Levensverhalen (pagina 1761)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ja ik hoop

hoi allemaal dit klinkt wel positief maar ik weet dat het niet zo is . ik probeer al zo lang iets van het leven te maken ,maar helaas lukt mij dit niet, waarom .waarom ! door dat ik, ongeveer op mjin 19 jaar op mijn werk zo ben getreiterd,geslagen,en daar door zo mee heb geworsteld, dat ik er nu nog steeds in het leven niet mee om kan gaan.alles wat er in het leven kan tegen zitten maak ik mee, ja natuurlijk iedereen, maar ik kan het niet met andere mensen mijn leven meer delen, hoe ik ook op welke manier probeer, altijd gaat het weer fout. (alles er aangedaan). maar uit eindelijk moet je voor je eigen rust eens denken tot hier en niet verder en daar ben ik nu toch eindeljik.
Datum:
03-02-2006
Naam:
p de r
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

r 13

ik zie het nut er niet van in om verder te leven. naar school om later iets te worden, dan ben ik iets, voor de rest van mn leven, een jaar of 80. ik kan toch niets afmaken. als ik nu eens mijn polsen door zou snijden en dan zou gaan slapen, dan zou ik de ochtend misschien wel niet meer halen. is het de makkelijkste uitweg? of is dat als een zombie doorleven en netjes huisje boompje beestje leven en dan sterven in een bejaardenhuis, begraven worden. ik leef alleen nog omdat ik ouders heb en een zus die ik niet teleur wil stellen, maar ik weet zeker dat als ik in leven blijf ik ze ook keer op keer weer teleur zal stellen. ik heb een vriendinnetje, mooiste meisje ooit, maar ze zal me zo vergeten.
ik snij in mijn arm om te kijken hoe ik het beste kan snijden. een avond had ik bekeken dat ik voordat ik naar mijn kamer ging, al mijn vrienden en ouders en mijn vriendin nog had gezien, en dan zou ik 's avonds mn polsen doorsnijden. ik dronk een hele fles wijn leeg, terwijl ik nooit alcohol drink, maar alleen om mn hoofd licht te maken. ik had een scherp scheermesje en probeerde na even aarzelen mn slagaders door te snijden, maar het lukte niet, waar zit dat ding nou? ik zat helemaal onder het bloed, ik was dronken en had ook mn hele gezicht onder het bloed gesmeerd. er kwam een soort rust over me heen, ik was niet blij dat het niet lukte, maar de ergste bloedingen waren al voorbij, en ik sloop naar de douche om me af te spoelen. voor mijn gevoel was het slechts een uitstel., geen afstel.
een tijdje heb ik er niet over na gedacht, maar het donkere gevoel bleef.
ik wil een geweer, gewoon kopen van een of andere straatrat, zeggen dat ik het gaaf vind om er een te hebben. dan tegen mijn hoofd te zetten en die trekker overhalen, wel zo dat mijn lichaam nog op te knappen is voor de kist. klik, in een keer voorbij. misschien wel naar een volgend lichaam...ooit hoop ik dat god me in z'n armen sluit.

keep me alive , don't know if i can do it
Datum:
02-02-2006
Naam:
niels
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

om zeep

heb de verhalen op deze site met heel gemengde gevoelens gelezen. nu alweer bijna vier jaar geleden probeerde ik mezelf in een semi-psychotische toestand (ten gevolge van o.a. verkeerd drugsgebruik) van kant te maken, door een grote hoeveelheid giftige planten op te eten. had me van tevoren uitvoerig gedocumenteerd en was er zeker van dat ik het daglicht niet weer zou zien. toch mislukte mijn plan: na een helse trip, gevolgd door langdurige bewusteloosheid (anderhalve dag), werd ik weer wakker in mijn eigen bed, in mijn eigen huis. aanvankelijk radeloos, gaandeweg steeds opgeluchter. realiseerde me hoe idioot ik was geweest- geen afscheidsbrieven, geen signalen aan vrienden en familie. ze hadden er niets van begrepen als ik er toen tussenuit was gestapt.

de problemen die ik had bleken in de jaren daarna relatief eenvoudig op te lossen, dwz. door er veelvuldig met vrienden en professionele hulp over te praten. mijn angsten verdwenen. mijn zelfbeeld werd minder negatief. ik hoef er niet bij te vertellen dat het erg geholpen heeft dat ik nooit meer drugs heb aangeraakt. wel heb ik er nog steeds erg veel moeite mee dat ik, zonder er goed bij na te denken en bijna met een soort doodsverachting, heb geprobeerd me om zeep te helpen.

tegen iedereen die in een situatie geraakt waarin zelfmoord de enige oplossing lijkt wil ik zeggen: denk vooral aan degenen die je ermee opzadelt. dat je jezelf het grootste misbaksel op aarde vindt, betekent nog niet dat anderen dat ook vinden. sterker nog, er zijn bijna altijd mensen die tegen wil en dank waanzinnig veel van je houden. hoe zullen die je aantreffen, hoe moeten ze verder met dat beeld op hun netvlies? en hoe zit het met de schuldvragen die ze zich logischerwijs gaan stellen?

hoewel ik een groot voorstander van zelfbeschikking ben, ook inzake de dood, denk ik dat zelfmoord in veel gevallen een roekeloze en in zekere zin ook zwaar egocentrische daad is.

tot zover,
mitja
Datum:
02-02-2006
Naam:
mitja
Leeftijd:
26
Provincie:
Friesland

huilen angstig gespannen in deze klote..wereld.

ik ben zo bang in deze wereld .ik kan niet er meer tegen. mijn leven telt niet meer mee. mensen bljven me haten met hun grote bek.ze willen me niet meer erbij hebben.ze vinden me saai en kan voor hun geen lol maken.te slecht ben ik voor deze wereld.kon ik maar wensen om er een einde aan te maken.des te beter.ik heb van mijn ouders alle gekregen wat ik kon wensen.maar toch voel ik me een ongelukkig mens. ik ben toch niet zelf tevreden over dat ik uberhaupt nog leef. ik wil nou graag sterven. hoe eerder ik dood ga de te beter de mensen heel erg blij zijn dat ik er toch niet meer ben.zo bekijk ik het aan mijn leven!
Datum:
01-02-2006
Naam:
frederieke stockmann
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

waarom?

Soms denk ik er heel serieus over. Maar meestal doe ik 't niet omdat ik denk dat 't ooit wel beter en mooier word. Maar als ik dan weer iets stoms heb gedaan dan wil ik mezelf zo hard straffen om mijn leven te stoppen. Ik weet ergens dat ik 't niet durf maar de gedachte worden steeds serieuzer. En ik denk dat 't me op een dag wel zal lukken..Ik voel me te vaak eenzaam en alleen. Dat kan ik vaak niet aan.
Datum:
01-02-2006
Naam:
Sanne
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

hoi allemaal.
ik heb een meisje en die is uitgehuwelijkt met een andere jongen we hebben nogsteeds contact en ik wil dr hebben en nu zit ik te denken om die persoon met wie ze verplicht getrouwd mee is om hem een overdosis te geven zodat het lijkt op zelfmoord ik zit er egt heel erg over na te denken en ga het waarschijnlijk ook doen en als ik dan vast kom te zitten zal ik mezelf ook vermoorden
Datum:
01-02-2006
Naam:
johan
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-holland

Alleen ellende

What is it that we´re struggling for?
I don´t quite see it anymore
Life kicks us in the teeth
Yet something makes us crawl back for more...

Blood and tears upon the altars of our lives we shed
Blood and tears until the sweet release we share in death
Hours like days, weeks feel like years
Decades of Tears
Yet somehow...

We´ll lose the things we´re fighted for
Each rise is followed by a fall
We´ll lose the ones we love, the ones we most adore
Yet go on...We go on

Blood and tears upon the altars of our lives we shed
Blood and tears until the sweet release we share in death
Hours like days, weeks feel like years
Decades of Tears
Yet somehow everything seems so worthwhile
For a moment...for a moment...

What is it that we´re waiting for?
Looking forward to, preparing for?
Like kicks us in the teeth
Yet something makes us crawl back for more...

Blood and tears upon the altars of our lives we shed
Blood and tears until the sweet release we share in death
Hours like days, weeks feel like years
Decades of Tears
Yet somehow
Blood and tears upon the altars of our lives we shed
Blood and tears until the sweet release we share in death
Hours like days, weeks feel like years
Decades of Tears
Yet somehow everything seems so worthwhile
For a moment everything seems so worthwhile
For a moment...for a moment...
Datum:
01-02-2006
Naam:
Sentenced to live
Leeftijd:
19
Provincie:
Friesland

waarom?

ik ben 4 keer aangerand door mannen van zeker beven de 35 en 1 keer door iemand van denk ik 22 jaar. ik snapte eerst niet waarom hun mij wel willen en waarom kinderen van mijn leeftijd mij niet willen.. ik werd steeds minder vrolijk overal en altijd. en ik wist niet hoe ik dit moet verwerken.. ik kreeg steeds meer rusie met iedereen die zei en vroeg waarom ik niet vrolijk was.. ook mijn ouders.. en familie.. ik werd nogal vriendloos.. ik zondig me af van iedereen en ik heb nogsteeds verdriet om wat de mannen me hebben aangedaan en vraag me af hoeveel er nog zulen komen en hoever hun kunnen willen en zullen gaan.. ik weet soms geen andere opties dan zelfmoord.. zo heb ik teminste zekerheid dat niemand me meer pijn zal doen.. dat geen een man mij meer aan randt of misschien wel erger verkracht.. ik heb het plan al verzonnen ik weet wat en hoe.. alleen de wanneer rest nog.. die komt dat weet ik zeker..
Datum:
01-02-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

K wil Niet Meer

hoi allemaal,
ik wil graag mijn verhaal doen waarom ik niet meer wil leven,
het begon allemaal 3,5 jaar geleden, toen is me vader overleden , toen werd ik het al aardig zat, 2 jaar geleden heeft me moeder een hartaanval gekregen op de bank naast me, en lag 2 maanden in coma,en toen veranderde weer alles voor me, ik werd agressief en heb vaak vast gezeten,ik ben al me vrienden kwitjgeraakt door dat ik me vader kwijt raakte omdat ze niet wisten wat ze moesten doen,ik heb er vaak overnagedacht om er een einde aan te maken, heb slaap pillen geslikt enzo, maar telkens weer werd ik wakker,op een gegeven moment leerde me moeder een man kenne, waar ze nu mee samenwoont , maar ik word nu helemaal genegeerd, nadat me vader was overleden kreeg k geen aandacht meer en moest maar zien wat ik deed, nu is het weer zo ver en heb er gewoon gen zin meer in, ik heb geen vrienden meer, zit altijd in de problemen ook al doe k nix, en me moeder en rest van de familie negeerd me,heb al alles geprobeerd , praten enzo maar ni helpt, ik ga er gewoon een eind aan maken en dan ben k tenminste weer bijme vader die wel om me gaf , die altijd voor me klaar stond, die altijd na me luisterde ook al was ik dom bezig. dit was mij verhaal , de 2de keer al de eerste keer kwam het er niet op, en ik hoop dat nu mensen lezen wat ik mee maak en gemaakt heb. en me oude vrienden zien wat ze gedaan hebben, misschien dat ik hier nooit meer kom kijken.

sterkte mensen !
Datum:
01-02-2006
Naam:
chris
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

het gevoel

het gevoel dat alles wat je doet en probeert onder je poten wordt afgebroken in de liefde relaties zakelijk financieel enz enz, en niemand om op terug te vallen. ik kan er niet meer tegen. zoals zovelen hier is het een dier wat mij nog op de been houdt (een hond) omdat ik het vertrouwen in de mensen al lang heb opgegeven. ik heb nu besloten om van dag tot dag te leven en als dat niks veranderd dan is het voor mij einde oefening.
Datum:
01-02-2006
Naam:
swg
Leeftijd:
27
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.