Levensverhalen (pagina 331)

ik was altijd een sportieve vrouw aktief, sociaal noem maar op en had met mijn man een bloeiende zaak opgebouwd met veel plezier, echter door verkeerde hoge bloeddrukmedicijnen van een cardioloog kreeg ik een ernstig natriumtekort zij hebben mij met zakken zoutoplossing volgespoten toen begon de ellende, ik liep nl al 15 jaar hard marathons new york noem maar op lopen was mijn passie en kon mijn energie daar in kwijt, na de verkeerde tabletten die zouten afvoerden en als je hard loopt drink je ook water werd ik verward in mijn hoofd ik gaf dit aan aan bij de desbetreffende cardioloog die als antwoord gaf neem maar een lorzepam wanneer schrift een cardioloog lorezepam u berijpt het al de ellende begon toen pas goed ik raakte depressief raakte mijn man kwijt vanaf het begin had ik een goede dag , daarna slechte dag geen probleem vond de psychiater die inmiddels naar rotterdam was gegaan ik schrijf wat voor en dan moet het goed gaan nu dat dacht u hier volgde een delerium op waar de honden geen brood van lusten ik vocht mij terug en ging op mijn zelf wonen wel bleef de ene dag goed de andere dag opgejaagd weer naar een andere psychiater die schreef weer wat voor dat is 9 maanden goed gegaan ik was erweer totdat ik merke het lijkt wel of genoemde pillen niet meer helpen de spanning zat in mijn lijf dat kon niet vlgs genoemde arts het was het staarje van de depressie echter ik ben niet depressief en ben dat nog steeds niet vervolgens ben ik naar een natuur arts gegaan die in een keer vertelde de spanning is in je lijf geslagen hier is wat anders aan de hand nu ben ik naar een proffessor in groningen in het umc geweest die binnen 10 minuten zag wat er aan de hand was nu naar 4 jaar zoeken het natriumtekort en het toedienen van de zakken zoutoplossing hebben verorzaakt dat ik een niet aangeboren hersenletsel heb opgelopen die genoemd wordt centraal pontiene myelinolyse of wel het ziektebeeld dat hoort thuis bij mensen die aan de drank zijn echter dat ben ik niet mijn wereld en v van mijn man , gezin is ingestort de proff. had er maar 10 minuten voor nodig u begrijpt dat ik veel vrienden heb verloren die mij voor gek hebben verklaard noem maar op sporten kan ik niet meer laatstaan nog werken voel mij eenzaam en nu is niemand thuis en moet de proff. kijken of hij mij nog een beetje kan helpen ik ben verbitterd dat er zulke medische misers zijn gemaakt ik ben mijn man kwijtgeraakt op een wijze wat niet had gehoeven graag wilde ik even mijn v verheeel kwijt het lijkt wel eenjanssen steur verhaal ik hebeen trauma opgelopen en kan alleen nog maar huilen van verdriet het is dat ik voor mijzelf ben opgekomen anders was ik ik in een psychiatrisch kliniek opgenomen waar ik niet thuishoor vertrouwende u hiermede voldoende geinformeerd hebben verblijf ik met vriendelijke groeten y

Hoi,

Waarom deze gedachten bij me opkomen om mezelf van het leven te brengen is het volgende. 8 maanden geleden heb ik met kleine meid van 3 jaar verloren aan kanker. Tussen haar vader en mij is het dan ook afgesprongen. We gingen beiden anders om met het verdriet. Ik weet wel dat ik haar niets bewijs met mezelf van het leven te brengen. Maar moet ik dan deze pijn men hele leven blijven dragen? Misschien als ik mezelf ombreng, zie ik haar terug... Misschien...

Ik ben isabbella (niet mijn echte naam) ben 15 jaar word binnenkort 16. Zit op het vmbo-tl. Ik ben depressief en ik heb een sociaal fobie. Ik ben een lelijk eendje heb nog nooit een vriendje gehad.

Het begon allemaal toen ik heftige ruzies kreeg thuis met mijn moeder. Het ging over school dat ik niet mijn best deed (dat was ook zo). Daar reageerde ik hondsbrutaal op en dan sloeg ze me ook met de riem, verlengsnoer, moest onder de koude douche allemaal van dat soort dingen. Me leven kon niet beter toen Ik in groep 5 zat werd gepest ik huilde bijna elke dag dat duurde tot eind groep 7. Ik ben daardoor gevoeliger geworden.Ik heb sinds ong. Me 8-10de jaar heb ik zelfmoord gedachten, het ging zelfs zover dat ik midden in de nacht ben opgestaan en een mes had gepakt en tegen me borst heb aangehouden.Ik dacht bij mij zelf als je het nu doet ben je er vanaf, het doet eventjes ben, maar ik kon het niet vanwege mijn oom. Ik schreef een aantal zelfmoordbrieven om zo me gevoelens te uiten. Het liefst wilde ik gewoon dood weg van de wereld, de pijn, de ruzies en het gezeur over school. In de eerste dacht ik : Nieuw begin, niemand kent me ,nieuwe ik. Ging compledig mis ik had me boekbespreking ik was zo zenuwwachtig, ik stotterde, ik voelde me een misslukking. Iedereen lachte me uit zelfs me vriendinnen (1tje ni) ik huilde en ik vroeg of ik mochte stoppen, maar de docente zei:' ga maar door.' Het was de ergste 8 min. Van me leven.

Dit is niet alles ik heb nog veel meer meegemaakt, maar heb het wel gehad. Na mijn eind examens van dit schooljaar ga ik weg (dood). Ik ben mijn leven zat (in mijn moeders ogen zal ik toch nooit volmaakt zijn) ik voel me ongewaardeerd thuis. Me moeder zei vandaag zelfs niemand doet iets voor jou, alleen maar voor je zus. Dat doet me zo'n pijn, dat wilt ze juist. Ik wil hier weg, maar ik durf het niet ik ga eind juni hier weg. Omdat ik me hier alleen voel, niemand die me begrijp en ik wil onzichtbaar zijn. Ik vind het alleen zo erg voor mijn oom, hij deedt alles voor me, hij nam het voor me op als ik ruzie had. Mijn lieve oom zal ik nooit vergeten

Ik heb het gevoel dat ik nergens thuis hoor
ik heb het gevoel dat niemand bij me past
ik heb het gevoel dat de wereld naar de klote gaat
ik heb het gevoel dat ik depressief ben
ik heb het gevoel da ik geen nut heb
ik heb het gevoel dat ik over een aantal jaar niet meer besta
ik heb het gevoel dat ik dan zelfmoord heb gepleegd.

Hoi,

Ik woon nu bijna 4 jaar samen, ik ben het huis uit gegaan toen ik 18 was omdat het altijd ruzie was. Ik was daar gewoon het slaafje en deed ik het niet goed, brak de hel los.

Sinds ik samenwoon is het alleen maar vechten met mijzelf. Ik ben bezig met een voltijdopleiding, hierbij werk ik zo'n 20 uur in de week (al 3 en een half jaar) waarbij ik in de schoolvakanties soms ook 40 uur per week werk. Dit omdat we het anders financieel gewoon niet rondkrijgen, ik weet gewoon niet hoe ik het anders moet doen. Lenen wil ik niet: zorgt alleen maar voor problemen. De enige lening die ik heb staat bij mijn ouders voor mijn rijbewijs.

Ik ben nu op een punt aangekomen dat het gewoon 'op' is. Ik kan niet meer, ik heb geen energie en puf meer om verder te gaan. De opleiding duurt nog zo'n driekwart jaar. Als ik dat overleef ben ik er... maar: ik heb geen puf meer om het af te ronden. Ik wil er gewoon mee stoppen. en dan komt dat schuldgevoel naar mijn vriend en familie: hoe kan ik stoppen terwijl zij zo enorm trots zijn hoe ik vecht. Blijkbaar ben ik nog niet kapot genoeg aan het gaan dat ze maar zo blijven pushen. HEt lijkt wel of niemand mij begrijpt. Alsof ik alleen tegen een enorme muur aan het opboksen ben en dat dit me niet meer lukt. Ik kan gewoon echt niet meer. Het is alsof ik al drie jaar lang met 50 stenen op mijn rug rondloop. Terwijl ik er maar 10 kan houden. De automatische piloot is jaren aangeweest, maar de batterijen zijn nu leeg.
Ik ben de zin in het leven verloren, ik zie het nut er niet van in om door te vechten.

hallo ik ga hier mijn hart leeg storten,Ik ben een gescheiden man 2 huwelijken achter de rug door alle 2 de exen bedonderd financieel en door vreemd gaan(niet door mij),3 dochters de oudste 20 jaar heeft me gedumpt 6 maanden geleden,ik had haar al 12 jaar niet meer gezien door dat mijn ouders mij het kind hadden afgenomen in 1992.ik heb haar 4 maanden mogen verzorgen,ik ben toen door een hel gegaan van af die tijd ben ik afgekeurd ik was pas 24.,!.14 jaar gesmeekt om haar te zien,altijd zei mijn moeder nee, het mag niet...ik ben toen met zelfmoord neigingen naar het spoor gelopen en ben op het spoor gaan zitten,de trein kwam er aan toeterend, ik zag mijn dochter in mijn hoofd papa doe het niet..,! ben toen snel opgestaan en aan de kant gegaan,het scheelde een haartje of ik was er die dag niet meer geweest.
ik ben in 2000 maar begonnen aan een nieuwe relatie, ze had al 3 kinderen van 3 andere kerels,een zat in het tehuis ,en ze had schulden tot het verrekt,ze woonde in Maastricht (banruwe) dit was mijn grootste fout van mijn leven....het heeft 12 jaar geduurd in 2006 19december getrouwd, 3 jaar daarna gescheiden vechtscheiding.2 kinderen erbij 2 dochtertjes een nu 7 jaar en de jongste word 5.ik heb ze nu 2 jaar niet meer gezien mijn ex houd alles tegen bjz en de RVK doen niks, ik vecht en ik vecht, ik zit aan de medicijnen, ik slaap amper iedere dag sta ik kapot op,met de vraag waarom sta ik nog op voor wie en voor wat.ik ben alles kwijt heb niemand meer om van te houden of te knuffelen ,ik voel mij iedere dag zo alleen, ik heb wel een vriendin om mee te praten maar daar schijn ik ook niks aan te hebben gaat al een paar maanden zeer stroef ze komt niet bij mij op bezoek ik moet wel naar haar ,dus niet, ik heb besloten weg te blijven.
mijn oudste dochter heb ik het vorig jaar bij mij gehad na dat ik van mijn 2e huwelijk af was,ik woonde op een klein kamertje in Geleen,voor anderhalf jaar ik heb mijn dochter toen een e-mail gestuurd(door te zoeken op internet)en op Hyves toen gevonden..ik heb mijn ouders weer gesproken ze is toen bij mij op bezoek geweest.ik ben toen verhuist naar een flat.om dat ik dacht dat ik mijn jongste 2 dochtertjes weer zou zien (was een eis van BJZ). mijn oudste dochter wou bij mij in trekken maar ik had geen plaats ik heb maar een slaap kamer ,ik heb het toen toch maar gedaan ik ben maar op de bank gaan slapen en zij kreeg mijn slaapkamer. dat goed gegaan voor 9 maanden tot dat ik er achterkwam dat ze mij AL die tijd voor aan het liegen was ze heeft zeker 50 dagen gespijbeld,ging gewoon weg op haar stageplaats en vertelde mij andere dingen dan tegen haar baas.ik heb haar daar in die 9maanden 3keer voor aan gesproken,ik voelde dat er iets niet klopte,de 3e keer heb ik haar flink de waarheid gezegd ben ik daar alleen maar goed voor.,..ze bleef aan de gang, het UWV kwam er achter en ze moest weer weg terug naar oma.(mijn moeder). ze is nog een paar keer langs gekomen samen met mijn moeder.tot de dag aan brak dat ik niks meer van haar hoorde.ik mag geen contact zoeken met haar mijn moeder krijg ik ook geen contact mee ze laat gewoon niks van haar horen als ik een kaart stuur met de vraag waarom.?.
ik ben dus alles wat mij lief is kwijt door het gesteuks van iedereen ik kan echt niemand meer vertrouwen van de instanties,zelfs je eigen vlees en bloed beliegt me,wie blijf er dan nog over.,?ik had een account bij YouTube 2jaar er was geen een die iets achterliet,op al die media,s geen reacties,ik snap er geen zak meer van ,ik stink niet ,ben niet lelijk vind ik...het is altijd opgeruimd bij mij thuis,ik heb humor want anders zak ik weg,sta altijd klaar voor de mede mens,ook al kan ik u niet ik help als ik het kan,(auto aan duwen,fiets maken egaal wat het is),en -NOG loopt iedereen bij mij weg,wat moet ik dan nog hier,niks houd me hier.maar ik heb de ballen niet om me zelf wat aan te doen.dus ik dobber maar met de stroming mee zie wel waar het eindigt.
voor iedereen die het moeilijk heeft .je kan water niet duwen.......

PS voor han op 7-1-2013 ik wil best met je praten maar ik kan je niet vinden bij het forum.en e-mails mogen hier niet..jammer ik voel met je mee ik heb ook op de lom gezeten,...

Ik wacht tot dat de pijn te veel word.

Oma onder kritieke toestand in het ziekenhuis waar ik een hele goede band mee heb. Mijn ouders zijn al 12 jaar geleden gescheiden maar hebben nog steeds zo veel ruzie met elkaar. Momenteel speelt er een rechtszaak tussen die twee. Dit levert veel spanning op. Bovendien is mijn hele lieve Vlaamse Reus overleden. Ik haat school, vind het saai, voel me een gevangene en word gek. Ik ben deze zomer verhuisd en ik mis het oude huis en de oude buurt heel erg echt niet normaal! Ik voel me hier totaal niet thuis en dat doet pijn. Er is veel ruzie thuis tussen mijn broers, zussen en ouders.

Hey ik ben melany, ik ben 14 jaar oud en woon in nederland. Ik word dagelijks uitgescholden en bedreigd, gewoon omdat ik zo’n grote ‘hoer’ ben. Ik kan niet normaal over straat lopen zonder vies aangekeken te worden. Door meerdere roddels kan ik m’n oude leven niet meer lijden.. Vrienden hebben me laten vallen, er worden vreselijke dingen over me gezegd, en ik kan er niks tegen doen.. Ik zie maar hoe de roddels erger en erger worden. Hoe moeilijker en moeilijker het word om door te kunnen gaan. Ik heb nu langere tijd een depressie, waardoor ik de mensen die nog belangrijk voor me waren verwaarloosde. ‘Het kan altijd erger’ zeggen ze, totdat je voelt wat ik voel. Je hebt geen idee hoe het is om elke dag wakker te worden met de gedachten was ik maar nooit geboren. Hoe het is om elke dag met tegenzin naar buiten te gaan & te kijken hoe je vrienden gewoon verder leven zonder je. Altijd het gevoel hebben dat je niks betekend en nooit iets goed doet, alsof alles jou fout is. Elke dag maar die lach op je gezicht houden, zonder dat iemand weet dat er wat aan de hand is. Elke dag herrinert te worden aan de fouten die je jaren geleden gemaakt hebt.. I can’t do this anymore.

Ik vind het heel moeilijk om dit goed op te schrijven.
Ik ben een intelligente, mooie vrouw. Ik weet veel. Ik kan over van alles meepraten. Ik heb 7 jaar van 1992 tot en met 1999 gewerkt als administratief medewerker. In 1986 en in 1988 heb ik gewerkt. Vrijwilligerswerk en een zomerbaantje. Sinds 2002 ben ik geheel arbeidsongeschikt. Ik ben officieel arbeidsongeschikt via de UWV. Ik had zo graag willen werken. Ik was echt heel erg ambitieus. Ik heb altijd zo veel plannen en idee�n gehad. Maar mijn plezier en ambitie is langzaam verdwenen. Omdat altijd alles mislukte. Ik kan bijvoorbeeld maar ��n taak echt goed doen. Ik deed altijd van dat duizendpoot werk. Ik kan niet van alles tegelijk doen. Dat geld voor alles bij mij. Maar het zeggen alleen al begrijpen mensen niet en vinden mensen raar. Tegenwoordig moet je ook zoveel doen. Je moet steeds meer doen. En wat mensen ook niet begrijpen en niet willen aannemen dat dit niet tijdelijk of van voorbij gaande aard is. Dit is een gegeven een feit. Het is gewoon zo. Ik kan ook niet zelfstandig werken. Ik heb altijd begeleiding nodig. En dat is niet mogelijk. Dus werken is niet mogelijk voor mij. Ik heb echt alles er aan gedaan. En dat geloven mensen niet. Mensen denken dat ik zomaar wat zeg ofz. Ik ben hier jaren mee bezig geweest. Maar wat ook erbij kwam was niemand luisterde ooit naar me. Wat ik zei over mijn beperkingen. Het enige altijd wat er gezegd werd was dat ik moest werken. En dus moest ik ook liegen de dingen mooier maken dan het was. En zo heb ik jaren moeten door modderen. Het heeft ook jaren geduurd om arbeidsongeschikt verklaard te worden. Het ging echt heel erg moeizaam. Maar doordat ik arbeidsongeschikt ben en dat is het ergste van alles. Niemand wil me i.v.m. vooroordelen. Niemand wil me leren kennen. NIemand kijkt verder. Niemand heeft echt interesse in mij. Niemand gelooft me als ik dit zeg. Maar het is letterlijk zo. Ik heb ook geen enkele vriend of vriendin. En dat vind ik het ergste. Ik kan met niemand praten. Iedereen denkt alleen maar voor mij en vult voor mij in wat ik bedoel, vind of voel. Niemand praat echt met me. Niemand zegt zijn gevoel. Ik zal een voorbeeld noemen. Ik zeg bijvoorbeeld "iedereen in mijn familie heeft boekenkasten vol met boeken". Ik zit er op te wachten dat er iets gezegd wordt. Maar er komt totaal niets. Maar wat ik niet weet is dat mensen vinden dat ik beter ben of meer dan zij. Dat bedoel ik met dat mensen voor mij denken. En dat mensen mij helemaal niet kennen. Want dat denk ik totaal niet. Dat komt helemaal niet bij mij op. Maar ik zeg het met een reden. Ik wil iets uitlokken. Waarom is dit allemaal? Omdat ze onzeker zijn. Maar i.p.v. te zeggen "dat vind ik niet leuk dat je dat zegt"of "dat je dat zegt geeft mij een gevoel alsof jij je beter of meer voelt dan mij". Kijk daar kan ik alles mee. Dat zegt alles. Dat maakt alles duidelijk. Ten eerste zegt die persoon zijn/haar gevoel. Wat haar/hem dwars zit. Daar zouden we dan over kunnen praten. Maar die persoon gaat voor mij invullen wat ik bedoel of vind of voel. Zonder iets te zeggen. En wat zij denken dat is een feit. En bovendien zit diegene iets dwars over mij wat ik totaal niet weet of begrijp. En ik weet niet wat diegene over mij denkt. Ja ineens na jaren als dan de bom barst. En dan kan ik het niet meer serieus nemen. En wat ook nog zo is. I.v.m. het feit dat ik arbeidsongeschikt ben gaat iedereen er vanuit dat ik dom ben. Voor die mensen is het een feit. Het staat vast. En ik heb niets in te brengen. Ik word niet voor vol aangezien. Ik word nergens bij betrokken. Dat is al duidelijk met dat niets zeggen. Mensen praten nergens met me over. En vaak wordt er gezegd "dat weet jij toch niet daar ben je veel te jong voor". Als iets onzin is dan is dat het wel. Ik weet echt veel meer dan zij. Bovendien geschiedenis en oude tijden is mijn specialiteit. Ik lees veel over dingen van vroeger. En kijk documentaires over oude tijden. Ik weet veel en kijk altijd veel naar documentaires over de tweede wereld oorlog. Ik heb er boeken en documentaires over. Ik spreek ook uitstekend Engels, lees het en schrijf het. En Duits ook. Ik doe er niet meer zoveel mee als vroeger. Dus ik ben wel wat stroef geworden erin. Maar ik heb dus geen vrienden. En niemand wil vrienden worden met mij. Ik bedoel echte vrienden. Ik kan niemand bellen. Iedereen heeft zijn eigen leven. Iedereen heeft het druk met werken en andere dingen. Familie ook. Ik voel me eenzaam. Mijn moeder en mijn vader zijn beide overleden. Kort na elkaar. Nog maar kort geleden. Sinds dien voel ik me ook verloren. Mijn moeder was de enige die mij begreep. Bij wie ik echt terecht kon. Mijn moeder had alzheimer. En ik verloor haar langzaam. Er is een tante bij wie ik wel terecht kan. Ze is lief en doet veel voor me. Maar ze heeft dezelfde vooroordelen. Ze denkt ook voor mij. Ik heb ook geen relatie. Ook hetzelfde probleem. Maar ook mannen willen alleen sex met mij. Maar ook er zijn echt geen interessante mannen. Mannen met wie ik dezelfde interesses kan delen. Mannen met wie ik echt kan praten. Er is niemand bij wie ik terecht kan. Niemand luisterd, niemand heeft tijd. Iedereen is alleen met zichzelf bezig. Nichtjes hebben nooit tijd en bellen nooit. Een neef als ik hem tegen kom wil dat ik bij hem kom. Maar niet werkelijk. Ik heb contact met een neef en nicht op facebook. Maar contact. Zij zeggen eigenlijk nooit wat tegen mij. Ik ben degene die iets zegt. Zij zeggen nooit iets terug. Maar 1 persoon op facebook zei iets tegen mij. En was werkelijk aardig tegen me. Maar dat kan niet. Ik heb aan niemand iets. Maar ik moet mijn ei kwijt kunnen. Ik zit tegenwoordig maar alleen thuis. Ik woon wel goed. Ik woon in het centrum. Het is levendig hier. Dat is goed voor mij. Je kunt hier ook wel dingen doen. Naar musea. Er zijn er hier een aantal. En naar Artis. Ik heb een museumkaart. En ik heb een abonnement van Artis. Dus dat scheelt geld. Maar ik ben heel vaak geweest en vond het leuk. Maar niemand die meegaat. Niemand met wie ik er iets over kan zeggen. Ja mijn tante houdt er ook van. En gaat ook wel eens mee. Maar ik wil niet altijd alleen maar met familie iets doen. Ik wil wel eens met mensen omgaan van ongeveer mijn leeftijd. Ik wil zoveel kwijt. Ik wil praten. Ik wil graag discussi�ren. Maar niemand wil dat met mij. Niemand die luisterd. Mensen willen alleen maar bepaalde dingen horen. Naar iets anders willen ze niet weten. Ik vind dat mensen allemaal nogal hetzelfde zijn. Mensen zeggen en doen hetzelfde. Ik ben dol op film en is heel erg belangrijk voor mij. Dat zou ik ook graag willen delen met iemand. En erover praten. Zeggen wat je ervan vind. En of hij/zij het boek heeft gelezen. Hoe de acteurs zijn en de regisseur. Ik houd van moderne films maar ook van oude films. Vooral van oude films. Ik heb veel boeken over film. Ik weet er veel over. En boeken lezen en over boeken praten. Wat de ander van een bepaald boek vind. Dat zou ik echt te gek vinden. Ik heb zoveel te bieden. Maar niemand wil het. Niemand wil het weten. Met mijn tante houd ik maar verder mijn mond weer. Net als met andere. Niemand wil mij echt kennen. Wat ik te zeggen heb wil niemand weten. Dus houd ik altijd maar mijn mond. Ik had wel een gelukkige jeugd. Maar ik had wel altijd het gevoel dat mensen mij wel wilde zien maar niet horen. School is altijd een beproefing geweest. Vooral toen ik naar een speciale school moest. En LOM school. De leraren waren verschrikkelijk. Daar is echt mijn slechte eigenwaarde begonnen. Zij hebben mijn vertrouwen echt heel ernstig beschadigd. Dat ben ik nooit meer te boven gekomen. En ik werd gepest. Maar dat pesten was vooral erg omdat het door de leraren niet erkend werd. En het was mijn schuld. En ik werd alleen maar geplaagd. Zij de leraren waren het die voortduren tegen mij zeiden dat ik altijd als er iets was bij ze terecht kon. En dat ik altijd bij ze terecht kon met wat er ook was. Dat werd mij door hun op het hart gedrukt. Maar als ik dat deed dan waren ze niet thuis. En de reden waarom ik daar was. Begeleiding. LOM staat voor leer en opvoedingsmoeilijkheden. Maar opvoedingsmoeilijkheden dat was bij mij totaal niet aan de orde en daar was ik ook niet op de school voor. Maar dat wilde ze wel steeds aanpraten. Maar die begeleiding dat hebben ze in het hele begin misschien 3 keer gedaan en daarna nooit meer. Vooral rekenen was bij mij een probleem. Taal daar was ik juist heel erg goed in. Altijd al. En lezen ook. Ik kom uit een familie waar lezen heel normaal is. Iedereen leest bij ons. En 1 lerares deed zich voor als vriendin. Maar heeft mij bij alles totaal laten vallen. Alles in mijn leven is altijd moeizaam geweest. Ik heb mijn A en B zwemdiploma's. Maar dat ging ook moeizaam. In 2011 ben ik gediagnosticeerd met autisme PDD-NOS. Dat heeft me niets goeds gebracht integendeel. Ik dacht ik heb eindelijk een naam ik weet wat ik heb. Maar dit geeft mensen nog meer een excuus om mij te zeggen hoe slecht ik ben en hoe ik alles fout doe. Maar een ander is nooit fout en nooit slecht. Mensen kunnen nooit naar zichzelf kijken. Nee alleen ik ben fout altijd. En vooral mensen die mij helemaal niet kennen gaan mij dan altijd wel even zeggen hoe ik in elkaar steek. Ik heb eigenlijk wel altijd het gevoel gehad alsof iedereen mij lastig vond. En sommige familieleden vooral kreeg ik altijd het gevoel van. Daar heb je H. sorry om het oneerbiedig te zeggen de debiel of de dorpsgek. En ik heb ook wel altijd het gevoel gehad dat ik nooit iets mocht zeggen. Het voelde altijd van wij zijn toch goed voor je dus je hebt geen recht om iets te zeggen. Mensen hebben eigenlijk altijd mij de mond gesnoerd. Ik houd altijd mijn mond maar dicht omdat ik nooit het gevoel heb dat ik recht heb ergens op. Vroeger op school altijd werd er gezegd dat ik betweterig was. Ik wist niet eens wat dat was. En dat kwam nooit bij mij op. Maar ook toen zei niemand dat persoonlijk tegen mij. Maar ik heb dat echt nooit begrepen. Ook door de manier waarop. Dat mensen dat dan nooit persoonlijk tegen mij zeiden. Maar het is altijd meteen een feit bij hun. Maar niet een gevoel. En mensen praten er niet over met mij. Maar ik heb juist bij mensen bij iedereen eigenlijk dat zij betweterig zijn. En dat is niet uit de lucht gegrepen. Mensen hebben nooit iets daarover tegen mij gezegd. Ik hoorde dat dan alleen in bepaalde omstandigheden van de leraren. Ineens.Maar ik kon nooit ergens terecht want niemand luisterde ooit naar mij. Nee want alleen ik was altijd slecht of fout. Zelfs het pesten wisten de pesters zo om te draaien dat ik het verdiende. Dat ik slecht en fout was. Omdat o.a. ik betweterig was. De pesters wisten ook niet wat het betekende. Dat werd ook in de mond gelegd door de leraren. Het was gewoon dat de leraren nergens zin in hadden en niet lastig gevallen wilde worden en allen met zichzelf bezig waren. Dit alles zijn geen dingen die opgelost kunnen worden of veranderd. Dan moeten mensen naar zichzelf kunnen kijken en erkennen dat zij fout zijn en dat toegeven. Dan kun je iets veranderen. Maar therapie helpt ook niet. Heb ik gedaan. Slechte ervaringen mee. Mensen willen geen vrienden worden met mij. Ik heb geprobeerd op internet via datingsites en via relatiebemiddelingsbureaus een relatie te vinden. Maar geen leuke of interessante mannen. Nu i.v.m. mijn arbeidsongeschiktheid en de vooroordelen die mensen daarover hebben. Is het onmogelijk om iemand te vinden. Relatie of vriend/in. Mensen zijn ook onwetend hierover. Ik vind mensen echt heel erg oppervlakkig en dom. Dat is ook de reden denk dat ik niet met mensen om kan gaan. Mensen veroordelen mij alleen maar. En zeggen niets. Gaan niet in discussie. En kunnen nooit naar zichzelf kijken. Dus ja ik kom aan ik ben dik aan het worden. Wie is er om mooi voor te zijn. Wie of wat is er om voor op te staan. Wat is er leuk nog aan dit leven. Wat is een reden om voor te leven. Mensen willen me alleen maar altijd veranderen. Mensen willen altijd dat ik precies ben als zij. Dan mogen ze me. Dat was ook op de speciale school. Maar ik laat me nooit veranderen. En dat is wat mensen niet kunnen uitstaan. Het is ook met vakanties met mensen. Het is altijd zo dat we doen wat zij willen. Ze zeggen ook altijd meteen met wat ik wil. Dat wil ik niet. Stom. Onpraktisch. Dat is alleen maar interessant doen. Is gewoon een sjieke manier om te zeggen dat ze het niet leuk vinden en stom vinden. Altijd wat ik leuk vind dat vind een ander altijd stom. Dat is echt zo. Altijd. Mensen doen nooit iets voor mij. Als vrienden. Omdat ik het leuk vind. Dat ze dat dan wel doen voor mij terwijl ze het stom vinden. Nooit. Terwijl ik dat wel doe. En dat ik moet afvallen dan moeten ze me misschien wel. Ten eerste dus dan accepteren mensen me dus alleen als ik slank ben. Ten tweede vroeger was ik mager en slank altijd toen moesten mensen me ook niet. Het is niet dat ik niet moet afvallen maar niet op die manier van alleen dan accepteer ik je. In die situatie dan maar niemand. Ik wil echte vriendschap. Kan iemand mij helpen. Ik denk totaal niet dat ik beter of meer ben. Dat is wat mensen zomaar denken van mij. Dat komt totaal nooit bij mij op. Ik wou dat mensen eens stopte voor mij te denken. En dingen voor mij in te vullen. Mensen vinden dat ik niets zeg. Maar dat gaat ook niet. Want mensen willen alleen een bepaald iets horen. Altijd. Ik kan nooit mezelf zijn met mensen. Dat zou ik willen met mensen mezelf kunnen zijn. Maar ik vind mijn leven niets meer waard. Wat is er echt om voor te leven. Help me. Wie wil er vrienden met me zijn? Echte vrienden. Met wie ik echt kan praten. Alles kan zeggen. En lachen huilen. En ruzie kan maken en weer bijleggen. Dat is wat ik zoek. En vrienden zomaar kan bellen als ik me eenzaam voel. En naar mij toe komt. En me weer een goed gevoel geeft. Help me! Er is geen leven voor mij.