Levensverhalen (pagina 170)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Hoe kan ik het stoppen?

Iedereen maakt in zijn of haar leven dingen mee. Soms zwaar, soms licht. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Niet iedereen heeft dezelfde draagkracht. Niet iedereen heeft iemand bij wie hij of zij terecht kan om op adem te komen.
Bij mij zijn er veel nare dingen gebeurd. En toch heb ik het tot nog toe vol gehouden. Hoe? Dat weet ik zelf ook niet. Ik weet wel dat vanaf mijn veertiende de rek eruit was. Ik werd voor het eerst depressief. Misschien was ik al wel eerder depressief, maar nooit eerder suïcidaal. Dus voor mijzelf heb ik daarom maar de conclusie getrokken dat ik vanaf mijn veertiende depressies heb gehad. Natuurlijk zijn er ook goede periodes tussendoor geweest, maar vroeg of laat kwam het altijd weer terug. En iedere keer lijkt het zwarter en zwaarder te zijn dan de vorige keer.
Natuurlijk ben ik in therapie gegaan. Nou ja, zo natuurlijk was dat niet. Mijn ouders vonden dat er geen problemen waren, ik moest mij meer uiten. Bij hen. En daar lag een groot deel van mijn probleem. Er was geen ruimte voor mij. Zij waren zo vol van hun eigen problemen, ik kon daar niet tussen komen met mijn eigen sores. En daar komt bij dat mijn interactie met mijn ouders een groot fundament hebben gelegd voor de trauma's die ik opgelopen heb.
Vanaf mijn 27e krijg ik professionele hulp. Maar al die tijd daarvoor had ik leren slikken, wegdrukken, onderdrukken, ontkennen en gewoon doorgaan, waardoor ik niet kon praten. Ik kon niet zeggen wat er in mij omging. Ik kon niet zeggen dat ik dood wilde. Ik kon niet vertellen wat er was gebeurd. Ik bleef aan de oppervlakte. Gerichte hulp heb ik daardoor niet echt gehad.
Nu ben ik toch gaan praten. Toch wanhopig vastgrijpen aan een reddingsboei, waarvan ik nog niet weet of het me gaat helpen. En jongens, wat is dat moeilijk. Het lijkt er alleen maar erger door te worden. Het is niet langer mijn geheim. Ik moet mensen onder ogen komen die mijn geheim kennen. Ik kan er niet mee leven. De drang om mezelf wat aan te doen, waardoor het voor eens en voor altijd afgelopen is, is zo groot. En dat kan ik dan ook weer niet zeggen.
Ik heb gesprekken gehad. Ik ben in deeltijdtherapie geweest. Ik ben verschillende malen opgenomen geweest. Ik heb alle (groepen) antidepressiva gehad en niets helpt.
Ik heb gevraagd om euthanasie, maar ik ben nog niet uitbehandeld. En omdat ik ondanks mijn ellende en wanhoop altijd redelijk ben blijven functioneren, kan ik ook onvoldoende duidelijk maken dat mijn lijden ondraaglijk is. Ik voldoe dus (nog) niet aan de zorgvuldigheidsnormen om in aanmerking te komen voor hulp bij zelfdoding. Ik vecht, ik sta echt open voor een beter leven, maar ik weet niet meer hoe ik dat kan bereiken. Er lijkt geen toekomst te zijn. Geen toekomst zonder depressies, zonder verlangen naar rust, stilte, dood.
Ik kan echt niet meer verder. Ik wil ook niemand onnodig schaden door een gewelddadige zelfmoord (ik weet dat ook "gewoon" doodgaan mensen in mijn omgeving omver zal blazen en enorm veel verdriet zal doen, maar een zelfmoord, iemand vinden na een zelfmoord, weten dat iemand vreselijk verminkt raakt bij een aanrijding met de trein, is vele malen erger dan "gewoon" doodgaan). Maar ik ben nu wel op een punt gekomen, waarbij ik denk dat het echt niet meer anders kan. Het moet gewoon stoppen. Ik kan niet meer.
Er is geen licht meer.
Datum:
18-09-2015
Naam:
Ellen
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

mijn leven

Hallo voor diegene die dit leest. Voel me op dit moment erg rot over mijn hele leven. Zit al paar maanden in een depressie. Heb een groot gezin maar voel me altijd eenzaam. Voel me vaak leeg. Heb zelfmoord gedachtes. Alles verbind zich aan mijn verleden tot heden. Ben zo moe. Moe van het leven. Levensmoe.
Datum:
18-09-2015
Naam:
Sara
Leeftijd:
44
Provincie:
Zuid-holland

Waarom

Ik ben een mislukkeling in mijn ogen, mijn. Werk faalt, mijn relaties falen. Mijn enige uitweg is drugs. Maar dat wil ik niet. Het vooruitzicht om nog 30 jaar werk te doen wat ik haat zie ik niet zitten. Omdaarna oud en kapot vann mini pensioen te genieten terwijl minn lichaam kapot is van het werk wat ik niet leuk Vindt. als er een kans is om mijn leven omtedraaien neem ik hem. Als er binnen een jaar geen verandering komt. Word ik geen 30
Datum:
16-09-2015
Naam:
Kees
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Ga ik?

De liefde van mijn leven gevonden. Maar het mag niet zo zijn. Na een jaar in de hel denk ik erover om te gaan... Weg van het huilen, het verdriet, rust wil ik, stilte... Dag
Datum:
14-09-2015
Naam:
Yeti
Leeftijd:
45
Provincie:
Overijssel

Vaarwel

Vaarwel
Een woord dat ik al lang probeer tegen te houden, een gevoel die me meer en meer overheerst
Pogingen die steeds verkeerd uitdraaien, ik heb al van alles geprobeerd
Steeds weer word ik neergeslagen en bedrogen
Door de dichtste mensen om me heen
Steeds weer gebruikt en belogen
Ik zie geen uitweg meer, neen geen een
Ik ben moe gestreden, door er constant voor anderen te zijn
Mezelf weg te cijferen voor anderen, niet denkend aan de pijn
Want enkel een moeder, een vriendin, een echtgenoot is wie ik ben
Als persoon zelf ben ik niets, een gedachte waar ik steeds meer aan wen
Ik geef mezelf volledig uit het diepst van mijn hart
Maar wat er steeds weer overblijft, is ongedeelde smart
Veel mensen zijn opportunisten, gebruiken wat en wie ze kunnen
Zolang ze het nodig hebben, zonder eens rust en tijd te gunnen
Wat me steeds doet twijfelen om de stap te zetten, is niet de wereld om me heen
Want die bevestigt enkel mijn verlangen, elke dag waarop ik ween
het zijn mijn kinderen waar ik zoveel voor hoopte en wilde bereiken
waar ik met veel liefde en plezier alles voor zou doen wijken
Maar ook voor hen, ben ik volgens anderen enkel een slechte vrouw
Met als enige doel, te “vertrekken” en heel gauw
Wie weet misschien is het wel allemaal waar
En is het enige goede te vertrekken van hier naar “daar”
Geen pijn, geen zorgen, geen bedrogen en gebruikt gevoel
Want dit leven kan ik niet meer aan, rust is mijn enige doel
Het spijt me Helena en Remi, het spijt me echt
Maar steeds weer krijg ik te horen, je bent zo slecht
Vergeet nooit dat ik jullie enorm graag zie
En dit niets met jullie te maken heeft
Diegenen die me gebroken hebben, zorgden ervoor dat “deze vrouw” niet meer leeft
Jullie kennen hen, jullie weten wie
Het zelfs niet waard zijn om achterna te gaan in de regen
Neen een kast een tv of onverschilligheid hield het tegen
Zorg ervoor dat niemand jullie ooit dit gevoel kan geven
Ga voor jezelf en geniet van het leven
Het spijt me vriend die er nog rest
Weet ik probeerde enkel mijn best
Om er te zijn voor iedereen
Maar nu kan ik niet meer voor geen een
Wees aub niet boos, wil niemand kwetsen
Maar ik ben op, genoeg van al die kletsen
Dank voor jullie steun en tijd
Maar ik voel me nog enkel een last, tot mijn spijt
Neen voor mij is dit geen spel
Het enige wat ik nog wil zeggen is “vaarwel”

Datum:
13-09-2015
Naam:
N
Leeftijd:
39
Provincie:
België

mijn verhaal

kort geen zin meer in het leven
Datum:
12-09-2015
Naam:
theo
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-brabant

ellende

drie keer samengewoond. Kind nooit meer gezien sinds zijn derde levensjaar. twee keer huis ingeleverd. 15 jaar betalen aan kind en ex die niets met je te maken willen hebben. 15 jaar wordt er wekelijks eten naar mij gebracht omdat al mijn geld naar ex gaat terwijl ik full-time werk en ongeveer 2000 euro per maand binnen krijg (geen vetpot maar het zou moeten kunnen als ik niet mijn ex zou moeten sponsoren). Binnenkort wordt mijn zoon 18: via advocaat heeft hij aangegeven wel mijn geld te willen maar pertinent geen contact te willen.
ik ben op. Dit was de druppel. 15 jaar is mij voorgehouden dat hij (zoon) wel zou komen zodra of ex het toe zou laten of wanneer hij (zoon) zelfstandig keuzes zou kunnen maken.
na de derde vrouw ben ik nu sinds december 2009 alleen. 41 jaar. vrouwen die ik mooi vindt zien een oudere man. dan hoor je dat je geen concessies moet doen. en laten we wel wezen: als ik niet verliefd ben heb ik ook geen behoefte om met een vrouw te zijn.
Er zijn nu nog twee vrouwen die mij helpen: wekelijks krijg ik wat eten en af en toe wat geld en een uitstapje. Inmiddels voel ik mij compleet belachelijk als ik een mooie vrouw aanspreek, als ik een advocaat bel en vraag om hulp om alsjeblieft mijn zoon eens te spreken te krijgen (overigens hebben all rechtszaken me 50.000,-- gekost), als ik solliciteer naar een betere baan (en als ik hem krijg moet ik het geheim houden omdat ik anders weer een vraag om meer alimentatie krijg) om alle kosten te kunnen betalen, als ik ga sporten waar ik uitgelachen wordt door de vrouwen die ik mooi vindt, als ik uitga waar ik aan de kant wordt geschoven of geweigerd wordt bij de deur, als ik iets wil zeggen en niemand begrijpt mij, als ik met de hond loop en er komen allerlei moeders en oma's naar me toe, als ik overal met u aangesproken wordt, als vrouwen om cadeaus vragen en anders afhaken, als ik denk aan het gezin wat ik graag zou willen hebben maar toch niet kan betalen, als ik denk aan ziek worden (heb de goedkoopste zorgverzekering met maximaal eigen risico omdat ik anders andere rekeningen niet kan betalen.

Ik zoek naar dingen waar ik blij van wordt. Het lukt niet meer. Je loopt lachend rond maar je huilt, ook al is er al 15 jaar geen traan meer uitgekomen. Vrienden van mij die zelfmoord hebben gepleegd of door een ongeluk zijn doodgegaan lijken beter af. Het verdriet bij de familie en zo valt best te overzien. Verder denk ik dat er 2 mensen bij mijn begrafenis (niet verzekerd overigens) komen. Op mijn verjaardag komt in de regel 1 persoon. Meer hoeft ook niet want ik weet toch niet hoe ik me in een niet-zakelijke omgeving moet/wil/kan gedragen.

Mijn hulpvragen blijven onbeantwoord. Het ziet er van buitenaf helemaal niet zo erg uit. Maar het verdriet is gigantisch. Om alles, om niets.

Het is wel lekker om even wat te schrijven zo.
Wil iemand een keer een kop koffie drinken, gewoon gezellig dan ben je welkom.
Datum:
11-09-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
41
Provincie:
Gelderland

Geen uitweg!!

Ik leef al een hele tijd in de schuld die ik zelf heb opgebouwd door hele domme en verslavende dingen te doen, zo rook ik vanaf me 16e wiet en nu de laatste tijd niet veel meer omdat ik er gewoonweg geen geld meer voor heb en denk dat dat ook wel het beste is. Ik woon sinds mijn 21 op mezelf en toen was ik nog maagd dus ik dacht waarom niet een escort bellen dit heeft voor mij zeer verslavend gewerkt, het is makkelijk en snel aan sex komen maar kost ontzettend veel, ik ben zelf ook zeer verlegen en daarom heb ik ook nooit een vriendin kunnen vinden en denk ook dat geen een meisje mij ooit leuk zou vinden want eerlijk is eerlijk ik ben niet echt een type jan kooiman.
Nu zit ik dus al een hele tijd in de schuld en kom er niet meer uit de deurwaarders kunnen ieder moment voor de deur staan en dat maakt mij zeer nerveus. Ik zou ook niet weten wat ik tegen de mensen om mij heen moet zeggen, ik weet dat mijn familie en vrienden van mij houden maar daarom vind ik het ook zo moeilijk om dit te zeggen ik wil ze geen pijn doen. Dit is ook de rede dat ik nog geen zelfmoord heb gepleegd omdat ik dan aan hun denk, aan me broer me zus en ne vader en moeder en vooral me 2 lieve nichtjes maar ik denk dat het ook tijd is om aan mezelf te denken en wat wil ik nou echt. Ik wil gewoon niet meer leven met pijn iedere dag ik ben er klaar mee.
Ik hoop vooral dat ze dit nog kunnen lezen want ik hou zielsveel van ze.
Ik zie gewoon geen uitweg meer!
Datum:
10-09-2015
Naam:
Dennis
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

Mijn eigen vijand

Ik kan wel continu alles en iedereen de schuld geven, maar uiteindelijk ben ik zelf steeds weer diegene die gedrag uitoefent en mijn mond open trekt en die keuzes weer maak en anderen kwets. Altijd maar weer vanuit emotie reageren, mensen irriteren zich snel aan mij, omdat ik ook gewoon irritant ben, ik houd liever mensen daarom op afstand, ik wil niet dat ze zien wie ik echt ben, de mensen die weten wie ik echt ben zijn of bij mij weg, of staan op het punt om bij mij weg te gaan. Ik maak continu ruzie vooral met mezelf. Al jaren in therapie, al jaren hoor ik hetzelfde, gedachtes oefenen, andere gedachtes proberen toe te passen. Mediteren. En toch overwint de echte persoon in mij, want ik ben wie ik ben en probeer al jaren te veranderen. Ik doe zo mijn best, maar val continu weer terug. Ik houd het liefst mijn masker op, maar dat houd ik niet vol. Die leuke vrolijke lieve persoon, waar iedereen bij wil zijn die persoon die ik van buiten doe vermoeden te zijn. Die persoon die bij elke sollicitatie direct wordt aangenomen, maar wanneer ze mij 4 maanden in dienst hebben mij het liefst weer snel van af zijn. Moeilijk doen altijd maar weer moeilijk doen. Houd nou toch gewoon eens je kop. Ik zou het liefst als kluizenaar willen leven, niemand onder ogen hoeven zien, nou dan kan ik er net zo goed een einde aan maken. Dat is zo ongeveer hetzelfde toch. Wat is toch de zin van het leven als we toch allemaal dood gaan?
Datum:
07-09-2015
Naam:
Pien
Leeftijd:
33
Provincie:
Anders

mijn dochter wil dood

Ik heb een lieve en mooie dochter van bijna 18.
Zij is autistisch en depressief. Het gaat de laatste jaren steeds slechter met haar. Thuis had ze regelmatig woede uitbarstingen en daar werden mijn jongere kinderen erg bang van. We hebben toen samen besloten om op zoek te gaan naar een andere woonplek voor haar.
S ins september vorig jaar woont ze op een zorgboerderij. Ze heeft het daar niet naar haar zin. Ze heeft mensen vrees en vindt het moeilijk om alles in groepsverband te doen. Ook met de leiding vindt ze geen aansluiting.
Gisteren zat ze bij ons in de schuur te huilen. Ze zegt niet meer te willen leven. Ze zegt dat ze zich op wil hangen.
Ze heeft een normaal iq maar wordt door velen behandeld als een halve gare. Ze mocht haar school niet ad maken door wangedrag op school. Ze gaat nu naar dagbesteding maar vindt hier geen aansluiting.
Ze vindt dat haar toekomst is verknald en is jaloers op broertje en zusje die het wel goed doen op school en in de mmaatschappij.
Ik probeer in gesprek te blijven, maar heb het gevoel of ik steeds minder een lijntje heb met haar. Anti depressiva heeft ze geslikt, maar wil dat nu niet meer.
Ze is overal al geweest, ggz, triversum, praktijk. Ze heeft geen vertrouwen meer in de hulpverlening.
Hoe kan ik haar helpen? Heeft iemand misschien hetzelfde mee gemaakt? Of weet iemand wel een goede hulpverlener?
Help alstublieft...ben zooooo bang dat ik haar vandaag of morgen ergens vind.

Wanhopige moeder
Datum:
05-09-2015
Naam:
kitty
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.