drie keer samengewoond. Kind nooit meer gezien sinds zijn derde levensjaar. twee keer huis ingeleverd. 15 jaar betalen aan kind en ex die niets met je te maken willen hebben. 15 jaar wordt er wekelijks eten naar mij gebracht omdat al mijn geld naar ex gaat terwijl ik full-time werk en ongeveer 2000 euro per maand binnen krijg (geen vetpot maar het zou moeten kunnen als ik niet mijn ex zou moeten sponsoren). Binnenkort wordt mijn zoon 18: via advocaat heeft hij aangegeven wel mijn geld te willen maar pertinent geen contact te willen.
ik ben op. Dit was de druppel. 15 jaar is mij voorgehouden dat hij (zoon) wel zou komen zodra of ex het toe zou laten of wanneer hij (zoon) zelfstandig keuzes zou kunnen maken.
na de derde vrouw ben ik nu sinds december 2009 alleen. 41 jaar. vrouwen die ik mooi vindt zien een oudere man. dan hoor je dat je geen concessies moet doen. en laten we wel wezen: als ik niet verliefd ben heb ik ook geen behoefte om met een vrouw te zijn.
Er zijn nu nog twee vrouwen die mij helpen: wekelijks krijg ik wat eten en af en toe wat geld en een uitstapje. Inmiddels voel ik mij compleet belachelijk als ik een mooie vrouw aanspreek, als ik een advocaat bel en vraag om hulp om alsjeblieft mijn zoon eens te spreken te krijgen (overigens hebben all rechtszaken me 50.000,-- gekost), als ik solliciteer naar een betere baan (en als ik hem krijg moet ik het geheim houden omdat ik anders weer een vraag om meer alimentatie krijg) om alle kosten te kunnen betalen, als ik ga sporten waar ik uitgelachen wordt door de vrouwen die ik mooi vindt, als ik uitga waar ik aan de kant wordt geschoven of geweigerd wordt bij de deur, als ik iets wil zeggen en niemand begrijpt mij, als ik met de hond loop en er komen allerlei moeders en oma's naar me toe, als ik overal met u aangesproken wordt, als vrouwen om cadeaus vragen en anders afhaken, als ik denk aan het gezin wat ik graag zou willen hebben maar toch niet kan betalen, als ik denk aan ziek worden (heb de goedkoopste zorgverzekering met maximaal eigen risico omdat ik anders andere rekeningen niet kan betalen.
Ik zoek naar dingen waar ik blij van wordt. Het lukt niet meer. Je loopt lachend rond maar je huilt, ook al is er al 15 jaar geen traan meer uitgekomen. Vrienden van mij die zelfmoord hebben gepleegd of door een ongeluk zijn doodgegaan lijken beter af. Het verdriet bij de familie en zo valt best te overzien. Verder denk ik dat er 2 mensen bij mijn begrafenis (niet verzekerd overigens) komen. Op mijn verjaardag komt in de regel 1 persoon. Meer hoeft ook niet want ik weet toch niet hoe ik me in een niet-zakelijke omgeving moet/wil/kan gedragen.
Mijn hulpvragen blijven onbeantwoord. Het ziet er van buitenaf helemaal niet zo erg uit. Maar het verdriet is gigantisch. Om alles, om niets.
Het is wel lekker om even wat te schrijven zo.
Wil iemand een keer een kop koffie drinken, gewoon gezellig dan ben je welkom.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.