Levensverhalen (pagina 1763)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Lieve mensen..

t jij toeval noemt zijn ook dingen die vast staan. Onthou wat jij zo toevallig vind (zo heb ik het over grote dingen, en grote verhalen) schrijf het op ofz0, en over een jaar misschien of eerder zal je ontdekken of er zelf achter komen waar die toeval voor bedoeld was. Dus toeval is voorbestemd.
Zo heb je ook deja vou's. (dingen die je meemaakt en eerder hebt beleefd.) Dat zijn dingen die voor dat je geboren bent vast gesteld worden en jou worden laten zien. Daarom denk je af en toe He! dat heb ik eerder gezien.

Als je geboren wordt kom je van een sfeer ( vraag me niet waar of hoe of wat ) maar daar kom je vandaan, en als je dood gaat ga je daar ook naar toe. Dat is ook de reden dat er baby's zijn die omhoog wijzen en zeggen: Opa!! Maar opa is al een 7 jaar dood ofz0. Bij kleine kinderen is het nog vers.

Maar dat erbuiten gelaten, wat ik nu wil vertellen is: Doe alleen dingen waar je zeker van bent, waarvan je echt zoiets hebt van: dat wil ik echt doen. Als jij dat wilt doen, dan is het je voorbestemd en jou doel van je leven... Dus ook voor zelfmoord. Vermeid het wel, maar als je dit echt wil, en jij er vrede in vind, doe wat je moet doen.

Sterkte iedereen

Jennifer
Datum:
30-01-2006
Naam:
Jennifer
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

liefde

Ik geloof in de liefde op aarde. Dat dat alles weer goed maakt, maar hoe kan het dat dat nu allemaal niet meer zo voelt? Ik was 21 en raakte zwanger van een jongen die ik toen 1,5 maand kende. We hebben samen gekozen om er voor te zorgen. Allemaal goede dingen kwamen op ons pad. We kregen een grote flat aangeboden, we gingen trouwen, ik ronde mijn hbo-v studie af, we kochten samen een huis. Ons leven samen leek op een sprookje, waar we samen in geloofden. We wilden graag een tweede kindje. In middels werkte ik in de psychiatrie. We kregen 2 miskramen, mijn man kreeg een zwaar auto ongeluk, terwijl ik zwanger was, maar gelukkig is hij er nog. Na een geweldige zwangerschap, een makkelijke bevalling kregen wij een prachtige dochter. Ik was helemaal in de wolken. Na 10 weken verlof weer lekker aan het werk, dacht ik. Toen kwamen de problemen. Ik werd onzeker, heel onzeker, kon me niet meer consenteren, kon dingen niet meer onthouden. Vroeg om hulp, maar zakte alleen maar verder weg. Betrek alles op mezelf, alles is mijn schuld. Zie de verdriet in de ogen van de mensen waar ik van hou, doe mensen alleen maar pijn. Doe mijn kinderen pijn met elke dag dat ik nog leef. Maar ik weet niet hoe ik het moet doen. Ik ben een stom klote wijf dat alleen maar aan zichzelf denkt en te egoistisch voor woorden is. Ik ben boos op mezelf, haat mezelf, dat ik niet zag waar ik mee bezig was: alles om me heen kapot te maken. Nu moet ik alleen zelf nog kapot, maar ik weet niet hoe. Wil niemand pijn doen.
Datum:
30-01-2006
Naam:
elles
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Nog een paar dagen.

Nog een paar dagen en dan ben ik weer dakloos. Ik ben uit huis gekickt door mijn ouders en mijn ex heeft voor mij kunnen zorgen. Zij heeft iemand ontmoet en ze wilt met hem de vrijheid hebben om te doen wat ze wilt in haar huis. Ze zegt dat het beter voor mij is en dat ik teveel van haar heb geprofiteerd, althans... zo ziet zij dat. Ik kom maar niet aan werk vanwege mijn te laat komen, iets wat ik al sinds mijn 12de heb. Niemand gelooft je... geen uitzendbureau die mij wilt. Niemand wilt mij nu, zelfs zij niet. Ik zie het niet zitten, ik wil niet op straat leven. Ik heb geen idee wat te doen, ben helemaal alleen. Ik was op zoek naar een goede manier om het te doen mocht het zover komen. 1 Januari moet ik weg, dat is mijn ex' ultimatum. Niemand wilt mij... niemand
Datum:
29-01-2006
Naam:
G
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

tranen...

Oke, hoe het dus allenmaal zo komt weet ik niet... Waarom ik dit doe ook niet, Het heeft gewoon allenmaal geen zin meer... Ik heb altijd ruzie met me vader... Me broer van 15... Slaat me elke dag. hij weegt 110 kilo, dus het zijn geen zachte klappen. Me moeder intreseert zich niet echt in me... Zei wil meer de popie jopie zijn en is altijd bij vriendinen van der... Al die vriendinen van der hebben dochters... zijn een heel close groepje met elkaar... Behalfe ik hoor daar niet bij... Ik ben anders ofzo... Ik weet niet wat er mis met me is. Ik ben wel dik enzo... Maar dat is toch geen reden om geen vrienden met mij te zijn? Op school gaat het ook niet echt geweldig... Ik ging naar de brugklas met twee meisjes van me oude school... 1tje daarvan vond ik niet zo aardig, die andere wel... Zei pleegde de eerste week zelfmoord, moest van die school af... Ik heb dus ook niet echt vrienden op school... Ik zit er altijd maar een beetje bij het groepje omdat het moet...

Ik doe nu zo'n jaar aan Automutilatie... Ik zit daarvoor ook bij het riagg, het riagg werkt toch niet... Het enige wat daar gebeurt is dat ze me over me zeik helpen en dan naar huis sturen... Ik denk elke week weer als ik naar het riagg ga van '' ik ga het haar nu vertellen enzo'' Maar ik weet niet wat ik moet vertellen? waarom wil ik dit? Ik heb eigenlijk geen reden... ben gezond heb een huis, eten, kleren, Wat mis ik ? Eigenlijk verdient zo'n mislukt iemand als mij dit leven niet... geef ik het liever weg... Aan iemand in Afrika ofzo... Die zouden een moord doen voor dit leven...

Ach... waarom vertel ik dit eigenlijk?
Datum:
29-01-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Life is hard very hard!

Het leven is hard! Ik wil dood maar ik kan niet dood.... Ik wil niet leven maar ik leef! Pillen worden uit mijn maag gehaald, treinen stoppen op tijd! Ik kan het neit meer... Ik spring wel van een brug af.. een hele hoge met ondiep water... Dat zijn mijn gedachtes.. maar ik kan het niet meer.. Ik laat te veel mensen achter.. Ik weet ook niet waarom ik niet meer wil leven.. Ze zijn begonnen, die gedachtes, toen een vriendin begon om zichzelf heel erg te pijnigen..... Het leven is nu gewoon veel te moeilijk voor mij.. Ik ga naar psychologen maar ik heb het idee dat het allemaal niets meer helpt.. Nou dat was mijn verhaal.. Ik net zoals die van jullie
Datum:
29-01-2006
Naam:
Marieke
Leeftijd:
19
Provincie:
Friesland

is dit het einde?

jarenlang ben ik gepest. ook heb ik last van agressieve buien die volgens mij worden veroorzaakt door depresiviteit. ik heb mijn afscheidsbrief al klaar maar nou begint de twijfel.....
Datum:
29-01-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

mijn leven

mijn leven,waar moet ik beginnen.
Ik heb er gewoon geen zin meer in,
Je kan gewoon niemand vertrouwen op deze wereld de mensen maken je gewoon kappot,Er was nog 1 persoon op deze wereld die ik dacht te kunnen vertrouwen.
Maar niet dus,het lijkt gewoon alsof ik hier helemaal alleen ben,Waarom zou ik dan nog hier blijven.
Wat heeft het nog voor zin.
Ik heb het gevoel dat ik hier niet hoor,hier in deze wereld,mensen doen elkaar alleen maar pijn.....WAAROM........
Datum:
28-01-2006
Naam:
angel
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

erg

wat schrik ik hier van dat er zoveel jongeren met hun zelf in de knoop zitten alsjeblieft zoek de goede hulp ik heb een zelfdoding van heel dicht bij meegemaakt zoek hulp er zijn echt mensen die willen helpen
Datum:
28-01-2006
Naam:
ikk
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

ik ben voor 'n ander en mezelf niks meer waard.

niemand mag me niet meer.al dat negeren vals beschuldingen schelden gemene reactie van mensen krijgen.etc..etc.. ze moeten me niet meer.laat me gewoon maar dood gaan zijn de mensen ook weer blij.al die haat en stank voor dank enzo als ik dat verdien.verdien ik ook de dood,en dat wil ik ook.ik ben mezelf en ook voor anderen niks meer waard.kon ik vandaag of morgen maar dood gaan.iedereen kan het wel zonder mij af.ik ben toch lelijk, zwart,en een saai en stomme meid.en wordt toch al buiten gesloten door mensen. dus wat heb ik mezelf nog te bieden niks meer,toch!daarom wil ik liever dood.ik verdien toch geen enkel plezier meer.ik haat mezelf en haat dat ik nog leef op deze wereld.laat me liever sterven.
Datum:
28-01-2006
Naam:
frederieke stockmann
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

ik kan niet meer

Vandaag is mijn oudste zoon jarig hij is 33 jaar geworden, maar wij zijn niet welkom op zijn verjaardag, elke dag zit ik alleen mijn dochter woond hier op loop afstand van ons af maa,langs komen is er niet bij, elke dag weer die eenzaamheid, door dat ik reuma heb aan mijn spieren en pezen en daar bij nog eens evenwichtstoornis is het voor mij onmogelijk om de auti te pakken en even weh te gaan, elke dag zit ik maar alleen en dan de buren die zie je niet en hoor je niet, ja zondags stijf in een zwarte pak om naar de kerk te gaanmaar,gevoel hebben voor een andere die niet bij hun soort zijn hebben ze niet. Elke dag pijn in mijn spieren elke dag eenzaamheid, dit is toch geen leven meer wat doe ik hier ,om alleen maar verdriet en pijn te lijden ik ben het zat en ik kan niet meer, het lijkt wel dat iedereen tegen mij is, alleen mijn man die doet wat hij kan maar voor mij is het niet genoeg, hij is inzichzelf gekeerd en zegt vaak niets en daar door voel ik me nog meer alleen, ik heb het gevoel dat ik heel hard wil vloeken,dat is niet mijn aard, ik wil aardig en lief zijn voor alle mensen maar die mensen zijn niet lief ze doen je elke dag pijn en wie had het ooit verwacht van je eigen kinderen die je in liefde heeft groot gebracht zo tegen je gaat keren als iemand dat begrijp wil ik het wel horen ik begrijp er niets van, behalve mijn jongste zoon heeft oog voor mij hij is ook erg bezorgd over mij, maar ik heb 3 kinderen en 4 kleinkinderen en van deze 4 kleinkinderen heb ik nog nooit het gevoel gehad dat ik hun oma was of benaltijd de andere kant die is beter dan wij en ik vraag me af waarom ,ze mogen hier nooit eens logeren, mijn leven bestaat uit verdriet en pijn ik kan het niet meer aan het duurt nu al 18 jaar en waar heb ik dit alles aan verdient, en ga ik met mijn verhaal naar mijn kinderen dan zeggen ze dat ik zelfmedelijden heb en dat ik maar zelf vertier moet zoeken, ach ze kunnen voor mijn part de boom in, nu hebben ze nog plezier maar straks kunnen ze zien wat ze missen en zeker voelen en ik wens hun dat ook, vandaag is het prima dag om het te doen omdat mijn zoon jarig is ik gun hem een leven en een verjaardag dat hij steeds aan mij moet denken ze hebben het verdiend. mijn leven zit er op ik wil niet meer elke dag huilen en pijn voelen
Datum:
28-01-2006
Naam:
???????
Leeftijd:
55
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.