Levensverhalen (pagina 331)

Hey ik ben melany, ik ben 14 jaar oud en woon in nederland. Ik word dagelijks uitgescholden en bedreigd, gewoon omdat ik zo’n grote ‘hoer’ ben. Ik kan niet normaal over straat lopen zonder vies aangekeken te worden. Door meerdere roddels kan ik m’n oude leven niet meer lijden.. Vrienden hebben me laten vallen, er worden vreselijke dingen over me gezegd, en ik kan er niks tegen doen.. Ik zie maar hoe de roddels erger en erger worden. Hoe moeilijker en moeilijker het word om door te kunnen gaan. Ik heb nu langere tijd een depressie, waardoor ik de mensen die nog belangrijk voor me waren verwaarloosde. ‘Het kan altijd erger’ zeggen ze, totdat je voelt wat ik voel. Je hebt geen idee hoe het is om elke dag wakker te worden met de gedachten was ik maar nooit geboren. Hoe het is om elke dag met tegenzin naar buiten te gaan & te kijken hoe je vrienden gewoon verder leven zonder je. Altijd het gevoel hebben dat je niks betekend en nooit iets goed doet, alsof alles jou fout is. Elke dag maar die lach op je gezicht houden, zonder dat iemand weet dat er wat aan de hand is. Elke dag herrinert te worden aan de fouten die je jaren geleden gemaakt hebt.. I can’t do this anymore.

Ik vind het heel moeilijk om dit goed op te schrijven.
Ik ben een intelligente, mooie vrouw. Ik weet veel. Ik kan over van alles meepraten. Ik heb 7 jaar van 1992 tot en met 1999 gewerkt als administratief medewerker. In 1986 en in 1988 heb ik gewerkt. Vrijwilligerswerk en een zomerbaantje. Sinds 2002 ben ik geheel arbeidsongeschikt. Ik ben officieel arbeidsongeschikt via de UWV. Ik had zo graag willen werken. Ik was echt heel erg ambitieus. Ik heb altijd zo veel plannen en idee�n gehad. Maar mijn plezier en ambitie is langzaam verdwenen. Omdat altijd alles mislukte. Ik kan bijvoorbeeld maar ��n taak echt goed doen. Ik deed altijd van dat duizendpoot werk. Ik kan niet van alles tegelijk doen. Dat geld voor alles bij mij. Maar het zeggen alleen al begrijpen mensen niet en vinden mensen raar. Tegenwoordig moet je ook zoveel doen. Je moet steeds meer doen. En wat mensen ook niet begrijpen en niet willen aannemen dat dit niet tijdelijk of van voorbij gaande aard is. Dit is een gegeven een feit. Het is gewoon zo. Ik kan ook niet zelfstandig werken. Ik heb altijd begeleiding nodig. En dat is niet mogelijk. Dus werken is niet mogelijk voor mij. Ik heb echt alles er aan gedaan. En dat geloven mensen niet. Mensen denken dat ik zomaar wat zeg ofz. Ik ben hier jaren mee bezig geweest. Maar wat ook erbij kwam was niemand luisterde ooit naar me. Wat ik zei over mijn beperkingen. Het enige altijd wat er gezegd werd was dat ik moest werken. En dus moest ik ook liegen de dingen mooier maken dan het was. En zo heb ik jaren moeten door modderen. Het heeft ook jaren geduurd om arbeidsongeschikt verklaard te worden. Het ging echt heel erg moeizaam. Maar doordat ik arbeidsongeschikt ben en dat is het ergste van alles. Niemand wil me i.v.m. vooroordelen. Niemand wil me leren kennen. NIemand kijkt verder. Niemand heeft echt interesse in mij. Niemand gelooft me als ik dit zeg. Maar het is letterlijk zo. Ik heb ook geen enkele vriend of vriendin. En dat vind ik het ergste. Ik kan met niemand praten. Iedereen denkt alleen maar voor mij en vult voor mij in wat ik bedoel, vind of voel. Niemand praat echt met me. Niemand zegt zijn gevoel. Ik zal een voorbeeld noemen. Ik zeg bijvoorbeeld "iedereen in mijn familie heeft boekenkasten vol met boeken". Ik zit er op te wachten dat er iets gezegd wordt. Maar er komt totaal niets. Maar wat ik niet weet is dat mensen vinden dat ik beter ben of meer dan zij. Dat bedoel ik met dat mensen voor mij denken. En dat mensen mij helemaal niet kennen. Want dat denk ik totaal niet. Dat komt helemaal niet bij mij op. Maar ik zeg het met een reden. Ik wil iets uitlokken. Waarom is dit allemaal? Omdat ze onzeker zijn. Maar i.p.v. te zeggen "dat vind ik niet leuk dat je dat zegt"of "dat je dat zegt geeft mij een gevoel alsof jij je beter of meer voelt dan mij". Kijk daar kan ik alles mee. Dat zegt alles. Dat maakt alles duidelijk. Ten eerste zegt die persoon zijn/haar gevoel. Wat haar/hem dwars zit. Daar zouden we dan over kunnen praten. Maar die persoon gaat voor mij invullen wat ik bedoel of vind of voel. Zonder iets te zeggen. En wat zij denken dat is een feit. En bovendien zit diegene iets dwars over mij wat ik totaal niet weet of begrijp. En ik weet niet wat diegene over mij denkt. Ja ineens na jaren als dan de bom barst. En dan kan ik het niet meer serieus nemen. En wat ook nog zo is. I.v.m. het feit dat ik arbeidsongeschikt ben gaat iedereen er vanuit dat ik dom ben. Voor die mensen is het een feit. Het staat vast. En ik heb niets in te brengen. Ik word niet voor vol aangezien. Ik word nergens bij betrokken. Dat is al duidelijk met dat niets zeggen. Mensen praten nergens met me over. En vaak wordt er gezegd "dat weet jij toch niet daar ben je veel te jong voor". Als iets onzin is dan is dat het wel. Ik weet echt veel meer dan zij. Bovendien geschiedenis en oude tijden is mijn specialiteit. Ik lees veel over dingen van vroeger. En kijk documentaires over oude tijden. Ik weet veel en kijk altijd veel naar documentaires over de tweede wereld oorlog. Ik heb er boeken en documentaires over. Ik spreek ook uitstekend Engels, lees het en schrijf het. En Duits ook. Ik doe er niet meer zoveel mee als vroeger. Dus ik ben wel wat stroef geworden erin. Maar ik heb dus geen vrienden. En niemand wil vrienden worden met mij. Ik bedoel echte vrienden. Ik kan niemand bellen. Iedereen heeft zijn eigen leven. Iedereen heeft het druk met werken en andere dingen. Familie ook. Ik voel me eenzaam. Mijn moeder en mijn vader zijn beide overleden. Kort na elkaar. Nog maar kort geleden. Sinds dien voel ik me ook verloren. Mijn moeder was de enige die mij begreep. Bij wie ik echt terecht kon. Mijn moeder had alzheimer. En ik verloor haar langzaam. Er is een tante bij wie ik wel terecht kan. Ze is lief en doet veel voor me. Maar ze heeft dezelfde vooroordelen. Ze denkt ook voor mij. Ik heb ook geen relatie. Ook hetzelfde probleem. Maar ook mannen willen alleen sex met mij. Maar ook er zijn echt geen interessante mannen. Mannen met wie ik dezelfde interesses kan delen. Mannen met wie ik echt kan praten. Er is niemand bij wie ik terecht kan. Niemand luisterd, niemand heeft tijd. Iedereen is alleen met zichzelf bezig. Nichtjes hebben nooit tijd en bellen nooit. Een neef als ik hem tegen kom wil dat ik bij hem kom. Maar niet werkelijk. Ik heb contact met een neef en nicht op facebook. Maar contact. Zij zeggen eigenlijk nooit wat tegen mij. Ik ben degene die iets zegt. Zij zeggen nooit iets terug. Maar 1 persoon op facebook zei iets tegen mij. En was werkelijk aardig tegen me. Maar dat kan niet. Ik heb aan niemand iets. Maar ik moet mijn ei kwijt kunnen. Ik zit tegenwoordig maar alleen thuis. Ik woon wel goed. Ik woon in het centrum. Het is levendig hier. Dat is goed voor mij. Je kunt hier ook wel dingen doen. Naar musea. Er zijn er hier een aantal. En naar Artis. Ik heb een museumkaart. En ik heb een abonnement van Artis. Dus dat scheelt geld. Maar ik ben heel vaak geweest en vond het leuk. Maar niemand die meegaat. Niemand met wie ik er iets over kan zeggen. Ja mijn tante houdt er ook van. En gaat ook wel eens mee. Maar ik wil niet altijd alleen maar met familie iets doen. Ik wil wel eens met mensen omgaan van ongeveer mijn leeftijd. Ik wil zoveel kwijt. Ik wil praten. Ik wil graag discussi�ren. Maar niemand wil dat met mij. Niemand die luisterd. Mensen willen alleen maar bepaalde dingen horen. Naar iets anders willen ze niet weten. Ik vind dat mensen allemaal nogal hetzelfde zijn. Mensen zeggen en doen hetzelfde. Ik ben dol op film en is heel erg belangrijk voor mij. Dat zou ik ook graag willen delen met iemand. En erover praten. Zeggen wat je ervan vind. En of hij/zij het boek heeft gelezen. Hoe de acteurs zijn en de regisseur. Ik houd van moderne films maar ook van oude films. Vooral van oude films. Ik heb veel boeken over film. Ik weet er veel over. En boeken lezen en over boeken praten. Wat de ander van een bepaald boek vind. Dat zou ik echt te gek vinden. Ik heb zoveel te bieden. Maar niemand wil het. Niemand wil het weten. Met mijn tante houd ik maar verder mijn mond weer. Net als met andere. Niemand wil mij echt kennen. Wat ik te zeggen heb wil niemand weten. Dus houd ik altijd maar mijn mond. Ik had wel een gelukkige jeugd. Maar ik had wel altijd het gevoel dat mensen mij wel wilde zien maar niet horen. School is altijd een beproefing geweest. Vooral toen ik naar een speciale school moest. En LOM school. De leraren waren verschrikkelijk. Daar is echt mijn slechte eigenwaarde begonnen. Zij hebben mijn vertrouwen echt heel ernstig beschadigd. Dat ben ik nooit meer te boven gekomen. En ik werd gepest. Maar dat pesten was vooral erg omdat het door de leraren niet erkend werd. En het was mijn schuld. En ik werd alleen maar geplaagd. Zij de leraren waren het die voortduren tegen mij zeiden dat ik altijd als er iets was bij ze terecht kon. En dat ik altijd bij ze terecht kon met wat er ook was. Dat werd mij door hun op het hart gedrukt. Maar als ik dat deed dan waren ze niet thuis. En de reden waarom ik daar was. Begeleiding. LOM staat voor leer en opvoedingsmoeilijkheden. Maar opvoedingsmoeilijkheden dat was bij mij totaal niet aan de orde en daar was ik ook niet op de school voor. Maar dat wilde ze wel steeds aanpraten. Maar die begeleiding dat hebben ze in het hele begin misschien 3 keer gedaan en daarna nooit meer. Vooral rekenen was bij mij een probleem. Taal daar was ik juist heel erg goed in. Altijd al. En lezen ook. Ik kom uit een familie waar lezen heel normaal is. Iedereen leest bij ons. En 1 lerares deed zich voor als vriendin. Maar heeft mij bij alles totaal laten vallen. Alles in mijn leven is altijd moeizaam geweest. Ik heb mijn A en B zwemdiploma's. Maar dat ging ook moeizaam. In 2011 ben ik gediagnosticeerd met autisme PDD-NOS. Dat heeft me niets goeds gebracht integendeel. Ik dacht ik heb eindelijk een naam ik weet wat ik heb. Maar dit geeft mensen nog meer een excuus om mij te zeggen hoe slecht ik ben en hoe ik alles fout doe. Maar een ander is nooit fout en nooit slecht. Mensen kunnen nooit naar zichzelf kijken. Nee alleen ik ben fout altijd. En vooral mensen die mij helemaal niet kennen gaan mij dan altijd wel even zeggen hoe ik in elkaar steek. Ik heb eigenlijk wel altijd het gevoel gehad alsof iedereen mij lastig vond. En sommige familieleden vooral kreeg ik altijd het gevoel van. Daar heb je H. sorry om het oneerbiedig te zeggen de debiel of de dorpsgek. En ik heb ook wel altijd het gevoel gehad dat ik nooit iets mocht zeggen. Het voelde altijd van wij zijn toch goed voor je dus je hebt geen recht om iets te zeggen. Mensen hebben eigenlijk altijd mij de mond gesnoerd. Ik houd altijd mijn mond maar dicht omdat ik nooit het gevoel heb dat ik recht heb ergens op. Vroeger op school altijd werd er gezegd dat ik betweterig was. Ik wist niet eens wat dat was. En dat kwam nooit bij mij op. Maar ook toen zei niemand dat persoonlijk tegen mij. Maar ik heb dat echt nooit begrepen. Ook door de manier waarop. Dat mensen dat dan nooit persoonlijk tegen mij zeiden. Maar het is altijd meteen een feit bij hun. Maar niet een gevoel. En mensen praten er niet over met mij. Maar ik heb juist bij mensen bij iedereen eigenlijk dat zij betweterig zijn. En dat is niet uit de lucht gegrepen. Mensen hebben nooit iets daarover tegen mij gezegd. Ik hoorde dat dan alleen in bepaalde omstandigheden van de leraren. Ineens.Maar ik kon nooit ergens terecht want niemand luisterde ooit naar mij. Nee want alleen ik was altijd slecht of fout. Zelfs het pesten wisten de pesters zo om te draaien dat ik het verdiende. Dat ik slecht en fout was. Omdat o.a. ik betweterig was. De pesters wisten ook niet wat het betekende. Dat werd ook in de mond gelegd door de leraren. Het was gewoon dat de leraren nergens zin in hadden en niet lastig gevallen wilde worden en allen met zichzelf bezig waren. Dit alles zijn geen dingen die opgelost kunnen worden of veranderd. Dan moeten mensen naar zichzelf kunnen kijken en erkennen dat zij fout zijn en dat toegeven. Dan kun je iets veranderen. Maar therapie helpt ook niet. Heb ik gedaan. Slechte ervaringen mee. Mensen willen geen vrienden worden met mij. Ik heb geprobeerd op internet via datingsites en via relatiebemiddelingsbureaus een relatie te vinden. Maar geen leuke of interessante mannen. Nu i.v.m. mijn arbeidsongeschiktheid en de vooroordelen die mensen daarover hebben. Is het onmogelijk om iemand te vinden. Relatie of vriend/in. Mensen zijn ook onwetend hierover. Ik vind mensen echt heel erg oppervlakkig en dom. Dat is ook de reden denk dat ik niet met mensen om kan gaan. Mensen veroordelen mij alleen maar. En zeggen niets. Gaan niet in discussie. En kunnen nooit naar zichzelf kijken. Dus ja ik kom aan ik ben dik aan het worden. Wie is er om mooi voor te zijn. Wie of wat is er om voor op te staan. Wat is er leuk nog aan dit leven. Wat is een reden om voor te leven. Mensen willen me alleen maar altijd veranderen. Mensen willen altijd dat ik precies ben als zij. Dan mogen ze me. Dat was ook op de speciale school. Maar ik laat me nooit veranderen. En dat is wat mensen niet kunnen uitstaan. Het is ook met vakanties met mensen. Het is altijd zo dat we doen wat zij willen. Ze zeggen ook altijd meteen met wat ik wil. Dat wil ik niet. Stom. Onpraktisch. Dat is alleen maar interessant doen. Is gewoon een sjieke manier om te zeggen dat ze het niet leuk vinden en stom vinden. Altijd wat ik leuk vind dat vind een ander altijd stom. Dat is echt zo. Altijd. Mensen doen nooit iets voor mij. Als vrienden. Omdat ik het leuk vind. Dat ze dat dan wel doen voor mij terwijl ze het stom vinden. Nooit. Terwijl ik dat wel doe. En dat ik moet afvallen dan moeten ze me misschien wel. Ten eerste dus dan accepteren mensen me dus alleen als ik slank ben. Ten tweede vroeger was ik mager en slank altijd toen moesten mensen me ook niet. Het is niet dat ik niet moet afvallen maar niet op die manier van alleen dan accepteer ik je. In die situatie dan maar niemand. Ik wil echte vriendschap. Kan iemand mij helpen. Ik denk totaal niet dat ik beter of meer ben. Dat is wat mensen zomaar denken van mij. Dat komt totaal nooit bij mij op. Ik wou dat mensen eens stopte voor mij te denken. En dingen voor mij in te vullen. Mensen vinden dat ik niets zeg. Maar dat gaat ook niet. Want mensen willen alleen een bepaald iets horen. Altijd. Ik kan nooit mezelf zijn met mensen. Dat zou ik willen met mensen mezelf kunnen zijn. Maar ik vind mijn leven niets meer waard. Wat is er echt om voor te leven. Help me. Wie wil er vrienden met me zijn? Echte vrienden. Met wie ik echt kan praten. Alles kan zeggen. En lachen huilen. En ruzie kan maken en weer bijleggen. Dat is wat ik zoek. En vrienden zomaar kan bellen als ik me eenzaam voel. En naar mij toe komt. En me weer een goed gevoel geeft. Help me! Er is geen leven voor mij.

ik ben een meisje van 14 jaar en zit in een moeilijke periode , thuis gaat het niet goed en opschool haal ik alleen maar onvoldoendes en daardoor gaat het thuis weer niet goed en daardoor kan ik me niet goed concentreren opschool.
ik was 2 weken geleden gewoon alles beu en heb geprobeerd men pols door te snijden maar dat is niet zo makkelijk als dat het lijkt. gelukkig heeft niemand het gezien maar een paar vriendinnen wel. ik heb hun alles verteld en ze zijn heel erg geschrokken en hebben een docent ingeschakeld zodat hij me kon helpen. ik heb daar totnutoe 2 gesprekken mee gehad. vorige week in de vakantie heb ik een 2e poging gedaan , ik heb een overdosis paracetamol genomen. even later dacht ik : waar ben ik toch mee bezig? ik heb gelijk men moeder ingeschakeld en het verteld. ze zei dat we meteen naar het ziekenhuis moesten gaan. toen we daar aankwamen stelden ze vragen waarom ik het gedaan had. ik zei dat ik dat zelf niet wist want ik had geen zin in al dat gezeur. ze hebben me een infuus gegeven in men hand. ik zat helemaal te trillen. de kinderarts dacht dat ik het koud houd maarja.. ik kreeg een eigen kamer en moest daar sowieso 1 nacht blijven. ze hebben bloed afgenomen en daarna ben ik gelijk gaan slapen want het was al 11uur s'avonds. de volgende dag toen ik wakker werd kwam er wat bezoek die heel erg geschrokken waren onder andere een hele goede vriendin van me! de kinderarts was langs geweest en 2 spychologen. ik heb ze alles verteld. eerst mocht ik 2 weken niet naar school maar ik ga geen 2 weken thuis zitten vervelen dus ik zei dat ik persee naar school wilde. dat mocht als we een paar afspraken maakten en dat hebben we gedaan. de spychologen belden naar het soort van bedrijf waar hun werken en vertelden wat we hadden besproken. het liefst wouden ze me opnemen in een kliniek maar ik wou dat niet. 1 van de spychologen vertelden dat als ik het nog eens probeer ze me verplicht vast kunnen houden. daar schrok ik erg van...
Naja dit is een soort van mijn verhaal maar nu heb ik een probleem.. ik heb weer zelfmoordneigingen en zelfmoord gedachtes waardoor ik s'nachts niet slaap en juist in slaap val op school en daardoor word ik er weer uitgestuurd en het maakt het allemaal erger.. maar als mijn zelfmoordpoging weer mislukt kunnen ze me vasthouden en dat wil ik niet dus het moet echt lukken dus iemand tips ? dit is misschien beetje raar maar je helpt me dan heel erg!

Ik leef al 10 jaar op de Dominikaanse Republiek en altijd al moeilijk gehad om rond te komen. Mijn ouders hebben mij in het verleden al veel geholpen maar nu kunnen ze het niet meer doen.
Ik heb een dochter van 4 en woon samen met een dominikaanse vrouw die maandelijks minder dan 150 Euro verdient. Ikzelf heb geen inkomen al meer dan een jaar en ik zie het niet meer zitten.
De huur is al 200 euro, melk, electricteit, levensmiddelen. Ik weet het niet meer.
HELP MIJ AUB!!!!

Na drie keer zelfmoordpoging, nog steeds terug bij af. Ik doe heel erg mijn best om het leven aangenaam te vinden. Ik dronk erg veel, ben gestopt, en nu vind ik het nog steeds niet de moeite waard. Met drank had ik een lichtpuntje, in de avond kon ik het allemaal een beetje wegdrinken, dat heb ik nu dus niet meer. Ik vraag iedereen om me heen, hoe ZIJ het allemaal nog leuk en aangenaam vinden, bij alle antwoorden voel ik niets. Het leven is nog somberder geworden nu. Ik loop bij een haptonoom, bij de AA, verslavingszorg, ik doe erg mijn best om toch iets van een glimpje te ervaren dat dit leven zin heeft. Ik voel me niet thuis, ik voel dat ik niet in staat ben om dit leven te leven. BTW, ik slik 2 anti-depressiva, Mirtazapine en Paroxetine, vlak gevoel is resultaat. Geen ups en geen downs.
Ik vind het erg lastig dat ik niet in staat ben, om dit leven gewoon te leven. Ik voel me gehandicapt. Het meest frustrerende is nog, dat ik helemaal geen reden heb om zo een zucht te hebben naar zelfmoord. Ik heb twee volwassen kinderen die van me houden, een man die gek op me is, een super kleinzoontje.Het knaagt en vreet aan me.

Eigelijk heb ik alles wat ik wil. Lieve vriend, 2lieve honden, mooi huis, eigen bedrijf, en een goede inkomsten. Wrm heb ik dan geen zin in het leven. En wrm loop ik al vanaf me 16e met het idee dat ik er uit wil stappen?

ik zie het al lang niet meer zitten Wil er geen einde aan maken maar zie toch soms geen andere uitweg meer, ik kan er met niemand over praten

Hoi,

Ik ben een meisje van 17 en ik voel dat ik verander. Vroeger was ik altijd een lief meisje en ik deed altijd alles voor iedereen. Nu heb ik steeds een woede in me en huil ik soms opeens om niks. Als ik hoor dat mn soort van opa te horen heeft gekregen dat hij dood gaat aan kanker, lijkt het wel alsof het me niks doet. Ik voel me neutraal en nooit echt gelukkig meer. Ik heb 1,5 jaar geleden ook al zelfmoord ideeën gehad en ik ging praten online. Ik heb verder niet echt meer zelfmoord gepland, maar ik ben nooit echt gelukkig geweest daarna. Nu is het hele erge klote gevoel teruggekomen, maar nu nog erger. Wanneer ik denk aan mijn toekomst heb ik er totaal geen zin in, daarom leef ik in het nu. Maar wanneer ik denk aan zelfmoord voel ik me veel rustiger en heb ik niet meer zo'n woede in me. Alsof ik er tevreden mee ben wanneer ik er niet meer ben. Het enige wat me tegenhoud is mijn gezin. Maar dan denk ik; die komen er ook wel weer overheen.

Ik zit vast, opgesloten in mezelf. Ik kan geen kant op. Ik ben vast gezet voor het blok gezet door mijn ouders. Daarom heb ik een heel groot masker opgezet. het is heel slecht maar ik kan niet anders. Ik wil om hulp schreeuwen, maar niemand mag me horen. Als iemand dat hoord wordt ik geslagen of uit het huis geplaatst krijg ik ruzie. Alleen ben ik met mijn sombere gevoelens en enge gedachtes. Ik voel me zo alleen ik kan geen kant op. Mijn ouders hebben mijn wegen geblokkeerd ook de wegen naar hulp, de hulp die ik na mijn opnamens weer nodig heb. Ik zit opgesloten in mijn kamer. Door werkeloosheid van mijn vader moeten we altijd zuinig zijn en kunnen we alleen maar thuis zitten. In een huis wonen waar ik me niet veilig voel. In mijn kamer word ingebroken papieren gelezen,mijn privacy is weg. Ik kan mezelf niet meer zijn. Alle wegen zijn geblokkeerd ik voel me nergens fijn ik zie geen weg meer en mijn wens word sterker om helemaal weg te zijn.

Dag beste mensen,
na het leven van al deze aangrijpende verhalen wou ik toch even iets kwijt.
Ik vind het echt moedig dat jullie jullie gevoelens hier kwijt kunnen. als je niemand anders hebt om er eens over te praten.
maar je moet weten ik heb ook nog erg ver gezeten en mij 2 maal laten opnemen in een psychiatrische ziekenhuis, suicide poging ondergaan,.. ik voelde me ook echt niet goed. ik zat er voor aanranding vele verliezen gekend in mijn leven (papa, nonkel, meme, een vriend , vriendin) en dan nog eens de familie van papa die overleden is die mij het leven echt moeilijk maakt.. mij verwijt en dreigt ..
maar nu na een jaar ben ik o zo blij dat ik er nog ben. Ik ben namelijk begonnen met de opleiding verpleegkunde. (ik zit in mijn 2de jaar)
Ik kan andere mensen helpen die problemen hebben. En ja het voelt echt fantastisch! ze terug beter maken, terug doen lachen, ze kunnen eens hun hart luchten tegen mij..
Dus voor elk van jullie is er zeker een uitweg!! Nu is het meschien even moeilijk , maar dat gaat zeker voorbij.. geloof me! ik had het ook nooit gedacht als ik in een depressie zat , maar toch is het zo!
Iedereen moet nog zoveel van jullie leren!
Ze hebben jullie nodig lieve mensen!
en laat je aub helpen zoals ik deed in mijn moeilijke periode.Het heeft mij echt geholpen tot welk vrolijk mens ik nu ben geworden! Ik heb er zeker geen spijt van dat ik in behandeling ben geweest! Ik raad het iedereen aan! Vecht voor jullie toekomst!
Ik denk aan jullie!