Levensverhalen (pagina 396)

Wanneer je alles uit de kast hebt gehaald en wat je ook probeert maar zonder resultaat, wanneer je dingen probeert maar toch weer terug gefloten wordt, wanneer je terug kijkt en nergens de waarde van inziet, wanneer je ziet hoe verrot en incompleet jezelf bent dan is er niets meer om voor te leven!

Ik heb genoeg van het strijden.
Zit in WSNP. En wordt eruit gemikkert. Door een bewindvoerder uit Dordrecht. Zij zette mijn gezin brood loos.
Mijn zoon is afgenomen door Jeugdzorg.
Door een en al leugens.
Ik heb geen zin meer om te strijden.
En ben moe.
Enigste wat ik wil is rust.
En die rust heb ik nu niet.
Hulp komt er niet. GGZ doet zijn best.
Maar ik kan niet meer.

Iedereen moet het met zichzelf doen.
Iedereen die er gelukkig uitziet heeft evengoed zware momenten.
We leven in bijzondere welvaart, wat andere omgangsvormen en nieuwe problemen brengt. Liefhebben is de sleutel, maar liefhebben kan heel moeilijk zijn om te leren. Ik mis mijn vriendin's nabijheid ontzettend, maar ik mis mijn goed gevoel over mezelf nog meer. Ultieme eenzaamheid bestaat alleen als je zgn ego teveel ruimte inneemt. Op uiterst ongelukkige momenten merk ik dat ik denk dat ik mezelf (vooral mijn onvolkomenheden) ken / doorzie. Eng is het om te beseffen dat ik nog zoveel te ontdekken heb, niet in Thailand of Brazilie, maar met mijn persoonlijkheid. Afstand tot mijn ouders, hun niet langer dingen verwijten, aftand tot wat men in deze cultuur als waardevol acht, terwijl hierin geen noodzaak schuilt. Zelfkwelling is hetgeen waarmee ik voorgoed wil breken.

ik kan er niet meer tegen, gewoon echt niet, ik snij mezelf en ik ga aan de afvalpillen beginnen, ik ben tedik jaa weetik, ik ben 13 jaar & mn leven is nu al zo mislukt.. niemand weet mn echte verhaal & dat gaat ze ook niks aan.. ik heb wel echte vrienden en ben ook een poulair meisje, maar ik vind mezelf zo lelijk he.. al zeggen mensen dat ik een mooi meisje ben met een mooi lichaam, het is gwn niet zo weetik zelf ook wel, en daarom snap ik mensen die zeggen dat t wel zo is gwn niet.. mensen weten niet hoe het is met me en hoe het echt zit.. ook heb ik nu een vriendje die alles voor me over heeft, en de vraag is nu dan ook, ik ook voor hem ? , nou ik voel wel da ik m leuk vind, maar verliefd? , ik weet t niet... alles gaat fout serieus alles.. en t ergste is, ik ken het niemand kwijt echt niemand.. pffft.. soms word ik zo gek he.. niemand die me begrijpt of snapt..

Beste mensen,

het is net of ik mn eigen gedachten lees: life sucks indeed! het kan een hel zijn idd.

maar pleeg geen zelfmoord, ik was dat ook, en ben het eigenlijk nog steeds een beetje: maar hellevuur voor altijd als je zelfmoord pleegt bedenk dat!

voor de rest heb ik niet veel toe te voegen, ben het eigenlijk ook. alleen mn religie weerhoudt me ervan thats all!

voor de rest: elke mens creeert zijn werkelijkheid niet waaR?

ik voel em zo verrot vies. hellemaal niet lekker, hoe komt dat nou??!! ik kan met niemand hier over praten wat is het nou zo moeilijk.
waar ik voor bang ben dat ik weer zou gaan drinken en roken, smoken maar ik probeer het wel vol te houden, aan andere kant kan ik het niet alleen en hier voor krijg ik geen steun omdat iedereen ziet mij niet staan. D

Hoi ik ben O,

Ik zit nu zo ongeveer een half jaar in een depressie en dat is niet bepaald goed gegaan. Eigenlijk heb ik moe nooit helemaal op m¡¦n gemak gevoelt, ik was altijd bang en gespannen voor alles wat er ging gebeuren, zelfs verjaardagen van familieleden of zo. Maar in de 3 klas van de Havo ging het dus helemaal fout. Ik vind dus een meisje uit mijn klas super leuk, ik wil echt alles voor haar doen. En dit heb ik dus rond sinterklaas tegen haar verteld. Een paar dagen later, kreeg ik dus een reactie van haar terug, ze vond mij een hele aardige en behulpzame jongen, maar verder als dat kwam het helaas voor mij niet. Ik was daarna zo echt gebroken dat ik echt hele domme dingen heb gedaan. De donderdag voor de kerstvakantie hadden wij dus een gala en deze heb ik helemaal verpest voor mezelf, door helemaal geen plezier te maken en alleen maar somber te zijn, dus misschien ook wel wat voor andere verpest. Die vrijdag daar na (de vrijdag voor de kerstvakantie dus) heb ik echt hele domme en verkeerde dingen tegen haar gezegd, waarvan ik nu ontiegelijk veel spijt heb. En haar moeder heeft dus die middag naar mijn vader gebeld om hem te vertellen dat ze zich bedreigd voelde. Ik ging toen nog verder stuk als dat ik al was. Ook hadden we rond die tijd ons rapport gekregen en die zag er dus ook verschrikkelijk uit. In de vakantie heb ik zoveel nagedacht over alles wat ik daarvoor gedaan had en zo, dat ik als een vreselijk depressief mens de vakantie weer uit kwam. En toen moest ik dus weer naar school. Ik zag er vreselijk tegen op, vooral omdat ik haar nu weer moest zien, want ik wist echt niet hoe ik moest reageren als ze iets tegen me ging zeggen. In de paar weken na de kerstvakantie heb ik een aantal maal geprobeerd van m¡¦n eigen leven af te komen. Dit is toen iedere keer gedwarsboomd door medeklasgenoten en m¡¦n ouders. Na zo een paar weken door te zijn gegaan, heb ik alles verpest. Ik ben iedereen met wie ik contact had en moet wie ik bevriend was kwijt geraakt. Ik stond er toen dus helemaal alleen voor. Ik ben toen alleen nog maar dieper en dieper gezakt, tot ik eigenlijk nog maar 1 uitweg zag en dat was dus weer zelfmoord plegen. Langzamer hand ben ik nu wel weer met wat klasgenoten contact aan het hebben. Ik help iedereen zoveel mogelijk met alles, waardoor ik eigenlijk bijna altijd mezelf helemaal vergeet. In de tussentijd ben ik ook ingeschreven bij Pro Persona (GGZ) en heb daar gesprekken. Overal bij iedereen ben ik mezelf nu helemaal fake aan het opstellen tegen iedereen. Ik doe overal vrolijk zodat iedereen weer denkt dat het goed met me gaat, maar achter iedere glimlach zit mega veel verdriet en haat aan mezelf. Ook heb ik in deze tijd heel vaak groepsopdrachten moeten doen, wat echt finaal mis liep, heel vaak heb ik ook gewoon mega veel commentaar gekregen op alles wat ik deed. Zo heb ik dus heel erg het gevoel gekregen dat ik alles verpruts. Dit gevoel heb ik nu nog steeds. Ook al mijn rapport cijfers zijn als een rotsblok het ravijn ingevallen. Al mijn cijfers kelderen met gigantische snelheid. Zo kreeg ik ook het gevoel dat ik heel dom ben. Doordat ik dit hele jaar (2012 dus) nog niks heb kunnen betekenen voor mezelf of andere, voel ik me nu ook erg overbodig en nutteloos. Het liefste wil ik dus echt heel graag de wereld verlaten. Ik vraag me dagelijks af waarom ik er nog ben. Ook weet ik niet meer waarvoor ik leef, er zijn maar 2 of 3 mensen die om mij geven, dus ik weet ook niet of ik nog ong. 70 jaar moet gaan leven voor maar 2 of 3 mensen. Ook ben ik op school nu verwijderd uit een lokaal waar ik voorlopig niet meer mag komen, omdat dit te gevaarlijk is. Hiernaast zijn er op school verschillende klachten tegen mij ingediend, omdat ik heel sober en down ik het lokaal zit. Er is dus een kans dat ik van school gestuurd ga worden, wat ik absoluut dus niet wil, want dan kan ik haar nooit meer zien. Maar ik wil wel heel graag zelfmoord plegen maar ik durf het niet, want ik ben een erg gelovige Christen. Ben gedoopt, heb de communie gedaan en het vormsel dus ik ben echt bang dat als ik zelfmoord pleeg dat ik in de hel terecht kom. Alleen verder even hier op aarde wil ik ook niet. Dus ik weet echt niet meer wat ik moet doen, ben helemaal ten einde raad. Kunnen mensen mij helpen???? Ik heb echt hulp nodig, alleen red ik dit nooit!

Ik heb het gevoel dat niemand iets om me geeft en zit vol met stress word er gek van het ergste is dat niemand me begrijpt ze zitte aleen maar te zeuren van jij kan niks je leeft voor niks je hebt geen leven maar ze weten niet dat ik vEel aan me hooft heb en denk nog steets aan me verleden maar niemand begrijpt me .

Om een heel lang verhaal toch maar even samen te vatten....
4 jaar ouders gescheiden. mams een nieuwe vriend. vriend van moeder sloeg en trapte me van de trap. Pap een nieuwe vriendin. geen contact met echte vader tot 12 jaar. 9 jaar naar eerste crisisopvang. tot 16 internaat en 3x zelfmoord poging. veel gepest op school. foute vriendjes gehad. weer thuis gaan wonen bij moeder en vriend en na 2 weken had moeder een andere vriend in volendam. ik mee met moeder en later weer op straat gestampt door moeder. bij vader gaan wonen. dit ging ook niet goed. vriendin van vader kreeg hersenbloeding... was mijn schuld. sindsdien krijg ik alleen nog maar te horen dit is jouw schuld. uit de relatie van mijn moeder en haar 2e man kwam er een zoontje voort mijn allerliefste broertje bryan nu 12 jaar. helaas mag ik hem niet meer zien aangezien hij bij moeders 2e man woont (inmiddels exman) deze beweert dat de scheiding mijn schuld is... en misschien is dat wel zo. wie weet. vader en 2e vrouw ook gescheiden en vaders 3e vriendin kreeg de hersenbloeding. en ik hoor nog elke dag dat ene zinnetje Jij hebt dit veroorzaakt jij maakt alles kapot. vader kreeg weer nieuwe vriendin. inmiddels geen contact meer met vader. 2-2-2012 vader getrouwt ik was ook uitgenodigt en ben ook gegaan op aanraden van mijn vriend. nu weer geen contact meer met vader. volgens vader moet ik tippelen voor mijn vriend. is echter niet zo. mijn vriend brak zijn been 3 maanden geleden. en werd een maand geleden opgepakt. ik zie hem nog maar 1x in de week. 1 uurtje. ik mis hem verschrikkelijk. nog meer ellende gekregen. uit huis gezet. nu moet ik naar een crisis opvang met 1 hond en 4 katten. crisis zegt dieren zijn niet toegestaan. maar mijn hond doe ik nooit meer weg.(dit is al vaker gebeurt ik heb al minstens 6x eerder op crisis gezeten afgelopen 2 jaar.) ik mocht bij en vriendin blijven totdat vriend vrijkomt. net ruzie gehad met vriendin. voel me ellendig. wil niet meer. het word tijd dat ik er een punt achter zet. ik breng iedereen enkel ellende dit wil ik niet meer. waarom doe ik dit? waarom ben ik zo? ik kijk in de spiegel elke dag mezelf afvragend waar ging het mis? ik weet nu het antwoord nog niet. over 1 maand en 3 weken komt mijn vriend vrij. ik weet niet of ik dat nog red. de gedachtes worden erger en ik merk steeds vaker dat ik roekeloos rijgedrag vertoon. steeds vaker rijden zonder helm, licht of wat dan ook. op een zwarte scooter met een zwarte jas zonder licht. gewoon rijden met 100 km p/u niet remmen gewoon gas geven. soms wil ik dat politie me zou opsluiten maar dat doen ze niet. waarom niet? mondriaan geweest halfjaar tot jaar geleden. die zeiden het is niet erg genoeg. heb al een afscheidsbrief voor broertje en zusje. echter zullen zij ooit begrijpen waar ik allemaal doorheen ben gegaan? zal ik ooit wel weer de oude ik worden? lekker zorgeloos en ontspannen niet steeds op het puntje van mijn stoel zitten of op mijn tenen lopen. niet steeds pijn veroorzaken bij anderen. nee gewoon relaxed zijn en een fijn ontspannen leventje leiden. is da in de toekomst voor mij weggelegd? ik weet het niet ik wil enkel van die nare gedachtes af maar ik red het niet alleen... Waarom zijn er al die instanties en helpt er geen een? waarom is het niet dringend? waarom red ik het niet alleen? is het door mijn jeugd? door de schuldgevoelens? of is het toch gewoon dat ik iedereen wil beschermen voor alle pijn? maar helaas steeds vaker denk ik aan het touw of aan de brug. soms zelfs aan de trein maar dat zal ik nooit doen ik wil geen mensen traumatiseren. misschien is het al te laat daarvoor wie weet. soms bid ik tot de engelen en vraag ik maak het leven wat soepeler. soms spreek ik met de duivel en zeg ik kom me halen, ik smeek je haal me dan eindelijk op. ik heb genoeg meegemaakt ook al zien mensen het niet. ik wil niet dat mensen mij zien zoals ik nu ben. ik wil niet dat mensen denken dat ik zwak ben. misschien ben ik wel laf om aan zelfmoord te denken maar de mensen zouden me toch vergeten. ze zouden het niet merken als ik er niet zou zijn. en als ze het beseffen dan zal iedereen denken ach ja die komt wel weer boven water. ben ik echt zo slecht omdat ik denk aan zelfmoord? maakt het me daadwerkelijk een laf persoon? al die pijn wat moet ik ermee. al die schuld waar moet ik het laten? ik weet het niet meer. ik wil niet langer denken oh kijk weer een verpeste relatie door mij of kijk die vrouw zit in een rolstoel door mij. dit wil ik niet meer. maar ik kan het niet zomaar van me afzetten. zou ik daadwerkelijk rust vinden als ik zelfmoord pleegde? of zouden de nachtmerries blijven? zou er iemand om me rouwen of zouden ze feesten omdat ik weg ben? al die vragen die een normaal mens niet zou stellen. ik weet zeker dat als er al iemand is die me zou missen dat het mijn vriend en me kleine broertje zouden zijn. als ik denk aan zelfmoord denk ik aan alle ruzies met mijn moeder van wie ik ondanks alles zoveel hou. echter deze liefde is maar van 1 kant en niet van 2. ook al zeg ik tegen ieder ik mis haar niet ik haat haar. nee ik lieg ik haat haar niet maar mezelf omdat ik al die gemene dingen zei over haar. mijn moeder die misschien niet eens weet wat ze gedaan heeft. mijn vader van wie ik hou maar wie ik ook tegelijkertijd veracht. de vrouw van mijn vader die me probeerde te helpen maar het niet kon. de vriend van mijn moeder die het probeerde en ook niet kon helpen. al die internaten en hulpverleners die hun best deden voor mij. mijn kleine broertje die me probeert te begrijpen met zijn 12 jaar. die zich afvraagt waarom zijn grote zus niet op bezoek komt of hem een kus op zijn wang meer geeft. die zich afvraagt wat er met me is dat ik van het ene moment op het andere zomaar op hem uitval terwijl hij niets doet of deed. mijn onverwachte stemmingswisselingen die mij meer pijn doen als de mensen om mij heen. omdat ik weet waarom ze zijn. omdat ik na elke ruzie weer denk ik ben dit niet waard. ik verdien het niet dat mensen me helpen. ik die zo zwak is dat ze na elke ruzie denkt was ik maar dood dan was er geen ellende meer. en dan denk ik aan mijn hond gino die ik meer mis dan wat dan ook. zelfs een nieuwe hond maakt zijn verlies niet goed ook al ben ik hem al bijna 5 jaar kwijt. ook al was het mijn eigen keus om het te laten gaan slapen. die 2 spuiten wat hij moest hebben die mij zoveel pijn deden dat ik het niet meer trok. mijn moeder die in tranen was voor die leuke kleine witte hond. zelfs nu jaren later huil ik nog voor hem en voor mijn oma die lieve oude oma. soms denk ik als ik dood zou zijn kan ik bij ze zijn. de gedachtes worden erger iedere keer. soms denk ik aan het touw soms aan de brug een enkele keer zelfs dat ik me gewoon kapot zou moeten rijden tegen die muur. en soms denk ik er zelfs over om mijn kleine broertje mee te nemen naar het dodenrijk. maar wie ben ik om hem zijn geluk te ontzeggen?

ik weet niet of dit nog of de site terecht komt, omdat er vanaf begin april ineens niks meer is gepost, maar toch wil ik even proberen jullie iets te vertellen. (naar aanleiding van een zelfmoordpoging vandaag tussen amsterdam sloterdijk en centraal, diegene leeft dus nog...)

Aan alle mensen die zelfmoordgedachten hebben wil ik zeggen, niet doen.
Dit zal je vast al vaker gehoord hebben maar het is echt nooit te laat!(bekijk anders de film The shawshank redemption eens). Ga dingen doen die je leuk vind, op een cursus of een sport, muziek maken of creatief bezig zijn! Het maakt niet uit als jij je er maar prettig bij voelt. Of ga lekker je eigen weg als je niet meer gelukkig bent op de plaats waar je nu bent, ga er op uit! des noods naar het buitenland, ontmoet andere mensen. er zijn zoveel leuke mensen in de wereld en zoveel leuke dingen nog om te doen! het is echt niet erg als je in je eentje bent. zoveel mensen lopen of doen dingen in hun eentje. en je leert vanzelf wel leuke mensen kennen. je hoeft niet zo je best te doen daarvoor;)
en al denk je dat je iets fout doet, het maakt niet uit. iedereen maakt fouten, het is maar net wat jij er daarna van maakt.

zoek de zon op, geniet van alles wat er om je heen gebeurt, bekijk het positief!

Ik hoop dat jullie weer het leuke in het leven kunnen vinden, ik weet dat het er is...