Levensverhalen (pagina 397)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoordplegen.

ik word helemaal gek van mn ouders, mn vader zegt dat ik helemaal niks kan(ikben12jaar), en alles wat ik fout doe, zegt hij dat ik het expres doe. Hij denkt helemaal niet aan mijn puberteit, hij zegt dat hem niks kan schelen dat ik aan het puberen ben, ik moet me maar aanpassen. mijn moeder werd weer boos omdat door mij voor de 3e keer de accu van haar auto leeg is, tewijl dat helemaal niet door mij komt.
en elke keer, krijg ik dus zelfmoord gedachtes, ik heb geprobeerd, om mn adem in te houden, maar ik automatisch, weer ademen, ik wou uit het raam proberen te springen, maar........
ik denk steeds, als ik dat nou ga doen, zijn ze tenminste van me af, hoeven ze niks meer voor me te kopen, en is de accu van de auto ook niet meer leeg.
Datum:
09-05-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Overijssel

Pijn

Hallo,

Ik ben vorig jaar uit de selectie gezet en heb 5 jaar in de selectie gezeten.
Mijn hele leven draaide om het sporten en je doelen halen.
wat moest ik met al mijn energie en woeden toen ik eruit ben gedonderd..!
ik ben nog steeds woedend. ik ben er niet uit gezet wegen prestaties maar omdat een paar meiden mij niet mochten omdat ik geen meisjes meisje ben. ik vind het niet erg om vies te worden. om op mijn bek te gaan en weer op te staan, ook al heb ik veel pijn..! ik had in die tussentijd een vriend, dat was een soldaat, en hij was zo lief. alleen hij kon niet goed praten, niet over wat hij vond en niet over zijn gevoel..
ik heb het gevoel dat hij me alleen maar wou zien als het hem uitkwam.. hij was veel weg, en had veel lol met zijn kameraden, ik kreeg met de minuut steeds meer pijn.. elke dag leek het alsof ik een marathon moest lopen alsof mijn leven er van af hing. ik was gesloopt en kapot..! er was een klein stuk je hoop, ik had een goede opleiding, goede baan. alleen ik was al zo ver met mijn gedachten bij het zelfmoord, dat ik geen plezier meer kon hebben. ik was al zo ver, ik had alles al gepland, datum, hoelaat ga zo maar door. ik had zelfs al een brief klaar liggen onder mijn kussen. ik sneed mijzelf, ik wou pijn hebben.. ik heb er nu lelijke littekens aan over gehouden. mijn beste vriend zag mijn wonden en die was er kapot van. hij zat er zo mee dat hij het tegen zijn beste vriend had gezegt (mijn vriend dus) we waren altijd met z'n 3e. mijn vriend schrok er zo van, dat hij mij dumpte, met al mijn problemen. echt helpen deed ie dus niet. ik ben blij dat mijn beste vriend het niet verder heeft late komen, hij verrtelde het tegen zijn moeder, en ik was daar buiten aan het roken dus ik wist nergens vanaf. hij vertelde wat ik deed bij mezelf tegen zijn moeder, zijn moeder liet mij niet naar huis gaan. ik was het zo zat al dat geschreeuw en gejank van iedereen. ik dacht echt zo van, laat me met rust en laat me gaan en ik kom niet meer terug. Ik ben achteraf blij dat ze me niet hebben late gaan. ze belde mijn ouders(en ik was woedend en ik wou gewoon weg) mijn ouders kwamen en mijn moeder nam me meteen mee naar huis, ze wou mijn arm zien, ze pakte mijn arm vast en deed mijn mouw omhoog. ze schrok zich dood.. ze wou weten waar mijn mes lag. ik spaarde messen, van vlinder messen tot styletto's. ze wou ze alle maal. ze zaten in een kast. netjes opgehangen. die had ik nog nooit gebruikt. er zaten een stuk of 45 messen in die kast. en ze liggen nu overal en nergens. daar gaat een kleine 1000 eu.. ik was woedend, de volgende ochtend moest ik naar de huisarts. ik moest van alles doen, allerlei onderzoeken enzo. ik ben blij dat ze me niet hebben laten gaan, anders was ik er niet meer geweest. ik spreek mijn vrienden nooit meer. maar ik ben ze dankbaar, nu weet ik wat er met mij aan de hand is. ik krijg medicijnen en loop bij een maatschappelijk werkster.
nu ben ik vrolijk, ik kan weer lachen en gieren en brullen.

wat ik hier uit heb geleerd is dat: voor elk probleem is er een oplossing, ook al is de oplossing niet altijd even makkelijk en leuk.
Datum:
09-05-2012
Naam:
I.C
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Lonely

Zie het echt allemaal even niet meer zitten. '' Nadat het even weer goed leek te gaan.. bleek niets minder waar ''. Die woorden stormen soms vanzelf bij mij binnen. Laatst was ik even helemaal er niet meer bij, ik hoorde alles veel minder. Het leek als of ik kon gaan vliegen.. soldaat wordt, allemaal fantasien.. als of ik wou doen wat dat de TV wou. Iemand vermoorden?
Ik voelde me echt even ziek, echt helemaal niet op aarde. Nu gelukkig wel wat meer.. ik weet niet wat het was.
Het had met een gebeurtenis onlangs te maken denk ik.. maarja. Het is zoals het is.
Keep on fighting! En anders hak ik me hoofd er wel af
Datum:
09-05-2012
Naam:
lonelyme
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

onverdraagbaar verdriet

op 15 jarige leeftijd kreeg ik te maken met een auto ongeluk. Ik werd aangereden op mijn fiets. Aan de buitenkant niets te zien. Maar van binnen wel degelijke schade. Mijn tophockey en eindexamen heb ik daarvoor moeten opgeven. Na 3 lange en moeizame jaren, kan ik zeggen, dat ik het eindelijk een redelijk plekje heb kunnen geven. Dat komt mogelijk ook door de 2 jaar intensieve therapie die ik heb gehad.
Een jaar na het ongeluk, kreeg ik te maken met een aanranding binnen mijn familie. De vriend van mijn moeder heeft daar zo gezegde spijt van. Maar thuis wordt er niet over gesproken en alles gaat door met waar we gebleven waren. Soms vraag ik me af of het gewoon niet is vergeten. Door dat dit vreselijke incident 3 weken voor mijn eindexamen gebeurde. Heb ik het helaas niet zo ver kunnen schoppen en helaas voor de 2e keer het niet gehaald. Wat wel degelijke consequenties had voor mijn toekomst. Ik kon mijn binnenhuisarchitectuur vervolg opleiding vergeten. Ik heb een opleiding gevonden waar ik zonder diploma mocht beginnen. Wat tot nu toe redelijk goed gaat.
Graag zou ik op mezelf willen wonen, weg van thuis. Weg van het grote verdriet en zelf opnieuw kunnen startten. Maar sinds mijn ouders op mijn tiende uit elkaar zijn. Gaat het financieel niet heel soepel. Mijn vader spreek ik amper en alimentatie word niet gegeven. Kortom, mijn moeder werkt vreselijk hard om mijn broer en mij goed te kunnen onderhouden. Daar ik heb grote respect voor. Maar het liefst zou ik weg willen, mijn verleden echt een plekje kunnen geven en niet elke dag tien tallen keren willen worden geconfronteerd met het feit wat er 2 jaar geleden gebeurd is.
Ik voel me zo ontzettend ellendig. Ik kan niemand vertellen over mijn thuis situatie. Mijn moeder heeft hier ook vreselijk veel verdriet van gehad. En die is na al die jaren eindelijk gelukkig met een man die mij misschien niet goed behandeld heeft. Maar haar wel. Hij is geen slechte man. Dit past absoluut ook niet bij wie hij is. Maar het is gebeurd en daar kan niemand meer omheen. Het liefst zou ik iedereen willen vertellen wat er voor een verdriet van binnen bij mij zit. Maar ik doe dit niet, voor mijn moeder. Mama mag niet weer alleen zijn. En als zij wel gelukkig is met hem. Gun ik haar al het geluk wat er bestaat. Alleen het gaat zeker ten koste van mij. Ik ga weinig naar school, denk aan dingen die een 18 jarig meisje niet moet denken. Ik voel me zo ontzettend elledig. Al 3 jaar lang. Ik ben er hard door geworden. Misschien wel te. Mijn gevoelens zijn niet het zelfde. Ik ben kill en kom vaak ongevoelig over. Zo ben ik niet. Ik heb wel degelijk gevoel. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het kan veranderen. Ik ben zo geworden door alles wat ik meegemaakt hebt. Maar daardoor stoot ik mensen van me af. Wat wederom me veel verdriet doet. Ik vraag me soms af, wat ik hier eigenlijk nog doe. Ik probeer me al 2 jaar groot te houden tegen de buitenwereld. Maar ik kan er niet meer tegen. Mijn onverdraagbare pijn, verdriet en woede zijn te sterk. Als ik zo door ga, ga ik er aan onderdoor. Daarom heb ik vandaag, mijn psycholoog een berichtje gestuurd, met de vraag of ik deze maand nog langs mag komen. Nergens kan ik troost vinden. Niemand kan mij helpen. Ik hoop voor dat het te laat is, zij mij nog enig hoop en vertrouwen kan geven. Want op dit moment zijn de dagen zwaar en te lang om zo door te moeten gaan.
Datum:
09-05-2012
Naam:
Vlinder
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Dood me

Welkom op planeet aarde. De planeet waar dieren elkaar doden en opeten, om in leven te kunnen blijven. De planeet waar mensen elkaar doden, om zelf niet gedood te worden, of om er zelf beter van te worden.
Welkom in de wereld waar alles draait om geld en status. De wereld waar de 'hoge heren' steeds rijker worden (over de ruggen van anderen), en de armen (tegenwoordig ook de middenklasse) steeds armer.
Full-time werken en nog steeds niet de rekeningen kunnen betalen, ook al leef je zuinig. In een flatwoning in een pauperbuurt. Nooit iets leuks ondernemen, want: geen geld voor. Alles moet worden afgedragen aan de belastingen en andere vaste lasten. Ander/beter werk zoeken zegt u ? Haha. Welkom in de 21 eeuw. Al vanaf 2001 ging het steeds slechter. Recessie. Crisis. Niks anders dan bezuinigingen. Massaontslagen. Er is geen beter werk. Had ik beter mijn best moeten doen op school zegt u ? Haha. Dat heb ik ook altijd gedaan. Heb alle diploma's in mijn vakgebied. De banen liggen niet voor het oprapen. Je bent gewoon gedwongen genoegen te nemen met minder. Je werkt je kapot en wat krijg je er voor terug ? Niets. Maar ach, wat zou ik in hemelsnaam moeten doen als ik wel geld over zou houden ? Ik heb toch geen vrienden om iets leuks mee te doen.
Vrienden bestaan niet. Mensen zijn niet te vertrouwen.

Het zit gewoon IN de mens om elkaar KAPOT TE MAKEN. Op wat voor manier dan ook.

Ik ben te vaak teleurgesteld door mensen. En ik vraag niet veel. Gewoon vriendschap. Mensen zijn alleen nog maar met zichzelf bezig tegenwoordig. Het individualisme viert hoogtij. Een gesprek voeren met iemand gaat niet meer. Zijn alleen maar bezig met hun mobieltje.

De hele westerse wereld is gebaseerd op geld. Al van jongs af aan word het er ingestampt dat je goed je best moet doen op school, zodat je later een goede en leuke baan kan krijgen en veel centjes kan verdienen. Haha.

Ook ik werd volgestopt met hoop en idealen. En ook mijn ouders hadden al een levensstramien voor mij uitgestippeld hoe ik zou moeten gaan leven. Hoe mijn leven er uit zou moeten gaan zien; veel diplomaatjes halen. Goede baan zien te bemachtigen. Groot huis, dure auto's. Veel vrienden. Geliefd door iedereen. Kortom succesvol. Helaas heb ik gefaald, ook al heb ik altijd mijn best gedaan.

Nu ben ik al jaren op het punt beland dat het me allemaal niks meer kan schelen. Als ik morgen niet meer wakker zou worden... prima. Het leven interesseerd me niks meer. Niemand kan mij nog gelukkig maken. Geen enkele meid. Ik KAN gewoon niet meer van iemand houden. Ik ben daartoe niet meer in staat. Soort verdediginsmechanisme. Je wordt toch gedumpt vroeg of laat. Het is nooit goed genoeg. Te vaak ben ik vernederd. Te vaak hebben mensen mij geprobeerd kapot te maken. Laatste jaren achter mijn rug om. Waarschijnlijk omdat ze het niet meer recht in mijn gezicht durven te roepen. Ik heb een bepaalde blik in mijn ogen. Een muur om me heen gebouwd. Wat mensen afschrikt. Ik haat mensen. Mensen denken alleen aan zichzelf. Voor 5 euro kunnen ze je al vermoorden. En er zal altijd oorlog blijven bestaan. Dat zit gewoon in de mens. Krijg je er niet uit.

Het liefst zou ik in een hutje op de hei gaan wonen, ver weg van iedereen. Ben een natuurmens. Maar zelfs dat kan al niet meer. Onbetaalbaar. En je krijgt toch geen hypotheek meer.

Mijn haat jegens mensen begon al op de basisschool.
Datum:
09-05-2012
Naam:
misantroop
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

falen

Hoi iedereen,

Ik ben een 20 jarige jongen. ik heb nooit egt iets goed kunnen doen. Altijd maar falen...ik heb het gevoel dat ik altijd de klos ben het gaat niet goed met me opleiding en ik zie het serieus niet meer zitten... ik heb als hobby bushcraft een soort van survival maar dan veel uitgebreider.. dit zie ik als mijn uitweg. het bos is altijd me favoriete plek geweest dat is waar me rust altijd terug komt..dit is de plek waar ik wil verdwijnen..wind door de bomen...de geur van dennetakken....en de vogels die je hoort...dat is is de plek waar ik voor altijd wil zijn..........gewoon weg van de rest van de wereld..want deze wereld heeft alleen maar ellende! death...thats all I want....nothing more.. I took more than enough!.......
Datum:
08-05-2012
Naam:
thebushcrafter
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

Waarom ik?

Ik loop al sinds ik 10 ben met zelfmoord neiging

Ik denk altijd waarom leef ik, Waarom ben ik geboren?
Ik heb mijn moeder al 3 jaar niet gezien want ik mag haar niet zien.
Ik word altijd boos als iets negatiefs over haar word gezegd
ik heb zelf ook problemen met andere mensen
Mijn zelfmoord neiging is gekomen door ik ben weggehaald bij mijn moeder
Ik ben het zat!! Waarom NOU IK??

Ik ben een meisje van 14 bijna 15....
BEN HET ZAT

Datum:
08-05-2012
Naam:
Jennifer
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

dood

ik ben het kots ma echt kots beu wil dood gaan van al die miesery men ouders maar altijd ruzie over geld dit dat en ik denk dat mijn stomme pa mijn mama bedriegt als een neiwe vrouw! ben het gewoon beu ik vraag me altijd waarom ik waarom moet dat in mijn familie komen,mijn zus heeft zijn man en kind kwijtgeraakt al 5 jaren ben het gewoon beu waarom ik help mij
Datum:
08-05-2012
Naam:
jan
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

Ik ga toch zelfmoord plegen omdat het enige oplossing is!

Ik heb zelfmoordneigingen omdat ik eigenlijk een beetje levensmoe ben geworden en ik zal wel precies uitleggen waarom , nou om te beginnen heb ik heel veel problemen aan me hoofd laten we beginnen met schulden , neppe vrienden , problemen thuis en op school dit word mij net allemaal een beetje te veel en zie hier geen oplossing voor dan de dood , ooh zo mooi lekker rustig zorgeloos deze situatie verlaten zonder terug keer .. En voor mensen die ook zelfde ideeen hebben voor zelfmoord ik zal zeggen DOEN!! luister niet naar die idoten die jullie willen helpen ze gaan jullie voor pyschopaten verklaren en gooien je dan in een inrichting ..Tenminste zo ver ik weet dit was mijn verhaal hoop jullie voldoende te hebben geinformeerd GROETJES MER !TOT NOOOOIT MEER ZIENS
Datum:
08-05-2012
Naam:
Mer
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

niks om voor te nleven

3j.terug sterft mijn vriendin>dochter weggelopen.uitkeringen worden steeds minder,geen kennissen-vrienden niks niks niks niks niks niks niks waarom doe ik dit nog
Datum:
08-05-2012
Naam:
frans
Leeftijd:
59
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.