Levensverhalen (pagina 330)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

gedachten..

Ik vind het vreemd.

Ik heb al van men 19de zelfmoord gedachten...
Soms schrijf ik alles op... Agenda, blaadje, eender wat zo dat ik die gevoelens kwijt ben...

Wat eerder zo makkelijk lijkt, lijkt zo verdomd moeilijk nu...
Elke dag bekijk ik mijn herinneringen van wat deed ik zo fout?
Heb soms zo hard het gevoel dak ik gewoon rond loop zonder eendere betekenis, vaak denken ze zullen me toch al na een maand vergeten... Of ze komen binnen de dag toch al jagen op men spullen.
Ik ben dik... Althans comentaar door anderen maken me dik. Zelfs enkele geven altijd comentaar. Geven zelfs box van 50 euro om aftevallen.
Kunne die niet gewoon van me houden?
Ben jaren lang gepest geweest. Uitgelachen!!!
Ik mis echte vrienden, vrienden die gewoon met me willen afspreken zonder dat ik iets moet doen voor hun :( ik wil gewoon eens hard uithuilen, goed vast genomen worden!

Wil zo graag enkele dromen waarmaken! Schoonheidssalon open doen! Welness open houden! Maar dan krijgt ge Ne klets tegen u hoofd! Ge zyt te dom, of te dik! Wilde opnieuw naar school, dan spreekt u eigen thuis slecht over u! :'( heeft me zoveel pijn gedaan:(
Elke avond hopen dat ge u ogen niet meer hoeft open te doen. Dat ge mee mag naar een plek zonder egoïsme!
Maar toch moet ge elke dag die strijd aan... Elke dag opnieuw afvragen of het pijn zou doen moest ge ergens van zou springen.. of hoge snelheid tegen een boom!... Maar dan denk ik" dan zit mijn familie in de shit door een auto dat niet afbetaald is... Of stel nu dak toch nie dood ben! En eeuwig in een rolstoel zit...
Relaties die niet lukken. Zal mijn schuld zijn althans zeggen anderen altijd.
Ik heb geen kinderen. Dus niets dat op me wacht...
Dus niet belangrijk.
Misschien verhuizen naar een andere omgeving. Maar hier heb ik geen geld voor...
Ik weet niet waar te beginnen. Niemand wilt zien dat ik hulp nodig heb.. ookal geef ik meerdere signalen
Moet altijd fake lachen... En het doet zon pijn.
Het enige dat me op de been houdt is anderen hun verhalen, want ik ben niet alleen
Maar karma mag nu eens aan mijn kant staan en aan anderen die ook verdriet hebben!
Datum:
11-01-2013
Naam:
meisje
Leeftijd:
21
Provincie:
België

...

Ik ben al mijn hele leven een buitenbeentje. Jaar na jaar laten de mensen waarvan ik dacht dat ze m'n vrienden waren me in de steek. Op school heb ik echt superveel stress, ik zit in 4Vwo en mijn ouders vinden dat ik alleen maar zevens en achten moet halen. Ik heb gewoon nooit een moment rust, op mijn sport zetten ze me ook constant onderdruk, ik heb altijd ruzie en ik kan het gwn niet meer aan. Mijn ouders laten me niets zelf regelen en gaan paranoia doen om alles. Ik kan ze af en toe niet verdragen. In de eerste en tweede klas werd ik buitengesloten door me klas, altijd als er groepjes werden gemaakt bleef ik als enige over. I can't take it any longer
Datum:
11-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

4 jaar lang verkeerd circuit ingedrukt

ik was altijd een sportieve vrouw aktief, sociaal noem maar op en had met mijn man een bloeiende zaak opgebouwd met veel plezier, echter door verkeerde hoge bloeddrukmedicijnen van een cardioloog kreeg ik een ernstig natriumtekort zij hebben mij met zakken zoutoplossing volgespoten toen begon de ellende, ik liep nl al 15 jaar hard marathons new york noem maar op lopen was mijn passie en kon mijn energie daar in kwijt, na de verkeerde tabletten die zouten afvoerden en als je hard loopt drink je ook water werd ik verward in mijn hoofd ik gaf dit aan aan bij de desbetreffende cardioloog die als antwoord gaf neem maar een lorzepam wanneer schrift een cardioloog lorezepam u berijpt het al de ellende begon toen pas goed ik raakte depressief raakte mijn man kwijt vanaf het begin had ik een goede dag , daarna slechte dag geen probleem vond de psychiater die inmiddels naar rotterdam was gegaan ik schrijf wat voor en dan moet het goed gaan nu dat dacht u hier volgde een delerium op waar de honden geen brood van lusten ik vocht mij terug en ging op mijn zelf wonen wel bleef de ene dag goed de andere dag opgejaagd weer naar een andere psychiater die schreef weer wat voor dat is 9 maanden goed gegaan ik was erweer totdat ik merke het lijkt wel of genoemde pillen niet meer helpen de spanning zat in mijn lijf dat kon niet vlgs genoemde arts het was het staarje van de depressie echter ik ben niet depressief en ben dat nog steeds niet vervolgens ben ik naar een natuur arts gegaan die in een keer vertelde de spanning is in je lijf geslagen hier is wat anders aan de hand nu ben ik naar een proffessor in groningen in het umc geweest die binnen 10 minuten zag wat er aan de hand was nu naar 4 jaar zoeken het natriumtekort en het toedienen van de zakken zoutoplossing hebben verorzaakt dat ik een niet aangeboren hersenletsel heb opgelopen die genoemd wordt centraal pontiene myelinolyse of wel het ziektebeeld dat hoort thuis bij mensen die aan de drank zijn echter dat ben ik niet mijn wereld en v van mijn man , gezin is ingestort de proff. had er maar 10 minuten voor nodig u begrijpt dat ik veel vrienden heb verloren die mij voor gek hebben verklaard noem maar op sporten kan ik niet meer laatstaan nog werken voel mij eenzaam en nu is niemand thuis en moet de proff. kijken of hij mij nog een beetje kan helpen ik ben verbitterd dat er zulke medische misers zijn gemaakt ik ben mijn man kwijtgeraakt op een wijze wat niet had gehoeven graag wilde ik even mijn v verheeel kwijt het lijkt wel eenjanssen steur verhaal ik hebeen trauma opgelopen en kan alleen nog maar huilen van verdriet het is dat ik voor mijzelf ben opgekomen anders was ik ik in een psychiatrisch kliniek opgenomen waar ik niet thuishoor vertrouwende u hiermede voldoende geinformeerd hebben verblijf ik met vriendelijke groeten y
Datum:
11-01-2013
Naam:
y.
Leeftijd:
60
Provincie:
Overijssel

pffffffffff...

Hoi,

Waarom deze gedachten bij me opkomen om mezelf van het leven te brengen is het volgende. 8 maanden geleden heb ik met kleine meid van 3 jaar verloren aan kanker. Tussen haar vader en mij is het dan ook afgesprongen. We gingen beiden anders om met het verdriet. Ik weet wel dat ik haar niets bewijs met mezelf van het leven te brengen. Maar moet ik dan deze pijn men hele leven blijven dragen? Misschien als ik mezelf ombreng, zie ik haar terug... Misschien...
Datum:
10-01-2013
Naam:
Kim
Leeftijd:
28
Provincie:
België

ongewaardeed, onbegrepen enz.

Ik ben isabbella (niet mijn echte naam) ben 15 jaar word binnenkort 16. Zit op het vmbo-tl. Ik ben depressief en ik heb een sociaal fobie. Ik ben een lelijk eendje heb nog nooit een vriendje gehad.

Het begon allemaal toen ik heftige ruzies kreeg thuis met mijn moeder. Het ging over school dat ik niet mijn best deed (dat was ook zo). Daar reageerde ik hondsbrutaal op en dan sloeg ze me ook met de riem, verlengsnoer, moest onder de koude douche allemaal van dat soort dingen. Me leven kon niet beter toen Ik in groep 5 zat werd gepest ik huilde bijna elke dag dat duurde tot eind groep 7. Ik ben daardoor gevoeliger geworden.Ik heb sinds ong. Me 8-10de jaar heb ik zelfmoord gedachten, het ging zelfs zover dat ik midden in de nacht ben opgestaan en een mes had gepakt en tegen me borst heb aangehouden.Ik dacht bij mij zelf als je het nu doet ben je er vanaf, het doet eventjes ben, maar ik kon het niet vanwege mijn oom. Ik schreef een aantal zelfmoordbrieven om zo me gevoelens te uiten. Het liefst wilde ik gewoon dood weg van de wereld, de pijn, de ruzies en het gezeur over school. In de eerste dacht ik : Nieuw begin, niemand kent me ,nieuwe ik. Ging compledig mis ik had me boekbespreking ik was zo zenuwwachtig, ik stotterde, ik voelde me een misslukking. Iedereen lachte me uit zelfs me vriendinnen (1tje ni) ik huilde en ik vroeg of ik mochte stoppen, maar de docente zei:' ga maar door.' Het was de ergste 8 min. Van me leven.

Dit is niet alles ik heb nog veel meer meegemaakt, maar heb het wel gehad. Na mijn eind examens van dit schooljaar ga ik weg (dood). Ik ben mijn leven zat (in mijn moeders ogen zal ik toch nooit volmaakt zijn) ik voel me ongewaardeerd thuis. Me moeder zei vandaag zelfs niemand doet iets voor jou, alleen maar voor je zus. Dat doet me zo'n pijn, dat wilt ze juist. Ik wil hier weg, maar ik durf het niet ik ga eind juni hier weg. Omdat ik me hier alleen voel, niemand die me begrijp en ik wil onzichtbaar zijn. Ik vind het alleen zo erg voor mijn oom, hij deedt alles voor me, hij nam het voor me op als ik ruzie had. Mijn lieve oom zal ik nooit vergeten
Datum:
09-01-2013
Naam:
isabella
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan me alleen loslaten in woorden.

Ik heb het gevoel dat ik nergens thuis hoor
ik heb het gevoel dat niemand bij me past
ik heb het gevoel dat de wereld naar de klote gaat
ik heb het gevoel dat ik depressief ben
ik heb het gevoel da ik geen nut heb
ik heb het gevoel dat ik over een aantal jaar niet meer besta
ik heb het gevoel dat ik dan zelfmoord heb gepleegd.
Datum:
09-01-2013
Naam:
Tara
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

te veel, geen begrip

Hoi,

Ik woon nu bijna 4 jaar samen, ik ben het huis uit gegaan toen ik 18 was omdat het altijd ruzie was. Ik was daar gewoon het slaafje en deed ik het niet goed, brak de hel los.

Sinds ik samenwoon is het alleen maar vechten met mijzelf. Ik ben bezig met een voltijdopleiding, hierbij werk ik zo'n 20 uur in de week (al 3 en een half jaar) waarbij ik in de schoolvakanties soms ook 40 uur per week werk. Dit omdat we het anders financieel gewoon niet rondkrijgen, ik weet gewoon niet hoe ik het anders moet doen. Lenen wil ik niet: zorgt alleen maar voor problemen. De enige lening die ik heb staat bij mijn ouders voor mijn rijbewijs.

Ik ben nu op een punt aangekomen dat het gewoon 'op' is. Ik kan niet meer, ik heb geen energie en puf meer om verder te gaan. De opleiding duurt nog zo'n driekwart jaar. Als ik dat overleef ben ik er... maar: ik heb geen puf meer om het af te ronden. Ik wil er gewoon mee stoppen. en dan komt dat schuldgevoel naar mijn vriend en familie: hoe kan ik stoppen terwijl zij zo enorm trots zijn hoe ik vecht. Blijkbaar ben ik nog niet kapot genoeg aan het gaan dat ze maar zo blijven pushen. HEt lijkt wel of niemand mij begrijpt. Alsof ik alleen tegen een enorme muur aan het opboksen ben en dat dit me niet meer lukt. Ik kan gewoon echt niet meer. Het is alsof ik al drie jaar lang met 50 stenen op mijn rug rondloop. Terwijl ik er maar 10 kan houden. De automatische piloot is jaren aangeweest, maar de batterijen zijn nu leeg.
Ik ben de zin in het leven verloren, ik zie het nut er niet van in om door te vechten.

Datum:
09-01-2013
Naam:
kel
Leeftijd:
22
Provincie:
Gelderland

ben ik te min.!

hallo ik ga hier mijn hart leeg storten,Ik ben een gescheiden man 2 huwelijken achter de rug door alle 2 de exen bedonderd financieel en door vreemd gaan(niet door mij),3 dochters de oudste 20 jaar heeft me gedumpt 6 maanden geleden,ik had haar al 12 jaar niet meer gezien door dat mijn ouders mij het kind hadden afgenomen in 1992.ik heb haar 4 maanden mogen verzorgen,ik ben toen door een hel gegaan van af die tijd ben ik afgekeurd ik was pas 24.,!.14 jaar gesmeekt om haar te zien,altijd zei mijn moeder nee, het mag niet...ik ben toen met zelfmoord neigingen naar het spoor gelopen en ben op het spoor gaan zitten,de trein kwam er aan toeterend, ik zag mijn dochter in mijn hoofd papa doe het niet..,! ben toen snel opgestaan en aan de kant gegaan,het scheelde een haartje of ik was er die dag niet meer geweest.
ik ben in 2000 maar begonnen aan een nieuwe relatie, ze had al 3 kinderen van 3 andere kerels,een zat in het tehuis ,en ze had schulden tot het verrekt,ze woonde in Maastricht (banruwe) dit was mijn grootste fout van mijn leven....het heeft 12 jaar geduurd in 2006 19december getrouwd, 3 jaar daarna gescheiden vechtscheiding.2 kinderen erbij 2 dochtertjes een nu 7 jaar en de jongste word 5.ik heb ze nu 2 jaar niet meer gezien mijn ex houd alles tegen bjz en de RVK doen niks, ik vecht en ik vecht, ik zit aan de medicijnen, ik slaap amper iedere dag sta ik kapot op,met de vraag waarom sta ik nog op voor wie en voor wat.ik ben alles kwijt heb niemand meer om van te houden of te knuffelen ,ik voel mij iedere dag zo alleen, ik heb wel een vriendin om mee te praten maar daar schijn ik ook niks aan te hebben gaat al een paar maanden zeer stroef ze komt niet bij mij op bezoek ik moet wel naar haar ,dus niet, ik heb besloten weg te blijven.
mijn oudste dochter heb ik het vorig jaar bij mij gehad na dat ik van mijn 2e huwelijk af was,ik woonde op een klein kamertje in Geleen,voor anderhalf jaar ik heb mijn dochter toen een e-mail gestuurd(door te zoeken op internet)en op Hyves toen gevonden..ik heb mijn ouders weer gesproken ze is toen bij mij op bezoek geweest.ik ben toen verhuist naar een flat.om dat ik dacht dat ik mijn jongste 2 dochtertjes weer zou zien (was een eis van BJZ). mijn oudste dochter wou bij mij in trekken maar ik had geen plaats ik heb maar een slaap kamer ,ik heb het toen toch maar gedaan ik ben maar op de bank gaan slapen en zij kreeg mijn slaapkamer. dat goed gegaan voor 9 maanden tot dat ik er achterkwam dat ze mij AL die tijd voor aan het liegen was ze heeft zeker 50 dagen gespijbeld,ging gewoon weg op haar stageplaats en vertelde mij andere dingen dan tegen haar baas.ik heb haar daar in die 9maanden 3keer voor aan gesproken,ik voelde dat er iets niet klopte,de 3e keer heb ik haar flink de waarheid gezegd ben ik daar alleen maar goed voor.,..ze bleef aan de gang, het UWV kwam er achter en ze moest weer weg terug naar oma.(mijn moeder). ze is nog een paar keer langs gekomen samen met mijn moeder.tot de dag aan brak dat ik niks meer van haar hoorde.ik mag geen contact zoeken met haar mijn moeder krijg ik ook geen contact mee ze laat gewoon niks van haar horen als ik een kaart stuur met de vraag waarom.?.
ik ben dus alles wat mij lief is kwijt door het gesteuks van iedereen ik kan echt niemand meer vertrouwen van de instanties,zelfs je eigen vlees en bloed beliegt me,wie blijf er dan nog over.,?ik had een account bij YouTube 2jaar er was geen een die iets achterliet,op al die media,s geen reacties,ik snap er geen zak meer van ,ik stink niet ,ben niet lelijk vind ik...het is altijd opgeruimd bij mij thuis,ik heb humor want anders zak ik weg,sta altijd klaar voor de mede mens,ook al kan ik u niet ik help als ik het kan,(auto aan duwen,fiets maken egaal wat het is),en -NOG loopt iedereen bij mij weg,wat moet ik dan nog hier,niks houd me hier.maar ik heb de ballen niet om me zelf wat aan te doen.dus ik dobber maar met de stroming mee zie wel waar het eindigt.
voor iedereen die het moeilijk heeft .je kan water niet duwen.......

PS voor han op 7-1-2013 ik wil best met je praten maar ik kan je niet vinden bij het forum.en e-mails mogen hier niet..jammer ik voel met je mee ik heb ook op de lom gezeten,...
Datum:
09-01-2013
Naam:
Rene
Leeftijd:
44
Provincie:
Limburg

Wachten

Ik wacht tot dat de pijn te veel word.
Datum:
08-01-2013
Naam:
Wachtende
Leeftijd:
25
Provincie:
Anders

ik zie het allemaal niet meer zitten

Oma onder kritieke toestand in het ziekenhuis waar ik een hele goede band mee heb. Mijn ouders zijn al 12 jaar geleden gescheiden maar hebben nog steeds zo veel ruzie met elkaar. Momenteel speelt er een rechtszaak tussen die twee. Dit levert veel spanning op. Bovendien is mijn hele lieve Vlaamse Reus overleden. Ik haat school, vind het saai, voel me een gevangene en word gek. Ik ben deze zomer verhuisd en ik mis het oude huis en de oude buurt heel erg echt niet normaal! Ik voel me hier totaal niet thuis en dat doet pijn. Er is veel ruzie thuis tussen mijn broers, zussen en ouders.
Datum:
08-01-2013
Naam:
ikbenhet
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.