn laatste hoop en dat is nu over. Ik ben er klaar mee, kan de pijn niet meer verdragen, wil hier niet meer zijn.

Wil iedereen bedanken die mijn verhaal heeft gelezen. Weet dat ik niet de enige ben, maar kan het niet meer
Datum:
13-03-2011
Naam:
ka
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Familie ruzie

ik ben een meisje van 12 jaar bijna 4 jaar geleden is mijn dierbaarste persoon ooit overleden mijn tante.Ze had kanker. Dus ging ik daar iedere dag het enige wat ik daar niet deed was slapen en anders was ik daar de hele dag. En na een jaar denk ik kregen we te horen dat ze ongeneeselijk ziek was . Wanneer ze niet meer lang te leven had had haar "man" al een andere vrouw.Een vrouw die 14 jaar jonger is. Wanneer mijn tante nog geen week gestorven was liep zij daar al rond. Ze wonen 2 huizen verder dan ons dus zien we ze wel elke dag.Om ons te pesten zwaaien of toeteren ze dan en rijden altijd heel erg traag bij ons huis zodat ze kunnen binnenkijken.Ik mis mijn tante verschrikkelijk .Door dat alles is er nu een grote familieruzie ik ben ook in ruzie met mijn favoriete nicht al bijna 4 jaar vroeger deden we veel dingen samen.Zij is nu ook zwanger van haar 4de kindje waarik allemaal tante van ben en ik ken er maar 1. Het is allemaal heel moeiliijk. Ik stak altijd mijn middelvinger uit naar hen.En vorige maand waren we naar het friet huis gaan eten ik en mijn beste vriendin en haar zus.En toevalig kwam zij daar later ook binnen en begon al dingen tegen mij te zeggen later zei ze tegen mij van je moet respect hebben voor oudere mensen .Dat vind ik er dan serieus over.Dat heb ik niet tegen mijn ouders vertelt.Het lijkt wel of iedereen mij thuis haat, het lijkt wel alsof ze me pesten.

In 2010 hebben we dan gehoord dat mijn groot-vader voor de 2de keer kanker had. Die al vergezet was.Niet lang geleden lag hij ook in het ziekenhuis voor zijn hart mijn tante is zijn dochter en heeft het nog altijd moeilijk dat ze overleden is.Maar voor mij lijkt het wel alsof alles opnieuw gaat gebeuren zoals met mijn tante.Hij is mijn peter en ook iemand die dierbaar is en ik wil hem ook niet verliezen. Op school ga ik nu ook bij iemand praten maar zij weet niet dat ik zelfmoord wil plegen .Niemand weet dat eigenlijk echt. Ik ben gewoon heel mijn levne beu. Ik ben niet geboren om gelukkig te zijn. Dus is het waarschijnelijk beter dat ik er niet meer ? Ik denk niet dat ons gezin me echt zal missen.
Datum:
13-03-2011
Naam:
Amber
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Een foutje.

Ik ben 19 jaar. Een leeftijd om makkelijk te zeggen; "ach, je bent nog in je puberteit, ach je bent nog jong." Zo voel ik het niet. Vroeger ben ik altijd erg gepest geweest, ettelijke jaren lang. Kleren volschrijven, namen noemen, schelden, slaan, opwachten, noem het maar op. Ik kon er niet meer tegen.. ouders die je niet begrijpen (ook al zeggen ze van wel), leraren die er niks aan veranderen, ouders van de pesters met ongeloof,... Ik trooste me vroeger met het idee; 'als het nog erger wordt, kan ik mezelf altijd nog verdrinken.' Ik was toen 11-12 jaar. Lange tijd heb ik dat gevoel weggestoken, opgekropt. Zo ernstig dat ik zelfs de mensen die me hadden gepest, niet meer kende. Zolang je maar lang genoeg aan jezelf opdringt dat je ze niet kent, ken je ze ook daadwerkelijk niet. Niet enkel op school, maar ook thuis ging het niet lekker. Ik had/ heb geen goede band met mijn moeder. We zijn beide tegenpolen van elkaar. Vaak waren er argumentaties of ruzies die op flink slaan uitliepen. Mama vond mij een duivelskind. Uit haar frustraties begon ze me dus maar te slaan. Ik had wel een goede band met mijn oma. Maar ook oma had geen band met mijn moeder. Mijn moeder zei altijd dat ik teveel op mijn oma leek en dat het daarom niet klikte. Ook met mijn broers (2 pubers) heb ik totaal geen band en altijd ruzie. Toen ik naar het eerste middelbaar ging heb ik een assertiviteitstraining gevolgd. Deze was wel nuttig in de zin van dat ik erover kon praten.. Het was wel zwaar.. pesten is gewoon een traumatische ervaring, waar ik nu nog dikwijls last van heb. In het middelbaar werd ik goed opgenomen in de groep en niet gepest. Maar de thuissituatie is tot nu toe weinig/ niet verbeterd. Met mijn vader gaat het wel oke. Hij rookt heel erg veel. Ik ben heel bezorgd dat hij kanker of iets dergelijks krijgt. Ook mijn hobby's muziek maken lijden eronder; ik kan namelijk geen grote longinhoud meer vullen. Mama vindt dat zij en papa de 'leidraad zijn'. Ik begrijp dit, maar ik word bijna 20 en ik wil niet mijn hele leven aanpassen of me in alle bochten wringen rond hun. Ik ben de oudste in een gezin van 3 kinderen. Dit telt ook veel mee. Ik mocht vroeger veel minder dan dat mijn broers nu mogen (standaard). En dat zit mij goed tegen. Als ik er al over begin bij mij moeder begint ze al te schreeuwen dat ik erover op moet houden. Ik moet het dus maak allemaal 'slikken' wat ze zegt. Dat doe ik dus niet. Ik ben geen 10 meer. Ik pik het ook echt niet meer. Mijn moeder wilt heel graag dat ik uit huis vertrek. Dit wil ik natuurlijk ook.. Maar mijn moeder drijft mij dan altijd in het nauw door te zeggen; ga maar lekker het huis uit, dan kom je in de armoedestand terecht. Ik wéét dat ik nu nog niet uit huis kan, ik moet nu eerst nog een vaste baan vinden. Maar het frustreerd me ENORM. De laatste tijd is dit gevoel van frustreren omgeschakeld naar machteloosheid. Die gedachten van 'als het echt niet meer gaat, kan je je nog altijd verdrinken, of je een kogel door je hoofd schieten', steeds vaker voor. Ik voel me er ontzettend klote bij. Ik zie het ook niet zitten om nog 3 jaar thuis te wonen, ik hou dat niet vol. Ik heb heel weinig naaste familie, dus daar kan ik niet terecht. Ik heb het gevoel alsof ik in een uitzichtloze situatie zit, die telkens maar erger en erger wordt. Dat moment van zelfmoord komt zo steeds dichter bij. Mama zegt dat ik met een psychiater moet praten, dan kan die zeggen wat er met mij aan de hand is, of ik gek ben. Ik ben niet gek. De manier van opvoeden en omgang in dit gezin klopt niet. Ik praat hier ook niet meer over met mama simpel weg om nog ergere ruzie te voorkomen. Ik krop alles maar op totdat er een explosie van woede komt. Ik heb er geen zin meer in, de ideeën van zelfmoord komen steeds vaker in mijn gedachten op.
Datum:
12-03-2011
Naam:
Josje
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

HELP ME!

lieve mensen help t me alsjeblieft
ik zit nu huilend op mijn kamer omdat ikm net weer een preek heb gekregen van mijn moeder hoe slecht ik ben en hoe slecht ik het doe op school. ik heb er wel vaker aan gedacht en geprobeerd het positief te bekijken maar het lukt niet! ik heb het gevoel dat niemand om me geeft ik ben 8 jaar lang getreiterd gepest en venederd ook mijn leraar zei dat ik niks kon en ik durf het tegen niemand te zeggen dus helb me A.U.B!


-xx-jes
iemand die niet weet wat die moet doen!
Datum:
11-03-2011
Naam:
naamloos
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

voel mij zo raar

hallo weet niet hoe ik het moet vertelen maar voel mij de laatste tijd zo slecht 4maand gelden had mijn vriend het uitgemaakt een week en daar voorend bedroeg hij mij al en hij heeft mij 2maand en half bedrogen ben bang dat het terug gaat gebeuren voel mij er echt slecht bij ben bang dat hij het terug gaat uitmaken en da wil ik niet anders doe ik men eigen iets aan meen da zie die jong zo graag e nu doe ik niks anders meer dan wenen en vandaag heb ik nog niks er kunnen van eten voel mij echt rot maar niemand snapt mij hij heeft tegen zijn mama gezegt dat ik terug aan veranderen ben maar wa kan ik er aan doen wil gewoon terug zo als vroeger gelukkig zijn ik heb zoveel gedaan voor hem ik heb zelf abortus moeten doen waaar ik zo veel spijt van heb ik draag het heel mijn leven mee hij blijkbaar niet weet echt niet meer wat doen ben gewoon bang dat ik hem weer ga kwijt raken
help a.u.b. ik weet niet meer wat doen heb er zelf buikpijn enzo van
Datum:
11-03-2011
Naam:
isaura
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

uitgeput

ik ben 16 normaal zou ik plezier moeten maken en weggaan , maar dat is niet het geval. ik zit in een leefgroep omdat het thuis niet ging men ouders zochten de stomste redenen om mij thuis weg te houden ik deed of wel te veel de frigo open ,of ik lustte iets niet telkens werk ik weg gestuurd ik kon er goed mee omgaan . tot dat mijn bomma stierf mijn rots in de branding zij maakten mij gelukkig door naar mij te kijken maar ineens stierf ze en bleef ik alleen achter , in het begin van haar dood dacht ik dat is het beste voor haar en voelde ik geen verdriet omdt ik haar nog kon bezoeken en een groet doen een week maar toen werd ik erop gewezen dat ze er egt niet meer was en twee maanden later blokkeerde ik , thuis belde niemeeer naar mij en ze dachten van jha ze zit toch in een leefgroep maar dat was men grootste zorg niet omdat het al jaren zo ging dat ik voor hun moest klaarstaan en helpen , ik moest mijn zus helpen dat ze geen zelfmoord kon plegen ik moest mijn broer klaar maken voor school en dan moest ik leren zo ging dat jaren respect kreeg ik niet want als ik vrij had van school mocht ik niet uitslapen anders werd ikk genegeerd door men ouders omdat ik wou uitslapen , ze wisten niet eens welke vakken ik volgde op school ze zeiden dat ze men leven zuur zouden maken en ze zagen in mij de vijand er waren momenten dat ze lief deden maar dat was om niet slecht over te komen en dan werd ik weer achtergelaten . Maar ik dacht van nee ik zal op school goede punten halen ik zit nu noch altyd in aso ik voelde me goed maar ineens kon ik niets meer ik kon niet oplettten , lezen , leren en doet ik dat besefte dat ik niet meer vooruit kon ben ik blijven proberen ik wou niet dat iemand iets wist van men verleden en wat er nu aan de hand is dus ik zettte een facade op . en momenteel ben ik twee instellingen later en nog altyd is men grootste behoefte dood gaan ik heb precies alles gedaan wat ik moest doen in men leven ik kijk ere gewoon naar uit ik alles gegeven wat ik moest doen en nu wacht ik op het moment
Datum:
11-03-2011
Naam:
annemie
Leeftijd:
16
Provincie:
België

toen.....nu

ik was het van plan een dag voor ik 16 werd. Mn ouders hebben het onderschept.
ben nu 28, en ik wou dat ik het toch gedaan had voor ik 16 werd.
Zie het echt niet meer zitten.....
Datum:
11-03-2011
Naam:
Petra
Leeftijd:
28
Provincie:
Zeeland

wat er van me overbleef is woede haat en focking stres.

gebroken hart tranen rollen over me wangen, dagen duren langer me leven die word zwaarder,
elke seconde duurt een uur. vrienden vangen me op want de pijn is niet te dragen nu zijn we 12 jaar verder de pijn het maakt me sterker,
bij elke stap die je zet is god by je op een dag ben ik weg en dan sta je er alleen voor,
alles wat er was gebeurt maakte mij hoe ik nu bent wat er van me overbleef is woede haat en focking stres,
samen uit samen thuis maar een vraag god, heeft mijn leven wel zin ?
Datum:
11-03-2011
Naam:
ayse
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.