Levensverhalen (pagina 1468)

hallo
de laaste tijd denk ik steeds meer aan zelfmoord ,ik heb al helemaal bedacht hoe ik het ga doen .Ik ga met me hoofd op de treinrails liggen en ik wacht tot er een trein aan kom rijden .Maar het probleem is nou dat ik het ni durf ik wil wel maar ik durf niet .Ik ben gewoon een watje .En niks in mijn leven zit mee : ik moet naar een andere school omdat ik te dom ben voor me eigen school en allemaal andere dingen het zit gewoon niet mee . heb geen vrienden .IK WIL GEWOON DOOD

hooi,
mijn vriend is 17 jaar oud, en gaat nu voor 3 tot 5 jaar weg..
k kan het niet meer aan, heb om hem ruzie met mn beste vriendin, mn school gaat niet goed meer, ik heb ook al steeds meer ruzie met mn ouders.
ik weet t even niet meer. misschien zelfmoord?
t klinkt heel dom maar t voelt zo makkelijk, gewoon ervan af zijn. dan hoef k ook niet meer bang te zijn dat mijn vriend dood terugkomt, of dat ik hem toch nooit meer zal zien.
ik ben zo bang nu. k weet even niet meer wat ik nu moet.
straks komt ie namelijk wel terug, en dan heb k zelfmoord gepleegd. dat wil ik al helemaal niet.

veel mensen zullen nu gaan reageren als; je bent nog zo jong, waarom zou je? er zijn nog genoeg andere jongens. maar hij is speciaal voor mij. hij is gewoon perfect en hoort bij mij, en ik bij hem. we mogen elkaars vrienden en zij mogen elkaar. behalve sommige dan.. zoals mijn beste vriendin.
maar ik wil ook niet mijn relatie opgeven omdat zij er tussen staat. ik wil bij hem kunnen zijn, ik zou het niet aankunnen als hij doodgaat. dan wil ik zelf ook dood.
dus k wacht nog met gedag zeggen tegen mezelf, k wacht tot ie terug komt, als het levend is. dan blijf ik bij hem , als ie dood is, dan zal k naar hem toegaan.
ik kan echt niet zonder hem. die 3 tot 5 jaar zullen zo zwaar zijn voor mij.. maar k denk wel dat k dat zou kunnen.
alleen zijn dood zou ik niet aankunnen, dat mag gewoon niet gebeuren, noooit!!!

Mijn leven bestond uit mijn moeder, mijn zus en ik. Een vader had ik nooit. Mijn moeder heeft ongeveer 14 jaar voor ons gezorgd (vanuit de bijstand) mijn zus ging met een heleboel ruzie het huis uit Toen ze 14 jaar was. Dat was geen chille periode, de hele situatie was elke dag opnieuw opgefokt en stil. Het minimale gezinnetje dat we hadden, was uit elkaar aan het vallen. Uiteindelijk ging me zus het huis uit. Ze kwam via een heleboel woontrajecten uiteindelijk bij haar vriend terecht. Wat een geluk, ze had een vriend die en goede baan had. En ik zat met me moeder nog in 1 huis. Ik heb een goede band met mijn moeder, alleen als wij in 1 huis wonen, gaat het gigantische mis. Vlak nadat me zus het huis uit was, begon mijn pubertijd. En begon ik er achter te komen dat ik een totaal ander iemand was dan de rest van mij leeftijd genoten. Ik had rood haar en was altijd de pineut. Ik wist wel dat ik niet populair was en door iedereen op een of andere manier uitgekotst werd. Maar ik was nog maar klein en onzeker, ik kon er ook dus weinig aan doen voor mijn gevoel,

Toen ik van de basisschool afkwam en naar de middelbare school ging, besloot ik tegen mijn principe in toch maar een beetje mee te doen met de rest. Ik begon te zeuren om geld en kleding en dingen die iedereen had op dat moment. Maar toch liep ik altijd achter, ik hoorde er nog nooit bij. Ik zat ook altijd te pushen bij me moeder om duurdere kleding en spullen. Mijn moeder snapte niet waarom ik die dingen wou hebben terwijl de goedkopen dingen net zo mooi en net zo goed waren (had ze eigenlijk wel gelijk in) maar toch deed ik me best om te doen wat iedereen deed. Tevergeefs, het begon tegen me te werken ik was vaak het drukke ADHD jochie, en kreeg daar vaak straf of ruzie door van leraren en andere leerlingen,
Als er dan weer een gesprek was omdat ik iets stoms deed, kreeg ik ook te horen dat ik wel slim was en het allemaal wel kon, maar dat ik dat gekloot moest laten. DAT WAS BULLSHIT!!! Ik had een concentratie probleem en kon moeilijk mijn zaken op een rijtje houden. Ik kwam met een havo advies op school ben daar weer weg gegaan met vmbo-t diploma. Ik heb in de eerste iemand zo hard geslagen (om zijn pesterij acties, hij was ook de grootste pestkop in de klas) dat hij naar het ziekhuis moest. Ik schok daar enorm van en de klas ook. Dat heeft mij aan het denken gezet. Ik wou niet zou iemand worden die zijn hele leven moet verdedigen met knokpartijtjes.

Ik heb toen de keus gemaakt dat niks of niemand me meer interesseerde. Ik begon met blowen en roken. En begon me te gedragen als de alternatieveling van de klas. Ik kreeg overal schijt aan en het interesseerde niet meer wat er op school gebeurde. Er was een zogenaamde buiten groep. Het kleine groepje alto’s en skater’s. Ik kwam daar eigenlijk steeds meer aan in de pauzes. En merkte dat als ik meer ging roken en blowen dat ik meer met hun overweg kon. Dit was mijn groep, dacht ik. Ik voelde mij op me gemak. Ik ging meer spijbelen en meer met die gasten naar het park of in de buurt lopen en blowen. Ik kwam stoned de les in en ik volgde er echt geen flikker meer van. Ik begon me school te verkloten en me cijfers gingen naar beneden. En het interesseerde mij geen fuck.

Thuis begon ik me ook steeds meer tegenover mijn moeder te keren, regels die zei maakte wou ik gewoon expres overtreden omdat ik er genoeg van had, van alles. Ik neemde mee naar huis wat ik op school ook deed. Ik begon te blowen en te zuipen en te hangen op me kamer. Het werd en bleef een grote tering bende. Ik nodigde vrienden uit en hadden de lol van onze leven. Uiteindelijk moest het en het gebeurde, de hel brak los me moeder had er genoeg van en werd in een klap strengen en ik met de weken erger. De standaard ruzies begonnen te komen en hielden niet op. Het werd erger en erger, de eerste keer dat ik weg wou lopen was een ramp. Er werd geschreeuwd en met dingen gegooid en ons huis rijtje begonnen zich ook af te keren tegen ons. Toch kwam ik telkens weer terug bij me moeder omdat zei mij wist te overtuigen dat het uit huis echt niet te doen was en dat ik het o zo goed had bij haar. Uiteindelijk ging ik wel. Het was ook een ramp. Ik belande op straat en in kraakpanden en woonde overal. Ik begon me zwaar punk te kleden en had overal schijt aan. Toen greep me moeder in, ze schakelde jeugdzorg in. Ze begonnen me hele leven over te nemen en ik belande al gauw in opvang huizen enzo. Uit een paar jaar ervaring wist ik onbewust (misschien wist ik het wel maar ik gaf er geen zak om) mensen te manipuleren. Voor al mensen die zeiden dat ze me zouden helpen. En uiteindelijk na gesprek met me moeder helemaal om was.
Ik kwam niet op afspraken en het interesseerde me echt niet waar ze het over hadden.
Ik heb ongeveer van 16 tot halverwege 18 dit volgehouden. Ik had baantjes via uitzend bureau en blowde mijn salaris gelijk weer op. Ik heb dus eigenlijk 3 jaar geen fuck verder gekomen in mijn leven. Ik heb maar een paar goede vrienden over gehouden van de middelbare school waar onder mijn beste vriend. Met hem kan ik veel lol maken en goed praten. En we voelen elkaar echt met alles aan. We weten precies wat we bedoelen. Dat lijkt mij belangrijk in een vriendschap. En nog wat andere vrienden, maar dat was leuk om mee te klooien
Ik ben afgelopen september aan een opleiding begonnen. Evenementen organisatie! Klinkt leuk, leek me ook helemaal geweldig, dat was mijn ding. Maar nu ik al bijna een half jaar verder ben is dit ook niet mijn ding. Misschien is de opleiding wel goed en misschien zou ik het ook makkelijk kunnen halen. Maar het is mijn leefsituatie er omheen wat mijn leven aan het verpesten is. Ik blow nu nog steeds en zeg al een tijd dat ik ga stoppen. Ik heb wel een inkomen (studiebeurs). En binnenkort ook een kamertje voor me eigen, maar toch zal ik nu nog een maand thuis/ dak – loos zijn.

Toen ik 18 werd, kwamen er een heleboel verantwoordelijkheden op me af. Ik moest zelf voor inkomen zorgen, zelf voor een onderdag zorgen. En ik moest met geld om kunnen gaan. Dat kon ik niet en ik wil het eigenlijk ook helemaal niet leren. Het kan toch zo zijn dat iemand gek op geld is en daar zijn werk van wil maken. Waarom ben je dat gelijk kansloos als je er helemaal niks mee te maken wil hebben. IK HAAT HET. Ik haat geld, ik haat formulieren en ik haat alle dingen waar je verplicht aan mee moet doen in je leven omdat je anders geen toekomst hebt. Tuurlijk snap ik dat je moet werken om te verdienen. Maar wat ik dan niet snap is dat het zo moeilijk is om iets te doen of te beginnen zonder dat er honderden weten en regeltjes zijn die mijn plannen in de soep laat lopen of verpest. Dat vind ik niet leuk. De wereld draait nu eenmaal op economieën en maatschappijen. En dat zal ook wel nodig zijn om van de wereld een goede plek maken en te houden. Maar ik denk dat die 2 dingen juist de reden zijn waarom de wereld naar de klote gaat. Mensen willen het te hard goed doen en die lijn volgen dat als mensen anders zijn ze dat niet kunnen hebben. Maar dat de wereld zo is en moet zijn en blijven. Neemt echt nog niet weg dat ik het liefst gewoon zonder die regels leef.
Ik denk dat ik nooit voor mijn probleem geholpen kan worden. Vaak lijkt het niet zo’n ramp of erg. Omdat ik het gewoon niet kan beschrijven. Het zal vast een naam hebben of iemand zal er best een theorie over geschreven kunnen hebben. Maar nog voelt het anders. Misschien wil ik iets wat niet kan of onredelijk is. Ik zeg niet ik wil een groot huis, of een goed betaalde baan, of de beste vrienden club. Zo denk ik niet eens. Ik wil een huis voor me zelf en puur omdat ik anders in de winter niet overleef buiten. Ik geef weinig om eten, ik doe het wel, Omdat mijn maag me het laat merken, maar het boeit me niet om er mee bezig te zijn. Ik weet wel wat ik kan. Maar ik heb geen motivatie. Altijd overal waar ik aan begin kan ik niet afmaken. Ik ben niet wie ik ben, ik ben agressief, ik ben emotioneel, ik ben creatief, ik weet wat ik ben maar niet wie???

Misschien heeft niemand hier wat aan, misschien wel
Ik hoop alleen dat iemand het leest die het misschien begrijpt en tot op de dag van vandaag ook echt niet weet wat z’n toekomst hem brengt.
Met dank, Djoeri……….19-03-07

ik ben peter K. ik word gepest in de klas ik word uitgescholden voor homo en ik zie het leven neit meer zitten. ik denk erover om zelfmoord te plegen wie kan mij helpen

Hoe zal ik dit verhaal eens beginnen?

Praten, de hoofdfunctie in het leven.......omgaan met vrienden, vergaderingen, overige contacten alles is gebasseerd op praten praten en nogeens praten.

Maar wat als je stotterd, je kunt (vaak) niet zeggen wat je wil zeggen en draait er maar wat omheen......soms zie ik geen uitweg meer en wil ik graag verdwijnen van deze aardbol> zelfmoord??? NEE, er zijn te veel mensen die om mij geven...en dat wil ik hun niet aandoen.

Ik heb nog nooit een poging gedaan tot zelfmoord, en hoop het ook nooit te doen. ondanks dat ik stotter, probeer ik te genieten van het leven, ook al is dit vaak heel moeilijk.

Ik probeer te genieten van simpele dingen.....hopelijk gaan jullie dit ook doen.

Leven waarom leven wij? iedereen verspilt zijn tijd...het idee alleen al maakt je ziek...met de reclames die wel 10 minuten duren,over welke mobieltje nu weer in is,over dat de jeugd baldadiger is dan vroeger,over het idee van de euro.waar zijn we mee bezig?maar nooit zou iemand eens uitzoeken waarom?waarom we leven. Ik zie er geen logica in om elke dag op te staan,dan naar school,eten,slapen,opstaan,school,eten slapen,en als je dan klaar bent met school dan ga je werken en dan denk je yes ik mag nou stoppen met werken en lekker van mijn pensioen genieten,maar dan krijg je kanker of een of andere dodelijke aandoening,en dan ga je dood..hiephiep hoera,wat een fijn leven. Ik weet niet of het gezond is dat ik zo denk,maar als klein kind was ik heel stil en zij nooit wat,iedereen zij dat ik in een inrichting moest. komt waarschijnlijk omdat ik wat problemen thuis heb. M'n vader handelt in Drugs.Ik ben het langzamerhand ook gaan gebruiken(of dat nou goed of slecht is ben ik ook nog niet achter).Ze komen binnenkort het huis leeghalen,de rekeningen worden te hoog(Als ze mijn gitaar innemen weet ik zeker dat ik zelfmoord ga plegen,na muziek is er niets meer).Ik word misbruikt door een jongen,heb nu sinds 6 augustus 2005 een maagkwaal,en m'n broer die slaat me.Ik ben sinds kort in me polsen en armen gaan snijden,wat ik eigelijk niet wil,maar ik kan er niet meer mee stoppen.Het gaat ook slecht op school,het idee dat ik havo kan,en vmbo doe(wat ik waarschijnlijk ook niet ga halen) vind ik heel erg,maar daar is het nou al te laat voor om dat te veranderen dus later is er niet...............................................

05-03 en 10-03 heb ik mijn verhaal ook hier geplaatst, 1 x onder de naam John en 1 x onder de naam platoon. Ik voel me nog steeds erg slecht, ben 2 weken niet naar het werk geweest, maar moet morgen toch echt weer gaan. Griep duurt nooit zo lang. Mijn leidinggevende weet dat ik kamp met psychische problemen, maar weet niet hoe diep het zit. Omdat ik zelf ook een leidinggevende functie heb, zeg ik hem dat ook niet. Het komt zwak over. Heb inmiddels slaaptabletten gekregen van de huisarts en ik had nog een voorraadje amitryptyline van een vorige keer, en die eet ik als snoepjes. Ik weet niet eens of ik wel besef wat er aan de hand is in mijn leven, rationeel is het zo dat ik (door de scheiding) emotioneel en straks ook financieel aan de grond zit.
Ik weet echt niet hoe het verder moet, daar zullen veel mensen van denken, kop op, na regen komt zonneschijn, maar ik beschouw mezelf als vrij intelligent, en heb altijd een goed beeld van situaties die zich in de toekomst gaan afspelen. Begrijp me niet verkeerd, heeft niks met iets vreemds te maken, gewoon gezond verstand en kunnen inleven in situaties.
Als ik zo naar mijn eigen toekomst kijk, zie ik verrekt weinig hoopgevends. De eindjes aan elkaar knopen, vader van een kind die nu 2 jaar is en die nu dus een ander vaderfiguur heeft. Ik ben vrij gebonden aan huis, heb nog 2 honden, die, hoeveel ik ook van ze hou, een blok aan mijn been zijn. Het liefst werd ik morgen niet meer wakker. Het zal mij benieuwen hoe ik mij over een week voel.
Ik sta op de wachtlijst voor professionele hulp, ben benieuwd wat dat doet met me.
Het is niet alleen de scheiding wat me parten speelt, de oorzaak v.d. scheiding ligt in mijn karakter opgesloten, en daar moet ik wat aan doen of mee leren leven.
Ik ben heel zwaar op de hand, zie problemen die misschien pas over 5 jaar gaan spelen of misschien ook helemaal niet. Ik heb al heel wat zelftesten op internet gedaan, en dat was niet al te positief. Ik ben gewoon een moeilijk mens denk ik, toch heb ik wel vrienden en mijn familie houdt van me. Ik denk wel eens, kon ik maar echt in de toekomst kijken, is het dan nog waardeloos kan ik er beter gelijk mee kappen, want het leven wat ik nu lijd is lijden. Ik zag ergens ander op deze site een prachtige spreuk die ik nooit zal vergeten. Het was ongeveer, als je de dood vreest, overschat je het leven. Daar sluit ik me bij aan. Misschien dat ik over een week weer wat schrijf. Groetjes allemaal, en probeer vol te houden. Vooral jonge mensen!!!!!!!

Ik heb vanalles verzonnen. Alleen maar omdat ik dacht dat mensen me dan zouden begrijpen. Het begon met de waarheid. Toen ik merkte hoe fijn het was om met iemand te praten over dingen verzon ik steeds meer. Het voelde nog steeds heel fijn. Totdat me ouders werden gebeld. Ik weet niet wat ze precies denken. Ik weet niet of ze het nog geloven. Maar het punt is ik voel me steeds meer klote. Ik wil dood zijn, niemand meer tot last zijn. Maar dat kan niet want dan komen ze erachter. En haten ze me. Dan zal niemand me missen. Ik ben bang. Bang om mensen kwijt te raken. De dingen die ik heb verzonnen gaan over m'n ouders. Ik heb dingen meegemaakt met een lerares. Dat heb ik ook verteld. Die dingen zijn waar. Maar over m'n ouders zijn niet waar. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben alles kwijt. Ik heb 1 iemand waar ik graag mee praat en waar ik echt heel veel om geef. Iemand die ik niet meer kan missen. Maar voor haar ben ik niets meer dan een leerling uit haar mentorklas. Elke avond voel ik me klote. Overdag gaat het goed. Dan ben ik bezig. Maar zodra ik iets rustigs ga doen, word ik leeg van binnen. Ik ben voordurend misselijk en ik wil niks eten. 's avonds val ik niet voor 12 uur in slaap en word ik ongeveer 3uur weer wakker. Dan ben ik klaar wakker en depressief. Ik weet het niet meer. Het enige wat ik wil is met m'n mentrix erover praten. En ik wil dat ze me vasthoud. Voor moed. Ik voel me heel alleen als ik net zoals nu thuis achter de computer zit. Iedereen is er. Vader, moeder, zus. Maar nog steeds wil ik niks. Ik wil alleen maar slapen. Maar ik kan niet blijven stilliggen. Ik wil huilen, alleen maar huilen en dat ze tegen me zegt: kom maar, je hoeft niet bang te zijn. Ik ga nergens heen. Ik wil alleen maar dat ik iets meer voor haar beteken dan al die andere kinderen uit m'n klas. Dat ik niet een leerling ben. Maar dat ik ester ben. Dat ik voor haar ook beteken:: het meisje dat mij vertrouwd. Ik vertrouw haar. Ik heb voor haar nooit iemand vertrouwd. Het is eng om iemand te vertrouwen, want het is en blijft een mens. Maar toch zal ik haar nooit vergeten. Het liefste mens dat ik ooit heb ontmoet. Ik hoop dat ze me aardig vind. Dan is de rest niet meer belangrijk. Het klinkt raar ik weet het. Maar ze is net m'n beste vriendin. Zo voelt het.

ik heb hier al enkele keren geschreven. En steeds heb ik het erover hoe slecht ik me voel, wel, ik ben nu na al die tijd niet verbetert, het gaat steeds slechter met me. Ik ben mezelf echt aan het leegzuigen. Ik snij mezelf bijna iedere dag; in me armen, benen, billen,... ik wil mezelf echt helemaal kapot maken, maar helaas lukt het me niet, je ziet brede grote sneeën en bloed, maar toch blijf ik leven. Ik ben nu de laatste weken ook alverslaafd aan weed, iedere avond smoor ik weed, ik kan niet meer zonder. Nu zit ik ook met het probleem dat ik bijna geen weed meer heb en dat mijn 'dealer' er efjes niet aan kan raken, ik zal dus zot worden!Verder naast het snijden en de weed neem ik regelmatig ook pillen, geen drugs, want ik kan er niet aanraken, ookal zou ik willen. Maar ik slik soms zes à acht pijnstillers in 1 keer in voor dat ik ga slapen. Ik slaap goed daardoor, maar ik raak niet dood. IK probeer zoveel, maar het lukt me niet om weg te raken uit dit leven. Alles gaat zo slecht overal en ik ben echt zo ongelukkig. Maar zelfs gaat alles goed, zowel in mijn omgeving of overal in deze wereld, wat dan? Wat als alles dan toch goed gaat? Waarom leven we? ik snap het niet en ik word er gek van door te blijven denken er over. We weten niet eens wat levn is:s! ik kan dit leven echt niet aan, ik wil niet verder. Ik ben alleen, ik kan er met niemand over praten, hoe ik me voel enzo. Ik heb al op het punt te staan om het eens aan iemand te vertellen, want ik wil het echt kwijt, maar iets in me houd me tegen. Iets slechts, iets sterker dan mezelf krijgt het niet over mijn lippen om hulp te vragn. pff ik kan echt niet meer zo leven. ik vraag me eigenlijk af of ik echt hulp nodig heb! Kan er mij aub iemand zeggen op deze site of ik hulp moet zoeken? en hoe?? moet ik me laten opsluiten in een instelling? wat moet ik doen? aub ik smeek iemand, wat moet ik doen? heb ik hulp nodig???

ik heb er niet om gevraagd om geboren te worden en veel dingen in me jongere jaren mee te maken zodat ik nu op 23 jarige leeftijd problemen met vanalles heb . ik heb een baan een huis zorg over een kind welis waar niet me eigen.
maar toch mis ik ontzettend veel wat dacht je van echte zelfvertrouwen liefde ik doe in de gezichten van iedereen alsof ik sterk ben en heel wat aan kan maar van binnen ben ik niet goed ik doe me best maar meer kan ik niet ik wil iemand die echt van me houd zowel buitenkant als binnenkant wil af me angst die ik heb dat ik alleen ken van binnen .ik word gek ervan als mensen praten over innerlijke schoonheid ik ben dik ja heel erg dik maar mensen kijken toch naar je uiterlijk of het nou is voor een baan relatie enz.
mannen die die misbruik maken komen op mijn pad en ik maar denken dat het mijn ridders op het paard zijn .
zelfmoord is wat al lang in me leven op de achtergrond is gebleven dom zeggen mensen je bent lelijk dik stom ik voel me ook zo men zeg bid tot god en alles komt goed is dat zo waarom heb ik zoveel moeten leiden en nog steeds ik voel zoveel pijn ik wil ook echt gelukkig zijn succesvol ik weet het niet soms net als nu ik heb vanmorgen weer eens iets meegemaak wat alleen mislukte mensen als ik meemaken. het is al gebeurd en ik jank er nu om terwijl het voorkomen had kunnen worden maar ja waarom doe ik dan ook zulke dinge n. ik wil gewoon rust me hoofd doet pijn mijn hart is moe ervan om alles maar te dragen ik wou dat ik ook gelukkig was en iemand had die echt goed voor mij is ik wou dat ik goed verstand zodat ik alles goed kan doen vol vertrouwen en zelfverzekerheid en het ook werkelijk kunnen zijn.
heb niet zolang een baan waarin regelmatig zelfdoding in voorkomt het is stom maar waarom trekt het me toch erg aan . het is zo dichtbij het zou alles oplossen in 1 klap geen zorgen meer over alles me familie komt wel over me heen zo belangrijkl ben ik toch niet .
het is stom dat ik zeg want meestal zeggen we dat mensen die zelfmoord plegen egoistisch en niet denken aan de mensen die ze achterlaten weetje als ik er niet was zou het stuk makkelijker zijn voor hun , heb tot nu toe altijd gevochte voor me zelf voor me vrijheid me leven letterlijk en figuurlijk jong volwassen geworden maar ik wil enkan niet meer me hart is al veel zwakker geworden door alles omdat het 4 keer zo hart heeft moeten werken als een gemiddelde persoon van mijn leeftijd.
ik ben moe van me zelf het is heel erg zwaar ik hoop dat het alleen in keer over is en dat ik niet hoeft te lijden tot nu hebben de personen het niet overleefd als ik het goed doe dan is over .

een moe meisje